Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 15 juli 2018 om 10:05
Yogo, als je mij GOED gelezen hebt in eerdere berichten heb ik je nooit de les gelezen om mijn situatie of om jouw situatie. Maar omdat je andere mensen hier aanvalt die kwetsbaar zijn. En hun hun plek af pakt om te rouwen.
Maar goed, jij wilt je gelijk hebben en gaat daar lekker mee door. Dus wederom de vraag, hoe vaak wil je hier nog afgewezen worden?
Maar goed, jij wilt je gelijk hebben en gaat daar lekker mee door. Dus wederom de vraag, hoe vaak wil je hier nog afgewezen worden?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 10:16
Ik geef aan dat mensen totaal de situatie niet snappen hoe het is om echt alleen te staan als ze zelf nog ouder hebben om op terug te vallen. Daarom kun je een ander niet vertellen wat en hoe deze persoon moet doen of reageren als je zelf geen idee hebt hoe iets is. Ik ben echt verbaasd hoe makkelijk mensen dingen zeggen terwijl ze zelf totaal geen idee hebben hoe iets is. Fietsen met zijwieltjes is wat jij doet. Dan ben je niet in de plaats iemand aan te vallen die het zonder moet doen en dus veel kwetsbaarder is. Mensen weten het elke keer zogenaamde zo goed. Maar elke keer blijkt dat ze geen idee hebben waar ze het over hebben. Waarschijnlijk ben je ook nog eens een stuk ouder dan toen ik alleen kwam te staan. Dat maakt het nog erger.
zondag 15 juli 2018 om 10:30
Zoek hulp! Ik heb geen zin om hier tegen je te gaan opbieden, maar neem maar aan dat ik het bepaald niet jofel heb (gehad) en dat je echt niet de enige bent die het rot heeft (gehad). Maar hier ga je niet vinden wat je zoekt en met deze houding is dat geen wonder ook.
Dat klinkt keihard en dat is het niet per se, maar serieus, doe jezelf een plezier en probeer een manier te vinden om je leven dragelijker te maken.
Dat klinkt keihard en dat is het niet per se, maar serieus, doe jezelf een plezier en probeer een manier te vinden om je leven dragelijker te maken.
zondag 15 juli 2018 om 10:31
Ja, want omdat ik nog een vader heb die me neemt zoals ik ben weet jij precies hoe mijn situatie is.
Je hebt geen idee waartegen ik in mijn leven allemaal heb moeten vechten en knokken.
Het doet er niet toe hoe oud je bent als je een ouder verliest. Het gaat erom dat je respect toont voor de mensen om je heen. Door opmerkingen van jou jaag je mensen weg uit dit topic die dit topic hard nodig hebben. Daar spreek ik je op aan en niet alleen ik, dus er hebben veel meer mensen last van.
En nogmaals, als jij je opgesloten voelt in een situatie of iets dergelijks en je wilt eruit zal je zelf naar wegen moeten zoeken om eruit te komen. Anderen gaan het namelijk niet voor je doen, nu niet en over een paar jaar niet.
Ik heb ook keihard moeten knokken om mensen te vertrouwen dus in dit geval weet ik heel goed waar ik over praat. Daarom probeer ik dit topic ook te beschermen voor de mensen die het nodig hebben.
Je hebt geen idee waartegen ik in mijn leven allemaal heb moeten vechten en knokken.
Het doet er niet toe hoe oud je bent als je een ouder verliest. Het gaat erom dat je respect toont voor de mensen om je heen. Door opmerkingen van jou jaag je mensen weg uit dit topic die dit topic hard nodig hebben. Daar spreek ik je op aan en niet alleen ik, dus er hebben veel meer mensen last van.
En nogmaals, als jij je opgesloten voelt in een situatie of iets dergelijks en je wilt eruit zal je zelf naar wegen moeten zoeken om eruit te komen. Anderen gaan het namelijk niet voor je doen, nu niet en over een paar jaar niet.
Ik heb ook keihard moeten knokken om mensen te vertrouwen dus in dit geval weet ik heel goed waar ik over praat. Daarom probeer ik dit topic ook te beschermen voor de mensen die het nodig hebben.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 10:48
Je hoeft echt niets meer te zeggen. Het is duidelijk dat je niet weet waar je het over hebt. Je weet niet beter.Lambchop schreef: ↑15-07-2018 10:31Ja, want omdat ik nog een vader heb die me neemt zoals ik ben weet jij precies hoe mijn situatie is.
Je hebt geen idee waartegen ik in mijn leven allemaal heb moeten vechten en knokken.
Het doet er niet toe hoe oud je bent als je een ouder verliest. Het gaat erom dat je respect toont voor de mensen om je heen. Door opmerkingen van jou jaag je mensen weg uit dit topic die dit topic hard nodig hebben. Daar spreek ik je op aan en niet alleen ik, dus er hebben veel meer mensen last van.
En nogmaals, als jij je opgesloten voelt in een situatie of iets dergelijks en je wilt eruit zal je zelf naar wegen moeten zoeken om eruit te komen. Anderen gaan het namelijk niet voor je doen, nu niet en over een paar jaar niet.
Ik heb ook keihard moeten knokken om mensen te vertrouwen dus in dit geval weet ik heel goed waar ik over praat. Daarom probeer ik dit topic ook te beschermen voor de mensen die het nodig hebben.
Maar respecteer anderen die niet meer met zijwieltjes fietsen. Je begrijpt het niet. Maar respecteer ze dan wel ook al heb je geen idee hoe het is.
zondag 15 juli 2018 om 11:14
Ik zit op dit moment in een hele rare fase in de rouwverwerking, denk ik. Het is nu zeven maanden geleden en het lijkt wel of nu pas het begint te landen dat mijn moeder echt niet meer, nooit meer, terugkomt. Nu begint ook op te vallen hoeveel tijd ik over heb (ik deed heel veel met mijn moeder, we zagen elkaar dagelijks) en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Aan de ene kant wil ik me verstoppen, me afschermen voor de 'boze buitenwereld', en aan de andere kant wil ik eruit, iets gaan doen... ik ben bang dat nu het grote, zwarte, diepe gat eraan gaat komen waarvan ik eerst dacht "hé wat gek, waar blijft het?".
Ik voel me niet eenzaam of alleen, dat is dan ook weer een geluk, maar ik voel uiteraard wel dagelijks het gemis van mijn moeder, en ik ben nog steeds zo boos dat alles zo snel is gegaan (er zaten slechts drie maanden tussen diagnose en moment van overlijden) en het voelt alsof me iets is ontnomen. Als ik nu bijv. in damesbladen lees dat vrouwen voor hun oudere moeder zorgen, al is het zwaar, dan ben ik bijkans jaloers. Ik had ook verwacht om een scootmobiel voor mijn moeder te moeten regelen, of steunen in de douche, whatever... ik had niet verwacht haar zo onverwachts te moeten begraven en nauwelijks 75 jaar, dat vind ik veel te jong..
Ik ben boos en teleurgesteld, ik wil aandacht en toch ook weer niet, ik loop eigenlijk een beetje in rondjes en weet niet zo goed wat te doen... ik gebruik al mijn energie om die blije happy collega op het werk te zijn (ik krijg veel steun van collega's, daar ben ik erg blij mee) en thuis zak ik als een kaartenhuis in elkaar, ga ik op bed liggen en ga ik maar slapen... slapen is veilig en fijn, dan kan niets gebeuren. Maar de laatste tijd zit ik constant met mijn moeder in mijn hoofd, zo van "Oh, dat zou mijn moeder leuk gevonden hebben" of "Dit was echt iets voor mijn moeder!" en dat zijn allemaal fijne herinneringen... maar daar komt ze niet mee terug.
Eind deze maand ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder... dat zal me een feest worden....
Ik voel me niet eenzaam of alleen, dat is dan ook weer een geluk, maar ik voel uiteraard wel dagelijks het gemis van mijn moeder, en ik ben nog steeds zo boos dat alles zo snel is gegaan (er zaten slechts drie maanden tussen diagnose en moment van overlijden) en het voelt alsof me iets is ontnomen. Als ik nu bijv. in damesbladen lees dat vrouwen voor hun oudere moeder zorgen, al is het zwaar, dan ben ik bijkans jaloers. Ik had ook verwacht om een scootmobiel voor mijn moeder te moeten regelen, of steunen in de douche, whatever... ik had niet verwacht haar zo onverwachts te moeten begraven en nauwelijks 75 jaar, dat vind ik veel te jong..
Ik ben boos en teleurgesteld, ik wil aandacht en toch ook weer niet, ik loop eigenlijk een beetje in rondjes en weet niet zo goed wat te doen... ik gebruik al mijn energie om die blije happy collega op het werk te zijn (ik krijg veel steun van collega's, daar ben ik erg blij mee) en thuis zak ik als een kaartenhuis in elkaar, ga ik op bed liggen en ga ik maar slapen... slapen is veilig en fijn, dan kan niets gebeuren. Maar de laatste tijd zit ik constant met mijn moeder in mijn hoofd, zo van "Oh, dat zou mijn moeder leuk gevonden hebben" of "Dit was echt iets voor mijn moeder!" en dat zijn allemaal fijne herinneringen... maar daar komt ze niet mee terug.
Eind deze maand ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder... dat zal me een feest worden....
zondag 15 juli 2018 om 11:15
Yogo, ik ben gestopt met mensen te respecteren die mij en andere mensen niet respecteren. Dus misschien ben jij degene die hier haar mond moet houden.
Als alleen ik last van je zou hebben gehad was ik weggegaan, maar dat is niet zo. Iedereen hier heeft last van je. Voor die mensen blijf ik opkomen, of je het nu fijn vindt of niet.
En of ik daarbij met zijwieltjes fiets en nog een ouder over heb doet in dat geval niet ter zake. Jij verpest met je gedrag keer op keer een topic voor kwetsbare mensen (die jou niet kunnen helpen maar elkaar wel) daar gaat het om. Dus nee, ik houd mijn mond niet.
Als alleen ik last van je zou hebben gehad was ik weggegaan, maar dat is niet zo. Iedereen hier heeft last van je. Voor die mensen blijf ik opkomen, of je het nu fijn vindt of niet.
En of ik daarbij met zijwieltjes fiets en nog een ouder over heb doet in dat geval niet ter zake. Jij verpest met je gedrag keer op keer een topic voor kwetsbare mensen (die jou niet kunnen helpen maar elkaar wel) daar gaat het om. Dus nee, ik houd mijn mond niet.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 11:36
Het is heel raar maar juist als mensen uit mijn leven verdwijnen gaan ze veelvuldiger voorkomen in mijn dromen. Ook mijn pa, die alweer 7 jaar overleden is. En hij is dan zoals ik hem mijn levenlang gekend heb, gewoon gezond en zo ziet hij er dan ook uit. Niet meer mager en uitgeteerd zoals hij op het laatst was voor zijn dood.
Ik vind het wel mooi. Want zo gaan ze tenminste niet helemaal uit je leven weg.
zondag 15 juli 2018 om 11:40
Er zijn veel mensen die hun ouders nog wel fysiek hebben, maar die feitelijk al weg zijn. Denk aan alzheimer. Ja, je hebt je vader of moeder dan nog wel maar je bent hem/haar al kwijt. En dan sta je er evengoed alleen voor.yogonaise schreef: ↑15-07-2018 10:16Ik geef aan dat mensen totaal de situatie niet snappen hoe het is om echt alleen te staan als ze zelf nog ouder hebben om op terug te vallen. Daarom kun je een ander niet vertellen wat en hoe deze persoon moet doen of reageren als je zelf geen idee hebt hoe iets is. Ik ben echt verbaasd hoe makkelijk mensen dingen zeggen terwijl ze zelf totaal geen idee hebben hoe iets is. Fietsen met zijwieltjes is wat jij doet. Dan ben je niet in de plaats iemand aan te vallen die het zonder moet doen en dus veel kwetsbaarder is. Mensen weten het elke keer zogenaamde zo goed. Maar elke keer blijkt dat ze geen idee hebben waar ze het over hebben. Waarschijnlijk ben je ook nog eens een stuk ouder dan toen ik alleen kwam te staan. Dat maakt het nog erger.
Maar iedereen ervaart zijn eigen verdriet altijd als het grootste en ik vind dat iedereen elkaar in de waarde moet laten.
Ik heb mijn hond verloren. Dat vinden sommige mensen misschien een piece of cake, maar dat heeft niemand mij hier gezegd. Ze lezen namelijk dat mijn verdriet evengoed groot is.
Verdriet = verdriet. En je moet er mee om kunnen gaan. Ik moet heel eerlijk bekennen dat het mij niet zo heel goed af gaat en dat ik moet oppassen dat ik er niet in blijf hangen.
Maar ik zie dat jij er ook niet echt goed mee om gaat. Jij gaat vergelijken. Dat is het vreselijkste wat mensen kunnen gaan doen. Het toont gebrek aan erkenning voor het verdriet van een ander aan.
zondag 15 juli 2018 om 11:43
Ik heb van mensen die een geliefde hebben verloren wel eens horen zeggen dat ze na een hele tijd het gevoel kregen van "en nu ben je lang genoeg weg geweest, het is tijd dat je weer terugkomt". Wat ook aantoont dat de dood nog niet helemaal bij hen geland is.glaasjeprik schreef: ↑15-07-2018 11:14Ik zit op dit moment in een hele rare fase in de rouwverwerking, denk ik. Het is nu zeven maanden geleden en het lijkt wel of nu pas het begint te landen dat mijn moeder echt niet meer, nooit meer, terugkomt. Nu begint ook op te vallen hoeveel tijd ik over heb (ik deed heel veel met mijn moeder, we zagen elkaar dagelijks) en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Aan de ene kant wil ik me verstoppen, me afschermen voor de 'boze buitenwereld', en aan de andere kant wil ik eruit, iets gaan doen... ik ben bang dat nu het grote, zwarte, diepe gat eraan gaat komen waarvan ik eerst dacht "hé wat gek, waar blijft het?".
Ik voel me niet eenzaam of alleen, dat is dan ook weer een geluk, maar ik voel uiteraard wel dagelijks het gemis van mijn moeder, en ik ben nog steeds zo boos dat alles zo snel is gegaan (er zaten slechts drie maanden tussen diagnose en moment van overlijden) en het voelt alsof me iets is ontnomen. Als ik nu bijv. in damesbladen lees dat vrouwen voor hun oudere moeder zorgen, al is het zwaar, dan ben ik bijkans jaloers. Ik had ook verwacht om een scootmobiel voor mijn moeder te moeten regelen, of steunen in de douche, whatever... ik had niet verwacht haar zo onverwachts te moeten begraven en nauwelijks 75 jaar, dat vind ik veel te jong..
Ik ben boos en teleurgesteld, ik wil aandacht en toch ook weer niet, ik loop eigenlijk een beetje in rondjes en weet niet zo goed wat te doen... ik gebruik al mijn energie om die blije happy collega op het werk te zijn (ik krijg veel steun van collega's, daar ben ik erg blij mee) en thuis zak ik als een kaartenhuis in elkaar, ga ik op bed liggen en ga ik maar slapen... slapen is veilig en fijn, dan kan niets gebeuren. Maar de laatste tijd zit ik constant met mijn moeder in mijn hoofd, zo van "Oh, dat zou mijn moeder leuk gevonden hebben" of "Dit was echt iets voor mijn moeder!" en dat zijn allemaal fijne herinneringen... maar daar komt ze niet mee terug.
Eind deze maand ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder... dat zal me een feest worden....
Ik denk dat het accepteren verschrikkelijk moeilijk is. Ik merk dat bij mezelf.
zondag 15 juli 2018 om 11:51
Lady day: wat een mooie droom. Het lijkt een beetje alsof de droom zegt dat jij het nu overneemt van je vader en dat je dat zelf kan. Mooi. 
Glaasjeprik: ik ben nog niet zo ver, maar ik kan voorstellen dat een nieuwe fase weer nieuwe onrust geeft. Ik ben zelf wel bang dat ik er niet voldoende bij stil sta (wat volgens mij niet zo is), en dat ik alsnog in dat zwarte gat terecht kom. Dat vind ik wel beangstigend en maakt me soms wel onzeker. Ik herken wel de vertwijfeling en onrust die je aangeeft.
Glaasjeprik: ik ben nog niet zo ver, maar ik kan voorstellen dat een nieuwe fase weer nieuwe onrust geeft. Ik ben zelf wel bang dat ik er niet voldoende bij stil sta (wat volgens mij niet zo is), en dat ik alsnog in dat zwarte gat terecht kom. Dat vind ik wel beangstigend en maakt me soms wel onzeker. Ik herken wel de vertwijfeling en onrust die je aangeeft.
zondag 15 juli 2018 om 12:01
iones schreef: ↑15-07-2018 11:43Ik heb van mensen die een geliefde hebben verloren wel eens horen zeggen dat ze na een hele tijd het gevoel kregen van "en nu ben je lang genoeg weg geweest, het is tijd dat je weer terugkomt". Wat ook aantoont dat de dood nog niet helemaal bij hen geland is.
Ik denk dat het accepteren verschrikkelijk moeilijk is. Ik merk dat bij mezelf.
Dit herken ik wel een beetje. Ik merk dat ik gefaseerd steeds een aantal dagen heel erg kan denken: ze is er niet meer. En dat besef komt steeds wat meer.
Er zit een ook een verloop in: ze is dood, ze is echt dood, ze is er niet meer, ze is er nooit meer. En dan een soort verwondering of zo.
Ik voelde in het begin ook een soort fysieke leegte in de ruimte. Net zoals dat sinds mijn zoon er is, ik altijd een soort bewustzijn heb van dat hij ook in mijn huis is. Andersom voel ik dat nu bij mijn moeder.
zondag 15 juli 2018 om 12:13
Als je met zijwieltjes fietst heb je geen idee hoe het is zonder te doen. Respecteer deze mensen dan die het wel zonder moeten doen. Ipv hen de les te lezen wat ze moeten doen. Heb je in de gaten dat deze mensen veel kwetsbaarder zijn? Maar dat begrijp jij niet. Gelukkig maar voor jou. Dat je nog maar lang met zijwieltjes mag fietsen.Lambchop schreef: ↑15-07-2018 11:15Yogo, ik ben gestopt met mensen te respecteren die mij en andere mensen niet respecteren. Dus misschien ben jij degene die hier haar mond moet houden.
Als alleen ik last van je zou hebben gehad was ik weggegaan, maar dat is niet zo. Iedereen hier heeft last van je. Voor die mensen blijf ik opkomen, of je het nu fijn vindt of niet.
En of ik daarbij met zijwieltjes fiets en nog een ouder over heb doet in dat geval niet ter zake. Jij verpest met je gedrag keer op keer een topic voor kwetsbare mensen (die jou niet kunnen helpen maar elkaar wel) daar gaat het om. Dus nee, ik houd mijn mond niet.
zondag 15 juli 2018 om 12:53
yogonaise schreef: ↑15-07-2018 12:13Als je met zijwieltjes fietst heb je geen idee hoe het is zonder te doen. Respecteer deze mensen dan die het wel zonder moeten doen. Ipv hen de les te lezen wat ze moeten doen. Heb je in de gaten dat deze mensen veel kwetsbaarder zijn? Maar dat begrijp jij niet. Gelukkig maar voor jou. Dat je nog maar lang met zijwieltjes mag fietsen.
Eigenlijk zou ik verschrikkelijk boos kunnen worden om deze post.
Maar ik merk dat ik verdrietig wordt. Intens verdrietig.
Dat iemand als jij Yogo, die tot op het bot weet wat het is om de pijn te voelen van het gemis aan een dierbare, zo ongenadig hard en kil uithaalt naar een lotgenoot, alleen maar vanuit rancune omdat zij iets heeft gezegd wat jou niet aanstaat. En hoe jij onophoudelijk jouw 'rouw' rankt alsof het een wedstrijd 'wie het het moeilijkst heeft' is. Ik word er verdrietig van omdat je zo gevoelloos en rucksichlos voorbij gaat aan de grote smart en het lijden dat uit elke post opklinkt en je alles alleen maar aangrijpt om jouw overtreffende Leed er nogmaals in te wrijven.
Laat de mensen hier rouwen en elkaar tot steun zijn Yogo, bezoedel deze bijzondere plek niet met jouw rancune, tirades en sneren. Zoek een andere uitlaatklep voor je frustraties maar reageer het niet op deze mensen af. Juist niet op deze mensen...
zondag 15 juli 2018 om 12:57
Het is helemaal geen ranking. Het is de onwil van anderen die zich niet willen verplaatsen in een situatie van een ander. En dan vanuit hun eigen veilige situatie een ander de les lezen hoe hij zou moeten reageren. Dat is het.OopjenCoppit schreef: ↑15-07-2018 12:53
Eigenlijk zou ik verschrikkelijk boos kunnen worden om deze post.
Maar ik merk dat ik verdrietig wordt. Intens verdrietig.
Dat iemand als jij Yogo, die tot op het bot weet wat het is om de pijn te voelen van het gemis aan een dierbare, zo ongenadig hard en kil uithaalt naar een lotgenoot, alleen maar vanuit rancune omdat zij iets heeft gezegd wat jou niet aanstaat. En hoe jij onophoudelijk jouw 'rouw' rankt alsof het een wedstrijd 'wie het het moeilijkst heeft' is. Ik word er verdrietig van omdat je zo gevoelloos en rucksichlos voorbij gaat aan de grote smart en het lijden dat uit elke post opklinkt en je alles alleen maar aangrijpt om jouw overtreffende Leed er nogmaals in te wrijven.
Laat de mensen hier rouwen en elkaar tot steun zijn Yogo, bezoedel deze bijzondere plek niet met jouw rancune, tirades en sneren. Zoek een andere uitlaatklep voor je frustraties maar reageer het niet op deze mensen af. Juist niet op deze mensen...
En er daarbij aan voorbij gaan dat juist deze persoon een stuk kwetsbaarder is dan zijzelf.
zondag 15 juli 2018 om 13:02
In dit topic is geen sprake van onwil. Daar is het onderwerp helemaal niet naar.
Er wordt niemand de les gelezen, er wordt hier steun en troost geboden. Op een liefdevolle manier met respect voor ieders situatie.
Dat jij dat niet zo ervaart, is inmiddels overduidelijk. Maar ga dan niet proberen om dit topic met geweld naar je hand te zetten en mensen te overtuigen dat ze het allemaal verkeerd hebben, maar vertrek gewoon naar een topic waar je wel gehoord wordt en op je plek bent.
Laat deze mensen en hun verdriet met rust!
zondag 15 juli 2018 om 13:20
Mooie uitleg van de droom van Lady, Tinkeltje.Tinkeltje33 schreef: ↑15-07-2018 11:51Lady day: wat een mooie droom. Het lijkt een beetje alsof de droom zegt dat jij het nu overneemt van je vader en dat je dat zelf kan. Mooi.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 13:26
Jij draait het om, wij doen zo omdat jij mensen aanvalt die hier in de groep kwetsbaar zijn. Omdat zij in jouw ogen meer hebben dan jij. Terwijl er hier genoeg meepraten die beide ouders echt verloren hebben en geen partner en kinderen hebben. Waarvan jij vervolgens zegt dat jij het zwaarder hebt dan zij. Nadat je daar een aantal keer door verschillende mensen door op bent aangesproken ga je er gewoon mee door. Dan vraag je om zulke reacties.yogonaise schreef: ↑15-07-2018 12:57Het is helemaal geen ranking. Het is de onwil van anderen die zich niet willen verplaatsen in een situatie van een ander. En dan vanuit hun eigen veilige situatie een ander de les lezen hoe hij zou moeten reageren. Dat is het.
En er daarbij aan voorbij gaan dat juist deze persoon een stuk kwetsbaarder is dan zijzelf.
Herhaaldelijk vragen om iets te zeggen over je vader of over hoe je omgaat met het rouwen om hem, waar dit topic over gaat geef je geen antwoord op.
Wat jij wil kunnen we je niet geven. De manier waarop je dat bij ons probeert af te dwingen levert je alleen afwijzing op.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 juli 2018 om 13:27
Godsamme Yogonaise, ik word echt pislink van jou. Jij bent de reden, dat ik met mijn zeer verse rouw niet meeschrijf in dit topic. Terwijl hier erg veel mensen schrijven, die beschrijven wat ik voel en denk en meemaak nu. Je maakt dit topic gewoon onveilig voor schrijvers.
"Jouw verdriet en pijn is niet zo erg als het mijne, want ik ben helemaal alleen".
En dat is helemaal niet zo. Jij hebt ook zijwieltjes namelijk. Je bent getrouwd. En je hebt een kind. Dat je vent je niet meer bevalt, is je eigen probleem. Jij hebt voor hem gekozen en hij is niet veranderd. En jouw kind verdient het, dat je eens anders in het leven gaat staan. Jij wordt volgens jou door niemand gesteund. Als jij in je leven omgaat met mensen, zoals je dat hier doet, is dat niet gek. Je gedraagt je als een energieslurpend, egoïstisch, naar mens.
Sodemieter hier een eind op joh.
"Jouw verdriet en pijn is niet zo erg als het mijne, want ik ben helemaal alleen".
En dat is helemaal niet zo. Jij hebt ook zijwieltjes namelijk. Je bent getrouwd. En je hebt een kind. Dat je vent je niet meer bevalt, is je eigen probleem. Jij hebt voor hem gekozen en hij is niet veranderd. En jouw kind verdient het, dat je eens anders in het leven gaat staan. Jij wordt volgens jou door niemand gesteund. Als jij in je leven omgaat met mensen, zoals je dat hier doet, is dat niet gek. Je gedraagt je als een energieslurpend, egoïstisch, naar mens.
Sodemieter hier een eind op joh.
zondag 15 juli 2018 om 13:28
Dood is ook iets ongrijpbaars en nooit meer duurt veel te lang!!iones schreef: ↑15-07-2018 11:43Ik heb van mensen die een geliefde hebben verloren wel eens horen zeggen dat ze na een hele tijd het gevoel kregen van "en nu ben je lang genoeg weg geweest, het is tijd dat je weer terugkomt". Wat ook aantoont dat de dood nog niet helemaal bij hen geland is.
Ik denk dat het accepteren verschrikkelijk moeilijk is. Ik merk dat bij mezelf.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
