Kinderen
alle pijlers
Gezinsplanning discussietopic
vrijdag 3 augustus 2018 om 10:02
Hier een nieuw topic om de discussie te voeren.
Hoeveel kinderen heb jij?
Wat zijn hiervoor jouw redenen?
Zo kunnen andere forummers bepalen of jij 'wel goed hebt nagedacht' over die keuze en of jouw argumenten voor die keuze 'in hun ogen kloppen' en eventueel jou ervan proberen te overtuigen van een andere keuze! Of dat jouw argumenten 'in hun ogen niet kloppen.'
Wie is hierbij gebaat en doet er mee?
(Ik zelf helaas niet, ben aan het werk!)
Hoeveel kinderen heb jij?
Wat zijn hiervoor jouw redenen?
Zo kunnen andere forummers bepalen of jij 'wel goed hebt nagedacht' over die keuze en of jouw argumenten voor die keuze 'in hun ogen kloppen' en eventueel jou ervan proberen te overtuigen van een andere keuze! Of dat jouw argumenten 'in hun ogen niet kloppen.'
Wie is hierbij gebaat en doet er mee?
(Ik zelf helaas niet, ben aan het werk!)
dinsdag 27 november 2018 om 21:11
Artikel gelezen?Morgenstond_ schreef: ↑27-11-2018 21:08Ik wel
En ik denk dat het dus echt heel moeilijk is om een unbiased resultaat te krijgen.
dinsdag 27 november 2018 om 21:13
Oké maar hoe blijkt dan dat tegendeel? Onder geluk verstaat iedereen iets anders natuurlijk, volstrekt subjectief begrip.kindrebel schreef: ↑27-11-2018 20:46In onderzoeken wordt keer op keer aangetoond dat mensen met kinderen minder gelukkig zijn. Maar als je het ouders direct vraagt zullen ze zeggen dat ze gelukkiger zijn. Ouders leven in een illusie van geluk.
Uit het artikel:
“Het gaat om het volgende. De meeste mensen willen kinderen. De meeste mensen verwachten dat kinderen krijgen hen gelukkiger zal maken. De meeste ouders van jonge kinderen zeggen ook dat die hen inderdaad gelukkiger hebben gemaakt. Maar uit onderzoek blijkt het tegendeel.”
En over hoeveel tijd is dat geluksgevoel gemeten? Tijdens de eerste 3 maanden na de geboorte, over 18 of 40 jaar? Ook nogal relevant om te weten.
Net als dat die onderzoeken over hoeveel kinderen het gelukkigst maken volslagen onzin zijn, lijkt dit me ook zoiets wat too subjective to objectify is.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 27 november 2018 om 21:24
Lees het artikel.
dinsdag 27 november 2018 om 21:35
Nou over de eerste hadden we goed nagedacht. Duurde heel lang en is vervolgens gefabriceerd in t ziekenhuis. Nu heeft t een karakter en denken we dat ze misschien Frankenstein hebben gecreeerd. Over de tweede is helemaal niet over nagedacht want ik bukte om mijn zeepje te pakken en ik werd direct in de rug aangevallen.
Ik ben chronisch vermoeid, mijn portomonnee is leeg, mijn lichaam geruineerd, maar die glimlach op die snoetjes, die spontane kusjes die je krijgt, de oprechte onvoorwaardelijke liefde
ik zou er zo nog 5 uit poepen als ik ze kon betalen.
Ik ben chronisch vermoeid, mijn portomonnee is leeg, mijn lichaam geruineerd, maar die glimlach op die snoetjes, die spontane kusjes die je krijgt, de oprechte onvoorwaardelijke liefde
ik zou er zo nog 5 uit poepen als ik ze kon betalen.
dinsdag 27 november 2018 om 21:37
Ging jij niet voor een derde ergens vorig jaar?Gatekeeper* schreef: ↑27-11-2018 21:35Nou over de eerste hadden we goed nagedacht. Duurde heel lang en is vervolgens gefabriceerd in t ziekenhuis. Nu heeft t een karakter en denken we dat ze misschien Frankenstein hebben gecreeerd. Over de tweede is helemaal niet over nagedacht want ik bukte om mijn zeepje te pakken en ik werd direct in de rug aangevallen.
Ik ben chronisch vermoeid, mijn portomonnee is leeg, mijn lichaam geruineerd, maar die glimlach op die snoetjes, die spontane kusjes die je krijgt, de oprechte onvoorwaardelijke liefde
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 27 november 2018 om 21:40
Oehhhh spannend. Hou oud zijn die guppen van je nu?
En probeer je spontaan of zit je weer in de molen?
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 27 november 2018 om 21:51
Spannend! Ben benieuwd. Ze worden groot!Gatekeeper* schreef: ↑27-11-2018 21:44We gaan voor spontaan. Oudste is 3, jongste wordt overmorgen alweer 2.
Blijft t bij jou bij 1 of al kriebels voor nr 2?
Nee ik heb wel kriebels voor nr. 2 inmiddels maar eerst maar eens afstuderen. Volgende zomer hopelijk weer een TP. Tot die tijd spelen we een soort Russisch roulette
niet altijd even secuur met de condooms 
maar goed dat is eigenlijk ECHT NIET DE BEDOELING LUX. Foei.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 27 november 2018 om 21:52
lux- schreef: ↑27-11-2018 21:51Spannend! Ben benieuwd. Ze worden groot!
Nee ik heb wel kriebels voor nr. 2 inmiddels maar eerst maar eens afstuderen. Volgende zomer hopelijk weer een TP. Tot die tijd spelen we een soort Russisch roulette
maar wel herkenbaar haha
dinsdag 27 november 2018 om 21:57
Tis gewoon zo moeilijk als je 2 jaar lang niet zwanger werd terwijl je je uiterste best deed om dan nu met die pokkerubbertjes in de weer te moeten. Dan denk ik: what for? Hoe groot is de kans?
En dan weer nagelbijten tot ik ongesteld word
maar in het heetst van de strijd ben ik niet zo rationeel. Had een spiraal. Dat ging uitstekend. Helaas bloedde ik helemaal leeg op dat ding, was 24/7 ongesteld. Was wel uitstekende anticonceptie, dat wel. Nouja, hard doorstuderen is het devies
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 27 november 2018 om 22:59
Mooi artikel.Doornroosje75 schreef: ↑27-11-2018 19:22Ach, stellen zonder kinderen zijn zelfs nog gelukkiger: https://www.nrc.nl/nieuws/2010/08/28/ki ... 53-a932480
Die onderzoeken zullen best kloppen. En misschien maak ik mezelf dus alleen maar wijs dat mijn kinderen me gelukkig maken...
Maar wat maakt dat uit. Ik doe dat wel heel overtuigend want ik geloof het elke dag opnieuw.
Overigens neem ik ook met liefde aan dat mensen die (bewust) geen kinderen hebben daar ook heel gelukkig van worden. Misschien ook wel elke dag weer.
En blijkbaar zijn jullie nog gelukkiger dan ik ben.
Nou, das toch alleen maar heel fijn!
woensdag 28 november 2018 om 10:01
Artikel uit de NRC
Heeft u kinderen? Dan is de kans groot dat u, als u de volgende alinea heeft gelezen, zult zeggen: “Triest voor die mensen, maar voor mij geldt het niet.” En de kans is ook ruimschoots aanwezig dat dat ten onrechte is.
Het gaat om het volgende. De meeste mensen willen kinderen. De meeste mensen verwachten dat kinderen krijgen hen gelukkiger zal maken. De meeste ouders van jonge kinderen zeggen ook dat die hen inderdaad gelukkiger hebben gemaakt. Maar uit onderzoek blijkt het tegendeel. Jonge kinderen knagen meer aan het geluk van hun ouders dan dat ze eraan bijdragen. De gelukkigste periode in het gemiddelde huwelijk is die vóór de komst van het eerste kind. Zodra mensen kinderen krijgen, worden ze minder gelukkig – dan vullen ze gemiddeld een wat lagere score in op vragen naar algemene tevredenheid met het leven en geluk. Dat is tijdelijk: zodra de kinderen het huis uit zijn neemt het geluksgevoel van de ouders weer toe.
Het is eigenlijk net als met vakantiereizen: mensen verheugen zich op zo’n reis, blijkt uit onderzoek, en kijken er met veel plezier op terug, maar tijdens de reis ergeren ze zich regelmatig en vinden ze er niet zoveel aan – wat ze vervolgens weer vergeten en/of wegrationaliseren.
Kinderen maken hun ouders gemiddeld niet vréselijk somber, en daardoor komt het negatieve effect ook weleens niet uit een onderzoek. Maar belangrijker: er is nog nooit bewijs gevonden dat jonge kinderen de gemiddelde mens gelukkiger zouden maken. Of, jawel, één keer, in een onderzoek dat een Schotse psycholoog in oktober vorig jaar publiceerde in Journal of Happiness Studies. Maar dat moest hij eerder dit jaar weer intrekken – er zat een fout in de data en na correctie hielden de resultaten van zijn onderzoek geen stand.
Dat jonge kinderen het levensgeluk van hun ouders verminderen is geen recent ontdekt verschijnsel. Het meeste onderzoek ernaar dateert uit de jaren zeventig en tachtig, toen veel psychologen het nog niet konden geloven en de studies zelf over wilden doen. Sindsdien stellen onderzoekers nog steeds met enige regelmaat vast dat kinderen niet gelukkig maken. Vijf jaar geleden bleek bijvoorbeeld nog uit een onderzoek onder bijna 10.000 Amerikanen (Journal of Health and Social Behavior) dat mensen met thuiswonende kinderen meer depressieve symptomen hebben – somberheid, angst, slecht slapen, geen energie, geen honger – dan mensen zonder kinderen. Er was gecorrigeerd voor zaken als opleiding en inkomen.
Gek genoeg is het verschijnsel nooit goed verklaard, constateren de Californische psychologen Sonja Lyubomirsky en Julia Boehm. Ze stelden het onlangs enigszins terzijde aan de orde in een discussie over menselijke basisbehoeften (Perspectives on Psychological Science, mei). Nu is de aard van het causale verband ook heel moeilijk vast te stellen, omdat het nauwelijks experimenteel te onderzoeken is, legt Boehm telefonisch uit: “Je kunt niet sommige mensen willekeurig toewijzen aan de groep die kinderen krijgt en andere mensen aan de groep die geen kinderen krijgt.”
Je kunt alleen mensen in verschillende levensfasen en levensomstandigheden met elkaar vergelijken, of mensen volgen in de tijd. Of onderzoeken hoe fijn mensen het vinden om tijd met hun kinderen door te brengen – bijvoorbeeld door hen een aantal keer per dag ‘op te piepen’ en te laten beschrijven waar ze mee bezig zijn en hoe prettig ze zich op dat moment voelen. “Daniel Kahneman heeft een onderzoek gedaan met die methode onder werkende vrouwen dat heel bekend is geworden”, zegt Boehm. “Daaruit bleek dat ze voor de kinderen zorgen ongeveer even prettig vonden als huishoudelijke arbeid, of naar het werk reizen.” En dat de moeders het vermoeidst en het meest geïrriteerd waren als ze thuis zaten met hun kinderen (Science, 2004).
Toch lijken veel ouders zelf helemaal niet te beseffen dat hun kinderen hen ongelukkig maken. Strikt genomen is dat besef overigens niet onderzocht, maar er is wel veel anekdotisch bewijs voor: als je mensen ernaar vraagt, zeggen ze meestal hoe blij ze van hun kinderen worden. En daaruit blijkt maar weer, schreef Roy Baumeister van Florida State University in 1991 in zijn boek Meanings of Life, hoe zeer de menselijke samenleving in staat is om grootschalige illusies in stand te houden. Hij noemde het verschijnsel de parenthood paradox.
Die roept allerlei vragen op. Hoe kunnen mensen zelf niet in de gaten hebben wat hen gelukkig maakt? Is het wel écht zo dat kinderen niet gelukkig maken, of klopt er toch iets niet met het onderzoek? Als kinderen niet gelukkig maken, waarom dan niet – betekenisvolle relaties zijn belangrijke bronnen van levensvreugde voor mensen, waarom zouden kinderen de uitzondering zijn? En, als kinderen inderdaad niet gelukkig maken, waarom blijven mensen dan denken dat het wel zo is – waarom blijven ze bijvoorbeeld kinderen willen?
Om met de eerste vraag te beginnen: dat mensen niet goed weten wat hen gelukkig maakt, is een goed gedocumenteerd verschijnsel. Daniel Gilbert van Harvard University in Cambridge schreef een populair-wetenschappelijk boek over de illusies en vertekeningen die ons daarbij in de weg zitten, Stumbling upon Happiness (2005). Mensen kunnen slecht voorspellen hoe ze zich in de toekomst zullen voelen, blijkt uit Gilberts onderzoek: we overschatten altijd hoe lang het effect van bijvoorbeeld een promotie, een winnend staatslot of een auto-ongeluk zal aanhouden.
Slechts drie pagina’s van Gilberts 280 bladzijden dikke boek gaan over de kinderkwestie en dat zijn de pagina’s waarover hij bij lezingen de meeste vragen krijgt, al heeft hij er zelf geen onderzoek naar gedaan. Zijn verklaring in het boek: het geloof in het idee dat kinderen gelukkig maken is een succesvol idee, dat alleen al blijft voortbestaan doordat mensen die erin geloven ook degenen zijn die kinderen krijgen.
Sindsdien heeft Gilbert nog meer gedachten aan het probleem gewijd en die staan allemaal, zo laat hij per e-mail weten, in een artikel dat hij op vaderdag 2006 in het tijdschrift Time publiceerde. Ten eerste: kinderen kosten hun ouders veel – onder meer ‘slaap en haar’, meldt de inderdaad kalende psycholoog – en wie ergens veel voor over heeft, rationaliseert dat meestal automatisch met de gedachte dat datgene dan wel erg gelukkig zal maken. Ten tweede: de (misschien schaarse) geluksmomenten die jonge kinderen wél geven, zijn zo mooi dat ze meteen veel getob doen vergeten. En ten derde hebben de meeste ouders van jonge kinderen nauwelijks nog tijd voor uitjes, reisjes en feestjes – en ‘als je nog maar één vreugde in je leven hebt, is dat natuurlijk meteen de grootste’.
Zelfbedrog én een veranderd leven, daar komt het ook volgens Roy Baumeister op neer. “Mijn verklaring is wel ingewikkelder geworden nadat ik zelf een kind had gekregen”, mailt hij. “De simpele verklaring was zelfbedrog. Mensen hebben de neiging om vervelende dingen te vergeten en hun geheugen zo te bewerken dat het aansluit bij hun algemene ideeën, zoals dat kinderen hen gelukkig maken. Een complexere verklaring is dat kleine kinderen – op zich een bron van vreugde en plezier – het grootste deel van je aandacht opeisen, zodat je als ouder andere aspecten van het leven verwaarloost, die dan verslechteren en je ongelukkig maken. Dus de directe effecten van kinderen zijn misschien wel positief (vandaar dat ouders dat zelf ook zeggen), maar de indirecte effecten kunnen negatief zijn.”
Een van die indirecte effecten: het krijgen van een kind maakt de relatie van de jonge ouders niet intiemer, zoals veel mensen denken, maar verslechtert die juist. Dat bleek bijvoorbeeld vorig jaar nog uit onderzoek van Amerikaanse psychologen die ruim 200 hoogopgeleide, blanke, religieuze pasgetrouwde stellen acht jaar lang onderzochten (Journal of Personality and Social Psychology). De stellen die een kind kregen, werden direct daarna minder tevreden met hun relatie; vooral de moeders klaagden over ruzie en communicatieproblemen. Bij de stellen die geen kind kregen, werd de relatie ook wel slechter, maar dat gebeurde veel geleidelijker.
Directe effecten zijn er trouwens ook, denkt Boehm. Voor kleine kinderen zorgen is nu eenmaal niet alleen maar leuk. “Het staat de vervulling van andere basisbehoeften in de weg”, zo formuleert ze het. De behoefte aan zeven à acht uur slaap per nacht natuurlijk, maar ook bijvoorbeeld de behoefte aan de status die een veeleisende, zich niet tot kantooruren beperkende baan met zich meebrengt – zo’n baan zit er vooral voor vrouwen niet meteen meer in. Daarnaast maken baby’s hun ouders vaak onzeker (‘doe ik het wel goed?’) en vergroten ze de behoefte aan veiligheid en de angst dat er iets gebeurt.
“Mijn favoriete redenering van het moment”, vertelt Boehms promotor en co-auteur Sonja Lyubomirksy daarover aan de telefoon, “is deze: alleen omdat iets in evolutionair opzicht gunstig voor ons is, hoeft het nastreven ervan ons nog niet gelukkig te maken. Eten maakt ons gelukkig, maar het maakt ons niet per se gelukkig om voedsel te vergaren, om naar de supermarkt te gaan, in de rij te staan en daarna ook nog eens te koken.” Die redenering volgend, zegt ze, hoeven we niet te verwachten dat het ons gelukkig maakt om kinderen op te voeden en groot te brengen, maar eerder dat we pas gelukkig worden als een bepaald doel is bereikt. “Als je kind afstudeert, of als je eerste kleinkind wordt geboren. Dan heb je pas echt succes, dan heb je je genen echt doorgegeven. Niet als je baby huilend in zijn wiegje ligt.”
Dan zouden kinderen dus vooral op de lange termijn positieve effecten hebben – als ze het huis uit zijn. En er is inderdaad wel onderzoek dat suggereert dat dat het geval is. Maar zeker is het niet: in het eerder genoemde onderzoek uit 2005, onder 10.000 Amerikanen, waren ouders met uitwonende kinderen bijvoorbeeld niet gelukkiger dan hun leeftijdgenoten die nooit kinderen hadden gekregen.
Nog een optie: vroeger, schrijven Lyubomirsky en Boehm, hoefden de ouders niet alleen voor de kinderzorg op te draaien, maar werkte een grotere groep mensen mee. Of ouders toen gelukkiger werden van kinderen? Onmogelijk te onderzoeken. Of mensen in collectivistische culturen gelukkiger worden van kinderen? Niet onderzocht.
En er ontbreekt nog iets aan de literatuur over kinderen en geluk, denken Boehm en Lyubomirsky. Er valt nog wel het een en ander te verbeteren aan het meten van geluk, zegt Boehm. “De meeste mensen zeggen dat hun kinderen geweldig zijn en dat ze zo blij met hen zijn, maar als ze op specifieke momenten moeten aangeven hoe ze zich voelen, blijken ze helemaal niet zo gelukkig. Daar zou het onderzoek zich nu op moeten richten.”
“Ik denk inderdaad”, zegt ook Lyubomirsky, “dat er iets op het niveau van meten aan de hand is dat we nog niet hebben ontdekt. Vluchtige momenten van geluk zijn heel moeilijk te vangen, maar om de een of andere reden zijn die juist van grote betekenis voor mensen als je ze allemaal bij elkaar optelt.”
Het is Britse onderzoekers vorig jaar al gelukt om een beginnetje te maken met het oplossen van dat probleem. Ze deden het onderzoek van Kahneman uit 2004, waarbij mensen op bepaalde momenten werden opgepiept waarop ze hun activiteit en gevoelens moesten noteren, nog eens over. Maar ze lieten hun proefpersonen niet alleen opschrijven hoe prettig die zich voelden, maar ook wat hun gedachten waren bij wat ze deden – hoe nuttig ze het vonden, hoe waardevol. Toen bleek tijd met de kinderen nog steeds iets ondergemiddeld prettig te voelen, maar mensen vonden die momenten wel iets bovengemiddeld waardevol. Mensen streven niet alleen geluk na, schreef Baumeister in 1991 al in Meanings of Life, maar ook betekenisgeving.
Lyubomirsky werkt momenteel ook aan een onderzoek met zo’n ‘pieper’, vertelt ze. “Samen met Laura Carstensen van de universiteit van Stanford. Zij heeft mensen 14 jaar lang gevolgd; om de vijf jaar piept ze hen een week lang zeven keer per dag op en dan moeten ze aangeven hoe ze zich voelen.” Maar die data zijn nog niet allemaal binnen. Lyubomirsky wil ook graag nog andere dingen uitzoeken over thuiswonende kinderen: “Maakt het uit hoe oud de kinderen zijn, of ze bij de ondervraagde zelf thuis wonen of bij de andere ouder, of ze misschien 40 jaar oud zijn en voor jou zorgen in plaats van omgekeerd, hoe de relatie tussen ouders en kinderen is?” Dat is allemaal nog helemaal niet bekend.
En als de kosten nou uiteindelijk inderdaad groter blijken dan de baten – zou dat voor veel mensen een reden kunnen zijn om maar geen kinderen te krijgen? Een Finse psycholoog ontdekte bijvoorbeeld onlangs dat ouders vooral voor een tweede kind kiezen, als hun eerste kind heel makkelijk was: sociaal, slim en een beetje lui (Developmental Psychology, juli). Als kinderen nou per definitie hun ouders voornamelijk in de weg blijken te zitten, wil dan niemand ze straks meer?
Dat gelooft Julia Boehm niet. “Sociale normen en onze biologie zetten ons ertoe aan om kinderen te krijgen. Dat is zo sterk, dat mensen zoiets niet zullen geloven of denken dat het voor henzelf anders zal zijn. Mensen willen ook een soort doel in hun leven, iets achterlaten, hun genen en hun waarden doorgeven.” Mannen willen méér kinderen, zo blijkt, als ze net aan hun eigen sterfelijkheid herinnerd zijn; voor vrouwen geldt dat ook, maar alleen als ze net gelezen hebben dat ze kinderen best met een baan kunnen combineren (Journal of Personality and Social Psychology, 2005).
“Vrouwen van een bepaalde leeftijd worden vaak geobsedeerd door het idee van kinderen”, zegt ook Lyubomirsky. “Kinderen krijgen is absoluut geen rationele beslissing. Je gaat geen kosten-batenanalyse maken. Je maakt een sprong in het duister en je moet er maar op vertrouwen dat het goed gaat.”
Roy Baumeister, Dan Gilbert en Sonja Lyubomirsky hebben kinderen. Julia Boehm niet, “maar ik ben ook nog jong”.
Heeft u kinderen? Dan is de kans groot dat u, als u de volgende alinea heeft gelezen, zult zeggen: “Triest voor die mensen, maar voor mij geldt het niet.” En de kans is ook ruimschoots aanwezig dat dat ten onrechte is.
Het gaat om het volgende. De meeste mensen willen kinderen. De meeste mensen verwachten dat kinderen krijgen hen gelukkiger zal maken. De meeste ouders van jonge kinderen zeggen ook dat die hen inderdaad gelukkiger hebben gemaakt. Maar uit onderzoek blijkt het tegendeel. Jonge kinderen knagen meer aan het geluk van hun ouders dan dat ze eraan bijdragen. De gelukkigste periode in het gemiddelde huwelijk is die vóór de komst van het eerste kind. Zodra mensen kinderen krijgen, worden ze minder gelukkig – dan vullen ze gemiddeld een wat lagere score in op vragen naar algemene tevredenheid met het leven en geluk. Dat is tijdelijk: zodra de kinderen het huis uit zijn neemt het geluksgevoel van de ouders weer toe.
Het is eigenlijk net als met vakantiereizen: mensen verheugen zich op zo’n reis, blijkt uit onderzoek, en kijken er met veel plezier op terug, maar tijdens de reis ergeren ze zich regelmatig en vinden ze er niet zoveel aan – wat ze vervolgens weer vergeten en/of wegrationaliseren.
Kinderen maken hun ouders gemiddeld niet vréselijk somber, en daardoor komt het negatieve effect ook weleens niet uit een onderzoek. Maar belangrijker: er is nog nooit bewijs gevonden dat jonge kinderen de gemiddelde mens gelukkiger zouden maken. Of, jawel, één keer, in een onderzoek dat een Schotse psycholoog in oktober vorig jaar publiceerde in Journal of Happiness Studies. Maar dat moest hij eerder dit jaar weer intrekken – er zat een fout in de data en na correctie hielden de resultaten van zijn onderzoek geen stand.
Dat jonge kinderen het levensgeluk van hun ouders verminderen is geen recent ontdekt verschijnsel. Het meeste onderzoek ernaar dateert uit de jaren zeventig en tachtig, toen veel psychologen het nog niet konden geloven en de studies zelf over wilden doen. Sindsdien stellen onderzoekers nog steeds met enige regelmaat vast dat kinderen niet gelukkig maken. Vijf jaar geleden bleek bijvoorbeeld nog uit een onderzoek onder bijna 10.000 Amerikanen (Journal of Health and Social Behavior) dat mensen met thuiswonende kinderen meer depressieve symptomen hebben – somberheid, angst, slecht slapen, geen energie, geen honger – dan mensen zonder kinderen. Er was gecorrigeerd voor zaken als opleiding en inkomen.
Gek genoeg is het verschijnsel nooit goed verklaard, constateren de Californische psychologen Sonja Lyubomirsky en Julia Boehm. Ze stelden het onlangs enigszins terzijde aan de orde in een discussie over menselijke basisbehoeften (Perspectives on Psychological Science, mei). Nu is de aard van het causale verband ook heel moeilijk vast te stellen, omdat het nauwelijks experimenteel te onderzoeken is, legt Boehm telefonisch uit: “Je kunt niet sommige mensen willekeurig toewijzen aan de groep die kinderen krijgt en andere mensen aan de groep die geen kinderen krijgt.”
Je kunt alleen mensen in verschillende levensfasen en levensomstandigheden met elkaar vergelijken, of mensen volgen in de tijd. Of onderzoeken hoe fijn mensen het vinden om tijd met hun kinderen door te brengen – bijvoorbeeld door hen een aantal keer per dag ‘op te piepen’ en te laten beschrijven waar ze mee bezig zijn en hoe prettig ze zich op dat moment voelen. “Daniel Kahneman heeft een onderzoek gedaan met die methode onder werkende vrouwen dat heel bekend is geworden”, zegt Boehm. “Daaruit bleek dat ze voor de kinderen zorgen ongeveer even prettig vonden als huishoudelijke arbeid, of naar het werk reizen.” En dat de moeders het vermoeidst en het meest geïrriteerd waren als ze thuis zaten met hun kinderen (Science, 2004).
Toch lijken veel ouders zelf helemaal niet te beseffen dat hun kinderen hen ongelukkig maken. Strikt genomen is dat besef overigens niet onderzocht, maar er is wel veel anekdotisch bewijs voor: als je mensen ernaar vraagt, zeggen ze meestal hoe blij ze van hun kinderen worden. En daaruit blijkt maar weer, schreef Roy Baumeister van Florida State University in 1991 in zijn boek Meanings of Life, hoe zeer de menselijke samenleving in staat is om grootschalige illusies in stand te houden. Hij noemde het verschijnsel de parenthood paradox.
Die roept allerlei vragen op. Hoe kunnen mensen zelf niet in de gaten hebben wat hen gelukkig maakt? Is het wel écht zo dat kinderen niet gelukkig maken, of klopt er toch iets niet met het onderzoek? Als kinderen niet gelukkig maken, waarom dan niet – betekenisvolle relaties zijn belangrijke bronnen van levensvreugde voor mensen, waarom zouden kinderen de uitzondering zijn? En, als kinderen inderdaad niet gelukkig maken, waarom blijven mensen dan denken dat het wel zo is – waarom blijven ze bijvoorbeeld kinderen willen?
Om met de eerste vraag te beginnen: dat mensen niet goed weten wat hen gelukkig maakt, is een goed gedocumenteerd verschijnsel. Daniel Gilbert van Harvard University in Cambridge schreef een populair-wetenschappelijk boek over de illusies en vertekeningen die ons daarbij in de weg zitten, Stumbling upon Happiness (2005). Mensen kunnen slecht voorspellen hoe ze zich in de toekomst zullen voelen, blijkt uit Gilberts onderzoek: we overschatten altijd hoe lang het effect van bijvoorbeeld een promotie, een winnend staatslot of een auto-ongeluk zal aanhouden.
Slechts drie pagina’s van Gilberts 280 bladzijden dikke boek gaan over de kinderkwestie en dat zijn de pagina’s waarover hij bij lezingen de meeste vragen krijgt, al heeft hij er zelf geen onderzoek naar gedaan. Zijn verklaring in het boek: het geloof in het idee dat kinderen gelukkig maken is een succesvol idee, dat alleen al blijft voortbestaan doordat mensen die erin geloven ook degenen zijn die kinderen krijgen.
Sindsdien heeft Gilbert nog meer gedachten aan het probleem gewijd en die staan allemaal, zo laat hij per e-mail weten, in een artikel dat hij op vaderdag 2006 in het tijdschrift Time publiceerde. Ten eerste: kinderen kosten hun ouders veel – onder meer ‘slaap en haar’, meldt de inderdaad kalende psycholoog – en wie ergens veel voor over heeft, rationaliseert dat meestal automatisch met de gedachte dat datgene dan wel erg gelukkig zal maken. Ten tweede: de (misschien schaarse) geluksmomenten die jonge kinderen wél geven, zijn zo mooi dat ze meteen veel getob doen vergeten. En ten derde hebben de meeste ouders van jonge kinderen nauwelijks nog tijd voor uitjes, reisjes en feestjes – en ‘als je nog maar één vreugde in je leven hebt, is dat natuurlijk meteen de grootste’.
Zelfbedrog én een veranderd leven, daar komt het ook volgens Roy Baumeister op neer. “Mijn verklaring is wel ingewikkelder geworden nadat ik zelf een kind had gekregen”, mailt hij. “De simpele verklaring was zelfbedrog. Mensen hebben de neiging om vervelende dingen te vergeten en hun geheugen zo te bewerken dat het aansluit bij hun algemene ideeën, zoals dat kinderen hen gelukkig maken. Een complexere verklaring is dat kleine kinderen – op zich een bron van vreugde en plezier – het grootste deel van je aandacht opeisen, zodat je als ouder andere aspecten van het leven verwaarloost, die dan verslechteren en je ongelukkig maken. Dus de directe effecten van kinderen zijn misschien wel positief (vandaar dat ouders dat zelf ook zeggen), maar de indirecte effecten kunnen negatief zijn.”
Een van die indirecte effecten: het krijgen van een kind maakt de relatie van de jonge ouders niet intiemer, zoals veel mensen denken, maar verslechtert die juist. Dat bleek bijvoorbeeld vorig jaar nog uit onderzoek van Amerikaanse psychologen die ruim 200 hoogopgeleide, blanke, religieuze pasgetrouwde stellen acht jaar lang onderzochten (Journal of Personality and Social Psychology). De stellen die een kind kregen, werden direct daarna minder tevreden met hun relatie; vooral de moeders klaagden over ruzie en communicatieproblemen. Bij de stellen die geen kind kregen, werd de relatie ook wel slechter, maar dat gebeurde veel geleidelijker.
Directe effecten zijn er trouwens ook, denkt Boehm. Voor kleine kinderen zorgen is nu eenmaal niet alleen maar leuk. “Het staat de vervulling van andere basisbehoeften in de weg”, zo formuleert ze het. De behoefte aan zeven à acht uur slaap per nacht natuurlijk, maar ook bijvoorbeeld de behoefte aan de status die een veeleisende, zich niet tot kantooruren beperkende baan met zich meebrengt – zo’n baan zit er vooral voor vrouwen niet meteen meer in. Daarnaast maken baby’s hun ouders vaak onzeker (‘doe ik het wel goed?’) en vergroten ze de behoefte aan veiligheid en de angst dat er iets gebeurt.
“Mijn favoriete redenering van het moment”, vertelt Boehms promotor en co-auteur Sonja Lyubomirksy daarover aan de telefoon, “is deze: alleen omdat iets in evolutionair opzicht gunstig voor ons is, hoeft het nastreven ervan ons nog niet gelukkig te maken. Eten maakt ons gelukkig, maar het maakt ons niet per se gelukkig om voedsel te vergaren, om naar de supermarkt te gaan, in de rij te staan en daarna ook nog eens te koken.” Die redenering volgend, zegt ze, hoeven we niet te verwachten dat het ons gelukkig maakt om kinderen op te voeden en groot te brengen, maar eerder dat we pas gelukkig worden als een bepaald doel is bereikt. “Als je kind afstudeert, of als je eerste kleinkind wordt geboren. Dan heb je pas echt succes, dan heb je je genen echt doorgegeven. Niet als je baby huilend in zijn wiegje ligt.”
Dan zouden kinderen dus vooral op de lange termijn positieve effecten hebben – als ze het huis uit zijn. En er is inderdaad wel onderzoek dat suggereert dat dat het geval is. Maar zeker is het niet: in het eerder genoemde onderzoek uit 2005, onder 10.000 Amerikanen, waren ouders met uitwonende kinderen bijvoorbeeld niet gelukkiger dan hun leeftijdgenoten die nooit kinderen hadden gekregen.
Nog een optie: vroeger, schrijven Lyubomirsky en Boehm, hoefden de ouders niet alleen voor de kinderzorg op te draaien, maar werkte een grotere groep mensen mee. Of ouders toen gelukkiger werden van kinderen? Onmogelijk te onderzoeken. Of mensen in collectivistische culturen gelukkiger worden van kinderen? Niet onderzocht.
En er ontbreekt nog iets aan de literatuur over kinderen en geluk, denken Boehm en Lyubomirsky. Er valt nog wel het een en ander te verbeteren aan het meten van geluk, zegt Boehm. “De meeste mensen zeggen dat hun kinderen geweldig zijn en dat ze zo blij met hen zijn, maar als ze op specifieke momenten moeten aangeven hoe ze zich voelen, blijken ze helemaal niet zo gelukkig. Daar zou het onderzoek zich nu op moeten richten.”
“Ik denk inderdaad”, zegt ook Lyubomirsky, “dat er iets op het niveau van meten aan de hand is dat we nog niet hebben ontdekt. Vluchtige momenten van geluk zijn heel moeilijk te vangen, maar om de een of andere reden zijn die juist van grote betekenis voor mensen als je ze allemaal bij elkaar optelt.”
Het is Britse onderzoekers vorig jaar al gelukt om een beginnetje te maken met het oplossen van dat probleem. Ze deden het onderzoek van Kahneman uit 2004, waarbij mensen op bepaalde momenten werden opgepiept waarop ze hun activiteit en gevoelens moesten noteren, nog eens over. Maar ze lieten hun proefpersonen niet alleen opschrijven hoe prettig die zich voelden, maar ook wat hun gedachten waren bij wat ze deden – hoe nuttig ze het vonden, hoe waardevol. Toen bleek tijd met de kinderen nog steeds iets ondergemiddeld prettig te voelen, maar mensen vonden die momenten wel iets bovengemiddeld waardevol. Mensen streven niet alleen geluk na, schreef Baumeister in 1991 al in Meanings of Life, maar ook betekenisgeving.
Lyubomirsky werkt momenteel ook aan een onderzoek met zo’n ‘pieper’, vertelt ze. “Samen met Laura Carstensen van de universiteit van Stanford. Zij heeft mensen 14 jaar lang gevolgd; om de vijf jaar piept ze hen een week lang zeven keer per dag op en dan moeten ze aangeven hoe ze zich voelen.” Maar die data zijn nog niet allemaal binnen. Lyubomirsky wil ook graag nog andere dingen uitzoeken over thuiswonende kinderen: “Maakt het uit hoe oud de kinderen zijn, of ze bij de ondervraagde zelf thuis wonen of bij de andere ouder, of ze misschien 40 jaar oud zijn en voor jou zorgen in plaats van omgekeerd, hoe de relatie tussen ouders en kinderen is?” Dat is allemaal nog helemaal niet bekend.
En als de kosten nou uiteindelijk inderdaad groter blijken dan de baten – zou dat voor veel mensen een reden kunnen zijn om maar geen kinderen te krijgen? Een Finse psycholoog ontdekte bijvoorbeeld onlangs dat ouders vooral voor een tweede kind kiezen, als hun eerste kind heel makkelijk was: sociaal, slim en een beetje lui (Developmental Psychology, juli). Als kinderen nou per definitie hun ouders voornamelijk in de weg blijken te zitten, wil dan niemand ze straks meer?
Dat gelooft Julia Boehm niet. “Sociale normen en onze biologie zetten ons ertoe aan om kinderen te krijgen. Dat is zo sterk, dat mensen zoiets niet zullen geloven of denken dat het voor henzelf anders zal zijn. Mensen willen ook een soort doel in hun leven, iets achterlaten, hun genen en hun waarden doorgeven.” Mannen willen méér kinderen, zo blijkt, als ze net aan hun eigen sterfelijkheid herinnerd zijn; voor vrouwen geldt dat ook, maar alleen als ze net gelezen hebben dat ze kinderen best met een baan kunnen combineren (Journal of Personality and Social Psychology, 2005).
“Vrouwen van een bepaalde leeftijd worden vaak geobsedeerd door het idee van kinderen”, zegt ook Lyubomirsky. “Kinderen krijgen is absoluut geen rationele beslissing. Je gaat geen kosten-batenanalyse maken. Je maakt een sprong in het duister en je moet er maar op vertrouwen dat het goed gaat.”
Roy Baumeister, Dan Gilbert en Sonja Lyubomirsky hebben kinderen. Julia Boehm niet, “maar ik ben ook nog jong”.
woensdag 28 november 2018 om 11:19
Hm interessant. Thanks voor het kopieren.
Ik herken wel dingen. Ik vind een veeleisende baan absoluut moeilijker vol te houden met kind erbij en overweeg echt wel andere dingen qua carrière dan als ik kinderloos was geweest en ik kan niet zeggen dat mijn relatie beter is geworden. We moeten er echt wel aan werken tegenwoordig en dat hoefde vroeger niet.
Ik herken ook dat ik daar minder waarde aan toeken dan aan mijn zoontje. Werk is maar werk, mijn man staat niet meer op 1. Vroeger vond ik ‘s ochtends in bed wakker worden met een krantje en koffie met mijn man heerlijk, als ik dat nu eens doe mis ik mijn zoontje.
En de slapeloze nachten, het nooit meer een moment voor jezelf hebben, 10x zoveel huishouden moeten doen, luiers verschonen..
En toch.. ondanks dat alles, voel ik me oprecht niet minder gelukkig. Misschien ook niet gelukkigér. Dat vind ik moeilijker in te schatten. Niet extreem veel gelukkiger iig. Ik heb offers gemaakt, ja, maar ik heb daar ook wel iets voor teruggekregen. Ik zie het als een eerlijke ruil.
Wat onderzoek betreft staat er dus ook dat ze het causale verband niet kunnen aantonen, dat ze de ‘vluchtige geluksmomenten’ niet kunnen vangen in hun onderzoek, maar dat die bij elkaar opgeteld waarschijnlijk heel belangrijk zijn voor overall geluksgevoel, dat mensen de tijd met kinderen wél bovengemiddeld waardevol vinden.
Er staan geen cijfers bij maar wel ‘iets ondergemiddeld prettig’ en ‘iets bovengemiddeld waardevol’ wat me doet denken dat het kleine verschillen zijn, dus de vraag is: is dat wel relevant op een individueel niveau? Merk je op individueel niveau het verschil tussen bijvoorbeeld een 7.8 en een 8 überhaupt? Dat lijkt me alleen op populatieniveau relevant. En er zijn dus ook onderzoeken die aantonen dat kinderen op de lange termijn wél gelukkiger maken vs een onderzoek dat dat niet vond: waar lag dat aan? Waarin verschillen die onderzoeken van elkaar en van de onderzoeken over de gezinnen met thuiswonende kinderen? Wat verklaart dat aan de cijfers die gevonden zijn? En maakt het leven in gezinsverband ook niet gelukkiger?
En misschien nog wel de belangrijkste vraag: is geluk überhaupt de belangrijkste of een belangrijke maat in het leven?
Bij mij roept het best wat op, dat artikel, merk ik. Want als ik alleen maar denk aan mijn kleine mannetje denk ik: ik zou zonder aarzelen álles opgeven voor jou. Is dat geluk? Dat weet ik niet. Misschien niet. Maar zijn geluk is belangrijker dan dat van mij en daar ben ik eigenlijk heel content mee.
Ik herken wel dingen. Ik vind een veeleisende baan absoluut moeilijker vol te houden met kind erbij en overweeg echt wel andere dingen qua carrière dan als ik kinderloos was geweest en ik kan niet zeggen dat mijn relatie beter is geworden. We moeten er echt wel aan werken tegenwoordig en dat hoefde vroeger niet.
Ik herken ook dat ik daar minder waarde aan toeken dan aan mijn zoontje. Werk is maar werk, mijn man staat niet meer op 1. Vroeger vond ik ‘s ochtends in bed wakker worden met een krantje en koffie met mijn man heerlijk, als ik dat nu eens doe mis ik mijn zoontje.
En de slapeloze nachten, het nooit meer een moment voor jezelf hebben, 10x zoveel huishouden moeten doen, luiers verschonen..
En toch.. ondanks dat alles, voel ik me oprecht niet minder gelukkig. Misschien ook niet gelukkigér. Dat vind ik moeilijker in te schatten. Niet extreem veel gelukkiger iig. Ik heb offers gemaakt, ja, maar ik heb daar ook wel iets voor teruggekregen. Ik zie het als een eerlijke ruil.
Wat onderzoek betreft staat er dus ook dat ze het causale verband niet kunnen aantonen, dat ze de ‘vluchtige geluksmomenten’ niet kunnen vangen in hun onderzoek, maar dat die bij elkaar opgeteld waarschijnlijk heel belangrijk zijn voor overall geluksgevoel, dat mensen de tijd met kinderen wél bovengemiddeld waardevol vinden.
Er staan geen cijfers bij maar wel ‘iets ondergemiddeld prettig’ en ‘iets bovengemiddeld waardevol’ wat me doet denken dat het kleine verschillen zijn, dus de vraag is: is dat wel relevant op een individueel niveau? Merk je op individueel niveau het verschil tussen bijvoorbeeld een 7.8 en een 8 überhaupt? Dat lijkt me alleen op populatieniveau relevant. En er zijn dus ook onderzoeken die aantonen dat kinderen op de lange termijn wél gelukkiger maken vs een onderzoek dat dat niet vond: waar lag dat aan? Waarin verschillen die onderzoeken van elkaar en van de onderzoeken over de gezinnen met thuiswonende kinderen? Wat verklaart dat aan de cijfers die gevonden zijn? En maakt het leven in gezinsverband ook niet gelukkiger?
En misschien nog wel de belangrijkste vraag: is geluk überhaupt de belangrijkste of een belangrijke maat in het leven?
Bij mij roept het best wat op, dat artikel, merk ik. Want als ik alleen maar denk aan mijn kleine mannetje denk ik: ik zou zonder aarzelen álles opgeven voor jou. Is dat geluk? Dat weet ik niet. Misschien niet. Maar zijn geluk is belangrijker dan dat van mij en daar ben ik eigenlijk heel content mee.
lux- wijzigde dit bericht op 28-11-2018 19:55
0.14% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 28 november 2018 om 11:25
Ik geloof wel dat ik gelukkiger ben sinds de komst van mijn dochter, maar dat zet ik dan af tegen de periode daarvoor waarin ik toch wel behoorlijk ongelukkig was toen het niet wilde lukken met het zwanger worden en blijven. Ik herken wel dat de relatie tussen mijn man en mij anders is geworden, minder intiem op bepaalde gebieden, maar toch ook juist weer dichter bij elkaar, omdat we als een gezin functioneren.
Onder de streep -en volgens mij is dat geen zelfbedrog, maar who knows- ben ik toch wel heel erg gelukkig met mijn dochter en word ik ook gelukkig wanneer ik met haar dingen onderneem. Veeleisend kan het zijn, maar ook gewoon zo ontzettend mooi.
Ik geloof wel dat veel ouders de pijn vergeten van bijvoorbeeld een bevalling of een eerste jaar - en dan tegen de tijd dat het kind ouder wordt weer eens denken over gezinsuitbreiding en opeens vergeten dat babies niet altijd goed slapen en krampjes hebben om maar een zijstraat te noemen.
Onder de streep -en volgens mij is dat geen zelfbedrog, maar who knows- ben ik toch wel heel erg gelukkig met mijn dochter en word ik ook gelukkig wanneer ik met haar dingen onderneem. Veeleisend kan het zijn, maar ook gewoon zo ontzettend mooi.
Ik geloof wel dat veel ouders de pijn vergeten van bijvoorbeeld een bevalling of een eerste jaar - en dan tegen de tijd dat het kind ouder wordt weer eens denken over gezinsuitbreiding en opeens vergeten dat babies niet altijd goed slapen en krampjes hebben om maar een zijstraat te noemen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 28 november 2018 om 11:30
Dat herken ik ook Baggal, dat ik het heel bijzonder en fijn vind om samen met mijn man het meest van iemand anders te houden.
Je levert er idd wat wilde nachten en spetterende dates voor in maar je krijgt er een gezin voor terug.
Voor mij is het dat waard.
Je levert er idd wat wilde nachten en spetterende dates voor in maar je krijgt er een gezin voor terug.
Voor mij is het dat waard.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 28 november 2018 om 16:50
Ik ben zeer gelukkig met mijn 3 eigen en 2 geerfde kinderen. In onze relatie was het de eerste vraag aan elkaar: wil je kinderen.....
En zonder kinderen waren we denk ik niet meer samen. ( al weer bijna 25 jaar).
Ja, en dan maar niet die carrière ( voor mij) . En ook geen verre reizen.....maar daarvoor heel veel gezelligheid, thuis.... En vooral geen saaie relatie.....
En zonder kinderen waren we denk ik niet meer samen. ( al weer bijna 25 jaar).
Ja, en dan maar niet die carrière ( voor mij) . En ook geen verre reizen.....maar daarvoor heel veel gezelligheid, thuis.... En vooral geen saaie relatie.....
woensdag 28 november 2018 om 18:21
Oooooo goeiemorgen
yup 
Heb je dat alleen maar uit dat we 4 kinderen moeten krijgen afgeleid
? Of ken je ons stiekem?
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
