Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
zaterdag 2 maart 2019 om 16:54
@Yesss, ja de dagbesteding is met een groep. Het voelt heel goed, vooral nu ik 3x per week eenn doel heb om naartoe te gaan.
En een goed idee om positieve dingen te plaatsen! Choco had het al gedaan. Dus vooruit: ik ben vandaag buiten geweest en heb wat aan het huishouden gedaan. Samen met man, hij heeft me mee naar buiten genomen.
En een goed idee om positieve dingen te plaatsen! Choco had het al gedaan. Dus vooruit: ik ben vandaag buiten geweest en heb wat aan het huishouden gedaan. Samen met man, hij heeft me mee naar buiten genomen.
zaterdag 2 maart 2019 om 17:54
@maktub. Wat vervelend! Dat soort dagen...nou sterkte!
@mylene. Knap dat je ondanks dat je zo in je hoofd zit toch dingen hebt weten te doen. Dat piekeren hè...
Ik ben bijna ouders en een beetje overprikkeld.
Toen ik aankwam bleek mijn (ex) woonbegeleider een opzet te hebben gestuurd van een plan voor aanvraag van zwaarder zorg naar mijn vader. Dit omdat ik met hem (woonbegeleider) in conflict lig.
We hebben dus dat plan verder opgesteld en dat vond ik ontzettend zwaar. Alles zo zien staan en de bewoording van hem die de plank mis slaan. Ik leek op papier zo'n ernstig geval. En zoiets met mijn vader doen gaat heel langzaam.
Toen we klaar waren was ik er een beetje aan eigenlijk. En ik voel me nu weer een stuk somberder en ga tegen mijn planning van morgen opzien (strand met vriendin). Eigenlijk wil ik niet gaan....
Maar ik moet natuurlijk wel gaan...
In elk geval is dat verslag klaar.
@mylene. Knap dat je ondanks dat je zo in je hoofd zit toch dingen hebt weten te doen. Dat piekeren hè...
Ik ben bijna ouders en een beetje overprikkeld.
Toen ik aankwam bleek mijn (ex) woonbegeleider een opzet te hebben gestuurd van een plan voor aanvraag van zwaarder zorg naar mijn vader. Dit omdat ik met hem (woonbegeleider) in conflict lig.
We hebben dus dat plan verder opgesteld en dat vond ik ontzettend zwaar. Alles zo zien staan en de bewoording van hem die de plank mis slaan. Ik leek op papier zo'n ernstig geval. En zoiets met mijn vader doen gaat heel langzaam.
Toen we klaar waren was ik er een beetje aan eigenlijk. En ik voel me nu weer een stuk somberder en ga tegen mijn planning van morgen opzien (strand met vriendin). Eigenlijk wil ik niet gaan....
Maar ik moet natuurlijk wel gaan...
In elk geval is dat verslag klaar.
zaterdag 2 maart 2019 om 18:39
@FadeToBlack heb je dagbesteding of dagbehandeling. Ik heb een tijd dagbehandeling gehad in een groep (dus therapie (bv. creatief, pmt)) en ook dat gesprekken met vooruitkijken op het weekend (en op maandag terugblikken). Dat heeft me op zich wel geholpen
duizel wijzigde dit bericht op 02-03-2019 20:25
1.55% gewijzigd
zaterdag 2 maart 2019 om 19:14
Omdat ik een hekel heb aan moeten en een hekel aan iets samen met andere mensen doen.
zaterdag 2 maart 2019 om 19:34
ik heb even bijgelezen 
@chocoladeballetjes: super, wat goed van je! Je gaat een trapje op, zo te lezen.
@Fadetoblack: doet met goed om te horen dat de dagbesteding is bevallen. stapje voor stapje. Je hoeft niet eens vooruit, soms is een stapje opzij al genoeg.
@Yess: ja, dat is een super idee, dingen plaatsen die goed zijn gedaan.
@maktub: klote zo'n dag. ik herken het. zo'n dag wordt ook gewoon niet beter, al win je het millioen, fluiten alle vogels het mooiste lied, straalt de zon op zijn best en eet je het meest exquise voedsel.Sterker nog, dat maakt het bij mij alleen maar erger.
@mylene: shit dat je zo in je hoofd zit. als je alleen bent vind ik het altijd dubbel zo lastig om toch uit die bank te komen, niet als een zombie voor de tv te blijven hangen. Op zulke momenten is het ook heel druk in mijn hoofd, met beelden en geluiden door elkaar. lijkt wel alsof er tien tv's aanstaan die ik niet kan uitzetten.
Ik ben vandaag naar een kinderoptocht gaan kijken. dat was wel leuk en ook confronterend (kan geen kinderen krijgen) zie je al die snoetjes en dan wordt je hart warm en koud tegelijk. Dat ik het mijzelf nu toesta om dit te voelen komt door de therapie. ik huil wat af sinds ik daarmee bezig ben
Maar heel goed, ik ga dingen niet meer wegstoppen. Ik merkte wel door al het geluid dat er nou eenmaal bij hoort, dat ik overprikkeld ben en heel erg leeggezogen. Hete douche dus, kopje thee en vroeg naar bed. morgen weer 't dametje!
@chocoladeballetjes: super, wat goed van je! Je gaat een trapje op, zo te lezen.
@Fadetoblack: doet met goed om te horen dat de dagbesteding is bevallen. stapje voor stapje. Je hoeft niet eens vooruit, soms is een stapje opzij al genoeg.
@Yess: ja, dat is een super idee, dingen plaatsen die goed zijn gedaan.
@maktub: klote zo'n dag. ik herken het. zo'n dag wordt ook gewoon niet beter, al win je het millioen, fluiten alle vogels het mooiste lied, straalt de zon op zijn best en eet je het meest exquise voedsel.Sterker nog, dat maakt het bij mij alleen maar erger.
@mylene: shit dat je zo in je hoofd zit. als je alleen bent vind ik het altijd dubbel zo lastig om toch uit die bank te komen, niet als een zombie voor de tv te blijven hangen. Op zulke momenten is het ook heel druk in mijn hoofd, met beelden en geluiden door elkaar. lijkt wel alsof er tien tv's aanstaan die ik niet kan uitzetten.
Ik ben vandaag naar een kinderoptocht gaan kijken. dat was wel leuk en ook confronterend (kan geen kinderen krijgen) zie je al die snoetjes en dan wordt je hart warm en koud tegelijk. Dat ik het mijzelf nu toesta om dit te voelen komt door de therapie. ik huil wat af sinds ik daarmee bezig ben
Maar heel goed, ik ga dingen niet meer wegstoppen. Ik merkte wel door al het geluid dat er nou eenmaal bij hoort, dat ik overprikkeld ben en heel erg leeggezogen. Hete douche dus, kopje thee en vroeg naar bed. morgen weer 't dametje!
zaterdag 2 maart 2019 om 22:37
Duizel, het is acute deeltijdbehandeling. Ik had het verkeerd opgeschreven. Ik doe de dingen die jij beschrijft.
Hoe is het met jou?
zaterdag 2 maart 2019 om 23:31
Zit er behoorlijk doorheen. Ik ben super somber. Wil me zo graag gaan isoleren komende tijd.
Zo hard gevochten afgelopen dagen. Super harde terugslag. Heftig nu de somberheid ten volle terugkeert, juist nadat het vanmorgen minder was.
Hoe ik dit moet volhouden, soms weet ik het niet meer.
Sorry voel me echt even dramatisch.
Zo hard gevochten afgelopen dagen. Super harde terugslag. Heftig nu de somberheid ten volle terugkeert, juist nadat het vanmorgen minder was.
Hoe ik dit moet volhouden, soms weet ik het niet meer.
Sorry voel me echt even dramatisch.
zaterdag 2 maart 2019 om 23:41
Hallo allemaal,
Ongeveer 2 maanden geleden is er een depressie bij mij geconstateerd, ook een bezoek gebracht aan de crisisdienst. Toen doorgestuurd naar de dichtstbij zijnde basis ggz. Verder ben ik gestopt met mijn studie i.v.m. financiële/psychische problemen en woon weer sinds kort weer bij ouders(wat het niet veel beter maakt).
Ik ben ook net ( 2 week geleden) begonnen met een nieuw baantje in de horeca zodat ik kan beginnen met mijn schulden af te betalen.
Na zo'n lange tijd binnen te hebben gezeten en niet echt met mensen te hebben gesproken (op mijn familie na) vind ik het nu super moeilijk om met mijn nieuwe collega's te praten, ik stotter als ik tegen ze praat en er komen alleen antwoorden uit me van 'ja echtzo' en 'precies'. Ik was eerst een heel sociaal persoon, hield ervan om een praatje te maken met iedereen. Nu dat ik er moeite mee heb, heb ik het gevoel dat ik nu een goede eigenschap van mezelf ben kwijt geraakt ...
Verder in de 2 maanden heb ik dus 1 afspraak gehad bij de crisisdienst (en telefonisch contact) en een sessie gehad bij de dichtstbij zijnde basis ggz omdat de crisisdienst te ver voor mij was en ik geen vervoer had.
Mijn eerste sessie ging goed, goed gesprek gehad. Ik heb voor het eerst in tijden voor het grootste deel gepraat.
Nu heb ik niet alleen last van een depressie en kan de basis ggz me daar alleen maar mee helpen. Mijn psych wil me op zich wel doorverwijzen naar de specialistische ggz. Nu is mijn vraag: Is het slimmer om mijn behandeling eerst af te maken bij de basis? Of is het slimmer om te vragen voor een doorverwijzing en naar de specialistische ggz te gaan?
Ik weet niet hoelang de wachtlijst is bij de specialistische en bij de basis heb ik maar 1x in de maand een afspraak wat ik zelf te weinig vind.
Ongeveer 2 maanden geleden is er een depressie bij mij geconstateerd, ook een bezoek gebracht aan de crisisdienst. Toen doorgestuurd naar de dichtstbij zijnde basis ggz. Verder ben ik gestopt met mijn studie i.v.m. financiële/psychische problemen en woon weer sinds kort weer bij ouders(wat het niet veel beter maakt).
Ik ben ook net ( 2 week geleden) begonnen met een nieuw baantje in de horeca zodat ik kan beginnen met mijn schulden af te betalen.
Na zo'n lange tijd binnen te hebben gezeten en niet echt met mensen te hebben gesproken (op mijn familie na) vind ik het nu super moeilijk om met mijn nieuwe collega's te praten, ik stotter als ik tegen ze praat en er komen alleen antwoorden uit me van 'ja echtzo' en 'precies'. Ik was eerst een heel sociaal persoon, hield ervan om een praatje te maken met iedereen. Nu dat ik er moeite mee heb, heb ik het gevoel dat ik nu een goede eigenschap van mezelf ben kwijt geraakt ...
Verder in de 2 maanden heb ik dus 1 afspraak gehad bij de crisisdienst (en telefonisch contact) en een sessie gehad bij de dichtstbij zijnde basis ggz omdat de crisisdienst te ver voor mij was en ik geen vervoer had.
Mijn eerste sessie ging goed, goed gesprek gehad. Ik heb voor het eerst in tijden voor het grootste deel gepraat.
Nu heb ik niet alleen last van een depressie en kan de basis ggz me daar alleen maar mee helpen. Mijn psych wil me op zich wel doorverwijzen naar de specialistische ggz. Nu is mijn vraag: Is het slimmer om mijn behandeling eerst af te maken bij de basis? Of is het slimmer om te vragen voor een doorverwijzing en naar de specialistische ggz te gaan?
Ik weet niet hoelang de wachtlijst is bij de specialistische en bij de basis heb ik maar 1x in de maand een afspraak wat ik zelf te weinig vind.
zaterdag 2 maart 2019 om 23:57
Je kan je op de wachtlijst laten zetten voor specialistische zorg en ondertussen overbrugging doen met de basis zorg. De wachtlijsten kunnen behoorlijk lang zijn en ook langer uitpakken dan ze in eerste instantie zeggen. Maar je kan ook geluk hebben.
Maar zorg voor een plekje op de wachtlijst, dan heb je die. Van gedachten veranderen kan je dan altijd nog doen.
Maar zorg voor een plekje op de wachtlijst, dan heb je die. Van gedachten veranderen kan je dan altijd nog doen.
zondag 3 maart 2019 om 00:32
Heb je even een rustige dag nodig morgen? Je zou toch met je vriendin naar het strand? Zorg iig dat je haar morgen ziet, probeer je niet te isoleren, want je weet dat het dan mis kan gaan.chocoladeballetjes schreef: ↑02-03-2019 23:31Zit er behoorlijk doorheen. Ik ben super somber. Wil me zo graag gaan isoleren komende tijd.
Zo hard gevochten afgelopen dagen. Super harde terugslag. Heftig nu de somberheid ten volle terugkeert, juist nadat het vanmorgen minder was.
Hoe ik dit moet volhouden, soms weet ik het niet meer.
Sorry voel me echt even dramatisch.
zondag 3 maart 2019 om 00:42
@fade. Toen ik wilde afzeggen heeft ze gezegd dat ik morgen moest kijken (omdat ze aanvoelt dat afzeggen niet zo'n goed idee is).
Ik ben daardoor toch aan het twijfelen (en daarover aan het piekeren).
Ik moet daarheen (praktische reden).
Al het terugvallen kost zoveel van mijn lichaam en geest.
Maar eigenlijk moet ik morgen gaan...ik moet mezelf dwingen.
Hopelijk komt er de komende tijd meer rust met mijn hulpverlening, dat zou een hoop schelen.
Acute deeltijd heb ik ook van gehoord idd, dacht al dat je het daarover had. Heb er mensen positief over gehoord.
Ik ben daardoor toch aan het twijfelen (en daarover aan het piekeren).
Ik moet daarheen (praktische reden).
Al het terugvallen kost zoveel van mijn lichaam en geest.
Maar eigenlijk moet ik morgen gaan...ik moet mezelf dwingen.
Hopelijk komt er de komende tijd meer rust met mijn hulpverlening, dat zou een hoop schelen.
Acute deeltijd heb ik ook van gehoord idd, dacht al dat je het daarover had. Heb er mensen positief over gehoord.
zondag 3 maart 2019 om 09:21
Bah chocoballetjes, ik ken het gevoel. Zo'n plan maken is ook confronterend en slopend. Kan je accepteren dat je nu leeggezogen bent?
Op zich lijkt het me goed om je vriendin wel te zien. Kan je bij haar een beetje je jezelf zijn? Het is nu vast redelijk rustig op het strand. Misschien waait je hoofd wel lekker leeg.
Hallo jij daar, ik zou me laten doorsturen. Zo te lezen gaat basis alleen symptomen bestrijden, dus uiteindelijk levert je dat weinig op.
@fade, ik hoop dat de deeltijd je wat brengt. Voor mij zou het niets zijn, ik kan ook niet zo tegen irl groepen.
Meiroosje, goed dat je zoiets confronterends niet vermijd. En waardeloos die herrie. Mijn jongste vroeg al of er ook optochten waren zonder muziek. Jawel, maar helaas niet hier in de buurt.
@mylene, plannen gemaakt om niet in een hoekje te kruipen vandaag? Ik ken de neiging, maar dat is dan het voordeel van kinderen, eraan toegeven kan niet.
Op zich lijkt het me goed om je vriendin wel te zien. Kan je bij haar een beetje je jezelf zijn? Het is nu vast redelijk rustig op het strand. Misschien waait je hoofd wel lekker leeg.
Hallo jij daar, ik zou me laten doorsturen. Zo te lezen gaat basis alleen symptomen bestrijden, dus uiteindelijk levert je dat weinig op.
@fade, ik hoop dat de deeltijd je wat brengt. Voor mij zou het niets zijn, ik kan ook niet zo tegen irl groepen.
Meiroosje, goed dat je zoiets confronterends niet vermijd. En waardeloos die herrie. Mijn jongste vroeg al of er ook optochten waren zonder muziek. Jawel, maar helaas niet hier in de buurt.
@mylene, plannen gemaakt om niet in een hoekje te kruipen vandaag? Ik ken de neiging, maar dat is dan het voordeel van kinderen, eraan toegeven kan niet.
zondag 3 maart 2019 om 09:43
@ maktub, vandaag iets beter opgestaan?
@yess, wel stoer dat je naar de sportschool gaat, ga je vaak?
@ gelukspopje, fijn dat je zo snel bij de POH terecht kan. Hoe gaat het nu tussen jou en je man? Zou voor hem ondersteuning ook niet fijn zijn? Al is het maar om te bespreken hoe hij jou, jullie dochter en zijn vader het best tot steun kan zijn.
De dagschommeling ook hier aanwezig. De ochtenden zijn een ramp, ik wordt elke ochtend al teleurgesteld wakker (nog steeds niet dood). Als ik eenmaal op gang ben dan gaat het wel, maar rond een uur of vijf zijn de knollen eigenlijk op en de dag nog niet voorbij. Meestal rond een uur of acht zit ik dan wezenloos op de bank, maar wordt mijn stemming weer wat beter, want de dag is bijna voorbij. En dan tussendoor nog de dips van het niet zien zitten/ denken het niet aan te kunnen/ opzien tegen dat wat moet.
Ik maak me ook druk om medische dingen, maar dan eigenlijk andersom. Ik zie in ieder bultje een tumor, een hoestje wordt longkanker, hoofdpijn een torenhoge bloeddruk. Maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat ik zo'n uitweg krijg.
@yess, wel stoer dat je naar de sportschool gaat, ga je vaak?
@ gelukspopje, fijn dat je zo snel bij de POH terecht kan. Hoe gaat het nu tussen jou en je man? Zou voor hem ondersteuning ook niet fijn zijn? Al is het maar om te bespreken hoe hij jou, jullie dochter en zijn vader het best tot steun kan zijn.
De dagschommeling ook hier aanwezig. De ochtenden zijn een ramp, ik wordt elke ochtend al teleurgesteld wakker (nog steeds niet dood). Als ik eenmaal op gang ben dan gaat het wel, maar rond een uur of vijf zijn de knollen eigenlijk op en de dag nog niet voorbij. Meestal rond een uur of acht zit ik dan wezenloos op de bank, maar wordt mijn stemming weer wat beter, want de dag is bijna voorbij. En dan tussendoor nog de dips van het niet zien zitten/ denken het niet aan te kunnen/ opzien tegen dat wat moet.
Ik maak me ook druk om medische dingen, maar dan eigenlijk andersom. Ik zie in ieder bultje een tumor, een hoestje wordt longkanker, hoofdpijn een torenhoge bloeddruk. Maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat ik zo'n uitweg krijg.
zondag 3 maart 2019 om 10:01
Mijn opleving was inderdaad van korte duur. Nu op standje dom doorgaan en morgen zal ik de prijs wel betalen.
Ik lees bij jullie van alles over therapieën, en merk dan echt heel duidelijk bij mezelf dat ik daar echt de moed niet meer voor kan opbrengen. Maar dan zou ik (na de volgende medicatie) richting ECT gaan en dat lijkt me dan ook weer doodeng.
En van mij hoeft het ook echt echt echt niet meer dus kan de motivatie niet eens uit mijn tenen halen. En dat is weer slecht bespreekbaar bij mijn psychiater want die krijgt betaald om mij beter te maken. Overweeg wel om eens contact op te nemen met de einder oid, en dat voelt dan weer als de kat op het spek binden.
En het kan niet/ mag niet zolang mijn kinderen van mij afhankelijk zijn.
(Als dit te heftig/ confronterend is zeggen hoor, dan haal ik het weg)
Ik lees bij jullie van alles over therapieën, en merk dan echt heel duidelijk bij mezelf dat ik daar echt de moed niet meer voor kan opbrengen. Maar dan zou ik (na de volgende medicatie) richting ECT gaan en dat lijkt me dan ook weer doodeng.
En van mij hoeft het ook echt echt echt niet meer dus kan de motivatie niet eens uit mijn tenen halen. En dat is weer slecht bespreekbaar bij mijn psychiater want die krijgt betaald om mij beter te maken. Overweeg wel om eens contact op te nemen met de einder oid, en dat voelt dan weer als de kat op het spek binden.
En het kan niet/ mag niet zolang mijn kinderen van mij afhankelijk zijn.
(Als dit te heftig/ confronterend is zeggen hoor, dan haal ik het weg)
zondag 3 maart 2019 om 10:46
@ freya poeh ja ik vind het heftig maar ik vind het goed van je dat je het uitspreekt. Het is hoe jij je voelt. Je wilt dit niet meer!
Heb zelf ook twee kinderen, ze zijn nu op kamp, en inderdaad dat houd je op de been.
Heb je al lang depressies?
Weet eigenlijk niet zo goed wat ik nog tegen je kan zeggen behalve je een ontzettende dikke knuffel te geven. En probeer het klein te houden de komende dagen. Kleine dingen doen. Ik ben nu met een legpuzzel bezig. Ben uit mijn hoekje van de bank.
Liefs Myléne
Heb zelf ook twee kinderen, ze zijn nu op kamp, en inderdaad dat houd je op de been.
Heb je al lang depressies?
Weet eigenlijk niet zo goed wat ik nog tegen je kan zeggen behalve je een ontzettende dikke knuffel te geven. En probeer het klein te houden de komende dagen. Kleine dingen doen. Ik ben nu met een legpuzzel bezig. Ben uit mijn hoekje van de bank.
Liefs Myléne
zondag 3 maart 2019 om 11:29
Hoi Allemaal,
Ik besef dat ik eigenlijk nauwelijks op anderen reageer. Sorry daarvoor. ik vind het lastig om iets te zeggen, omdat ik niet zeker weet of je er iets aan hebt. Ik lees het wel. Allemaal sterkte en
We zijn ook samen met de jeugdpsycholoog aan het kijken of er iemand /iets is die on als gezin kan helpen. Maar de huisarts dacht dat dat eigenlijk allemaal niet meer bestaat. Allemaal wegbezuinigd. Dus tja.
Ik merk dat ik heel boos ben de hele tijd. Op de wereld, op mijn ouders, op mijn schoonfamilie, iedereen die nooit naar me om kijkt en op mijn man.
Het is niet allemaal terecht, maar ja.
Ook veel dingen uit het verleden knagen zo aan me. Mijn jeugd en alle oneerlijkheden die er toen gebeurden. Mijn werkgevers die me toch best rot hebben behandeld (vrouwen zijn niet technisch, dus collega kreeg klus waarbij hij steeds om hulp bij mij kwam grrr).
Mijn schooltijd waar ik gepest werd.
Maar ook suffe dingen. Ik ben nog steeds boos om iets dat 16 jaar geleden gebeurde. Maar ja ik was er destijds ook niet boos (op die persoon dan) over geworden dus ben ik nu te laat.
En eigenlijk slaat dat nergens op. Ik weet dat rationeel wel, maar ik ben daar zo boos over.
En dan doe ik soms boos om niks tegen mijn man en dat is voor hem ook lastig te begrijpen.
Ik besef dat ik eigenlijk nauwelijks op anderen reageer. Sorry daarvoor. ik vind het lastig om iets te zeggen, omdat ik niet zeker weet of je er iets aan hebt. Ik lees het wel. Allemaal sterkte en
We zijn ook samen met de jeugdpsycholoog aan het kijken of er iemand /iets is die on als gezin kan helpen. Maar de huisarts dacht dat dat eigenlijk allemaal niet meer bestaat. Allemaal wegbezuinigd. Dus tja.
Ik merk dat ik heel boos ben de hele tijd. Op de wereld, op mijn ouders, op mijn schoonfamilie, iedereen die nooit naar me om kijkt en op mijn man.
Het is niet allemaal terecht, maar ja.
Ook veel dingen uit het verleden knagen zo aan me. Mijn jeugd en alle oneerlijkheden die er toen gebeurden. Mijn werkgevers die me toch best rot hebben behandeld (vrouwen zijn niet technisch, dus collega kreeg klus waarbij hij steeds om hulp bij mij kwam grrr).
Mijn schooltijd waar ik gepest werd.
Maar ook suffe dingen. Ik ben nog steeds boos om iets dat 16 jaar geleden gebeurde. Maar ja ik was er destijds ook niet boos (op die persoon dan) over geworden dus ben ik nu te laat.
En eigenlijk slaat dat nergens op. Ik weet dat rationeel wel, maar ik ben daar zo boos over.
En dan doe ik soms boos om niks tegen mijn man en dat is voor hem ook lastig te begrijpen.
zondag 3 maart 2019 om 12:19
Ik reageer ook niet op iedereen.., dus ook sorry daarvoor maar lees ook alles en vind het wel fijn dat we het hier kwijt kunnen
Vanmorgen in ieder geval gesport, had echt heel erg opstart problemen en dan voelt het allemaal zo nutteloos.
Voelde me ook niet lekker, maar toch gegaan en daarna een kleine boodschap gedaan en de rest van de zondag rustig aan.
Wat heftig Freya, maar inderdaad goed dat je het uitspreekt. Gewoon even een en hopelijk helpt dit forum toch een beetje, dat je je niet zo alleen voelt en kunnen we elkaar hier een beetje steunen.
En gelukspopje heel herkenbaar die boosheid.
Bij mij lijkt het de laatste tijd wel of alles samenkomt, verleden, nu en toekomst.
Boos op mensen die me teleurgesteld hebben of over mijn grenzen zijn gegaan, boos/gefrustreerd dat mijn leven niet is zoals ik zou willen en alles zo moeizaam gaat. Het verschil met een tijdje terug is dat ik het wel probeer toe te laten, ik ook opener ben geworden en ook echt probeer te zien wat wel goed gaat en niet te snel willen.
Vooral de ochtenden heb ik het heel sterk en erg neiging om te terug te trekken en in die boosheid te blijven hangen.
Het is elke dag een gevecht om tóch dingen te blijven doen. En daarna voel ik me toch een beetje trots
Vanmorgen in ieder geval gesport, had echt heel erg opstart problemen en dan voelt het allemaal zo nutteloos.
Voelde me ook niet lekker, maar toch gegaan en daarna een kleine boodschap gedaan en de rest van de zondag rustig aan.
Wat heftig Freya, maar inderdaad goed dat je het uitspreekt. Gewoon even een
en hopelijk helpt dit forum toch een beetje, dat je je niet zo alleen voelt en kunnen we elkaar hier een beetje steunen.En gelukspopje heel herkenbaar die boosheid.
Bij mij lijkt het de laatste tijd wel of alles samenkomt, verleden, nu en toekomst.
Boos op mensen die me teleurgesteld hebben of over mijn grenzen zijn gegaan, boos/gefrustreerd dat mijn leven niet is zoals ik zou willen en alles zo moeizaam gaat. Het verschil met een tijdje terug is dat ik het wel probeer toe te laten, ik ook opener ben geworden en ook echt probeer te zien wat wel goed gaat en niet te snel willen.
Vooral de ochtenden heb ik het heel sterk en erg neiging om te terug te trekken en in die boosheid te blijven hangen.
Het is elke dag een gevecht om tóch dingen te blijven doen. En daarna voel ik me toch een beetje trots
zondag 3 maart 2019 om 13:48
@freya. Heftig, ken het wel. Nu heb ik dat meer met vlagen, maar ken ook wel dat die gevoelens vast zijn.
Het is wel goed om erover te praten, soms ook met iemand die jou niet bij wet hoeft te weerhouden.
Een vriendin van mij is over dit onderwerp gaan praten met een filosoof. Je hebt nu van die filosofische praktijken die helpen met zingeving ed.
Ik weet wel hoe super zwaar deze gevoelens zijn. Zelf heb ik ook een e-mail therapie met 113 gedaan in die tijd. Daar begonnen ze over toen ik belde. Vond ik heel fijn omdat ik zo vrijuit kon spreken. Want dat moet soms gewoon en is juist zo lastig over zo'n taboe onderwerp.
Zelfs heb ik ook al meer dan tien jaar geen therapie meer hoor. Wel begeleiding, maar dat is anders. En ect kan bij mij ook een optie zijn. Maar ook huiverig voor. Nou sterkte en hopelijk vind je een plek om zonder taboe over je wensen te kunnen spreken.
Ik denk ook dat dat soms de drang verminderd Ipv versterkt.
Ik vind op dat soort momenten (heb nu ook wel een moment) de volgende quote van spinvis mooi (misschien jij helemaal niet):
We moeten verder, hoe dan ook, tot het niet meer gaat, tot het niet meer kan. Dat zien we dan wel weer.
Het is wel goed om erover te praten, soms ook met iemand die jou niet bij wet hoeft te weerhouden.
Een vriendin van mij is over dit onderwerp gaan praten met een filosoof. Je hebt nu van die filosofische praktijken die helpen met zingeving ed.
Ik weet wel hoe super zwaar deze gevoelens zijn. Zelf heb ik ook een e-mail therapie met 113 gedaan in die tijd. Daar begonnen ze over toen ik belde. Vond ik heel fijn omdat ik zo vrijuit kon spreken. Want dat moet soms gewoon en is juist zo lastig over zo'n taboe onderwerp.
Zelfs heb ik ook al meer dan tien jaar geen therapie meer hoor. Wel begeleiding, maar dat is anders. En ect kan bij mij ook een optie zijn. Maar ook huiverig voor. Nou sterkte en hopelijk vind je een plek om zonder taboe over je wensen te kunnen spreken.
Ik denk ook dat dat soms de drang verminderd Ipv versterkt.
Ik vind op dat soort momenten (heb nu ook wel een moment) de volgende quote van spinvis mooi (misschien jij helemaal niet):
We moeten verder, hoe dan ook, tot het niet meer gaat, tot het niet meer kan. Dat zien we dan wel weer.
zondag 3 maart 2019 om 13:59
Ik zakte hier even volledig weg. Werd ook boos zoals anderen ook noemden. Heb ook met dingen gegooid en op de muur geslagen.
Had ook mijn vriendin afgezegd en voelde mij daar heel stom over. Maar het kon niet zo goed kort want moest een uur met de trein. Bezocht haar namelijk even bij haar nieuwe vriendin in de buurt waar ze sliep.
Heb ook maar een uurtje geslapen ofzo.
Maar heb mij naar een rustige lunch gelegenheid in de buurt gesleept en knap een beetje op. Ook door het schrijven in mijn dagboek. Even stappen bedenken die ik moet doen. En het probleem schetsen. Ik ga nogal goed op structureren. Wel weet ik dat ik net zo hard terug kan vallen als ik stop (maar dat hoeft niet).
Iemand vroeg of ik mij er bij neer kan leggen dat ik even leeg ben. Dat is wel een moeilijke, want ik leef dus met lijstjes en plannen. Hoe ik dat even niet moet doen is voor mij een raadsel, want controle. (En is het erg?)
Maar ook na onderzoek in mijn dagboek zie ik dat ik in het risico gebied zit (suïcidaliteit stijgt).
Heb ook gekeken of iemand even kon afspreken. Maar niemand kan zo last minute.
Morgen zie ik mijn psychiater even en dat vind ik fijn (ze was op vakantie). Gewoon om even iets kort te regelen, maar ik vind het fijn dat ze er is (rest hulpverlening is nu zo'n zooitje).
Verder denk ik dat het plan met die vriendin echt te groot was en ik mezelf het maar moet vergeven.
En ik ga even verder met plannen schrijven, want dan is net of alles te regelen valt.
Oh een vriendin appt me net vanavond te kunnen skypen om half negen (ze woont in Engeland). Handig, hopen dat ik mezelf beetje in staat tot weet te houden.
Had ook mijn vriendin afgezegd en voelde mij daar heel stom over. Maar het kon niet zo goed kort want moest een uur met de trein. Bezocht haar namelijk even bij haar nieuwe vriendin in de buurt waar ze sliep.
Heb ook maar een uurtje geslapen ofzo.
Maar heb mij naar een rustige lunch gelegenheid in de buurt gesleept en knap een beetje op. Ook door het schrijven in mijn dagboek. Even stappen bedenken die ik moet doen. En het probleem schetsen. Ik ga nogal goed op structureren. Wel weet ik dat ik net zo hard terug kan vallen als ik stop (maar dat hoeft niet).
Iemand vroeg of ik mij er bij neer kan leggen dat ik even leeg ben. Dat is wel een moeilijke, want ik leef dus met lijstjes en plannen. Hoe ik dat even niet moet doen is voor mij een raadsel, want controle. (En is het erg?)
Maar ook na onderzoek in mijn dagboek zie ik dat ik in het risico gebied zit (suïcidaliteit stijgt).
Heb ook gekeken of iemand even kon afspreken. Maar niemand kan zo last minute.
Morgen zie ik mijn psychiater even en dat vind ik fijn (ze was op vakantie). Gewoon om even iets kort te regelen, maar ik vind het fijn dat ze er is (rest hulpverlening is nu zo'n zooitje).
Verder denk ik dat het plan met die vriendin echt te groot was en ik mezelf het maar moet vergeven.
En ik ga even verder met plannen schrijven, want dan is net of alles te regelen valt.
Oh een vriendin appt me net vanavond te kunnen skypen om half negen (ze woont in Engeland). Handig, hopen dat ik mezelf beetje in staat tot weet te houden.
zondag 3 maart 2019 om 16:15
Ik herken ook veel in Dysthymie. Een fijne jeugd gehad bij mijn ouders. Ik mocht daar zijn wie ik was en had veel vriendinnen op de basisschool. Toch was ik extreem onzeker. Kon gemiddeld leren, maar had motorische problemen. Dat werd niet begrepen. Eerst door de kleuterjuf, die liet me geloven dat ik niks waard was. Het kan me nog kwaad maken dat ze nog steeds op die school werkt. Want zo behandelde ze elk kind wat niet doorsnee was. Ze kan dus gewoon doorgaan.
Op de middelbare en het MBO werd ik door klasgenoten gepest. In elk opzicht was ik anders. Qua uiterlijk (donker en klein), onhandigheid, afwijkende interesses. Praktijkopdrachten en samenwerken waren een ramp. Ook op stages voldeed ik niet, hoe hard ik mijn best ook deed. Onderzoeken laten doen en op mijn 20e kreeg ik de diagnose ASS. In de jaren daarvoor verschillende al therapeuten gehad, maar de ASS werd niet herkend. Extreme faalangst en niet zo'n vlotte meid, werd toen gezegd.
Nu werk ik 8 jaar bij een SW-bedrijf. Niet wat ik voor ogen had, het is flink onder mijn niveau. Maar het is lastig om voor mij regulier werk te vinden. Woon ook in een krimpregio. Het voordeel is dat ik halve dagen kan werken en genoeg tijd overhoud. Het alleen wonen bevalt prima. Het wandelen met mijn hondjes, mijn eigen gang gaan, eten wat ik wil. In dat opzicht is mijn leven goed.
Toch heb ik al heel lang het gevoel dat ik iets mis. Mijn leven staat op veel punten stil. De connectie mensen. Even dacht ik een paar nieuwe vriendschappen te hebben. Maar dan verwaterd het weer of ik hoor er niks meer van. Een serieuze relatie heb ik nooit gehad. Mijn gevoel daarover wisselt nogal. Soms lijkt het me mooi, iemand die echt een maatje is. Maar vaak denk ik ook: dat is veel investeren. Wil en kan ik dat? Dat kan ik niet 100% zeggen. Ik ben heel introvert en sociale dingen zie ik gauw als verplichting. Terwijl ik ook herinneringen wil maken. En niet altijd alleen of met mijn moeder.
Op de middelbare en het MBO werd ik door klasgenoten gepest. In elk opzicht was ik anders. Qua uiterlijk (donker en klein), onhandigheid, afwijkende interesses. Praktijkopdrachten en samenwerken waren een ramp. Ook op stages voldeed ik niet, hoe hard ik mijn best ook deed. Onderzoeken laten doen en op mijn 20e kreeg ik de diagnose ASS. In de jaren daarvoor verschillende al therapeuten gehad, maar de ASS werd niet herkend. Extreme faalangst en niet zo'n vlotte meid, werd toen gezegd.
Nu werk ik 8 jaar bij een SW-bedrijf. Niet wat ik voor ogen had, het is flink onder mijn niveau. Maar het is lastig om voor mij regulier werk te vinden. Woon ook in een krimpregio. Het voordeel is dat ik halve dagen kan werken en genoeg tijd overhoud. Het alleen wonen bevalt prima. Het wandelen met mijn hondjes, mijn eigen gang gaan, eten wat ik wil. In dat opzicht is mijn leven goed.
Toch heb ik al heel lang het gevoel dat ik iets mis. Mijn leven staat op veel punten stil. De connectie mensen. Even dacht ik een paar nieuwe vriendschappen te hebben. Maar dan verwaterd het weer of ik hoor er niks meer van. Een serieuze relatie heb ik nooit gehad. Mijn gevoel daarover wisselt nogal. Soms lijkt het me mooi, iemand die echt een maatje is. Maar vaak denk ik ook: dat is veel investeren. Wil en kan ik dat? Dat kan ik niet 100% zeggen. Ik ben heel introvert en sociale dingen zie ik gauw als verplichting. Terwijl ik ook herinneringen wil maken. En niet altijd alleen of met mijn moeder.
hondenmens wijzigde dit bericht op 03-03-2019 16:27
6.18% gewijzigd
