Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat slecht sinds komst tweede kind
woensdag 5 juni 2019 11:45
Ik moet even mn verhaal kwijt omdat ik het even niet meer weet.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.
Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?
Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.
woensdag 5 juni 2019 11:50
Misschien samen een weekendje weg gaan en echt de tijd nemen voor elkaar en goed communiceren en open naar elkaar toe zijn.
Ga samen een weekendje weg en laat de kinderen dan bij je (schoon)ouders.
Werkt dat niet, dan misschien relatietherapie overwegen om goed te kunnen communiceren en met elkaar leren praten.
Maar nooit vergeten dat je ook 'vrouw van' bent en niet alleen 'moeder van' en ook tijd maken om samen als echtpaar dingen te doen en goede communicatie is van levensbelang!
Leer goed communiceren en vooral luisteren naar elkaar en blijf praten samen.
Ga samen een weekendje weg en laat de kinderen dan bij je (schoon)ouders.
Werkt dat niet, dan misschien relatietherapie overwegen om goed te kunnen communiceren en met elkaar leren praten.
Maar nooit vergeten dat je ook 'vrouw van' bent en niet alleen 'moeder van' en ook tijd maken om samen als echtpaar dingen te doen en goede communicatie is van levensbelang!
Leer goed communiceren en vooral luisteren naar elkaar en blijf praten samen.
woensdag 5 juni 2019 11:51
Het lijkt me tijd voor therapie. En ik denk overigens dat jullie allebei gelijk hebben; jij moet wat meer afstand nemen en niet alles gaan regelen; dan heeft ie maar geen schone onderbroeken, hij hoeft je ook niet te appen als je weg bent, hij mag je bellen bij noodgevallen. Ik zou me eens verdiepen in de tweede en derde shift als ik jou was.
Je kunt gewoon niet alles hebben in het leven; als hij veel tijd kwijt wil aan zijn hobby's, gaat dat ten koste van jullie gezin, als jij veel tijd kwijt wilt zijn aan je gezin, gaat dat ten koste van jullie relatie. Kortom; het is denk ik goed om hier met een ofhankelijke partij op zoek te gaan naar een verdeling die voor iedereen werkt.
Je kunt gewoon niet alles hebben in het leven; als hij veel tijd kwijt wil aan zijn hobby's, gaat dat ten koste van jullie gezin, als jij veel tijd kwijt wilt zijn aan je gezin, gaat dat ten koste van jullie relatie. Kortom; het is denk ik goed om hier met een ofhankelijke partij op zoek te gaan naar een verdeling die voor iedereen werkt.
Occam's razor
woensdag 5 juni 2019 11:53
Dit. Twee kleintjes en een puber.
Dat is bij ons niet goed gekomen. Elke situatie is natuurlijk anders maar mijn ervaring is dat dit niet zomaar verandert.
Het is iemands persoonlijkheid he.....
woensdag 5 juni 2019 11:53
Hoe willen jullie dit dan aan gaan pakken? Als hij zelf aangeeft dat je meer voor jezelf moet gaan doen en jij gaat dat ook doen, zal hij toch ook 'taken' van jou over moeten gaan nemen.
woensdag 5 juni 2019 11:53
woensdag 5 juni 2019 11:53
Inderdaad. Praten met een therapeut is een heel goed idee. Een onafhankelijke partij kan zeker goed helpen omdat die vaak er betere kijk kan geven.
woensdag 5 juni 2019 11:57
jeetje, dat klinkt helemaal niet gezellig samen.
Allebei hebben jullie alleen maar kritiek op de ander.
Misschien toch eens proberen een gesprek te voeren met een therapeut erbij? Die kan misschien helpen om elkaar weer even te horen. 15 jaar relatie gooi je echt niet zomaar weg.
Overigens: onze jongste is nu 1,5 jaar oud. En ik vind het nu inmiddels iets makkelijker worden. Iets minder elke minuut zorgen, maar ook gewoon kwartiertje kunnen zitten zonder 'taak' te hebben.
Allebei hebben jullie alleen maar kritiek op de ander.
Misschien toch eens proberen een gesprek te voeren met een therapeut erbij? Die kan misschien helpen om elkaar weer even te horen. 15 jaar relatie gooi je echt niet zomaar weg.
Overigens: onze jongste is nu 1,5 jaar oud. En ik vind het nu inmiddels iets makkelijker worden. Iets minder elke minuut zorgen, maar ook gewoon kwartiertje kunnen zitten zonder 'taak' te hebben.
woensdag 5 juni 2019 11:59
Eerst schrijf je dat alle randvoorwaarden er waren om aan kinderen te beginnen en vervolgens schrijf je dat je man een echt feestbeest is en vaak gaat stappen. Ligt het nou aan mij of rijmt dat niet helemaal? Had je verwacht dat je man ineens een huiselijk type zou worden als er eenmaal kinderen waren?
woensdag 5 juni 2019 12:01
RikM schreef: ↑05-06-2019 11:59Eerst schrijf je dat alle randvoorwaarden er waren om aan kinderen te beginnen en vervolgens schrijf je dat je man een echt feestbeest is en vaak gaat stappen. Ligt het nou aan mij of rijmt dat niet helemaal? Had je verwacht dat je man ineens een huiselijk type zou worden als er eenmaal kinderen waren?
Ja, en dit.
Hebben jullie dit niet goed besproken voordat jullie aan kinderen begonnen dan?
woensdag 5 juni 2019 12:01
Ik denk niet dat hij veel last heeft van de kinderen. Ik denk dat hij het vindt tegenvallen hoeveel lol je nog van een vrouw hebt, als ze twee piepjonge kinderen heeft om in haar eentje voor te zorgen.
Excuses voor mijn cynisme. Ik zou ook samen een therapeut zoeken, die jullie kan helpen een modus te vinden waarin jullie samen het gezinsleven kunnen managen. Heel veel sterkte
anoniem_377206 wijzigde dit bericht op 05-06-2019 12:03
0.99% gewijzigd
woensdag 5 juni 2019 12:01
Hoe hebben jullie het van tevoren afgesproken? Ik neem aan dat hij altijd al een feestbeest en gezelligheidsmens was dus ben vooral benieuwd naar hoe jullie tot een compromis zijn gekomen voordat de kinderen er waren over hoe jullie een beetje je tijd zouden indelen. Heeft hij toen bijvoorbeeld toegezegd wat te minderen met feesten en houdt hij zich daar nu niet aan?
anoniem_228343 wijzigde dit bericht op 05-06-2019 12:03
0.40% gewijzigd
woensdag 5 juni 2019 12:02
overigens kan ik me best voorstellen dat je onderschat wat het met jezelf en je relatie doet als je 2 kinderen krijgt. Leven met slaaptekort is echt niet zo bruisend.
Jullie hebben wel een andere overlevingsstrategie: hij zoekt jou, en het leuke wat jullie hadden. Jij duikt juist helemaal in het moederschap (en lijkt hem wat links te laten liggen?).
Jullie hebben wel een andere overlevingsstrategie: hij zoekt jou, en het leuke wat jullie hadden. Jij duikt juist helemaal in het moederschap (en lijkt hem wat links te laten liggen?).
woensdag 5 juni 2019 12:03
Pandax schreef: ↑05-06-2019 12:01Ik denk niet dat hij veel last heeft van de kinderen. Ik denk dat hij het vindt tegenvallen hoe weinig lol je nog van een vrouw hebt als ze twee piepjonge kinderen heeft om in haar eentje voor te zorgen.
Excuses voor mijn cynisme. Ik zou ook samen een therapeut zoeken, die jullie kan helpen een modus te vinden waarin jullie samen het gezinsleven kunnen managen. Heel veel sterkte
precies
denk alleen niet dat therapeut wonderen verricht
woensdag 5 juni 2019 12:06
Nee, maar als man een feestbeest is bespreek je toch hoe je dat gaat doen als er kinderen zijn?
Hoe je weekendjes weg/festivals/feestjes ect. zou willen zien in verhouding tot een gezin.
Hoeveel tijd je als gezin wil besteden, hoeveel tijd als koppel en hoeveel tijd alleen.
Natuurlijk weet je niet alles van te voren, maar zoiets bespreek je best wel op voorhand.