Zwanger
alle pijlers
abortus bij twijfel toch doen?
zaterdag 15 juni 2019 om 02:31
Als iemand mij deze vraag van de titel zou stellen, had ik gegarandeerd nee gezegd...
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
zaterdag 15 juni 2019 om 10:53
Ik denk dat je een te positief beeld hebt van de hulpverlening in dit soort gevallen.Eviva_83 schreef: ↑15-06-2019 10:46Ja een huis, een man en veel liefde te bieden.
Maar dan wil het nog niet zeggen dat to niet voor een kind zou kunnen zorgen en dat er geen oplossingen zijn .
In Nederland kun je overal hulp bij krijgen: uitkering, huisvesting, therapie, eventueel medicatie en andere soorten begeleiding.
zaterdag 15 juni 2019 om 10:55
Houden.
Je leeft in Nederland, je kind zal niet hoeven te verhongeren en zal altijd een dak boven zijn hoofd hebben. Opvanghuizen voor alleen staande moeders is meer dan prima geregeld, het is vaak gewoon een fijne stabiele omgeving waar je tijdelijk terecht kunt totdat je iets anders hebt gevonden.
Heb je het kind verder genoeg liefde te bieden?
Goede waarden en normen die je aan hem/haar kunt meegeven en ook de wereld mee te verrijken? Ik vind het namelijk tig malen erger als mensen kinderen op de wereld zetten en als shit behandelen, dan maakt het niet uit hoeveel geld je hebt je kinderen komen dan ook gewoon foktop terecht vaak.
Een open adoptie ook nog een mogelijkheid.
Succes!
Je leeft in Nederland, je kind zal niet hoeven te verhongeren en zal altijd een dak boven zijn hoofd hebben. Opvanghuizen voor alleen staande moeders is meer dan prima geregeld, het is vaak gewoon een fijne stabiele omgeving waar je tijdelijk terecht kunt totdat je iets anders hebt gevonden.
Heb je het kind verder genoeg liefde te bieden?
Goede waarden en normen die je aan hem/haar kunt meegeven en ook de wereld mee te verrijken? Ik vind het namelijk tig malen erger als mensen kinderen op de wereld zetten en als shit behandelen, dan maakt het niet uit hoeveel geld je hebt je kinderen komen dan ook gewoon foktop terecht vaak.
Een open adoptie ook nog een mogelijkheid.
Succes!
zaterdag 15 juni 2019 om 10:58
ja maar er valt wel een goede inschatting te maken om hoeveel het gaat. Er is een speciaal programma voor kinderen met 1 of soms zelfs 2 ouders met psychische problemen. Google maar eens op KOPPMarigold1986 schreef: ↑15-06-2019 10:40Maar er zijn toch ontzettend veel gezinnen waarbij dit zo is, dat beide of éen van de ouders psychische problemen hebben? Veel meer dan wij weten en denken...
zaterdag 15 juni 2019 om 11:00
alles kan, maar dat is nog geen garantie dat het goed gaat. het lijkt mij in dit geval beter dat TO eerst meer stabiliteit krijgt voordat er een kind op de wereld wordt gezet.Eviva_83 schreef: ↑15-06-2019 10:46Ja een huis, een man en veel liefde te bieden.
Maar dan wil het nog niet zeggen dat to niet voor een kind zou kunnen zorgen en dat er geen oplossingen zijn .
In Nederland kun je overal hulp bij krijgen: uitkering, huisvesting, therapie, eventueel medicatie en andere soorten begeleiding.
Hoeveel mensen slikken er antidepressiva! Daar zijn ook cijfers voor te vinden.
Ook mensen met kinderen .
zaterdag 15 juni 2019 om 11:00
Dit is dus gewoon niet waar! Het komt niet altijd goed, anders waren er geen pleegkinderen en kon jeugdzorg wel opgedoekt worden.Lotus90 schreef: ↑15-06-2019 10:41Dit.
@ TO: kies alleen voor een abortus als dat écht is wat jij wil. Niet alleen omdat je het gevoel hebt dat je omstandigheden je geen keus laten.
Als je geen abortus wil en je wil het kindje graag houden, komt het echt wel goed met jullie. Het zal zeker niet de makkelijkste weg worden. Maar het is absoluut mogelijk. Ik heb genoeg meiden en jonge vrouwen jou zien voorgaan. Waar hier op het forum altijd wordt geroepen dat het allemaal onmogelijk is, weet ik dat dat gewoon niet waar is. Het wordt een onzekere start, dat wel. Maar dat betekent absoluut niet dat jij en je kindje geen gelukkig leven zullen krijgen.
Hoe dan ook: ga alsjeblieft (na de abortus of na de bevalling) voor een andere vorm van anticonceptie. Een spiraal, Implanon of de prikpil bijvoorbeeld.
Heel veel sterkte met het maken van deze moeilijke beslissing.
Ik zou mezelf de vraag stellen waar ik meer spijt van zou krijgen. Leven met het feit dat je nog een keer abortus hebt gedaan, dit lijkt me heel zwaar. Of een kindje in niet ideale situatie groot brengen met alle gevolgen van dien. En dan bedoel ik niet hard werken en alle praktische zaken, die los je wel op. Maar er niet aan onderdoor gaan en er altijd, maar dan de eerste jaren ook altijd voor je kind moeten zijn. Jouw emotionele status is ondergeschikt, je moet er gewoon staan voor je kind.
Ik vind het zelf af en toe al pittig in een stabiele situatie.
Succes TO! Ik denk dat je een weloverwogen beslissing gaat maken!
zaterdag 15 juni 2019 om 11:02
Ik geloof jou zo. Je vertelt nooit onzin.
Ik vond die cijfers en kansen alleen best heftig om te lezen...
zaterdag 15 juni 2019 om 11:02
Ja, want er zijn geen wachtlijsten, er zijn geen misstanden, de pot met geld voor hulpverlening is oneindig gevuld en als je maar hulp zoekt komt álles goed. Er wordt hier vaak gedaan of psychische hulpverlening een toverstokje is waarmee alles opgelost wordt.
Er zijn al óntzettend veel mensen afhankelijk van de hulpverlening, waarom zou je dat willens en wetens opzoeken omdat je persé een kind in slechte omstandigheden wil?
zaterdag 15 juni 2019 om 11:04
ja heel heftig. Je zou kunnen zeggen dat psychische problemen erfelijk zijn.Marigold1986 schreef: ↑15-06-2019 11:02Ik geloof jou zo. Je vertelt nooit onzin.
Ik vond die cijfers en kansen alleen best heftig om te lezen...
En kunnen de ouders daar wat aan doen, nee als het kind er eenmaal is heb je het maar gewoon te doen
de kinderen kunnen er ook niks aan doen
ik geloof ook heus dat alles ouders hun best doen om hun kinderen het beste te geven
maar sommigen hebben gewoon, door omstandigheden, niet het beste in huis
zaterdag 15 juni 2019 om 11:05
Lotus90 schreef: ↑15-06-2019 10:41Dit.
@ TO: kies alleen voor een abortus als dat écht is wat jij wil. Niet alleen omdat je het gevoel hebt dat je omstandigheden je geen keus laten.
Als je geen abortus wil en je wil het kindje graag houden, komt het echt wel goed met jullie. Het zal zeker niet de makkelijkste weg worden. Maar het is absoluut mogelijk. Ik heb genoeg meiden en jonge vrouwen jou zien voorgaan. Waar hier op het forum altijd wordt geroepen dat het allemaal onmogelijk is, weet ik dat dat gewoon niet waar is. Het wordt een onzekere start, dat wel. Maar dat betekent absoluut niet dat jij en je kindje geen gelukkig leven zullen krijgen.
En dat terwijl de vader nu al aangeeft het kind niet te willen vanwege de onstabiele situatie.
himalaya wijzigde dit bericht op 15-06-2019 11:06
6.23% gewijzigd
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zaterdag 15 juni 2019 om 11:05
hulp lost geen trauma of psychische ziekte op.nessemeisje schreef: ↑15-06-2019 11:02Ja, want er zijn geen wachtlijsten, er zijn geen misstanden, de pot met geld voor hulpverlening is oneindig gevuld en als je maar hulp zoekt komt álles goed. Er wordt hier vaak gedaan of psychische hulpverlening een toverstokje is waarmee alles opgelost wordt.
Er zijn al óntzettend veel mensen afhankelijk van de hulpverlening, waarom zou je dat willens en wetens opzoeken omdat je persé een kind in slechte omstandigheden wil?
hulp is hulp, het is een doekje voor het bloeden omdat de basissituatie niet voldoet
zaterdag 15 juni 2019 om 11:06
Ja, nee, dat heeft namelijk helemaal geen consequenties voor je mentale gezondheid.
Een kind niet geboren laten worden is not done, maar je kind weggegeven en het van de zijlijn op zien groeien is helemaal toppie!
zaterdag 15 juni 2019 om 11:07
Jij projecteert jouw situatie op TO. Probeer te kijken naar wat op dit moment in haar leven goed voor haar is.
TO wilde nu geen kind. Ze gebruikte anticonceptie en is bezig om voor zichzelf een stabiel leven op te bouwen. Ze is er niet klaar voor.
Zelf geeft ze aan dat haar twijfel voortkomt uit haar trauma. Destijds, door de gedwongen abortus, heeft ze besloten dat ze zoiets niet meer wilde. Dus door heftige rotervaringen uit het verleden, zou ze nu misschien besluiten om een kind op de wereld zetten. Niet omdat ze dat kindje wil. Vind jij dat een goede reden om moeder te worden? Ik hoop van niet.
zaterdag 15 juni 2019 om 11:07
En dat begint met je eigen leven op orde hebben. Je hebt een relatie, een huis. Dat is niet te vergelijken met de situatie van TO.
Ik geloof wel dat het kan hoor, de cirkel doorbreken, maar dan moeten alle andere omstandigheden wel goed zijn. Zoals bij jou
zaterdag 15 juni 2019 om 11:08
is voor het kind in kwestie ook heel moeilijk.nessemeisje schreef: ↑15-06-2019 11:06Ja, nee, dat heeft namelijk helemaal geen consequenties voor je mentale gezondheid.
zaterdag 15 juni 2019 om 11:10
Ik kijk er ook naar wat een abortus met je doet.yette schreef: ↑15-06-2019 11:07Jij projecteert jouw situatie op TO. Probeer te kijken naar wat op dit moment in haar leven goed voor haar is.
TO wilde nu geen kind. Ze gebruikte anticonceptie en is bezig om voor zichzelf een stabiel leven op te bouwen. Ze is er niet klaar voor.
Zelf geeft ze aan dat haar twijfel voortkomt uit haar trauma. Destijds, door de gedwongen abortus, heeft ze besloten dat ze zoiets niet meer wilde. Dus door heftige rotervaringen uit het verleden, zou ze nu misschien besluiten om een kind op de wereld zetten. Niet omdat ze dat kindje wil. Vind jij dat een goede reden om moeder te worden? Ik hoop van niet.
Dat is namelijk ook niet niks.
En ik denk dat haar situatie niet direct een situatie is die gedoemd is te mislukken
zaterdag 15 juni 2019 om 11:12
een abortus is niet niks maar natuurlijk veel en veel en veeeeeel minder ingrijpend dan een kind krijgen. Dat snap je toch wel?
zaterdag 15 juni 2019 om 11:26
Lastige situatie en herkenbaar TO. Ik lees hier veel reacties van mensen die hun mening laten doorschemeren: houden of abortus. Logisch natuurlijk, maar het is zo belangrijk dat jíj die keus gaat maken en je keus niet baseert op de reacties hier.
Ik raad je sterk aan om contact op te nemen met FIOM. Zij ondersteunen je om je eigen keus te maken, die juist nu zo belangrijk is, zeker aangezien je de eerste keer weinig keus had.
Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel van mij
Ik raad je sterk aan om contact op te nemen met FIOM. Zij ondersteunen je om je eigen keus te maken, die juist nu zo belangrijk is, zeker aangezien je de eerste keer weinig keus had.
Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel van mij
zaterdag 15 juni 2019 om 11:28
Oh, ik geloof ook best dat het goed kan gaan hoor. Het zal alleen een hoop stress en kopzorgen opleveren, een leven dat alweer heel anders gaat lopen door omstandigheden waar TO niet om heeft gevraagd. Maar ze zal àls ze besluit dat ze moeder wordt, best van haar kind houden en er ondanks alles het beste van maken.
Mijn vraag, die je niet beantwoordt, gaat daar niet over. Jij vertelt waarom je niet voor abortus zou kiezen. Ik vraag om welke redenen je wèl voor een kind zou kiezen. Dat is iets heel anders in mijn ogen. Is het eerlijk om later tegen je kind te zeggen dat je eigenlijk wilde studeren, dat je anticonceptie gebruikte omdat je dat kindje niet wilde, dat de vader ook al direct heel duidelijk aangaf dat het kind ongewenst is, maar dat je toch hebt gekozen om moeder te worden omdat je een rotjeugd had en abortus je verdrietig zou maken?
zaterdag 15 juni 2019 om 11:31
Dan moet ze of haar poten bij elkaar houden of een fatsoenlijk voorbehoedsmiddel nemen. Abortus valt daar niet onder.Madderijn schreef: ↑15-06-2019 09:12Gemene zin vind ik dat, 'sinds ik kinderen heb is mijn kijk op abortus veranderd'.
Sinds ik kinderen heb ben ik me er meer van bewust dat je stevig in je schoenen moet staan wil je je kind én jezelf een leuk leven bieden.
Kinderen verdienen ouders ( meervoud) die volledig voor jouw bestaan kunnen kiezen.
Niet iedereen verandert als het kind er ook echt is. En een kind is gewoon veel werk. Altijd.
Wat je niet hebt kun je niet geven.
En waarom zou je een kind moeten houden, als je weet dat het over een aantal jaar veel leuker en makkelijker kan, omdat je eerst voor jezelf gezorgd hebt en daardoor later een betere moeder kan zijn?
Ze is 22, niet 42.
Maar lekker makkelijk 'over een aantal jaar is het leuker en makkelijker dus zuig dit kind maar uit mijn baarmoeder'.
Bah....dat zoveel vrouwen zo makkelijk denken over een kind vermoorden.
En ik hou niet eens van kinderen en heb ze ook niet. Daar heb ik wel voor gezorgd iplv 2,3,4 keer abortus te moeten plegen....
zaterdag 15 juni 2019 om 11:41
Lekker die constructieve bijdrages over het gebruik van anticonceptie.salinarosseno schreef: ↑15-06-2019 11:31Dan moet ze of haar poten bij elkaar houden of een fatsoenlijk voorbehoedsmiddel nemen. Abortus valt daar niet onder.
Maar lekker makkelijk 'over een aantal jaar is het leuker en makkelijker dus zuig dit kind maar uit mijn baarmoeder'.
Bah....dat zoveel vrouwen zo makkelijk denken over een kind vermoorden.
En ik hou niet eens van kinderen en heb ze ook niet. Daar heb ik wel voor gezorgd iplv 2,3,4 keer abortus te moeten plegen....
Hop TO, start de Tardis en laat even snel vorig jaar een spiraaltje plaatsen
zaterdag 15 juni 2019 om 11:44
Denk je nu echt dat een hulpverlener alle psyhische problemen van TO kan oplossen?Eviva_83 schreef: ↑15-06-2019 10:46Ja een huis, een man en veel liefde te bieden.
Maar dan wil het nog niet zeggen dat to niet voor een kind zou kunnen zorgen en dat er geen oplossingen zijn .
In Nederland kun je overal hulp bij krijgen: uitkering, huisvesting, therapie, eventueel medicatie en andere soorten begeleiding.
Hoeveel mensen slikken er antidepressiva! Daar zijn ook cijfers voor te vinden.
Ook mensen met kinderen .
Het gebruik van antidepressiva is ook vaak bij niet hele erge psychische problemen zoals To.
Jij bent ouder, heb een partner die het kind ook wilde, een huis en een inkomen..allemaal dingen die To niet heeft.
zaterdag 15 juni 2019 om 11:46
Lekker makkelijk kletsen vanuit jouw ivoren toren. Je aannames stroken in elk geval niet met de realiteit.
Ik kan alleen maar hopen dat TO jou onder de "negeer" heeft staan.
zaterdag 15 juni 2019 om 11:50
Het is vaak onmacht van ouders om hun kinderen de juiste zorg te geven.Geen onwil.
Zij willen ook graag hun kind het beste geven, maar het lukt ze niet.
En vaak willen ze dat ook nog niet onder ogen zien.
