Zwanger
alle pijlers
Niet zorgeloos zwanger (en soms zo donker in mijn hoofd)
zaterdag 13 juli 2019 om 14:18
Na een fertiliteitstraject ben ik eindelijk zwanger. Wat een geluk! Immers weten we maar al te goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Iedereen om mij heen verwacht nu dan ook dat ik op een knalroze wolk zit waarin ik overloop van geluk, wondertjes en al glimlachend gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf terwijl ik door de Prenatal loop en met een traan in mijn ooghoek naar de babykleertjes kijk.
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
Alleen: ik voel het niet, dat geluk. De afgelopen 3 jaar heb ik geen maand niet in een een ziekenhuis gezeten. Ik weet zo goed wat er mis kan gaan, dat ik vooral bang ben. Ik ben verdrietig dat ik niet glimlachend en gelukzalig over mijn beginnende buikje wrijf en ik ben verdrietig dat ik niet blij ben. Ik wil dat namelijk wél heel graag. Ik had ook echt verwacht dat ik dat zou zijn en ergens ben ik teleurgesteld dat ik het niet heb.
Nu is er recent in onze familie een baby geboren. Iedereen (terecht) helemaal in halleluja stemming. En (en dit wil ik echt graag benadrukken!!) wat een geluk voor de nieuwe (groot)ouders en wat gún ik ze dat! Maar ik vind het zo moeilijk om dat zorgeloze geluk te zien, dat mensen aan mij vragen hoe fantastisch ik het allemaal wel niet vindt en of ik nu niet sta te springen om mijn eigen kindje te ontmoeten. Maar ik ben compleet blanco. Ik krijg geen toeschietreflex van een foto van het betreffend kindje, ik voel geen geluk, blijheid of enorm geluk. Terwijl dat er wel zou moeten zijn.
Bij het horen van het bevallingsverhaal raak ik nog net niet in paniek bij de gedachte 'dat ik nog moet'. Ik ben bang dat ik niet aan mijn kindje ga hechten, dat het kindje voelt dat ik (nog) niet enorm blij ben. Ik ben zo verdrietig dat ik een donker grijze wolk heb i.p.v. een roze. Ik mis mijn ouders, die mij nu niet snappen, terwijl ze me in het traject zo goed hebben gesteund. Ik wil graag kunnen zeggen hoe kut ik me voel, maar in de omgeving is iedereen blij.
Aankomende week hebben we de 20 weken echo en de geslachtsbepaling. Ik zou daar zo ontzettend graag positief en fijn heen gaan, naar uitkijken en van genieten. Maar op dit moment wil ik eigenlijk alleen maar even heel hard huilen.
Wie herkent dit en heeft tips en suggesties om in de komende periode mijn hoofd wat lichter te maken? (Ik heb al ondersteuning vanuit maatschappelijk werk, maar die is nu met vakantie dus ik heb even geen afspraken staan)
zaterdag 13 juli 2019 om 15:13
Ehh ja, dat werd me echt gezegd. Ik heb dat toen wel afgekapt overigens, maar inmiddels voel ik me zo buitenaards door het onbegrip dat ik onwijs aan mezelf twijfel.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:13
Hahahaha zooooo herkenbaar.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:10Dank dank dank allen!! Wat een opluchting dit te lezen. In mijn omgeving werd zo anders gereageerd ("wat?! doen jullie géén kamertje?!" (ehh nee, bij ons op de kamer het eerste half jaar, lekker praktisch, en dan zien we wel weer) "wat? Moest je niet huilen bij de echo? Wat vind ik dát erg voor je!!", "Wat? Ben je niet ontzettend waanzinnig blij met deze pasgeboren baby in de familie? -"ehh, ja voor jullie is het fantastisch, maar zelf voelt het vooralsnog alsnog ik een aardappel sta te bewonderen, sorry"), dat je door die reactie echt onwis aan jezelf gaat twijfelen.
Bereid je er dan ook vast op voor dat je af en toe gaat denken als je kind geboren is, waarom wilde ik dit zo nodig.
. Al die medische trajecten door en dan dit. Maar ook dat hoort erbij. Het zwanger zijn en het moeder zijn is gewoon pittig en niet altijd echt leuk. Maar (hoe cliché ook) het is het echt waard. Maar dat zie je pas als je dat hummeltje in je armen hebt midden in de nacht tijdens een voeding.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:14
Misschien kun je het zo zien: Je bent in aanloop om moeder te worden. Je bent het nog niet,dus hoef je ook nog niet dat '' gelukzalige gevoel "" te ervaren. Daarvoor ben je nu nog te hard aan het werk om de kleine gezond op de wereld te zetten. Pas als dat achter de rug is, kun je ontspannen en jezelf open stellen voor wat komen gaat. En dat is helemaal prima. Het staat compleet los van je kinderwens. Hoe je je voelt en wat je doet ,zodra je kindje er is ,daar gaat het om. Het komt goed,geloof daar in.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 14:53Ik heb al vanaf mijn 10e het idee dat ik héél blij zou zijnMoeder worden is echt al vanaf jong een hele grote wens. En ik dacht in eerste instantie ook: ik ga rustig wennen. Maar na wat gedoe in mijn directe omgeving merk ik dat het me wat uit balans heeft gebracht (zal ook vast deels hormonen zijn!) en dat dat niet helpt in het in 'rustig meegroeien'.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:17
Hecamel schreef: ↑13-07-2019 15:13Hahahaha zooooo herkenbaar.
Bereid je er dan ook vast op voor dat je af en toe gaat denken als je kind geboren is, waarom wilde ik dit zo nodig.. Al die medische trajecten door en dan dit. Maar ook dat hoort erbij. Het zwanger zijn en het moeder zijn is gewoon pittig en niet altijd echt leuk. Maar (hoe cliché ook) het is het echt waard. Maar dat zie je pas als je dat hummeltje in je armen hebt midden in de nacht tijdens een voeding.
Wat een heerlijk vooruitzicht!
nee, serieus, wat fijn dit. Dat ik niet rijp ben voor het gesticht, maar dat mijn omgeving gewoon even moet dimmen. Ik ben "ingesteld" (voor zover je "ingesteld" kan zijn op bevallen en het moederschap) dat ik het bij vlagen vreselijk ga vinden. Ik had dat alleen niet nu al verwacht. Dat, in combi met wat ik vanuit de omgeving hoor, haalt me uit balans.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:18
Ik ken je uit een ander topic waarin we samen schreven.
Je gevoelens herken ik wel na een lang traject waarin je altijd "een slag om de arm" hebt gehouden omdat je nooit wist of het zou lukken. De omgeving denkt dan hè het is "gelukt", ze is zwanger, eind goed al goed. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. Probeer jezelf dat ook niet op te leggen.
Ik lees ook best wel wat opvattingen over hoe je jezelf zou moeten voelen. Vind jij dat je dankbaar MOET zijn?
Misschien komt die "roze wolk" voor jou niet of later. Jij doet het op jouw manier, en dat is niet erg. Probeer er wel over te praten op de POP-poli, zij kunnen je ook goed ondersteunen bij deze gevoelens.
Hier ook zwanger met veel zorgen, en een omgeving die zegt dat ik niet zo moet stressen omdat de baby dat voelt. NOT HELPING.
Sterkte Pergamon.
Je gevoelens herken ik wel na een lang traject waarin je altijd "een slag om de arm" hebt gehouden omdat je nooit wist of het zou lukken. De omgeving denkt dan hè het is "gelukt", ze is zwanger, eind goed al goed. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. Probeer jezelf dat ook niet op te leggen.
Ik lees ook best wel wat opvattingen over hoe je jezelf zou moeten voelen. Vind jij dat je dankbaar MOET zijn?
Misschien komt die "roze wolk" voor jou niet of later. Jij doet het op jouw manier, en dat is niet erg. Probeer er wel over te praten op de POP-poli, zij kunnen je ook goed ondersteunen bij deze gevoelens.
Hier ook zwanger met veel zorgen, en een omgeving die zegt dat ik niet zo moet stressen omdat de baby dat voelt. NOT HELPING.
Sterkte Pergamon.
C'est la vie
zaterdag 13 juli 2019 om 15:18
Torment schreef: ↑13-07-2019 15:14Misschien kun je het zo zien: Je bent in aanloop om moeder te worden. Je bent het nog niet,dus hoef je ook nog niet dat '' gelukzalige gevoel "" te ervaren. Daarvoor ben je nu nog te hard aan het werk om de kleine gezond op de wereld te zetten. Pas als dat achter de rug is, kun je ontspannen en jezelf open stellen voor wat komen gaat. En dat is helemaal prima. Het staat compleet los van je kinderwens. Hoe je je voelt en wat je doet ,zodra je kindje er is ,daar gaat het om. Het komt goed,geloof daar in.
Dank je wel!!
zaterdag 13 juli 2019 om 15:21
SusieFlower schreef: ↑13-07-2019 15:18Ik ken je uit een ander topic waarin we samen schreven.
Je gevoelens herken ik wel na een lang traject waarin je altijd "een slag om de arm" hebt gehouden omdat je nooit wist of het zou lukken. De omgeving denkt dan hè het is "gelukt", ze is zwanger, eind goed al goed. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. Probeer jezelf dat ook niet op te leggen.
Ik lees ook best wel wat opvattingen over hoe je jezelf zou moeten voelen. Vind jij dat je dankbaar MOET zijn?
Misschien komt die "roze wolk" voor jou niet of later. Jij doet het op jouw manier, en dat is niet erg. Probeer er wel over te praten op de POP-poli, zij kunnen je ook goed ondersteunen bij deze gevoelens.
Hier ook zwanger met veel zorgen, en een omgeving die zegt dat ik niet zo moet stressen omdat de baby dat voelt. NOT HELPING.
Sterkte Pergamon.
Die dankbaarheid, die heb ik echt. Ik ben 30 kilo lichter qua zorgen, zo vreselijk opgelucht dat het ons gegeven is! Dat heb ik al vanaf week 1. Maar daarnaast heb ik ook veel angst, zenuwen en spanning. En onzekerheid. Elke echo ben ik bang 'doet het het nog wel?'
Ik ga het zeker aankaarten bij de POP deze week.
Fingers crossed voor jou dat alles goed mag gaan!
zaterdag 13 juli 2019 om 15:21
Ik herken je gevoelens heel erg!
Hier ook zwanger geraakt na een fertiliteitstraject. Ook ik heb dat intense geluk niet gekend tijdens de zwangerschap. Ik was niet onbezorgd, en naarmate de zwangerschap vorderde namen de complicaties en daarmee de stress toe.
Ook na de bevalling was de roze wolk er helemaal niet (in tegenstelling tot anderen in dit topic) en voelde ik geen liefde. Ik voelde eigenlijk vrij weinig, behalve veel pijn tijdens de bevalling.
Toen smurf 8 maanden was begon ik pas dat intense geluk te ervaren en snap ik wat mensen bedoelen. Eindelijk! Wat heb ik me rot gevoeld dat ik eerst niet zo verliefd op dat mooie jongetje was. Dit wilde ik immers zo graag, en toen ik het had was ik niet blij.
De stress en de hormonen waren me teveel geweest. Ik bleek ik psychisch niet helemaal in orde te zijn en therapie heeft mij er weer bovenop gebracht en die roze wolk eindelijk gebracht.
Mijn tip: zoek hulp via de huisarts. Ik wou dat ik dat eerder had gedaan. En onderschat niet wat hormonen met je doen.
Hier ook zwanger geraakt na een fertiliteitstraject. Ook ik heb dat intense geluk niet gekend tijdens de zwangerschap. Ik was niet onbezorgd, en naarmate de zwangerschap vorderde namen de complicaties en daarmee de stress toe.
Ook na de bevalling was de roze wolk er helemaal niet (in tegenstelling tot anderen in dit topic) en voelde ik geen liefde. Ik voelde eigenlijk vrij weinig, behalve veel pijn tijdens de bevalling.
Toen smurf 8 maanden was begon ik pas dat intense geluk te ervaren en snap ik wat mensen bedoelen. Eindelijk! Wat heb ik me rot gevoeld dat ik eerst niet zo verliefd op dat mooie jongetje was. Dit wilde ik immers zo graag, en toen ik het had was ik niet blij.
De stress en de hormonen waren me teveel geweest. Ik bleek ik psychisch niet helemaal in orde te zijn en therapie heeft mij er weer bovenop gebracht en die roze wolk eindelijk gebracht.
Mijn tip: zoek hulp via de huisarts. Ik wou dat ik dat eerder had gedaan. En onderschat niet wat hormonen met je doen.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:22
Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:17Wat een heerlijk vooruitzicht!
nee, serieus, wat fijn dit. Dat ik niet rijp ben voor het gesticht, maar dat mijn omgeving gewoon even moet dimmen. Ik ben "ingesteld" (voor zover je "ingesteld" kan zijn op bevallen en het moederschap) dat ik het bij vlagen vreselijk ga vinden. Ik had dat alleen niet nu al verwacht. Dat, in combi met wat ik vanuit de omgeving hoor, haalt me uit balans.
Gelukkig!
Ik moet wel zeggen dat ik je omgeving echt ver over de schreef vind gaan. Als ik jou was, zou ik daar wel mijn grenzen in aangeven, want als ze nu al zo tekeergaan dan belooft dat weinig goeds voor wanneer de baby er is.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:24
Ik herken het wel, ik had ook IVF nodig om zwanger te raken en heb ook meerdere miskramen gehad voor ik blijvend zwanger raakte. Ik zat ook niet op een roze wolk, en ik vermeed ook expres een beetje allemaal mensen die dat wel zaten.
Tijdens het traject voelt het soms wel zo, dat zwanger worden het doel is. Maar dat is het helemaal niet, een gezond kindje is het doel. Zwangerschap is slechts een proces wat je moet doorstaan om zo ver te komen. En wbt dat het kind jouw gemoedstoestand voelt, ik heb geen flauw idee in hoeverre dat waar is. Maar het laatste wat mensen moeten doen is jouw daarop aankijken. Je voelt je nu eenmaal hoe je je voelt en een zwangerschap na vruchtbaarheidsbehandelingen is nou eenmaal zenuwslopend. Dus het enige wat jij nu kunt doen (en volgens mij doet) is je focussen op jezelf, ontspanning nemen in zoverre dat kan. Je hoeft niet te genieten, maar gewoon goed voor jezelf zorgen is genoeg. En als mensen daar niets constructiefs aan toe te voegen hebben dan gaan ze maar even weg tot deze fase voorbij is.
PS: na de 20 weken echo kwam voor mij het leukere (niet per de leuk, maar wel leuker) gedeelte. Je weet dan (hopelijk) dat alles goed is met de kleine en je gaat het meer regelmatig voelen. Zet hem op TO!
Tijdens het traject voelt het soms wel zo, dat zwanger worden het doel is. Maar dat is het helemaal niet, een gezond kindje is het doel. Zwangerschap is slechts een proces wat je moet doorstaan om zo ver te komen. En wbt dat het kind jouw gemoedstoestand voelt, ik heb geen flauw idee in hoeverre dat waar is. Maar het laatste wat mensen moeten doen is jouw daarop aankijken. Je voelt je nu eenmaal hoe je je voelt en een zwangerschap na vruchtbaarheidsbehandelingen is nou eenmaal zenuwslopend. Dus het enige wat jij nu kunt doen (en volgens mij doet) is je focussen op jezelf, ontspanning nemen in zoverre dat kan. Je hoeft niet te genieten, maar gewoon goed voor jezelf zorgen is genoeg. En als mensen daar niets constructiefs aan toe te voegen hebben dan gaan ze maar even weg tot deze fase voorbij is.
PS: na de 20 weken echo kwam voor mij het leukere (niet per de leuk, maar wel leuker) gedeelte. Je weet dan (hopelijk) dat alles goed is met de kleine en je gaat het meer regelmatig voelen. Zet hem op TO!
zaterdag 13 juli 2019 om 15:25
Poppy_del_Rio schreef: ↑13-07-2019 15:22Gelukkig!
Ik moet wel zeggen dat ik je omgeving echt ver over de schreef vind gaan. Als ik jou was, zou ik daar wel mijn grenzen in aangeven, want als ze nu al zo tekeergaan dan belooft dat weinig goeds voor wanneer de baby er is.
Ze snappen me gewoon niet en 'zoeken' heel erg naar mijn blijdschap. Ik heb er al (vaker) met ze over gesproken, en soms gaat het goed en soms wat minder (nu met geboorte andere baby is het even 'mis' weer. Ik heb nu gezegd dat ik een paar dagen niet bereikbaar ben voor ze). Tijdens mijn traject ben ik zo onwijs door ze gesteund, dat ik het heel lastig vind nu steeds alles te moeten uitleggen. Zij zijn gewoon heel, heel blij voor mij, en willen heel graag dat ik in hun blije bubbel kom. Alleen doen ze dat een beetje (heel erg) onhandig.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:26
Skippy85 schreef: ↑13-07-2019 15:21Ik herken je gevoelens heel erg!
Hier ook zwanger geraakt na een fertiliteitstraject. Ook ik heb dat intense geluk niet gekend tijdens de zwangerschap. Ik was niet onbezorgd, en naarmate de zwangerschap vorderde namen de complicaties en daarmee de stress toe.
Ook na de bevalling was de roze wolk er helemaal niet (in tegenstelling tot anderen in dit topic) en voelde ik geen liefde. Ik voelde eigenlijk vrij weinig, behalve veel pijn tijdens de bevalling.
Toen smurf 8 maanden was begon ik pas dat intense geluk te ervaren en snap ik wat mensen bedoelen. Eindelijk! Wat heb ik me rot gevoeld dat ik eerst niet zo verliefd op dat mooie jongetje was. Dit wilde ik immers zo graag, en toen ik het had was ik niet blij.
De stress en de hormonen waren me teveel geweest. Ik bleek ik psychisch niet helemaal in orde te zijn en therapie heeft mij er weer bovenop gebracht en die roze wolk eindelijk gebracht.
Mijn tip: zoek hulp via de huisarts. Ik wou dat ik dat eerder had gedaan. En onderschat niet wat hormonen met je doen.
Ga ik zeker doen. Dank voor je tip!
zaterdag 13 juli 2019 om 15:26
Jeetje, wat is er mis met die lui om je heen?Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:10Dank dank dank allen!! Wat een opluchting dit te lezen. In mijn omgeving werd zo anders gereageerd ("wat?! doen jullie géén kamertje?!" (ehh nee, bij ons op de kamer het eerste half jaar, lekker praktisch, en dan zien we wel weer) "wat? Moest je niet huilen bij de echo? Wat vind ik dát erg voor je!!", "Wat? Ben je niet ontzettend waanzinnig blij met deze pasgeboren baby in de familie? -"ehh, ja voor jullie is het fantastisch, maar zelf voelt het vooralsnog alsnog ik een aardappel sta te bewonderen, sorry"), dat je door die reactie echt onwis aan jezelf gaat twijfelen.
Ik vind je reactie helemaal niet vreemd voor een nuchter persoon, laat staan voor iemand die jaren lang bezig is geweest met zwanger worden.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:28
Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:25Ze snappen me gewoon niet en 'zoeken' heel erg naar mijn blijdschap. Ik heb er al (vaker) met ze over gesproken, en soms gaat het goed en soms wat minder (nu met geboorte andere baby is het even 'mis' weer. Ik heb nu gezegd dat ik een paar dagen niet bereikbaar ben voor ze). Tijdens mijn traject ben ik zo onwijs door ze gesteund, dat ik het heel lastig vind nu steeds alles te moeten uitleggen. Zij zijn gewoon heel, heel blij voor mij, en willen heel graag dat ik in hun blije bubbel kom. Alleen doen ze dat een beetje (heel erg) onhandig.
Als die blije bubbel bij jou niet lukt dan is dat zo. Het is hoe het is.
Jij (en je partner) doen het op jullie eigen manier. Daar heeft niemand iets over te bepalen.
PS; het gevoel alsof je een "aardappel" staat te bekijken, lijkt me ook niet zo gek. Je hoeft niet álle baby's leuk te vinden omdat je nu zelf zwanger bent. Zoiets raars.
susieflower wijzigde dit bericht op 13-07-2019 15:30
16.26% gewijzigd
C'est la vie
zaterdag 13 juli 2019 om 15:29
BescheidenBilspleet schreef: ↑13-07-2019 15:24Ik herken het wel, ik had ook IVF nodig om zwanger te raken en heb ook meerdere miskramen gehad voor ik blijvend zwanger raakte. Ik zat ook niet op een roze wolk, en ik vermeed ook expres een beetje allemaal mensen die dat wel zaten.
Tijdens het traject voelt het soms wel zo, dat zwanger worden het doel is. Maar dat is het helemaal niet, een gezond kindje is het doel. Zwangerschap is slechts een proces wat je moet doorstaan om zo ver te komen. En wbt dat het kind jouw gemoedstoestand voelt, ik heb geen flauw idee in hoeverre dat waar is. Maar het laatste wat mensen moeten doen is jouw daarop aankijken. Je voelt je nu eenmaal hoe je je voelt en een zwangerschap na vruchtbaarheidsbehandelingen is nou eenmaal zenuwslopend. Dus het enige wat jij nu kunt doen (en volgens mij doet) is je focussen op jezelf, ontspanning nemen in zoverre dat kan. Je hoeft niet te genieten, maar gewoon goed voor jezelf zorgen is genoeg. En als mensen daar niets constructiefs aan toe te voegen hebben dan gaan ze maar even weg tot deze fase voorbij is.
PS: na de 20 weken echo kwam voor mij het leukere (niet per de leuk, maar wel leuker) gedeelte. Je weet dan (hopelijk) dat alles goed is met de kleine en je gaat het meer regelmatig voelen. Zet hem op TO!
Ik probeer inderdaad goed voor mezelf te zorgen, en mijn vriend let daar ook ENORM op (op een leuke, lieve, betrokken manier). Ik hoop heel erg dat ik na de 20 weken echo aankomende week, het weten van het geslacht, en het wat regelmatiger voelen van de baby, ik wat meer vertrouwen krijg in 'een gezond kindje'. En als mijn kindje ook op een verschrompelde aardappel lijkt na de geboorte, dan hoop ik dat ik het in elk geval de mooiste verschrompelde aardappel van de wereld vind.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:29
Zij hebben niet meegemaakt wat jij meegemaakt hebt en denken 'alles is nu toch goed?'. Terwijl jij aan het verwerken bent wat er gebeurd is en wat er nu allemaal met je gebeurt. En dan kan de denkwijze van je ouders best kwetsend overkomen.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:25Ze snappen me gewoon niet en 'zoeken' heel erg naar mijn blijdschap. Ik heb er al (vaker) met ze over gesproken, en soms gaat het goed en soms wat minder (nu met geboorte andere baby is het even 'mis' weer. Ik heb nu gezegd dat ik een paar dagen niet bereikbaar ben voor ze). Tijdens mijn traject ben ik zo onwijs door ze gesteund, dat ik het heel lastig vind nu steeds alles te moeten uitleggen. Zij zijn gewoon heel, heel blij voor mij, en willen heel graag dat ik in hun blije bubbel kom. Alleen doen ze dat een beetje (heel erg) onhandig.
Ik vond het zelf heel moeilijk als mensen zeiden 'maar alles is nu toch goed?', terwijl in mijn hoofd het nog helemaal niet goed ging.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:30
Zij willen heel graag dat ik zorgeloos blij ben, net als hen, alleen drukken ze dat wat onhandig uit. Ze snappen niet dat ik NIET zorgeloos blij ben, maar vooral heel nuchter probeer te blijven.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:30
Ik ken niemand die huilde bij de echo.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:10Dank dank dank allen!! Wat een opluchting dit te lezen. In mijn omgeving werd zo anders gereageerd ("wat?! doen jullie géén kamertje?!" (ehh nee, bij ons op de kamer het eerste half jaar, lekker praktisch, en dan zien we wel weer) "wat? Moest je niet huilen bij de echo? Wat vind ik dát erg voor je!!", "Wat? Ben je niet ontzettend waanzinnig blij met deze pasgeboren baby in de familie? -"ehh, ja voor jullie is het fantastisch, maar zelf voelt het vooralsnog alsnog ik een aardappel sta te bewonderen, sorry"), dat je door die reactie echt onwis aan jezelf gaat twijfelen.
En ik had een pre en postnatale depressie achteraf gezien. Geen roze wolk dus
Wel een kamertje maar dat leek me praktisch voor alle zooi. Gelukkig maar want onze kinderen kunnen niet bij ons op de kamer want wij praten allebei in onze slaap en behoorlijk hard dus de arme baby schrok zich elke keer een ongeluk. Dus met max 10 weken sliepen ze allemaal op hun eigen kamer. Je weet niet hoe t gaat lopen
Trek op tijd aan de bel, het is jammer om geen hulp te vragen, het kost namelijk enorm veel energie om niet lekker in je vel te zitten
Een zebra is geen paard met strepen
zaterdag 13 juli 2019 om 15:31
Zo herkenbaar. Wat ik ook niet snap de fertilteitszorg is prima geregeld, maar als je zwanger bent ben je opeens een "normale" zwangere terwijl je jouw hele traject en alle bijkomende angsten / zorgen niet zomaar wegpoetst.Skippy85 schreef: ↑13-07-2019 15:29Zij hebben niet meegemaakt wat jij meegemaakt hebt en denken 'alles is nu toch goed?'. Terwijl jij aan het verwerken bent wat er gebeurd is en wat er nu allemaal met je gebeurt. En dan kan de denkwijze van je ouders best kwetsend overkomen.
Ik vond het zelf heel moeilijk als mensen zeiden 'maar alles is nu toch goed?', terwijl in mijn hoofd het nog helemaal niet goed ging.
C'est la vie
zaterdag 13 juli 2019 om 15:32
Ik vind jou een stuk normaler overkomen dan jouw omgeving. Je klinkt lekker nuchter en realistisch. En ja, niet alle zwangere vrouwen zijn zo nuchter, maar of dat nou zo positief is... Zelf heb ik ook nooit gehuild bij een echo, onze babykamer was pas laat klaar en we hadden alles gewoon van marktplaats gehaald, een toeschietreflex heb ik nooit gehad bij baby's (niet eens bij mijn eigen baby, pas als ze echt gaat drinken), ik ben 1 keer in de prenatal geweest en als er toen al een traan in m'n oog zat kwam dat door al die gillende baby's en belachelijk hoge prijzen. Maar ik ben compleet verliefd op mijn dochtertje en ik hoop dat ik een goede moeder voor haar ben, ik doe in ieder geval mijn stinkende best voor haar. Het is goed dat je het in de gaten houdt want al te donkere gedachten zijn natuurlijk niet goed, maar hysterisch zijn en die roze wolk is echt niet de norm.Pergamon schreef: ↑13-07-2019 15:10Dank dank dank allen!! Wat een opluchting dit te lezen. In mijn omgeving werd zo anders gereageerd ("wat?! doen jullie géén kamertje?!" (ehh nee, bij ons op de kamer het eerste half jaar, lekker praktisch, en dan zien we wel weer) "wat? Moest je niet huilen bij de echo? Wat vind ik dát erg voor je!!", "Wat? Ben je niet ontzettend waanzinnig blij met deze pasgeboren baby in de familie? -"ehh, ja voor jullie is het fantastisch, maar zelf voelt het vooralsnog alsnog ik een aardappel sta te bewonderen, sorry"), dat je door die reactie echt onwis aan jezelf gaat twijfelen.
Wow, wat zie jij er vandaag geweldig uit!
zaterdag 13 juli 2019 om 15:33
Skippy85 schreef: ↑13-07-2019 15:29Zij hebben niet meegemaakt wat jij meegemaakt hebt en denken 'alles is nu toch goed?'. Terwijl jij aan het verwerken bent wat er gebeurd is en wat er nu allemaal met je gebeurt. En dan kan de denkwijze van je ouders best kwetsend overkomen.
Ik vond het zelf heel moeilijk als mensen zeiden 'maar alles is nu toch goed?', terwijl in mijn hoofd het nog helemaal niet goed ging.
Ha, ja, het voelt inderdaad alsof het allemaal nog niet goed is! En voor mijn omgeving is het wel heel erg eenhoorn-regenbogen-gouden regen.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:36
SusieFlower schreef: ↑13-07-2019 15:31Zo herkenbaar. Wat ik ook niet snap de fertilteitszorg is prima geregeld, maar als je zwanger bent ben je opeens een "normale" zwangere terwijl je jouw hele traject en alle bijkomende angsten / zorgen niet zomaar wegpoetst.
Ja, daarin mis ik inderdaad soms ook wel wat ondersteuning / overdracht. Gelukkig krijg ik die nu wel meer vanwege de POP, maar had er niet aan moeten denken om bij een 'gewone' verloskundige praktijk te zitten met alle 'ik ben zwanger van een wondertje' en/of 'wij zijn samen zwanger' moeders.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:36
Precies! Ik heb er gelukkig maar kort ingezeten, maar de stress en angst hadden een beste impact op mij.SusieFlower schreef: ↑13-07-2019 15:31Zo herkenbaar. Wat ik ook niet snap de fertilteitszorg is prima geregeld, maar als je zwanger bent ben je opeens een "normale" zwangere terwijl je jouw hele traject en alle bijkomende angsten / zorgen niet zomaar wegpoetst.
En ook na de bevalling werden al mijn zorgen en stress vrij gemakkelijk afgedaan door mijn omgeving. Terwijl de complicaties en de moeilijke start hier ook niet niks waren.
Ik kon het niet zonder hulp verwerken.
Gelukkig hebben de POH en de psych mij weer gelukkig gekregen. Maar dat kostte echt tijd.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:38
Jamaarhoe schreef: ↑13-07-2019 15:30Ik ken niemand die huilde bij de echo.
En ik had een pre en postnatale depressie achteraf gezien. Geen roze wolk dus
Wel een kamertje maar dat leek me praktisch voor alle zooi. Gelukkig maar want onze kinderen kunnen niet bij ons op de kamer want wij praten allebei in onze slaap en behoorlijk hard dus de arme baby schrok zich elke keer een ongeluk. Dus met max 10 weken sliepen ze allemaal op hun eigen kamer. Je weet niet hoe t gaat lopen
Trek op tijd aan de bel, het is jammer om geen hulp te vragen, het kost namelijk enorm veel energie om niet lekker in je vel te zitten
Wij hebben een mega grote kamer en snurken slechts zelden, dus dat scheelt
Vriend zingt liedjes in zijn slaap (echt waar 
) maar dat zijn eigenlijk altijd liefdesverklaringen aan mij (en recent voor het eerst aan de baby, toen had ik wel echt een smelt-momentje), dus die mag de baby best horen! (oke oke en soms zingt hij dat ik zo stink (ik heb last van winderigheid), maar daar moet ik alleen maar om lachen). Als blijkt dat een kamertje toch nodig is, pakken we de commode en het bedje op, ruimen een kamer leeg en zijn we zo 'verhuisd'.
zaterdag 13 juli 2019 om 15:39
gioia82 schreef: ↑13-07-2019 15:32Ik vind jou een stuk normaler overkomen dan jouw omgeving. Je klinkt lekker nuchter en realistisch. En ja, niet alle zwangere vrouwen zijn zo nuchter, maar of dat nou zo positief is... Zelf heb ik ook nooit gehuild bij een echo, onze babykamer was pas laat klaar en we hadden alles gewoon van marktplaats gehaald, een toeschietreflex heb ik nooit gehad bij baby's (niet eens bij mijn eigen baby, pas als ze echt gaat drinken), ik ben 1 keer in de prenatal geweest en als er toen al een traan in m'n oog zat kwam dat door al die gillende baby's en belachelijk hoge prijzen. Maar ik ben compleet verliefd op mijn dochtertje en ik hoop dat ik een goede moeder voor haar ben, ik doe in ieder geval mijn stinkende best voor haar. Het is goed dat je het in de gaten houdt want al te donkere gedachten zijn natuurlijk niet goed, maar hysterisch zijn en die roze wolk is echt niet de norm.
Dank je
