Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
maandag 6 april 2009 om 19:26
quote:maasje schreef op 06 april 2009 @ 11:11:
hahaha, ik heb ook alle sporten gedaan die je kunt bedenken....
Klinkt wel heftig die stemmingswisselingen die je gehad hebt. Ook wel eng, dat het je zo kan overvallen. Heb je in deze periode (zon schijnt weer, langer licht) geen last van euforie? Ik namelijk wel en kan me voorstellen dat als je er gevoelig voor bent je dat helemaal hebt.Nee dat niet. Nooit gehad ook. Gelukkig maar, dan zat ik nu helemaal te stressen .quote:Zelf werd ik trouwens van combi hoge dosering SNRI en concerta wel wat overmoedig. Nog erger gebekt dan anders en snel heel boos. Voelde me net even te zeker van mijzelf. Voelde niet goed. Nu SNRi aan het afbouwen en merk van concerta geen overmoedige gevoelens. Ik had tot afgelopen vrijdag de indruk dat ik van die ritalin stabieler werd. Niet dat ik me emotioneel afgevlakt voelde, het was eerder alsof ik me gewoon minder door m'n eigen gedachten liet meeslepen, zowel de negatieve als de positieve.
Op dit moment heb ik die indruk dan weer totaal niet... Maar dat is misschien een ander verhaal, oa van pms. En angst... ik ben de afgelopen dagen gewoon hardstikke bang en ik realiseer me nu dat angst ook een bijwerking van ritalin kan zijn. Angst zorg bij mij vaak voor een soort 'licht hoofd', belabberde concentratie en racende piekergedachten en zonet betrapte ik mezelf erop dat ik dacht, 'zie je wel, zo druk als ik me nu voel is echt niet goed, ik ben gewoon nu al hypomanisch aan het worden'. Terwijl ik ondertussen ook wel donders goed weet dat ik, zolang ik dát soort dingen nog denk, oftewel zulke angsten nog zo super serieus neem, écht niet (hypo)manisch ben
Dus ik heb mezelf zonet streng toegesproken dat ik even op ga houden met piekeren over dit onderwerp.Ik heb m'n vriend wel een mail gestuurd met instructies+telefoonnummers voor als hij in de toekomst ooit mag denken dat ik toch hypomanisch aan het worden ben. M'n ouders wil ik diezelfde instructies ook nog sturen, en morgen m'n psychiater erover inlichten. Dan heb ik iig gedaan wat ik kan doen. quote:Zijn ze bij jou nog aan het twijfelen aan je diagnose? adhd of bipolair of beiden? En ben je toen ook in een keer in die hypomanie geschoten? Want kan me voorstellen dat je jezelf er in voelt glijden en dan nog op tijd zelf kan beslissen te stoppen met die pillen. Afgezien van die seroxat-ervaring ben ik denk ik nooit hypomaan geweest. Wel kon ik vroeger zo nu en dan een avond euforisch in bed kon liggen stuiteren en allemaal wilde plannen en scenario's bedenken. Dan viel ik pas om 6 uur ofzo in slaap. De volgende dag was die juichstemming dan weer finaal voorbij, want versliep me grandioos, m'n voornemens voor die dag waren ook gelijk naar de kloten, baalde daarvan etc. De aanleiding voor zo'n 'juich-nacht' was meestal dat ik ergens een ego-boost van had gekregen, bv leuke jongen had gesuggereerd dat hij mij ook leuk vond, of docent had me een compliment gemaakt. En daar gingen m'n gedachten dan mee aan de haal. De laatste jaren -- vanaf het moment dat het met m'n zelfvertrouwen wat beter gesteld is? -- heb ik dat soort stuiternachten haast nooit meer. Sowieso denk ik niet dat het officieel als hypomanisch zou 'tellen' omdat het maar zo kort duurde en er ook vaak zo'n directe aanleiding voor was. Pfff misschien is dat meegesleept kunnen worden door je eigen gedachten zelfs juist wel een adhd-achtig iets, dat weet ik eigenlijk niet eens.
Nee over de diagnose twijfelen ze bij mij niet. ADHD it is. Voor bipolair hebben ze 'wel aanwijzingen maar onvoldoende bewijzen'. Maar ik weet uit ervaringen in m'n familie dat zelfs psychiaters/psychologen die veel ervaring hebben met bipolaire stoornis vaak niet tijdig doorhebben dat iemand dat (ook) heeft. Pas als iemand echt ontspoort valt het kwartje. Dat wil ik graag voor zijn; onnodig lithium slikken lijkt me enerzijds helemaal niks, maar anderzijds, hoe eerder je erbij bent hoe meer de schade beperkt kan blijven.
quote:Nou ja, hoop vragen.
Weet je wat ik ga doen.... hardlopen! Ga NU omkleden, anders kan mijn lust weer verdwenen zijn...
Ha, had je je plan uitgevoerd? Ging het lekker?
Mensen wat is dit weer een ellenlang bericht geworden. Ik krijg het niet korter ook. Dussem, voor de liefhebber dan maar
hahaha, ik heb ook alle sporten gedaan die je kunt bedenken....
Klinkt wel heftig die stemmingswisselingen die je gehad hebt. Ook wel eng, dat het je zo kan overvallen. Heb je in deze periode (zon schijnt weer, langer licht) geen last van euforie? Ik namelijk wel en kan me voorstellen dat als je er gevoelig voor bent je dat helemaal hebt.Nee dat niet. Nooit gehad ook. Gelukkig maar, dan zat ik nu helemaal te stressen .quote:Zelf werd ik trouwens van combi hoge dosering SNRI en concerta wel wat overmoedig. Nog erger gebekt dan anders en snel heel boos. Voelde me net even te zeker van mijzelf. Voelde niet goed. Nu SNRi aan het afbouwen en merk van concerta geen overmoedige gevoelens. Ik had tot afgelopen vrijdag de indruk dat ik van die ritalin stabieler werd. Niet dat ik me emotioneel afgevlakt voelde, het was eerder alsof ik me gewoon minder door m'n eigen gedachten liet meeslepen, zowel de negatieve als de positieve.
Op dit moment heb ik die indruk dan weer totaal niet... Maar dat is misschien een ander verhaal, oa van pms. En angst... ik ben de afgelopen dagen gewoon hardstikke bang en ik realiseer me nu dat angst ook een bijwerking van ritalin kan zijn. Angst zorg bij mij vaak voor een soort 'licht hoofd', belabberde concentratie en racende piekergedachten en zonet betrapte ik mezelf erop dat ik dacht, 'zie je wel, zo druk als ik me nu voel is echt niet goed, ik ben gewoon nu al hypomanisch aan het worden'. Terwijl ik ondertussen ook wel donders goed weet dat ik, zolang ik dát soort dingen nog denk, oftewel zulke angsten nog zo super serieus neem, écht niet (hypo)manisch ben
Dus ik heb mezelf zonet streng toegesproken dat ik even op ga houden met piekeren over dit onderwerp.Ik heb m'n vriend wel een mail gestuurd met instructies+telefoonnummers voor als hij in de toekomst ooit mag denken dat ik toch hypomanisch aan het worden ben. M'n ouders wil ik diezelfde instructies ook nog sturen, en morgen m'n psychiater erover inlichten. Dan heb ik iig gedaan wat ik kan doen. quote:Zijn ze bij jou nog aan het twijfelen aan je diagnose? adhd of bipolair of beiden? En ben je toen ook in een keer in die hypomanie geschoten? Want kan me voorstellen dat je jezelf er in voelt glijden en dan nog op tijd zelf kan beslissen te stoppen met die pillen. Afgezien van die seroxat-ervaring ben ik denk ik nooit hypomaan geweest. Wel kon ik vroeger zo nu en dan een avond euforisch in bed kon liggen stuiteren en allemaal wilde plannen en scenario's bedenken. Dan viel ik pas om 6 uur ofzo in slaap. De volgende dag was die juichstemming dan weer finaal voorbij, want versliep me grandioos, m'n voornemens voor die dag waren ook gelijk naar de kloten, baalde daarvan etc. De aanleiding voor zo'n 'juich-nacht' was meestal dat ik ergens een ego-boost van had gekregen, bv leuke jongen had gesuggereerd dat hij mij ook leuk vond, of docent had me een compliment gemaakt. En daar gingen m'n gedachten dan mee aan de haal. De laatste jaren -- vanaf het moment dat het met m'n zelfvertrouwen wat beter gesteld is? -- heb ik dat soort stuiternachten haast nooit meer. Sowieso denk ik niet dat het officieel als hypomanisch zou 'tellen' omdat het maar zo kort duurde en er ook vaak zo'n directe aanleiding voor was. Pfff misschien is dat meegesleept kunnen worden door je eigen gedachten zelfs juist wel een adhd-achtig iets, dat weet ik eigenlijk niet eens.
Nee over de diagnose twijfelen ze bij mij niet. ADHD it is. Voor bipolair hebben ze 'wel aanwijzingen maar onvoldoende bewijzen'. Maar ik weet uit ervaringen in m'n familie dat zelfs psychiaters/psychologen die veel ervaring hebben met bipolaire stoornis vaak niet tijdig doorhebben dat iemand dat (ook) heeft. Pas als iemand echt ontspoort valt het kwartje. Dat wil ik graag voor zijn; onnodig lithium slikken lijkt me enerzijds helemaal niks, maar anderzijds, hoe eerder je erbij bent hoe meer de schade beperkt kan blijven.
quote:Nou ja, hoop vragen.
Weet je wat ik ga doen.... hardlopen! Ga NU omkleden, anders kan mijn lust weer verdwenen zijn...
Ha, had je je plan uitgevoerd? Ging het lekker?
Mensen wat is dit weer een ellenlang bericht geworden. Ik krijg het niet korter ook. Dussem, voor de liefhebber dan maar
maandag 6 april 2009 om 19:37
@Schone slaapster: dat viel me vandaag al op, dat ik voor het eerst sinds m'n 20e opeens buikpijn heb op de dag dat ik ongesteld wordt! Zat me er al over te verbazen. Dat zal die vaatvernauwende werking vd ritalin/concerta dus kunnen zijn.
Goed dat je ook een ander middel dan concerta gaat proberen!
Ha, over die sporten, nee daar waren m'n ouders ook niet zo blij mee.. Vaak lieten ze me dan idd nog een paar maanden tegen m'n zin doorsporten, toen ik nog kind was wel iig, maar ja, uiteindelijk gaven ze dan toch toe. En m'n moeder bleef tegen beter weten in toch ook hopen dat ik een sport zou vinden die ik leuk zou blijven vinden. Lief vind ik dat wel. Wist zij veel dat ik was voorgeprogrammeerd voor verveling
Goed dat je ook een ander middel dan concerta gaat proberen!
Ha, over die sporten, nee daar waren m'n ouders ook niet zo blij mee.. Vaak lieten ze me dan idd nog een paar maanden tegen m'n zin doorsporten, toen ik nog kind was wel iig, maar ja, uiteindelijk gaven ze dan toch toe. En m'n moeder bleef tegen beter weten in toch ook hopen dat ik een sport zou vinden die ik leuk zou blijven vinden. Lief vind ik dat wel. Wist zij veel dat ik was voorgeprogrammeerd voor verveling
dinsdag 7 april 2009 om 16:33
quote:lisa schreef op 03 april 2009 @ 15:08:
Ik kom dichter en dichter bij de 'missing link' geloof ik.
Je vraagt hoe je dan prikkels kunt geven om het voor een ADHD-er interessant te maken. (knip) Wat ook heel erg helpt, is of iets nieuwe informatie is. Toen ik bijvoorbeeld aan mijn opleiding diëtetiek begon, bereidde ik de eerste hoorcolleges (nieuw! nieuw!) goed voor. Maarja, dan hoorde je tijdens het college dezelfde informatie voorbij komen natuurlijk. Daar ben ik dus na een paar keer mee gestopt, met voorbereiden, want anders verveelde ik me te zeer. Of, weet ik nu, kon ik mijn aandacht niet blijven richten omdat de informatie niet nieuw voor me was en blijkbaar niet voldoende meer prikkelde.(knip)
... de deadline in mijn nek hijgt, krijg ik het wel voor elkaar, maar dan merk ik dus wel alweer dat er meer prikkels of andere prikkels nodig zijn.
.. dan gaan ze samenvatten of becommentariëren (de meesten weten het verschil daartussen niet en herhalen alles weer). Dan ken ik de context al en dán verveelt het.
Ja! Dat precies! Hóe frusterend! Ik ben erg aan het nadenken over hoe je erachter komt of je idd te weinig geprikkeld wordt, of wanneer je iets gewoon niet meer interesseert of je onder je niveau aan het werk bent.
Ik studeer aan een HBO opleiding en het voelt alsof ik me dood verveel. Ik wíl niets, doe niets, heb werkelijk géén drive om aan 't werk te gaan. Dat wat ik doe doe ik bijna automatisch, de drive om dingen uit te vinden, op te zoeken, die heb ik niet meer.
En daar worstel ik mee. Heel erg.
Want is het wel wijs om naar de Universiteit te willen? Kan ik dat wel, als ik dit niet volhoud?
Hoe moet het met werken dan? Elk werk is een 'moetje' en ik ben wárs van moeten, helemaal op dit moment.
Hoe maak ik het weer leuk voor mzelf, op zo'n manier dat ik erin trap?
ik ben momenteel moe, moe moe. Gék word ik van mezelf.
Mijn vriend zei laatst dat hij het zo jammer vond dat ik nooit, maar dan ook nooit blíj ben geweest met een diploma dat ik gehaald heb. Dat ik kennelijk tegen die tijd zo vol zat met negatieve energie, mijn eigen zweepslagen op mijn rug, schoppen onder de kont enzovoort dat ik niet meer genieten kon van een volbracht iets. Geen trots, geen blijheid.
En het erg vind ik ook nog.... ik wíl wel, maar DOE niet. Niets! Geen tentamen leren van het enige vak wat me nog enigzins kan interesseren.. vreselijk! Maar dat diploma halen wil ik wél maar daar haal ik momenteel niet (de goede?) motivatie uit om aan de slag te gaan. Tel daarbij een volle emmer wat betreft medestudenten, groepswerk, nutteloze flutbegeleiding (oke, het is er, hosanna *zegt ze ironisch*) die nog minder kan met alles dan ik zelf.. vreselijk. Als het nog leidde naar een op gang gebrachte gedachtenstroom bij mijzelf, maar zelfs dat niet.
*zucht*
Ik ben het zó moe.
Ik kom dichter en dichter bij de 'missing link' geloof ik.
Je vraagt hoe je dan prikkels kunt geven om het voor een ADHD-er interessant te maken. (knip) Wat ook heel erg helpt, is of iets nieuwe informatie is. Toen ik bijvoorbeeld aan mijn opleiding diëtetiek begon, bereidde ik de eerste hoorcolleges (nieuw! nieuw!) goed voor. Maarja, dan hoorde je tijdens het college dezelfde informatie voorbij komen natuurlijk. Daar ben ik dus na een paar keer mee gestopt, met voorbereiden, want anders verveelde ik me te zeer. Of, weet ik nu, kon ik mijn aandacht niet blijven richten omdat de informatie niet nieuw voor me was en blijkbaar niet voldoende meer prikkelde.(knip)
... de deadline in mijn nek hijgt, krijg ik het wel voor elkaar, maar dan merk ik dus wel alweer dat er meer prikkels of andere prikkels nodig zijn.
.. dan gaan ze samenvatten of becommentariëren (de meesten weten het verschil daartussen niet en herhalen alles weer). Dan ken ik de context al en dán verveelt het.
Ja! Dat precies! Hóe frusterend! Ik ben erg aan het nadenken over hoe je erachter komt of je idd te weinig geprikkeld wordt, of wanneer je iets gewoon niet meer interesseert of je onder je niveau aan het werk bent.
Ik studeer aan een HBO opleiding en het voelt alsof ik me dood verveel. Ik wíl niets, doe niets, heb werkelijk géén drive om aan 't werk te gaan. Dat wat ik doe doe ik bijna automatisch, de drive om dingen uit te vinden, op te zoeken, die heb ik niet meer.
En daar worstel ik mee. Heel erg.
Want is het wel wijs om naar de Universiteit te willen? Kan ik dat wel, als ik dit niet volhoud?
Hoe moet het met werken dan? Elk werk is een 'moetje' en ik ben wárs van moeten, helemaal op dit moment.
Hoe maak ik het weer leuk voor mzelf, op zo'n manier dat ik erin trap?
ik ben momenteel moe, moe moe. Gék word ik van mezelf.
Mijn vriend zei laatst dat hij het zo jammer vond dat ik nooit, maar dan ook nooit blíj ben geweest met een diploma dat ik gehaald heb. Dat ik kennelijk tegen die tijd zo vol zat met negatieve energie, mijn eigen zweepslagen op mijn rug, schoppen onder de kont enzovoort dat ik niet meer genieten kon van een volbracht iets. Geen trots, geen blijheid.
En het erg vind ik ook nog.... ik wíl wel, maar DOE niet. Niets! Geen tentamen leren van het enige vak wat me nog enigzins kan interesseren.. vreselijk! Maar dat diploma halen wil ik wél maar daar haal ik momenteel niet (de goede?) motivatie uit om aan de slag te gaan. Tel daarbij een volle emmer wat betreft medestudenten, groepswerk, nutteloze flutbegeleiding (oke, het is er, hosanna *zegt ze ironisch*) die nog minder kan met alles dan ik zelf.. vreselijk. Als het nog leidde naar een op gang gebrachte gedachtenstroom bij mijzelf, maar zelfs dat niet.
*zucht*
Ik ben het zó moe.
dinsdag 7 april 2009 om 16:37
Bovenop dit zit ik ook nog tot over mijn oren in de faalangst. Ik ontwijk praktica's, liefst ook werkcolleges, spreken in de klas... vreselijk.
Laatst bij 2 lessen wel 2 x iets gezegd omdat ik me dat had voorgenomen en ik mijzelf een ontzettende stom en dom %^*$^%&wijf zou vinden als ik het níet zo doen, maar ja. Da's ook niet echt positieve energie zeg maar. maar da's bijna wel het enige dat werkt
Laatst bij 2 lessen wel 2 x iets gezegd omdat ik me dat had voorgenomen en ik mijzelf een ontzettende stom en dom %^*$^%&wijf zou vinden als ik het níet zo doen, maar ja. Da's ook niet echt positieve energie zeg maar. maar da's bijna wel het enige dat werkt
dinsdag 7 april 2009 om 21:17
Dat deed ik meestal, als er in een groep iets gedaan moest worden met presentatie als afsluiting. Dan wierp ik me meteen op om de presentatie te doen. De meeste mensen houden er niet van, dus de anderen waren dan blij daar vanaf te zijn. In ruil voor het presenteren hoefde je dan geen stof door te nemen en andere dingen voor te bereiden, waar ik juist weer een hekel aan had. Of hekel... inmiddels weet ik dat ik het niet prettig vind in een groep te werken. Wel brainstormen en de lijnen uitstippelen, dat vind ik prettig, maar het uitwerken van dingen kan ik alleen in mijn eentje. Dan moet ik me terugtrekken, het op me in laten werken, laten rusten. Het lijkt dan of ik niets doe, ik speel dan bijvoorbeeld computerspelletjes. En zodra de deadline er is rammel ik het er zó uit.
Maar altijd weer... die tijdsdruk. Die dreigende sanctie als het niet klaar zal zijn.
Pippin, ik kan in dit kader goed begrijpen waarom je zo'n moeite hebt met je opleiding. De prikkels/beloningen/sancties zijn er niet direct. Een diploma ligt te ver in de toekomst om je nú tot werken aan te zetten. "Wij ADHD-ers" zijn piek-mensen, denk ik. Geen mensen die gestaag dingen op een bepaald niveau kunnen doen gedurende langere tijd. Ik kan met verbazing (en afgunst) naar mensen kijken die elke dag naar hun werk gaan en daarvoor veel motivatie op kunnen brengen. Die stapjes extra zetten, regelmatig. Die de kantjes er niet vanaf lopen. Ik wil dat ook niet, maar als ik de kans heb, dóe ik het wel. En haat mezelf erom.
Enfin, eigenlijk hetzelfde als wat jij schrijft.
En nu je het zegt, ik kan me ook geen trots op een diploma herinneren. Meer gedachten als 'ik had eerder klaar kunnen zijn' en 'mijn punten hadden veel hoger moeten zijn' en 'ik had er veel meer uit kunnen halen'. Niet uit perfectionisme, maar uit realiteitszin. Dácht ik. Want u ik mezelf dus nog beter leer kennen en weet van ADHD dan wel aandachtrichtproblemen of hoe je het ook wilt noemen, weet ik dat het eigenlijk toch best is om trots op te zijn. Ondanks die kwalijke kwaal toch nog wat papiertjes gehaald...
Ik heb er vandaag ook weer flink over nagedacht. Wat mij motiveert vooral ook weer.
Voorbeeld.
Ik heb sinds een tijdje nieuw werk erbij. Ik heb een aantal trainingsdagen en een oefenperiode gehad en ben sinds een maand echt begonnen. Het is eigenlijk de bedoeling dat je elke week declareert. Ik heb dat nog niet gedaan. Het staat al dagen (weken) op elk to do lijstje en nog heb ik het niet gedaan. Het is ook lastige materie waar ik me eerst in moet verdiepen en dat is al een zwaar remmende factor.
Maar je zou zeggen: als je het niet doet, krijg je geen geld. Dat is een sterke motivator. Echter, het is toch niet direct genoeg. Als ik vandaag die declaratie verstuur, ontvang ik over een paar weken geld.
Zou men mij morgen berichten dat ik echt nu moet declareren omdat ik anders niets meer krijg, dán zou ik direct in actie komen.
Ik ontdek steeds meer van dit soort voorbeelden bij mezelf.
Het maakt wel dat ik nauwelijks nog geloof dat ik zou kunnen afvallen. Want wat is nu méér iets waar je in het hier en nu moeite voor moet doen, met resultaat pas op (veel) langere termijn? En waar prikkels tegenover staan die het doel frustreren maar die vele malen sterker zijn én direct 'resultaat' opleveren... Juist...
Zo bezien is afvallen de allergrootste uitdaging. Dingen laten die ik eigenlijk graag zou willen soms (lekker veel eten) en dingen doen waar ik meestal geen zin in heb (sporten).
Aan de andere kant helpt de methylfenidaat wel behoorlijk moet ik zeggen. Ik heb veel minder zin in eten. Dat komt dan weer doordat ik me beter tot taken kan zetten, mijn werk van tegenwoordig graag doe en dus eerder bezig ga dan voor de tv ga zitten (en dat is de plek waar ik te veel eet dan wel snoep, op andere plekken heb ik nauwelijks snoep/eetlust).
En waarom eet ik dan zo graag voor de tv? Waarom niet 'alleen maar' tv kijken? Dat is volgens mij omdat alléén aandacht richten op de tv niet gaat. Erbij eten geeft een extra impuls waardoor ik én geniet én mijn aandacht voldoende bij de tv kan houden zonder me te gaan vervelen.
Als ik op de pc televisie kijk, speel ik er spelletjes bij en is er geen noodzaak tot snoepen.
Meestal dan. Nu moet ik ongesteld worden en heb ik meer snoeplust. En ben passiever.
Dat schreef ook iemand onlangs, ben even kwijt wie. Ik merk ook nog steeds heel duidelijk schommelingen in stemming en energie door mijn cyclus.
Ik babbel en babbel maar door, maar laat het toch staan omdat iemand anders het misschien weer herkenbaar vindt en erop voort kan borduren. Zodat we samen weer wat verder komen wellicht.
Pippin, valt me nu in: als je bijvoorbeeld met een mentor of een docent met wie je wat kunt, zou afspreken dat je wekelijks of tweewekelijks overhoord wordt of iets van die strekking? Dat er een sterkere prikkel is om tot studeren over te gaan? Of met medestudenten een studiegroep vormen? (hoewel dat laatste wel lastig is, maar het kan toch resultaten geven, stok achter de deur in elk geval)
Ik denk dat je het echt moet zoeken in dit soort 'truukjes'.
Zelf heb ik het in elk geval bijna opgegeven om te denken dat de motivatie vanzelf wel komt als ik maar iets doe waar mijn hart ligt.
Ik heb nu al een jaar alle mogelijkheden om een boek te schrijven bijvoorbeeld, maar doe het niet.
Ik heb mijn werk nu zo ingedeeld dat ik het én leuk vind, én strikte deadlines heb. En zo kan ik toch prettig werken.
Voor iedereen gelden vast weer andere dingen die extra prikkelen. Vaststaat dat motivatieprikkels bij ADHD-ers anders werken, sterker nodig zijn en bij voorkeur ook beloning dan wel straf op korte termijn moeten uitkeren.
xx lisa.
Maar altijd weer... die tijdsdruk. Die dreigende sanctie als het niet klaar zal zijn.
Pippin, ik kan in dit kader goed begrijpen waarom je zo'n moeite hebt met je opleiding. De prikkels/beloningen/sancties zijn er niet direct. Een diploma ligt te ver in de toekomst om je nú tot werken aan te zetten. "Wij ADHD-ers" zijn piek-mensen, denk ik. Geen mensen die gestaag dingen op een bepaald niveau kunnen doen gedurende langere tijd. Ik kan met verbazing (en afgunst) naar mensen kijken die elke dag naar hun werk gaan en daarvoor veel motivatie op kunnen brengen. Die stapjes extra zetten, regelmatig. Die de kantjes er niet vanaf lopen. Ik wil dat ook niet, maar als ik de kans heb, dóe ik het wel. En haat mezelf erom.
Enfin, eigenlijk hetzelfde als wat jij schrijft.
En nu je het zegt, ik kan me ook geen trots op een diploma herinneren. Meer gedachten als 'ik had eerder klaar kunnen zijn' en 'mijn punten hadden veel hoger moeten zijn' en 'ik had er veel meer uit kunnen halen'. Niet uit perfectionisme, maar uit realiteitszin. Dácht ik. Want u ik mezelf dus nog beter leer kennen en weet van ADHD dan wel aandachtrichtproblemen of hoe je het ook wilt noemen, weet ik dat het eigenlijk toch best is om trots op te zijn. Ondanks die kwalijke kwaal toch nog wat papiertjes gehaald...
Ik heb er vandaag ook weer flink over nagedacht. Wat mij motiveert vooral ook weer.
Voorbeeld.
Ik heb sinds een tijdje nieuw werk erbij. Ik heb een aantal trainingsdagen en een oefenperiode gehad en ben sinds een maand echt begonnen. Het is eigenlijk de bedoeling dat je elke week declareert. Ik heb dat nog niet gedaan. Het staat al dagen (weken) op elk to do lijstje en nog heb ik het niet gedaan. Het is ook lastige materie waar ik me eerst in moet verdiepen en dat is al een zwaar remmende factor.
Maar je zou zeggen: als je het niet doet, krijg je geen geld. Dat is een sterke motivator. Echter, het is toch niet direct genoeg. Als ik vandaag die declaratie verstuur, ontvang ik over een paar weken geld.
Zou men mij morgen berichten dat ik echt nu moet declareren omdat ik anders niets meer krijg, dán zou ik direct in actie komen.
Ik ontdek steeds meer van dit soort voorbeelden bij mezelf.
Het maakt wel dat ik nauwelijks nog geloof dat ik zou kunnen afvallen. Want wat is nu méér iets waar je in het hier en nu moeite voor moet doen, met resultaat pas op (veel) langere termijn? En waar prikkels tegenover staan die het doel frustreren maar die vele malen sterker zijn én direct 'resultaat' opleveren... Juist...
Zo bezien is afvallen de allergrootste uitdaging. Dingen laten die ik eigenlijk graag zou willen soms (lekker veel eten) en dingen doen waar ik meestal geen zin in heb (sporten).
Aan de andere kant helpt de methylfenidaat wel behoorlijk moet ik zeggen. Ik heb veel minder zin in eten. Dat komt dan weer doordat ik me beter tot taken kan zetten, mijn werk van tegenwoordig graag doe en dus eerder bezig ga dan voor de tv ga zitten (en dat is de plek waar ik te veel eet dan wel snoep, op andere plekken heb ik nauwelijks snoep/eetlust).
En waarom eet ik dan zo graag voor de tv? Waarom niet 'alleen maar' tv kijken? Dat is volgens mij omdat alléén aandacht richten op de tv niet gaat. Erbij eten geeft een extra impuls waardoor ik én geniet én mijn aandacht voldoende bij de tv kan houden zonder me te gaan vervelen.
Als ik op de pc televisie kijk, speel ik er spelletjes bij en is er geen noodzaak tot snoepen.
Meestal dan. Nu moet ik ongesteld worden en heb ik meer snoeplust. En ben passiever.
Dat schreef ook iemand onlangs, ben even kwijt wie. Ik merk ook nog steeds heel duidelijk schommelingen in stemming en energie door mijn cyclus.
Ik babbel en babbel maar door, maar laat het toch staan omdat iemand anders het misschien weer herkenbaar vindt en erop voort kan borduren. Zodat we samen weer wat verder komen wellicht.
Pippin, valt me nu in: als je bijvoorbeeld met een mentor of een docent met wie je wat kunt, zou afspreken dat je wekelijks of tweewekelijks overhoord wordt of iets van die strekking? Dat er een sterkere prikkel is om tot studeren over te gaan? Of met medestudenten een studiegroep vormen? (hoewel dat laatste wel lastig is, maar het kan toch resultaten geven, stok achter de deur in elk geval)
Ik denk dat je het echt moet zoeken in dit soort 'truukjes'.
Zelf heb ik het in elk geval bijna opgegeven om te denken dat de motivatie vanzelf wel komt als ik maar iets doe waar mijn hart ligt.
Ik heb nu al een jaar alle mogelijkheden om een boek te schrijven bijvoorbeeld, maar doe het niet.
Ik heb mijn werk nu zo ingedeeld dat ik het én leuk vind, én strikte deadlines heb. En zo kan ik toch prettig werken.
Voor iedereen gelden vast weer andere dingen die extra prikkelen. Vaststaat dat motivatieprikkels bij ADHD-ers anders werken, sterker nodig zijn en bij voorkeur ook beloning dan wel straf op korte termijn moeten uitkeren.
xx lisa.
dinsdag 7 april 2009 om 21:47
Schoneslaapster; ook voor mij is je verhaal herkenbaar! Ik heb nu een jaar de diagnose en ben nu wel zo ongeveer op het punt dat ik er gewoon vanuit ga dat die klopt. Dat is echt een proces en in het begin had ik ook steeds twijfels en ging alles onder een vergrootglas leggen; is dit adhd of niet, ben ik gewoon lui, stel ik mezelf idd aan, enz. Ik denk dat dit voor de meeste hier bekend voorkomt en echt iets is waar je doorheen moet. Bij mij kwam daar ook nog een omgeving bij die (nog steeds) hamert op dingen als: 'je moet je er gewoon toe zetten, als je wat beter je best doet, iederéén heeft wel eens moeite met....,' enz.
Het ook echt accepteren dat ik ADHD heb en daarin mezelf soms in bescherming moet nemen is nog steeds een ander verhaal... Ik heb heel sterk de neiging om dingen van mezelf te eisen, omdat 'andere mensen' dat nou ook eenmaal kunnen, en het liefst dan nog meer/ beter. Terwijl ik feitelijk heel goed weet dat ik mezelf compleet voorbij ren als ik én fulltime zou werken, én mijn huis fantastisch in orde wil hebben, én genoeg tijd besteed aan vriend, vrienden en familie, én voldoende sport, enz, enz, enz. Ik weet het, maar toch is er altijd dat stemmetje dat 'anderen' dat toch ook kunnen en ik toch intelligent en gezond genoeg ben om dat ook te kunnen.
De frustraties van je vriend zijn ook herkenbaar... Mijn vriend heeft ze ook en ik snap hem ook hartstikke goed. Maar het is wel ontzettend vervelend om ook nog eens van iemand anders te horen waar je allemaal in hebt 'gefaald', terwijl je dat zelf ook wel weet (zo ervaar ik het tenminste).
Mijn vriend heeft ook niet de neiging om zich te verdiepen in ADHD; volgens zijn zeggen om dat hij als leraar daar al genoeg mee wordt geconfronteerd en dat 'ik' gewoon 'ik' ben en dat hij wel geïnteresseerd is in mij totaal en niet in ADHD opzich. Ik vind dat best frustrerend, omdat ik denk dat hij me wel beter zou begrijpen als hij zich er eens in zou verdiepen.
Ik weet niet hoe jouw vriend daarin is, maar als hij er open voor staat zou het wel goed zijn als hij er veel over te weten komt. Dan kan hij jouw gedrag beter begrijpen en is dit daarom ook voor hem minder frustrerend in bepaalde situaties. Bv dat hij kan zien dat sommige dingen niks met hem te maken hebben, maar dat je zo doet door de ADHD.
Pippin; ik wil je niet verder in de put praten, maar dat klinkt echt niet goed... Uit je verhaal lijkt wel alsof je veel te veel eisen aan jezelf stelt en te hoge doelen nastreeft en dit al heel lang zo doet. Enerzijds is het natuurlijk zo dat je ook gewoon aan eisen moet voldoen op je opleiding, maar zo loop je hartstikke op je tenen. Ik weet niet wat er mogelijk is hoor, en waarschijnlijk is het niks nieuws, maar is het niet goed om eens na te denken (evt met iemand (van school?) erbij) wat op dit moment haalbaar is? Want nu lijk je alleen maar negatieve ervaringen op te doen, voor je idee faal je alleen maar, wat natuurlijk alleen maar meer faalangst en negatieve gedachtes oplevert, en daarmee kom je ook niet verder.
Tja en werken... dat moet inderdaad. Bij mij in ieder geval wel en ik was bv heel verbaasd toen ik erachter kwam dat de meeste mensen in mijn omgeving bijna elke dag met zin gaan werken... Ik vraag me ook nog steeds af of dit niet iets is omdat ik dan blijkbaar iets doe wat voor mij niet leuk genoeg is, maar ik ben bang dat ik het bij iedere baan zal hebben. Gewoon omdat het een verplichting is, ondanks alle momenten dat het niet uitkomt. Dat ik ook moet gaan als ik amper heb geslapen, of als de zon schijnt, of als ik zin heb om naar de stad te gaan, of als alles me weer eens teveel is, of.....
Dus ook dit hoort bij mijn acceptatieproces, hoe erg ik het ook vind. En uiteindelijk gaat de week altijd weer voorbij
Phien; ik denk dat het goed is dat je rationeel met je angst bezig bent, kan me voorstellen dat als je 'voorzorgsmaatregelen' hebt getroffen dit al veel meer rust geeft en dat daardoor ook de angst wat weg ebt.
Ik heb helemaal geen verstand van de invloed van ritalin op dat soort zaken, maar kan je psychiater daar niet wat meer over zeggen?
Lisa; het ligt inderdaad aan de dosis concerta die je gaat slikken, maar voor 54 mg ben je ongeveer 57 euro voor 30 dagen kwijt... Weet je zeker dat je zorgverzekering het niet dekt?
Ik heb eindelijk het alarm in mijn telefoon ingesteld om mijn middag medicatie te nemen, en tot nu toe werkt het! (al 2 dagen haha).
Zo, nu ga ik weer eens aan het werk, moet officieel nog een kwartiertje, maar door dit forumgehang zal ik dat niet redden denk ik, moet nu nog veel te veel doen!
(Grrr ik heb ook zo'n verkeerd ingestelde biologische klok... Ben super wakker, kan ik straks natuurlijk weer niet naar bed, en moet morgen gewoon vroeg op. Eerst hele dag werken en dan nog met vriendinnen naar de film...)
Het ook echt accepteren dat ik ADHD heb en daarin mezelf soms in bescherming moet nemen is nog steeds een ander verhaal... Ik heb heel sterk de neiging om dingen van mezelf te eisen, omdat 'andere mensen' dat nou ook eenmaal kunnen, en het liefst dan nog meer/ beter. Terwijl ik feitelijk heel goed weet dat ik mezelf compleet voorbij ren als ik én fulltime zou werken, én mijn huis fantastisch in orde wil hebben, én genoeg tijd besteed aan vriend, vrienden en familie, én voldoende sport, enz, enz, enz. Ik weet het, maar toch is er altijd dat stemmetje dat 'anderen' dat toch ook kunnen en ik toch intelligent en gezond genoeg ben om dat ook te kunnen.
De frustraties van je vriend zijn ook herkenbaar... Mijn vriend heeft ze ook en ik snap hem ook hartstikke goed. Maar het is wel ontzettend vervelend om ook nog eens van iemand anders te horen waar je allemaal in hebt 'gefaald', terwijl je dat zelf ook wel weet (zo ervaar ik het tenminste).
Mijn vriend heeft ook niet de neiging om zich te verdiepen in ADHD; volgens zijn zeggen om dat hij als leraar daar al genoeg mee wordt geconfronteerd en dat 'ik' gewoon 'ik' ben en dat hij wel geïnteresseerd is in mij totaal en niet in ADHD opzich. Ik vind dat best frustrerend, omdat ik denk dat hij me wel beter zou begrijpen als hij zich er eens in zou verdiepen.
Ik weet niet hoe jouw vriend daarin is, maar als hij er open voor staat zou het wel goed zijn als hij er veel over te weten komt. Dan kan hij jouw gedrag beter begrijpen en is dit daarom ook voor hem minder frustrerend in bepaalde situaties. Bv dat hij kan zien dat sommige dingen niks met hem te maken hebben, maar dat je zo doet door de ADHD.
Pippin; ik wil je niet verder in de put praten, maar dat klinkt echt niet goed... Uit je verhaal lijkt wel alsof je veel te veel eisen aan jezelf stelt en te hoge doelen nastreeft en dit al heel lang zo doet. Enerzijds is het natuurlijk zo dat je ook gewoon aan eisen moet voldoen op je opleiding, maar zo loop je hartstikke op je tenen. Ik weet niet wat er mogelijk is hoor, en waarschijnlijk is het niks nieuws, maar is het niet goed om eens na te denken (evt met iemand (van school?) erbij) wat op dit moment haalbaar is? Want nu lijk je alleen maar negatieve ervaringen op te doen, voor je idee faal je alleen maar, wat natuurlijk alleen maar meer faalangst en negatieve gedachtes oplevert, en daarmee kom je ook niet verder.
Tja en werken... dat moet inderdaad. Bij mij in ieder geval wel en ik was bv heel verbaasd toen ik erachter kwam dat de meeste mensen in mijn omgeving bijna elke dag met zin gaan werken... Ik vraag me ook nog steeds af of dit niet iets is omdat ik dan blijkbaar iets doe wat voor mij niet leuk genoeg is, maar ik ben bang dat ik het bij iedere baan zal hebben. Gewoon omdat het een verplichting is, ondanks alle momenten dat het niet uitkomt. Dat ik ook moet gaan als ik amper heb geslapen, of als de zon schijnt, of als ik zin heb om naar de stad te gaan, of als alles me weer eens teveel is, of.....
Dus ook dit hoort bij mijn acceptatieproces, hoe erg ik het ook vind. En uiteindelijk gaat de week altijd weer voorbij
Phien; ik denk dat het goed is dat je rationeel met je angst bezig bent, kan me voorstellen dat als je 'voorzorgsmaatregelen' hebt getroffen dit al veel meer rust geeft en dat daardoor ook de angst wat weg ebt.
Ik heb helemaal geen verstand van de invloed van ritalin op dat soort zaken, maar kan je psychiater daar niet wat meer over zeggen?
Lisa; het ligt inderdaad aan de dosis concerta die je gaat slikken, maar voor 54 mg ben je ongeveer 57 euro voor 30 dagen kwijt... Weet je zeker dat je zorgverzekering het niet dekt?
Ik heb eindelijk het alarm in mijn telefoon ingesteld om mijn middag medicatie te nemen, en tot nu toe werkt het! (al 2 dagen haha).
Zo, nu ga ik weer eens aan het werk, moet officieel nog een kwartiertje, maar door dit forumgehang zal ik dat niet redden denk ik, moet nu nog veel te veel doen!
(Grrr ik heb ook zo'n verkeerd ingestelde biologische klok... Ben super wakker, kan ik straks natuurlijk weer niet naar bed, en moet morgen gewoon vroeg op. Eerst hele dag werken en dan nog met vriendinnen naar de film...)
woensdag 8 april 2009 om 09:40
Halvemaan; Nee, het is ook niet goed nee... Daarom worstel ik er zo mee. Omdat ik weet dat het eigenlijk ook anders zou kunnen, maar ik niet zo goed weet hoe ik de 'knop' om kan zetten.
Soms visualiseer ik me als een soort ICE, met van die windstreepjes ernaast die dan in mijn verbeelding de 'nutteloze elementen' zijn die van me af vallen door de hoge snelheid (medestudenten, eisen, beperkingen etc). Soms helpt het.
Ergens heb ik ook diep van binnen de drang om naar de Universiteit te gaan, deels omdat ik wéét dat ik dat kan, deels omdat ik wil bewijzen, bewijzen dat ik wél kan, dat ik écht niet stom ben etc. Waarop mijn vriend terecht antwoordde dat ik dat allemaal wel mocht willen maar daarin nooit tevreden zal zijn als ik niet blij kan zijn met dat diploma en alleen maar met een gevoel van 'zie je wel, en nou je kop houden' van die opleiding (of deze) af kom.
toch ben ik niet extreem perfectionistisch, blijf niet urenlang bezig aan iets tot het perfect is. Kan uren klooien met lay-out, maar dat is ook het enige. Is ook de grote storende factor in knipsels en documenten van medestudenten; lettertype koeienformaat en dan spelfouten van heb ik jou daar... vreselijk. Dát vind ik afleidend.
Ik ben volhoudend, vasthoudend als een pitbull. Ten koste van alles soms, inderdaad. Waar die drang toch vandaan komt, geen idee.
Overigens ook heel herkenbaar, die drive in de avond om vanalles klaar te leggen en te plannen voor de volgende dag, om er vervolgens de volgende dag gewoon níet aan te beginnen. *zucht* Terwijl ik juist 's ochtends vroeg en 's avonds laat de prettigste tijden van de dag vind. Ik denk... omdat de wereld dan nog slaapt. Of omdat het rustig aan 'mag'.
Ik filosofeer me een rotje
Wat op dit moment haalbaar is, dat kaart je aan Halvemaan.. Ik weet niet wat haalbaar is, of wat dat inhoudt. Ik kán de opleiding nl best wel aan. Aan de moeilijkheidsgraad ligt het niet. Het is het grote 'niet-doen' die mij nu de das om doet. Of dat aan motivatie ligt.. gedeeltelijk misschien. Ik spreek elke twee weken af met mijn decaan, waarbij ik vooral over studieproblemen spreek. Over wat ik moeilijk vind etc. Ik heb al een stapje terug gedaan, ik wil niet nóg meer terug want dan stel ik 'de lijdensweg' alleen maar langer uit. Ik doe, als alles nu een beetje loopt zoals het zou kunnen en moeten, al 1,5 jaar langer over mijn opleiding dan er voor staat. Ergens vind ik dat al een brevet van onvermogen, maar sois. Het is niet anders.
In periodes waarin ik het rustiger heb, zoals nu, kom ik helemaal tot niets. Rust nemen en afstand van school werkt kennelijk gewoon ook niet. Minder vakken kan ook niet, dat resulteert gelijk in een studievertraging.
Het overhoren; ik zou niet weten hoe. We zijn vooral praktijkgericht bezig en niet 'uit boeken stampen' (ik zou bijna willen zeggen.. helaas ).
Soms visualiseer ik me als een soort ICE, met van die windstreepjes ernaast die dan in mijn verbeelding de 'nutteloze elementen' zijn die van me af vallen door de hoge snelheid (medestudenten, eisen, beperkingen etc). Soms helpt het.
Ergens heb ik ook diep van binnen de drang om naar de Universiteit te gaan, deels omdat ik wéét dat ik dat kan, deels omdat ik wil bewijzen, bewijzen dat ik wél kan, dat ik écht niet stom ben etc. Waarop mijn vriend terecht antwoordde dat ik dat allemaal wel mocht willen maar daarin nooit tevreden zal zijn als ik niet blij kan zijn met dat diploma en alleen maar met een gevoel van 'zie je wel, en nou je kop houden' van die opleiding (of deze) af kom.
toch ben ik niet extreem perfectionistisch, blijf niet urenlang bezig aan iets tot het perfect is. Kan uren klooien met lay-out, maar dat is ook het enige. Is ook de grote storende factor in knipsels en documenten van medestudenten; lettertype koeienformaat en dan spelfouten van heb ik jou daar... vreselijk. Dát vind ik afleidend.
Ik ben volhoudend, vasthoudend als een pitbull. Ten koste van alles soms, inderdaad. Waar die drang toch vandaan komt, geen idee.
Overigens ook heel herkenbaar, die drive in de avond om vanalles klaar te leggen en te plannen voor de volgende dag, om er vervolgens de volgende dag gewoon níet aan te beginnen. *zucht* Terwijl ik juist 's ochtends vroeg en 's avonds laat de prettigste tijden van de dag vind. Ik denk... omdat de wereld dan nog slaapt. Of omdat het rustig aan 'mag'.
Ik filosofeer me een rotje
Wat op dit moment haalbaar is, dat kaart je aan Halvemaan.. Ik weet niet wat haalbaar is, of wat dat inhoudt. Ik kán de opleiding nl best wel aan. Aan de moeilijkheidsgraad ligt het niet. Het is het grote 'niet-doen' die mij nu de das om doet. Of dat aan motivatie ligt.. gedeeltelijk misschien. Ik spreek elke twee weken af met mijn decaan, waarbij ik vooral over studieproblemen spreek. Over wat ik moeilijk vind etc. Ik heb al een stapje terug gedaan, ik wil niet nóg meer terug want dan stel ik 'de lijdensweg' alleen maar langer uit. Ik doe, als alles nu een beetje loopt zoals het zou kunnen en moeten, al 1,5 jaar langer over mijn opleiding dan er voor staat. Ergens vind ik dat al een brevet van onvermogen, maar sois. Het is niet anders.
In periodes waarin ik het rustiger heb, zoals nu, kom ik helemaal tot niets. Rust nemen en afstand van school werkt kennelijk gewoon ook niet. Minder vakken kan ook niet, dat resulteert gelijk in een studievertraging.
Het overhoren; ik zou niet weten hoe. We zijn vooral praktijkgericht bezig en niet 'uit boeken stampen' (ik zou bijna willen zeggen.. helaas ).
woensdag 8 april 2009 om 09:45
Grijs - Veldhuis en Kemper
Ik dacht altijd goed te weten wat ik wilde, waar ik stond.
Maar als ik naar beneden kijk ,zie ik nergens vaste grond.
Elke weg lijkt even logisch, ik sluit niets of niemand uit.
Als ik maar stil genoeg blijf zitten, komt 't vanzelf van binnenuit.
Dus ik zweef in loze ruimte, ik weet zelf niet waar ik ben.
Maar hou me stevig vast aan wat ik geloof, en aan wat ik ken.
Vastberadenheid is voor de dommen, tijd is maar een stok achter de deur.
Elke zekerheid is zelf verzonnen, dus grijs is een mooie kleur.
Zolang ik kan blijven zweven, tussen vraag en antwoord door.
Hou ik mijn leven op de rails, maar zit nergens in het spoor.
Elk einde staat nog open, zolang ik blijf bij mijn begin.
En ik niet teveel vooruit kijk, tegen beter weten in.
Om te zien of daar de reden ligt, van wat ik vind of wat ik vond.
Tot die tijd blijf ik hier stevig staan, op wat lijkt op vaste grond.
Vastberadenheid is voor de dommen, tijd is maar een stok achter de deur.
Elke zekerheid is zelf verzonnen, dus grijs is een mooie kleur.
Ik dacht altijd goed te weten wat ik wilde, waar ik stond.
Maar als ik naar beneden kijk ,zie ik nergens vaste grond.
Elke weg lijkt even logisch, ik sluit niets of niemand uit.
Als ik maar stil genoeg blijf zitten, komt 't vanzelf van binnenuit.
Dus ik zweef in loze ruimte, ik weet zelf niet waar ik ben.
Maar hou me stevig vast aan wat ik geloof, en aan wat ik ken.
Vastberadenheid is voor de dommen, tijd is maar een stok achter de deur.
Elke zekerheid is zelf verzonnen, dus grijs is een mooie kleur.
Zolang ik kan blijven zweven, tussen vraag en antwoord door.
Hou ik mijn leven op de rails, maar zit nergens in het spoor.
Elk einde staat nog open, zolang ik blijf bij mijn begin.
En ik niet teveel vooruit kijk, tegen beter weten in.
Om te zien of daar de reden ligt, van wat ik vind of wat ik vond.
Tot die tijd blijf ik hier stevig staan, op wat lijkt op vaste grond.
Vastberadenheid is voor de dommen, tijd is maar een stok achter de deur.
Elke zekerheid is zelf verzonnen, dus grijs is een mooie kleur.
woensdag 8 april 2009 om 10:46
Mooie tekst Pippin. Ik herken me er ook in, meer van een jaar of twintig terug. Hoewel ik snel op dingen ben uitgekeken, vond ik het ook héérlijk om aan een opleiding die minstens vier jaar duurde te beginnen. Zo wist ik waar ik de komende vier jaar mee bezig zou zijn en dat voelde erg geruststellend. Dat ik ook geen andere plannen hoefde maken of andere dingen in gang zetten. Ik had daar toen denk ik vooral behoefte aan, omdat ik in een onzekere en heftige periode van mijn leven was. Zo kregen de komende jaren een basis.
Maar over jou weer.
Overhoren hoeft niet per se in de zin van een schriftelijke toets ofzo te zijn. Die gesprekken met de decaan, zoiets bedoelde ik eigenlijk, maar dan dat je laat zien of horen welke kennis en vaardigheden je in die weken hebt opgedaan.
Maar, ik denk dat die 'stok' niet sterk genoeg is.
Hoe zou je het beste tot studiewerk kunnen komen? Welke taken voer je wél uit en welke stel je altijd uit?
Is er ook een tijd geweest dat het goed liep en zo ja, wat was het verschil met het hier en nu?
xx lisa.
Maar over jou weer.
Overhoren hoeft niet per se in de zin van een schriftelijke toets ofzo te zijn. Die gesprekken met de decaan, zoiets bedoelde ik eigenlijk, maar dan dat je laat zien of horen welke kennis en vaardigheden je in die weken hebt opgedaan.
Maar, ik denk dat die 'stok' niet sterk genoeg is.
Hoe zou je het beste tot studiewerk kunnen komen? Welke taken voer je wél uit en welke stel je altijd uit?
Is er ook een tijd geweest dat het goed liep en zo ja, wat was het verschil met het hier en nu?
xx lisa.
woensdag 8 april 2009 om 11:35
Pippin, meis,
Dat je moeilijk motivatie en concentratie op kan brengen is één ding, jezelf daarom psychisch ervan langs geven is nog heel wat anders. En met dat laatste put je jezelf écht uit. Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat je dáár mee bezig bent. En daar wordt die studie (en alles eigenlijk) alleen maar zwaarder van. Misschien vind je dit een vervelende vraag, maar ik stel hem toch maar: is het misschien een idee om begeleiding te zoeken van een psycholoog of iemand anders die je kan leren om wat aardiger met jezelf om te gaan?
Als ik 1 ding heb geleerd van m'n geworstel met oa (faal)angst is het wel, dat je om die te lijf te kunnen eerst moet leren om te ontspannen. Dat is met die adhd sowieso al geen sinecure, maar als je jezelf zoveel verwijten maakt wordt ontspannen en 'jezelf opladen' helemaal lastig. Dat kan echt een vicieuze cirkel worden. Zo ging het bij mij iig wel. Ik heb toen wel wat gehad aan een cognitief/gedragstherapeut -- al praatten we ook veel langs elkaar heen omdat zij noch ik destijds wisten dat ik adhd had; maar jij weet dat wél en dan kan een psycholoog daar ook rekening mee houden.
Ikzelf heb nu hoe dan ook het gevoel dat ik met die medicatie en coaching nog maar aan het begin sta. Daarmee kan ik hopelijk de begane grond in m'n hoofd -- de praktische zaken -- eindelijk weer eens wat leefbaarder maken. En zelfs ook dat zal wel frustraties op blijven leveren. Maar daarboven ligt er nog een hele verdieping te wachten, vol met verstofte angsten, dwangmatigheid, zelfveroordeling... allemaal mechanismen die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld en nog steeds ontwikkel in reactie op al die mislukkingen, vaak met het doel om mezelf die schop onder m'n kont te geven. Ze waren al nooit erg effectief maar ik realiseer me nu dat ze zich steeds meer tegen mezelf beginnen te keren. Allemaal psychisch puin, dat het product is van jaren leven van noodoplossing naar noodoplossing. En nu al dondert er geregeld wat van m'n bovenverdieping naar de begane grond. Plotselinge (faal)angst idd, somberheid (in mijn geval dan he), allerlei zelfverwijten.
Natuurlijk ben jij al wel verder dan ik, ik heb de diagnose nog maar net. Maar die 'bovenverdieping' heb je toch niet zo 123 opgeruimd. En als je die eenmaal uitgemest hebt slibt hij misschien ook wel weer sneller dicht omdat je met je ADD gewoon meer teleurstellingen en frustraties te verwerken krijgt dan veel andere mensen. En ik kan me voorstellen dat je daar wel wat extra hulp bij kan gebruiken, nou juist eens niet direct op praktisch vlak (op dat gebied doe je volgens mij ook al een boel), maar meer op gebied van, hm, ‘prettiger met jezelf om leren gaan’. Is dat wat? Of sla ik de plank nu mis?
Mooie tekst, van Veldhuis en Kemper! Erg herkenbaar voor mij ook.
Dat je moeilijk motivatie en concentratie op kan brengen is één ding, jezelf daarom psychisch ervan langs geven is nog heel wat anders. En met dat laatste put je jezelf écht uit. Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat je dáár mee bezig bent. En daar wordt die studie (en alles eigenlijk) alleen maar zwaarder van. Misschien vind je dit een vervelende vraag, maar ik stel hem toch maar: is het misschien een idee om begeleiding te zoeken van een psycholoog of iemand anders die je kan leren om wat aardiger met jezelf om te gaan?
Als ik 1 ding heb geleerd van m'n geworstel met oa (faal)angst is het wel, dat je om die te lijf te kunnen eerst moet leren om te ontspannen. Dat is met die adhd sowieso al geen sinecure, maar als je jezelf zoveel verwijten maakt wordt ontspannen en 'jezelf opladen' helemaal lastig. Dat kan echt een vicieuze cirkel worden. Zo ging het bij mij iig wel. Ik heb toen wel wat gehad aan een cognitief/gedragstherapeut -- al praatten we ook veel langs elkaar heen omdat zij noch ik destijds wisten dat ik adhd had; maar jij weet dat wél en dan kan een psycholoog daar ook rekening mee houden.
Ikzelf heb nu hoe dan ook het gevoel dat ik met die medicatie en coaching nog maar aan het begin sta. Daarmee kan ik hopelijk de begane grond in m'n hoofd -- de praktische zaken -- eindelijk weer eens wat leefbaarder maken. En zelfs ook dat zal wel frustraties op blijven leveren. Maar daarboven ligt er nog een hele verdieping te wachten, vol met verstofte angsten, dwangmatigheid, zelfveroordeling... allemaal mechanismen die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld en nog steeds ontwikkel in reactie op al die mislukkingen, vaak met het doel om mezelf die schop onder m'n kont te geven. Ze waren al nooit erg effectief maar ik realiseer me nu dat ze zich steeds meer tegen mezelf beginnen te keren. Allemaal psychisch puin, dat het product is van jaren leven van noodoplossing naar noodoplossing. En nu al dondert er geregeld wat van m'n bovenverdieping naar de begane grond. Plotselinge (faal)angst idd, somberheid (in mijn geval dan he), allerlei zelfverwijten.
Natuurlijk ben jij al wel verder dan ik, ik heb de diagnose nog maar net. Maar die 'bovenverdieping' heb je toch niet zo 123 opgeruimd. En als je die eenmaal uitgemest hebt slibt hij misschien ook wel weer sneller dicht omdat je met je ADD gewoon meer teleurstellingen en frustraties te verwerken krijgt dan veel andere mensen. En ik kan me voorstellen dat je daar wel wat extra hulp bij kan gebruiken, nou juist eens niet direct op praktisch vlak (op dat gebied doe je volgens mij ook al een boel), maar meer op gebied van, hm, ‘prettiger met jezelf om leren gaan’. Is dat wat? Of sla ik de plank nu mis?
Mooie tekst, van Veldhuis en Kemper! Erg herkenbaar voor mij ook.
woensdag 8 april 2009 om 12:06
De dosis ritalin is gister trouwens weer omhoog gegaan (van 3x10 naar 3x15) en ongelofelijk, wat voelde ik me belabberd. Knallende koppijn, maar vooral ook: paniek. Gisteravond met vriend een steeds verder ontsporende ruzie + (ik) paniekaanval. Vanochtend ging de ruzie in de reprise, maar we konden het gelukkig weer een beetje uitpraten (=bij ons al uitzonderlijk) en de paniek begint bij mij ook weer een beetje te dalen.
Doodeng vind ik het, van die medicatie in m'n lijf waarvan ik het effect zelf niet in de hand heb -- ook door die slechte ervaring met die seroxat natuurlijk, maar bv ook gedurende dat diagnostische traject zat ik mezelf ook al helemaal op te fokken omdat ik er op de een of andere manier niet tegenkon dat ik niet in de hand had welke diagnose zij gingen stellen. Ik ben met sommige dingen gewoon zo'n ongelofelijke controlfreak... en dat voor iemand die dingen juist vaak absoluut neit onder controle heeft , maar misschien daarom juist.
En toch lijkt 'het spul' wel te werken. Ook volgens vriendlief, die eerdere behandelingen die ik volgde altijd rucksichtlos heeft neergesabeld als hij de indruk had dat ik er niks aan had, terwijl ik me er nog hoopvol aan vastklampte...
Even heel wat anders: heb zonet een e-mail beantwoord van iemand die op zoek is naar verhalenvertellers voor een festival; dat ik daarin wel geinteresseerd ben, al heb ik er totaal geen ervaring mee. Verhalenvertellen vind ik ook echt erg leuk. Ik ben wel zoekende in hoe ik om wil gaan met dit soort impulsen. Enerzijds heb ik de neiging om veel te veel hooi op m'n vork te nemen en haak ik bovendien vaak weer snel af, anderzijds sta ik mezelf daarom ook haast nooit meer toe om dit soort impulsen te volgen en daarmee ontzeg ik mezelf ook me de kers op m'n eigen taart, of misschien wel meer: ik ontzeg mezelf wat voor mij het leven de moeite waard maakt. En hou ik me in plaats daarvan heel hard bezig met bewijzen dat ik heus wel 'normaal' kan functioneren (Pippin ik herken je bewijsdrang!), maar waarom eigenlijk... Pfff ik ga het later nog eens helderder op proberen te schrijven.
Doodeng vind ik het, van die medicatie in m'n lijf waarvan ik het effect zelf niet in de hand heb -- ook door die slechte ervaring met die seroxat natuurlijk, maar bv ook gedurende dat diagnostische traject zat ik mezelf ook al helemaal op te fokken omdat ik er op de een of andere manier niet tegenkon dat ik niet in de hand had welke diagnose zij gingen stellen. Ik ben met sommige dingen gewoon zo'n ongelofelijke controlfreak... en dat voor iemand die dingen juist vaak absoluut neit onder controle heeft , maar misschien daarom juist.
En toch lijkt 'het spul' wel te werken. Ook volgens vriendlief, die eerdere behandelingen die ik volgde altijd rucksichtlos heeft neergesabeld als hij de indruk had dat ik er niks aan had, terwijl ik me er nog hoopvol aan vastklampte...
Even heel wat anders: heb zonet een e-mail beantwoord van iemand die op zoek is naar verhalenvertellers voor een festival; dat ik daarin wel geinteresseerd ben, al heb ik er totaal geen ervaring mee. Verhalenvertellen vind ik ook echt erg leuk. Ik ben wel zoekende in hoe ik om wil gaan met dit soort impulsen. Enerzijds heb ik de neiging om veel te veel hooi op m'n vork te nemen en haak ik bovendien vaak weer snel af, anderzijds sta ik mezelf daarom ook haast nooit meer toe om dit soort impulsen te volgen en daarmee ontzeg ik mezelf ook me de kers op m'n eigen taart, of misschien wel meer: ik ontzeg mezelf wat voor mij het leven de moeite waard maakt. En hou ik me in plaats daarvan heel hard bezig met bewijzen dat ik heus wel 'normaal' kan functioneren (Pippin ik herken je bewijsdrang!), maar waarom eigenlijk... Pfff ik ga het later nog eens helderder op proberen te schrijven.
woensdag 8 april 2009 om 12:12
quote:lisa schreef op 08 april 2009 @ 10:46:
Die gesprekken met de decaan, zoiets bedoelde ik eigenlijk, maar dan dat je laat zien of horen welke kennis en vaardigheden je in die weken hebt opgedaan.
Maar, ik denk dat die 'stok' niet sterk genoeg is.
Hoe zou je het beste tot studiewerk kunnen komen? Welke taken voer je wél uit en welke stel je altijd uit?
Is er ook een tijd geweest dat het goed liep en zo ja, wat was het verschil met het hier en nu?
xx lisa.
Die stok is idd nooit sterk genoeg geweest. Niet met opdrachten, ook niet met tentamens.
Ik denk dat ik iemand nodig heb die constant op mijn lip zit en me in de rondte commandeert. 'Nu gaan we opdracht xx doen', dat idee. écht goed heeft het nooit gelopen. Het enige wat ik nog relatief te doen vind is teksten lezen en vertalen.
Mijn mood van nu is een beetje te omschrijven als apathie. Schooldingen raken me niet (maar toch ook weer wel, anders is het niet zo'n issue voor me), erg veel zin om 'eruit' te gaan heb ik niet (maar ook nooit echt gehad).
Die gesprekken met de decaan, zoiets bedoelde ik eigenlijk, maar dan dat je laat zien of horen welke kennis en vaardigheden je in die weken hebt opgedaan.
Maar, ik denk dat die 'stok' niet sterk genoeg is.
Hoe zou je het beste tot studiewerk kunnen komen? Welke taken voer je wél uit en welke stel je altijd uit?
Is er ook een tijd geweest dat het goed liep en zo ja, wat was het verschil met het hier en nu?
xx lisa.
Die stok is idd nooit sterk genoeg geweest. Niet met opdrachten, ook niet met tentamens.
Ik denk dat ik iemand nodig heb die constant op mijn lip zit en me in de rondte commandeert. 'Nu gaan we opdracht xx doen', dat idee. écht goed heeft het nooit gelopen. Het enige wat ik nog relatief te doen vind is teksten lezen en vertalen.
Mijn mood van nu is een beetje te omschrijven als apathie. Schooldingen raken me niet (maar toch ook weer wel, anders is het niet zo'n issue voor me), erg veel zin om 'eruit' te gaan heb ik niet (maar ook nooit echt gehad).
woensdag 8 april 2009 om 12:18
quote:Phien schreef op 08 april 2009 @ 11:35:
Pippin, meis,
Dat je moeilijk motivatie en concentratie op kan brengen is één ding, jezelf daarom psychisch ervan langs geven is nog heel wat anders. En met dat laatste put je jezelf écht uit. Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat je dáár mee bezig bent. En daar wordt die studie (en alles eigenlijk) alleen maar zwaarder van. Misschien vind je dit een vervelende vraag, maar ik stel hem toch maar: is het misschien een idee om begeleiding te zoeken van een psycholoog of iemand anders die je kan leren om wat aardiger met jezelf om te gaan?
Als ik 1 ding heb geleerd van m'n geworstel met oa (faal)angst is het wel, dat je om die te lijf te kunnen eerst moet leren om te ontspannen. Dat is met die adhd sowieso al geen sinecure, maar als je jezelf zoveel verwijten maakt wordt ontspannen en 'jezelf opladen' helemaal lastig. Dat kan echt een vicieuze cirkel worden. Zo ging het bij mij iig wel. Ik heb toen wel wat gehad aan een cognitief/gedragstherapeut -- al praatten we ook veel langs elkaar heen omdat zij noch ik destijds wisten dat ik adhd had; maar jij weet dat wél en dan kan een psycholoog daar ook rekening mee houden.
Ikzelf heb nu hoe dan ook het gevoel dat ik met die medicatie en coaching nog maar aan het begin sta. Daarmee kan ik hopelijk de begane grond in m'n hoofd -- de praktische zaken -- eindelijk weer eens wat leefbaarder maken. En zelfs ook dat zal wel frustraties op blijven leveren. Maar daarboven ligt er nog een hele verdieping te wachten, vol met verstofte angsten, dwangmatigheid, zelfveroordeling... allemaal mechanismen die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld en nog steeds ontwikkel in reactie op al die mislukkingen, vaak met het doel om mezelf die schop onder m'n kont te geven. Ze waren al nooit erg effectief maar ik realiseer me nu dat ze zich steeds meer tegen mezelf beginnen te keren. Allemaal psychisch puin, dat het product is van jaren leven van noodoplossing naar noodoplossing. En nu al dondert er geregeld wat van m'n bovenverdieping naar de begane grond. Plotselinge (faal)angst idd, somberheid (in mijn geval dan he), allerlei zelfverwijten.
Natuurlijk ben jij al wel verder dan ik, ik heb de diagnose nog maar net. Maar die 'bovenverdieping' heb je toch niet zo 123 opgeruimd. En als je die eenmaal uitgemest hebt slibt hij misschien ook wel weer sneller dicht omdat je met je ADD gewoon meer teleurstellingen en frustraties te verwerken krijgt dan veel andere mensen. En ik kan me voorstellen dat je daar wel wat extra hulp bij kan gebruiken, nou juist eens niet direct op praktisch vlak (op dat gebied doe je volgens mij ook al een boel), maar meer op gebied van, hm, ‘prettiger met jezelf om leren gaan’. Is dat wat? Of sla ik de plank nu mis?
Mooie tekst, van Veldhuis en Kemper! Erg herkenbaar voor mij ook.
Wat jij beschrijft over de verdiepingen vind ik wel een mooie metafoor. Ik ben heel praktisch ingesteld en opgevoed. Ik vergeet mijn sleutels zelden, vergeet zelden een portomonnee etc. Ik onthou vreselijk veel van die dingen. Ook van anderen, waardoor ik soms op voorhand al weet dat iemand dat gaat vergeten waardoor ik weer geirriteerd raak. |*zucht*
Een psych zou kunnen, weet alleen gewoon niet wát zo iemand nog met me moet. Ik wéét het allemaal, maar het lukt niet. En dat is mét diagnose en pillen (nog) niet veranderd. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zo iemand me wél aan 't werk kan zetten. Het is nog nooit gelukt. Ik heb er zeker over nagedacht, maar weet niet wat ik ermee moet.
Die overtuigingen, de grond van min 2e verdieping zeg maar, de vastgeroeste ideeen die kennelijk níet normaal zijn etc moeten eruit. Dat weet ik. Maar hoe? Een psych zegt vaak zoiets als 'gewoon doen' is mijn ervaring.
Ik sta niet onwillend tegenover zoiets, maar 't moet wel nut hebben. Ik wil geen dingen te horen krijgen die ik al weet. Ik wil kúnnen.
Mijn leven staat best op de rails. In ADHD-gerelateerde dingen als traagheid heb ik lang neit altijd last. 't Is óf rennen of stilstaan. En ik word momenteel heel snel geirriteerd en dat frustreert me ook weer.
Er zit zoveel van binnen maar ik kan het niet duiden. Misschien ben ik wel bang om 't te laten gaan. Geen idee.
En waarom zei mijn moeder dan altijd dat ik niet zo'n doorzetter was :-S Ik snap het niet zo goed meer.
Pippin, meis,
Dat je moeilijk motivatie en concentratie op kan brengen is één ding, jezelf daarom psychisch ervan langs geven is nog heel wat anders. En met dat laatste put je jezelf écht uit. Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat je dáár mee bezig bent. En daar wordt die studie (en alles eigenlijk) alleen maar zwaarder van. Misschien vind je dit een vervelende vraag, maar ik stel hem toch maar: is het misschien een idee om begeleiding te zoeken van een psycholoog of iemand anders die je kan leren om wat aardiger met jezelf om te gaan?
Als ik 1 ding heb geleerd van m'n geworstel met oa (faal)angst is het wel, dat je om die te lijf te kunnen eerst moet leren om te ontspannen. Dat is met die adhd sowieso al geen sinecure, maar als je jezelf zoveel verwijten maakt wordt ontspannen en 'jezelf opladen' helemaal lastig. Dat kan echt een vicieuze cirkel worden. Zo ging het bij mij iig wel. Ik heb toen wel wat gehad aan een cognitief/gedragstherapeut -- al praatten we ook veel langs elkaar heen omdat zij noch ik destijds wisten dat ik adhd had; maar jij weet dat wél en dan kan een psycholoog daar ook rekening mee houden.
Ikzelf heb nu hoe dan ook het gevoel dat ik met die medicatie en coaching nog maar aan het begin sta. Daarmee kan ik hopelijk de begane grond in m'n hoofd -- de praktische zaken -- eindelijk weer eens wat leefbaarder maken. En zelfs ook dat zal wel frustraties op blijven leveren. Maar daarboven ligt er nog een hele verdieping te wachten, vol met verstofte angsten, dwangmatigheid, zelfveroordeling... allemaal mechanismen die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld en nog steeds ontwikkel in reactie op al die mislukkingen, vaak met het doel om mezelf die schop onder m'n kont te geven. Ze waren al nooit erg effectief maar ik realiseer me nu dat ze zich steeds meer tegen mezelf beginnen te keren. Allemaal psychisch puin, dat het product is van jaren leven van noodoplossing naar noodoplossing. En nu al dondert er geregeld wat van m'n bovenverdieping naar de begane grond. Plotselinge (faal)angst idd, somberheid (in mijn geval dan he), allerlei zelfverwijten.
Natuurlijk ben jij al wel verder dan ik, ik heb de diagnose nog maar net. Maar die 'bovenverdieping' heb je toch niet zo 123 opgeruimd. En als je die eenmaal uitgemest hebt slibt hij misschien ook wel weer sneller dicht omdat je met je ADD gewoon meer teleurstellingen en frustraties te verwerken krijgt dan veel andere mensen. En ik kan me voorstellen dat je daar wel wat extra hulp bij kan gebruiken, nou juist eens niet direct op praktisch vlak (op dat gebied doe je volgens mij ook al een boel), maar meer op gebied van, hm, ‘prettiger met jezelf om leren gaan’. Is dat wat? Of sla ik de plank nu mis?
Mooie tekst, van Veldhuis en Kemper! Erg herkenbaar voor mij ook.
Wat jij beschrijft over de verdiepingen vind ik wel een mooie metafoor. Ik ben heel praktisch ingesteld en opgevoed. Ik vergeet mijn sleutels zelden, vergeet zelden een portomonnee etc. Ik onthou vreselijk veel van die dingen. Ook van anderen, waardoor ik soms op voorhand al weet dat iemand dat gaat vergeten waardoor ik weer geirriteerd raak. |*zucht*
Een psych zou kunnen, weet alleen gewoon niet wát zo iemand nog met me moet. Ik wéét het allemaal, maar het lukt niet. En dat is mét diagnose en pillen (nog) niet veranderd. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zo iemand me wél aan 't werk kan zetten. Het is nog nooit gelukt. Ik heb er zeker over nagedacht, maar weet niet wat ik ermee moet.
Die overtuigingen, de grond van min 2e verdieping zeg maar, de vastgeroeste ideeen die kennelijk níet normaal zijn etc moeten eruit. Dat weet ik. Maar hoe? Een psych zegt vaak zoiets als 'gewoon doen' is mijn ervaring.
Ik sta niet onwillend tegenover zoiets, maar 't moet wel nut hebben. Ik wil geen dingen te horen krijgen die ik al weet. Ik wil kúnnen.
Mijn leven staat best op de rails. In ADHD-gerelateerde dingen als traagheid heb ik lang neit altijd last. 't Is óf rennen of stilstaan. En ik word momenteel heel snel geirriteerd en dat frustreert me ook weer.
Er zit zoveel van binnen maar ik kan het niet duiden. Misschien ben ik wel bang om 't te laten gaan. Geen idee.
En waarom zei mijn moeder dan altijd dat ik niet zo'n doorzetter was :-S Ik snap het niet zo goed meer.
woensdag 8 april 2009 om 19:18
Hebben jullie soms ook 
dat je mensen zó dóm kan vinden als ze trager reageren>?
Ik begin mede hierdoor steeds meer te twijfelen aan de 'h' in mijn diagnose. Ik kan bijna uit mijn vel springen als iemand niet to-the-point is, of ellenlang doet over iets, of iets niet kan oplossen en (in mijn ogen) als een soort hulpeloze kano op zee ronddobbert terwijl ik al 485970394857 opties heb bedacht om er weer uit te komen.
en ik voel me zó arrogant en mutsig dat ik dat zeg, omdat ik soms wel heul traag kan zijn. *zucht*
dat je mensen zó dóm kan vinden als ze trager reageren>? Ik begin mede hierdoor steeds meer te twijfelen aan de 'h' in mijn diagnose. Ik kan bijna uit mijn vel springen als iemand niet to-the-point is, of ellenlang doet over iets, of iets niet kan oplossen en (in mijn ogen) als een soort hulpeloze kano op zee ronddobbert terwijl ik al 485970394857 opties heb bedacht om er weer uit te komen.
en ik voel me zó arrogant en mutsig dat ik dat zeg, omdat ik soms wel heul traag kan zijn. *zucht*
donderdag 9 april 2009 om 09:30
Pippin, jaaaaaa heel herkenbaar.
Ik lijk zelf ook passief en traag, maar áls ik in beweging kom ben ik ook zeer efficient en moet het snel-snel. Dan begrijp ik niet dat mensen niet voortmaken.
Mijn man is het andere uiterste. Die is zoooooooooooo traag vaak. Daar krijg ik echt de kriebels van. Als wij dezelfde klussen tegelijk zouden moeten doen, ben ik in een derde van zijn tijd klaar schat ik, misschien nog wel veel sneller.
Maar uit mijn opleiding psychosociale therapie heb ik van een bepaalde docent een mooie regel die hij vaak aanhaalde onthouden: elk mens heeft zijn eigen tempo. En dat is gewoon zo. Als ik die zin in mezelf herhaal, kan ik er weer veel beter tegen wat dat betreft. Kan ik het accepteren en haal mijn schouders minzaam op.
Maar ik vind het wel moeilijk. Laatst moest er nog aan denken dat mijn zus vroeger ook zo was. Ik deed een spelletje Onderuit met mijn zoontje. Ik moest hem telkens nadat ik gedraaid had, erop wijzen dat hij aan de beurt was en voor hij dan eens gedraaid had... opeens was ik terug in de tijd. Mijn zus was ook altijd zo afgeleid en zooooo traag, daar kon ik van uit mijn vel springen.
Even dacht ik dus: wie zijn hier nou de ADHD-ers? Bijna iedereen die ik ken heeft méér kenmerken dan ik! Maar vervolgens weer: het is de mate waarin je er last van hebt die bepalend is. Dat is mijn visie.
Waarom ik zelf bijvoorbeeld bij zo'n spelletje goed geconcentreerd kan zijn, weet ik niet precies. Ik kan het ook alleen als het vrij snel gaat. Voor schaken heb ik bijvoorbeeld te weinig geduld. Als het denken over een zet te lang gaat duren, zet ik maar gewoon wat ik tot dan toe bedacht heb. Als een ander te lang denkt dwaal ik ook af. Ik schaak weleens met de computer. Ik kan winnen op het laagste niveau omdat de computer dan niet lang nadenkt. Gaat hij meer mogelijkheden af, dan dwaal ik dus ook af.
Hee, leuk experiment om eens te schaken met ritaline, kijken of ik het langer volhoud!
Herkennen veel mensen dit? Dat je dus wel ongeorganiseerd kunt overkomen en aandacht moeilijk kunt richten dan wel vasthouden, maar dat je toch als een speer kunt gaan? Zal het hyperfocus zijn op zo'n moment? Zoiets?
Mijn zoontje bijvoorbeeld kan niet opruimen, daar moet ik voortdurend bij staan om te coachen (wat ik heel vervelend vind trouwens). Zodra ik hem kan motiveren door er bijvoorbeeld een spel van te maken of een beloning dan wel sanctie in het directe vooruitzicht te stellen, kan hij het opeens héél snel. Gewoon een kwestie van aandacht richten dus. De trick is steeds weer die prikkels te vinden.
Mijn vraag van vandaag: als je steeds prikkels nodig hebt om tot iets te komen, heb je dan in de loop van de tijd steeds sterkere prikkels nodig? Of zou dat 'gelijk blijven'?
Dat vraag ik me vooral af in het kader van mijn zoontje, omdat nu al blijkt dat hij op school steeds gemotiveerd moet worden op andere manieren dan de andere kinderen en ik een beetje bang ben dat dat steeds sneller zal 'uitdoven', zeg maar. Dat je er halverwege de basisschool bij wijze van spreken met een stroomapparaat naast moet staan om hem aan het werken te krijgen...
xx lisa.
Ik lijk zelf ook passief en traag, maar áls ik in beweging kom ben ik ook zeer efficient en moet het snel-snel. Dan begrijp ik niet dat mensen niet voortmaken.
Mijn man is het andere uiterste. Die is zoooooooooooo traag vaak. Daar krijg ik echt de kriebels van. Als wij dezelfde klussen tegelijk zouden moeten doen, ben ik in een derde van zijn tijd klaar schat ik, misschien nog wel veel sneller.
Maar uit mijn opleiding psychosociale therapie heb ik van een bepaalde docent een mooie regel die hij vaak aanhaalde onthouden: elk mens heeft zijn eigen tempo. En dat is gewoon zo. Als ik die zin in mezelf herhaal, kan ik er weer veel beter tegen wat dat betreft. Kan ik het accepteren en haal mijn schouders minzaam op.
Maar ik vind het wel moeilijk. Laatst moest er nog aan denken dat mijn zus vroeger ook zo was. Ik deed een spelletje Onderuit met mijn zoontje. Ik moest hem telkens nadat ik gedraaid had, erop wijzen dat hij aan de beurt was en voor hij dan eens gedraaid had... opeens was ik terug in de tijd. Mijn zus was ook altijd zo afgeleid en zooooo traag, daar kon ik van uit mijn vel springen.
Even dacht ik dus: wie zijn hier nou de ADHD-ers? Bijna iedereen die ik ken heeft méér kenmerken dan ik! Maar vervolgens weer: het is de mate waarin je er last van hebt die bepalend is. Dat is mijn visie.
Waarom ik zelf bijvoorbeeld bij zo'n spelletje goed geconcentreerd kan zijn, weet ik niet precies. Ik kan het ook alleen als het vrij snel gaat. Voor schaken heb ik bijvoorbeeld te weinig geduld. Als het denken over een zet te lang gaat duren, zet ik maar gewoon wat ik tot dan toe bedacht heb. Als een ander te lang denkt dwaal ik ook af. Ik schaak weleens met de computer. Ik kan winnen op het laagste niveau omdat de computer dan niet lang nadenkt. Gaat hij meer mogelijkheden af, dan dwaal ik dus ook af.
Hee, leuk experiment om eens te schaken met ritaline, kijken of ik het langer volhoud!
Herkennen veel mensen dit? Dat je dus wel ongeorganiseerd kunt overkomen en aandacht moeilijk kunt richten dan wel vasthouden, maar dat je toch als een speer kunt gaan? Zal het hyperfocus zijn op zo'n moment? Zoiets?
Mijn zoontje bijvoorbeeld kan niet opruimen, daar moet ik voortdurend bij staan om te coachen (wat ik heel vervelend vind trouwens). Zodra ik hem kan motiveren door er bijvoorbeeld een spel van te maken of een beloning dan wel sanctie in het directe vooruitzicht te stellen, kan hij het opeens héél snel. Gewoon een kwestie van aandacht richten dus. De trick is steeds weer die prikkels te vinden.
Mijn vraag van vandaag: als je steeds prikkels nodig hebt om tot iets te komen, heb je dan in de loop van de tijd steeds sterkere prikkels nodig? Of zou dat 'gelijk blijven'?
Dat vraag ik me vooral af in het kader van mijn zoontje, omdat nu al blijkt dat hij op school steeds gemotiveerd moet worden op andere manieren dan de andere kinderen en ik een beetje bang ben dat dat steeds sneller zal 'uitdoven', zeg maar. Dat je er halverwege de basisschool bij wijze van spreken met een stroomapparaat naast moet staan om hem aan het werken te krijgen...
xx lisa.
donderdag 9 april 2009 om 12:16
quote:Pippin schreef op 08 april 2009 @ 19:18:
Hebben jullie soms ook dat je mensen zó dóm kan vinden als ze trager reageren>?
Ik begin mede hierdoor steeds meer te twijfelen aan de 'h' in mijn diagnose. Ik kan bijna uit mijn vel springen als iemand niet to-the-point is, of ellenlang doet over iets, of iets niet kan oplossen en (in mijn ogen) als een soort hulpeloze kano op zee ronddobbert terwijl ik al 485970394857 opties heb bedacht om er weer uit te komen.
en ik voel me zó arrogant en mutsig dat ik dat zeg, omdat ik soms wel heul traag kan zijn. *zucht*
Heeeeeel herkenbaar Pippin! Ik heb dingen al veel eerder bedacht dan iemand anders, en erger me dan echt aan iemands 'dom' zijn. Goh, had je dat niet eerder kunnen bedenken.... Terwijl er soms bij mij ook pas dingen heel laat doordringen.
Over arrogantie gesproken: ik ben echt een betweter, en ik weet dat ik 9 van de 10 keer ook gewoon gelijk heb. Ik kan me dan enorm opfokken over 'domme' dingen die mensen zeggen. En ik vind mezelf superarrogant dat ik het zeg, maar het is gewoon zo dat ik vaak gelijk heb en het is af en toe best vervelend om altijd maar gelijk te hebben. Als iemand na een half uur discussie op het punt komt wat ik na 1 minuut al inbracht, heb ik me echt 29 minuten zitten opvreten.
En dan doet iemand na een half uur heel stoer met z'n punt en krijgt daar alle lof voor, terwijl ik het al 29 minuten eerder had bedacht.
Hebben jullie soms ook
dat je mensen zó dóm kan vinden als ze trager reageren>? Ik begin mede hierdoor steeds meer te twijfelen aan de 'h' in mijn diagnose. Ik kan bijna uit mijn vel springen als iemand niet to-the-point is, of ellenlang doet over iets, of iets niet kan oplossen en (in mijn ogen) als een soort hulpeloze kano op zee ronddobbert terwijl ik al 485970394857 opties heb bedacht om er weer uit te komen.
en ik voel me zó arrogant en mutsig dat ik dat zeg, omdat ik soms wel heul traag kan zijn. *zucht*
Heeeeeel herkenbaar Pippin! Ik heb dingen al veel eerder bedacht dan iemand anders, en erger me dan echt aan iemands 'dom' zijn. Goh, had je dat niet eerder kunnen bedenken.... Terwijl er soms bij mij ook pas dingen heel laat doordringen.
Over arrogantie gesproken: ik ben echt een betweter, en ik weet dat ik 9 van de 10 keer ook gewoon gelijk heb. Ik kan me dan enorm opfokken over 'domme' dingen die mensen zeggen. En ik vind mezelf superarrogant dat ik het zeg, maar het is gewoon zo dat ik vaak gelijk heb en het is af en toe best vervelend om altijd maar gelijk te hebben. Als iemand na een half uur discussie op het punt komt wat ik na 1 minuut al inbracht, heb ik me echt 29 minuten zitten opvreten.
En dan doet iemand na een half uur heel stoer met z'n punt en krijgt daar alle lof voor, terwijl ik het al 29 minuten eerder had bedacht.
donderdag 9 april 2009 om 13:26
Ook ik haat het wanneer dingen te traag gaan. Of eigenlijk niet eens dingen denk ik, voornamelijk mansen...
Als er in een vergadering oeverloos wordt uitgeweid, of als mensen maar vragen blijven stellen, terwijl het in mijn ogen zo duidelijk is (en ook al is het niet duidelijk, kan je het dan niet uitzoeken als ik daar niet bij ben? )
Maar het is wel goed te verklaren vanuit adhd hoor. De behoefte aan prikkels, anders ga je je vervelen, dwalen je gedachten af, enz. De drang om zelf actief te zijn ipv afwachten tot de ander eens klaar is...
Het heeft denk ik ook niet eens zoveel te maken met wat Lisa noemt, dat je dan zelf geconcentreerd bent. Want in een vergadering dwaal ik altijd af (ook als het snel gaat ), maar als ik er dan weer bij betrokken wordt heb ik zo weinig nodig om weer aan te haken dat dit ook snel gaat.
Sowieso zou ik niet weten wat het betekent om dingen 'op je gemak' te doen haha. Dan ga ik me vervelen en ben ik alweer bezig met het volgende. Daarom maak ik (maken we?) ook zo vaak dingen niet af. Spanningsboog is alweer voorbij en ik ben alweer gericht op het volgende. Dus na de was afhalen het ook nog in de kast leggen is er niet bij.
Pippin; ik bedoelde trouwens met het stellen van haalbare doelen niet je studie inhoud, maar vooral op je studie'houding', om het zo maar te noemen. Ik herken trouwens dat als je juist veel tijd hebt of weinig hoeft te doen er helemaal niks meer gebeurd. Dan is er helemaal geen stok achter de deur ofzo en bij mij is dan ook het 'tijdsoverzicht' minder en heb ik er last van dat er minder structuur is.
Ik ben aan het nadenken of ik foefjes had tijdens mijn studie en wat we op het werk in de begeleiding gebruiken voor jongeren die hier tegenaan lopen. Maar kan zo weinig nuttigs verzinnen, op het werk maken we vooral gebruik van samen doen (al zit er maar iemand naast) en structuur inbouwen. En wat ook wel eens helpt is 2 dingen tegelijk doen... Al moet dat andere dan niet iets zijn waar je je helemaal in verliest en dus daar helemaal op gefocust raakt.
Ik weet wel (maar miss heb je daar niks aan omdat het vooral ook praktisch is), dat ik als ik iets echt moest onthouden het opschreef, doordat ik dan ook iets 'deed' ging dat beter (haha spiekbriefjes waren nooit nuttig, alles wat ik daarop had gezet wist ik wel )
Ik ga trouwens op mijn werk samen met een collega een informatieochtend doen over ADHD. Vind ik enerzijds wel spannend, maar anderzijds weet ik dat ik het niet moeilijk vindt. Presenteren of voor een groep staan vind ik geen probleem en dit gaat over mezelf, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik iets niet weet . Moet alleen nog even stoeien met wat nou nuttig is voor mijn collega's, en ben eigenlijk ook wel benieuwd of jullie ideeën hebben over wat iemand nou echt zou moeten weten als diegene met personen met adhd werkt.
Zo nu er weer vandoor, heb afgesproken dat ik mijn auto ga ophalen zo! (weer lekker ongeduldig, ben morgen de hele dag vrij, maar wil het per se vandaag snel voor het werk doen haha)
Als er in een vergadering oeverloos wordt uitgeweid, of als mensen maar vragen blijven stellen, terwijl het in mijn ogen zo duidelijk is (en ook al is het niet duidelijk, kan je het dan niet uitzoeken als ik daar niet bij ben? )
Maar het is wel goed te verklaren vanuit adhd hoor. De behoefte aan prikkels, anders ga je je vervelen, dwalen je gedachten af, enz. De drang om zelf actief te zijn ipv afwachten tot de ander eens klaar is...
Het heeft denk ik ook niet eens zoveel te maken met wat Lisa noemt, dat je dan zelf geconcentreerd bent. Want in een vergadering dwaal ik altijd af (ook als het snel gaat ), maar als ik er dan weer bij betrokken wordt heb ik zo weinig nodig om weer aan te haken dat dit ook snel gaat.
Sowieso zou ik niet weten wat het betekent om dingen 'op je gemak' te doen haha. Dan ga ik me vervelen en ben ik alweer bezig met het volgende. Daarom maak ik (maken we?) ook zo vaak dingen niet af. Spanningsboog is alweer voorbij en ik ben alweer gericht op het volgende. Dus na de was afhalen het ook nog in de kast leggen is er niet bij.
Pippin; ik bedoelde trouwens met het stellen van haalbare doelen niet je studie inhoud, maar vooral op je studie'houding', om het zo maar te noemen. Ik herken trouwens dat als je juist veel tijd hebt of weinig hoeft te doen er helemaal niks meer gebeurd. Dan is er helemaal geen stok achter de deur ofzo en bij mij is dan ook het 'tijdsoverzicht' minder en heb ik er last van dat er minder structuur is.
Ik ben aan het nadenken of ik foefjes had tijdens mijn studie en wat we op het werk in de begeleiding gebruiken voor jongeren die hier tegenaan lopen. Maar kan zo weinig nuttigs verzinnen, op het werk maken we vooral gebruik van samen doen (al zit er maar iemand naast) en structuur inbouwen. En wat ook wel eens helpt is 2 dingen tegelijk doen... Al moet dat andere dan niet iets zijn waar je je helemaal in verliest en dus daar helemaal op gefocust raakt.
Ik weet wel (maar miss heb je daar niks aan omdat het vooral ook praktisch is), dat ik als ik iets echt moest onthouden het opschreef, doordat ik dan ook iets 'deed' ging dat beter (haha spiekbriefjes waren nooit nuttig, alles wat ik daarop had gezet wist ik wel )
Ik ga trouwens op mijn werk samen met een collega een informatieochtend doen over ADHD. Vind ik enerzijds wel spannend, maar anderzijds weet ik dat ik het niet moeilijk vindt. Presenteren of voor een groep staan vind ik geen probleem en dit gaat over mezelf, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik iets niet weet . Moet alleen nog even stoeien met wat nou nuttig is voor mijn collega's, en ben eigenlijk ook wel benieuwd of jullie ideeën hebben over wat iemand nou echt zou moeten weten als diegene met personen met adhd werkt.
Zo nu er weer vandoor, heb afgesproken dat ik mijn auto ga ophalen zo! (weer lekker ongeduldig, ben morgen de hele dag vrij, maar wil het per se vandaag snel voor het werk doen haha)
donderdag 9 april 2009 om 13:39
quote:Pippin schreef op 08 april 2009 @ 12:18:
[...]<knip> Een psych zou kunnen, weet alleen gewoon niet wát zo iemand nog met me moet. Ik wéét het allemaal, maar het lukt niet. En dat is mét diagnose en pillen (nog) niet veranderd. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zo iemand me wél aan 't werk kan zetten. Het is nog nooit gelukt. Ik heb er zeker over nagedacht, maar weet niet wat ik ermee moet. Het zou er dan denk ik bij zo'n psych ook niet direct om moeten gaat dat ie je aan het werk zet. Dat is eerder iets voor een coach (= type hulp voor de 'begane grond' die direct ingrijpt op die adhd-symptomen). En natuurlijk blijft het belangrijk om te zorgen dat je goede coaching hebt/krijgt. Maar therapie kan desondanks wel echt veel helpen bij bepaalde studiestruikelblokken die op je 'eerste verdieping' liggen, zoals faalangst of het maken van veel zelfverwijten, die ook energie vreten en op die manier indirect een negatieve invloed uit kunnen oefenen op je motivatie/concetratievermogen. En voor het aanpakken van dat soort problemen is de standaard adhd-hulp van coaching en medicatie simpelweg niet adequaat.
Als je ADD of ADHD hebt lijkt het me gewoon zaak om alle overige problemen die je in de loop der jaren hebt 'verzameld' en die itt de adhd wél echt goed te 'genezen' zijn, zo goed mogelijk aan te pakken. Anders hou je jezelf dubbel gehandicapt, om het even cru te zeggen.
Maar da's dus wel echt wat anders dan jou in je studie 'aan het werk zetten'; als je een psycholoog treft die dát met je wil gaan doen dan heb je in dit geval de verkeerde te pakken. quote:Die overtuigingen, de grond van min 2e verdieping zeg maar, de vastgeroeste ideeen die kennelijk níet normaal zijn etc moeten eruit. Dat weet ik. Maar hoe? Een psych zegt vaak zoiets als 'gewoon doen' is mijn ervaring.Die ervaring heb ik niet. Maar het ligt natuurlijk aan wat je daar wilt; zogezegd je, hm, (blegh) hulpvraag. De cognitief therapeut waar ik bij 'liep' zei idd 'gewoon doen' als ik zei dat aan het werk gaan maar niet lukte, waarschijnlijk omdat ze niet wist dat ik adhd had en dus niet kon begrijpen dat 'gewoon doen' voor mij geen oplossing was -- anders had ik dat zelf ook al lang gedaan. En dat leverde me destijds veel frustraties op. Ik vond de therapie in eerste instantie om die reden zelfs 'mislukt'. Maar ik heb van haar wel geleerd hoe ik beter met m'n faalangst + destijds ook sociale angst om kon gaan -- issues die los van adhd ook bij anderen spelen en aangepakt kunnen worden -- waardoor ik mezelf minder uitputte met onzinnige angsten en dus meer energie overhield voor m'n dagelijkse strijd met de studieboeken.quote:Ik sta niet onwillend tegenover zoiets, maar 't moet wel nut hebben. Ik wil geen dingen te horen krijgen die ik al weet. Ik wil kúnnen.Ha, dat snap ik. Therapie kan heel nuttig zijn maar het nut (als in: toename in je kunnen) laat vaak wel even op zich wachten en is ook niet gegarandeerd. Daar moet je wel tegen kunnen. *edit: ik bedoelde hiermee dat het belangrijk is om je dat te realiseren voor je begint en het jezelf ook voor te blijven houden terwijl je ermee bezig bent.* Ik weet bv van mezelf (door schade en schande) dat ik in de toekomst bij evt therapie erg op zal moeten blijven letten dat ik m'n interesse er niet voor verlies en dan afhaak of eerst nog een beetje halfgemotiveerd en dus zonder effect doormodder. Maar nu ik weet dat ik dit doe en ook met een therapeut kan bespreken, hoop ik wel minder snel in die valkuil te trappen.
[...]<knip> Een psych zou kunnen, weet alleen gewoon niet wát zo iemand nog met me moet. Ik wéét het allemaal, maar het lukt niet. En dat is mét diagnose en pillen (nog) niet veranderd. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zo iemand me wél aan 't werk kan zetten. Het is nog nooit gelukt. Ik heb er zeker over nagedacht, maar weet niet wat ik ermee moet. Het zou er dan denk ik bij zo'n psych ook niet direct om moeten gaat dat ie je aan het werk zet. Dat is eerder iets voor een coach (= type hulp voor de 'begane grond' die direct ingrijpt op die adhd-symptomen). En natuurlijk blijft het belangrijk om te zorgen dat je goede coaching hebt/krijgt. Maar therapie kan desondanks wel echt veel helpen bij bepaalde studiestruikelblokken die op je 'eerste verdieping' liggen, zoals faalangst of het maken van veel zelfverwijten, die ook energie vreten en op die manier indirect een negatieve invloed uit kunnen oefenen op je motivatie/concetratievermogen. En voor het aanpakken van dat soort problemen is de standaard adhd-hulp van coaching en medicatie simpelweg niet adequaat.
Als je ADD of ADHD hebt lijkt het me gewoon zaak om alle overige problemen die je in de loop der jaren hebt 'verzameld' en die itt de adhd wél echt goed te 'genezen' zijn, zo goed mogelijk aan te pakken. Anders hou je jezelf dubbel gehandicapt, om het even cru te zeggen.
Maar da's dus wel echt wat anders dan jou in je studie 'aan het werk zetten'; als je een psycholoog treft die dát met je wil gaan doen dan heb je in dit geval de verkeerde te pakken. quote:Die overtuigingen, de grond van min 2e verdieping zeg maar, de vastgeroeste ideeen die kennelijk níet normaal zijn etc moeten eruit. Dat weet ik. Maar hoe? Een psych zegt vaak zoiets als 'gewoon doen' is mijn ervaring.Die ervaring heb ik niet. Maar het ligt natuurlijk aan wat je daar wilt; zogezegd je, hm, (blegh) hulpvraag. De cognitief therapeut waar ik bij 'liep' zei idd 'gewoon doen' als ik zei dat aan het werk gaan maar niet lukte, waarschijnlijk omdat ze niet wist dat ik adhd had en dus niet kon begrijpen dat 'gewoon doen' voor mij geen oplossing was -- anders had ik dat zelf ook al lang gedaan. En dat leverde me destijds veel frustraties op. Ik vond de therapie in eerste instantie om die reden zelfs 'mislukt'. Maar ik heb van haar wel geleerd hoe ik beter met m'n faalangst + destijds ook sociale angst om kon gaan -- issues die los van adhd ook bij anderen spelen en aangepakt kunnen worden -- waardoor ik mezelf minder uitputte met onzinnige angsten en dus meer energie overhield voor m'n dagelijkse strijd met de studieboeken.quote:Ik sta niet onwillend tegenover zoiets, maar 't moet wel nut hebben. Ik wil geen dingen te horen krijgen die ik al weet. Ik wil kúnnen.Ha, dat snap ik. Therapie kan heel nuttig zijn maar het nut (als in: toename in je kunnen) laat vaak wel even op zich wachten en is ook niet gegarandeerd. Daar moet je wel tegen kunnen. *edit: ik bedoelde hiermee dat het belangrijk is om je dat te realiseren voor je begint en het jezelf ook voor te blijven houden terwijl je ermee bezig bent.* Ik weet bv van mezelf (door schade en schande) dat ik in de toekomst bij evt therapie erg op zal moeten blijven letten dat ik m'n interesse er niet voor verlies en dan afhaak of eerst nog een beetje halfgemotiveerd en dus zonder effect doormodder. Maar nu ik weet dat ik dit doe en ook met een therapeut kan bespreken, hoop ik wel minder snel in die valkuil te trappen.
donderdag 9 april 2009 om 13:51
Pip, is er trouwens misschien iemand in je omgeving met veel verstand van verschillende soorten therapie, niet eens speciaal voor adhd-ers maar voor allerlei soorten issues, die je kan helpen kiezen wat voor soort psycholoog/therapeut in jouw geval geschikt zou kunnen zijn?
Er is zoveel en in het ene geval (persoonlijkheid in combinatie met type probleem) werkt het een beter, in het andere geval iets anders. En een langdurige zoektocht in therapieland... ik heb dat gedaan en geloof me, dat wil je niet.
Er is zoveel en in het ene geval (persoonlijkheid in combinatie met type probleem) werkt het een beter, in het andere geval iets anders. En een langdurige zoektocht in therapieland... ik heb dat gedaan en geloof me, dat wil je niet.
donderdag 9 april 2009 om 14:25
Wat ik me trouwens steeds meer realiseer: dat ik zo de neiging heb om m'n hoofd op betonnen muurtjes stuk te slaan (bij wijze van spreken) omdat ik VIND dat ik bv gewoon een lezing van 2 uur MOET kunnen volgen omdat al m'n vrienden dat nou eenmaal ook kunnen. Ookal heb ik dat zelf nooit gekund. Dus zit ik me weer 2 uur lang dood te vervelen én verwijten te maken dat ik m’n hoofd niet bij het verhaal kan houden. Ander vb: ik VIND ook dat ik na m'n studie een bureaucratische kantoorbaan moet gaan zoeken in het verlengde van m'n studierichting en kan nu niet accepteren dat dat misschien in mijn geval (gezien wat m'n sterke en m'n zwakke punten zijn) gewoon een slecht plan is, waarmee ik mezelf alleen maar ongelukkig zou maken. En dat andere banen (commercieler, praktischer, en/of creatiever) veel geschikter zouden kunnen zijn.
Ik heb dus tot dusver echt maar heel weinig geleerd van m’n fouten... ik wil die beperkingen (waarvan ik nu weet dat ze met adhd samenhangen) gewoon niet hebben en dus probeer ik ze al jaren te negeren en te hopen dat het ‘later’ ‘vanzelf’ beter zal gaan met m’n concentratie, motivatie, tijdsbesef, etc. En toen ik hoorde dat ik ADHD had was m’n eerste reactie om van mezelf te EISEN om al die beperkingen dmv medicatie en coaching alsnog op te heffen. Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of dat haalbaar is. En daarnaast vraag ik me ook steeds meer af wat het me nou eigenlijk brengt; waarom ik me bv zo nodig wil bewijzen in studie/werk wat me eigenlijk helemaal niet zo goed ligt. Onzekerheid ja, die het gevolg is van jarenlang niet goed mee kunnen komen of zelfs mislukken waar anderen slaagden. Maar die onzekerheid+bewijsdrang kan ik misschien beter gewoon in hun sop gaar laten koken.
Pippin, zoiets speelt misschien bij jou ook mee in de vraag of je naar de uni zult gaan? Je bent er slim genoeg voor, maar waarom wil je het precies? Omdat de vakken je echt leuk lijken? Om aan jezelf en anderen te bewijzen dat je het kunt? Of omdat je dan meer kans maakt op een bepaalde baan? In het geval van het laatste: zou die baan geschikt voor je zijn, als in: zou je daarin wel optimaal gebruik maken van je sterke en zwakke punten, of zou dat ook een 'bewijs-baan' zijn, waarmee je wilt laten zien dat je zoiets heus wel kunt, ondanks ADD?
Ik heb dus tot dusver echt maar heel weinig geleerd van m’n fouten... ik wil die beperkingen (waarvan ik nu weet dat ze met adhd samenhangen) gewoon niet hebben en dus probeer ik ze al jaren te negeren en te hopen dat het ‘later’ ‘vanzelf’ beter zal gaan met m’n concentratie, motivatie, tijdsbesef, etc. En toen ik hoorde dat ik ADHD had was m’n eerste reactie om van mezelf te EISEN om al die beperkingen dmv medicatie en coaching alsnog op te heffen. Terwijl het natuurlijk maar de vraag is of dat haalbaar is. En daarnaast vraag ik me ook steeds meer af wat het me nou eigenlijk brengt; waarom ik me bv zo nodig wil bewijzen in studie/werk wat me eigenlijk helemaal niet zo goed ligt. Onzekerheid ja, die het gevolg is van jarenlang niet goed mee kunnen komen of zelfs mislukken waar anderen slaagden. Maar die onzekerheid+bewijsdrang kan ik misschien beter gewoon in hun sop gaar laten koken.
Pippin, zoiets speelt misschien bij jou ook mee in de vraag of je naar de uni zult gaan? Je bent er slim genoeg voor, maar waarom wil je het precies? Omdat de vakken je echt leuk lijken? Om aan jezelf en anderen te bewijzen dat je het kunt? Of omdat je dan meer kans maakt op een bepaalde baan? In het geval van het laatste: zou die baan geschikt voor je zijn, als in: zou je daarin wel optimaal gebruik maken van je sterke en zwakke punten, of zou dat ook een 'bewijs-baan' zijn, waarmee je wilt laten zien dat je zoiets heus wel kunt, ondanks ADD?
donderdag 9 april 2009 om 15:05
Phien, Halvemaan, Lisa, bedankt voor jullie woorden!
Ben nu onderweg naar GGZ, dus even niet het moment om er eens voor te gaan zitten want mijn Outlook alarm Piept dat ik nu iets toonbaars aan moet trekken.
Ik ga haar iig vragen wat zij weet mbt therapieen, een PGB, de 'H' bij mij, IQ versus 'H', universiteitsstuderen (ze is zelf nog jong, misschien weet zij.....) en de angsten die ik heb. Eigenlijk alleen faalangst toch. Maargoed.
Ohja. Aankleden.
Tot snel!
Ben nu onderweg naar GGZ, dus even niet het moment om er eens voor te gaan zitten want mijn Outlook alarm Piept dat ik nu iets toonbaars aan moet trekken.
Ik ga haar iig vragen wat zij weet mbt therapieen, een PGB, de 'H' bij mij, IQ versus 'H', universiteitsstuderen (ze is zelf nog jong, misschien weet zij.....) en de angsten die ik heb. Eigenlijk alleen faalangst toch. Maargoed.
Ohja. Aankleden.
Tot snel!
vrijdag 10 april 2009 om 12:20
Gister dus bij coach geweest. Nja, gepraat over hoe het ging, heb gezegd dat het niet ging. Na lang praten wilde ze me als huiswerk mijn gedachten bij laten houden. Zo'n schema.
Maar daar heb ik er al zoveel van gezien en ik weet nu al wat ze willen met zo'n schema. Ik heb er dus vanaf gezien. Die manier werkt dus niet.
Ik heb het idee, dat wát ik ook kies... dat ik mezelf ongelijk moet geven. En dat voelt niet goed. 'Ik heb het mis gehad, mensen zijn niet altijd zo'. Sja, ik wéét dat wel... maar zo vóelt het niet.
Ik heb uiteindelijk gezegd dat ik het idee had dat ik meer zou hebben aan verwerking van dingen van vroeger.
We hebben nu afgesproken om concreet te krijgen wat dat dan precies is. Ik hou bij welke dingen mij overstuur maken, of kribbig, of obstinaat, of... vul maar in.
Dat lijkt mij vooralsnog wel prettiger.
Ook zij zei -wederom- dat ik wat liever voor mezelf moet zijn. Maar hóe dan? Wat vind ik leuk om te doen? Geen idee.
Iemand die met me mee kan denken, zeer welkom! Fijn dat er zo'n topic bestaat
Maar daar heb ik er al zoveel van gezien en ik weet nu al wat ze willen met zo'n schema. Ik heb er dus vanaf gezien. Die manier werkt dus niet.
Ik heb het idee, dat wát ik ook kies... dat ik mezelf ongelijk moet geven. En dat voelt niet goed. 'Ik heb het mis gehad, mensen zijn niet altijd zo'. Sja, ik wéét dat wel... maar zo vóelt het niet.
Ik heb uiteindelijk gezegd dat ik het idee had dat ik meer zou hebben aan verwerking van dingen van vroeger.
We hebben nu afgesproken om concreet te krijgen wat dat dan precies is. Ik hou bij welke dingen mij overstuur maken, of kribbig, of obstinaat, of... vul maar in.
Dat lijkt mij vooralsnog wel prettiger.
Ook zij zei -wederom- dat ik wat liever voor mezelf moet zijn. Maar hóe dan? Wat vind ik leuk om te doen? Geen idee.
Iemand die met me mee kan denken, zeer welkom! Fijn dat er zo'n topic bestaat
vrijdag 10 april 2009 om 12:23
quote:schoneslaapster schreef op 09 april 2009 @ 15:34:[/b
Oja en trage mensen.............BAH.
Kan hier heel erg zenuwachtig van worden en flap er dan gelijk een botte opmerking uit die niet zo bedoeld is. ik heb bijvoorbeeld een manager die heeel erg langdradig is en over iets wat misschien 5 minuten kost om uit te leggen direct een half uur kan bomen. Ik heb dan al na 3 minuten door waar het om gaat en dan ga ik een oplossing bedenken en nog een en nog een. En dan dwaal ik af en knik alleen maar ja. En dan kom ik als laatste met een opmerking: " Dus het zit zo en zo en daar kunnen we zus en zo mee doen" Of ik kijk haar geirriteerd aan en zij zegt op een gegeven moment: " als blikken konden doden. " Waarop ik dan weer zeg: " Ja sorry, maar je praat te lang en ik snap nu zolangzamerhand wel wat je bedoelt en ik heb nog andere dingen te doen."
ik wortd ook heel erg agressief in rijen bij de kassa, dat heeft iedereen denk ik wel, maar ik kan soms echt bijna fysiek de neiging hebben om mensen die voor me staan en ongelooflijk sloom zijn te schoppen...
Haha, dat heb ik ook heel vaak ja! Gister besloten om er maar wat mee te gaan doen; ik kán het soms niet opbrengen... om te luisteren. Dan weidt mijn vriend, of mijn vader, zó uit dat ik het hele verhaal niet meer volg. Ik probeer ze dan weer terug te krijgen naar het onderwerp 'Maar wat gebeurde er toen...' of 'Ja, dat is precies de reden waarom ik twijfel voor een kado, dus ik denk aan .... '
Mijn vader was alle redenen aan het uitleggen waarom het handig of niet handig was om dit of dat als kado te kopen.... aargh! ik bel mét reden.. ik had het dilemma al zien aankomen.. haha! Mijn tactiek hielp erg goed, dus daar was ik wel blij mee. Moet ik vaker doen.
Oja en trage mensen.............BAH.
Kan hier heel erg zenuwachtig van worden en flap er dan gelijk een botte opmerking uit die niet zo bedoeld is. ik heb bijvoorbeeld een manager die heeel erg langdradig is en over iets wat misschien 5 minuten kost om uit te leggen direct een half uur kan bomen. Ik heb dan al na 3 minuten door waar het om gaat en dan ga ik een oplossing bedenken en nog een en nog een. En dan dwaal ik af en knik alleen maar ja. En dan kom ik als laatste met een opmerking: " Dus het zit zo en zo en daar kunnen we zus en zo mee doen" Of ik kijk haar geirriteerd aan en zij zegt op een gegeven moment: " als blikken konden doden. " Waarop ik dan weer zeg: " Ja sorry, maar je praat te lang en ik snap nu zolangzamerhand wel wat je bedoelt en ik heb nog andere dingen te doen."
ik wortd ook heel erg agressief in rijen bij de kassa, dat heeft iedereen denk ik wel, maar ik kan soms echt bijna fysiek de neiging hebben om mensen die voor me staan en ongelooflijk sloom zijn te schoppen...
Haha, dat heb ik ook heel vaak ja! Gister besloten om er maar wat mee te gaan doen; ik kán het soms niet opbrengen... om te luisteren. Dan weidt mijn vriend, of mijn vader, zó uit dat ik het hele verhaal niet meer volg. Ik probeer ze dan weer terug te krijgen naar het onderwerp 'Maar wat gebeurde er toen...' of 'Ja, dat is precies de reden waarom ik twijfel voor een kado, dus ik denk aan .... '
Mijn vader was alle redenen aan het uitleggen waarom het handig of niet handig was om dit of dat als kado te kopen.... aargh! ik bel mét reden.. ik had het dilemma al zien aankomen.. haha! Mijn tactiek hielp erg goed, dus daar was ik wel blij mee. Moet ik vaker doen.
