Autisme wie ook? Deel 4

Is er al een nieuw topic? Deze is denk ik bijna vol is het niet?

Er is nog geen nieuw topic. Of ik heb niet opgelet

17 uur! Jeetje dat zou ik ook niet volhouden hoor.

Ik ging afgelopen zaterdag naar de dierentuin. Die was om 10 uur al open maar omdat we einde van de dag nog gingen eten in een tentje vlakbij, waren we er pas rond 11.15/11.30.
En om 17.00 hadden we alles wel gezien.

Ben ook blij dat we er niet vanaf het begin al waren. Vanaf mij is het ook nog een eindje rijden met de auto dus al met al een intensieve dag gehad.

Zo... zoon heeft ook ASS, is dat ook weer duidelijk...
(nou ja, dat verwachtte ik natuurlijk al, de appel viel in dit geval niet bepaald ver van de boom)

@ Biebeltje:
Is de diagnose zinvol voor jullie?
Wij zijn momenteel midden in een traject om stiefzoon te laten testen en hopen dat hiermee de vader eindelijk wilt inzien dat er wel iets aan de hand is met het zoontje. In België heb je een officiële diagnose nodig om toegang te krijgen tot buitengewoon onderwijs en eventuele ondersteuning thuis en we hopen hier nu eindelijk vordering in te maken; want zelfs al is hij zijn eerste studiejaar aan het dubbelen en gaat het beter dan vorige jaar, toch geeft de school al aan dat het slechter begint te gaan.

Iets anders. Zijn er hier werkenden die tips kunnen geven om de schade bij crashes te minimaliseren?
Zowel thuis als op het werk is het al een heel stressvol jaar, iedereen loopt gespannen en gisteren na een telefoontje van de werkgever ben ik compleet ontploft door de bewoordingen die er gebruikt werden. Ziek gemeld voor de nacht en in niet zo'n frisse taal te kennen gegeven wat ik vond over de huidige situatie.
Nu is het ochtend en zoek ik naar een manier om die puinhoop te ruimen, daar ik het werk op zich wel graag doe. Dit komt steeds terug en al ga ik naar de veertig, nog steeds heb ik geen manier gevonden om dit te voorkomen. Zodra ik ontplof heb ik geen enkele controle meer, dan komt alles eruit, wordt ik voortgestuwd door adrenaline en woede, leef ik alsof het mijn laatste uren zijn en er geen morgen komt, om vervolgens in elkaar te zakken als een pudding en te ontwaken in een puinhoop.

Iemand tips?

Moirmel, ja, ik denk wel dat een diagnose voor hem in het voordeel kan zijn momenteel. Hij was door school al getest op intelligentie vanwege probleemgedrag in de klas, maar verder onderzoek was wel gewenst.
Hij zit nu in een speciale HB klas, maar zijn testuitslag was eigenlijk niet hoog genoeg om hem daar te plaatsen. Hij doet het er nu gelukkig heel erg goed, maar het is nog niet duidelijk of hij volgend jaar ook mag blijven.
Ik denk dat een ASS diagnose wel in zijn voordeel spreekt om in deze kleine klas te mogen blijven.

Qua crashen heb ik denk ik niet echt iets zinnigs te zeggen... Kun je het niet eerder aangeven als dingen spanning opleveren? Is er volgende ruimte om af en toe even 'af te kunnen schalen'? Zijn er werkzaamheden die je eigenlijk te veel energie kosten en daarmee stress geven? Zou je die werkzaamheden anders kunnen doen of aan een ander over kunnen laten?

Niet echt tips, wel heb ik richting mijn werkgever (= direct leidinggevende) aangegeven wat er ongeveer speelt. Ik loop niet voor situaties weg, maar als het zo erg dreigt te worden als jij nu omschrijft, dan ga ik naar huis. Ik heb duidelijk bij werkgever aangegeven dat het op zo'n moment niet anders kán. De laatste keer dat dit gebeurde gaf hij veel tegenwerpingen, daar ben ik op dat moment tegenin gegaan. Gezegd dat ik de discussie op dat moment niet wilde voeren, dat ik niet zómaar naar huis ga, berg dramatisch gedoe er omheen, maar werkgever besefte wel dat het niet 'zomaar' was en heeft het uiteindelijk toch vrij makkelijk geaccepteerd. Het had ook geen nare consequenties achteraf.

Nu weten jullie waarschijnlijk allemaal dat ik enorme schrik heb van ziekenhuizen. En raad nu eens, heb ik daar van vorige week vrijdag morgen tot half 5 vandaag een week geweest. Maandag voor vorige maandag had ik plots zeer donkere ontlasting. En natuurlijk wist ik dat er iets mis was, ik had trouwens vroeger al wel eens beetjes bloed bij ontlasting. Maar nu waren het dus zwarte drollen plots. Daar heb ik dan een dag of 5 mee rondgelopen had al wel gelezen online dat je naar de dokter moest. En ik werd dus elke dag slapper en moest snel gaan zitten met hoge hartslag door te weinig bloed. En vorige vrijdag waren we aan de supermarkt en kon ik niet zitten. En werd het wazig en heb ik me gecontroleerd min of meer laten flauwvallen. Ik kwam denk ik al vrij snel min of meer bij bewustzijn dan zijn we meteen naar spoed gereden. En ben ik daar dus een week geweest, en nu zou ik de ziekte van cronh hebben. Nu mag ik bijna niets meer eten, en ook zou de aanhechting dikke naar dunne darm vernauwt zijn. En volgende week moeten we naar die arts en misschien moet dat aangepast. Ook zou ik om de 8 weken baxter moeten krijgen hoorde ik.




Het was echt een nachtmerrie daar, ik kreeg meteen op spoed in elke arm zo een catheter. Naar het schijnt de grootste maat. En moest ik allerlei onderzoeken in die week waarvan 2 in slaap terwijl ik dat nog nooit had gedaan. En ook had ik 3 baxters die pompten sappen in mij met soort drukmachine, die pompslag voel je in gans je aders. En dat gepompt samen met het geluid en licht zorgde dan weer dan ik amper geslapen heb. Ook moest ik zelf spreken tegen veel verschillende mensen. Terwijl ik al 12 jaar bijna enkel mijn ouders spreek. Op de eerste dienst waar ik lag tot dinsdag. Daar had ik dan ook nog voor, dat een medicijn pantomed mij erecties gaf als bijwerking. En kreeg ik ook filmpjes in mijn hoofd, en met een halve adem ging mijn hartslag enorm omhoog met pijnlijke ogen. En durfde ik dit pas na een baxter of 3 zeggen, want hoe zeg je zo iets van erecties. En toen kwamen ze met het idee de zak trager te laten lopen en was het gelukkig milder.


Nu had ik al langer dat ik wel dacht dat ik liever dood wilde. Maar dit is toch weer een ervaring die het er zeker niet aangenamer op maakt. Ik weet niet of het door het slaaptekort komt. Maar ik lijk ook weer minder te kunnen onthouden net als in mijn schooltijd. Ik wil in mijn kamer blijven voor altijd, maar ik ga niet meer kunnen ontsnappen vrees ik. Mijn enige hoop is nog dat ik een hartstilstand krijg of zo mocht ik toch verplicht worden die darmvernauwing aan te laten passen. Altijd als je denkt dat je het ergste gehad hebt komt er weer eens iets ergers.



Ik lees ook dat je rode ogen kan hebben van crohn dat heb ik al heel mijn leven, en nu weet ik waarom. En ook vermoeidheid door minder voedselopname, net als laag gewicht. Dat verklaard ook waarom ze mij te traag vonden in beschutte werkplaats. En ik daar niet echt iets kon aan doen, maar uiteindelijk ben ik toen wel binnengebleven. In wat waarschijnlijk de beste 12 jaar van mijn leven hadden kunnen zijn. Want hoe meer ik rondkijk over die cronh hoe slechter het er uitziet. En dan lees ik ook nog dat die medicatie de gewrichten aantast. En dat met mijn kapot gestampte knie. Het is echt een verschrikkelijke ramp. Ik ben gewoon lichamelijk een soort wrak, misschien kunnen ze beter mijn organen nemen. En mij laten verdwijnen, dat lijkt mij veel aangenamer voor mij. Dan allerlei operaties die hooguit de pijn verlengen maar me altijd meer zullen laten aftakelen. Maar ik vrees dat het dat word en ik wil echt niet operaties.

Ik moet dus geopereerd worden ( het klinkt niet alsof er aan te ontsnappen is), precieze datum is er nog niet. Maar het zou vrij snel kunnen gaan. Waar die vernauwing is (aanhechting dikke naar dunne darm) in de darmen daar konden ze met die camera niet doorheen zeiden ze, en is dus al veel te krap. En ik heb die bloeding gezien op beeld, vreemd om te zien. En dat smal stuk gaan ze via kijkoperatie verwijderen en dan terug aan elkaar maken. En daarna moet ik medicatie voor crohn nemen, nu maagbeschermer voorlopig. Ik ben er wel vrij bang voor tot nu toe heb ik er nooit echt pijn van gehad, juist bloedverlies. En ik kan mij moeilijk voorstellen dat dit pijnloos gaat zijn.

Ook zeggen ze dat ze er eigenlijk niet zo veel van weten hoe die ziekte precies werkt. En per patient is het allemaal wat uitzoeken met medicatie. Volgende week moet ik alweer baxter voor ijzer. En nu heeft de auto hier altijd thuis gestaan. Maar als mijn vader halftijds gaat werken. Dan moet hij mogelijk van zijn werk vertrekken en krijgt dus geen vrachtwagen meer thuis voor die paar dagen. Terwijl mijn moeder mij naar het ziekenhuis moet brengen nu en dan. En we dus auto nodig hebben. Was dit maar een nare droom. Soms denk ik misschien gaat die vernauwing wel vanzelf weg maar dat zal wel niet. Ik vraag me ook af of ik niet in coma mag blijven die vijf dagen dat ik daar zou moeten blijven. De echte arts moet ik nog eens zien, weet niet of dat een vraag is die je kan stellen voor dat soort operaties. Ik denk het niet maar vorige keer heb ik al amper geslapen en toen had ik zelfs nog niet eens echt pijn. Enkel ongemakkelijk met geluiden en licht en catheters. Nu had ik al niets met echte contacten en nu gaan die echte contacten altijd gepaard gaan. Met pijnlijke dingen waar ik toe gedwongen word door die ziekte.

Hey Pplakke, hoe gaat het nu met je?
Vervelend dat je juist met jouw angst voor ziekenhuizen en ingrepen nu met zo'n gezondheidsprobleem loopt. Ik vroeg me af of je meest recente ervaring in het ziekenhuis je heeft geholpen bij het relativeren van je angsten. Dat je er nu een héél klein beetje minder angstig voor bent.
Ook vervelend dat je er niet goed met iemand over kan praten... Dat helpt mij altijd goed bij het relativeren van angsten.

Ik ben in een pesthumeur vandaag. Nu ben ik tegen het einde van het jaar altijd wel extra chagrijnig, maar het begon dit jaar al wel vroeg. Er speelt ook erg veel (veel kleine dingen) en ik ben zo ongelooflijk moe...
Vanmiddag weer met zoon op pad naar de psycholoog. Als ik het goed begrepen heb gaan ze hem uitleggen wat er met hem aan de hand is.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

30-10-2019 07:40

17 uur! Jeetje dat zou ik ook niet volhouden hoor.

Ik ging afgelopen zaterdag naar de dierentuin. Die was om 10 uur al open maar omdat we einde van de dag nog gingen eten in een tentje vlakbij, waren we er pas rond 11.15/11.30.
En om 17.00 hadden we alles wel gezien.

Ben ook blij dat we er niet vanaf het begin al waren. Vanaf mij is het ook nog een eindje rijden met de auto dus al met al een intensieve dag gehad.

Dat is voor mij ook lang zat. Die tijden houd ik ook aan als ik met mijn moeder naar de dierentuin ga. Dit jaar met een collega geweest en die wilde er perse van 9:00 tot 18:00 zijn. Dat was eigenlijk al een beetje teveel voor me. We moesten ook nog avondeten en vonden niet makkelijk een wegrestaurant naar ons zin. Pas tegen 20:00 waren we aan het eten. Toen wilde ik echt wel naar huis.

Biebeltje schreef: ↑

27-11-2019 09:09

Hey Pplakke, hoe gaat het nu met je?
Vervelend dat je juist met jouw angst voor ziekenhuizen en ingrepen nu met zo'n gezondheidsprobleem loopt. Ik vroeg me af of je meest recente ervaring in het ziekenhuis je heeft geholpen bij het relativeren van je angsten. Dat je er nu een héél klein beetje minder angstig voor bent.
Ook vervelend dat je er niet goed met iemand over kan praten... Dat helpt mij altijd goed bij het relativeren van angsten.

Ik ben in een pesthumeur vandaag. Nu ben ik tegen het einde van het jaar altijd wel extra chagrijnig, maar het begon dit jaar al wel vroeg. Er speelt ook erg veel (veel kleine dingen) en ik ben zo ongelooflijk moe...
Vanmiddag weer met zoon op pad naar de psycholoog. Als ik het goed begrepen heb gaan ze hem uitleggen wat er met hem aan de hand is.

Al bij al gaat het nu vrij goed mentaal, hoewel ik angstig ben voor operatie en mogelijk stoma als ze die darmen in het slechtste geval niet verbonden krijgen. Maar fysiek is iets anders, ik ben bang zwaar af te gaan takelen, door verlies darm minder voedings opname, en medicatie bijwerkingen.


De opname heeft me geleerd dat spuiten al bij al niet zo erg zijn, en dokters en verplegend personeel ook niet. Maar wat er in zit in sommige spuiten zit dat kan erg zijn, zo als die maagbeschermer die me erecties gaf, wat zelfs niet als bijwerking vermeld stond. En ik dus weer krijg wat toch wel vreemd is dat je een bijwerking krijgt die niet opgelijst is want die lijsten zijn heel uitgebreid. En nu ben ik doodsbang voor allerlei medicatie die ik ga moeten nemen, om de ontsteking in de darmen proberen stil te leggen. Ik weet dat het samenhangt met hoe veel ontstekingswaarden ze vinden in je bloed. En opflakkeringen, soorten medicatie voor onderhoud maar ook voor als het hevig bezig is.
Maar heb ook nog een pijnlijke tand, en loop al jaren met een knie die ook wel bij overbelasting soort ontstoken is. Ik vraag mij af hoe ze dit gaan kunnen zien welke ontsteking van de darmen is in het bloed.

En de medicatie is sowieso vrij zwaar denk ik, al weet ik nog niet precies welke dit is voor na de operatie, maar lees over medicatie die ook voor orgaanafstoting word gebruikt bij transplantatie. En ook cortisonen in de darmen. En ik lees over al dat soort medicatie toch wel verhalen waarvan ik denk. Dat ik daar toch niet veel zin in heb om het te nemen. Zo zou zou bij cortisonen de bijnierschors beschadig raken, en zou je geen of minder aldosteron aanmaken. En dit zou de bloeddruk regelen en zou je angstig van kunnen worden hoge hartslag. Terwijl ik al zo angstig was vroeger, nu in het ziekenhuis eigenlijk niet angstig lichamelijk. Maar dit liegt dan weer aan dat het me niet veel uitmaakte of ik nu dood was of levend. En zo was ik rustig wat er ook gebeurde het maakte me niet uit, en ze vonden me een makkelijke patient. Natuurlijk weten ze daar niet dat ik daarom zo rustig was. Mijn bloeddruk was zelfs exact hetzelfde vlak na dit nieuws over operatie en ik neem geen medicatie om rustig te zijn. En dat leken ze niet te snappen terwijl een autist normaal in paniek zou moeten zijn volgens hun. Waarschijnlijk dachten ze dat het niet doordrong of zo. Volgens mij liegt dit aan de magnesium die ik at via zwarte chocolade. Maar dat mag ik niet meer eten, en de maagbeschermer die ik neen zou magnesium tekort veroorzaken als bijwerking. Dus ik weet niet hoe ik me over een half jaar ga voelen, waarschijnlijk compleet gebroken zowel fysiek als mentaal. In elk geval bedankt voor je reactie Biebeltje, ik weet het is geen leuke post. En er valt niet veel leuks op dat soort nieuws te antwoorden, het zal even afwachten zijn hoe het gaat aflopen.

Vandaag 2 ijzerbaxters gekregen, en 1ste afspraak met chirurg is vervroegd van 6 jan naar 12 dec. De 12de ga ik dus weten wanneer die operatie er komt. Zou nog kunnen volgende maand maar ook nog wat langer. Ik hoop dat deze periode snel voorbij is.

@Biebeltje & Femke: bedankt voor jullie reacties.

@Plakke: hoop dat het snel beter gaat met jou. Probeer niet te veel op te zoeken op het web en vertrouw de artsen.

@Iedereen: december.

Moirmel schreef: ↑

30-11-2019 17:44

@Biebeltje & Femke: bedankt voor jullie reacties.

@Plakke: hoop dat het snel beter gaat met jou. Probeer niet te veel op te zoeken op het web en vertrouw de artsen.

@Iedereen: december.

Bedankt voor de beterschaps wensen, en december wensen, Moirmel .


Ik heb nog niets anders gedaan dan opzoeken. Hoe het er voor mij in mijn hoofd uitziet is dat ik met een stoma wakker word, dat ik slap word omdat ik amper darmen overhoud. En dat ik na de operatie pillen moet nemen voor crohn. En dat ik allerlei bijwerkingen krijg. Welke dat weet ik nog niet zeker, maar het kan van alles zijn. Zelfs bijwerkingen die onbekend zijn in de bijsluiter zie maar naar mijn reactie op die maagbeschermer baxter met die erecties die ik kreeg in het ziekenhuis.

Ook speelt er zich een verhaal af in mijn hoofd over chocolade met gemalen brokjes abrikozen pit die ik at een 5 tal dagen na elkaar vlak voor de bloeding starten. Dat zo een stukje blijven kleven is in mijn darm ( ik reageerde altijd op amandel noten lag op mijn maag en is daar familie van) en ik daarom die hevige bloeding kreeg, want ik bloed al jaren zo nu en dan maar zonder erge gevolgen. En dat ik eigenlijk niets erg mankeer toch niet dodelijk want ik heb geen diaree of buikpijn wat klassieke crohn klachten zijn. Ik heb wel een vernauwing maar nog nooit last van verstopping gehad, het gebeurt eigenlijk nooit dat ik geconstipeerd ben. En die mensen die al jarenlang medicatie nemen maar toch graatmager zijn en sondevoeding krijgen terwijl ik al jaren stabiel 58a59 kg weeg zonder medicatie, dan heb ik het toch nog niet zo slecht gehad denk ik.


Ook heb ik in 2013 tegen een zak turf gestampt veel te hard, en zat maanden in de stoel (ik kon dit omdat ik niet werk en bij mijn ouders woon en niemand mist mij want ik ken niemand ). En toen is er niets gevonden ( heb het ook niet gezegd), was langs buiten niets zichtbaar, op mri scan ook niet. Terwijl ik toch wel voel dat ik met dat been op een soort compenseer manier moet stappen. En ik heb eens iets gelezen over een beentje aan de buitenkant van de knie dat ze ontdekt hadden nadien was iets echt nieuws. Dat mee de knie stabiel houd en het voelt aan dat er iets mis is. Maar wat ik bedoel ik vertrouw niet zo hard op dat dokters zo echt wel alles zo goed weten als ze denken, want het is complex.

Er zijn vele soorten operaties zo als amandelen en weet ik veel wat. Dat ze vroeger aan de lopende band wegdeden. En wat nu niet meer gedaan word. Hoe weet ik of die vernauwing er al niet heel mijn leven is, het hindert me nu ook niet. En kan dit wel kwaad en moet dit wel weg. Waarom stel ik mij zo veel vragen terwijl mijn iq maar 67 is ik ken daar helemaal niets van, ik moest vijzen in potjes draaien op school vroeger. Volgens mij is dat gewoon omdat ik altijd thuis zit te denken en ik neem heel slecht dingen aan van anderen. Het lijkt alleen niet zo omdat ik niets zeg misschien daarom dat ik niets zeg, ik heb geen verklaring voor al mijn gedachten het slaat nergens op. Misschien moeten ze in mijn hersenen ook eens het 1 en ander versnijden, maar ik vrees er voor ik ga nooit normaal worden.

Waarom is dit zo moeilijk voor mij en kan ik niet gewoon binnengaan om me te laten snijden en pillen nemen zo als alle andere mensen die dit doen. Waarom moet daar weer zo een gedachtegang aan voorafgaan die nergens op slaat, waarom waarom. Dat is een constante in mijn leven altijd bezig met 1 negatief gedacht waar ik dan dag in dag uit op lig te denken. Maar ik zal het wel laten doen, ik moet wel denk ik want anders dwingen ze mij denk ik. Ik weet het niet het is en blijft een nachtmerrie mijn leven word altijd maar erger. Ik ben benieuwd wat het volgde gaat zijn, ik vermoed iets als een hersenbloeding. En dat ik bedlegerig word of zo misschien al tijdens die operatie of er vlak na. Het leven is zo pijnlijk ik houd niet van pijn ik wil gewoon hier zitten in een donker kamertje. En samen met mijn ouders eens gaan wandelen tot als zij dood zijn en dan weet ik het niet, ik weet wel dat die crohn niet op mijn planning stond.

@Plakke:
Heb je niet de mogelijkheid om voor de ingreep te gaan praten met iemand over wat er in je hoofd omgaat?
Denk dat jij echt baat zou hebben bij een meer structurele hulp, neem anders eens contact op met Het Raster of laat je ouders dit doen. De huidige situatie waarbij je compleet afhankelijk bent van je ouders is toch niet houdbaar op lange termijn?

Iets anders: iemand hier ervaring met antipsychotica en meer bepaald met het stoppen daarmee?
Na een crisis in februari ben ik op aanraden van een psychiater overgeschakeld van een antipsychotica naar een AD. Vorige vrijdag terug gecrasht en als ik zelf de laatste weken overloop vertoon ik redelijk wat kenmerken van een manie. Straks afspraak met huisarts maar weet niet goed wat zeggen daar ik me nu goed voel en gewoon wil gaan werken vanavond.
Kan de omschakeling van medicatie dit veroorzaken, kan dit pas na een half jaar gebeuren? Iemand ervaring?
Begin die stemmingswisselingen behoorlijk beu te worden.

Moirmel schreef: ↑

30-11-2019 17:44

@Iedereen: december.

De ergste maand van het jaar wat mij betreft.

Solomio schreef: ↑

02-12-2019 11:42

De ergste maand van het jaar wat mij betreft.

Buiten de mooie kerstverlichtingen overal, ben ik het met je eens.

Moirmel schreef: ↑

02-12-2019 10:10

@Plakke:
Heb je niet de mogelijkheid om voor de ingreep te gaan praten met iemand over wat er in je hoofd omgaat?
Denk dat jij echt baat zou hebben bij een meer structurele hulp, neem anders eens contact op met Het Raster of laat je ouders dit doen. De huidige situatie waarbij je compleet afhankelijk bent van je ouders is toch niet houdbaar op lange termijn?

Iets anders: iemand hier ervaring met antipsychotica en meer bepaald met het stoppen daarmee?
Na een crisis in februari ben ik op aanraden van een psychiater overgeschakeld van een antipsychotica naar een AD. Vorige vrijdag terug gecrasht en als ik zelf de laatste weken overloop vertoon ik redelijk wat kenmerken van een manie. Straks afspraak met huisarts maar weet niet goed wat zeggen daar ik me nu goed voel en gewoon wil gaan werken vanavond.
Kan de omschakeling van medicatie dit veroorzaken, kan dit pas na een half jaar gebeuren? Iemand ervaring?
Begin die stemmingswisselingen behoorlijk beu te worden.

Moirmel, bedankt voor de info en interesse, ik kan hier dingen posten en op twitter, iedereen leest vrijwillig en is dus echt geïnteresseerd, niet zo als een psycholoog die enkel voor het geld zit te luisteren. Verder is het bij mijn ouders wonen al uitgebreid aan bod gekomen hier in het verleden. En zeker nu dit er nog eens bovenop komt, dat ik niet weet hoe zwak ik misschien wel ga worden, van de mogelijke complicaties en bijwerkingen geneesmiddelen. Blijf ik zeker bij mijn ouders, al was dit zo ook al het plan. Ook gaat mijn vader halftijds werken wegens dat zijn werk fysiek te zwaar is op zijn leeftijd waardoor zijn loon nog maar een beetje boven mijn uitkering zakt. En is het financieel voor zowel hen als mij interessanter bij elkaar te wonen. Ook moet ik nu allerlei vlees met weinig vet eten wat duurder kost dan hamburgers, en komen er nog ziekenhuis kosten. Ik weet niet wat zo een raster voor mij zou kunnen doen. Ik overleef zo ook al 30 jaar dus zal dat de volgende 30 jaar ook wel lukken, als ik tenminste niet doodval tijdens die operatie. Of als mijn ouders niet doodvallen, maar ik heb er 2 en 1 zus dus sowieso word ik niet vergeten door hen.



Met pillen heb ik weinig ervaring dus kan daar niet echt veel over zeggen. Hopelijk weet de huisarts het. Maar mijn gedacht is dat alles kan daarmee. Maar ik sta dan ook negatief tegenover pillen dus misschien is mijn gedacht daardoor beïnvloed.

Solomio schreef: ↑

02-12-2019 11:42

De ergste maand van het jaar wat mij betreft.

Helemaal mee eens!