Iedereen vind dat we moeten samenwonen

Hallo iedereen,

Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.

Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.

En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.

Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?

Dat is wel een hele rare aanname, dat hij als hij hier komt wonen ineens niks meer zou doen? Dan zou ik hem diezelfde week nog eruit trappen richting daklozenopvang als hij me dat zou flikken en dat weet hij echt wel. Ik hoef echt geen tweede exemplaar zoals mijn ex.

Maar ik ga dus niet samenwonen

Familie laat dit enkel aan mij subtiel weten op verjaardagen enzo, zo van: of wij niet eens gaan samenwonen, Haha, zogenaamd als grapje, als dit ter sprake komt. De eerste keer zat ik met een mond vol tanden, tweede keer heb ik tegen zijn tante gezegd dat zij hem ook haar logeerkamer aan kon bieden. Dat was belachelijk volgens haar. De rest word allemaal tegen mijn vriend gezegd als ik er niet bij ben. Dus heb het gevoel dat hij zich daardoor laat opjutten. En ik vind het ook raar dat zijn ouders hem er zo graag uit willen hebben maar niet financieel willen helpen, al is het maar tijdelijk of als lening. Maar daar kan ik niet over beslissen. Ik kán en wíl hem ook niet financieel helpen, dat wil hij gelukkig ook niet. Ook als hij hier is laat ik hem meebetalen aan de boodschappen en dergelijke, ik kan met mijn inkomen ook niet veel opvangen. Toen hij dat particuliere huis aangeboden kreeg waarbij hij maar rond de €100-€120 zou overhouden zeiden zijn ouders letterlijk: dat moet dan maar?! Alsof je normaal kan leven van €25 per week, ik vond dat echt belachelijk. En ze bieden dan dus ook niet om desnoods een tasje boodschappen per week te geven, zo van dat komt wel goed, neem dat huisje maar. Dus dan loopt het vast.

Ik wil hem niet met alles verdedigen, dat is de bedoeling niet. Ik probeer uit te leggen waarom alles zo lang duurt en oplossingen voor een snelle woning echt niet zo simpel zijn als hier word voorgesteld. Wel bedankt voor het meedenken.

De tips voor de tussentijd zijn vooral van me laten afglijden, maar andere reacties dat ik me te verantwoordelijk voel voor iedereen klopt wel een beetje. Ook naar mijn moeder en nu ook weer naar mijn vriend.

We hebben het er ook eigenlijk niet meer over omdat ik dat niet meer wilde, het was dat teleurgestelde gedrag waar ik mee zat. We hebben zojuist gisteren nieuwe afspraken gemaakt over de weekeinden, dat hij niet meer komt slapen met kinderen en we in zo’n weekeind gewoon 1 dagje wat leuks gaan doen. En als hij alleen komt 1 dag en nacht, en als ik niet wil afspreken er geen gemekker meer volgt. Totdat hij een eigen huis heeft. En in de tussentijd ga ik niet meer in op gezeur, ik hoop echt dat dit beter gaat. En dit echt het enige probleem is/was, maar dat kan ik uiteraard pas beoordelen als het zover is.

En dat voorstellen aan elkaars kinderen was voordat dit gedoe begon, ik was er wellicht later aan begonnen als ik dit geweten had. Maar dat is makkelijk praten achteraf