Iedereen vind dat we moeten samenwonen

Hallo iedereen,

Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.

Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.

En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.

Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?

davo1979 schreef: ↑

02-12-2019 09:33

Vergeet ook niet dat de regels met huursubsidie in 2015 veranderd zijn voor mensen met een laag inkomen. Als je nu een woning wilt huren zit je met een grens van 607 euro wat je mag verhuren om nog in aanmerking te komen voor huursubsidie. Dit geld overigens niet als je al in in een woning zat voor dat. Dus het ligt heel erg aan wat zijn bruto inkomen momenteel is aangezien hij iets meer verdiend dan het minimum,

Is dat zo? Dan moet hij dus niet onder de 720 maar onder de 600 iets vinden? Alleen als je er al woonde kan je tot 720 gaan? Jeetje, daar word het niet makkelijker van dan. Bedankt voor je reactie!

Yasmin1974 schreef: ↑

02-12-2019 14:52

Dus concreet heb jij twee mensen die bij je willem inwonen?
Kunnen ze samen niet wat huren? Heeft je moeder haar mantelzorger en je vriend heeft woonruimte. En jij hebt twee problemen opgelost.

Haha sorry moest hier wel om lachen. Maar het is eigenlijk om te huilen natuurlijk.

Mijn vriend staat wel achter me in de kwestie met mijn moeder, gek genoeg misschien.

Murrmurr schreef: ↑

02-12-2019 15:05

Ja maar dat is dus precies de reden dat mensen daarmee wachten

Wat ik zeg, dat is achteraf en dus al te laat. Meer kan ik er niet van maken.

forsyth schreef: ↑

02-12-2019 14:59

Als ik jou was, zou ik meer willen weten over zijn plannen op de lange termijn en hoe hij zijn eigen rol en verantwoordelijkheden daarin ziet. Iedereen krijgt te maken met tegenslag in het leven, maar de vraag is hoe je daarop reageert. Dus hoe ziet hij zijn toekomst? Wat wil hij bereiken en hoe gaat hij dat doen? Aan de hand van zijn antwoorden zou ik zelf de balans opmaken en beslissen of je verder wilt met dit exemplaar.

Dat vind ik echt een goed idee, bedankt voor de je reactie, hier heb ik wat aan. Het gaat nu alleen maar in zijn hoofd over huis huis huis, terwijl dit soort dingen bespreken natuurlijk nog belangrijker zijn op lange termijn, bedankt!

davo1979 schreef: ↑

02-12-2019 16:11

En je zegt " De rest word allemaal tegen mijn vriend gezegd als ik er niet bij ben." Word dit ook echt tegen je vriend gezegd? Of is dit een manier om meer druk op jou uit te oefenen?

Dat weet ik idd niet heel zeker, maar gezien ze het ook wat voorzichtiger laten vallen als ik er wel bij ben lijkt me dit niet heel erg onwaarschijnlijk, dat vooral zijn ouders zit zeggen tijdens een ruzie oid

liefie2003 schreef: ↑

02-12-2019 15:43

Klein beetje herkenbaar. Mijn (nieuwe ) vriend woont ook bij zijn ouders na een scheiding. Co- ouderschap dus de helft van de week zijn de kinderen bij hem/hun.
En ik woon alleen met pubererende kinderen in een rijtjeshuis. Vrij groot. Maarre geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te gaan samenwonen hoor. Echt niet. allereerst gaan mijn kinderen absoluut niet akkoord hiermee en ze moeten het toch ook willen. Plus dat ik het ook niet wil. Nu niet, over een paar jaar niet en ook niet als mijn kinderen uit huis zijn. Zijn jongste is nog vrij jong dus een heel groot leeftijdsverschil met die van mij.
Ik heb eerlijk gezegd gewoon geen zin, als mijn kids het huis uit zijn, dat ik dan weer te maken heb met zijn kinderen die dan pas flink in de puberteit zitten.
Klinkt hard maar zo is het gewoon.
Gelukkig zijn zijn ouders mij niet aan het pushen hoor, absoluut niet., ik ben daar ook niet echt gevoelig voor,
Succes met de situatie.

Bedankt voor je reactie en openheid!

De kinderen van ons zijn wel van gelijke leeftijd, de mijne 10 9 en 7 en die van hem 9 en 8. Maar ik heb idd ook niet altijd zin, als mijn kids bij mijn ex zijn (elk weekeind het halve weekeind, wij doen de week precies doormidden met een co-ouderschap) dan hem en zijn kinderen om me heen te hebben. Maar dit lijkt voor mij iets wat je niet hoort te zeggen, hooguit te denken. Maar dat zit meer in mijn hoofd denk ik.

Ik ga binnenkort in gesprek met hem om de dingen helemaal duidelijk te krijgen en maken en ook over hoe hij de toekomst ziet enzo.