Kinderen
alle pijlers
Baby of niet?
donderdag 14 mei 2020 om 14:10
Beste forummers,
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
Ik ben op dit moment aan het overwegen om aan een kindje te beginnen (als het allemaal lukt, dat snappen we uiteraard). Vriend (29) en ik (27) hebben een huis gekocht, allebei een diploma en we denken er klaar voor te zijn. Het lijkt mij in ieder geval ontzettend leuk en mijn vriend wil het ook graag.
Hier had ik het laatst met twee vriendinnen over en zij keken me toch wel aan alsof ik gek was. Vonden dat ik zeker nog een paar jaar moest wachten, omdat 1 van mijn grootste hobby's toch wel reizen is en ik graag hier en daar een terrasje en een feestje meepak. Ik gaf aan dat ik echt wel besef dat ik aanpassingen moet doen, maar dat een terrasje pakken met vriendinnen of moeder en een stedentrip echt nog wel kan naar mijn idee, misschien niet in het begin, maar later kan het wel weer. Zij vinden dat naïef. Ik ben er toch wel onzeker door geworden. Heb geen oudere zussen of vriendinnen met kinderen, dus het is allemaal nieuw.
Oh, en nog iets: ook mijn moeder heeft hier een bepaald standpunt over. Nadat ik geboren ben, stopte ze met werken en had alle tijd voor mij. Zij is sowieso niet een 'reiziger' of iemand met een groot sociaal netwerk, maar haar standpunt was wel dat als je begint aan kinderen, zulke dingen nou eenmaal niet meer kunnen (naar het buitenland gaan kun je de eerste jaren wel vergeten, maar dat is ook helemaal niet meer belangrijk als je je gezin aan het krijgen bent). Ik kan me echter écht niet voorstellen dat ik minder reislustig word, het lijkt me geweldig om zelf én met mijn vriend en kind te gaan reizen als de situatie dit toelaat. Zij was het hier totaal niet mee eens.
De vraag: wie van jullie had het gevoel te veel van zichzelf ingeleverd te hebben na het krijgen van een kindje? Ik wil absoluut niet egoïstisch overkomen, ik wil juist zeker zijn van het feit dat ik een baby heel veel liefde en zorg kan geven, zonder dat ik het gevoel heb dat 'heel mijn eigen leven verdwijnt.'
Ik hoop op reacties!
donderdag 14 mei 2020 om 19:18
Tweede zit nog in de buik momenteel dus daar heb ik vooralsnog weinig werk aan, behalve een onweerstaanbare trek in chocolade- en carameltoffeescaptain_hindsight schreef: ↑14-05-2020 18:57Mm, nou, toen oudste peuter en jongste baby/dreumes was kreeg ik altijd flinke stress als man er niet was om ze samen naar bed te doen. Nu is dat niet zo'n probleem. Eén kind ging ook nog wel. Maar twee vonden wij echt wezenlijk anders.
We deden het uiteindelijk alsnog wel hoor.
Maar heb wel opgepast bij een gezin met een baby (va 4 maanden oud), peuter en kleuter en dat ging altijd prima eigenlijk.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 19:23
Je hoeft toch geen drie kinderen te krijgen? En waarom moet de jongste 4 zijn? En waarom moet je per se met al je kinderen op reis?Wissewis schreef: ↑14-05-2020 19:12Hoeveel grote en verre reizen heb je trouwens al gemaakt?
De éne heeft maar 1 tripje van 3 weken Amerika nodig tussen zijn 20 en zijn 30.
De andere wil 10 jaar lang de hele wereld rondreizen.
Het nadeel vind ik dat bepaalde dingen "wel weer kunnen" tegen dat kind pakweg 4 is. Alleen is 't volgende kind dan meestal 2 en wordt het dus weer 2 jaar bevroren.
Waarna tegen dat nummer 2 er 4 is er vaak nog een nummer 3 volgt of onderweg is.
Tegen dat je je leven weer een beetje in eigen hand hebt is de oudste alweer minstens 8 in de praktijk. En zijn je vriendinnen ook aan kinderen begonnen en raken de deur nauwelijks nog uit.
donderdag 14 mei 2020 om 19:27
Oppassen is wel iets totaal anders, dat is een paar uurtjes en alles staat voor je klaar. Daarna mag je weer in je eigen bed slapen.
donderdag 14 mei 2020 om 19:28
Hangt ook af van 't karakter van de kinderen.
Als je toevallig een handenbinder hebt of een huilbaby, dan is 1 kind in bed krijgen in je ééntje soms al een uitdaging.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 19:32
Het ging toch om het in bed leggen van 2 kinderen in je eentje? En er stond niks klaar hoor, ik kookte gewoon voor de kinderen. En ik sliep er ook wel eens met ze.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:27Oppassen is wel iets totaal anders, dat is een paar uurtjes en alles staat voor je klaar. Daarna mag je weer in je eigen bed slapen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 19:32
Tegen dat ze 4 zijn worden ze meestal hanteerbaarTanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:23Je hoeft toch geen drie kinderen te krijgen? En waarom moet de jongste 4 zijn? En waarom moet je per se met al je kinderen op reis?
.En zou ik ze kunnen achterlaten voor een city-trip met vriendinnen zonder een heel weekend een giga schuldgevoel "wat ik mijn partner / oma aandoe".
Maar als er dan nog een 2-jarige of een baby bij betrokken is, blijf ik net zo lief thuis.
wissewis wijzigde dit bericht op 14-05-2020 19:33
2.12% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 19:33
Aangezien het haar tweede is en niet haar eerste, denk ik dat ze het verschil wel weet.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:27Oppassen is wel iets totaal anders, dat is een paar uurtjes en alles staat voor je klaar. Daarna mag je weer in je eigen bed slapen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 14 mei 2020 om 19:34
Die van mij is vaak juist makkelijker en meegaander als ik alleen met hem ben dan als z’n vader er ook is. En omgekeerd, als ik weg ben, ook. Misschien wil hij het ons dan makkelijk maken
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 14 mei 2020 om 19:37
Mij ging het nooit makkelijk af. Man wel beter.
donderdag 14 mei 2020 om 19:38
Ja dat vind ik dus ingewikkeld, twee kinderen naar bed doen. Lag de baby weer te krijsen of de peuter had alles onder de vaseline gesmeerd, etc. Doe mij maar kleuters en verder of één kind per volwassene.
donderdag 14 mei 2020 om 19:38
Waarom zou je een giga schuldgevoel hebben als de vader thuis is met zijn eigen kind? Heeft je vriend ook dat schuldgevoel als hij weg is? Of gaat hij ook nooit weg om diezelfde reden?Wissewis schreef: ↑14-05-2020 19:32Tegen dat ze 4 zijn worden ze meestal hanteerbaar
En zou ik ze kunnen achterlaten voor een city-trip met vriendinnen zonder een heel weekend een giga schuldgevoel "wat ik mijn partner / oma aandoe".
Maar als er dan nog een 2-jarige of een baby bij betrokken is, blijf ik net zo lief thuis.
donderdag 14 mei 2020 om 19:40
Die forummer heeft geen kinderen volgens mij.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:38Waarom zou je een giga schuldgevoel hebben als de vader thuis is met zijn eigen kind? Heeft je vriend ook dat schuldgevoel als hij weg is? Of gaat hij ook nooit weg om diezelfde reden?
Ik heb er nooit moeite mee gehad om kind(eren) bij hun vader te laten. Eén van de ouders thuis is prima. Vond het wel wat ingewikkelder toen ik nog borstvoeding gaf maar zelfs toen ben ik wel es nachten weg geweest.
donderdag 14 mei 2020 om 19:45
Ik heb nu al een schuldgevoel als ik hem achterlaat.TanteOlivia schreef: ↑14-05-2020 19:38Waarom zou je een giga schuldgevoel hebben als de vader thuis is met zijn eigen kind? Heeft je vriend ook dat schuldgevoel als hij weg is? Of gaat hij ook nooit weg om diezelfde reden?
Als hij dan ook nog eens 4 dagen in zijn ééntje mag opdraaien voor een baby of een peuter ... echt niet.
Hijzelf is een huismus - zelfs zonder kinderen dus - die zijn huis zowat niet uitkomt.
Tenzij voor werk, de supermarkt of familie.
Wat niet echt zou beteren als hij verantwoordelijk wordt voor een kind.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 19:49
Waarom zou je je in hemelsnaam schuldig voelen als je een volwassen man alleen thuis laat?Wissewis schreef: ↑14-05-2020 19:45Ik heb nu al een schuldgevoel als ik hem achterlaat.
Als hij dan ook nog eens 4 dagen in zijn ééntje mag opdraaien voor een baby of een peuter ... echt niet.
Hijzelf is een huismus - zelfs zonder kinderen dus - die zijn huis zowat niet uitkomt.
Tenzij voor werk, de supermarkt of familie.
Wat niet echt zou beteren als hij verantwoordelijk wordt voor een kind.
donderdag 14 mei 2020 om 19:55
Schuldig voelen? Als er wel iets is wat ik me niet voel, dan is het wel schuldig als ik man achterlaat, met of zonder kinderen.
Hij is een volwassen kerel, kan prima voor zichzelf zorgen en hij zou geen vader zijn geworden van mijn kinderen als hij niet voor hen kon zorgen en ik ze niet met een gerust gevoel bij hem achter kon laten.
Weekendje weg zonder man en kinderen is nog niet voorgekomen, maar gaat dit jaar (als het kan met Corona) wel gebeuren. Ik kan er nu al naar uit kijken. Maar langer dan dat weekend hoeft niet Langer dan dat weekend zonder hen hoeft niet voor mij.
Hij is een volwassen kerel, kan prima voor zichzelf zorgen en hij zou geen vader zijn geworden van mijn kinderen als hij niet voor hen kon zorgen en ik ze niet met een gerust gevoel bij hem achter kon laten.
Weekendje weg zonder man en kinderen is nog niet voorgekomen, maar gaat dit jaar (als het kan met Corona) wel gebeuren. Ik kan er nu al naar uit kijken. Maar langer dan dat weekend hoeft niet
Langer dan dat weekend zonder hen hoeft niet voor mij.
donderdag 14 mei 2020 om 19:57
Je prioriteiten veranderen als je een kind krijgt. Je eerste prioriteit wordt slapen als het kan. Hoe lang dat je prioriteit blijft ligt aan je kind, sommige kinderen slapen heel slecht en dat kan lang duren.
Verder wordt tijd met je kind doorbrengen ook een prioriteit, tijd met het hele gezin ook, zo is er gewoon minder tijd voor terrasjes e.d.
Maar er is natuurlijk nog wel tijd voor vrienden en feestjes en vakanties. Mijn oudste was 11 weken toen ze mee ging op wintersport voor het eerst, middelste 6 weken toen we haar voor het eerst een weekend meenamen met onze vriendengroep, jongste was 13 weken toen zij voor het eerst meeging op wintersport.
Verder wordt tijd met je kind doorbrengen ook een prioriteit, tijd met het hele gezin ook, zo is er gewoon minder tijd voor terrasjes e.d.
Maar er is natuurlijk nog wel tijd voor vrienden en feestjes en vakanties. Mijn oudste was 11 weken toen ze mee ging op wintersport voor het eerst, middelste 6 weken toen we haar voor het eerst een weekend meenamen met onze vriendengroep, jongste was 13 weken toen zij voor het eerst meeging op wintersport.
donderdag 14 mei 2020 om 19:58
Hmm. Ik schrik er een beetje van. Kan het misschien zo zijn dat jouw moeder meer dan gemiddeld haar eigenwaarde ontleende aan dat zij er zoveel was voor jou of jullie en dat zij zoveel heeft opgegeven?
donderdag 14 mei 2020 om 20:00
Omdat het dus altijd dezelfde is die het pand verlaat of blijft hangen na 't werk, die met vriendinnen of collega's op zwier gaat.
En hij dan de hele middag / avond alleen zit.
Of mij weer een keer god-mag-weet-waar om god-weet-elk-uur mag komen oppikken.
(Hij draait er zijn hand niet voor om om mij desnoods om 1 uur 's nachts 30 à 50 km verder te komen halen.
En nog 10 km om te rijden omdat er nog ergens een collega moet gedumpt worden.
Waarbij hij er zelf altijd mee afkomt "dat ie dat wel even doet" en "nee, je hoeft écht niet de laatste bus naar huis te halen".)
En we nogal een plak-koppel zijn
.Met kind zou ik én hém én kind dus niet kunnen missen.
En geen zin hebben dat hij opdraait voor 't feit dat ik dagen achter elkaar wil gaan reizen / feesten.
Tenzij kind dus doodbraaf is, zichzelf voor een stuk al redt qua eten, kleding, ..., er geen pampers en dergelijke meer zijn, kind niet om 4 uur uit zijn bed klimt met de woorden "ik ben wakker, gaan we voetballen", ... en husband dus niet dood- en doodmoe is tegen dat ik terug ben en dan weer aan 't werk mag.
En dat is meestal pas ten vroegste vanaf een jaar of 3 à 4.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 20:03
Ik was 25 toen ons eerste kind geboren wordt (nu hoogzwanger van de 3e). De eerste paar maanden is het voor de meeste mensen denk ik wel moeilijk om dingen te doen met een echt kleine baby, al ligt dat ook echt aan je baby. Onze eerste 2 huilden veel en waren erg onrustig, daar hadden we niet leuk mee weg gekund ook al hadden we het gewild. Maar je kunt ook geluk hebben. Ik zou het niet anders gedaan of gewild hebben
Het enige wat ik achteraf moeilijker vond dan ik bedacht had van te voren, was dat omdat wij de eerste van de vrienden waren die een kind kregen, ook echt 0 begrip of contact hadden met vrienden zo in het eerste jaar (ongeveer totdat andere vrienden het ook kregen). Ik had een zware bevalling, postnatale depressie en een huilbaby, vrienden kwamen wel op bezoek maar begrepen er echt helemaal niks van en ik voelde me extra alleen. Niet dat zij daar iets aan konden doen, je kunt het je echt niet voorstellen voor je zelf een kind krijgt (en al helemaal een waarbij de babytijd niet leuk is). Toen de rest hun eerste kind kreeg, zochten ze opeens stuk voor stuk contact met mij om te praten over hoe zwaar het soms was, hoe ze dingen moesten aanpakken, hoe ze moesten wennen aan hoe hun leven veranderd was. En op dat moment maakte mij dat soms boos omdat ik dus nooit enige steun of begrip had gekregen en nu wel al hun shit mocht aanhoren.
Intussen is dat gevoel wel gezakt en nu iedereen kinderen heeft gaat het een stuk beter. Maar dat is het enige waarvoor ik zou overwegen om niet als eerste te beginnen, zodat er in ieder geval ergens steun of een gesprekspartner te vinden is. Maar voor de terrasjes of vakanties zou ik het niet laten, daar is van te voren toch allemaal niks over te zeggen. Zowel over jouw behoeftes tegen die tijd als over of het haalbaar is om snel weer andere dingen te doen.
Het enige wat ik achteraf moeilijker vond dan ik bedacht had van te voren, was dat omdat wij de eerste van de vrienden waren die een kind kregen, ook echt 0 begrip of contact hadden met vrienden zo in het eerste jaar (ongeveer totdat andere vrienden het ook kregen). Ik had een zware bevalling, postnatale depressie en een huilbaby, vrienden kwamen wel op bezoek maar begrepen er echt helemaal niks van en ik voelde me extra alleen. Niet dat zij daar iets aan konden doen, je kunt het je echt niet voorstellen voor je zelf een kind krijgt (en al helemaal een waarbij de babytijd niet leuk is). Toen de rest hun eerste kind kreeg, zochten ze opeens stuk voor stuk contact met mij om te praten over hoe zwaar het soms was, hoe ze dingen moesten aanpakken, hoe ze moesten wennen aan hoe hun leven veranderd was. En op dat moment maakte mij dat soms boos omdat ik dus nooit enige steun of begrip had gekregen en nu wel al hun shit mocht aanhoren.
Intussen is dat gevoel wel gezakt en nu iedereen kinderen heeft gaat het een stuk beter. Maar dat is het enige waarvoor ik zou overwegen om niet als eerste te beginnen, zodat er in ieder geval ergens steun of een gesprekspartner te vinden is. Maar voor de terrasjes of vakanties zou ik het niet laten, daar is van te voren toch allemaal niks over te zeggen. Zowel over jouw behoeftes tegen die tijd als over of het haalbaar is om snel weer andere dingen te doen.
donderdag 14 mei 2020 om 20:07
Hou er ook rekening mee dat iedereen je spullen komt lenen als je "de eerste" bent.
Altijd wel iemand die ineens als kind 2 is een kinderbed kan gebruiken, je baby-kleding of zwangerschaps-kleding is ook snel weg en speelgoed - dat je misschien op Marktplaats nog kan verkopen - "kunnen ze ineens ook wel goed gebruiken".
Terwijl jij het dus wél allemaal nieuw aan volle prijs kan kopen.
En als je nee zegt zijn ze kwaad, want "that's where friends are for" en "je helpt elkaar toch".
Altijd wel iemand die ineens als kind 2 is een kinderbed kan gebruiken, je baby-kleding of zwangerschaps-kleding is ook snel weg en speelgoed - dat je misschien op Marktplaats nog kan verkopen - "kunnen ze ineens ook wel goed gebruiken".
Terwijl jij het dus wél allemaal nieuw aan volle prijs kan kopen.
En als je nee zegt zijn ze kwaad, want "that's where friends are for" en "je helpt elkaar toch".
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 14 mei 2020 om 20:08
Eens. Te vaak in mijn ogen. Feit is dat bijna alles een stuk moeilijker wordt met kinderen. Leuk dat je 3 maanden geroadtripped hebt door Scandinavië, maar als ik wil reizen wil ik ook door niet Westerse landen reizen waar soms geen fris en stromend water is. En dat is nou eenmaal stukken minder veilig en makkelijk met kind.
anoniem_644b5c223f66b wijzigde dit bericht op 14-05-2020 20:09
0.68% gewijzigd
donderdag 14 mei 2020 om 20:09
Huh? Nou ik raak het aan de straatstenen niet kwijt hoor.Wissewis schreef: ↑14-05-2020 20:07Hou er ook rekening mee dat iedereen je spullen komt lenen als je "de eerste" bent.
Altijd wel iemand die ineens als kind 2 is een kinderbed kan gebruiken, je baby-kleding of zwangerschaps-kleding is ook snel weg en speelgoed - dat je misschien op Marktplaats nog kan verkopen - "kunnen ze ineens ook wel goed gebruiken".
Terwijl jij het dus wél allemaal nieuw aan volle prijs kan kopen.
En als je nee zegt zijn ze kwaad, want "that's where friends are for" en "je helpt elkaar toch".
donderdag 14 mei 2020 om 20:09
Even een ander geluid. Niet om je bang te maken, wel om aan te geven dat het allemaal anders kan lopen dan verwacht mbt reizen etc.
Wij hebben een hele leuke peuter. Alleen hij heeft 'iets'. Hierdoor hebben wij al 2,5 jaar een abonnement op het kinderziekenhuis. Door deze aandoening kunnen wij niet zomaar naar het buitenland op vakantie. Als wij op vakantie gaan dan is dat in een Bungalow huisje op een massaal vakantiepark. Zodat we alle voorzieningen bij de hand hebben (supermarkt ed) voor wanneer zoon een slechte dag of dagen heeft. Reizen zit er niet in.
Ook hadden wij tijdens mijn zwangerschap een enorm netwerk met oppassen, iedereen bood zich aan. Daar zijn er nu 2 van over gebleven. Anderen durven niet alleen met onze zoon te zijn, veel te bang dat er iets met hem gebeurt. Een avondje uit met zijn 2 moeten we dus goed plannen.
Het is een heerlijk kind, maar wij hebben ons leven enorm moeten aanpassen. Ook een weekje alleen met een vriendin op vakantie gaat niet, want als het opeens weer slecht gaat met zoon, wil ik niet dat man dagen alleen is met hem. Veel te zwaar.
Volg je hart, ik gun je een fijn gezinnetje.
Wij hebben een hele leuke peuter. Alleen hij heeft 'iets'. Hierdoor hebben wij al 2,5 jaar een abonnement op het kinderziekenhuis. Door deze aandoening kunnen wij niet zomaar naar het buitenland op vakantie. Als wij op vakantie gaan dan is dat in een Bungalow huisje op een massaal vakantiepark. Zodat we alle voorzieningen bij de hand hebben (supermarkt ed) voor wanneer zoon een slechte dag of dagen heeft. Reizen zit er niet in.
Ook hadden wij tijdens mijn zwangerschap een enorm netwerk met oppassen, iedereen bood zich aan. Daar zijn er nu 2 van over gebleven. Anderen durven niet alleen met onze zoon te zijn, veel te bang dat er iets met hem gebeurt. Een avondje uit met zijn 2 moeten we dus goed plannen.
Het is een heerlijk kind, maar wij hebben ons leven enorm moeten aanpassen. Ook een weekje alleen met een vriendin op vakantie gaat niet, want als het opeens weer slecht gaat met zoon, wil ik niet dat man dagen alleen is met hem. Veel te zwaar.
Volg je hart, ik gun je een fijn gezinnetje.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 14 mei 2020 om 20:11
Dit zou heel goed kunnen. Ben opgegroeid met een agressieve, denigrerende en gewelddadige vader, die niks voor mijn moeder betekend heeft al die jaren, behalve haar kleineren. Hij deed nooit iets met ons. Wist niet eens hoe oud ik werd op mijn achtste verjaardag. Mijn moeder was er daarentegen altijd en deed alles alleen.cosmopolitan2208 schreef: ↑14-05-2020 19:58Hmm. Ik schrik er een beetje van. Kan het misschien zo zijn dat jouw moeder meer dan gemiddeld haar eigenwaarde ontleende aan dat zij er zoveel was voor jou of jullie en dat zij zoveel heeft opgegeven?
