Kinderen
alle pijlers
Woonplaatsdilemma..
zondag 17 mei 2020 om 09:46
Hoi allemaal,
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:11
Dat is serieus mijn nachtmerrie qua gezinsleven. Lijkt me al helemaal vreselijk als jij als kind er niks mee hebt.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:14
Ik in een gezin waarin sport werd gezien als iets om op neer te kijken. Ik mocht nergens op totdat ik 13 was, ook omdat mijn ouders het gedoe eromheen niet wilden. Ook niet ideaal, en ik doe het zelf qua sport compleet anders met mijn kinderen, maar wat jij beschrijft lijkt me helemaal de hel.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:23
Precies wat ik bedoel. Vandaar dat ik er dus niks van begrijp (of beter gezegd: geloof) wanneer mensen zeggen niks opzij te kunnen zetten. Dat die wedstrijden echt móeten. Ik vind dat flauwekul. In 99% van de gevallen valt daar echt geen sportcarrière mee.
Als iemand echt zo goed was was diegene al jaren eerder verder gekomen in de sport.
En ik snap echt wel zat je met die instelling van mij waarschijnlijk niet eens tot een sportcarrière komt, dat geef ik toe, maar het is ook de manier waarop ik het zie; je doet een sport die je op redelijke afstand van je woonplaats kunt beoefenen, dat is leuk en gezellig. Als je het jaren doet heb je best een fijne band met je team, snap ik allemaal.
Maar ik zie het toch echt als vrijetijdsbesteding. Ook al heb je "min of meer" verplichtingen. .
En dat mag best een reden zijn om niet je woonplaats uit te willen of om te proberen toch zoveel mogelijk wedstrijden te spelen maar dat zie ik toch echt meer vanwege de gezelligheidsredenen dan vanwege wat anders...
vrijdag 22 mei 2020 om 10:30
Het is ook voor de gezelligheid. Maar het is iets waar je je aan committeert aan het begin van het seizoen, dus niet vrijblijvend.
Je kan best niet gaan, maar dan moet je wel inval regelen (bij mijn sport).
Man en ik hebben het een seizoen of twee gedaan met kinderen, maar kwamen tot de conclusie dat we dit zo niet wilden. Het was wel te doen maar we hadden dit er niet voor over.
Een groot deel van ons sociale leven was op die club voordat we kinderen hadden. Was altijd heel leuk en ik was er altijd met veel plezier. Voelde nooit als een verplichting.
Overigens is het seizoen niet altijd het hele jaar. Met voetbal wel lang volgens mij.
Je kan best niet gaan, maar dan moet je wel inval regelen (bij mijn sport).
Man en ik hebben het een seizoen of twee gedaan met kinderen, maar kwamen tot de conclusie dat we dit zo niet wilden. Het was wel te doen maar we hadden dit er niet voor over.
Een groot deel van ons sociale leven was op die club voordat we kinderen hadden. Was altijd heel leuk en ik was er altijd met veel plezier. Voelde nooit als een verplichting.
Overigens is het seizoen niet altijd het hele jaar. Met voetbal wel lang volgens mij.
wat ik prima vond.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:33
Grappig, ik ook, maar dat hoor je zelden. Bij ons thuis vroeger werd er geen sport beoefend en er werd niet naar gekeken.Poppy_del_Rio schreef: ↑22-05-2020 10:14Ik in een gezin waarin sport werd gezien als iets om op neer te kijken. Ik mocht nergens op totdat ik 13 was, ook omdat mijn ouders het gedoe eromheen niet wilden. Ook niet ideaal, en ik doe het zelf qua sport compleet anders met mijn kinderen, maar wat jij beschrijft lijkt me helemaal de hel.
Heb het nog een beetje, ondanks partner die er wél van houdt. Weet dat het anders ligt voor veel mensen maar alle aandacht in media voor sport vind ik onbegrijpelijk.
Maar het hoeft niet samen, gelukkig, ik ga lekker helemaal alleen naar de bioscoop als t Nederlands elftal speelt
.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:34
Oh bij ons thuis ging het vooral om zelf sport doen, kijken deden we dan niet zo veel.permis schreef: ↑22-05-2020 10:33Grappig, ik ook, maar dat hoor je zelden. Bij ons thuis vroeger werd er geen sport beoefend en er werd niet naar gekeken.
Heb het nog een beetje, ondanks partner die er wél van houdt. Weet dat het anders ligt voor veel mensen maar alle aandacht in media voor sport vind ik onbegrijpelijk.
Maar het hoeft niet samen, gelukkig, ik ga lekker helemaal alleen naar de bioscoop als t Nederlands elftal speelt
Ik heb ook nog veel in de muziekscene gezeten, dat kostte nog veeeeeel meer geld.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:41
Het is nog erger: ik wilde op voetbal maar ik mocht niet. Want dat was voor jongens.Positivevibes schreef: ↑22-05-2020 10:11Dat is serieus mijn nachtmerrie qua gezinsleven. Lijkt me al helemaal vreselijk als jij als kind er niks mee hebt.
Maar goed. Dat is een ander verhaal
vrijdag 22 mei 2020 om 10:43
Het ligt ook aan het soort team. Zit je krap in de mensen dan zeg je niet af. Teamsport is altijd wel een soort verplichting en dat lijkt me normaal. Vrijblijvend is het niet, je gaat wel een soort commitment aan. En dat is logisch, als je daar helemaal vrij in wil zijn moet je er niet aan beginnenNYC schreef: ↑22-05-2020 10:23Precies wat ik bedoel. Vandaar dat ik er dus niks van begrijp (of beter gezegd: geloof) wanneer mensen zeggen niks opzij te kunnen zetten. Dat die wedstrijden echt móeten. Ik vind dat flauwekul. In 99% van de gevallen valt daar echt geen sportcarrière mee.
Als iemand echt zo goed was was diegene al jaren eerder verder gekomen in de sport.
En ik snap echt wel zat je met die instelling van mij waarschijnlijk niet eens tot een sportcarrière komt, dat geef ik toe, maar het is ook de manier waarop ik het zie; je doet een sport die je op redelijke afstand van je woonplaats kunt beoefenen, dat is leuk en gezellig. Als je het jaren doet heb je best een fijne band met je team, snap ik allemaal.
Maar ik zie het toch echt als vrijetijdsbesteding. Ook al heb je "min of meer" verplichtingen. .
En dat mag best een reden zijn om niet je woonplaats uit te willen of om te proberen toch zoveel mogelijk wedstrijden te spelen maar dat zie ik toch echt meer vanwege de gezelligheidsredenen dan vanwege wat anders...
En als ouders vraagt het ook wat. Ik help toch regelmatig bij de kinderen, en ik kijk de wedstrijden. Maar dat is een stuk leuker dan ik gedacht had al heb ik totaal geen kaas gegeten van de sporten in kwestie. Ik vind het juist wel belangrijk dat ze sport gaan zien als een vast onderdeel van hun leven. Ze hebben beiden ook wel een paar jaar niet-teamsport gedaan, daar zijn ze verder vrij in. Maar ook daar heb je als ouder verplichtingen. Ook bij niet teamsporten zijn wedstrijden en die beoefen je niet alleen. Mensen rekenen op je, ook bij atletiek en turnen of badminton, de trainer staat er vrijwillig in z’n vrije tijd en zomaar afzeggen is asociaal. En ook daar zijn er wedstrijden en moet je rijden of soms bardiensten draaien of kleding wassen. Zo heel veel verschil zit er niet tussen team sport of niet teamsport.
anoniem_395148 wijzigde dit bericht op 22-05-2020 10:48
23.06% gewijzigd
vrijdag 22 mei 2020 om 10:43
permis schreef: ↑22-05-2020 10:33Grappig, ik ook, maar dat hoor je zelden. Bij ons thuis vroeger werd er geen sport beoefend en er werd niet naar gekeken.
Heb het nog een beetje, ondanks partner die er wél van houdt. Weet dat het anders ligt voor veel mensen maar alle aandacht in media voor sport vind ik onbegrijpelijk.
Maar het hoeft niet samen, gelukkig, ik ga lekker helemaal alleen naar de bioscoop als t Nederlands elftal speelt
Je hoort dat inderdaad zelden
Ik ben op een gegeven moment zelf gaan sporten, met vallen en opstaan, en heb mijn kinderen van kleuter af aan laten kiezen of ze willen sporten.
Maar dat is omdat ik bewegen belangrijk en ook prettig vind. De waarde die sommige mensen aan competitieve teamsporten hangen vind ik eerlijk gezegd onbegrijpelijk. Het hele systeem van betaald voetbal ook.
vrijdag 22 mei 2020 om 10:49
Het sporten op zich (en daarbij de keuze welke sport) doe je uiteraard omdat het leuk is, als vrijetijdsbesteding idd. Maar op het moment dat mijn jongens ervoor kozen om bij een teamsport te gaan, hebben ze er ook voor gekozen een bepaalde verplichting aan te gaan. En dat heb ik ze ook zo meegegeven.
Ze trainen 2x per week en hebben 1x per week een wedstrijd. Die wedstrijd hebben ze als team tegen een ander team. Dus er wordt vanuit meerdere partijen op je gerekend. En natuurlijk kan er eens wat tussen komen maar in principe vind ik wel dat wanneer je voor een teamsport kiest je dan wel een bepaalde verplichting aangaat. Maar die verplichting ga je vrijwillig aan hè, het hoeft niet natuurlijk.
Ze trainen 2x per week en hebben 1x per week een wedstrijd. Die wedstrijd hebben ze als team tegen een ander team. Dus er wordt vanuit meerdere partijen op je gerekend. En natuurlijk kan er eens wat tussen komen maar in principe vind ik wel dat wanneer je voor een teamsport kiest je dan wel een bepaalde verplichting aangaat. Maar die verplichting ga je vrijwillig aan hè, het hoeft niet natuurlijk.
vrijdag 22 mei 2020 om 11:20
vrijdag 22 mei 2020 om 11:24
vrijdag 22 mei 2020 om 11:25
Precies!captain_hindsight schreef: ↑22-05-2020 11:20
En een invaller regelen kan, maar is nooit helemaal hetzelfde.
vrijdag 22 mei 2020 om 11:45
Vandaar dat je dat allemaal van tevoren bespreekt, wat je allebei nog kunt blijven doen en hoe het dan zit met het kindje.
Als TO akkoord is gegaan met dat haar partner bleef voetballen, is zij degene die nu zomaar afzegt als ze dat niet meer wil, niet hij.
vrijdag 22 mei 2020 om 11:49
De gezinsdynamiek verandert bij elke nieuwe fase, dus het kan zomaar dat er andere behoeftes zijn. Tijd voor een goed gesprek, alhoewel ik helemaal niet weet of TO problemen heeft met de hobby van haar man maar wel dat ze graag wil verhuizen.
Wij hebben er zelf een discussie over teamsport van gemaakt
vrijdag 22 mei 2020 om 11:53
Dat kun je onmogelijk vooraf bespreken. Nou ja, bespreken wel, maar hoeveel mensen weten nu écht waar ze aan beginnen? Die denken dat baby’s overal slapen en vooral slapen, en dat ze een lekker makkelijke baby krijgen door hem overal mee naartoe te nemen. En na een lange kinderwens denken ze dat een baby levensvervullend is en dat je daar zo intens gelukkig mee zult zijn dat het er verder niet toe doet. En dat je man er exact zo over denkt dus het wel vanzelf gaat.
En dan komt die baby, ben je hormonaal van slag, aan huis gebonden en mis je je oude vrijheid en zie je je man zijn leven vrijwel zonder aanpassingen doorleven. Jij werkt minder, woont verder van familie en vrienden wat zonder baby geen probleem was, en daar zit je dan. Heb je alles netjes doorgesproken maar je had geen idee...
vrijdag 22 mei 2020 om 11:58
Ja ik heb twee kinderen die beide fanatiek twee instrumenten spelen en dat kost denk ik het veelvoudige van een sport. Ze sporten gewoon zelf, dat compenseert weer een beetjecaptain_hindsight schreef: ↑22-05-2020 10:34Oh bij ons thuis ging het vooral om zelf sport doen, kijken deden we dan niet zo veel.
Ik heb ook nog veel in de muziekscene gezeten, dat kostte nog veeeeeel meer geld.
Dat is wel jammer puntje.
vrijdag 22 mei 2020 om 11:58
Juist, precies dit! En als je dat bespreekt gaat je man op tegengas want we hadden het toch zo afgesproken en je wist toch dat ik wedstrijd heb op zaterdag en dat is niet af te zeggen.Th∅rdis schreef: ↑22-05-2020 11:53Dat kun je onmogelijk vooraf bespreken. Nou ja, bespreken wel, maar hoeveel mensen weten nu écht waar ze aan beginnen? Die denken dat baby’s overal slapen en vooral slapen, en dat ze een lekker makkelijke baby krijgen door hem overal mee naartoe te nemen. En na een lange kinderwens denken ze dat een baby levensvervullend is en dat je daar zo intens gelukkig mee zult zijn dat het er verder niet toe doet. En dat je man er exact zo over denkt dus het wel vanzelf gaat.
En dan komt die baby, ben je hormonaal van slag, aan huis gebonden en mis je je oude vrijheid en zie je je man zijn leven vrijwel zonder aanpassingen doorleven. Jij werkt minder, woont verder van familie en vrienden wat zonder baby geen probleem was, en daar zit je dan. Heb je alles netjes doorgesproken maar je had geen idee...
vrijdag 22 mei 2020 om 14:41
Ik vind juist dat, omdat TO de kant van haar partner is opgekomen, dat partner haar ook tegemoet kan komen om gelukkig te worden op het moment dat ze merken dat de situatie niet meer prettig is. Niet dat ze dan zouden moeten overwegen naar TO's woonplaats te gaan (dan zou hij weer ongelukkig zijn over een tijdje) maar wel door wat meer adem/bewegingsruimte te geven. Mijn partner was vanaf het begin ook duidelijk in haar omgeving te willen blijven. Maar ik ben zo blij dat ze niet sport in teamverband. En ik vind echt niet dat de partner van TO zijn sport zou moeten opgeven, maar wat is binnen een teamsport nog acceptabel? Eens per maand afzeggen? Nou ja, doet er ook niet toe misschien, maar je moet denk ik wel bespreekbaar maken wat haalbaar is. En wat je behoeften zijn.Positivevibes schreef: ↑22-05-2020 11:58Juist, precies dit! En als je dat bespreekt gaat je man op tegengas want we hadden het toch zo afgesproken en je wist toch dat ik wedstrijd heb op zaterdag en dat is niet af te zeggen.
vrijdag 22 mei 2020 om 19:22
Dat jij het anders ziet is niet zoals een ander het ziet of zou moeten zien, he.NYC schreef: ↑22-05-2020 10:23Precies wat ik bedoel. Vandaar dat ik er dus niks van begrijp (of beter gezegd: geloof) wanneer mensen zeggen niks opzij te kunnen zetten. Dat die wedstrijden echt móeten. Ik vind dat flauwekul. In 99% van de gevallen valt daar echt geen sportcarrière mee.
Als iemand echt zo goed was was diegene al jaren eerder verder gekomen in de sport. Eh.... huh ? Je kunt heel erg goed zijn op amateurniveau en daar een leuke EXTRA boterham mee verdienen.
Mijn zoon zal er - als hij blijft voetballen - tot zo midden dertig er een leuke schnabbel bij verdienen. Ja,...als amateur. Naast een normale baan. Zijn toch een paar honderd euro’tjes .
En ik snap echt wel zat je met die instelling van mij waarschijnlijk niet eens tot een sportcarrière komt, dat geef ik toe, maar het is ook de manier waarop ik het zie; je doet een sport die je op redelijke afstand van je woonplaats kunt beoefenen, dat is leuk en gezellig. Als je het jaren doet heb je best een fijne band met je team, snap ik allemaal.
Maar ik zie het toch echt als vrijetijdsbesteding. Ook al heb je "min of meer" verplichtingen. .
En dat mag best een reden zijn om niet je woonplaats uit te willen of om te proberen toch zoveel mogelijk wedstrijden te spelen maar dat zie ik toch echt meer vanwege de gezelligheidsredenen dan vanwege wat anders...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 22 mei 2020 om 19:29
To ik snap je heel goed. Woon nog steeds in mijn geboorteplaats, heerlijk. Maar ja hoe dit op te lossen. Jij en je vriend willen beiden hetzelfde en zijn wens is niet belangrijker dan die van jou vind ik. Wat hij zelf niet wil, verwacht ie wel van jou, wennen in zijn omgeving. Ik zou geen oplossing weten. Als het niet fijn voelt dan is dat zo. Ik snap je.
