Blijft het echt altijd toch je vader?

Lieve lezers,



ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.

Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.

Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.

Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.

Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.

Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.

Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?

Goh, keeprunning, zo had ik er nog nooit over nagedacht. Zit eigenlijk wel een flinke kern van waarheid in ja.

@mamzelle, ik bergijp wel wat je bedoelt. Een vriendin van mij heeft een kindje, net 1 jaar, en ook een lastige relatie met haar ouders. Weinig interesse in haar en zoontje. Dat vindt ze moeilijk, maar ze geeft aan dat er genoeg mensen zijn die wel geïnteresserd zijn en daar haalt ze positiviteit uit, als is het niet altijd makkelijk natuurlijk. En uiteindelijk denk ik ook dat je kinderen er meer aan hebben om een paar mensen om hen heem te hebben die van ze houden, dan wat meer mensen waar gefrustreerd aan gewerkt moet worden.



Of ik me weer focus op de aspergerdiagnose vind ik lastig, ik heb dat al zo'n beetje los gelaten, omdat hier wordt gesteld dat het genoeg andere dingen kunnen zijn. Ik focus me inderdaad wel in mijn laatste zin op zijn gedrag naar ons en mogelijke verklaringen daarvoor, omdat er verder niks anders is bij hem.

Ik zie mezelf dit typen en denk: Laat het dan gewoon los! Maar dat is wel lastig. Asocialer worden dan toch maar.

Jeetje Hinde, wat herkenbaar! Enige verschil is dat mijn vader in 'het openbaar' altijd deed of hij een zeer betrokken vader en echtgenoot was, wat de farce alleen maar vergrootte. De voorbeelden die je geeft, lijken wel uit mijn leven gepakt, behalve dan dat we geen hondje hadden

Wat ontzettend fijn dat mijn verhaal herkend wordt en dat ik nu voorbeelden zei van meiden die ook hebben durven breken en dat dat goed gaat. Ik kijk ook op dezelfde manier tegen zijn begrafenis aan. En je hoeft het echt niet korter te houden, ik ben alleen maar heel blij met je openheid!

Overigens droom ik elke nacht dat hij me achtervolgt en ik hem vervolgens in zijn gezicht sla. De enige keer dat ik hem echt wilde aanvliegen, omdat hij weer gruwelijk tegen mijn moeder bezig was en me direct voor kutwijf uitmaakte toen ik op het lawaai af de kamer in liep, resulteerde dat in ik tegen de muur met links van me de tafel, rechts de kast en voor me mijn vader (die heel groot en dik is) die me sloeg en schopte waar hij me raken kon en me vertelde dat ik nooit meer thuis mocht komen. En dat wílde ik ook nooit meer. Ben er nog ontdaan van als ik aan die scene denk. En 2 uur later een reunie van de middelbare school, waar hij trotse betrokken vader ineens weer was.

Ja, daar ben ik ook heel blij mee, doet me echt goed. Maar ik hoop ook dat alle lieve meiden die hier hun verhaal doen zich ook gesteund voelen door de reacties die hier komen, en door mij. voor jullie allemaal!

Mijn familie is inderdaad tamelijk conservatief, ze schrikken wel van zijn ware aard nu, maar blijven erbij dat het toch vader/broer blijft. De buitenwereld snapt het inderdaad maar weinig, er is zelfs iemand, vriend van mijn vader, die wijd en zijd (schrijf je dat zo??) verklaart dat het echt nergens op slaat wat wij doen en het belachelijk is dat mijn zusje en ik psychologische hulp hebben, dat het allemaal veel erger kan en dat we die hulp echt niet nodig hebben. Uiteraard kent hij alleen het verhaal van mijn vaders kant en heeft hij nog nooit vragen gesteld aan een van ons, maar dat hij dat zo uitgebreid verkondigt, vind ik wel erg. Ik overweeg om met hem te gaan praten, maar mijn broertje, dat hem wel gesproken heeft, gaf aan dat dat echt geen enkele vorm van zin heeft, overtuigd als hij is van zijn versie.

Nee hoor, dat vind ik niet erg. Mijn moeder woont nu met mijn zusje (van 18) in een tijdelijke woonruimte. Het gaat met haar op en af, sommige dagen voelt ze zich redelijk strijdlustig, op andere dagen verzandt ze weer in haar slachtofferrol. Mijn zusje heeft nog weinig vertrouwen in haar en heeft bovendien vorige week haar eindexamen afgerond (of ze het haalt, is nog spannend), dus gezellig is het niet altijd tussen die 2. Ik kan af en toe ontploffen als mijn moeder weer vreselijk zielig is, als mn vader weer op de ramen heeft staan bonken en ze gaat dan op de bank zielig zitten zijn en dat heb ik haar ook gezegd. Nu kwam ze gisteren heel voorzichtig met dat ze het zo moeilijk vindt als ze het moeilijk heeft om dat dan tegen mij te zeggen, omdat ik dat niet meer wilde horen. Dan erger ik me ook, heb haar duidelijk gemaakt dat ik niet van haar verwacht dat ze het nooit moeilijk heeft, maar wel dat ze er iets mee doet op het moment dat mijn vader weer fratsen heeft. Ze zegt dat dan te snappen, maar ze blijft een heel zwak schaapje. En dat irriteert me. Ik weet dat sommige mensen het gewoon echt niet in hun karakter hebben om van zich af te bijten, maar ik kan er niet bij hoe iemand zich 34 jaar als voetveeg kan laten behandelen, haar kinderen kan laten mishandelen en dan nog heel zielig gaat zitten zijn ipv kwaad.

Met haar keuze is ze wel heel blij, met de dag zekerder ook, dus terug gaat ze zeker niet. Maar feitelijk heeft mijn vader dus nog steeds de regie, hij is ook het proces rond de scheiding enorm aan het frustreren. Ik ben echt wel dol op mn moeder, maar af en toe wil ik haar het liefst een schop onder haar billen geven en merk ik aan mezelf dat ik haar zielige gezicht niet meer kan zien. Uit frustratie, omdat ze het zelf doet.

Ja zusje, dat herken ik ook. Ik merk dat ik ook afstand van mn moeder wil nemen om die reden, ik ben haar altijd maar aan het oppeppen en vertellen wat ze moet doen en voor haar aan het zorgen en dat is altijd al zo geweest. Een van mijn ooms werkt als gezinstherapeut en kijkt dus net even anders tegen onze situatie aan, al bemoeit hij er zich niet teveel mee, want objectief is hij natuurlijk niet. Maar hij heeft eens tegen me gezegd dat wij een volledig verstoorde ouder-kind relatie hebben, wij hebben altijd voor onze ouders gezorgd ipv andersom.

Ik heb nu een besluit genomen waarvan ik denk dat het goed voor me is, maar wat ik wel heel eng vind: Omdat ik vanaf volgende week vrijdag geen baan meer heb, (ik mag niet meer fulltime werken door alles stress ) ga ik van de kans gebruik maken en een maand naar Thailand. Alleen. Doodeng vind ik het.