Stiefkind bij ons/mij wonen

Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;

Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.

Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.

Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.

De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.

Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.

Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.

Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.

Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.

Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.

En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.

En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.

Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?

Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.

Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.

Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.

Rooss4.0 schreef: ↑

30-04-2025 11:46

Ik vind dat je het heel helder ziet en dat vind ik knap van je want het zal beslist een wissel trekken op jullie relatie. Je laat je vriend (en kind) dan ook niet vallen, je ondersteunt daar waar jij ondersteuning kunt bieden maar het gros zal op zijn bord terecht komen en daar mag hij zelf een slinger aan geven.

Ik hoop dat het jullie gaat lukken om een mooie balans te vinden tussen samenzijn en afstand. Ik zou willen aanraden daar zoveel mogelijk consistentie in te zoeken, goed voor de kinderen maar ook goed voor hem, dan weet hij wanneer hij de zorg even kan delen met jou mits jij daar voldoende energie en zin in/voor hebt.

Dank je wel.

Ik hoop dat het ons lukt. Anderzijds merk ik behoorlijk veel onrust en verdriet bij mijzelf omdat ik het gevoel heb dat het ook einde relatie zou kunnen betekenen.

En dan is mijn mantra en verstand wel; kinderen gaan voor.

Ergens vind ik voor mijzelf echt zwaar klote omdat ik wel heel blij en gelukkig ben in de relatie zoals deze tot voor kort was. Voor mijn gevoel is dat over en komt dat niet meer terug. En ik ga dat missen. Het samenzijn.

NomenNesci0 schreef: ↑

30-04-2025 11:49

To, de moeder heeft recht om op haar woorden terug te komen. Eerlijk gezegd hoop ik voor dit meisje dat er uiteindelijk een situatie ontstaat waarbij beide ouders genoeg draagkracht hebben (terug ontwikkeld) om samen het ouderschap vorm te geven. Ik hoop dat je vriend hulpverlening met beide armen omarmt voor zijn kinderen, zodat beide ouders de beste ouders kunnen zijn binnen hun mogelijkheden.

Dat hoop ik ook en ik zal daar alle steun in bieden.

Rooss4.0 schreef: ↑

30-04-2025 11:54

Het is ook klote, ik snap je gevoel. Maar trek geen overhaaste conclusies, het is heel goed mogelijk dat jullie wel degelijk een modus vinden die heel goed bij jullie past.
Ik lat zelf ruim 7 jaar, mijn vriend woont 1,5 uur rijden bij mij vandaan dus we moeten altijd een beetje moeite doen om elkaar te zien. Dat lukt echt wel als de relatie dat waard is.
Nu heb ik niet de kinderstruggles (meer) zoals jullie dus mijn situatie is natuurlijk wel anders maar het is nog niet verloren! Blijf praten.

Ik ga mijn best absoluut doen.
Het vliegt mij zo nu en dan een beetje aan en het is echt een stap terug.

Vriend zei gisteren; als ik weer in X ga wonen, dan rijd ik nadat ik dochter naar school heb gebracht naar het werk in onze woonplaats en dan kom ik ‘s avonds eten en ga dan weer terug om haar van de opvang te halen. Komt goed.

En toen dacht ik; ja, dat is het gewoon niet. Uurtje per dag eten, jij elke dag 3 uur in de auto. Wat is dat dan voor relatie?

quasi-onschuldig schreef: ↑

30-04-2025 13:25

Mooi dat hij een plan heeft. Een minimaal plan qua tijd samen maar desondanks een plan waaruit zijn intentie spreekt je te zien. Misschien niet zo lang mogelijk maar zo vaak en regelmatig mogelijk. Daar is ook wat voor te zeggen. Als je die dag veel te bespreken hebt dan kan je hem ook bellen terwijl hij in de file staat. Ik zou sowieso ook meer gaan inzetten op verbinding zoeken op nieuwe manieren. Elkaar wat vaker een extra lief berichtje sturen of fotootje. Of een briefje in zijn jas doen etc. Uiteindelijk ga je ook wel manieren vinden om elkaar efficiënter en dus langer te zien. Soms zal ze ook bij een vriendinnetje blijven eten na school en hoeft er niemand te haasten. Misschien kan zijn werk nog anders ingericht worden. Dat gebeurt niet totdat de noodzaak er is en dan moet je eens zien wat er allemaal geregeld kan worden. Zorgverlof misschien, werken vanuit 'huis'.

Het is wel erg minimaliseren. Niet verkeerd bedoeld. Van 3 jaar samenwonen naar bellen in de file en briefjes in de jaszak.

Daarnaast zit mijn vriend al 2 jaar in een burn-out en is net begonnen met een stukje therapeutisch terugkeren in een fysiek beroep. Dus nee. Thuiswerken kan ook niet.

Tis wat het is. Al krijg ik met vlagen wel meer de neiging de pleister er nu gelijk maar af te trekken en ermee te stoppen. Dan kan iedereen met wat minder bagage verder.

Ik zie het vandaag gewoon ff niet.

dweedledee schreef: ↑

30-04-2025 14:14

Niet vanuit tijdelijke emoties, permanente beslissingen nemen.

Doe even een stapje terug en ga iets leuks doen ter afleiding.

Doe ik. Dank je wel.

quasi-onschuldig schreef: ↑

30-04-2025 15:14

Sorry, ik wilde het niet bagatelliseren maar zo komt het wel over begrijp ik. Het is natuurlijk ook gewoon kut en onzeker. Het is ook niet eerlijk dat je verstandige beslissingen maakt die goed zijn voor de belangrijke mensen in je leven en dat je tegelijkertijd het gevoel hebt ze teleur te stellen en zelf ook niet bepaald beloond wordt. Er staat geen fanfare voor de deur, je krijgt geen check of gouden beker ookal heb je niks verkeerd gedaan en juist alle mogelijke inzet getoond. Het is een offer. Zoals zo vaak in ouderschap komen jouw behoeftes pas ergens op de laatste plaats. Ik denk dat je daar ook teleurgesteld over mag zijn. Ik hoopte met mijn vorige post wat gerust te stellen dat situaties soms verbeteren onder druk op manieren die je vooraf niet kan voorzien. Dat denk ik wel nog steeds maar leg dat maar ergens naast je neer voor wanneer je het wel weer durft te geloven. Misschien kun je jezelf de komende tijd op andere manieren meer tegemoet komen? Zijn er dingen die je nu niet doet die eigenlijk best wel kunnen of mogen en kun je die gaan onderzoeken? Doe dat 'ding' wel, meld je wel aan voor dat online gebeuren. Haal de hobby weer eens uit de lade. Als je geld hebt, geef het eens aan jezelf uit. Als je tijd hebt besteed je dat aan, juist, jezelf. Ben lief voor jezelf en laat anderen lief zijn voor jou.

Wat lief, dank je wel.

Rooss4.0 schreef: ↑

30-04-2025 15:26

Snap ik heel goed, het is ook stom!

Ik vind zijn plan om elke dag bij jou te komen eten veel te belastend eigenlijk voor jullie beiden. Waarom niet gewoon de weekenden samen zijn met alle kinderen? En wellicht af en toe een dag oppas zodat jullie 2-tijd hebben?

Het is wennen maar niet onmogelijk. Door mijn vriends´ baanverandering een poos geleden zien wij elkaar doordeweeks ook niet meer, dat was best even wennen maar eigenlijk vind ik de rust nu heel lekker. De weekenden zijn voor ons, de rest van de week is voor andere dingen.

Ja, het voelt stom en ik zie ff alleen beren op de weg.

Komt tijd, komt raad. Ik zal ermee moeten dealen.

ldp schreef: ↑

30-04-2025 18:22

Precies dit.
En dan vind je als alles stabiel is wel weer een weg om met elkaar om te gaan of je komt er achter dat het toch niet meer werkt. Dat hoef je nu niet overhaast te beslissen.

Die vader moet eerst maar zelf zorgen voor een basis voor dat meisje, want anders ben jij dat binnen de kortste keren en dan heb je helemaal het gevoel dat je niet meer terug kunt. Die vader lijkt nu al meer naar jou te hangen dan naar zijn eigen kind. Super onaantrekkelijk.

Die vader stelt zijn kind voorop, geloof mij maar. En dat vind ik alleen maar fijn. De reden dat hij “aan mij hangt” is omdat wij ons leven de afgelopen jaren hebben vormgegeven om de instabiele omgangsregeling en het weinig zien van zijn kinderen en op het moment dat daar enige berusting in kwam, is de zaak nogal gedraaid en moet hij zijn/ons leven op zijn kop zetten omdat hij juist voor zijn kind wil zorgen. Dat is hier niet eens een punt van discussie. Wat er wel is, is verdriet en onzekerheid over hoe nu verder.

Ik vind dat niet raar. Mijn vriend is een een goed mens die een hoop pech en verdriet en woede heeft moeten verstouwen en we hebben een redelijk gelukkige modus gevonden waarin dat een plekje kreeg. Nu moet hij er voor zijn kind zijn. Hij heeft daar geen seconde over getwijfeld en al het andere zal op de tweede plaats komen. Ook ik. Ik snap dat.

Ik snap ook dat je als mens -ik doe dat ook- misschien met onrealistische ideeën komt om toch een stukje te behouden van wat nu bekend en vertrouwd terrein is.