Kinderen
alle pijlers
Zoon
donderdag 11 september 2025 om 11:27
Mijn zoon van 19 kan 's ochtends al jaren zijn bed niet uitkomen, omdat hij de hele nacht online zit.
Hij zit op het MBO en hij heeft een geschiedenis van altijd te laat komen, of helemaal niet komen opdagen.
Ook bij de 5 bijbaantjes die hij inmiddels al gehad heeft.
Het was zwaar om hem door het voortgezet onderwijs te krijgen.
Altijd opstaan om hem uit bed te krijgen, want anders bleef hij gewoon liggen. En de tijd in de gaten houden, anders ging hij rustig een uur ontbijten en nog een tijdje op zijn telefoon en daarna een uurtje douchen.
We hebben een aantal keer bij de leerplichtambtenaar gezeten en gesprekken met docenten hierover gehad.
Dan doet hij heel redelijk, zegt dat hij begrijpt dat dit zo niet kan maar er verandert vervolgens niets.
We hebben het er erg vaak met hem over gehad, of hij misschien hulp nodig heeft, zich niet lekker in zijn vel voelt, of wat dan ook.
En we kunnen goed met hem praten en lachen, zijn vader en ik. Hij is niet depressief, heeft geen andere problemen, hij geeft zelf aan dat hij gewoon niet zo'n zin heeft in school of werken. En wat iedereen daarvan vindt, maakt hem niets uit. Hij is wel heel actief met zijn hobby.
Maar nu is dus het nieuwe schooljaar begonnen, (hij wilde deze opleiding zelf doen) en begint het weer van voor af aan.
Zelf vindt hij het allemaal maar overdreven als wij boos worden. Docenten zijn ook allemaal stom, de managers bij de bijbaantjes waren ook allemaal zeikerds.
Buiten dit gedoe om, is het een leuke jongen, hij heeft vrienden, een vriendin en dus een hobby die hij vaak uitvoert.
Maar gisteren was het dus weer raak, hij bleef gewoon in bed liggen want hij was zo moe. (de 1000e keer)
Omringd door vuile vaat.
Hij is erg groot, dus uit bed sleuren gaat niet.
Hij lag daar te stinken om 10:00 dus ik doe zijn gordijnen open, en hij zegt "de gordijnen opendoen gaat echt niet helpen hoor"
Toen werd ik woest en ik heb dus heel hard geschreeuwd tegen hem. En ik heb expres zo'n ranzig bord stuk gegooid op de grond.
En een schaaltje met nootjes knalde door zijn hele kamer. Het was echt akelig en ik voel me er superrot over. Toen heb ik beneden een tijdje zitten janken.
Ik ga het er straks met hem over hebben, dat ik wanhopig werd maar dat mijn reactie niet oke was.
Wat moet ik hiermee? Is dit herkenbaar voor anderen?
Ik kan hem toch niet maar in zijn bed laten liggen en niet naar school laten gaan? Of moet ik dat juist wel doen? Kan dit vanzelf goedkomen?
Vandaag ligt hij dus weer in bed, ik krijg hem er niet uit.
Met iemand praten heeft geen zin, hij laat zich niets vertellen en hij is niet snel onder de indruk.
Hij zit op het MBO en hij heeft een geschiedenis van altijd te laat komen, of helemaal niet komen opdagen.
Ook bij de 5 bijbaantjes die hij inmiddels al gehad heeft.
Het was zwaar om hem door het voortgezet onderwijs te krijgen.
Altijd opstaan om hem uit bed te krijgen, want anders bleef hij gewoon liggen. En de tijd in de gaten houden, anders ging hij rustig een uur ontbijten en nog een tijdje op zijn telefoon en daarna een uurtje douchen.
We hebben een aantal keer bij de leerplichtambtenaar gezeten en gesprekken met docenten hierover gehad.
Dan doet hij heel redelijk, zegt dat hij begrijpt dat dit zo niet kan maar er verandert vervolgens niets.
We hebben het er erg vaak met hem over gehad, of hij misschien hulp nodig heeft, zich niet lekker in zijn vel voelt, of wat dan ook.
En we kunnen goed met hem praten en lachen, zijn vader en ik. Hij is niet depressief, heeft geen andere problemen, hij geeft zelf aan dat hij gewoon niet zo'n zin heeft in school of werken. En wat iedereen daarvan vindt, maakt hem niets uit. Hij is wel heel actief met zijn hobby.
Maar nu is dus het nieuwe schooljaar begonnen, (hij wilde deze opleiding zelf doen) en begint het weer van voor af aan.
Zelf vindt hij het allemaal maar overdreven als wij boos worden. Docenten zijn ook allemaal stom, de managers bij de bijbaantjes waren ook allemaal zeikerds.
Buiten dit gedoe om, is het een leuke jongen, hij heeft vrienden, een vriendin en dus een hobby die hij vaak uitvoert.
Maar gisteren was het dus weer raak, hij bleef gewoon in bed liggen want hij was zo moe. (de 1000e keer)
Omringd door vuile vaat.
Hij is erg groot, dus uit bed sleuren gaat niet.
Hij lag daar te stinken om 10:00 dus ik doe zijn gordijnen open, en hij zegt "de gordijnen opendoen gaat echt niet helpen hoor"
Toen werd ik woest en ik heb dus heel hard geschreeuwd tegen hem. En ik heb expres zo'n ranzig bord stuk gegooid op de grond.
En een schaaltje met nootjes knalde door zijn hele kamer. Het was echt akelig en ik voel me er superrot over. Toen heb ik beneden een tijdje zitten janken.
Ik ga het er straks met hem over hebben, dat ik wanhopig werd maar dat mijn reactie niet oke was.
Wat moet ik hiermee? Is dit herkenbaar voor anderen?
Ik kan hem toch niet maar in zijn bed laten liggen en niet naar school laten gaan? Of moet ik dat juist wel doen? Kan dit vanzelf goedkomen?
Vandaag ligt hij dus weer in bed, ik krijg hem er niet uit.
Met iemand praten heeft geen zin, hij laat zich niets vertellen en hij is niet snel onder de indruk.
donderdag 11 september 2025 om 13:39
Je geeft aan dat hij jullie niet tot last is, maar wat ga je dan doen? De rest van z'n leven voor hem zorgen als dat hem goed uitkomt?
En je hebt het over straffen, dat is helemaal niet aan de orde. Hij heeft gewoon keuzes en daarbij horen consequenties. Dus of school en dingen worden voor hem betaald of geen school en zelf zorgen voor inkomen. Je hoeft niet eens kostgeld te vragen, maar ik zou stoppen om dan ook maar iets te betalen buiten eten/ drinken en dak boven het hoofd om. Als hij dan iets voor z'n hobby wil of met z'n vriendin wil doen, moet hij wel geld gaan regelen.
En ga gewoon dat gesprek met hem aan op een moment dat jullie beiden rustig zijn. Aangeven dat hij oud genoeg is om die keuze te maken, jij niet de strijd meer met hem aan gaat en je dan eigenlijk er niet meer mee bemoeien. Dan hoeft het ook geen ruzie te worden.
Oh en hij mag natuurlijk altijd op eerdere keuzes terugkomen.
En je hebt het over straffen, dat is helemaal niet aan de orde. Hij heeft gewoon keuzes en daarbij horen consequenties. Dus of school en dingen worden voor hem betaald of geen school en zelf zorgen voor inkomen. Je hoeft niet eens kostgeld te vragen, maar ik zou stoppen om dan ook maar iets te betalen buiten eten/ drinken en dak boven het hoofd om. Als hij dan iets voor z'n hobby wil of met z'n vriendin wil doen, moet hij wel geld gaan regelen.
En ga gewoon dat gesprek met hem aan op een moment dat jullie beiden rustig zijn. Aangeven dat hij oud genoeg is om die keuze te maken, jij niet de strijd meer met hem aan gaat en je dan eigenlijk er niet meer mee bemoeien. Dan hoeft het ook geen ruzie te worden.
Oh en hij mag natuurlijk altijd op eerdere keuzes terugkomen.
tinytiny wijzigde dit bericht op 11-09-2025 13:53
6.16% gewijzigd
donderdag 11 september 2025 om 13:42
Zijn vriendin is hetzelfde.Taskmaster schreef: ↑11-09-2025 13:38Toch jammer dat zo’n vriendin dan de redding van zo’n lamzak moet zijn.
Voor beter opvoeden zal t wel te laat zijn maar voor anderen met zonen wellicht nog niet.
Mensen lijken wel compleet doorgeslagen in wat ze allemaal maar pikken van hun jongvolwassen kinderen. Alles om het maar gezellig te houden.
donderdag 11 september 2025 om 13:44
Dat is een mooie term inderdaad die ik zelf ook wel eens toepas. Dan zie ik dat er iets mis gaat en laat ik het mis gaan want al -tig keer gewaarschuwd en laat het dan maar verkeerd gaan. Zijn uiteraard geen erge dingen of levensbedreigend maar soms moet je flink onderuit gaan om daarna een switch te kunnen maken. En het hoeft niet altijd gezellig en fijn thuis te zijn. Soms moet er even wat "uitgevochten" worden zodat het gezellig en fijn blijft.
donderdag 11 september 2025 om 13:51
Wij zijn een stuk strenger en het is hier nog gewoon gezellig.
Maar als er verder niets speelt kun je volgens mij ook nog best op de rem trappen als je dat nooit hebt gedaan. Tenslotte gaat het hier om een 19-jarige en die zijn andersom ook prima in staat om aan te geven dat ze nu 18+ en dus dit of dat zelf mogen bepalen, dus kun jij ook aangeven dat je dan nu dit en dat terugverwacht en/of niet meer gaat regelen.
Maar als er verder niets speelt kun je volgens mij ook nog best op de rem trappen als je dat nooit hebt gedaan. Tenslotte gaat het hier om een 19-jarige en die zijn andersom ook prima in staat om aan te geven dat ze nu 18+ en dus dit of dat zelf mogen bepalen, dus kun jij ook aangeven dat je dan nu dit en dat terugverwacht en/of niet meer gaat regelen.
donderdag 11 september 2025 om 13:52
Ik snap dit niet hoor. Hij is toch degene die het er nu allemaal niet zo gezellig op maakt door zijn gedrag? Je bent volledig uit je slof geschoten omdat hij zich als een verwend kind gedraagt. Hij voelt de ruimte om dit te kunnen doen omdat jullie als ouders ‘het allemaal wel een beetje gezellig willen houden’. Jullie durven geen consequenties aan zijn gedrag te verbinden en blijven hem faciliteren. En daardoor lever je zelf continu steeds meer in. En voel je je schuldig als je dan een keer uit je slof schiet. Dat is toch niet oké?
Ieder kind moet leren dat je soms in het leven iets moet doen waar je geen zin in hebt, ergens hard voor moeten werken, lange termijndenken, dat zijn toch allemaal dingen die je je kind wil meegeven? Waar je kind wat aan heeft later in zijn leven? Het ene kind leert dit nagenoeg ‘vanzelf’ en het andere kind heeft hier sturing bij nodig. Dat zegt niks over of het wel of niet gezellig kan zijn in huis. Gezelligheid en grenzen stellen gaan hand in hand, stel je geen grenzen dan lopen frustraties op.
Lukt grenzen stellen niet en ben je alleen maar aan het schreeuwen, of juist aan het vermijden en faciliteren, dan kun je hier mogelijk wel wat hulp bij gebruiken.
donderdag 11 september 2025 om 13:52
Deels herkenbaar TO. Mijn jongste zoon is 20 en neemt de dingen ook erg makkelijk. Langzaam maar zeker komt er wel verbetering in. De afgelopen jaren zei hij elke zomer dat hij een vakantiebaan zou nemen, maar deed dat uiteindelijk niet en gamede vooral. Dit jaar is hij dan eindelijk toch gaan werken en die vakantiebaan is nu overgegaan in een inval- en weekendbaan. Hij volgt zijn derde mbo-opleiding (bij de eerste twee na een jaar gestopt) en zit warempel nu in het tweede jaar. Is een nachtbraker (van mij geërfd) en gaat altijd te laat naar bed, gamet veel, heeft altijd iets aan staan om te luisteren of kijken. Dat baart mij misschien nog wel de meeste zorgen, omdat hij dus altijd afgeleid is en nooit eens rust en ruimte geeft aan eigen gedachten en reflectie. Maar ik zie over-all dus wel langzaam aan verbetering gelukkig, hij heeft ook een vriendengroep en sinds een paar maanden voor het eerst verkering.
Elk jaar heeft hij twee of drie periodes van ziek-zijn van meestal een week zonder duidelijke oorzaak. Dan voelt hij zich gewoon niet lekker en blijft thuis, ligt in bed of op de bank. Mijn man en ik vinden dat hij daar te makkelijk mee is, wij voelen ons ook weleens niet lekker maar gaan dan toch werken, maar we laten hem. Hij zal dan wel behoefte hebben aan rust, denk ik dan maar. Zijn kamer is wel een stinkhol en daar komt nog geen verbetering in. Daar kan ik boos om worden. En sommige gedragingen drijven me ook tot wanhoop. Zo leek het gisterochtend alsof hij gewoon naar school was gegaan (ik werk meestal tot laat en sta dus ook later op, hij is dan vaak al de deur uit). Pas toen hij niet gereageerd had op de vraag waarom hij niet bij oma was verschenen voor het eten, zoals afgesproken, en ook niet had geantwoord op appjes daarover, en ik daar niets meer op had gehoord trof ik hem toen ik 's avonds laat thuis kwam doodziek in zijn kamer aan. Hij had daar dus de hele dag gelegen, ik, man en oudste zoon wisten dat niet. Waren ook niet eerder gealarmeerd omdat hij - tot onze ergernis - wel vaker niets laat horen als hij niet komt eten of als je een vraag appt. Ik ben boos geworden, omdat ik ook ziek zou worden als uren per dag ik in zo'n stinkhol zou zitten, heb ik gesnauwd. Ik gleed bijna uit op de vloer van zijn kamer, toen ik het licht aandeed bleek er braaksel te liggen. Dat had hij maar laten liggen, want hij was té ziek om het op te ruimen en ook om zijn telefoon op te laden. Daarom had hij geen appjes gezien. Hij had ook niets gegeten of gedronken, want kon dat niet zelf pakken. Ik voel me nu schuldig omdat ik boos ben geweest en ook omdat hij daar zo alleen heeft gelegen, maar tegelijkertijd vind ik wel dat hij ondanks ziek-zijn dat wel moeten laten weten aan ons. Hij heeft ook zijn school kunnen berichten dat hij ziek was, dat had in een moeite door ook aan ons gekund. Mijn man had 's avonds nog op zijn deur geklopt maar het was donker in zijn kamer en er kwam geen antwoord, dus hij ging ervan uit dat onze zoon niet thuis was. Dus ik ben ook pissig op mijn man omdat hij het er zo makkelijk bij liet zitten eigenlijk. We moeten hier vanavond toch echt als gezin even goed over praten en afspraken maken dat we elkaar beter op de hoogte houden. Hopelijk werkt het, ik zou ook niet weten wat we anders kunnen doen dan laten zien wat dit doet en waarom het anders moet. Ik vind hem nog geenszins 'een volwassen man', zoals iemand anders reageert over de zoon van TO, die 19 is. In getal zijn ze dat misschien wel maar niet iedereen is al zo ver op die leeftijd om 'volwassen' genoemd te kunnen worden.
Ik dwaal af. Ik herken dus het passieve en 'makkelijke' gedrag. Reacties op TO als 'dan moet hij het huis maar uit' begrijp ik wel, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Voor op jezelf wonen, al is het op een kamer, is toch al snel minimaal 1.000 euro per maand nodig en van een bijbaantje en stufi valt dat niet mee. Ook van een fulltime minimumloon niet. En vind maar eens een kamer, dat is ook niet makkelijk. De zorgen als ouder zijn dan ook niet weg natuurlijk.
Stoppen met bekostigen van dingen kan natuurlijk, maar een telefoonabonnement en een hobby die volgens TO niet duur is, is wellicht voor die zoon ook wel op te brengen zonder iets aan zijn gedrag te veranderen.
Lastig hoor. Ik blijf meelezen.
Elk jaar heeft hij twee of drie periodes van ziek-zijn van meestal een week zonder duidelijke oorzaak. Dan voelt hij zich gewoon niet lekker en blijft thuis, ligt in bed of op de bank. Mijn man en ik vinden dat hij daar te makkelijk mee is, wij voelen ons ook weleens niet lekker maar gaan dan toch werken, maar we laten hem. Hij zal dan wel behoefte hebben aan rust, denk ik dan maar. Zijn kamer is wel een stinkhol en daar komt nog geen verbetering in. Daar kan ik boos om worden. En sommige gedragingen drijven me ook tot wanhoop. Zo leek het gisterochtend alsof hij gewoon naar school was gegaan (ik werk meestal tot laat en sta dus ook later op, hij is dan vaak al de deur uit). Pas toen hij niet gereageerd had op de vraag waarom hij niet bij oma was verschenen voor het eten, zoals afgesproken, en ook niet had geantwoord op appjes daarover, en ik daar niets meer op had gehoord trof ik hem toen ik 's avonds laat thuis kwam doodziek in zijn kamer aan. Hij had daar dus de hele dag gelegen, ik, man en oudste zoon wisten dat niet. Waren ook niet eerder gealarmeerd omdat hij - tot onze ergernis - wel vaker niets laat horen als hij niet komt eten of als je een vraag appt. Ik ben boos geworden, omdat ik ook ziek zou worden als uren per dag ik in zo'n stinkhol zou zitten, heb ik gesnauwd. Ik gleed bijna uit op de vloer van zijn kamer, toen ik het licht aandeed bleek er braaksel te liggen. Dat had hij maar laten liggen, want hij was té ziek om het op te ruimen en ook om zijn telefoon op te laden. Daarom had hij geen appjes gezien. Hij had ook niets gegeten of gedronken, want kon dat niet zelf pakken. Ik voel me nu schuldig omdat ik boos ben geweest en ook omdat hij daar zo alleen heeft gelegen, maar tegelijkertijd vind ik wel dat hij ondanks ziek-zijn dat wel moeten laten weten aan ons. Hij heeft ook zijn school kunnen berichten dat hij ziek was, dat had in een moeite door ook aan ons gekund. Mijn man had 's avonds nog op zijn deur geklopt maar het was donker in zijn kamer en er kwam geen antwoord, dus hij ging ervan uit dat onze zoon niet thuis was. Dus ik ben ook pissig op mijn man omdat hij het er zo makkelijk bij liet zitten eigenlijk. We moeten hier vanavond toch echt als gezin even goed over praten en afspraken maken dat we elkaar beter op de hoogte houden. Hopelijk werkt het, ik zou ook niet weten wat we anders kunnen doen dan laten zien wat dit doet en waarom het anders moet. Ik vind hem nog geenszins 'een volwassen man', zoals iemand anders reageert over de zoon van TO, die 19 is. In getal zijn ze dat misschien wel maar niet iedereen is al zo ver op die leeftijd om 'volwassen' genoemd te kunnen worden.
Ik dwaal af. Ik herken dus het passieve en 'makkelijke' gedrag. Reacties op TO als 'dan moet hij het huis maar uit' begrijp ik wel, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Voor op jezelf wonen, al is het op een kamer, is toch al snel minimaal 1.000 euro per maand nodig en van een bijbaantje en stufi valt dat niet mee. Ook van een fulltime minimumloon niet. En vind maar eens een kamer, dat is ook niet makkelijk. De zorgen als ouder zijn dan ook niet weg natuurlijk.
Stoppen met bekostigen van dingen kan natuurlijk, maar een telefoonabonnement en een hobby die volgens TO niet duur is, is wellicht voor die zoon ook wel op te brengen zonder iets aan zijn gedrag te veranderen.
Lastig hoor. Ik blijf meelezen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 11 september 2025 om 13:53
Taskmaster schreef: ↑11-09-2025 13:38Toch jammer dat zo’n vriendin dan de redding van zo’n lamzak moet zijn.
Voor beter opvoeden zal t wel te laat zijn maar voor anderen met zonen wellicht nog niet.
Mensen lijken wel compleet doorgeslagen in wat ze allemaal maar pikken van hun jongvolwassen kinderen. Alles om het maar gezellig te houden.
Ach ja, bij mijn zoon heeft vriendin erg geholpen, niet als redding maar wel als iemand waar hij veel interesses mee deelde waarbij haar enthousiasme over de opleiding inderdaad meer deed dan het enthousiasme van zijn ouders...
donderdag 11 september 2025 om 14:00
Ik ben >15 jaar docent geweest van jongens van 18-23.
En diverse daarvan hebben bij de diplomering gezegd dat ze blij waren dat ze af en toe een harde schop onder de kont hebben gekregen, want dat ze met goede gesprekken en zo niks opschoten. Niet dat die harde schop altijd van mij kwam, maar ze vonden het achteraf bezien niet erg en best functioneel als iemand eens echt kwaad werd en ze de consequenties voelden ipv weer een zachtzinnige vermaning. Doe daarmee wat je wil.
En diverse daarvan hebben bij de diplomering gezegd dat ze blij waren dat ze af en toe een harde schop onder de kont hebben gekregen, want dat ze met goede gesprekken en zo niks opschoten. Niet dat die harde schop altijd van mij kwam, maar ze vonden het achteraf bezien niet erg en best functioneel als iemand eens echt kwaad werd en ze de consequenties voelden ipv weer een zachtzinnige vermaning. Doe daarmee wat je wil.
Na zevenhonderd jaren
donderdag 11 september 2025 om 14:15
Je kan iemand niet dwingen maar je kan wel stoppen met faciliteren. Hij kan zelf alles regelen qua opleiding. Staat hij niet op of gaat hij niet dan is het eigen verantwoordelijkheid. De consequenties zijn voor hem zelf (maar ook als hij wel wel haalt dan kan hij ook trots zijn op zijn eigen prestaties.) Het is zijn opleiding en hij wil die opleiding doen en dus regelt hij het zelf (of niet.)
Ik zou niks meer voor hem betalen. Dat mag hij ook zelf regelen. Hij kan gaan werken.
Verder zou ik verwachten dat hij in het huishouden meedraait en bijvoorbeeld zijn eigen was doet en 1 of 2 x per week kookt (of wat andere dingen.) Dat is wel minimaal.
En kostgeld kan een stok achter de deur zijn om wat meer geld te verdienen en wat meer bewustzijn te krijgen over wat alle kosten nou precies zijn (je kan het geld ook voor hem sparen natuurlijk en later geven als hij het huis uitgaat.) Maar ook zonder kostgeld kan je natuurlijk veel minimaler zijn qua faciliteren. Hij regelt gewoon vanaf nu zijn eigen zaakjes en leeft thuis mee als een volwaardige huisgenoot die ook zijn aandeel in het huishouden doet.
Je hoeft niet boos te worden of ruzie te krijgen maar je laat alles bij hemzelf (ook qua kosten.) Zal de sfeer in huis minder goed worden? Misschien wel maar uiteindelijk is het jullie taak om hem te helpen een verantwoordelijke volwassene te worden en dat is niet altijd leuk natuurlijk. Je kan wat dat betreft ook wat harder voor jezelf worden.
Ik zou niks meer voor hem betalen. Dat mag hij ook zelf regelen. Hij kan gaan werken.
Verder zou ik verwachten dat hij in het huishouden meedraait en bijvoorbeeld zijn eigen was doet en 1 of 2 x per week kookt (of wat andere dingen.) Dat is wel minimaal.
En kostgeld kan een stok achter de deur zijn om wat meer geld te verdienen en wat meer bewustzijn te krijgen over wat alle kosten nou precies zijn (je kan het geld ook voor hem sparen natuurlijk en later geven als hij het huis uitgaat.) Maar ook zonder kostgeld kan je natuurlijk veel minimaler zijn qua faciliteren. Hij regelt gewoon vanaf nu zijn eigen zaakjes en leeft thuis mee als een volwaardige huisgenoot die ook zijn aandeel in het huishouden doet.
Je hoeft niet boos te worden of ruzie te krijgen maar je laat alles bij hemzelf (ook qua kosten.) Zal de sfeer in huis minder goed worden? Misschien wel maar uiteindelijk is het jullie taak om hem te helpen een verantwoordelijke volwassene te worden en dat is niet altijd leuk natuurlijk. Je kan wat dat betreft ook wat harder voor jezelf worden.
donderdag 11 september 2025 om 14:22
We spreken hem ook echt wel toe hoor, en we proberen regelmatig een beroep te doen op zijn redelijkheid. Het is niet dat we hem alleen maar over zijn hoofdje aaien.
Maar goed, ik heb ook nog nooit een advies van mijn ouders aangenomen, ik zei altijd ja maar deed wat ik zelf wilde. Misschien lijkt hij wel wat op mij
Maar goed, ik heb ook nog nooit een advies van mijn ouders aangenomen, ik zei altijd ja maar deed wat ik zelf wilde. Misschien lijkt hij wel wat op mij
donderdag 11 september 2025 om 14:24
Het gaat niet over toespreken maar consequenties laten ervaren.Yakuzakiko schreef: ↑11-09-2025 14:22We spreken hem ook echt wel toe hoor, en we proberen regelmatig een beroep te doen op zijn redelijkheid. Het is niet dat we hem alleen maar over zijn hoofdje aaien.
Maar goed, ik heb ook nog nooit een advies van mijn ouders aangenomen, ik zei altijd ja maar deed wat ik zelf wilde. Misschien lijkt hij wel wat op mij
donderdag 11 september 2025 om 14:33
ik zou gewoon aan zoon mededelen dat hij vanaf vandaag voor een kamer/woning buiten zijn huidige huis gaat kijken, doet hij natuurlijk niet dus daar zou ik voor mezelf een taak van maken. Hup hup op kamers en lekker zelf alles regelen daar.
Met 19 jaar kun je best luisteren naar je ouders dat ze het niet meer kunnen aanzien hoe je je leven vergooit en dat ze dan liever hebben dat hij dat ergens anders gaat doen. Uiteraard meteen starten met vragen van kostgeld , de was zelf gaan doen en zijn eigen internetabo gaan betalen. (als in hij krijgt de wifi code als bedrag x is betaald )
Met 19 jaar kun je best luisteren naar je ouders dat ze het niet meer kunnen aanzien hoe je je leven vergooit en dat ze dan liever hebben dat hij dat ergens anders gaat doen. Uiteraard meteen starten met vragen van kostgeld , de was zelf gaan doen en zijn eigen internetabo gaan betalen. (als in hij krijgt de wifi code als bedrag x is betaald )
donderdag 11 september 2025 om 14:40
Nou gewoon in bed laten dan, zijn leven, zijn keuzes.Yakuzakiko schreef: ↑11-09-2025 14:22We spreken hem ook echt wel toe hoor, en we proberen regelmatig een beroep te doen op zijn redelijkheid. Het is niet dat we hem alleen maar over zijn hoofdje aaien.
Maar goed, ik heb ook nog nooit een advies van mijn ouders aangenomen, ik zei altijd ja maar deed wat ik zelf wilde. Misschien lijkt hij wel wat op mij
Dat je zijn kamer instormt en gordijnen opent vind ik een beetje ongepast op z'n 19e, het is een volwassen burger met stemrecht en recht op privacy.
donderdag 11 september 2025 om 14:58
donderdag 11 september 2025 om 15:09
Ok dat scheelt.
Maar als iemand dit bij jou zou doen morgenochtend om 6:00 uur, je gordijnen opendoen en commentaar geeft op hoe je slaapkamer eruit ziet, dan neem je die toch ook niet serieus?
In de geschiedenis van de mensheid hebben dit soort interventies denk ik nog nooit enig effect gesorteerd bij wie dan ook, jong of oud.
donderdag 11 september 2025 om 15:15
Om 10h, niet om 6 uur. Daarnaast schrijft TO duidelijk dat het een structureel probleem is, het niet opstaan en dat daar de frustratie over ging. Dan vind ik het niet gek dat je een keer uit je slof schiet.bijtie schreef: ↑11-09-2025 15:09Ok dat scheelt.
Maar als iemand dit bij jou zou doen morgenochtend om 6:00 uur, je gordijnen opendoen en commentaar geeft op hoe je slaapkamer eruit ziet, dan neem je die toch ook niet serieus?
In de geschiedenis van de mensheid hebben dit soort interventies denk ik nog nooit enig effect gesorteerd bij wie dan ook, jong of oud.
Dan het bij zoon verder niet (meer) binnenkomt is duidelijk en ik denk dat er goede tips zijn gekomen in dit topic hoe TO het zou kunnen aanvliegen. Beetje flauw om dit zo op TO’s (kapotte;)) bordje te leggen als zijnde sowieso niet serieus te nemen.
Where is my mind?
donderdag 11 september 2025 om 15:18
Het was dan ook geen weloverwogen actie, het werd me gewoon even zwart voor de ogen.bijtie schreef: ↑11-09-2025 15:09Ok dat scheelt.
Maar als iemand dit bij jou zou doen morgenochtend om 6:00 uur, je gordijnen opendoen en commentaar geeft op hoe je slaapkamer eruit ziet, dan neem je die toch ook niet serieus?
In de geschiedenis van de mensheid hebben dit soort interventies denk ik nog nooit enig effect gesorteerd bij wie dan ook, jong of oud.
donderdag 11 september 2025 om 15:23
Ik vind het ergens wel gek dat je uit je slof schiet, als je als opvoeder vooral een gezellig warm pakje boter bent geweest al die jaren.SurferRosa schreef: ↑11-09-2025 15:15Om 10h, niet om 6 uur. Daarnaast schrijft TO duidelijk dat het een structureel probleem is, het niet opstaan en dat daar de frustratie over ging. Dan vind ik het niet gek dat je een keer uit je slof schiet.
Dan het bij zoon verder niet (meer) binnenkomt is duidelijk en ik denk dat er goede tips zijn gekomen in dit topic hoe TO het zou kunnen aanvliegen. Beetje flauw om dit zo op TO’s (kapotte;)) bordje te leggen als zijnde sowieso niet serieus te nemen.
Nu is hij met 19 een verwend nest dat overal vaat laat slingeren en sta je te stampvoeten in zijn kamer. Dan is van ouderlijk gezag waarschijnlijk nooit sprake geweest en dat gaat nu ook niet meer gebeuren, je zet jezelf alleen maar voor schut op dat moment.
donderdag 11 september 2025 om 15:24
Ik denk niet dat de onderlinge verhoudingen er beter op worden zo, laat staan de sfeer. En dit is wel hun gezinsleven. Ze hebben het leuk met elkaar en praten over alles. Dat zet je wel op scherp met deze harde maatregelen en zelf zou ik dat nooit doen.Saelle1 schreef: ↑11-09-2025 14:15Je kan iemand niet dwingen maar je kan wel stoppen met faciliteren. Hij kan zelf alles regelen qua opleiding. Staat hij niet op of gaat hij niet dan is het eigen verantwoordelijkheid. De consequenties zijn voor hem zelf (maar ook als hij wel wel haalt dan kan hij ook trots zijn op zijn eigen prestaties.) Het is zijn opleiding en hij wil die opleiding doen en dus regelt hij het zelf (of niet.)
Ik zou niks meer voor hem betalen. Dat mag hij ook zelf regelen. Hij kan gaan werken.
Verder zou ik verwachten dat hij in het huishouden meedraait en bijvoorbeeld zijn eigen was doet en 1 of 2 x per week kookt (of wat andere dingen.) Dat is wel minimaal.
En kostgeld kan een stok achter de deur zijn om wat meer geld te verdienen en wat meer bewustzijn te krijgen over wat alle kosten nou precies zijn (je kan het geld ook voor hem sparen natuurlijk en later geven als hij het huis uitgaat.) Maar ook zonder kostgeld kan je natuurlijk veel minimaler zijn qua faciliteren. Hij regelt gewoon vanaf nu zijn eigen zaakjes en leeft thuis mee als een volwaardige huisgenoot die ook zijn aandeel in het huishouden doet.
Je hoeft niet boos te worden of ruzie te krijgen maar je laat alles bij hemzelf (ook qua kosten.) Zal de sfeer in huis minder goed worden? Misschien wel maar uiteindelijk is het jullie taak om hem te helpen een verantwoordelijke volwassene te worden en dat is niet altijd leuk natuurlijk. Je kan wat dat betreft ook wat harder voor jezelf worden.
Natuurlijk hoop je dat je kinderen verantwoordelijke volwassenen worden, maar afgezien van zijn laksheid mbt school klinkt hij als een prima jongen die later vast zijn weg wel vindt in het leven. Ik zou geen strenge maatregelen treffen en kostgeld gaan vragen als dat niet in de lijn ligt van de opvoeding tot nu toe. Daar beginnen ‘strikte’ ouders hopelijk eerder mee; een 19-jarige kun je moeilijk opeens confronteren met een heel nieuw beleid en ik denk dat de ouders zich er ook niet goed bij zullen voelen.
Uiteindelijk doet iedereen het op zijn eigen manier, perfect is het nooit, maar binnen een gezin waar nooit strenge regels zijn opgesteld, gaat dit waarschijnlijk averechts werken.
donderdag 11 september 2025 om 15:25
Yakuzakiko schreef: ↑11-09-2025 14:22We spreken hem ook echt wel toe hoor, en we proberen regelmatig een beroep te doen op zijn redelijkheid. Het is niet dat we hem alleen maar over zijn hoofdje aaien.
Maar goed, ik heb ook nog nooit een advies van mijn ouders aangenomen, ik zei altijd ja maar deed wat ik zelf wilde. Misschien lijkt hij wel wat op mij
Even omdenken. Het gaat niet of hij jullie adviezen aanneemt. Dat moet hij zelf bepalen op zijn leeftijd. Het gaat erom dat jij grenzen gaat stellen wat je wel of niet accepteert.
donderdag 11 september 2025 om 15:25
Dat betekent: ik neem geen verantwoordelijkheid voor mijn actie.Yakuzakiko schreef: ↑11-09-2025 15:18Het was dan ook geen weloverwogen actie, het werd me gewoon even zwart voor de ogen.
Niet lullig bedoeld, maar als je met zo'n houding je kind voorleeft hoe moet die dan weten wat verantwoordelijkheid is?
donderdag 11 september 2025 om 15:45
Taskmaster schreef: ↑11-09-2025 13:38Toch jammer dat zo’n vriendin dan de redding van zo’n lamzak moet zijn.
Voor beter opvoeden zal t wel te laat zijn maar voor anderen met zonen wellicht nog niet.
Mensen lijken wel compleet doorgeslagen in wat ze allemaal maar pikken van hun jongvolwassen kinderen. Alles om het maar gezellig te houden.
Sprak de kinderpsycholoog
donderdag 11 september 2025 om 16:04
Qeslisabeth87 schreef: ↑11-09-2025 13:52Ik snap dit niet hoor. Hij is toch degene die het er nu allemaal niet zo gezellig op maakt door zijn gedrag? Je bent volledig uit je slof geschoten omdat hij zich als een verwend kind gedraagt. Hij voelt de ruimte om dit te kunnen doen omdat jullie als ouders ‘het allemaal wel een beetje gezellig willen houden’. Jullie durven geen consequenties aan zijn gedrag te verbinden en blijven hem faciliteren. En daardoor lever je zelf continu steeds meer in. En voel je je schuldig als je dan een keer uit je slof schiet. Dat is toch niet oké?
Ieder kind moet leren dat je soms in het leven iets moet doen waar je geen zin in hebt, ergens hard voor moeten werken, lange termijndenken, dat zijn toch allemaal dingen die je je kind wil meegeven? Waar je kind wat aan heeft later in zijn leven? Het ene kind leert dit nagenoeg ‘vanzelf’ en het andere kind heeft hier sturing bij nodig. Dat zegt niks over of het wel of niet gezellig kan zijn in huis. Gezelligheid en grenzen stellen gaan hand in hand, stel je geen grenzen dan lopen frustraties op.
Lukt grenzen stellen niet en ben je alleen maar aan het schreeuwen, of juist aan het vermijden en faciliteren, dan kun je hier mogelijk wel wat hulp bij gebruiken.
Hier ben ik het wel mee eens.
Opvoeden is toch ook duidelijk zijn en grenzen durven stellen. Alleen maar lief zijn noem ik niet opvoeden, waarmee ik niet wil zeggen dat jij niet goed opvoed, TO.
Ik zou eerst zorgen dat je op 1 lijn met je man komt. En vanuit daar het gesprek aangaan en duidelijk maken dat er een grens bereikt is.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
donderdag 11 september 2025 om 16:14
Ik hoorde eens ergens dat het doel van ouders niet is om beste vrienden met je kind te worden, daar hebben ze vrienden voor als het goed is. Maar dat het doel is om ze klaar te stomen voor de maatschappij zodat ze als ze volwassen zijn (wettelijk gezien op hun 18e) zelfstandig en zelfredzaam zijn en zichzelf kunnen bedruipen en handhaven.
Dan is het maar niet gezellig. Dat komt wel weer goed, en later zijn ze je dankbaar dat je ze zo hebt opgevoed tot 'volwassenheid'.
Althans, zo is het bij mij en mijn siblings naar mijn ouders toe.
Dan is het maar niet gezellig. Dat komt wel weer goed, en later zijn ze je dankbaar dat je ze zo hebt opgevoed tot 'volwassenheid'.
Althans, zo is het bij mij en mijn siblings naar mijn ouders toe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
