Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Selune.
Donderdag migraine dan maar?

Hier ook niet stoer, maar in alle staten.
Kan niet, mag niet, slecht. Angst.

Selune, wat zwaar is het nu voor je. Ik vind dat zo rot voor je, en zou je gek genoeg gunnen dat jij dat ook zo voelt. Als iets dat heel verdrietig voor jou is, niet iets waarin jij faalt of zeurt. Je doet ontzettend je best om overeind te blijven en je werk goed te doen, dus het kan echt niet gezegd worden dat je een zeikerd bent. Als je die zware rugzak af kon zetten zou je dat immers meteen doen.

Bestaat er eigenlijk zoiets als een omgekeerde trigger? Voorwerpen, mantra's, activiteiten die iets fijns oproepen, die een gevoel van rust of veiligheid geven? Geen ambitieus zelfzorg stappenplan dat in de donkerte te moeilijk is om je toe te zetten, maar iets kleins dat een waakvlammetje van hoop levend kan houden...
Ik heb dat bijvoorbeeld met mijn lange jas met zakken. Nu ik weer vaker in het donker onderweg zal moeten geeft die jas me een gevoel van bescherming, van overal op zijn voorbereid. Placebo natuurlijk, maar het helpt me toch een beetje.

Avo, ik denk aan je deze week. Sowieso elke keer als ik een avocado zie.

Diva, de post van Lucy aan jou zegt het beter dan ik zou kunnen. Als extra externe validatie hierbij: je mag op eigen tempo. Het is het enige tempo dat werkt.

Ik spreek psych vrijdag. Ik spreek haar elke week en voor haar praktijk is dat een vrij hoge frequentie, meer vragen vind ik heel eng. Als ze me te intensief vind stuurt ze me straks weg en de winter zonder haar trek ik niet.
Ik zou zo graag overal van weg zijn, maar van mezelf vluchten kan niet. Ik voel me inderdaad overal tekort schieten. Alles doet zoveel pijn op het moment.

Ik had nog niet weer op de laatste berichten gereageerd. Het voelt inderdaad bevrijdend Avo. Fysiek maar ook mentaal voel ik me vrijer. En ook veilig bij vriend inderdaad.

Net als in sommige berichten hiervoor heb ik ook altijd veel moeite gehad met wie ben ik, wat wil ik, wil ik iets zelf of wil mijn vermijdende/dwangmatige/depressieve/onzekere kant dat, en waar doe je dan goed aan? Ik zat zo vreselijk vast in mijn hoofd. Dingen stap voor stap aanpakken en een heel therapieproces stap voor stap doorlopen: ik had werkelijk geen flauw idee wat therapeuten daarmee bedoelden. Ik ben zwart-wit / alles-niets geprogrammeerd. Dus ik had geen idee hoe een grijs gebied met kleine stappen er überhaupt uitzag. Ik vond de metafoor van dingen stapsgewijs aanpakken, als sporten op een ladder, echt zo vreemd en onzin. Maar dat gaat nu toch beter, ik ben een believer geworden (vroegere-ik denkt echt: Rainy, doe niet zo raar, zo zijn wij helemaal niet, hahaha). Zodanig dat ik aan het eind van een therapietraject voor de gein een decoratieve ladder heb gekocht om in m'n woonkamer te zetten. Als grap omdat ik er nu zo anders over denk dan vroeger, en ook praktisch met het idee van: als je die ladder ziet staan wordt je onderbewustzijn toch elke keer even herinnerd aan het feit dat je dingen stap voor stap moet doen.

Klopt Maisnon: ik voel me beter dus de eetstoornis heeft niet meer zo de overhand als voorheen, hoewel het altijd meer aanwezig is dan ik wil. Wat wel helpt is dat ik tijdens therapie al had gewerkt aan meer openheid rondom de eetstoornis. Ik had altijd heel veel schaamte rondom mijn eetgedrag/koopgedrag. Ik vind er nu nog steeds wel wat van, maar ik deel ondanks dat wel veel met mensen om me heen. En ik vecht er minder tegen, zoek wat meer die o-zo-fijne grijze middenweg. Dat kan er heel praktisch bijvoorbeeld zo uitzien: een lunch van kwark en een beetje chips. Soms heb ik heel erg moeite met het kiezen voor de verantwoorde optie. En soms denk ik dan oké prima Rainy, als jij met wat chips on the side wél nu die kwark eet dan doe je dat maar lekker.

*Nu heb ik heel erg de neiging om uit te gaan leggen dat die chips naast de kwark vaak echt niet het enige ongezonde/snackige op een dag is. Dat ik eigenlijk dagelijks wel meerdere momenten heb met ongezond/snackvoedsel (dat is objectief echt zo, niet een wat-doe-ik-het-toch-slecht-mening). Want oh wee als mensen op basis van onvolledige informatie een te positief beeld van mij gaan vormen. Altijd leuk, zo'n overanalytisch brein met meedogenloze normen.

Nou ja goed, zo gaat dat dus. Ondanks al die gedachtegangen en minder-actieve-maar-toch-nog-actieve-stoornissen probeer ik er zo goed mogelijk doorheen te navigeren en al met al zit ik er dan toch stukken beter bij dan een paar jaar geleden.

Lieve Avo. Je doet het toch maar! En het mag wel lieverd, jij mag daar in alle veiligheid alles zeggen en doen wat nodig is om een stapje verder te komen. En ik snap helemaal dat het zo niet voelt, maar je hebt het recht dit te doen lieverd. Alleen al het doen maakt je superstoer for ever voor mij! Ik durf het allemaal niet en jij doet het gewoon!

Donderdag migraine betekent dat ik een aantal mensen gigantisch in de kou laat staan. Dat voelt als ontzettend falen. En durf ik eigenlijk gewoon niet.

Ik heb wel dingen om me een beetje 'hier te houden'. Heb in de slechte periodes altijd elastiekjes om m'n arm voor de (pijn)prikkel. Probeer ook kleding te dragen die fijn voelt en ik draag in ieder geval niets dat doet denken aan kleding van toen. Thuis heb ik een knuffel (schaam), maar dat kan op m'n werk echt niet. Ik heb wel op werk altijd veilig drinken binnen handbereik om de ergste paniek te beteugelen; zolang ik kan slikken kan ik aan mezelf bewijzen dat ik niet stik (meestal mijn sterkste paniekprikkel is stikken). En als er iemand is die ik echt vertrouw in de buurt is helpt het als ik gewoon een vetrouwde stem hoor die niet in toen past. Niet echt het tegenovergestelde maar wel helpend.

Ouder een week geleden uit het revalidatiecentrum opgehaald. Vannacht een hersenbloeding gehad. Al ruim een jaar aan het rennen. Kan er nou even een maandje NIETS zijn????? Ik ben ZO moe

Avo, stoer hoeft ook niet. In alle staten lijkt me ook 'normaal', gezien de omstandigheden.
Het enige wat je hoeft te doen is te blijven ademen. Als je het idee hebt het allemaal niet te redden, mag je om hulp vragen.
Selune heeft gelijk: jij hebt alle recht dit te doen. Jij bent nu de baas over jouw leven, dat zijn zij niet. Ik snap dat het niet zo voelt, maar jij mag de beslissing nemen dat je hulp wil. Je mag het willen, je mag praten, je mag je laten helpen. En je mag het doodeng vinden.

Ik reageer morgen verder op iedereen.

Ik denk aan je avo.

Lucy: Dankjewel voor je uitgebreide post waarin je het proces uitlegt. Ik vind het een heel herkenbaar en duidelijk verhaal, waarin ik nog helemaal aan het begin sta. Ik snap nu ook beter waar ik bij de ggz mee bezig is was: gaan ontdekken wat ik zelf wil. Al was dat vooral op cognitief vlak en werd m'n lijf er niet bij betrokken. Nu bij hapto komt dat er uiteraard wél bij en dan blijkt ook hoe moeilijk en nieuw (actief) voelen voor mij is. Het lukt vaak maar even en zodra zij tegen me begint te praten, zit ik meteen weer in mijn hoofd.

Ik vind het een goede tip trouwens: me bij alles afvragen wat ik ervan vind en dat ook proberen te voelen. Dat is concreter dan als je je ongemakkelijk voelt, probeer dan je benen weer te voelen (huiswerk van hapto).

We zijn er in de laatste sessie ook achtergekomen dat ik op 'spannende' momenten vaak stop/vergeet te ademen. Daar ben ik nu ook op aan het letten. Dat is ook super concreet.

Ik denk dat meer zelfliefde inderdaad best wel eens kan voortkomen uit je veilig voelen in jezelf. Andersom kan misschien ook, maar werkt bij mij vooralsnog niet. Ik probeer wel mild voor mezelf te zijn, maar dat blijft allemaal bij gedachtes, mijn gevoel gaat daarin niet mee.

Oh en @Rainy, praat me niet van overanalytische gedachtes
Hapto vindt mij grappig omdat ik bij elke opdracht of oefening ondertiteling of een disclaimer geef.

Lucy: ik zou heel goed een dagplanning kunnen maken, maar ik houd me daar dan niet aan. Ik kan het alleen met een hele goede reden (stok achter de deur).

Mbt oorzaak: het zou me gewoon helpen in de acceptatie als ik wist waar mijn klachten vandaan komen. Niet als argument om te stoppen met helen, maar ik denk dat ik mezelf dan meer tijd en credits zou geven. Zoiets.

En je pestverleden kan niet de oorzaak zijn? Als iets je onveilig laat voelen, je aan willen passen, verdwijnen, geen bestaansrecht...

Hoe veilig heb je je gevoeld in die periode? Bij wie kon je terecht? Door wie werd je gezien? In hoeverre heb je jezelf verantwoordelijk gemaakt dat je gepest werd?

Waarom moet er volgens jou nog een andere oorzaak zijn?