Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
maandag 13 oktober 2025 om 21:24
Selune, wat zwaar is het nu voor je. Ik vind dat zo rot voor je, en zou je gek genoeg gunnen dat jij dat ook zo voelt. Als iets dat heel verdrietig voor jou is, niet iets waarin jij faalt of zeurt. Je doet ontzettend je best om overeind te blijven en je werk goed te doen, dus het kan echt niet gezegd worden dat je een zeikerd bent. Als je die zware rugzak af kon zetten zou je dat immers meteen doen.
Bestaat er eigenlijk zoiets als een omgekeerde trigger? Voorwerpen, mantra's, activiteiten die iets fijns oproepen, die een gevoel van rust of veiligheid geven? Geen ambitieus zelfzorg stappenplan dat in de donkerte te moeilijk is om je toe te zetten, maar iets kleins dat een waakvlammetje van hoop levend kan houden...
Ik heb dat bijvoorbeeld met mijn lange jas met zakken. Nu ik weer vaker in het donker onderweg zal moeten geeft die jas me een gevoel van bescherming, van overal op zijn voorbereid. Placebo natuurlijk, maar het helpt me toch een beetje.
Avo, ik denk aan je deze week. Sowieso elke keer als ik een avocado zie.
Diva, de post van Lucy aan jou zegt het beter dan ik zou kunnen. Als extra externe validatie hierbij: je mag op eigen tempo. Het is het enige tempo dat werkt.
Bestaat er eigenlijk zoiets als een omgekeerde trigger? Voorwerpen, mantra's, activiteiten die iets fijns oproepen, die een gevoel van rust of veiligheid geven? Geen ambitieus zelfzorg stappenplan dat in de donkerte te moeilijk is om je toe te zetten, maar iets kleins dat een waakvlammetje van hoop levend kan houden...
Ik heb dat bijvoorbeeld met mijn lange jas met zakken. Nu ik weer vaker in het donker onderweg zal moeten geeft die jas me een gevoel van bescherming, van overal op zijn voorbereid. Placebo natuurlijk, maar het helpt me toch een beetje.
Avo, ik denk aan je deze week. Sowieso elke keer als ik een avocado zie.
Diva, de post van Lucy aan jou zegt het beter dan ik zou kunnen. Als extra externe validatie hierbij: je mag op eigen tempo. Het is het enige tempo dat werkt.
This is an unacceptable timeline
maandag 13 oktober 2025 om 21:29
Ik spreek psych vrijdag. Ik spreek haar elke week en voor haar praktijk is dat een vrij hoge frequentie, meer vragen vind ik heel eng. Als ze me te intensief vind stuurt ze me straks weg en de winter zonder haar trek ik niet.
Ik zou zo graag overal van weg zijn, maar van mezelf vluchten kan niet. Ik voel me inderdaad overal tekort schieten. Alles doet zoveel pijn op het moment.
Ik zou zo graag overal van weg zijn, maar van mezelf vluchten kan niet. Ik voel me inderdaad overal tekort schieten. Alles doet zoveel pijn op het moment.
selune wijzigde dit bericht op 13-10-2025 21:33
1.18% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
maandag 13 oktober 2025 om 21:31
Ik had nog niet weer op de laatste berichten gereageerd. Het voelt inderdaad bevrijdend Avo. Fysiek maar ook mentaal voel ik me vrijer. En ook veilig bij vriend inderdaad.
Net als in sommige berichten hiervoor heb ik ook altijd veel moeite gehad met wie ben ik, wat wil ik, wil ik iets zelf of wil mijn vermijdende/dwangmatige/depressieve/onzekere kant dat, en waar doe je dan goed aan? Ik zat zo vreselijk vast in mijn hoofd. Dingen stap voor stap aanpakken en een heel therapieproces stap voor stap doorlopen: ik had werkelijk geen flauw idee wat therapeuten daarmee bedoelden. Ik ben zwart-wit / alles-niets geprogrammeerd. Dus ik had geen idee hoe een grijs gebied met kleine stappen er überhaupt uitzag. Ik vond de metafoor van dingen stapsgewijs aanpakken, als sporten op een ladder, echt zo vreemd en onzin. Maar dat gaat nu toch beter, ik ben een believer geworden (vroegere-ik denkt echt: Rainy, doe niet zo raar, zo zijn wij helemaal niet, hahaha). Zodanig dat ik aan het eind van een therapietraject voor de gein een decoratieve ladder heb gekocht om in m'n woonkamer te zetten. Als grap omdat ik er nu zo anders over denk dan vroeger, en ook praktisch met het idee van: als je die ladder ziet staan wordt je onderbewustzijn toch elke keer even herinnerd aan het feit dat je dingen stap voor stap moet doen.
Klopt Maisnon: ik voel me beter dus de eetstoornis heeft niet meer zo de overhand als voorheen, hoewel het altijd meer aanwezig is dan ik wil. Wat wel helpt is dat ik tijdens therapie al had gewerkt aan meer openheid rondom de eetstoornis. Ik had altijd heel veel schaamte rondom mijn eetgedrag/koopgedrag. Ik vind er nu nog steeds wel wat van, maar ik deel ondanks dat wel veel met mensen om me heen. En ik vecht er minder tegen, zoek wat meer die o-zo-fijne grijze middenweg. Dat kan er heel praktisch bijvoorbeeld zo uitzien: een lunch van kwark en een beetje chips. Soms heb ik heel erg moeite met het kiezen voor de verantwoorde optie. En soms denk ik dan oké prima Rainy, als jij met wat chips on the side wél nu die kwark eet dan doe je dat maar lekker.
*Nu heb ik heel erg de neiging om uit te gaan leggen dat die chips naast de kwark vaak echt niet het enige ongezonde/snackige op een dag is. Dat ik eigenlijk dagelijks wel meerdere momenten heb met ongezond/snackvoedsel (dat is objectief echt zo, niet een wat-doe-ik-het-toch-slecht-mening). Want oh wee als mensen op basis van onvolledige informatie een te positief beeld van mij gaan vormen. Altijd leuk, zo'n overanalytisch brein met meedogenloze normen.
Nou ja goed, zo gaat dat dus. Ondanks al die gedachtegangen en minder-actieve-maar-toch-nog-actieve-stoornissen probeer ik er zo goed mogelijk doorheen te navigeren en al met al zit ik er dan toch stukken beter bij dan een paar jaar geleden.
Net als in sommige berichten hiervoor heb ik ook altijd veel moeite gehad met wie ben ik, wat wil ik, wil ik iets zelf of wil mijn vermijdende/dwangmatige/depressieve/onzekere kant dat, en waar doe je dan goed aan? Ik zat zo vreselijk vast in mijn hoofd. Dingen stap voor stap aanpakken en een heel therapieproces stap voor stap doorlopen: ik had werkelijk geen flauw idee wat therapeuten daarmee bedoelden. Ik ben zwart-wit / alles-niets geprogrammeerd. Dus ik had geen idee hoe een grijs gebied met kleine stappen er überhaupt uitzag. Ik vond de metafoor van dingen stapsgewijs aanpakken, als sporten op een ladder, echt zo vreemd en onzin. Maar dat gaat nu toch beter, ik ben een believer geworden (vroegere-ik denkt echt: Rainy, doe niet zo raar, zo zijn wij helemaal niet, hahaha). Zodanig dat ik aan het eind van een therapietraject voor de gein een decoratieve ladder heb gekocht om in m'n woonkamer te zetten. Als grap omdat ik er nu zo anders over denk dan vroeger, en ook praktisch met het idee van: als je die ladder ziet staan wordt je onderbewustzijn toch elke keer even herinnerd aan het feit dat je dingen stap voor stap moet doen.
Klopt Maisnon: ik voel me beter dus de eetstoornis heeft niet meer zo de overhand als voorheen, hoewel het altijd meer aanwezig is dan ik wil. Wat wel helpt is dat ik tijdens therapie al had gewerkt aan meer openheid rondom de eetstoornis. Ik had altijd heel veel schaamte rondom mijn eetgedrag/koopgedrag. Ik vind er nu nog steeds wel wat van, maar ik deel ondanks dat wel veel met mensen om me heen. En ik vecht er minder tegen, zoek wat meer die o-zo-fijne grijze middenweg. Dat kan er heel praktisch bijvoorbeeld zo uitzien: een lunch van kwark en een beetje chips. Soms heb ik heel erg moeite met het kiezen voor de verantwoorde optie. En soms denk ik dan oké prima Rainy, als jij met wat chips on the side wél nu die kwark eet dan doe je dat maar lekker.
*Nu heb ik heel erg de neiging om uit te gaan leggen dat die chips naast de kwark vaak echt niet het enige ongezonde/snackige op een dag is. Dat ik eigenlijk dagelijks wel meerdere momenten heb met ongezond/snackvoedsel (dat is objectief echt zo, niet een wat-doe-ik-het-toch-slecht-mening). Want oh wee als mensen op basis van onvolledige informatie een te positief beeld van mij gaan vormen. Altijd leuk, zo'n overanalytisch brein met meedogenloze normen.
Nou ja goed, zo gaat dat dus. Ondanks al die gedachtegangen en minder-actieve-maar-toch-nog-actieve-stoornissen probeer ik er zo goed mogelijk doorheen te navigeren en al met al zit ik er dan toch stukken beter bij dan een paar jaar geleden.
Here am I in my little bubble
maandag 13 oktober 2025 om 21:51
Lieve Avo. Je doet het toch maar! En het mag wel lieverd, jij mag daar in alle veiligheid alles zeggen en doen wat nodig is om een stapje verder te komen. En ik snap helemaal dat het zo niet voelt, maar je hebt het recht dit te doen lieverd. Alleen al het doen maakt je superstoer for ever voor mij! Ik durf het allemaal niet en jij doet het gewoon!
Donderdag migraine betekent dat ik een aantal mensen gigantisch in de kou laat staan. Dat voelt als ontzettend falen. En durf ik eigenlijk gewoon niet.
Ik heb wel dingen om me een beetje 'hier te houden'. Heb in de slechte periodes altijd elastiekjes om m'n arm voor de (pijn)prikkel. Probeer ook kleding te dragen die fijn voelt en ik draag in ieder geval niets dat doet denken aan kleding van toen. Thuis heb ik een knuffel (schaam), maar dat kan op m'n werk echt niet. Ik heb wel op werk altijd veilig drinken binnen handbereik om de ergste paniek te beteugelen; zolang ik kan slikken kan ik aan mezelf bewijzen dat ik niet stik (meestal mijn sterkste paniekprikkel is stikken). En als er iemand is die ik echt vertrouw in de buurt is helpt het als ik gewoon een vetrouwde stem hoor die niet in toen past. Niet echt het tegenovergestelde maar wel helpend.
Donderdag migraine betekent dat ik een aantal mensen gigantisch in de kou laat staan. Dat voelt als ontzettend falen. En durf ik eigenlijk gewoon niet.
Ik heb wel dingen om me een beetje 'hier te houden'. Heb in de slechte periodes altijd elastiekjes om m'n arm voor de (pijn)prikkel. Probeer ook kleding te dragen die fijn voelt en ik draag in ieder geval niets dat doet denken aan kleding van toen. Thuis heb ik een knuffel (schaam), maar dat kan op m'n werk echt niet. Ik heb wel op werk altijd veilig drinken binnen handbereik om de ergste paniek te beteugelen; zolang ik kan slikken kan ik aan mezelf bewijzen dat ik niet stik (meestal mijn sterkste paniekprikkel is stikken). En als er iemand is die ik echt vertrouw in de buurt is helpt het als ik gewoon een vetrouwde stem hoor die niet in toen past. Niet echt het tegenovergestelde maar wel helpend.
Forever is a hell of a long time.
maandag 13 oktober 2025 om 22:06
Avo, stoer hoeft ook niet. In alle staten lijkt me ook 'normaal', gezien de omstandigheden.
Het enige wat je hoeft te doen is te blijven ademen. Als je het idee hebt het allemaal niet te redden, mag je om hulp vragen.
Selune heeft gelijk: jij hebt alle recht dit te doen. Jij bent nu de baas over jouw leven, dat zijn zij niet. Ik snap dat het niet zo voelt, maar jij mag de beslissing nemen dat je hulp wil. Je mag het willen, je mag praten, je mag je laten helpen. En je mag het doodeng vinden.
Ik reageer morgen verder op iedereen.
Het enige wat je hoeft te doen is te blijven ademen. Als je het idee hebt het allemaal niet te redden, mag je om hulp vragen.
Selune heeft gelijk: jij hebt alle recht dit te doen. Jij bent nu de baas over jouw leven, dat zijn zij niet. Ik snap dat het niet zo voelt, maar jij mag de beslissing nemen dat je hulp wil. Je mag het willen, je mag praten, je mag je laten helpen. En je mag het doodeng vinden.
Ik reageer morgen verder op iedereen.
dinsdag 14 oktober 2025 om 14:00
Lucy: Dankjewel voor je uitgebreide post waarin je het proces uitlegt. Ik vind het een heel herkenbaar en duidelijk verhaal, waarin ik nog helemaal aan het begin sta. Ik snap nu ook beter waar ik bij de ggz mee bezig is was: gaan ontdekken wat ik zelf wil. Al was dat vooral op cognitief vlak en werd m'n lijf er niet bij betrokken. Nu bij hapto komt dat er uiteraard wél bij en dan blijkt ook hoe moeilijk en nieuw (actief) voelen voor mij is. Het lukt vaak maar even en zodra zij tegen me begint te praten, zit ik meteen weer in mijn hoofd.
Ik vind het een goede tip trouwens: me bij alles afvragen wat ik ervan vind en dat ook proberen te voelen. Dat is concreter dan als je je ongemakkelijk voelt, probeer dan je benen weer te voelen (huiswerk van hapto).
We zijn er in de laatste sessie ook achtergekomen dat ik op 'spannende' momenten vaak stop/vergeet te ademen. Daar ben ik nu ook op aan het letten. Dat is ook super concreet.
Ik denk dat meer zelfliefde inderdaad best wel eens kan voortkomen uit je veilig voelen in jezelf. Andersom kan misschien ook, maar werkt bij mij vooralsnog niet. Ik probeer wel mild voor mezelf te zijn, maar dat blijft allemaal bij gedachtes, mijn gevoel gaat daarin niet mee.
Oh en @Rainy, praat me niet van overanalytische gedachtes![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Hapto vindt mij grappig omdat ik bij elke opdracht of oefening ondertiteling of een disclaimer geef.
Lucy: ik zou heel goed een dagplanning kunnen maken, maar ik houd me daar dan niet aan. Ik kan het alleen met een hele goede reden (stok achter de deur).
Mbt oorzaak: het zou me gewoon helpen in de acceptatie als ik wist waar mijn klachten vandaan komen. Niet als argument om te stoppen met helen, maar ik denk dat ik mezelf dan meer tijd en credits zou geven. Zoiets.
Ik vind het een goede tip trouwens: me bij alles afvragen wat ik ervan vind en dat ook proberen te voelen. Dat is concreter dan als je je ongemakkelijk voelt, probeer dan je benen weer te voelen (huiswerk van hapto).
We zijn er in de laatste sessie ook achtergekomen dat ik op 'spannende' momenten vaak stop/vergeet te ademen. Daar ben ik nu ook op aan het letten. Dat is ook super concreet.
Ik denk dat meer zelfliefde inderdaad best wel eens kan voortkomen uit je veilig voelen in jezelf. Andersom kan misschien ook, maar werkt bij mij vooralsnog niet. Ik probeer wel mild voor mezelf te zijn, maar dat blijft allemaal bij gedachtes, mijn gevoel gaat daarin niet mee.
Oh en @Rainy, praat me niet van overanalytische gedachtes
Hapto vindt mij grappig omdat ik bij elke opdracht of oefening ondertiteling of een disclaimer geef.
Lucy: ik zou heel goed een dagplanning kunnen maken, maar ik houd me daar dan niet aan. Ik kan het alleen met een hele goede reden (stok achter de deur).
Mbt oorzaak: het zou me gewoon helpen in de acceptatie als ik wist waar mijn klachten vandaan komen. Niet als argument om te stoppen met helen, maar ik denk dat ik mezelf dan meer tijd en credits zou geven. Zoiets.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 14 oktober 2025 om 14:57
En je pestverleden kan niet de oorzaak zijn? Als iets je onveilig laat voelen, je aan willen passen, verdwijnen, geen bestaansrecht...
Hoe veilig heb je je gevoeld in die periode? Bij wie kon je terecht? Door wie werd je gezien? In hoeverre heb je jezelf verantwoordelijk gemaakt dat je gepest werd?
Waarom moet er volgens jou nog een andere oorzaak zijn?
Hoe veilig heb je je gevoeld in die periode? Bij wie kon je terecht? Door wie werd je gezien? In hoeverre heb je jezelf verantwoordelijk gemaakt dat je gepest werd?
Waarom moet er volgens jou nog een andere oorzaak zijn?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 14 oktober 2025 om 17:04
Diva, mooi om te lezen hoe er een kleine verandering te zien lijkt.
Qua dagplanning: het helpt mij om stokken achter de deur in te plannen.
Een ochtendwandeling met een vriendin, waardoor ik wel mijn bed uit moet, iets doen met de kinderen, een sportles.
Sociale afspraken werken voor mij als stok achter de deur.
En dan moet ik ook douchen, of als er iemand langskomt, schoonmaken, of boodschappen gedaan hebben. Voor een ander doe ik het allemaal wel, met liefde.
Voor mezelf lukt het niet.
Misschien kan je er iets mee, misschien ook niet.
Hier even rust.
Wat een rollercoaster. Eerste contacten gelegd, eerste therapieën geweest.
Nu even niets.
Moest net zo uitgebreid mogelijk mijn nachtmerries/plaatjes doormailen, omdat praten niet lukt.
Verder zijn ze hier heel erg van 'voel je grens, loop weg, wacht niet tot de spanning oploopt.' Maar dit Moest. Eigenlijk al tijdens het uur, dat lukte echt niet.
Ik ben dus over al mijn grenzen heen, merk ook dat ik ga grappen en grollen, en mezelf niet meer zo voel.
Tegelijkertijd is alles doodsbang en moet er straf.
Zo praten. Daar gaan ze achter komen. Zo stout. Hier al zijn.
Heel ingewikkeld.
Qua dagplanning: het helpt mij om stokken achter de deur in te plannen.
Een ochtendwandeling met een vriendin, waardoor ik wel mijn bed uit moet, iets doen met de kinderen, een sportles.
Sociale afspraken werken voor mij als stok achter de deur.
En dan moet ik ook douchen, of als er iemand langskomt, schoonmaken, of boodschappen gedaan hebben. Voor een ander doe ik het allemaal wel, met liefde.
Voor mezelf lukt het niet.
Misschien kan je er iets mee, misschien ook niet.
Hier even rust.
Wat een rollercoaster. Eerste contacten gelegd, eerste therapieën geweest.
Nu even niets.
Moest net zo uitgebreid mogelijk mijn nachtmerries/plaatjes doormailen, omdat praten niet lukt.
Verder zijn ze hier heel erg van 'voel je grens, loop weg, wacht niet tot de spanning oploopt.' Maar dit Moest. Eigenlijk al tijdens het uur, dat lukte echt niet.
Ik ben dus over al mijn grenzen heen, merk ook dat ik ga grappen en grollen, en mezelf niet meer zo voel.
Tegelijkertijd is alles doodsbang en moet er straf.
Zo praten. Daar gaan ze achter komen. Zo stout. Hier al zijn.
Heel ingewikkeld.
dinsdag 14 oktober 2025 om 20:25
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:26
Sorry ik weet dat het geen relatietopic is en ik beloof alvast dat ik het later weghaal. Ik ben voor de mensen om me heen al vervelend genoeg. Sorry ik moet het ergens neerzetten/kwijt.
Man vind het onzin dat ik naar de huisarts wil voor m'n hormonale buien rondom m'n menstruatie. Hoort erbij en gaat wel weer over is zijn mening. Ik voel me zo ontzettend niet serieus genomen. Over de angsten enzo kunnen we niet echt praten, maar daarin probeert hij wel lief te zijn. Hierin heb ik het gevoel uitgelachen te worden. Het niet serieus genomen wooden triggert iets. Vrouwengedoe ofzo.
En nu is vandaag de 'verjaardag' van mijn overleden schoonmoeder. Ik had vanmorgen schoonzus een berichtje gestuurd als steun. Zij is altijd wat emotioneler en ik wilde lief voor haar zijn, omdat we tot een paar jaar geleden echt wel een goede band hadden. Inmiddels spreken we elkaar alleen op verjaardagen meestal, ook niet echt spreken want ja verjaardag, ze vind me te moeilijk. Maargoed ik wil wel graag laten weten dat ik nog altijd in jaar geef, dus probeer het contact toch wat warm te houden. Ik vroeg vanavond (nadat man had gezegd dat de huisarts onzin is) of hij nog contact met schoonzus had gehad. Nee, waarom was het antwoord. Dus ik legde het uit. Vond ie ook onzin, verjaardagen heb je niet meer als je dood bent doe niet zo moeilijk. En nu komt ie net met een heel appgesprek met z'n zus dat zij er ook niets mee heeft dus dat het haar niet uitmaakt dat hij niets had laten horen. En nu voel ik me vreselijk schuldig. Schijnbaar heb ik het dus verkeerd ingeschat. Ik weet ook niet meer wat er belangrijk is voor haar, voor hun. En dat ik het wel lastig vind op de verjaardagen van mijn verloren kinderen voelt ook heel stom emotioneel. Weer iets wat ik niet goed doe, wat onzin is. Moeilijk/emotioneel gedoe wat dus helemaal niet nodig is. Ik voel me heel schuldig en verdrietig en vooral ook zo alleen.
Man vind het onzin dat ik naar de huisarts wil voor m'n hormonale buien rondom m'n menstruatie. Hoort erbij en gaat wel weer over is zijn mening. Ik voel me zo ontzettend niet serieus genomen. Over de angsten enzo kunnen we niet echt praten, maar daarin probeert hij wel lief te zijn. Hierin heb ik het gevoel uitgelachen te worden. Het niet serieus genomen wooden triggert iets. Vrouwengedoe ofzo.
En nu is vandaag de 'verjaardag' van mijn overleden schoonmoeder. Ik had vanmorgen schoonzus een berichtje gestuurd als steun. Zij is altijd wat emotioneler en ik wilde lief voor haar zijn, omdat we tot een paar jaar geleden echt wel een goede band hadden. Inmiddels spreken we elkaar alleen op verjaardagen meestal, ook niet echt spreken want ja verjaardag, ze vind me te moeilijk. Maargoed ik wil wel graag laten weten dat ik nog altijd in jaar geef, dus probeer het contact toch wat warm te houden. Ik vroeg vanavond (nadat man had gezegd dat de huisarts onzin is) of hij nog contact met schoonzus had gehad. Nee, waarom was het antwoord. Dus ik legde het uit. Vond ie ook onzin, verjaardagen heb je niet meer als je dood bent doe niet zo moeilijk. En nu komt ie net met een heel appgesprek met z'n zus dat zij er ook niets mee heeft dus dat het haar niet uitmaakt dat hij niets had laten horen. En nu voel ik me vreselijk schuldig. Schijnbaar heb ik het dus verkeerd ingeschat. Ik weet ook niet meer wat er belangrijk is voor haar, voor hun. En dat ik het wel lastig vind op de verjaardagen van mijn verloren kinderen voelt ook heel stom emotioneel. Weer iets wat ik niet goed doe, wat onzin is. Moeilijk/emotioneel gedoe wat dus helemaal niet nodig is. Ik voel me heel schuldig en verdrietig en vooral ook zo alleen.
Forever is a hell of a long time.
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:34
Niks verkeerd gedacht Selune.
Allereest, ik heb al een jaar of 15 een mirena spiraal ondat ik rond de menstruatie zo suicidaal was, en dan met name het weekend in september, dat het weleens de vraag was of ik due dagen zou overleven.
Het EO programma 'Dit is de kwestie' van 2 wkn geleden ging over hormonale schommelingen en hoe heftig dat kan zijn. Misschien eens samen kijken met man, voordat hij weer zo'n 'van dik hout zaagt mijn planken'/ vanuit zichzelf geredeneerde reactie geeft.
Allereest, ik heb al een jaar of 15 een mirena spiraal ondat ik rond de menstruatie zo suicidaal was, en dan met name het weekend in september, dat het weleens de vraag was of ik due dagen zou overleven.
Het EO programma 'Dit is de kwestie' van 2 wkn geleden ging over hormonale schommelingen en hoe heftig dat kan zijn. Misschien eens samen kijken met man, voordat hij weer zo'n 'van dik hout zaagt mijn planken'/ vanuit zichzelf geredeneerde reactie geeft.
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:40
En verder, tav data, ik had een tijdje terig ook dat ik een dierbare appte/belde over een gedenkwaardige dag. Die had er niks mee, was het antwoord. Maar een paar weken later bleek dat toch een hele verdrietige, stilvallende periode te zijn geweest. Alleen er zo direkt mee geconfronteerd worden, werkte kennelijk niet.
Tav schoonzus zou ik niet meteen concluderen dat het fout was. Eerder dat het voor haar niet kwetsend is als man er niks mee heeft (met gedenkdata) en niet aan denkt, en het lief en attent van jou is als je dat wel doet, door een appje sturen dat je aan haar en het verlies denkt.
Ik snap dat het van alles triggert mbt je kinderen die er niet meer zijn, en hoe het je nog altijd zo in isolement kan zetten dan. Toen mocht je geen openlijk moeder zijn, nu lijk je ze niet openlijk te mogen missen.
Blij dat je ons opzoekt hier, het deelt.
Tav schoonzus zou ik niet meteen concluderen dat het fout was. Eerder dat het voor haar niet kwetsend is als man er niks mee heeft (met gedenkdata) en niet aan denkt, en het lief en attent van jou is als je dat wel doet, door een appje sturen dat je aan haar en het verlies denkt.
Ik snap dat het van alles triggert mbt je kinderen die er niet meer zijn, en hoe het je nog altijd zo in isolement kan zetten dan. Toen mocht je geen openlijk moeder zijn, nu lijk je ze niet openlijk te mogen missen.
Blij dat je ons opzoekt hier, het deelt.
hanke321 wijzigde dit bericht op 14-10-2025 21:42
3.97% gewijzigd
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:41
Nee hoor Selune, het is helemaal niet raar dat je dat gedacht hebt. Ik vind het ontzettend lief en attent. Ik heb een vriendin die mij op de dag dat mijn moeder overleed (9 jaar geleden) nog altijd een appje stuurt, en dat vind ik heel erg lief. Het zou kunnen dat schoonzus het niet erg had gevonden als je het niet had gedaan, maar de kans is erg klein dat ze zich bezwaart heeft gevoelt hierdoor. En blijkbaar heb je wel iets wakker gemaakt bij man, want hij heeft na jouw vraag blijkbaar wel contact gezocht met schoonzus.
Over die hormonale klachten en de huisarts: alle mannen moeten hier heel snel hun mond over houden. Zij hoeven dit niet te ondergaan, zij hebben deze hormonen niet en de wereld heeft lang genoeg gedaan alsof het mannelijke wereldbeeld en hun lijf en psyche een blauwdruk is voor hoe de hele wereld in elkaar zit. Jammer dan dat hij het onzin vind. Dat je het niet kent, niet snapt of liever niet wil weten betekent niet dat het niet bestaat.
Sorry voor mijn felheid, als dit niet goed valt haal ik het weg. Het is op geen enkele manier mijn bedoeling om je een ongemakkelijk gevoel te geven, maar het is echt niet aan een man om dit onzin te vinden. Jij verdient het om jezelf serieus te nemen, en je verdient het om serieus genomen te worden.
Over die hormonale klachten en de huisarts: alle mannen moeten hier heel snel hun mond over houden. Zij hoeven dit niet te ondergaan, zij hebben deze hormonen niet en de wereld heeft lang genoeg gedaan alsof het mannelijke wereldbeeld en hun lijf en psyche een blauwdruk is voor hoe de hele wereld in elkaar zit. Jammer dan dat hij het onzin vind. Dat je het niet kent, niet snapt of liever niet wil weten betekent niet dat het niet bestaat.
Sorry voor mijn felheid, als dit niet goed valt haal ik het weg. Het is op geen enkele manier mijn bedoeling om je een ongemakkelijk gevoel te geven, maar het is echt niet aan een man om dit onzin te vinden. Jij verdient het om jezelf serieus te nemen, en je verdient het om serieus genomen te worden.
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:45
Lieve Avo, ik vind je zo ontzettend dapper! Ik snap dat het heel erg moeilijk en overschrijdend voelde om dit op te moeten schrijven. Zou je dat kunnen benoemen/mailen? Dat je snapt dat het nodig is, dus dat je het doet om de behandeling niet te frustreren. Maar dat het zo ontzettend naar voelde omdat het Moest?
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:58
Dank je wel Hanke.ik heb nog steeds zo ontzettend het gevoel dat ik moet verdwijnen, er niet mag zijn. Dat de kinderen er nog steeds niet mogen zijn. Wat lief dat het hier wel ok is, dank je wel. Dank jullie wel.
Dank je Maisnon. Ik heb het gevoel overal en bij iedereen de plank mis te slaan.
Wat het hormonale verhaal betreft. Dank je
. Ik voel me iets minder stom dat ik er iets mee wil door je reactie. En door jullie richtingaanwijzers dat het misschien niet normaal is om zo heftig te reageren op de schommelingen, durf ik ermee naar de huisarts, maar als man het zo stom vind ga ik weer enorm twijfelen. Jouw reactie is fijn.
Ik moet mezelf zo tegenhouden om niet gewoon de deur uit te lopen en te verdwijnen. Het gevoel dat het niemand zou boeien is heel sterk. Dat met continu tegen paniek aanzitten is een slechte combi. Heb net ook een heel verhaal aan psych gemaild. Schaam me rot en ben heel bangg dat zij het ook heel stom vind, maar ik ontplof een soort van. Teveel angst, verdriet, waardeloosheid.
Dank je Maisnon. Ik heb het gevoel overal en bij iedereen de plank mis te slaan.
Wat het hormonale verhaal betreft. Dank je
. Ik voel me iets minder stom dat ik er iets mee wil door je reactie. En door jullie richtingaanwijzers dat het misschien niet normaal is om zo heftig te reageren op de schommelingen, durf ik ermee naar de huisarts, maar als man het zo stom vind ga ik weer enorm twijfelen. Jouw reactie is fijn.Ik moet mezelf zo tegenhouden om niet gewoon de deur uit te lopen en te verdwijnen. Het gevoel dat het niemand zou boeien is heel sterk. Dat met continu tegen paniek aanzitten is een slechte combi. Heb net ook een heel verhaal aan psych gemaild. Schaam me rot en ben heel bangg dat zij het ook heel stom vind, maar ik ontplof een soort van. Teveel angst, verdriet, waardeloosheid.
Forever is a hell of a long time.
dinsdag 14 oktober 2025 om 22:02
Selune, het is hier een topic waarbij je over alles mag schrijven. Dus verontschuldigingen zijn niet nodig.
Voor wat betreft je appje: wat lief van je! Ook als het niet iemands ding is, is het lief en attent als iemand aan je denkt.
Voor qat betreft het doortrekken naar je eigen situatie: jij hoeft je niet te spiegelen aan man. Dezelfde emoties te voelen, dezelfde dingen erg of niet erg te vinden. Jij bent Selune, jij hebt dingen meegemaakt die je man in zijn ergste nachtmerrie nog niet zal begrijpen. En zonder dat alles, ken ik niemand die bij het overlijden van zijn kind op hun geboortedag het er niet moeilijk mee heeft. Iedereen die daar een oordeel over heeft, mag eerdt eens iets mee gaan maken in zijn leven. Natuurlijk mag jij het moeilijk vinden. Natuurlijk rouw je dan. En natuurlijk is dat niet iets wat je "verkeerd doet". Het is namelijk alleen maar menselijk.
Voor wat betreft hormomen: ik ben het eens met Maisnon. Mannen hebben hier niets, maar dan ook niets over te zeggen. Hij heeft je liever suicidaal, want dat hoort erbij??
De mannelijke aio bij mijn huisarts beweerde, toen ik met meis naar de huisarts ging, ook dat "pijn er nu eenmaal bij hoort". Ik heb hem de stare down gegeven. En een doorverwijzing naar de gynaecoloog gekregen.
Ik hoop niet dat door zijn oordeel jij niet naar de huisarts gaat. Ik hoop dat jij voor jezelf gaat zorgen. Ik wil niet meer zonder mijn hormoonpleisters. Echt niet. Had er veel en veel eerder mee moeten beginnen.
Voor wat betreft je appje: wat lief van je! Ook als het niet iemands ding is, is het lief en attent als iemand aan je denkt.
Voor qat betreft het doortrekken naar je eigen situatie: jij hoeft je niet te spiegelen aan man. Dezelfde emoties te voelen, dezelfde dingen erg of niet erg te vinden. Jij bent Selune, jij hebt dingen meegemaakt die je man in zijn ergste nachtmerrie nog niet zal begrijpen. En zonder dat alles, ken ik niemand die bij het overlijden van zijn kind op hun geboortedag het er niet moeilijk mee heeft. Iedereen die daar een oordeel over heeft, mag eerdt eens iets mee gaan maken in zijn leven. Natuurlijk mag jij het moeilijk vinden. Natuurlijk rouw je dan. En natuurlijk is dat niet iets wat je "verkeerd doet". Het is namelijk alleen maar menselijk.
Voor wat betreft hormomen: ik ben het eens met Maisnon. Mannen hebben hier niets, maar dan ook niets over te zeggen. Hij heeft je liever suicidaal, want dat hoort erbij??
De mannelijke aio bij mijn huisarts beweerde, toen ik met meis naar de huisarts ging, ook dat "pijn er nu eenmaal bij hoort". Ik heb hem de stare down gegeven. En een doorverwijzing naar de gynaecoloog gekregen.
Ik hoop niet dat door zijn oordeel jij niet naar de huisarts gaat. Ik hoop dat jij voor jezelf gaat zorgen. Ik wil niet meer zonder mijn hormoonpleisters. Echt niet. Had er veel en veel eerder mee moeten beginnen.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 14 oktober 2025 om 22:15
Ik ben blij dat je hier durft te delen wat je in het dagelijks leven niet kwijt kan. Jij, je verhaal en je kindjes hebben hier altijd een plek.
Ik ben nog steeds plaatsvervangend verontwaardigd, nee boos, over de uitspraken van je man. Ik snap dat hij (nog) niet beter weet, en ook maar een product is van de wereld waarin we leven. Maar een forse verergering van je depressie met acute suïcidale gedachtes iedere maand 'hoort erbij en gaat wel weer over'? Hoort hij zelf wel wat hij zegt?
Echt, als mannen dit soort klachten op maandelijkse basis zouden ervaren was dit al lang en breed topprioriteit in wetenschappelijk onderzoek geweest. De top van Hanke is mooi, samen zoiets kijken geeft misschien input van een 'expert', waardoor hij het beter snapt. Al blijft ik erbij dat jij het verdient om serieus genomen te worden als je zoiets aangeeft aan hem.
Wat dapper dat je psych gemaild hebt! Ik snap dat het ook heel eng voelt, maar het is heel goed als zij weet wat er in je omgaat.
Ik ben nog steeds plaatsvervangend verontwaardigd, nee boos, over de uitspraken van je man. Ik snap dat hij (nog) niet beter weet, en ook maar een product is van de wereld waarin we leven. Maar een forse verergering van je depressie met acute suïcidale gedachtes iedere maand 'hoort erbij en gaat wel weer over'? Hoort hij zelf wel wat hij zegt?
Echt, als mannen dit soort klachten op maandelijkse basis zouden ervaren was dit al lang en breed topprioriteit in wetenschappelijk onderzoek geweest. De top van Hanke is mooi, samen zoiets kijken geeft misschien input van een 'expert', waardoor hij het beter snapt. Al blijft ik erbij dat jij het verdient om serieus genomen te worden als je zoiets aangeeft aan hem.
Wat dapper dat je psych gemaild hebt! Ik snap dat het ook heel eng voelt, maar het is heel goed als zij weet wat er in je omgaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
