Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zaterdag 18 oktober 2025 om 13:04
Lucy, dat het dubbel voelt dat maakt het misschien ook verwarrend. Hopelijk kan een andere omgeving tot een fijn iets leiden!
Griebus, ik ben nieuw op dit topic en zwaai even terug. Dat is wel goed nieuws dat je man misschien werk heeft gevonden.
Avocadeau, wat is het pittig voor je maar zo goed van jou hoe je ervoor ga, sterkte vandaag!
Gisteren kwam een vriendin een pan soep brengen, ik was er ontroerd van. Ik zat in mijn eigen bubble en had dit lief en verzorgd gebaar zo nodig. Er kwam emoties van afwijzing naar boven van mijn eigen familie. Zo raar dat een lief gebaar tegelijk een heel andere gedachte en gevoel naar boven kan halen.
Vandaag duizelig maar dat zal waarschijnlijk door de spanning komen.
Griebus, ik ben nieuw op dit topic en zwaai even terug. Dat is wel goed nieuws dat je man misschien werk heeft gevonden.
Avocadeau, wat is het pittig voor je maar zo goed van jou hoe je ervoor ga, sterkte vandaag!
Gisteren kwam een vriendin een pan soep brengen, ik was er ontroerd van. Ik zat in mijn eigen bubble en had dit lief en verzorgd gebaar zo nodig. Er kwam emoties van afwijzing naar boven van mijn eigen familie. Zo raar dat een lief gebaar tegelijk een heel andere gedachte en gevoel naar boven kan halen.
Vandaag duizelig maar dat zal waarschijnlijk door de spanning komen.
marcha01 wijzigde dit bericht op 18-10-2025 13:09
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
5.90% gewijzigd
zondag 19 oktober 2025 om 08:34
Griebus, wat fijn om je even te lezen. Fijn dat man waarschijnlijk werk heeft gevonden, hoop dat dat een paar steentjes van he schouders haalt. En wat naar om te horen dat het niet zo lekker gaat. Qeet dat je hier altijd je hart mag luchten he?
Avo, vannacht nog een beetje geslapen?
Avo, vannacht nog een beetje geslapen?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 19 oktober 2025 om 14:45
Ik weet het niet zo goed.
We hebben daarna nog een tijdje met een bal over zitten rollen terwijl ik traande en de therapeut dingen benoemde of vroeg (Hoe lang ik ermee rondlopen, dat het niet mijn schuld was, dat ik hard gewerkt had, wat ik voelde, dat het heel erg was wat er gebeurd was. Etc.)
Er was veel angst en schaamte, maar ook pijn en verdriet. Schuldig dat ik verraad pleegde.
Ik wilde me verstoppen. En dat doe ik nu ook.
Op mijn kamer met een deken en een tekenboek.
Nu zakt het soort.
En ik appte coach.
Het vertellen was vreselijk. Zoveel angst en niet meer ademen en kramp en zoveel schaamte. En tussendoor flarden van de pijn en het verdriet. Eenzaam.
We hebben daarna nog een tijdje met een bal over zitten rollen terwijl ik traande en de therapeut dingen benoemde of vroeg (Hoe lang ik ermee rondlopen, dat het niet mijn schuld was, dat ik hard gewerkt had, wat ik voelde, dat het heel erg was wat er gebeurd was. Etc.)
Er was veel angst en schaamte, maar ook pijn en verdriet. Schuldig dat ik verraad pleegde.
Ik wilde me verstoppen. En dat doe ik nu ook.
Op mijn kamer met een deken en een tekenboek.
Nu zakt het soort.
En ik appte coach.
Het vertellen was vreselijk. Zoveel angst en niet meer ademen en kramp en zoveel schaamte. En tussendoor flarden van de pijn en het verdriet. Eenzaam.
zondag 19 oktober 2025 om 14:57
Wat een moeilijk iets heb je gedaan. Dit had je zó lang onmogelijk gevonden, en nu heb je het gedaan. Wauw.
Kan me voorstellen dat je er doodmoe van bent en nu het liefst zou verdwijnen. Wat vond het kleine meisje ervan, wat de therapeut zei?
Ik sla in gedachten een grote zachte deken om je heen. Ben zo trots op je (en dat hoef je niet terecht te vinden). Fijn dat je je nu even kunt terugtrekken. Wat teken je?
Kan me voorstellen dat je er doodmoe van bent en nu het liefst zou verdwijnen. Wat vond het kleine meisje ervan, wat de therapeut zei?
Ik sla in gedachten een grote zachte deken om je heen. Ben zo trots op je (en dat hoef je niet terecht te vinden). Fijn dat je je nu even kunt terugtrekken. Wat teken je?
This is an unacceptable timeline
zondag 19 oktober 2025 om 14:58
Jeetje Avo, wat ongelofelijk dapper. En wat een ongelofelijk grote stap.
Ik hoop dat je weer even in jezelf kan zakken. Niet in je angst, maar echt in jezelf. En dat je lief mag zijn voor jezelf. En dat je even veilig mag zijn in je boomhut met je kleurboek.
Ik knuffel je op afstand.
Ik hoop dat je weer even in jezelf kan zakken. Niet in je angst, maar echt in jezelf. En dat je lief mag zijn voor jezelf. En dat je even veilig mag zijn in je boomhut met je kleurboek.
Ik knuffel je op afstand.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 19 oktober 2025 om 15:02
En bedankt voor het meedenken nog over mijn contact met ouder. Frietje, je hebt helemaal gelijk dat de rouw nu centraal staat, niet dit stomme gedoe. Ik voel me gelukkig ook niet verplicht meteen te antwoorden (en misschien überhaupt wel niet). Voer voor de volgende therapiesessie.
This is an unacceptable timeline
zondag 19 oktober 2025 om 15:10
En citygirl, welkom.
Zoals je merkt loopt hier van alles door elkaar en heeft bijna iedereen best wat sores, en kan het dus gebeuren dat er niet op iedereen evenveel reactie komt.
Als ik je verhaal lees valt me vooral de zin op over dat je identiteit samenhangt met familie. Dat maakt zo'n afwijzing natuurlijk vreselijk pijnlijk, en misschien ook persoonlijker dan het is. Je hoeft niet per se iets fout gedaan te hebben, een ander kan zich simpelweg niet thuis voelen in de dynamiek, geen behoefte aan contact, het zelf moeiljjk hebben met iets waar jij geen idee van hebt, etc. Soms weten mensen zelf ook niet precies waarom ze iets doen of willen ze dat niet delen. Dus het verlangen van jou om te weten waarom, hoe begrijpelijk ook, is denk ik iets wat je moet proberen los te laten.
Het lijkt mij ook het stukje waar je zelf iets te doen hebt omdat dat je juist kan helpen, uitvinden wie jij bent los van je rol in de familie, en dat dat goed genoeg is.
Edit, sorry ik lees nog eens en zie dat dat ook juist je vraag is, hoe je loslaat. Misschien helpt het te visualiseren hoe loslaten op jouw manier eruit ziet. Als je niets goed kan doen bij sibling is diens standaard niet helpend. Het is moeilijk als diegene er ook niet over communiceert. Aan de andere kant kan sibljng dan ook niet verwijten dat je het fout doet, als voor jou niet duidelijk is wat goed is. Dus hoe ziet het respecteren van de wensen van sibling eruit, zonder je eigen principes te verraden? Omdenkend: het is voor jou belangrijk er voor de ander te zijn. Dat doe je in het geval van sibling niet door intensief contact, maar juist door de wens tot afstand te respecteren. En vragen als 'hoe kan dit' en 'wat heb ik fout gedaan' niet na te jagen.
Zoals je merkt loopt hier van alles door elkaar en heeft bijna iedereen best wat sores, en kan het dus gebeuren dat er niet op iedereen evenveel reactie komt.
Als ik je verhaal lees valt me vooral de zin op over dat je identiteit samenhangt met familie. Dat maakt zo'n afwijzing natuurlijk vreselijk pijnlijk, en misschien ook persoonlijker dan het is. Je hoeft niet per se iets fout gedaan te hebben, een ander kan zich simpelweg niet thuis voelen in de dynamiek, geen behoefte aan contact, het zelf moeiljjk hebben met iets waar jij geen idee van hebt, etc. Soms weten mensen zelf ook niet precies waarom ze iets doen of willen ze dat niet delen. Dus het verlangen van jou om te weten waarom, hoe begrijpelijk ook, is denk ik iets wat je moet proberen los te laten.
Het lijkt mij ook het stukje waar je zelf iets te doen hebt omdat dat je juist kan helpen, uitvinden wie jij bent los van je rol in de familie, en dat dat goed genoeg is.
Edit, sorry ik lees nog eens en zie dat dat ook juist je vraag is, hoe je loslaat. Misschien helpt het te visualiseren hoe loslaten op jouw manier eruit ziet. Als je niets goed kan doen bij sibling is diens standaard niet helpend. Het is moeilijk als diegene er ook niet over communiceert. Aan de andere kant kan sibljng dan ook niet verwijten dat je het fout doet, als voor jou niet duidelijk is wat goed is. Dus hoe ziet het respecteren van de wensen van sibling eruit, zonder je eigen principes te verraden? Omdenkend: het is voor jou belangrijk er voor de ander te zijn. Dat doe je in het geval van sibling niet door intensief contact, maar juist door de wens tot afstand te respecteren. En vragen als 'hoe kan dit' en 'wat heb ik fout gedaan' niet na te jagen.
tyche wijzigde dit bericht op 19-10-2025 15:18
28.54% gewijzigd
This is an unacceptable timeline
zondag 19 oktober 2025 om 15:18
Ja, verdwijnen en moe.
Ik teken iemand die over een muur naar een situatie gluurt.
Waarin ouders met kinderen liefdevol bij elkaar staan, maar afwijzend zijn naar een klein meisje dat meegetrokken wordt door een Piet figuur richting allemaal blije gezichten en handen. Sinterklaas kijkt toe en knikt goedkeurend.
Het meisje reikt uit naar de ouders, maar die willen gaat duidelijk niet.
Ik teken iemand die over een muur naar een situatie gluurt.
Waarin ouders met kinderen liefdevol bij elkaar staan, maar afwijzend zijn naar een klein meisje dat meegetrokken wordt door een Piet figuur richting allemaal blije gezichten en handen. Sinterklaas kijkt toe en knikt goedkeurend.
Het meisje reikt uit naar de ouders, maar die willen gaat duidelijk niet.
zondag 19 oktober 2025 om 19:30
He lieve steunkousen, mag ik door alle zwaarte heen even iets aan jullie voorleggen?
Het gaat qua duizeligheidsklachten steeds een stukje beter, en sinds september (ongeveer) ben ik heel langzaam weer wat eigen werkzaamheden aan het oppakken. Dat begon voor de zomervakantie met mijn mening geven en meedenken over (mijn eigen) onderwerpen (die overgenomen zijn door een collega).
Eigenlijk is de afspraak dat ik samen met een andere collega die moet reïntegreren een specifiek, afgebakend onderwerp zou oppakken. Ik heb het voorwerk gedaan, maar betreffende collega is nog niet zover dat ze kan starten met reïntegreren en het is "haar" onderwerp (en haar budget), dus ik wil niet zonder haar starten.
Nu word ik langzaam in allemaal onderwerpen getrokken met deadline, die wel bij mij horen maar geen duidelijke afspraken dat ik ze ook oppak. Collega's weten me weer te vinden. En ik merk dat mijn hoofd toch nog niet werkt zoals zou moeten.
Maandag gesprek gehad met bedrijfsarts. Ik moet mijn eigen werk gaan oppakken, mijn reintegratiewerk bij andere afdeling (dat afgebakend is, duidelijk, en voor mij iets wat in mijn systeem zit) afbouwen en 1 dagdeel per week naar kantoor.
En donderdag ben ik een beetje ingestort. Ik merk dat ik in mijn eigen werk fouten maak. Fouten die ik nooit maakte. Dat ik geen overzicht heb. Stress krijg van de deadlines. Lichtelijk in paniek raak.
Ik merk dat het veel is: therapie, relatietherapie, waarbij ik bij beide enorm bezig ben met het stuk vermijding, mij uit moeten spreken, grenzen stellen, terwijl dat me tegelijkertijd enorm in mijn onveiligheid brengt en ook stress veroorzaakt, werk waarbij weer meer verwacht wordt en ik over mijn grens ga (althans zo voelt het), meis waar ik nog voor ren en vlieg en man vindt dat ik minder moet doen terwijl zij het in mijn ogen nodig heeft.
En nu morgen een gesprek met leidinggevende. Die zoveel vertrouwen heeft. Maar waar ik morgen moet gaan zeggen dat hoe het nu gaat, ik het niet red. En ik weet niet hoe. Hoe breng ik dat positief (en vooral ook zonder tranen)? Ik wil hem niet teleurstellen, maar anderen hebben ook last van mijn fouten en ik merk een klachtentoename afgelopen week.
En deze week de brief binnen gekregen voor aanvraag WIA. Waarbij ik het ook op mijn heupen krijg. Want de kans is enorm aanwezig dat ik begin volgend jaar nog niet beter ben, maar beter genoeg gevonden ga worden om geen uitkering te krijgen...
Ben ook aan het twijfelen of ik de bedrijfsarts moet aangeven dat ik tegen mijzelf aanloop nu. Of dat het te snel gaat.
Ik wil niet "het niet redden". Een stap terug moeten doen. Maar ik wil mijzelf ook niet in de soep draaien..
Dus iemand tips?
Het gaat qua duizeligheidsklachten steeds een stukje beter, en sinds september (ongeveer) ben ik heel langzaam weer wat eigen werkzaamheden aan het oppakken. Dat begon voor de zomervakantie met mijn mening geven en meedenken over (mijn eigen) onderwerpen (die overgenomen zijn door een collega).
Eigenlijk is de afspraak dat ik samen met een andere collega die moet reïntegreren een specifiek, afgebakend onderwerp zou oppakken. Ik heb het voorwerk gedaan, maar betreffende collega is nog niet zover dat ze kan starten met reïntegreren en het is "haar" onderwerp (en haar budget), dus ik wil niet zonder haar starten.
Nu word ik langzaam in allemaal onderwerpen getrokken met deadline, die wel bij mij horen maar geen duidelijke afspraken dat ik ze ook oppak. Collega's weten me weer te vinden. En ik merk dat mijn hoofd toch nog niet werkt zoals zou moeten.
Maandag gesprek gehad met bedrijfsarts. Ik moet mijn eigen werk gaan oppakken, mijn reintegratiewerk bij andere afdeling (dat afgebakend is, duidelijk, en voor mij iets wat in mijn systeem zit) afbouwen en 1 dagdeel per week naar kantoor.
En donderdag ben ik een beetje ingestort. Ik merk dat ik in mijn eigen werk fouten maak. Fouten die ik nooit maakte. Dat ik geen overzicht heb. Stress krijg van de deadlines. Lichtelijk in paniek raak.
Ik merk dat het veel is: therapie, relatietherapie, waarbij ik bij beide enorm bezig ben met het stuk vermijding, mij uit moeten spreken, grenzen stellen, terwijl dat me tegelijkertijd enorm in mijn onveiligheid brengt en ook stress veroorzaakt, werk waarbij weer meer verwacht wordt en ik over mijn grens ga (althans zo voelt het), meis waar ik nog voor ren en vlieg en man vindt dat ik minder moet doen terwijl zij het in mijn ogen nodig heeft.
En nu morgen een gesprek met leidinggevende. Die zoveel vertrouwen heeft. Maar waar ik morgen moet gaan zeggen dat hoe het nu gaat, ik het niet red. En ik weet niet hoe. Hoe breng ik dat positief (en vooral ook zonder tranen)? Ik wil hem niet teleurstellen, maar anderen hebben ook last van mijn fouten en ik merk een klachtentoename afgelopen week.
En deze week de brief binnen gekregen voor aanvraag WIA. Waarbij ik het ook op mijn heupen krijg. Want de kans is enorm aanwezig dat ik begin volgend jaar nog niet beter ben, maar beter genoeg gevonden ga worden om geen uitkering te krijgen...
Ben ook aan het twijfelen of ik de bedrijfsarts moet aangeven dat ik tegen mijzelf aanloop nu. Of dat het te snel gaat.
Ik wil niet "het niet redden". Een stap terug moeten doen. Maar ik wil mijzelf ook niet in de soep draaien..
Dus iemand tips?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 19 oktober 2025 om 19:44
Jeetje Avo, wat een dag vandaag zeg. Wat heb je iets ongelofelijk moeilijks gedaan. Wat eng, en wat knap.
Hoe voelt het nu, nu er een aantal uur voorbij zijn? Fout en stout, of is er ergens in een hoekje ook oplichting, rust, een deel dat zich gehoord voelt? Ik kan me voorstellen dat je vanalles voelt, en dat dat heel ingewikkeld is. Heb je goede afspraken kunnen maken voor de avond en de nacht?
Lucy, wat een ingewikkelde situatie. Ik snap dat je het heel graag wel al weer kunnen, en een paar weken geleden vertelde je ook dat je blij werd van weer een stukje je eigen werk kunnen doen.
Maar het klinkt ook alsof het allemaal te snel en te veel is, en je dat eigenlijk ook best wel weet. Hoe pijnlijk en ingewikkeld ook. En welke consequenties daar dan ook aanhangen. Ook objectief vind ik dat trouwens heel logisch. Therapie voor jezelf, therapie voor je relatie, mantelzorgen voor je dochter die het leven vaak niet leuk vindt en soms helemaal niet meer ziet zitten en dan ook nog eens lichamelijk herstellen en reïntegreren. Ik ken mensen die van een stuk minder overspannen zijn geworden. Dus, hoe naar ook, zou ik het wel aangeven. Anders moet je straks misschien weer helemaal opnieuw beginnen.
Hoe voelt het nu, nu er een aantal uur voorbij zijn? Fout en stout, of is er ergens in een hoekje ook oplichting, rust, een deel dat zich gehoord voelt? Ik kan me voorstellen dat je vanalles voelt, en dat dat heel ingewikkeld is. Heb je goede afspraken kunnen maken voor de avond en de nacht?
Lucy, wat een ingewikkelde situatie. Ik snap dat je het heel graag wel al weer kunnen, en een paar weken geleden vertelde je ook dat je blij werd van weer een stukje je eigen werk kunnen doen.
Maar het klinkt ook alsof het allemaal te snel en te veel is, en je dat eigenlijk ook best wel weet. Hoe pijnlijk en ingewikkeld ook. En welke consequenties daar dan ook aanhangen. Ook objectief vind ik dat trouwens heel logisch. Therapie voor jezelf, therapie voor je relatie, mantelzorgen voor je dochter die het leven vaak niet leuk vindt en soms helemaal niet meer ziet zitten en dan ook nog eens lichamelijk herstellen en reïntegreren. Ik ken mensen die van een stuk minder overspannen zijn geworden. Dus, hoe naar ook, zou ik het wel aangeven. Anders moet je straks misschien weer helemaal opnieuw beginnen.
zondag 19 oktober 2025 om 21:23
Misschien de 2e t/m 5e alinea van je post kopiëren, en laten lezen, want volgens mij leg je het daarin heel erg goed uit. Je hoofd wil nog niet zoals het moet en dat is denk ik het duidelijkste signaal dat je kunt afgeven. Het is niet dat je fouten maakt, het lukt je nog niet om op je eigen niveau te functioneren dat is heel naar maar niets om je voor te schamen of om het uit de weg te gaan. Dat je dit nu weer doet en het soms ook wel lukt durfde je een poosje geleden niet te hopen. Je komt er echt wel 
Forever is a hell of a long time.
zondag 19 oktober 2025 om 21:37
Dank je Selune.
Misschien moet ik aan het begin van het gesprek maar gewoon zeggen dat hij mijn tranen moet negeren, omdat dat tranen van spanning zijn.
Een paar jaar geleden huilde ik nooit, maar nu huil ik om alles. Zo irritant.
Misschien moet ik aan het begin van het gesprek maar gewoon zeggen dat hij mijn tranen moet negeren, omdat dat tranen van spanning zijn.
Een paar jaar geleden huilde ik nooit, maar nu huil ik om alles. Zo irritant.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 19 oktober 2025 om 21:50
Soms werkt dat inderdaad prima. Aangeven dat de spanning eruit komt (en moet), maar dat het gaat om de boodschap en niet de vorm. En ja dat dat irritant is kan ik onderschrijven. Hoewel ik nog steeds niet heel vaak huil (omdat ik dat ook niet durf en er keihard tegen vecht) zit mijn emotie ook meer aan de oppervlakte dan vroeger. En dat vind ik ook irritant.
Forever is a hell of a long time.
zondag 19 oktober 2025 om 22:15
Oh Lucy, hier nog iemand die altijd huilt bij spanning, stress, boosheid (heeel vervelend) en natuurlijk verdriet.
Ik snap hoe vervelend het is, en hoe belemmerend het kan werken. Omdat het óf alleen gaat over de tranen en niet over de boodschap, of omdat de tranen genegeerd worden op het moment dat het daar wel juist over moet gaan omdat ik troost nodig hebt.
Dus ik heb mezelf maar aangeleerd om het te benoemen. Ik huil omdat ...... (vul in), en dan wat ik wil dat er met de tranen gedaan wordt. Negeer ze maar, ik wil troost, ik wil aangeven dat ik ....
En daarbij: waarom zou je eigenlijk niet mogen huilen in een gesprek als dit, waarbij je je heel kwetsbaar op moet stellen, en waarbij je veel emoties hebt? Het is toch ook rot (met name voor jou!) dat het nog niet helemaal lukt zoals je zou willen?
Ik snap hoe vervelend het is, en hoe belemmerend het kan werken. Omdat het óf alleen gaat over de tranen en niet over de boodschap, of omdat de tranen genegeerd worden op het moment dat het daar wel juist over moet gaan omdat ik troost nodig hebt.
Dus ik heb mezelf maar aangeleerd om het te benoemen. Ik huil omdat ...... (vul in), en dan wat ik wil dat er met de tranen gedaan wordt. Negeer ze maar, ik wil troost, ik wil aangeven dat ik ....
En daarbij: waarom zou je eigenlijk niet mogen huilen in een gesprek als dit, waarbij je je heel kwetsbaar op moet stellen, en waarbij je veel emoties hebt? Het is toch ook rot (met name voor jou!) dat het nog niet helemaal lukt zoals je zou willen?
zondag 19 oktober 2025 om 22:50
Lucy, wat rot om te merken. Ik zou toch het gesprek aangaan en zoals je zelf ook al voorstelt iets zeggen over de eventuele tranen.
Kun je met behulp van iemand in je omgeving of op je werk een plan maken over hoe je wél goed en prettig zou kunnen functioneren?
Persoonlijk vind ik het heel krachtig als een van de mensen in mijn team iets zegt als 'Ik merk dat het nu niet goed loopt, en wel hierom en hierom. Dat vind ik vervelend en frustrerend, het schaadt mijn herstel en het is voor het bedrijf/de afdeling/mijn team ook niet goed. Daarom stel ik voor dat ik taak x en taak y nu oppak. Eventueel kan ik ook helpen met taak z, maar dan alleen in de ondersteuning/op dit onderdeel.'
Kun je met behulp van iemand in je omgeving of op je werk een plan maken over hoe je wél goed en prettig zou kunnen functioneren?
Persoonlijk vind ik het heel krachtig als een van de mensen in mijn team iets zegt als 'Ik merk dat het nu niet goed loopt, en wel hierom en hierom. Dat vind ik vervelend en frustrerend, het schaadt mijn herstel en het is voor het bedrijf/de afdeling/mijn team ook niet goed. Daarom stel ik voor dat ik taak x en taak y nu oppak. Eventueel kan ik ook helpen met taak z, maar dan alleen in de ondersteuning/op dit onderdeel.'
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
