Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ik weet het niet.
Wat kan hapto ermee?

Ik weet ook niet precies hoe en wat.
Ik denk dat ik gewoon bezig geweest ben te zijn wat er verwacht werd. Wat ik vond dat ik moest zijn. Moe maar oke. Sterk. Door.
Ik weet niet hoe ik me voelde.

Lieve Avo, ik lees je wanhoop en het gevoel niet gehoord te worden. Ik heb me de afgelopen dagen ook afgevraagd of je kalmte er echt was, of 'moest' zijn.
Ik snap dat je door het bericht van je groepsgenootjes van slag bent, want waarom zij wel en jij niet. Misschien omdat je te sociaal wenselijk bent geweest. Maar: je mag daar op terug komen. Je mag zeggen dat het bij nader inzien echt niet gaat, maar dat je vond dat het wel goed móest gaan. Je mag zeggen dat je echt wat geleerd hebt, maar dat het een druppel op de gloeiende plaat is en dat je doodsbang bent voor wat komen gaat. Je hebt geleerd dat je om hulp mag vragen. Je mag dus ook vragen om nog een plek op de wachtlijst. Geen idee of die op tijd komt voor december, maar misschien is met nu minder beangstigend om daar te zijn in die tijd omdat je weet wat je kan verwachten?

Ik denk wel dat het erger is geworden die groepsgenootje die na follow up meteen opnieuw mag gaan.
Zij wel. Zij heeft echt iets. Zij verdient hulp.
Ik moet niet moeilijk doen, ik red het toch altijd wel, dus niet zo zeiken.
Het gevoel er niet toe te doen, me aan te stellen, er niet te mogen zijn is weer in volle hevigheid terug.

Ik weet niet of dat klopt Avo. Misschien ben jij in dat gesprek wel te zeer bezig geweest met het plaatje schaatsen van wat je gedacht had te moeten laten zien, in plaats van aangeven hoe het echt gaat? Of misschien had je zelf even nodig om door te hebben dat het sociaal wenselijk gedrag was, en dat het eigenlijk (helaas) helemaal niet goed gaat?

Maisnon, ik weet ook niet of de kalmte echt was.
Hij moest er zijn. Het moest gewoon oke gaan, ik moet weer aan het werk.

Er zijn geen follow up gesprekkenn meer nu, het is klaar. En ik heb dit aangeven daar, de laatste dagen. Het maakt niet uit.
Nu weer een verwijzing aanvragen is over 4 maanden aan de beurt. Ik geloof niet dat ik dan nog wil. Weer mijn werk en gezin stop zetten...
Ik weet het niet meer.

Ik heb echt zo zo zo mijn best gedaan.

Bij de follow up denk ik inderdaad dat ik uitgestraald heb wat ik vond dat was: dat het oke ging, dat ik veel meer klachten had, maar dat begreep. Dat ik zo dankbaar was.

Als alles kon en niemand er last van had en er geen oordeel was, wat zou je dan willen?

Terug, snel, net als groepsgenootje?
Meer/andere hulp van coach, hapto?
Werk dat zegt: jij moet nu wegblijven?
Iets anders?

Ik had graag een week langer gebleven. Of nu terug om te fixen wat er te fixen valt voor ze er zijn.

Hapto en coach die samen inhoudelijk intensief doorbijten zou ook goed zijn, maar wordt redelijk onbetaalbaar, en ik denk dat ze toch de expertise missen, en ik de opvang daarna.

Maar nu, met alles open, 'gewoon' de winter in..

Misschien zou ik het liefste gewoon serieus genomen worden door iemand.
En dan niet de mooie woorden, maar echt iets eraan doen. Maakt me niet uit wat waar hoe.

Zo thuis maakt niet werken de schuld en schaamte en waardeloosheid alleen maar groter.
Mijn waarde hangt af van wat ik doe, presteer.
Dat is niet zoveel momenteel..

Erkenning dat dit zo niet gaat lukken, dat het weer Russisch roulette gaat worden.
Dat zou al wel schelenn denk ik.

Pillen helpen niet echt.
Hoewel. Ik heb niet de neiging om er nog een strip te slikken, dat scheelt..

Je zegt dat er geen follow-up gesprekken meer zijn, dat het nu klaar is. Dat er niks uit het laatste follow-up gesprek is gekomen. Maar als jij terugkomt op je laatste follow-up gesprek, aangeeft dat het niet gaat, wellicht je bericht van eerder vanavond aan ze laat lezen, misschien dat er dan met terugwerkende kracht alsnog wel een andere conclusie aan het follow-up gesprek wordt gehangen. Bijvoorbeeld eenzelfde route als groepsgenoot.

Als je zo sterk voelt dat je meer wil, dat je nu meer nodig hebt, dan denk ik dat toekomstige Avo "blij" is als je nu nog een keer flink aan de bel trekt en op de gong slaat (gewoon dubbelop zodat het maar duidelijk is).

Avo

Lieve Avo,

Ik lees hier al oneindig lang mee en laat heel af en toe weten dat ik hier lees, meeschrijven is te lastig.
Toch klim ik nu even in de pen.
Want ik gun je dat het je lukt om door je eigen angst heen te gaan en bij het TCN aan te geven dat het echt niet goed gaat.

Ik herken je zo in je gevoel van niet gezien en gehoord worden.
Maar zou het heel misschien zo kunnen zijn dat jij zo’n geweldig goed masker hebt dat zelfs het TCN met al hun expertise daar niet doorheen hebben kunnen kijken?
En dat je zo overtuigend hebt kunnen zeggen dat het oke was (misschien wel juist omdat je dat van jezelf ook echt moet geloven) dat ze dat voor waar hebben aangenomen?

Je mag echt, echt, opnieuw contact opnemen en aangeven dat het helemaal niet oké gaat en je ondanks nazorg traject echt totaal niet weet hoe je dit moet gaan doen.
Laat ze (als je dat durft) je bericht hier lezen. Want die erkenning dat het echt niet gaat ga je van anderen helaas alleen maar krijgen als jij ze keihard vertelt dat dat zo is.

Ik gun je zo erg meer (adequate) hulp.
En ik herken zo de valkuil van vinden dat je het zonder moet kunnen.

Ik hoop vooral dat ik niet aanvallend overkom, dat gebeurt me nogal eens en is zeker niet de bedoeling.

Maar jongens, zij zijn niet van de nazorg.
Zij zijn degene die erop aandrongen dat ik passende nazorg zou regelen.
Ik heb nazorg.
Zij kunnen er ook niets aan doen dat ik met torenhoge verwachtingen binnenkwam.
Ze hebben me enorm geholpen.
Alleen zit in nu in de shit met december en de aanloop ernaartoe.
Dat is niet hun fout.
En wat kunnen ze doen. Voor mij even de wachtlijst van 4 maanden weggummen?

Daarnaast heb ik dit echt echt echt aangegeven daar. Niet weggemaakt.
Alleen in het follow up gesprek niet.
Wat moeten ze daarmee.
Is alleen een contra indicatie lijkt me.

Sorrie.
Dank voor het lieve meedenken trouwens. Echt.
Ik wil niet ondankbaar zijn en alles afschieten enzo. Evt niet.

Lieve Avo kan het zo zijn dat in het follow up gesprek niet je verstandige en voelende volwassene aan het woord was (sorry als ik de verkeerde woorden kies)? Het klinkt namelijk jonger, dienender, dankbaar, het vertrouwen niet willen beschamen, loyaal bijna. En nu hoor je van een groepsgenootje dat wat je diep in je hart het allerliefste wil, direct meer zorg van hen, wel mogelijk is. Ja je hebt nazorg geregeld en vast ook passend enzo, maar je hebt iets anders nodig en dat mag je aangeven ook achteraf nog. Je man was bij het nagesprek toch? Kan je tegen hem zeggen dat het niet gaat, dat je meer nodig hebt, dat je terug wilt komen op wat je in het (bijzonder korte begrijp ik) gesprek gezegd omdat het de lading totaal niet dekt? Dat hij je helpt het aan te geven?

Ik hoop dat je de nacht een beetje ok bent doorgekomen

Dat is ook wel een nadeel van deze behandeling. Dat je daarna (weer) alleen verder moet.

Durf je bij hapto aan te geven dat je opnieuw aangemeld wilt worden? Kan zij een nieuwe verwijzing maken? Ik ben toen ook redelijk snel weer verwezen, dat kon gewoon, ook zonder dat dit expliciet benoemd was in eindgesprek. Ik moest toen bij de verwijsbrief een motivatiebrief meesturen waarom ik een 2e keer wilde komen. Ik kan die vast nog wel ergens vinden en met je delen als dat je helpt. Je komt dan inderdaad wel weer op de wachtlijst (maar zoals ik lees groepsgenootje ook?). Maar de intakefase ging bij mij wel sneller, ze weten al wie je bent en om welke herinneringen het gaat dus ze kunnen meerdere gesprekken in 1 doen. En je kunt bij aanmelding ook aangeven dat je ook op de invallijst wilt, als er dan iemand 1 week van te voren afzegt, kun je die plek opvullen.

Ik snap dat je door wilt pakken met hapto en coach nu omdat alles open ligt en over 2 weken die lul weer op tv is. Maar misschien is voor je hoofd en lijf nu pas op de plaats, reguleren en een beetje toedekken verstandiger? En voor het meisje misschien fijn om daar nu hulp bij te krijgen. Voor deze winter alles oplossen is simpelweg niet haalbaar, samen kijken naar hoe je die winter het beste doorkomt misschien wel?

Eerlijk, over vier maanden weer, ze zien me aankomen thuis en op het werk.
Dat kan ik niet maken.
En voor mijn gevoel hoeft het dan niet meer... Dan is het te laat.

Toedekken en reguleren, het lukt me al jaren niet zo. Laat staan nu het allemaal zo extra ingewikkeld is.
Ik wil het niet meer geloof ik, ik denk dat dat het hoofdprobleemb is. Het is gewoon genoeg geweest...
Ik weet dat dat ook niet de oplossing is, dat er geen oplossing is. Maar voor mijn gevoel doen we nu tenminste een poging om er iets aan te doen. Eindelijk.


In het follow up gesprek ben ik naar mijn idee eerlijk geweest.
Ik kom er nu pas achter dat het misschien minder oke gaat dan ik zou willen.
Maar dan nog kunnen ze er niet zoveel mee.


Jullie zijn lief.

Net gebeld met TCNL om te kijken of er op korte termijn nog kans is op een plek als er uitvallers zijn.
Nee, maar ik word vanmiddag teruggebeld door een behandelaar van daar.

Wat goed Avo

Belangrijkste wat je nu kunt doen is jezelf serieus nemen en aan de bel trekken, zorgen dat zoveel mogelijk mensen weten hoe het gaat zodat je zoveel / zo goed mogelijk hulp kunt krijgen.

Ik vind het heel knap dat je dat doet, ondanks alle gedachten/bezwaren/bedenkingen.

Advo zo knap dat je weer aan de bel durft te trekken.

En voor jouw info de mensen die achter de telefoon zijn getraind om een perspectief te bieden die reëel is in normale omstandigheden.

Maar de behandelaar kan beslissen om de lijst heen te werken ( elke instelling heeft naast een normale wachtlijst ook een crisis wachtlijst maar daar kom je alleen via de behandelaar op) ik heb die weg ook wel eens bewandeld en zat na afronding 3 weken later weer binnen.

En werk als het nodig is kan de behandelaar een brief opstellen neutraal dat de behandeling nog niet is afgerond en je nog een keer moet. Geen bedrijfsarts die daar niet in meegaat

Wat knap dat je gebeld hebt Avo!
Ik snap dat het heel ingewikkeld is dat jij het gevoel had eerlijk te zijn en dat ze het eerder niet gezien of opgepakt hebben. Maar wat ben je goed voor jezelf aan het zorgen door nu aan de bel te trekken
Je mag van inzicht veranderen. Je mag aangeven dat je dacht, wilde hoopte dat het ging, dat het geen optie was dat het niet ging. Maar dat het toch echt niet gaat.

En je man en kinderen hebben denk ik 1000 maal liever Avo die een paar keer opgenomen wordt op eigen verzoek, dan iemand die verzuipt, maanden depressief is en met een beetje pech per ongeluk iets doet wat permanente gevolgen heeft.
Ja, dit is zwaar. Voor jou en iedereen. Maar je probeert actief hier mee aan de slag te gaan en dat is zo ontzettend knap.

Knap dat je gebeld hebt Avo! Nee heb je, Ja kun je krijgen en misschien is er ook nog wel iets tussenin.

Ik vind dat je echt goed voor jezelf aan het zorgen bent: aan de bel trekt, toegeeft aan jezelf en anderen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Het is voor mij op dit moment even de bevestiging naar mezelf toe dat ik ondanks dat het niet zo voelt, dit óók mag doen.

Ik heb vier weken geleden per mail aangegeven dat mijn huidige rooster op maandag en dinsdag niet optimaal is. Ik ben op dinsdag al uitgeput en heb daar de hele week last van. Met het verzoek om dit vanaf november aan te passen. Ik kreeg van de roosteraar (collega met o.a. roostertaken) meteen al reactie dat ik eigenlijk pas vanaf februari van de bewuste avond af kan. Mail is ook bij lg beland die toen heeft gereageerd dat het haar verstandig leek om mijn rooster aan te passen 'om problemen te voorkomen.' Maar ook het verzoek aan mij om dit later nog eens bespreekbaar te maken.

Begin deze week heb ik het er met de roostercollega over gehad en ik merkte tijdens het gesprek al dat ze bleef aansturen op twee avonden voor mij (en dus geen aanpassing). Gisteren zag ik de nieuwe groepsindelingen en ik raakte volledig in de stress in combinatie met de verwachting dat er voor mij niks aan het rooster zou veranderen. Huilend lg gebeld en uitgelegd, maar ik merkte dat ze me wilde afwimpelen en dat ik eerst maar het rooster moest afwachten. Uiteindelijk wilden ze vandaag met mij in gesprek en mijn voorgevoel klopte: geen aanpassing. Hele verhalen waarom het niet kon en dat het al zo moeilijk was om het rond te krijgen ivm ondercapaciteit en zieken. Ik zeg nog: daar gaat het precies om, ik wil niet de volgende zijn die zich ziek moet melden. Weer heel veel argumenten waarom het niet kon en waar ze mijn wensen wél ingewilligd heeft. Ik zeg nog: dat vind ik fijn, maar dat is mijn punt niet. Welke negatieve gevolgen het voor mij zou hebben als ik wél van die avond zou worden gehaald, bijv werken op een dag waarop ik nu vrij ben of naar een andere locatie moeten.

Eind van het liedje was of ik het toch niet nog een periode wil proberen. Ik heb m'n poot stijf gehouden. Nee. Toen bemoeide lg zich ermee. Dat ze ziet hoe roostercollega echt haar best doet om een oplossing te bedenken en dat het fijn zou zijn als ik haar dan ook iets tegemoet zou komen. Nogmaals uitgelegd dat het rooster (de urenverdeling over de week) best precies komt ivm wat het me kost. En dat ik niet ga instemmen met iets wat ik niet wil en wat ik ook ruim op tijd aangegeven heb. Conclusie was dat ik a.s. maandag nog eens met roostercollega ga zitten om te kijken wat er wél mogelijk is. Ik neig zelf om me dan maar naar een andere locatie te laten gaan. Heb ik ook al gezegd dat dat een optie is.

Het is allemaal zo klassiek. Man zegt ook: uit het managementboekje. Zo doorzichtig allemaal. Sorry, maar ik trap daar niet in.
Zo makkelijk ook: het rooster is nu zo goed als klaar, dus ze kan mij niet anders plaatsen. Was daar dan mee begonnen, het is niet dat mijn verzoek niet bekend was hè. En het is ook niet om een flutreden.

Ergens trots dat ik niet over me heen heb laten lopen, maar ergens toch de neiging om voor de makkelijkste weg te kiezen (het laten zoals het is), maar dan verloochen ik mezelf en dan is al het gedoe erover (mail, gesprek, gesprek van vandaag) voor niks geweest.

Ik sta normaal altijd in de meewerkstand en ga al snel mijn grenzen over. Nu eens een keer niet.

Diva, wat ontzettend knap van je! Ik geef je groot gelijk trouwens, je hebt het ruim van te voren aangegeven.

Avo
Hoop dat behandelaar die je terug gaat bellen meer voor je kan betekenen

Knap Diva! Wauw.
Hoe voel je je nu?