Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

.

..

Avo, natuurlijk ben je doodsbang. Daarom ben je ook zo dapper. Zonder bang geen moed.

Selune, wil je ook dat ik weghaalt wat ik eerder schreef?

Blijven ademen lieverd, blijft ademen.

Ik heb alles van vandaag gewist Selune.
Sorrie, ik wilde het niet erger maken.
Het is nog steeds oke.
Ook als het zo is.
Ik ga niet weg.
Ook als er niets is.
Ik walg niet.
We zijn oke.

Sorry Avo wilde je niet dwingen, kan niet reageren of uitleggen. Sorry voor alles, jullie zijn lief.

Het is oke.
Echt, voor mij is het oke.
Vindt jij ook dat we oke zijn?

Ik snap dat de paniek nu heel groot is Selune.
Hier mag je altijd zijn, of wissen. Je mag hier ook zijn zonder woorden.

Als de nacht onoverzichtelijk lang voelt, kan je die dan opdelen in stukjes? Per uur, kwartier, 5 minuten of een minuut? Alleen maar staren naar de secondewijzer, en ieder rondje blijven ademhalen is een minuut dichter bij morgen?

Je hoeft niet te reageren, maar weet dat ik in gedachte bij je ben.

Oh, en Maisnon, ik had er niet op gereageerd, maar ik heb al een paar keer zitten kijken naar de somnox.
Zeker nu ie een beestjes hoes heeft trekt het erg.
Maar de tandjes... Duurrrr
Mijn verzekering zou wsl een half jaar vergoeden, maar daarna is ie nog stervens duur.

Misschien volgend jaar op tijd aanvragen bij verzekering voor de winter periode, en na vergoeding terugsturen/opzeggen als dat kan

Hij is inderdaad heel duur Avo. En ik kan echt niet in jouw portemonnee kijken, en ik weet hoe moeilijk geld aan jezelf uitgeven voelt. Maar als na een half jaar blijkt dat het echt helpt met slapen, of met het doorkomen van de nacht, kan je je ook afvragen of dat de investering waard is. In jezelf, in je gezin, in je leven.

Maar die overweging kan in rustigere tijdens misschien beter gemaakt worden dan nu

We zijn oke.
Maisnon

Misschien staan er op marktplaats of vinted somnoxen?

Rainy, staan er. Duurder als de black friday prijs na half jaar huren.

Dus huren via verzekering en half jaar proberen is beste optie. En dan of overnemen, of terugsturen.

Mijn hoofd is druk met beelden van vroeger, en alles wat normaal was, en achteraf misschien best raar.

Maar het was gewoon allemaal zo gewoon en logisch. Ik heb somnox gemaild om te vragen of ze ervaring hebben met cptss en of het daarbij helpt.

Fijn dat we oke zijn Selune.


Klagen:
Vanochtend ongesteld geworden.
Tampons doen zo zeer. Vooral inbrengen.
Maandverband is echt echt echt geen optie.
Dat was vroeger streng verboden, smerig, voor walgelijke types.
Ik slikte sowieso veel pil door een loog op school tegen vriendinnen dat ik ongesteld was om erbij te horen.
Maandverband hoorde in de categorie volwassen vrouwen met katoenen slips.
Vanaf 11 of 12 had ik eigenlijk alleen maar strings. Nooit over gedacht ofzo, dat was zo, dat hoorde erbij. En dat het niet lekker zat hoorde er ook bij.
Zodra ik uit huis was heb ik uit pure rebellie mijn eetgeld van een week uitgegeven aan boxershorts, en nooit meer enige vorm van strings of lingerie gekocht of uit mezelf aangedaan.

Zo scheer ik ook swinters -ook rebellie- mijn benen niet.
Scheren was ook geen optie trouwens, er was een epileer apparaat in huis en ik weet niet hoe oud ik was, maar ik denk in groep 6, toen het meer werd, was dat eigenlijk een soort gewoonte, net als nagels knippen.
De eerste haren doen there ook mee weg, tot het teveel werd.
Oksels moesten ook met de epileer, maar dat ging zo beroerd dat ik stiekem scheermesjes gebruikte op gegeven moment.
Die bleken ook mega multi functioneel te zijn overigens, en veel beter te snijden dan een knutselmesje of aardappelmesje.

Eigenlijk bizar dat er geen klachten kwamen over beschadigd handelswaar. Mijn ouders kwamen pas achter automutilatie toen school belde dat ze zich zorgen maakten.
Toen was het huis te klein.
Blijkbaar boeide het die mannen niet of ik plekken of korsten of striemen had.
Misschien was het extra reden om zelf niet voorzichtig te hoeven zijn ofzo.

Hoewel sommigen het misschien niet zagen omdat niet alles uit hoefde.

Toen ik klein was was er sowieso minder te zien denk ik. Ik weet alleen dat ik met schoolgym nog wel eens gedonder had omdat ik mijn hemd aanhield of niet wilde douchen.
Ik kreeg geregeld een briefje mee dat ik niet hoefde te douchen. Ik weet niet eens meer waarom. Oorontsteking? Of was dat alleen met zwemmen?
En vanaf groep 7 was ik ongesteld. Wisten zij veel dat ik die pil doorslikte. Vanaf toen was er altijd een reden om niet te hoeven douchen.

Maar goed, ik lul.
Maandverband daar krijg ik dus stress van. Omdat dat niet hoort, ik dan stout en walgelijk ben. Gewoon error.

Stom eigenlijk dat ik dat met boxershorts niet heb.
Ik krijg nu juist error van lingerie of strings.
Of katoenen wit kinderondergoed met hele dunne streepjes.
Je had ze met roze en gele lijntjes geloof ik, en op het etiketje stond een beertje.
Met zo'n schulp-randje langs de hals en de liezen.

Mijn eigen kinderen kregen felgekleurde boxershortjes of broekjes met veelkleurig tekeningetjes. En hemdjes met spaghetti bandjes en zonder schulp randje, hoe stom ik dat ook vind bij kinderen.
Ik heb tot twee jaar terug nooit meer ondergoed hemden gedragen. Alleen bedoeld om ook los te dragen tops.
Toen ontdekte ik de rollade hemdjes. Van die shaping shit. Ik koop ze in maat s/m, heb maat xl, krijg ze bijna niet aan of uit, en dat is dan ook meteen de crux: ik voel me zo superveilig met een shapingbroek tot een mn borsten die ik niet uit krijg, en een shaping hemd daarover waar al helemaal geen beweging in te krijgen is.
Knap mens dat mij bloot krijgt, het lukt me zelf amper, en die stof is -in tegenstelling tot katoen- niet van mijn lijf te scheuren (bovendien kom je er niet tussen om grip te krijgen haha).
Het hele feit dat je ze zo doorsnijdt en dan wsl huid raakt juist door de strakte negeer ik.
Niemand die nog een mes op dit lijf zet om het te kunnen aanraken. En in mijn rollade ondergoed zit in veilig verpakt.

Voor ome x moest ik nog lang kinder onderbroekjes met bijpassend hemd aan.
En hij gaf me regelmatig een poppig jurkje of nachtpon als speciaal cadeautje. Alleen voor als ik bij hem was.

Mijn hoofd zit zo vol met dit soort dingen.
Alsof ik nu pas zie. Begrijp.
Het was zo normaal.

Nette meisjes hebben geen haartjes, dat is onverzorgd en walgelijk.
Nette meisjes hebben net ondergoed en hun hemd in hun onderbroek.
Vrouwen daarentegen die dragen strings en altijd altijd een nette bh die erbij past.
Een wit of zwart hemaatje. Lagen keurig in mijn la.
Waar was dat andere ondergoed? Hoe kwam in eraan? Ik herinner me vaag omkleden in een badkamer. De onze? En een keer in een toiletruimte? Een tas met een jurk die ik niet kende? Weinig jurk. Veel mensen?
Soms word ik gek dat ik er niet bij kan. Wat was dat, verzin ik dit? Is het echt? Hoe dan? Wie waren dat? Hoe kwam ik daar?


En in december in gala jurk.
Jezus wat was ik trots op die eerste jurk die we gingen kopen alvast voor het school gala. Bijbehorende sierraden zodat ik er goed uit zou zien.
En o wat was de glans eraf op dat gala. Wat voelde ik me smerig in die jurk. Alsof iedereen het kon zien en ruiken.
Elke opmerking over hoe mooi we (vriendinnen en ik) eruitzagen kwam binnen als een moker.
Er konden fotos genomen worden voor de kerstboom. Ik geloof dat ik flipte.
De galas erna weet ik niet meer.
Ik ging, want een avond op school was een avond veilig, tot het ophalen.
Zo fantastisch dat ik niet alleen door het donker naar huis hoefde te fietsen.
Niemand die wist dat het niet mijn vader was in die auto.

Waar komt dit allemaal vandaan ineens... Het wil eruit... Het golft eruit.
Dat ik een van de laatste jaren, toen al goed met mentor en coach, in paniek was tegen eindtijd. Niet naar buiten wilde.
Mentor aanbod om mee te lopen, ik werd toch opgehaald. Was ik bang dat ik te laat was? Ze zou mijn vader zeggen dat ik haar had moeten helpen. Of was er iets anders dat boosheid kon voorkomen.
Nee Nee, hij is niet boos. Ik vind het gewoon te leuk en jammer dat het over is. Toen zij haar jas haalde smeerde ik hem. (Verteldev ze later. Het is een zwart gat vanaf daar)
Ik kon het niet uitleggen. Ik wist het zelf niet eens bewust. Ik had pijn en nachtmerries en was altijd altijd bang om zwanger te zijn. Maar ik begreep het niet.
Niet waarom ik moe was. Niet waar de pijn vandaan kwam. Niet waarom ik soms zo ontzettend bang was om na training naar huis te fietsen. -spoiler, ik weet nu dat ik niet naar huis fietste-
Niet waarom ik zo bang werd van sommige mensen die ik niet kende en me begroette of juist wegkeken.
Niet waarom ik fotos in kerstkleding voor de boom zo walgelijk vond.
Niet waarom ik bang was meegenomen te worden als ik niet 'braaf deed'.
Ik had een rotgevoel bij bepaalde gebouwen of routes. Was zo zo opgelucht toen er een gebouw gesloopt werd, maar geen idee waarom.
Ik vond het gewoon een stom gebouw en nu zou ik er nooit meer langskomen.

Het was gewoon zo. Het was zo gewoon.
Verzorgde vrouwen dragen strings, kammen hun haren, epileren elke week hun benen, oksels en bikinilijn.
De pil was tegen flauwvallen en buikpijn, doorslikken was slim, maandverband voor slonzen, net als naveltruitjes naar school.
Uitgaan was voor sletten, alcohol voor goedkope meiden die zich lieten gebruiken.
Dure dingen niet aan mij besteed, maar we wilden niet dat de buitenwereld me zou pesten of doorzien hoe walgelijk ik was.
Ik was de aap met de gouden ring.
Walgelijk, lui, ondankbaar en gewoon altijd stout, vervelend of expres aan het zieken, want ik wist toch wat de bedoeling was.. waarom deed ik dan toch...
Het was zo zo logisch. De roe in mijn schoen die alles bevestigde. Dat Piet m zelf ter hand nam.
Dat ik daar blijkbaar niet van leerde dus ik dingen goed te maken had.
Dat kindervrienden zalf smeerden op zere billen. Dat het voor hen al helemaal niet leuk was, want ze hielden van kinderen en gaven liever cadeautjes. En dan achteraf schuimpjes. Omdat het weer goed was.
Zoals ik na straf sorrie moest zeggen en me opfrissen en vaak gaan slapen. En dat ze daarna dan vriendelijk waren.
Sowieso nooit gemeen.
Soms zag je een flits in ogen voor je besefte dat het fout was. Dan kwam er straf.
Soms voelde ik bij het thuiskomen al dat er straf zou volgen.
Om iets wat ze gehoord hadden, op mijn kamer gevonden hadden, wat ik had laten slingeren, omdat ik sochtends brutaal geweest was, teveel, te snel of vies gegeten had.
Omdat ik wilde spelen met iemand, omdat ik met het verkeerde kind wilde spelen, omdat ik niet afgesproken had, als ik een beetje normaal over wilde komen moest ik wel mijn best doen om vrienden te maken.
Als ik teveel bij andere speelde, moesten ze denken dat mijn moeder lui was ofzo.
Als ik verkeerde kinderen bij ons vroeg, vraag beter die en die, die ouders zijn zo en zo, dan gaan we fijn koekjes bakken en armbandjes maken en naar het bos.

Zelf spraken mijn ouders niet met andere ouders of vrienden af, maar het was belangrijk dat iedereen mijn ouders kende, waardeerde.
Het was de periode dat mijn vader erg opklom in zijn functie en mijn moeder op school geroemd en geprezen werd en onder de speed dial van de juffen stond.
Leeshulp, een knutselocjtend, naar de kinderboerderij, zwemleshulp, ijsjes halen, bel de moeder van Avo.
De kleinste siblings op sleep of als het kon in de kleuterklas erbij.
Mijn moeder was algemeen geliefd en geroemd, en werd dan al gevraagd 'mag ik bij jullie spelen mama van avo'?

En soms was het hele perioden niet spelen: het is droog, ga maar naar buiten.
Dat snapte ik ergens niets van, maar dan zei ze iets als 'ik heb nog meer te doen dan jouw vriendinnen entertainen omdat jij te stom bent. Ik ben er klaar mee. Zorg zelf maar eens dat je je normaal gedraagt '
Dan waren er buurtkinderen en siblings en soms was dat vrijheid, en soms was dat gedonder als er iemand bij mijn moeder ging klagen.
Ik had niet veel op met mijn siblings. Sterker, ik had een redelijke schijt hekel aan ze dat zij wel leuk waren en ik niet. Dat mama wel van hen hield, met ze knuffelde, ze achterop op de fiets mochten, papa met ze lachte en stoeide.
Zij vonden mij stom omdat ik niet met ze wilde spelen (ze sloopten dingen en dan kreeg ik de schuld), ik niet aardig deed tegen ze (fact. Ik was te jaloers denk ik), en ik weinig fouten maakten in hun ogen.
Achteraf zie ik ook dat mijn siblings vrij makkelijk waren, korte spanningsboog, minder luisteren, eerst doen en dan erachter komen dat het niet zo werkt of kapot is.
Ik was net een kleine mini volwassene, en daarnaast bezig met perfect zijn.
Met 4 jaar sneed ik met hobbymesjes de raampjes uit de kartonnen kersthuisjes die mijn moeder had getekend.
Op de millimeter met een metalen liniaal, waar je absoluut niet in mocht snijden want dan werd het mesje bot, en bochten snijden was uit den boze, dan sneed je gaten in de snijmat.
Je moest je mesje rechtdoor bewegen en het karton draaien.
Altijd zo dicht mogelijk in de hoek van een vel papier of karton knippen.
Nooit zichtbaar plakband gebruiken, nooit een lijntje trekken zonder lineaal is een kaart schrijven zonder dunne potloodlijnen.
Vrij kinderknutselen ging met een flesje kinderlijm.
Een druppeltje en dat goed met een kwastje in de hoekjes en langs de randjes smeren.
Losse randjes of hoekjes waren Heel Erg.
Elke zelfgemaakte kaart die via de post kwam werd geanalyseerd. Tsssk, niet recht gesneden, naast het lijntje geknipt, dat rondje is niet recht, en zie die rand die zit helemaal los. Lijkvlekken, scheef plakken, slechte kleuren combi, geschreven zonder lijntjes, rechte lijnen zonder lineaal, een hoekje waarbij het mesje iets doorgegaan was en wat weer vastgeplakt werd, of vouwen die niet scherp waren of scheef.
De afkeuring en walging waren duidelijk.
Prutswerk, zo slordig, dat ze het zelf niet ziet, en zelfs jij kan dat beter.
(En dan was ik even gloeiend trots).
Ik sloeg elk woord op, om die fout maar niet te maken, te bewijzen dat ik geen prutser was.
Nu nog krijg ik stress dan zelf kleuren moeten kiezen, als mijn kinderen midden in een vel papier knippen, lijmlekken maken of losse randjes hebben. Alles zichtbaar met plakband vastklatsen.
Het schiet in mijn lijf, ik moet heel diep inademen en dan zeg ik een aantal keren hardop hoe trots ik ben op hun creativiteit, en dat ik zie hoe hard ze hun best doen, en waar ze zelf het meest tevreden over zijn.
En ik moet toegeven dat ik ze geleerd heb om met liniaal te werken, en bij school projecten even een dun lijntje met lineaal te maken en dan daar op te schrijven. (En ze inderdaad bij schoolwerk erbij sleur om wat 'nette' trucjes te leren en ze het verschil te laten zien dat dat maakt in hoe iets eruitziet)
Maar klei mag door elkaar (buikpijn), verf altijd een ook gewoon mengen om het mengen, knutsels hoeven niets te worden, waar een hoe ze knippen zoeken ze maar uit (maar als mijn ogen konden sturen). Ik probeer het los te laten, het deel van mij dat de rol van moeder overgenomen heeft te negeren.
Voor hen. Omdat dat mogen zijn wie ze zijn, knutselen voor hun plezier, goed genoeg zijn zoals ze zijn.

Achteraf denk ik dat mijn ouders erg bezig waren met bewijzen hoe goed zij het deden, en dat ze niet minder waren dan de rijke of invloedrijke mensen waar ze onder werkten of die ze tegenkwamen.
Mijn moeder was altijd bezig perfect te zijn, alles voor 'ons kinderen' en 'het gezin' op te offeren en zichzelf weg te cijferen.
Haar lat lag enorm hoog.
Groenten moesten van HAK, alles moest a-merk, vader kreeg het grootste stuk vlees (of extra), groenten uit een moestuin waren voor arme mensen, de Zeeman of tweedehands was ook absoluut niet geaccepteerd.
En kool was arme luis voer, dat kregen ze vroeger en hoefden we niet meer te eten.

Ik wist als kind niet beter dan dat je thuis een kast met een rijtje potjes had waar de groenten vandaan kwamen.

Ik denk dat mijn ouders, zelf uit extreem arme gezinnen, altijd bezig geweest zijn om hun stand te ontgroeien en alles wat daarmee te maken had achter zich te laten.
Zichzelf te bewijzen dat zij geen tweedehands, geen Wibra, geen moestuin nodig hadden om te overleven.

.

Avo

Bizar hoe hetzelfde dit soort monsters kunnen denken. Ik ben de neiging aan te vullen. Op details was het anders en ik heb geen siblings, maar ik heb het koud van herkenning. En het nog steeds "leven met de regels".

Sorry heb je niets aan, maar ik wil het toch zeggen: ik geloof je tot op de kleinste details die je je nu herinnert. En ooit als ik durf zal ik opener reageren. Sorry dat kan ik nu niet. Maar ik geloof je, het was echt. En bizar en zij waren echt fout.

Het waren geen monsters, echt niet.
En ergens stelt het me gerust hoeveel je herkent.
Hoewel ze bij jou zo openlijk straften.
Bij mij waren ze zo lief en zorgzaam, ook naar mij. Ik was alleen bang dat h het niet echt was. Nog steeds.
Ze zorgden zo dat niemand zou zien wat nodig was. Wat er was.
Ik was ze zo dankbaar dat ze me zo beschermden. Naast buiten toe zo de schijn ophielden. Mijn vuile was niet buiten hingen.
Het was een van mijn grootste angsten, dat mensen erachter zouden komen... Dat iedereen me zou gaan haten.

Nog steeds ben ik bang dat mensen vinden dat het mijn eigen schuld was, me niet zullen geloven. Omdat ze zo zo fijn en lief zijn. En ik zon duidelijk lastige puber.
Dat mensen zullen walgen om mijn rol in het geheel. Ik vond Ome x toch lief. Ik deed later toch vol enthousiasme mee. Masturberen op je 10e.
En als je klaarkomt vindt je het lekker. Zo simpel is het.
Iedereen die ons nu kent als gezin zal meteen weten: ik ben de afstandelijke rare dochter met psychiatrische problemen. Koekoek.
Zij de eeuwige geduldige liefhebbende ouders.
Altijd geweest.

Wel is het me duidelijk dat het stukje met skl niet oke was. Dat je een kindje niet meegeeft om te laten straffen. En dat meisje en die straffen, dat was niets fijns aan.
Hoe stout zeer ook was, je geeft een kind niet mee om te laten straffen.
Hoeveel straf ze ook verdient.
En seks is geen goede straf voor een kindje.
Dat stukje begint in te dalen.

Hoe logisch het ook was, hoe normaal en redelijk.
Geen een kleuter verdient seks. Of heeft er behoefte aan.

Met ome x, met mijn ouders, later de slet. Dat is anders.

En het schuldgevoel naar skl, de schaamte dat ze dat moesten doen, dat ik zo stout was, dat het nodig was, de verwarring, de angst voor wat er gebeurde. De angst dat ouders er achter zouden komen. Iemand erachter zou komen. Dat hij dood zou gaan. Dat ik mee zou moeten naar Spanje voor altijd. Zoveel Pieten...
Het nergens veilig, altijd in de gaten gehouden worden... De angst dat iemand dat grote boek zou lezen. Zou lezen over mijn straf. Over wat ik Sinterklaas aandeed. Hoe bozig ik Piet steeds maakte.
De pijn. De onderbroekjes die ik verstopte zodat mama er niet achter zou komen. Onder de kraan spoelde en ver onder mijn bed te drogen legde.
De dankbaarheid die ik nog steeds moet voelen. De walging als ik niet dankbaar ben.
Al die gedachten, regels, gevoelens zitten er nog.

Maar hoe bang ik ook ben, en hoe logisch het ook was. Het is me duidelijk dat seks nooit een straf is voor een kleuter.
Ik moet het nog leren voelen. Nog leren toepassen op anderen dan mijn buurmeisje.
Ik heb denk ik nog 1000.0000 bevestigingen en erkenning nodig dat het bij mij logisch was, maar misschien net zo niet oke als bij mijn buurmeisje.
Dat zelfs het meest vreselijke kind, nog 1000 keer erger dan ik was, dit niet verdiende.
Dat, dat weet ik. En ik weet dat ik het kan voelen.
En met oefenen en emdr gaat de angst verschuiven. Dat moet.

En er zijn mensen die zeggen, geloven, laten merken dat ze niet walgen. Die het meisje willen zien. De moeite waard vinden om te troosten. Te beschermen. Al is het tegen betaling.

Het is verwarrend.
Juist in deze tijd, waarin ik me ogen niet dicht kan doen zonder te zien. Te voelen. Er weer te zijn.
En tegelijkertijd soms te voelen dat er iemand is die niet walgt of wegkijkt. Door geloofd.
Ondanks alles. Ondanks mij. Ondanks dat ik het niet begrijp en ontmoedig.

En het geeft hoop.
Dat ze ooit rust zal vinden, het gat op een andere manier afgedekt. Dat ik eindelijk rust heb.
Dat het eindelijk, eindelijk stopt.
Ze het nooit meer mee hoeft te maken.
En ik dus ook niet.

Hoewel ik niet weet of ik klaar ben om alles te weten, te voelen, te dragen.
Of eigenlijk: ik weet wel zeker dat ik niet alles wil weten en voelen.
Maar hapto en coach willen het wel horen.
Meedragen. Blijft het voelen over.
Doodsbang.
Maar misschien. Als ik het niet alleen hoef te doen.
Als het veilig mag, onder een deken, met steun en geruststelling en bescherming naast me...
Wie weet...

Hoe pijnlijk en moeilijk ook, het lucht om ergens op nu, die sessies met hapto.
Al zo lang de wens om troost, niet veroordeeld, om geruststelling, om eindelijk goed genoeg te zijn. Om gered te worden.
Ik weet niet of dit reddem is.
Maar omdat de herbelevingen zo verdomd echt zijn, is dit ook bijna echt.

En geen sorrie.
Mijn hoofd ratelt.
Jouw hoofd sluit op.
Ik lijk het niet meer op te kunnen sluiten.
Hoe stout ook. . Ik stroom over.
Het maakt me bang. En tegelijk snak ik naar de erkenning.
Altijd erkenning, daar draait het immers om.
Het goed doen. Goed genoeg zijn om te mogen blijven. Om geen straf te verdienen.
Om perfect te zin.
Zodat ze misschien net zoveel van mij gaan houden als van de rest.

Misschien is dit ook wel coping. . Zucht naar complimenten en goed genoeg zijn. Door drama eindelijk aandacht. Vriendelijkheid.
Is dit een nieuwe negatieve coping?

Nee, dit is geen nieuwe negatieve coping. Behoefte hebben aan het gevoel geliefd, gewenst, nodig te zijn is zo ontzettend menselijk.
Omdat je dit gevoel maar nauwelijks hebt gekend en er juist altijd is ingestapt dat je dat niet verdiende is het niet raar dat je het nu niet geloofd toch? Dat je het wel heel graag zou willen geloven als mensen het zeggen, maar dat het nog heel erg fout voelt. En dat je het dus heel vaak moet horen, om te geloven dat die mensen het misschien wel menen, ookal snap je er zelf niks van. Dat ze de volwassen Avo graag zien en waarderen. Dat ze het meisje lief vinden en zonder schuld.

Avo, het waren wel monsters. Iedereen die het meisje meegenomen heeft en haar nare dingen heeft laten doen waren monsters.
Ik snap dat de gevoelens voor je ouders heel anders zijn. Omdat ik weet dat je het heel moeilijk vind om te horen dat ze het niet goed gedaan hebben zal ik er alleen maar over zeggen dat daar ook wel heel veel niet goed gedaan is. Ondanks dat ze misschien de intentie hadden om iets beter te maken, te repareren, te fixen.
Maar de clou is: jij hoefde niet gerepareerd te worden lieverd.

Selune, ben je de nacht doorgekomen? Helpt het dat het zometeen weer licht wordt?

Monsters is misschien niet het goede woord. Ik weet dat ik het zo niet mag zien, mag voelen, maar voor jou voel ik dat wel dat iedereen die dit een kind aandoet niet spoort. Ofzo. Sorry ik zal het niet meer zo noemen.

Ik herken het overlopen, maar sluit nu inderdaad ook af. Afgelopen week bijna m'n lieve schoonvader verloren en de oude angst "als je praat gaat iedereen die je lief vind dood" is enorm. Ik weet ook niet of ik dit durf te laten staan. Maar wilde het iets uitleggen. De paniek is zo allesomvattend ik mag niet nog meer dood op mijn geweten hebben.

Licht helpt iets, dan zie ik ze tenminste komen, maar ik blijf doodsbang.

Hadden zij, in het hier en nu, iets te maken met het bijna verlies?
Wat zullen jullie geschrokken geweest zijn.
Je meisje bang dat het haarc schuld was.

Je hoeft niet te praten.
Hier niet. Nooit niet.
Het mág.
Als je overstroomt.
Bij je psych. Hier. In een pb.

Het ware boze mensen die een klein meisje bang probeerden te maken.
Dreigden en veel te verliezen hadden.
Kunnen ze dat in het hier en nu waarmaken?
En zou niemand dat herkennen?

De situatie is zo anders nu.
Je bent volwassen. Er is meer een beter onderzoek bij ongelukken.

En misschien ben ik naïef.
Is hun macht nog steeds groot.
Ik weet niet hoe dat bij mij is. Ik weet wel dat ik ergensv nog geloof in hun macht.
Teveel belangrijke mensen die meededen. Die vingers in de pap hadden op plekken waar het ertoe deed.
Waardoor informatie bij ze terecht kwam, of juist kwijt raakte. Waardoor ze inderdaad macht hadden, God op aarde waren. Of dachten te zijn.

Het waren geen dronken verslaafden.
Het waren maatpakken, zakenrelaties, 'belangrijke man, dus beter zet je je beste beentjeb voor'
In hun ruimte een verstopte camera, ik moest zorgen dat we goed in beeld zouden zijn.
Zij herkenbaar. Zodat er bewijs was.
Hoe hardhandiger hoe beter het bewijs.

Wat ik wil zeggen.. Ik begrijp je angst.
Ik herken hem.
Ik heb er niets tegen.
Alleen puur geluk dat ze me blijkbaar hebben laten gaan uiteindelijk.
Zonder gevolgen voor anderen, voor zover ik weet.

Ik heb nog steeds nachtmerries over de eventuele gevolgen.
Het meisje dat ze zouden pakken als ik weigerde.
Dingen die ze zouden laten uitlekken.
De problemen die mijn ouders zouden krijgen.

Fijn dat het geen negatieve coping is. Het voelt zo aandachtshoer om hier te schrijven, ipv in een dagboek.
Het lijkt zo belangrijk dat het gelezen wordt. Ik genezen word.
Terwijl tegelijk de angst. De angst van praten, van gevolgen.
Ik word te makkelijk. Overmoedig. Dit zal fout gaan.
Maar de bevestiging, de vriendelijkheid is inderdaad verslavend. Het gat bodemloos, de honger zo enorm.
Zie me. Erken me.
Geef me bestaansrecht. Een reden om hier te liggen trillen.
Waaromn ik misschien niet totaal mislukt ben.

Ze hadden er niets mee te maken. Mijn volwassene weet ook dat ze dat niet meer zo kunnen. Maar mijn hoofd plalt het aan elkaar en maakt er een loepje van. Als ie nu dood gaat is het mijn schuld. En ik weet nu dat dat niet bij elkaar hoort, maar ik weet het ook vaak niet.

Je bent niet mislukt Avo. Verre, ver van. Je doet het zo ongelooflijk goed. En je wordt geloofd een serieus genomen. Het was echt niet ok allemaal, je mag er last van hebben.

Ach Selune, ik zie je paniek.
Het gevaar hoort bij vroeger, je bent veilig nu. Wat helpt je in rustiger tijden van het jaar om je veiliger te voelen?

Avo, wat schrijf je toch ontzettend goed. Het beeld dat je schetst van thuis, van alles er omheen, is echt en harverscheurend. Ik geloof je. Ik herken ook iets van de gezinsdynamiek van mijn getraumatiseerde ouder: die achtergrond van armoede, fixatie op status en de buitenwereld, onvermogen om echt op emotioneel gebied voor een kind te zorgen.

Ik zie ook, opnieuw, dat er niets mis was met jou. Ik zie een meisje dat ontzettend in de steek is gelaten en getraumatiseerd is. Een meisje dat het graag goed wilde doen, slim was, zorgzaam. En dat kreeg ingeprent dat ze alles verdiende, en dat haar reactie op trauma raar was en zij dus raar was. Dat was ze niet. Ze was niet moeilijk, abnormaal, schuldig, of vies. En iedereen die haar dat gevoel gaf was fout bezig. Echt waar.
Je was gewoon een kind. Een heel normaal, lief, imperfect (zoals iedereen) kind. Net als Selune, en alle anderen hier die hetzelfde is aangedaan, was het niet jouw schuld. De mensen die verzonnen dat je een kind zo kan toetakelen, die dat mogelijk maakten en de daders beschermden in plaats van het kind, die mensen hebben allemaal dat kind gruwelijk in de steek gelaten. En dat heeft helemaal niets te maken met het kind. Het zegt niets over hoe jullie waren.

Wat knap dat je volwassen hoofd dat weet op dit moment. En ik snap ook de paniek en de logica dat het anders jouw schuld zou zijn.
Vroeger is nu, niets is ooit veilig.
Ik weet dat er geen mannen op daken lopen.
En toch moeten alle ramen hermetisch dicht.
Want ik vergeet dat ik het weet.
Ik weet alleen dat we nergens veilig zijn.

Dus ik snap je denk ik.