Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 25 september 2009 om 14:57
Als ik ooit zou gaan trouwen dan wil ik juist wel de naam van mijn vriend gebruiken. We hebben samen een dochtertje en ik heet nu anders als zij. Heb haar bewust zijn naam gegeven, zodat als we ooit gaan trouwen we alle 3 hetzelfde heten.
(ja ik weet dat de man ook de naam van de vrouw kan aannemen, maar dan ben ik weer traditioneel en dat vind ik dus ook niet nodig)
(ja ik weet dat de man ook de naam van de vrouw kan aannemen, maar dan ben ik weer traditioneel en dat vind ik dus ook niet nodig)
vrijdag 25 september 2009 om 15:01
Chlo, je stelt je absoluut niet aan. Ik vind eerder dat je vriend zich aanstelt. Hij wil dat jij zijn naam gebruikt, maar hij wil zelf persé niet de jouwe gebruiken. Dat is wel heel erg krom. Vraag hem waarom hij dan de jouwe niet wil gebruiken. Als hij dan nog niet begrijpt waarom jij niet de zijne wilt, dan is hij wel heel erg 'dense'.
Ik heb bij de GBA laten registreren eigen naam - zijn naam als aanspreekvorm (je neemt sowieso al helemaal niet zijn naam aan maar houdt gewoon je eigen; je mag de naam van de ander gebruiken, niets meer en niets minder) omdat mij dat destijds wel leuk leek, maar in praktijk gebruik ik overal en altijd gewoon alleen mijn eigen naam, gewoon omdat ik dat wil en ik mijn naam mooi vind. En als manlief daar problemen mee zou hebben dan heeft ie toch echt pech. Ik zou hierin totaal geen compromis willen en kunnen sluiten.
Ik heb bij de GBA laten registreren eigen naam - zijn naam als aanspreekvorm (je neemt sowieso al helemaal niet zijn naam aan maar houdt gewoon je eigen; je mag de naam van de ander gebruiken, niets meer en niets minder) omdat mij dat destijds wel leuk leek, maar in praktijk gebruik ik overal en altijd gewoon alleen mijn eigen naam, gewoon omdat ik dat wil en ik mijn naam mooi vind. En als manlief daar problemen mee zou hebben dan heeft ie toch echt pech. Ik zou hierin totaal geen compromis willen en kunnen sluiten.
vrijdag 25 september 2009 om 15:04
quote:kristi schreef op 25 september 2009 @ 15:02:
Blijkbaar denken de meeste mensen dat als je met een kind aan de hand loopt dat niet dezelfde achternaam heeft dat het je buurkind is. Want dat ZIE je namelijk, welke naam het kind heeft als het in het park speelt.
Dat dus.
Als wij met zn allen ergens zijn, wordt er ook gedacht dat ik de Filipijnse au-pair ben. Maar hey, misschien denken ze dat wel niet als we allemaal dezelfde naam hebben!
Blijkbaar denken de meeste mensen dat als je met een kind aan de hand loopt dat niet dezelfde achternaam heeft dat het je buurkind is. Want dat ZIE je namelijk, welke naam het kind heeft als het in het park speelt.
Dat dus.
Als wij met zn allen ergens zijn, wordt er ook gedacht dat ik de Filipijnse au-pair ben. Maar hey, misschien denken ze dat wel niet als we allemaal dezelfde naam hebben!
vrijdag 25 september 2009 om 15:08
quote:Bagheera schreef op 25 september 2009 @ 14:53:
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Op mij komt dat wel slaafs over. Blijkbaar hecht je minder aan je eigen identiteit dan aan die van je man.
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Op mij komt dat wel slaafs over. Blijkbaar hecht je minder aan je eigen identiteit dan aan die van je man.
vrijdag 25 september 2009 om 15:10
quote:kristi schreef op 25 september 2009 @ 15:02:
Blijkbaar denken de meeste mensen dat als je met een kind aan de hand loopt dat niet dezelfde achternaam heeft dat het je buurkind is. Want dat ZIE je namelijk, welke naam het kind heeft als het in het park speelt.Het is gewoon een gevoel, en gelukkig is er niets mis met mijn zelfbewustzijn Fleurtje.
Blijkbaar denken de meeste mensen dat als je met een kind aan de hand loopt dat niet dezelfde achternaam heeft dat het je buurkind is. Want dat ZIE je namelijk, welke naam het kind heeft als het in het park speelt.Het is gewoon een gevoel, en gelukkig is er niets mis met mijn zelfbewustzijn Fleurtje.
vrijdag 25 september 2009 om 15:12
quote:Bagheera schreef op 25 september 2009 @ 14:53:
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Als dit de manier is waarop jij je man denkt te plezieren/pleziert, dan vind ik dat behoorlijk slaafs en afhankelijk overkomen.
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Als dit de manier is waarop jij je man denkt te plezieren/pleziert, dan vind ik dat behoorlijk slaafs en afhankelijk overkomen.
vrijdag 25 september 2009 om 15:13
Ik snap wel dat TO het voelt als verlies van identiteit. Je wordt er zo'n aanhangsel/bezit van door. Alsof je nog maar half telt. En zo was het vroegah toen men dit besloot ook, dat de vrouw de naam van de man aannam. De vrouw verloor zelfs haar tekenbevoegdheid lang lang geleden, na het huwelijk. Niet langer een volwaardig mens, maar een half persoon, een aanhangsel, een bezit.
Dit hele naam aannemen kwam voort uit de behoefte van "de man" om aan iedereen te laten zien dat zijn vrouw nu zijn bezit was. Van hem.
Dus zo'n romantische achtergrond heeft het helegaar niet
Dit hele naam aannemen kwam voort uit de behoefte van "de man" om aan iedereen te laten zien dat zijn vrouw nu zijn bezit was. Van hem.
Dus zo'n romantische achtergrond heeft het helegaar niet
vrijdag 25 september 2009 om 15:13
vrijdag 25 september 2009 om 15:14
interessante kwestie. Ooit, lang geleden heb ik de naam van mijn (inmiddels ex) man aangenomen. Dit omdat het me zo heerlijk leek om (voor het eerst in mijn leven) in een huis te wonen met een heel gezin met dezelfde achternaam...Natuurlijk kreeg ons nageslacht ook zijn naam.
Het mocht echter niet zo zijn, na zes jaar gingen we scheiden. Ik ben me pas gaan realiseren dat het een vervelende kant had toen ik tijdens de scheiding mijn eigen naam weer wilde gaan gebruiken. Van de mannen die gingen scheiden merkte je alleen wat als ze er iets over kwijt wilden, door mijn naamswijziging vroeg elke vage collega er iets over.. (zelfs: Of ik recent soms getrouwd was!! Echt vervelend was dat. )
Nu woon ik dus weer in een huis met 3 verschillende achternamen en weet ik zeker, de mijne geef ik nooit meer op. Ik ben er inmiddels zelfs uit: Ik heb er spijt van dat ik toentertijd niet heb aangedrongen dat Uk mijn achternaam kreeg. Een vriendin zei later eens: "Ik heb het gedragen en daarom krijgt het mijn naam." Ik ben het er (met alles wat ik er nu van weet) hartgrondig mee eens. Als ik het nog eens over mocht doen dan wist ik het wel, mijn naam voor mezelf en ook voor mijn kinderen. (en om het af te maken, mag mijn lief mijn naam dan achter die van hemzelf zetten )
Hou vast aan je eigen gevoel TO, dat is een goed kompas!
Het mocht echter niet zo zijn, na zes jaar gingen we scheiden. Ik ben me pas gaan realiseren dat het een vervelende kant had toen ik tijdens de scheiding mijn eigen naam weer wilde gaan gebruiken. Van de mannen die gingen scheiden merkte je alleen wat als ze er iets over kwijt wilden, door mijn naamswijziging vroeg elke vage collega er iets over.. (zelfs: Of ik recent soms getrouwd was!! Echt vervelend was dat. )
Nu woon ik dus weer in een huis met 3 verschillende achternamen en weet ik zeker, de mijne geef ik nooit meer op. Ik ben er inmiddels zelfs uit: Ik heb er spijt van dat ik toentertijd niet heb aangedrongen dat Uk mijn achternaam kreeg. Een vriendin zei later eens: "Ik heb het gedragen en daarom krijgt het mijn naam." Ik ben het er (met alles wat ik er nu van weet) hartgrondig mee eens. Als ik het nog eens over mocht doen dan wist ik het wel, mijn naam voor mezelf en ook voor mijn kinderen. (en om het af te maken, mag mijn lief mijn naam dan achter die van hemzelf zetten )
Hou vast aan je eigen gevoel TO, dat is een goed kompas!
vrijdag 25 september 2009 om 15:16
quote:Bagheera schreef op 25 september 2009 @ 14:53:
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).Waarom had hij daar plezier van? Wat was zijn reden om dit te willen?
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).Waarom had hij daar plezier van? Wat was zijn reden om dit te willen?
vrijdag 25 september 2009 om 15:23
Zo te zien zijn er in deze discussie ook twee groepen. Zij die de naam van hun man aannemen en zij die dat niet doen. Ieder heeft zo zijn eigen goede redenen. En volgens mij moet dat de conclusie ook zijn. Het is iets heel persoonlijk. Voor de een is het overnemen van de naam een symbool van liefde, voor de andere een symbool van onderdrukking.
Belangrijk is om uit te vinden wat het voor jou betekent en daarna te handelen. En vervolgens iedereen in zijn waarde te laten.
Belangrijk is om uit te vinden wat het voor jou betekent en daarna te handelen. En vervolgens iedereen in zijn waarde te laten.
vrijdag 25 september 2009 om 15:24
quote:minny schreef op 25 september 2009 @ 15:16:
[...]
Waarom had hij daar plezier van? Wat was zijn reden om dit te willen?Hij heeft aangegeven dat hij het heel erg op prijs zou stellen als ik zijn naam zou aannemen. Hij vindt het leuk als 'zichtbaar' is dat we getrouwd zijn. Ik wilde eerst mijn eigen naam aanhouden, maar hij wilde het echt graag en toen dacht ik: Waarom niet? Het is maar een naam.
[...]
Waarom had hij daar plezier van? Wat was zijn reden om dit te willen?Hij heeft aangegeven dat hij het heel erg op prijs zou stellen als ik zijn naam zou aannemen. Hij vindt het leuk als 'zichtbaar' is dat we getrouwd zijn. Ik wilde eerst mijn eigen naam aanhouden, maar hij wilde het echt graag en toen dacht ik: Waarom niet? Het is maar een naam.
vrijdag 25 september 2009 om 15:28
vrijdag 25 september 2009 om 15:31
vrijdag 25 september 2009 om 15:32
@minny, het is niet simpel, maar ik vind dat dit iets is wat TO zelf moet besluiten. Vervolgens dient haar aanstaande dit te respecteren.
En misschien wordt het wel de keuze dat ze uiteindelijk de naam van haar aanstaande neemt, net als Baghera en ik hebben gedaan. Maar dat mag ze, vind ik, alleen doen als zij het niet als symbool voor onderdrukking (wat een heftig woord) ziet.
Maar, zoals TO al schrijft, is het behouden van haar naam een belangrijk symbool voor zelfstandigheid voor haar. Ik twijfel dus of ze de naam van haar aanstaande moet aannemen.
Maar nogmaals, dat is haar keus.
En misschien wordt het wel de keuze dat ze uiteindelijk de naam van haar aanstaande neemt, net als Baghera en ik hebben gedaan. Maar dat mag ze, vind ik, alleen doen als zij het niet als symbool voor onderdrukking (wat een heftig woord) ziet.
Maar, zoals TO al schrijft, is het behouden van haar naam een belangrijk symbool voor zelfstandigheid voor haar. Ik twijfel dus of ze de naam van haar aanstaande moet aannemen.
Maar nogmaals, dat is haar keus.
vrijdag 25 september 2009 om 15:32
quote:Bagheera schreef op 25 september 2009 @ 14:53:
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Bij mij kun je het zien omdat ik mijn eigen achternaam erachter gebruik en kennelijk vinden mensen mij hierdoor afhankelijk en minder slim. Wat als ik nu alléén zijn naam gebruik? Dan weten zakenrelaties enzo niet eens dat het mijn eigen naam niet is en dan ben ik ineens wel slim en onafhankelijk?
Bovenstaande geldt voor mij precies zo. Ik gebruikte t eerste jaar ofzo nog wel "naam man-eigen naam' maar dat werd al snel alleen naam-man. Op m'n werk wist amper iemand dat dat niet mijn eigen naam is,. De mensen die zakelijk of privé de naam van mijn man kennen en die zien dat wij dezelfde naam hebben vragen wel eens of we familie zijn (is dat je broer??)
Wij zijn inmiddels al heel wat jaartjes getrouwd en ik heb dus echt alleen maar zijn naam aangenomen om mijn man een plezier te doen en ik vind het zo bekrompen dat hier conclusies aan verbonden worden (afhankelijk, slaafs, etc.).
Bij mij kun je het zien omdat ik mijn eigen achternaam erachter gebruik en kennelijk vinden mensen mij hierdoor afhankelijk en minder slim. Wat als ik nu alléén zijn naam gebruik? Dan weten zakenrelaties enzo niet eens dat het mijn eigen naam niet is en dan ben ik ineens wel slim en onafhankelijk?
Bovenstaande geldt voor mij precies zo. Ik gebruikte t eerste jaar ofzo nog wel "naam man-eigen naam' maar dat werd al snel alleen naam-man. Op m'n werk wist amper iemand dat dat niet mijn eigen naam is,. De mensen die zakelijk of privé de naam van mijn man kennen en die zien dat wij dezelfde naam hebben vragen wel eens of we familie zijn (is dat je broer??)
vrijdag 25 september 2009 om 15:35
Ik weet niet of dat hier uberhaupt kan (in België). Officieel dan.
Nuja, als ik ooit trouw dan houd ik mijn eigen naam. Dat vind ik voor mij toch iets dat bij mijn identiteit hoort.
Ging ik ooit naar de winkel met de klantenkaart van mijn vriend, werd ik aangesproken met mevrouw 'paddlemannaam'. Ik wist niet waar ik het had van het lachen, past helemaal niet bij mij.
Overigens zou ik geen aanstaande man willen die me daarin niet vrij laat. We leven imo niet meer in de jaren stilletjes waar dat verplicht was voor de mannelijke eer ofzo.
Nuja, als ik ooit trouw dan houd ik mijn eigen naam. Dat vind ik voor mij toch iets dat bij mijn identiteit hoort.
Ging ik ooit naar de winkel met de klantenkaart van mijn vriend, werd ik aangesproken met mevrouw 'paddlemannaam'. Ik wist niet waar ik het had van het lachen, past helemaal niet bij mij.
Overigens zou ik geen aanstaande man willen die me daarin niet vrij laat. We leven imo niet meer in de jaren stilletjes waar dat verplicht was voor de mannelijke eer ofzo.
