Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 25 september 2009 om 15:53
To, je hoeft het er toch niet samen eens over te zijn? Je kunt het toch samen eens zijn om het oneens te zijn?
Hij vindt het één, jij het ander. Verder hoef je het er niet over te hebben. Ja, als je in ondertrouw gaat misschien, maar verder is het toch geen discussiepunt waard?
Laat je voorpret er niet door bederven! Veel plezier en alvast een fijne dag toegewenst.
Hij vindt het één, jij het ander. Verder hoef je het er niet over te hebben. Ja, als je in ondertrouw gaat misschien, maar verder is het toch geen discussiepunt waard?
Laat je voorpret er niet door bederven! Veel plezier en alvast een fijne dag toegewenst.
vrijdag 25 september 2009 om 15:54
quote:minny schreef op 25 september 2009 @ 15:51:
Laat ik het anders stellen:
Hoe komt het dat men vrijwel klakkeloos aanneemt dat de vrouw wel de achternaam van de man zal nemen, over het algemeen, maar dat men het ook normaal vindt dat vrijwel geen enkele man er uberhaupt maar over zou piekeren? Waarom is dat?traditie.
Laat ik het anders stellen:
Hoe komt het dat men vrijwel klakkeloos aanneemt dat de vrouw wel de achternaam van de man zal nemen, over het algemeen, maar dat men het ook normaal vindt dat vrijwel geen enkele man er uberhaupt maar over zou piekeren? Waarom is dat?traditie.
vrijdag 25 september 2009 om 15:55
quote:Liselotte4 schreef op 25 september 2009 @ 15:51:
[...]
Dit vind ik dus een niet geëmancipeerde gedachte. Waarom zijn vrouwen met een dubbel achternaam niet geëmancipeerd? Ik ben niet minder ambitieus en niet minder zelfstandig dan een vrouw met één achternaam.
Ik dacht dat emancipatie juist als doel had bepaalde stereotypes weg te halen. Nu lijkt het er meer op dat die stereotypes helemaal niet weg zijn, sterker nog, ze zijn omvangrijker geworden. Ze zijn niet alleen aanwezig bij mannen, maar nu ook bij vrouwen!
Laat Ciska dit maar niet lezen!Precies precie sprecies. Helemaal mee eens. De emancipatie slaat wel eens vaker een beetje door, en is daardoor juist ongenuanceerd.
[...]
Dit vind ik dus een niet geëmancipeerde gedachte. Waarom zijn vrouwen met een dubbel achternaam niet geëmancipeerd? Ik ben niet minder ambitieus en niet minder zelfstandig dan een vrouw met één achternaam.
Ik dacht dat emancipatie juist als doel had bepaalde stereotypes weg te halen. Nu lijkt het er meer op dat die stereotypes helemaal niet weg zijn, sterker nog, ze zijn omvangrijker geworden. Ze zijn niet alleen aanwezig bij mannen, maar nu ook bij vrouwen!
Laat Ciska dit maar niet lezen!Precies precie sprecies. Helemaal mee eens. De emancipatie slaat wel eens vaker een beetje door, en is daardoor juist ongenuanceerd.
vrijdag 25 september 2009 om 15:55
quote:Snormel schreef op 25 september 2009 @ 15:42:
[...]
Nou, los van de symbolische betekenis, maar als je een carriere hebt als vrouw is het gewoon verdraaid stom om van naam te veranderen. Als je gepubliceerd hebt onder je eigen naam, of je hebt bekendheid in je vakgebied, of je hebt een hele klantenkring, dan ga je gewoon niet zo snel van naam veranderen. Ik zie dat een man ook nog niet doen trouwens.Heb ik wel gedaan. Geen probleem hoor, ruim van te voren aangekondigd dat ik van naam ging veranderen. De eerste tijd de dubbele naam gebruikt en nu dus eentje. Het is een kwestie van je netwerk goed onderhouden. Mijn netwerk en werk hebben er absoluut niet onder geleden.
[...]
Nou, los van de symbolische betekenis, maar als je een carriere hebt als vrouw is het gewoon verdraaid stom om van naam te veranderen. Als je gepubliceerd hebt onder je eigen naam, of je hebt bekendheid in je vakgebied, of je hebt een hele klantenkring, dan ga je gewoon niet zo snel van naam veranderen. Ik zie dat een man ook nog niet doen trouwens.Heb ik wel gedaan. Geen probleem hoor, ruim van te voren aangekondigd dat ik van naam ging veranderen. De eerste tijd de dubbele naam gebruikt en nu dus eentje. Het is een kwestie van je netwerk goed onderhouden. Mijn netwerk en werk hebben er absoluut niet onder geleden.
vrijdag 25 september 2009 om 15:56
quote:eleonora schreef op 25 september 2009 @ 15:49:
De aanstaande man van TO heeft niks te willen (even cru gezegd) feitelijk. Als zij niet wil heten zoals zij dan doet ze het niet. Hij kan dan hooguit zeggen dat hij dan niet met haar wil trouwen en als dát zo is dan is het maar beter ook dat dat niet gebeurt ook. Met iemand die zijn vrouw zoiets op wil dringen, kun je maar beter niet getrouwd zijn.En dat bedoel ik. Alleen Leo weet het zo fijn te verwoorden.
De aanstaande man van TO heeft niks te willen (even cru gezegd) feitelijk. Als zij niet wil heten zoals zij dan doet ze het niet. Hij kan dan hooguit zeggen dat hij dan niet met haar wil trouwen en als dát zo is dan is het maar beter ook dat dat niet gebeurt ook. Met iemand die zijn vrouw zoiets op wil dringen, kun je maar beter niet getrouwd zijn.En dat bedoel ik. Alleen Leo weet het zo fijn te verwoorden.
vrijdag 25 september 2009 om 15:57
Chlo,
Ik ben het eens met jouw beredenering.
Ook voor mij wordt een relatie niet meer eenheid door het overnemen van elkaars naam en ideeen. Ik voel mij juist het meest verbonden met mensen die zichzelf zijn en die ook mij als mijzelf respecteren, omdat wij onze verschillen niet als bedreigend zien, maar als deel van de ander die we liefhebben.
Onderstaand gedicht werd voorgelezen op de bruiloft van mijn zus en drukt dit mijns inziens mooi uit.
Khalil Gibran - de Profeet:
OVER HET HUWELIJK
Amrita vroeg: Maar wat over het huwelijk, meester?
En hij antwoordde met het volgende:
Je werd samen geboren en zult eeuwig samen zijn.
je zult samen zijn als de witte vleugels van de dood je dagen zullen eindigen. Je zult eeuwig samen zijn in de herinnering van God
Maar laat ruimte in je samenzijn
En laat de winden van de hemel tussen jullie in dansen
Hou van elkaar maar maak van de liefde geen binding
Laat het liever een veranderende zee zijn tussen de kusten van jullie zielen
Vul elkaar maar drink niet van dezelfde kop
Geef elkaar je brood maar eet niet van hetzelfde brood
Zing en dans samen en wees vol vreugde, maar laat elk van jullie alleen zijn
Geef van je hart maar geef je hart niet in bewaring bij de ander
Want alleen de hand van het Leven kan jullie harten bevatten
En sta samen, maar niet te dicht op elkaar
Zoals de eikenboom en de cypres ook niet in elkaars schaduw groeien
Als je beiden bij een huwelijk graag de naam van de man aanneemt, dan is dat mooie symboliek, maar als je dat niet wilt betekent dat toch niet dat je niet van hem houdt of je voor hem schaamt.
Hoeveel bewijs van jouw liefde heeft je vriend nodig:
1) Je hebt toch geen nee gezegd tegen zijn aanzoek, maar JA
2) Je trouwt waarschijnlijk publiekelijk, waaraan je aan iedereen laat weten dat hij jouw man wordt
3) Je draagt waarschijnlijk een trouwring na je huwelijk, waaraan iedereen kan zien dat je getrouwd bent.
Ik ben het eens met jouw beredenering.
Ook voor mij wordt een relatie niet meer eenheid door het overnemen van elkaars naam en ideeen. Ik voel mij juist het meest verbonden met mensen die zichzelf zijn en die ook mij als mijzelf respecteren, omdat wij onze verschillen niet als bedreigend zien, maar als deel van de ander die we liefhebben.
Onderstaand gedicht werd voorgelezen op de bruiloft van mijn zus en drukt dit mijns inziens mooi uit.
Khalil Gibran - de Profeet:
OVER HET HUWELIJK
Amrita vroeg: Maar wat over het huwelijk, meester?
En hij antwoordde met het volgende:
Je werd samen geboren en zult eeuwig samen zijn.
je zult samen zijn als de witte vleugels van de dood je dagen zullen eindigen. Je zult eeuwig samen zijn in de herinnering van God
Maar laat ruimte in je samenzijn
En laat de winden van de hemel tussen jullie in dansen
Hou van elkaar maar maak van de liefde geen binding
Laat het liever een veranderende zee zijn tussen de kusten van jullie zielen
Vul elkaar maar drink niet van dezelfde kop
Geef elkaar je brood maar eet niet van hetzelfde brood
Zing en dans samen en wees vol vreugde, maar laat elk van jullie alleen zijn
Geef van je hart maar geef je hart niet in bewaring bij de ander
Want alleen de hand van het Leven kan jullie harten bevatten
En sta samen, maar niet te dicht op elkaar
Zoals de eikenboom en de cypres ook niet in elkaars schaduw groeien
Als je beiden bij een huwelijk graag de naam van de man aanneemt, dan is dat mooie symboliek, maar als je dat niet wilt betekent dat toch niet dat je niet van hem houdt of je voor hem schaamt.
Hoeveel bewijs van jouw liefde heeft je vriend nodig:
1) Je hebt toch geen nee gezegd tegen zijn aanzoek, maar JA
2) Je trouwt waarschijnlijk publiekelijk, waaraan je aan iedereen laat weten dat hij jouw man wordt
3) Je draagt waarschijnlijk een trouwring na je huwelijk, waaraan iedereen kan zien dat je getrouwd bent.
vrijdag 25 september 2009 om 15:57
quote:fleurtje schreef op 25 september 2009 @ 15:52:
Leo, niet slaafs als je het zelf wilt, er zelf voor kiest, het zelf leuk vindt. Wel slaafs (in mijn ogen) als je het doet omdat je hem wilt plezieren, zoals Bagheera het beschreef.Je hebt het echt niet begrepen. Ik vind het niet belangrijk, ik haal mijn identiteit niet uit mijn naam. Mijn man vond het wel belangrijk, dus waarom zou ik hem dat plezier niet gunnen? Omdat bekrompen figuren dan vinden dat ik slaafs, afhankelijk en ongeemancipeerd ben? Hij pleziert mij weer met andere dingen die ik belangrijk vind. Geven en nemen, enzo.
Leo, niet slaafs als je het zelf wilt, er zelf voor kiest, het zelf leuk vindt. Wel slaafs (in mijn ogen) als je het doet omdat je hem wilt plezieren, zoals Bagheera het beschreef.Je hebt het echt niet begrepen. Ik vind het niet belangrijk, ik haal mijn identiteit niet uit mijn naam. Mijn man vond het wel belangrijk, dus waarom zou ik hem dat plezier niet gunnen? Omdat bekrompen figuren dan vinden dat ik slaafs, afhankelijk en ongeemancipeerd ben? Hij pleziert mij weer met andere dingen die ik belangrijk vind. Geven en nemen, enzo.
vrijdag 25 september 2009 om 15:57
Officieel blijf je mevr. Chio. Jij mág de naam van je partner gaan gebruiken.
Zelf gebruik ik alles door elkaar, zoals mij dat het beste uitkomt.
Dus soms ben ik mevrouw Mama, soms mevrouw Lelie, en soms mevrouw Mama-Lelie.
Maar heeft ook een beetje te maken met het feit dat mijn vader overleden is, en ik het fijn vind om zijn naam te gebruiken, zeker omdat mijn moeder hertrouwd is en dus weer een andere naam heeft.
Zelf gebruik ik alles door elkaar, zoals mij dat het beste uitkomt.
Dus soms ben ik mevrouw Mama, soms mevrouw Lelie, en soms mevrouw Mama-Lelie.
Maar heeft ook een beetje te maken met het feit dat mijn vader overleden is, en ik het fijn vind om zijn naam te gebruiken, zeker omdat mijn moeder hertrouwd is en dus weer een andere naam heeft.
vrijdag 25 september 2009 om 15:58
quote:Chlo schreef op 25 september 2009 @ 13:37:
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Voor mij gold hetzelfde. Ik mag dan trouwen, ik blijf wie ik ben en mijn naam blijft dus ook hetzelfde.
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Voor mij gold hetzelfde. Ik mag dan trouwen, ik blijf wie ik ben en mijn naam blijft dus ook hetzelfde.
vrijdag 25 september 2009 om 15:58
quote:minny schreef op 25 september 2009 @ 15:51:
Laat ik het anders stellen:
Hoe komt het dat men vrijwel klakkeloos aanneemt dat de vrouw wel de achternaam van de man zal nemen, over het algemeen, maar dat men het ook normaal vindt dat vrijwel geen enkele man er uberhaupt maar over zou piekeren? Waarom is dat?
Dat is een kwestie van historie, van geschiedenis.
Omdat het altijd zo was.......
Het is een kwestie van evolutie voordat zoiets verandert. Een kwestie van (komt 'ie) emancipatie in dit geval.
Vrienden van mij heten zoals zij heet na hun trouwen. Mooi hoor, is ook een mooie naam.
Een aantal homostellen die ik ken heeft nu ook een dubbele naam. Er verandert dus duidelijk iets (althans in mijn omgeving) maar zoiets heeft (veel) tijd nodig.
Laat ik het anders stellen:
Hoe komt het dat men vrijwel klakkeloos aanneemt dat de vrouw wel de achternaam van de man zal nemen, over het algemeen, maar dat men het ook normaal vindt dat vrijwel geen enkele man er uberhaupt maar over zou piekeren? Waarom is dat?
Dat is een kwestie van historie, van geschiedenis.
Omdat het altijd zo was.......
Het is een kwestie van evolutie voordat zoiets verandert. Een kwestie van (komt 'ie) emancipatie in dit geval.
Vrienden van mij heten zoals zij heet na hun trouwen. Mooi hoor, is ook een mooie naam.
Een aantal homostellen die ik ken heeft nu ook een dubbele naam. Er verandert dus duidelijk iets (althans in mijn omgeving) maar zoiets heeft (veel) tijd nodig.
vrijdag 25 september 2009 om 16:00
Heb daar wel eens over nagedacht, ik vind mijn achternaam mooi. En wil hem als ik ooit zou trouwen ook wel blijven gebruiken. Zijn achternaam mag er dan achter of voor of gewoon helemaal niet, daar ben ik nog niet uit. Dat zie ik tzt wel. Hij mag mijn naam ook gebruiken als hij dat wil.
Ik vind het jammer dat jou aanstaande moeilijk hierover doet Chlo, want het zou nu een fijne tijd moeten zijn voor jullie. Dit gepieker of geruzie hierover zou niet nodig moeten zijn. Terwijl het daar misschien wel op uit gaat komen. Zeker als hij vasthoudt aan zijn ideeën hierover. Van harte gefeliciteerd met je voorgenomen huwelijk!
Ik vind het jammer dat jou aanstaande moeilijk hierover doet Chlo, want het zou nu een fijne tijd moeten zijn voor jullie. Dit gepieker of geruzie hierover zou niet nodig moeten zijn. Terwijl het daar misschien wel op uit gaat komen. Zeker als hij vasthoudt aan zijn ideeën hierover. Van harte gefeliciteerd met je voorgenomen huwelijk!
vrijdag 25 september 2009 om 16:00
quote:minny schreef op 25 september 2009 @ 15:55:
Ik vind het gewoon niet nodig, daarom zou ik het niet doen. Zie geen enkele reden om mijn naam te veranderen. Dus doe ik het niet.
En bovendien zou ik dan niet meer de naam van mijn kinderen hebben
Kijk, dat bedoel ik, zo is het en niet anders. Je doet het omdat je het wil en wil je het niet dan doe je het niet. Punt.
En je laatste alinea; goeie!
Ik vind het gewoon niet nodig, daarom zou ik het niet doen. Zie geen enkele reden om mijn naam te veranderen. Dus doe ik het niet.
En bovendien zou ik dan niet meer de naam van mijn kinderen hebben
Kijk, dat bedoel ik, zo is het en niet anders. Je doet het omdat je het wil en wil je het niet dan doe je het niet. Punt.
En je laatste alinea; goeie!
vrijdag 25 september 2009 om 16:02
Bedenk voor jezelf waar jij je fijner bij voelt.
Natuurlijk klinkt je eigen naam vertrouwder, die ben je immers gewend. Maar vind je het eigenlijk romantisch om zijn naam te dragen, geeft je dat een gevoel van eenheid oid?
Of wil je het gewoon niet... dat mag ook.
Ik snap dat hij het leuk vind als je zijn naam overneemt. Hij is namelijk vast ook zo aan zijn naam gehecht als jij aan de jouwe.
Ik heb nogal een unieke achternaam en mijn man een vrij universele..Ik heb ook gezegd dat ik dacht dat onze namen voor ons beiden allebei belangrijk zijn. Dat ik dus niet mijn naam ga 'opgeven'.
Formeel heten we allebei zijn naam-mijn naam (mijn man dus ook!)
In praktijk gebruik ik mijn eigen naam en reageer ik vaak niet eens als ze mij mevrouw 'zijn naam' noemen. Sta ik gewoon niet op ingesteld.
En hij noemt zich ook gewoon bij zijn naam. Alleen post van de gemeente enzo komt op de dubbele namen. Bevalt prima hoor!
Natuurlijk klinkt je eigen naam vertrouwder, die ben je immers gewend. Maar vind je het eigenlijk romantisch om zijn naam te dragen, geeft je dat een gevoel van eenheid oid?
Of wil je het gewoon niet... dat mag ook.
Ik snap dat hij het leuk vind als je zijn naam overneemt. Hij is namelijk vast ook zo aan zijn naam gehecht als jij aan de jouwe.
Ik heb nogal een unieke achternaam en mijn man een vrij universele..Ik heb ook gezegd dat ik dacht dat onze namen voor ons beiden allebei belangrijk zijn. Dat ik dus niet mijn naam ga 'opgeven'.
Formeel heten we allebei zijn naam-mijn naam (mijn man dus ook!)
In praktijk gebruik ik mijn eigen naam en reageer ik vaak niet eens als ze mij mevrouw 'zijn naam' noemen. Sta ik gewoon niet op ingesteld.
En hij noemt zich ook gewoon bij zijn naam. Alleen post van de gemeente enzo komt op de dubbele namen. Bevalt prima hoor!
vrijdag 25 september 2009 om 16:02
quote:Chlo schreef op 25 september 2009 @ 13:37:
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Niks uitleggen, hij moet zich niet zo aanstellen.
Compromis: jij zijn naam achter de jouwe en hij jouw naam achter de zijne. Wil de haan hij dat niet? Ook best. Dan hou je lekker je eigen naam of je gaat gewoon niet trouwen met zo'n aansteller
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Niks uitleggen, hij moet zich niet zo aanstellen.
Compromis: jij zijn naam achter de jouwe en hij jouw naam achter de zijne. Wil de haan hij dat niet? Ook best. Dan hou je lekker je eigen naam of je gaat gewoon niet trouwen met zo'n aansteller
vrijdag 25 september 2009 om 16:04
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien zeg ik iets dubbel, maar... waarom is je vriend er beledigd over, als hij het zelf niet fijn vindt om JOUW achternaam te nemen? Dan zou hij toch juist moeten begrijpen hoe dat voor jou voelt om ZIJN achternaam over te nemen.
Tuurlijk weet ik wel wat het is met dat soort mannen-mannen, maar ik vind dat je je daar niks van aan hoeft te trekken. We leven niet meer in de jaren 50, waarin vrouwen puur ter ondersteuning van de man dienden.
Als ik jou was zou ik toch even met hem om de tafel gaan zitten en hem rustig uitleggen dat je echt heel veel om hem geeft en dat trouwen het liefste is wat je met hem doet, maar dat dat voor jou niet betekent dat je zijn naam overneemt. Als hij echt van je houdt, zal hij dat toch moeten en willen accepteren?
Een vriendin van mij (die ook haar eigen naam heeft behouden) zegt altijd: "Mevrouw Huppeldepup (naam van man), dat ben IK niet, dat is mijn schoonmoeder." En zo zie ik het ook.
Je zou ook nog als argument kunnen aanvoeren dat je het als identiteitsverlies ziet om jouw eigen familienaam, waar je trots op bent, af te moeten geven. Ik ben er namelijk erg trots op een dochter van mijn moeder te zijn en als ik mijn familienaam zou inleveren, zou ik het gevoel hebben dat ik op een bepaalde manier afstand doe van mijn geschiedenis.
Klinkt allemaal een beetje zwaarmoedig, maar de mannen van deze tijd moeten maar eens leren dat ze dit soort dingen niet af kunnen dwingen. Ik hoop dat jullie eruit komen!
Tuurlijk weet ik wel wat het is met dat soort mannen-mannen, maar ik vind dat je je daar niks van aan hoeft te trekken. We leven niet meer in de jaren 50, waarin vrouwen puur ter ondersteuning van de man dienden.
Als ik jou was zou ik toch even met hem om de tafel gaan zitten en hem rustig uitleggen dat je echt heel veel om hem geeft en dat trouwen het liefste is wat je met hem doet, maar dat dat voor jou niet betekent dat je zijn naam overneemt. Als hij echt van je houdt, zal hij dat toch moeten en willen accepteren?
Een vriendin van mij (die ook haar eigen naam heeft behouden) zegt altijd: "Mevrouw Huppeldepup (naam van man), dat ben IK niet, dat is mijn schoonmoeder." En zo zie ik het ook.
Je zou ook nog als argument kunnen aanvoeren dat je het als identiteitsverlies ziet om jouw eigen familienaam, waar je trots op bent, af te moeten geven. Ik ben er namelijk erg trots op een dochter van mijn moeder te zijn en als ik mijn familienaam zou inleveren, zou ik het gevoel hebben dat ik op een bepaalde manier afstand doe van mijn geschiedenis.
Klinkt allemaal een beetje zwaarmoedig, maar de mannen van deze tijd moeten maar eens leren dat ze dit soort dingen niet af kunnen dwingen. Ik hoop dat jullie eruit komen!
vrijdag 25 september 2009 om 16:06
vrijdag 25 september 2009 om 16:09
quote:mamalelie schreef op 25 september 2009 @ 15:57:
Officieel blijf je mevr. Chio. Jij mág de naam van je partner gaan gebruiken.
Zelf gebruik ik alles door elkaar, zoals mij dat het beste uitkomt.
Dus soms ben ik mevrouw Mama, soms mevrouw Lelie, en soms mevrouw Mama-Lelie.
Ik ben nog heel vaak en bij allerlei instanties (en op mijn werk bijvoorbeeld) Leo Tuinhekje, want zo heet ik, tot den doet er op volgt tenslotte...
Na mijn trouwen ben ik de naam van mijn man gaan gebruiken en als ik bijvoorbeeld naar de school van Fien bel dan zeg ik; met Leo van de Beo, moeder van Fien van de Beo.
En bij een aantal instanties heet ik Van de Beo - Tuinhekje.
Net zo makkelijk eigenlijk.
Officieel blijf je mevr. Chio. Jij mág de naam van je partner gaan gebruiken.
Zelf gebruik ik alles door elkaar, zoals mij dat het beste uitkomt.
Dus soms ben ik mevrouw Mama, soms mevrouw Lelie, en soms mevrouw Mama-Lelie.
Ik ben nog heel vaak en bij allerlei instanties (en op mijn werk bijvoorbeeld) Leo Tuinhekje, want zo heet ik, tot den doet er op volgt tenslotte...
Na mijn trouwen ben ik de naam van mijn man gaan gebruiken en als ik bijvoorbeeld naar de school van Fien bel dan zeg ik; met Leo van de Beo, moeder van Fien van de Beo.
En bij een aantal instanties heet ik Van de Beo - Tuinhekje.
Net zo makkelijk eigenlijk.
vrijdag 25 september 2009 om 16:11
