Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
zondag 27 mei 2007 om 12:57
Lieve Romilda,
Al die eerste keren zonder je geliefde die nu gaan komen, wat ontzettend moeilijk voor je. De eerste keer meimarkt nu die je waarschijnlijk aan je voornbij laat gaan. Het geregel en georganiseer van dingen waar je helemaal geen zin in hebt, het zal allemaal loodzwaar wegen. Wat lief dat je aan Mimsey denkt en zelf een topic opent, dat vind ik ontzetten attent van je weet je dat?
Relativeren is leuk voor later, als je daar weer aan toe bent. De snijdende pijn die je nu doorklieft is niet te relativeren, je moet haar ondergaan en dat is verschrikkelijk voor je.
Ik zie dat er lieve forumsters reageren. Vrouwen die al lang met jou en jouw verdriet meeleven. Ik hoop dat het je helpt om te schrijven en je gedachten te delen, al kun je waarschijnlijk niet eens de helft van wat je voelt vertellen. Ook van mij een hart onder de riem. Ik schreef niet mee maar leefde wel mee, en nóg.
Liefs, liefs, liefs,
Leo
Al die eerste keren zonder je geliefde die nu gaan komen, wat ontzettend moeilijk voor je. De eerste keer meimarkt nu die je waarschijnlijk aan je voornbij laat gaan. Het geregel en georganiseer van dingen waar je helemaal geen zin in hebt, het zal allemaal loodzwaar wegen. Wat lief dat je aan Mimsey denkt en zelf een topic opent, dat vind ik ontzetten attent van je weet je dat?
Relativeren is leuk voor later, als je daar weer aan toe bent. De snijdende pijn die je nu doorklieft is niet te relativeren, je moet haar ondergaan en dat is verschrikkelijk voor je.
Ik zie dat er lieve forumsters reageren. Vrouwen die al lang met jou en jouw verdriet meeleven. Ik hoop dat het je helpt om te schrijven en je gedachten te delen, al kun je waarschijnlijk niet eens de helft van wat je voelt vertellen. Ook van mij een hart onder de riem. Ik schreef niet mee maar leefde wel mee, en nóg.
Liefs, liefs, liefs,
Leo
zondag 27 mei 2007 om 13:20
lieve romilda,ook ik ben een stille meelezer van het ander topic
vaak
met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen jullie relaas gelezen
ik ben een leeftijd genoot van jouw.
kan me helemaal niet voorstellen wat je nu mee moet maken .
en dan denk ik ook ...ik loop wel eens te zeuren over een vetrol en rimpeltje...pfffff wat dom en onbelangrijk
denk nu alleen maar wat erg, hoeveel pijn kan een mens verdragen
meis weet niet goed wat te zeggen
maar jouw topic raakt me zo
ben van slag
dat het zomaar op een dag over kan zijn .neeeee.
en wat een ontzettende lieve forummers allemaal .wat fijn dat je hier kan posten en je verhaal kwijt kan
ik ken je niet maar denk aan je en wens je heel veel sterkte
.ja dit zijn maar woorden maar ik hoop ooit dat de pijn een beetje dragelijk voor je word
.
vaak
met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen jullie relaas gelezen
ik ben een leeftijd genoot van jouw.
kan me helemaal niet voorstellen wat je nu mee moet maken .
en dan denk ik ook ...ik loop wel eens te zeuren over een vetrol en rimpeltje...pfffff wat dom en onbelangrijk
denk nu alleen maar wat erg, hoeveel pijn kan een mens verdragen
meis weet niet goed wat te zeggen
maar jouw topic raakt me zo
ben van slag
dat het zomaar op een dag over kan zijn .neeeee.
en wat een ontzettende lieve forummers allemaal .wat fijn dat je hier kan posten en je verhaal kwijt kan
ik ken je niet maar denk aan je en wens je heel veel sterkte
.ja dit zijn maar woorden maar ik hoop ooit dat de pijn een beetje dragelijk voor je word
.
zondag 27 mei 2007 om 13:24
quote:Zo te hebben liefgehad is niet alle mensen gegund. En het verdriet is helaas inherent aan het verlies van deze liefde.
Er is een tijd voor alles. Een tijd om te huilen, een tijd om te lachen, een tijd om te relativeren en de boel weer op te pakken, een tijd om weer in liefde terug te kijken.....
Ik vind het in- en intriest dat mensen anno nu kennelijk vinden dat twee maanden na de dood van je man de tijd om te huilen kennelijk voorbij is. Dat het dan tijd is voor relativerende gedachten.
Ik denk dat Romilda ontzettend goed in staat is om zelf te relativeren. Maar er zijn momenten dat je je verdriet kwijt moet, en je vrienden staan niet altijd op elk moment klaar. Daar is een forum goed voor: je vindt er altijd wel mensen die even naar je willen luisteren.
Laat het relativeren en opbeuren maar even aan Romilda zelf over, en beperk je hier tot luisteren. Opmerkingen in de trant van "joh, wees blij dat je tenminste een man hebt gehad" vind ik tegenover iemand wier man nog maar net begraven is volstrekt ongepast.
Romilda *;
Er is een tijd voor alles. Een tijd om te huilen, een tijd om te lachen, een tijd om te relativeren en de boel weer op te pakken, een tijd om weer in liefde terug te kijken.....
Ik vind het in- en intriest dat mensen anno nu kennelijk vinden dat twee maanden na de dood van je man de tijd om te huilen kennelijk voorbij is. Dat het dan tijd is voor relativerende gedachten.
Ik denk dat Romilda ontzettend goed in staat is om zelf te relativeren. Maar er zijn momenten dat je je verdriet kwijt moet, en je vrienden staan niet altijd op elk moment klaar. Daar is een forum goed voor: je vindt er altijd wel mensen die even naar je willen luisteren.
Laat het relativeren en opbeuren maar even aan Romilda zelf over, en beperk je hier tot luisteren. Opmerkingen in de trant van "joh, wees blij dat je tenminste een man hebt gehad" vind ik tegenover iemand wier man nog maar net begraven is volstrekt ongepast.
Romilda *;
zondag 27 mei 2007 om 14:13
Hey Romilda66, ik heb vaak meegelezen op je pijler over Ray.Het heeft me enorm geraakt omdat ik zelf een partner heb van wie ik zielsveel hou en die een tijdje erg ziek is geweest.Hij heeft epilepsie en dat is wel een 'onschuldig' kwaal...maar moet niet onderschat worden.Ik heb vaak op het randje gezeten van het verdriet wat jij nu doormaakt in de periodes dat hij langdurig werd opgenomen.En voordat ze wisten wat de oorzaak was.Wat ik alleen wil zeggen is: ik hoop dat met het verloop van de tijd het verdriet minder zal worden. Helemaal verdwijnen zal het nooit want daarvoor is het te ingrijpend geweest.Maar uiteindelijk zal je op een dag wakker worden en genieten van de zon die door je raam schijnt.Of van een simpel middagje winkelen met vriendinnen.Tot dan: blijf je hart hier uitstorten en trek je aub niets aan van mensen die jouw verdriet proberen te baggataliseren.Je hebt recht op je rouwperiode en niemand kan voor jou bepalen wanneer het afgelopen moet zijn.Maart is nog maar een paar maanden terug en het is logisch dat je dat nog allemaal moet verwerken.Ik wens je zo veel kracht en liefde toe en hoop dat je je weg hierin zal vinden.liefs
zondag 27 mei 2007 om 14:15
Romilda, je topic uit de tijd dat Ray ziek was heb ik als meelezer gevolgd. De manier waarop jij over Ray, jezelf en jullie liefde voor elkaar schreef, vond ik zo indrukwekkend. Ik wens je heel veel sterkte nu je zonder hem verder moet.
Je zegt dat de vloer en alle andere klussen nu echt te snel voor je komen. Hoe erg is het, als je er nog even mee wacht? Als je denkt dat uitstel beter voor jezelf is, hoe erg is een verwaterde vloer dan?
Voor de dames die over Maria heenvallen: Maria geeft hier zelf aan dat dit is hoe zij haar eigen verdriet verwerkt. Dat hoeft jullie manier niet te zijn, en die van Romilda ook niet. Het is haar manier.
Je zegt dat de vloer en alle andere klussen nu echt te snel voor je komen. Hoe erg is het, als je er nog even mee wacht? Als je denkt dat uitstel beter voor jezelf is, hoe erg is een verwaterde vloer dan?
Voor de dames die over Maria heenvallen: Maria geeft hier zelf aan dat dit is hoe zij haar eigen verdriet verwerkt. Dat hoeft jullie manier niet te zijn, en die van Romilda ook niet. Het is haar manier.
zondag 27 mei 2007 om 14:16
Hallo allemaal,
Het doet me veel te lezen dat zoveel mensen meeleven. Net een nieuw topic en dan al zoveel lieve dingen terug kunnen lezen. Dat maakt me weer een beetje sterker! En sommige zijn misschien niet zo tactisch, maar ik ga er wel van uit dat het goed bedoeld is. Ik ben ook niet een zielig hoopje mens dat in een hoekje gaat zitten wegkwijnen, en ik denk dat heel veel mensen dat ook weten. Maar juist dit forum is voor mij een rpima uitlaatklep als ik even geen vrienden om me heen heb of gewoon even niet uit huis wil en inderdaad me even in mijn verdriet wil koesteren. En soms is het gewoon makkelijker om dat relatief anoniem te doen terwijl je weet dat hier ook heel veel lieve mensen zijn die me dan een hart onder de riem steken.
Ik ga naar verjaardagen, ben gisteren naar Hap-stap Roosendaal geweest met een vriendin, ik ga af en toe de stad in, ik ga bij vrienden op bezoek, ik nodig mensen uit en ik wentel me een dagje in mijn verdriet, omdat je dat nu eenmaal niet steeds moet wegstoppen, dat moet er ook uit! Ik denk zelf dus dat ik een redelijke balans heb gevonden waarbij ik misschien zelfs wel te weinig tijd inruim voor mijn verdriet, omdat dat nu eenmaal niet het fijnste gevoel is om toe te laten. En ik denk eerlijk gezegd dat Ray heel trots op me is hoe ik me nu staande hou. Het is daarom wel pijnlijk om te lezen dat mensen zeggen dat er anderen zijn die het slechter hebben. Dat weet ik. Mijn collegaatje heeft haar man plots verloren en is 3 maanden zwanger. We praten veel en zij vindt bepaalde dingen uit mijn proces erger (ze heeft HAAR man niet zien aftakelen en incontinent zien worden) terwijl ik denk van dat ik tenminste nog tijd heb gehad met Ray terwijl we wisten dat het een aflopende zaak was en dat heeft zij niet gehad en dat lijkt me echt verschrikkelijk. Kortom zelfs in mijn eigen omgeving weet ik dat er mensen zijn die het anders en misschien wel nog slechter hebben. En daar denk ik ook best vaak aan. En dat iemand op zijn 35e nog nooit een relatie gehad heeft is ook pijnlijk. Maar ik heb ook tot mijn 35e op Ray moeten wachten, en nu ben ik de liefde van mijn leven alweer kwijt. Dus wil ik het nu niet hebben over dat dat nog veel erger is, been there, done that. Eindelijk was het mijn tijd, met de man van mijn dromen.... Nou ik hoop dat die vrouw van 35 het beter treft en dat ze iemand tegenkomt waar ze wel lang van kan genieten. Maar nogmaals, dit topic heb ik voor mezelf en mijn verdriet geopend en het is pas 2 maanden geleden en dat doet pijn, verschrikkelijk veel pijn............. Bedankt voor iedereen die even voor me opkwam..........*;
Het doet me veel te lezen dat zoveel mensen meeleven. Net een nieuw topic en dan al zoveel lieve dingen terug kunnen lezen. Dat maakt me weer een beetje sterker! En sommige zijn misschien niet zo tactisch, maar ik ga er wel van uit dat het goed bedoeld is. Ik ben ook niet een zielig hoopje mens dat in een hoekje gaat zitten wegkwijnen, en ik denk dat heel veel mensen dat ook weten. Maar juist dit forum is voor mij een rpima uitlaatklep als ik even geen vrienden om me heen heb of gewoon even niet uit huis wil en inderdaad me even in mijn verdriet wil koesteren. En soms is het gewoon makkelijker om dat relatief anoniem te doen terwijl je weet dat hier ook heel veel lieve mensen zijn die me dan een hart onder de riem steken.
Ik ga naar verjaardagen, ben gisteren naar Hap-stap Roosendaal geweest met een vriendin, ik ga af en toe de stad in, ik ga bij vrienden op bezoek, ik nodig mensen uit en ik wentel me een dagje in mijn verdriet, omdat je dat nu eenmaal niet steeds moet wegstoppen, dat moet er ook uit! Ik denk zelf dus dat ik een redelijke balans heb gevonden waarbij ik misschien zelfs wel te weinig tijd inruim voor mijn verdriet, omdat dat nu eenmaal niet het fijnste gevoel is om toe te laten. En ik denk eerlijk gezegd dat Ray heel trots op me is hoe ik me nu staande hou. Het is daarom wel pijnlijk om te lezen dat mensen zeggen dat er anderen zijn die het slechter hebben. Dat weet ik. Mijn collegaatje heeft haar man plots verloren en is 3 maanden zwanger. We praten veel en zij vindt bepaalde dingen uit mijn proces erger (ze heeft HAAR man niet zien aftakelen en incontinent zien worden) terwijl ik denk van dat ik tenminste nog tijd heb gehad met Ray terwijl we wisten dat het een aflopende zaak was en dat heeft zij niet gehad en dat lijkt me echt verschrikkelijk. Kortom zelfs in mijn eigen omgeving weet ik dat er mensen zijn die het anders en misschien wel nog slechter hebben. En daar denk ik ook best vaak aan. En dat iemand op zijn 35e nog nooit een relatie gehad heeft is ook pijnlijk. Maar ik heb ook tot mijn 35e op Ray moeten wachten, en nu ben ik de liefde van mijn leven alweer kwijt. Dus wil ik het nu niet hebben over dat dat nog veel erger is, been there, done that. Eindelijk was het mijn tijd, met de man van mijn dromen.... Nou ik hoop dat die vrouw van 35 het beter treft en dat ze iemand tegenkomt waar ze wel lang van kan genieten. Maar nogmaals, dit topic heb ik voor mezelf en mijn verdriet geopend en het is pas 2 maanden geleden en dat doet pijn, verschrikkelijk veel pijn............. Bedankt voor iedereen die even voor me opkwam..........*;
zondag 27 mei 2007 om 14:22
Rommel, wat ben je toch een lieve vrouw, om Mimsey niet te willen belasten met jouw verdriet.
Wat meerdere mensen al voor mij zeiden, van alles komt nu een eerste keer zonder Ray. Iedere keer een steek in je hart, het gemis dat extra zwaar drukt op zo'n moment. Huil als je daar zin in hebt, lach als je daar meer voor voelt. Schaam je niet voor wat je voelt, doet of niet doet. Als jij later vandaag toch zin hebt om naar de markt te gaan, dan doe je dat gewoon. En als je na 5 minuten weer naar huis wil, of helemaal niet gaat, prima.
*;
Wat meerdere mensen al voor mij zeiden, van alles komt nu een eerste keer zonder Ray. Iedere keer een steek in je hart, het gemis dat extra zwaar drukt op zo'n moment. Huil als je daar zin in hebt, lach als je daar meer voor voelt. Schaam je niet voor wat je voelt, doet of niet doet. Als jij later vandaag toch zin hebt om naar de markt te gaan, dan doe je dat gewoon. En als je na 5 minuten weer naar huis wil, of helemaal niet gaat, prima.
*;
zondag 27 mei 2007 om 14:28
zondag 27 mei 2007 om 14:37
Lieve Room, elk verdriet is even erg, wat forumster Yamuna ook al zei. Dat ik kind was (was nog jong) vroeg ik ooit eens in mijn kinderlijke onschuld aan vriendinnetjes, als je moet kiezen "of blind of doof" waar zou je dan voor kiezen 
. Ja schamelijk zo'n vraag. Gelukkig kunnen we niet kiezen. Ieder krijgt zijn portie, de een meer dan de ander. Ik geloof ook niet in "het is iemands lot". Nee, het is je/jullie overkomen en je moet nu dealen met jouw verdriet. Ik denk dat je een sterke vrouw bent en hoe je toch je leven oppakt, petje af. En Ray zal trots op je zijn hoe je het allemaal nu in je "eentje" doet. Ik blijf geloven dat er van boven wordt meegekeken. Verwerk je verdriet in jouw tempo.
. Ja schamelijk zo'n vraag. Gelukkig kunnen we niet kiezen. Ieder krijgt zijn portie, de een meer dan de ander. Ik geloof ook niet in "het is iemands lot". Nee, het is je/jullie overkomen en je moet nu dealen met jouw verdriet. Ik denk dat je een sterke vrouw bent en hoe je toch je leven oppakt, petje af. En Ray zal trots op je zijn hoe je het allemaal nu in je "eentje" doet. Ik blijf geloven dat er van boven wordt meegekeken. Verwerk je verdriet in jouw tempo.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 27 mei 2007 om 16:08
Hoi Romilda, wat een heftig en herkenbaar verhaal! Ik heb ruim 2 jaar geleden de liefde van mijn leven verloren aan MS. Ik heb het topic over Ray niet gelezen want ik word al emotioneel als ik je bericht van vandaag lees omdat ik het zo goed herken. Het is pas 2 maanden geleden, alles is nog zo vers, je zit in een emotionele rollercoaster, de ene dag voel je je redelijk en de volgende dag wil je het liefste de dekens over je hoofd trekken en niemand zien. Het is een proces van vallen en opstaan en alle 'eerste' keren zijn moeilijk, vorig jaar was je geliefde er nog en nu moet je het alleen doen en dat wil je helemaal niet. Leef per dag en kijk hoe het komt en geef duidelijk aan wat je wel en niet wil, dus ook op het laatste moment beslissen dat je toch niet meegaat is OK! Ik zelf vond het erg moeilijk om in grote gezelschappen te zijn, daar voelde ik me pas echt alleen en ik kon sowieso slecht tegen drukte toen.
Je hebt een hele heftige periode achter de rug, waarschijnlijk besef je je nu pas goed wat je allemaal overkomen is. Nu moet je dit grote verlies gaan verwerken en beetje bij beetje weer Romilda worden en dat kost tijd, twee stappen vooruit en eentje achteruit, maar je komt er hoor!
Ik wens je heel veel liefde en kracht toe.
En ik denk dat Ray apetrots op je is!
Liefs,
Petra
Je hebt een hele heftige periode achter de rug, waarschijnlijk besef je je nu pas goed wat je allemaal overkomen is. Nu moet je dit grote verlies gaan verwerken en beetje bij beetje weer Romilda worden en dat kost tijd, twee stappen vooruit en eentje achteruit, maar je komt er hoor!
Ik wens je heel veel liefde en kracht toe.
En ik denk dat Ray apetrots op je is!
Liefs,
Petra
zondag 27 mei 2007 om 22:00
Hoi Romilda, hartstikke goed van je om hier je ruimte te nemen. (Ik heb je verhaal op de andere pijler steeds gevolgd.) Ik zou zeggen: néém ook alle ruimte die je nodig hebt. Rouwen, loslaten.. hard werken en het mag er allemaal zijn, álles wat je daarin tegenkomt.
*; Heel veel liefs voor jou, kanjer!!
*; Heel veel liefs voor jou, kanjer!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 28 mei 2007 om 09:12
Lieve, Lieve Rommel,
Ja, zo makkelijk kom je niet van me af, hoor... Ik ben namelijk reuze trots op hoe jij je staande houdt, en wil graag weten hoe het met je gaat. Wat dat aangaat ben je haast een "voorbeeld" voor me.
Jouw gemis van Ray is haast tastbaar, door mijn beeldscherm heen.
Een gemis waar je het liefst van door je knieën wil zakken, een deken over je hoofd wil trekken en wachten tot de storm voorbij is en alles weer gewoon is. Helaas..... Maar jij gaat niet onder die deken liggen, geeft daar niet aan toe, maar gaat dóór. Soms met tranen, soms woedend, soms zonder dat je zelf weet hoe je het doet, maar je gaat dóór. En ja, ik dnek ook dat Ray daarom reuzetrots op je is.
Dat je hier een topic opent, vind ik fijn. Niet omdat jou verhalen voor mij te zwaar waren om te lezen, integendeel...maar ik hoop dat de verplaatsing van "gezondheid" naar "relaties" betekend dat jij ook verschuift van "Romilda voor Ray" naar "Romilda voor Romilda". Meer voor jezelf, over hoe jij verder moet. Met je verdriet, want 2 maanden is nog zo allemachtig kort. En ook dat, lieve Rommel, vind ik reuzemoedig.
Als je het niet erg vind, lees ik hier wel mee.
Want Hero en ik leven met je mee, meid, en zijn benieuwd hoe het met je gaat.
*;
Ja, zo makkelijk kom je niet van me af, hoor... Ik ben namelijk reuze trots op hoe jij je staande houdt, en wil graag weten hoe het met je gaat. Wat dat aangaat ben je haast een "voorbeeld" voor me.
Jouw gemis van Ray is haast tastbaar, door mijn beeldscherm heen.
Een gemis waar je het liefst van door je knieën wil zakken, een deken over je hoofd wil trekken en wachten tot de storm voorbij is en alles weer gewoon is. Helaas..... Maar jij gaat niet onder die deken liggen, geeft daar niet aan toe, maar gaat dóór. Soms met tranen, soms woedend, soms zonder dat je zelf weet hoe je het doet, maar je gaat dóór. En ja, ik dnek ook dat Ray daarom reuzetrots op je is.
Dat je hier een topic opent, vind ik fijn. Niet omdat jou verhalen voor mij te zwaar waren om te lezen, integendeel...maar ik hoop dat de verplaatsing van "gezondheid" naar "relaties" betekend dat jij ook verschuift van "Romilda voor Ray" naar "Romilda voor Romilda". Meer voor jezelf, over hoe jij verder moet. Met je verdriet, want 2 maanden is nog zo allemachtig kort. En ook dat, lieve Rommel, vind ik reuzemoedig.
Als je het niet erg vind, lees ik hier wel mee.
Want Hero en ik leven met je mee, meid, en zijn benieuwd hoe het met je gaat.
*;
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 28 mei 2007 om 15:48
quote: sunshine142 reageerde
Ik las zonet een topic "35 jaar en nog nooit een relatie gehad" . Deze vrouw had nog nooit een relatie gehad. Niemand die haar leuk vond met wie ze een fijne relatie had met alle liefde, intimiteit, sex, leuke dingen doen, kleine huiselijke ruzies, etc.... Jij hebt deze dingen wel meegemaakt, en dat is nu voorbij. Heel erg rot voor je, maar je hebt in je leven tenminste liefde gekend, dat kan niet iedereen zeggen. Ben jij wel helemaal lekker?!
Romilda:*;
Ik las zonet een topic "35 jaar en nog nooit een relatie gehad" . Deze vrouw had nog nooit een relatie gehad. Niemand die haar leuk vond met wie ze een fijne relatie had met alle liefde, intimiteit, sex, leuke dingen doen, kleine huiselijke ruzies, etc.... Jij hebt deze dingen wel meegemaakt, en dat is nu voorbij. Heel erg rot voor je, maar je hebt in je leven tenminste liefde gekend, dat kan niet iedereen zeggen. Ben jij wel helemaal lekker?!
Romilda:*;
maandag 28 mei 2007 om 22:51
Hallo Romilda,
Wat erg voor je dat je je liefde hebt verloren en wat knap dat je je leven weer zo oppakt. Bewonderenswaardig en moedig.
Misschien bedoelde sunshine niet dat anderen het slechter hebben dan jij en dat dat je verdriet minder zou moeten maken. Het zou inderdaad niet gepast zijn. Misschien bedoelde ze alleen te zeggen dat ze het fijn vindt voor je dat je zo'n liefde hebt gekend. Soms kunnen woorden op zo'n posting zo verkeerd overkomen. Maar Sunshine is de enige die precies weet wat ze bedoelde
Misschien komt dit ook wel weer heel verkeerd over en dat is absoluut niet de bedoeling. Ik wens je ontzettend veel sterkte en geluk voor de toekomst. Niemand zou geconfronteerd moeten worden met zo'n verlies op zo'n jonge leeftijd!
xxx Biga
ps. goeie keus trouwens Hap Stad R'daal!
Wat erg voor je dat je je liefde hebt verloren en wat knap dat je je leven weer zo oppakt. Bewonderenswaardig en moedig.
Misschien bedoelde sunshine niet dat anderen het slechter hebben dan jij en dat dat je verdriet minder zou moeten maken. Het zou inderdaad niet gepast zijn. Misschien bedoelde ze alleen te zeggen dat ze het fijn vindt voor je dat je zo'n liefde hebt gekend. Soms kunnen woorden op zo'n posting zo verkeerd overkomen. Maar Sunshine is de enige die precies weet wat ze bedoelde
Misschien komt dit ook wel weer heel verkeerd over en dat is absoluut niet de bedoeling. Ik wens je ontzettend veel sterkte en geluk voor de toekomst. Niemand zou geconfronteerd moeten worden met zo'n verlies op zo'n jonge leeftijd!
xxx Biga
ps. goeie keus trouwens Hap Stad R'daal!
dinsdag 29 mei 2007 om 12:33
Lieve Romilda,
Wat een ehm....bij gebrek aan een beter woord, 'statige' reactie weer op alles wat er gepost werd. Klasse dat je je niet mee laat slepen.
Lieve Mimsey,
Wát een lieve reactie aan Romilda. Ik heb het echt niet vaak maar ik heb even een potje zitten janken. De behoefte om knuffels en zoenen uit de delen ga ik absoluut onderdrukken maar weet dat ook ik met je meeleef, samen met al die andere lieve mensen hier.
Wat een ehm....bij gebrek aan een beter woord, 'statige' reactie weer op alles wat er gepost werd. Klasse dat je je niet mee laat slepen.
Lieve Mimsey,
Wát een lieve reactie aan Romilda. Ik heb het echt niet vaak maar ik heb even een potje zitten janken. De behoefte om knuffels en zoenen uit de delen ga ik absoluut onderdrukken maar weet dat ook ik met je meeleef, samen met al die andere lieve mensen hier.
dinsdag 29 mei 2007 om 22:03
Voor alle sterke meiden hier een dikke knuffel, het is namelijk echt een drama om je partner, man , vriend te verlierzen . Iets meer dan een half jaar geleden opende ik een item voor mijn vriendin die haar man veel te jong ging verliezen en achter ging blijven met twee jonge kinderen. Inmiddels is haar man overleden en kijk ik toe hoe ze moet overleven, met kinderen, baan en huisdieren. Ik vind het een stevige klus voor haar, soms oordeel ik, soms kijk ik toe, maar het allerliefst zou ik het "probleem" voor haar willen oplossen. Maar ik kan dat niet!!!!!!!!!!! Dat doet pijn , dat stoort me en frustreert me! Ik weet gewoon niet meer wat te doen om haar leven te normaliseren. Kortom lieve achterblijvers ik vind dat jullie voor de buitenwereld stoer zijn, maar zou zo graag een handleiding willen om iets van de pjn weg te nemen. Want die pijn is er natuurlijk altijd op de momenten dat wij (vrienden) het niet echt zien.
Natuurlijk word er gepraat, tijd samen doorgebracht, gehuild en gelachen, maar er blijft zoveel tijd alleen over, en daar gaat het om. Soms denk ik ook wel dat juist de tijd die de achterblijver alleen doorbrengt, de tijd is die er voor zorgt dat het verdriet ooit een plaats krijgt. Maar auw wat doet dat pijn om langs de zijlijn te moeten zien.
Nogmaals achterblijvers, jullie verdienen een hele dikke knuffel, want wij vrienden weten waarschijnlijk nog niet ahlf waar julllie door heen gaan.
Natuurlijk word er gepraat, tijd samen doorgebracht, gehuild en gelachen, maar er blijft zoveel tijd alleen over, en daar gaat het om. Soms denk ik ook wel dat juist de tijd die de achterblijver alleen doorbrengt, de tijd is die er voor zorgt dat het verdriet ooit een plaats krijgt. Maar auw wat doet dat pijn om langs de zijlijn te moeten zien.
Nogmaals achterblijvers, jullie verdienen een hele dikke knuffel, want wij vrienden weten waarschijnlijk nog niet ahlf waar julllie door heen gaan.
woensdag 30 mei 2007 om 17:51
Hoi, ik ben ook weduwe sinds 2 jaar. Mijn man is onverwachts in zijn slaap overleden.
Zelf heb ik na 2 weken mijn leven weer opgepakt door te gaan studeren (zie topic wat ik net heb geopend) en natuurlijk mis ik hem en het is ook moeilijk. Alleen vind ik dat je je leven er niet door moet laten verpesten, maar juist moet kijken naar de mooie dingen die het leven nog wel te bieden heeft.
Sja is mijn mening en ik ben redelijk gelukkig.
Sterkte O+
Zelf heb ik na 2 weken mijn leven weer opgepakt door te gaan studeren (zie topic wat ik net heb geopend) en natuurlijk mis ik hem en het is ook moeilijk. Alleen vind ik dat je je leven er niet door moet laten verpesten, maar juist moet kijken naar de mooie dingen die het leven nog wel te bieden heeft.
Sja is mijn mening en ik ben redelijk gelukkig.
Sterkte O+
