Relaties
alle pijlers
Huilen
dinsdag 24 november 2009 om 22:08
Elke keer als mijn vriend en ik met elkaar ruziemaken dan eindigt dat ermee dat ik ga huilen. Hij vindt dat verschrikkelijk en wordt dan erg kwaad. Hij zegt dat dat het gedrag is van een 4 jarige, maar ik zie het als de enige mogelijkheid, ik heb geen keus. Als we over iets moeilijks praten, dan begin ik gewoon te huilen! Meestal zijn het dingen die heel diep zitten, of dingen die al lang zitten te 'broeien'in mijn hoofd. Hij zegt dat ik het dan eerder op tafel moet leggen, maar de kans is groot dat ik dan toch ook gahuilen en dat 'mag eigenlijk dus niet meer' van hem. Eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een onderzoek waarin staat dat zoveel procent van de vrouwen huilt bij ruzies...kan ik laten zien dat dat heel normaal is! Wat kan ik eraan doen? Een muurtje om me heen bouwen is het enige, maar hij klaagt nu al dat ik zo weinig liefde toon! Het is het een of het ander...ik weet het niet meer, misschien moet ik maar naar een psycholoog ofzo. Heeft iemand ook een man die zo slecht tegen huilende vrouw kan? hoe los je dat probleem op als je voelt dat de tranen komen?
woensdag 25 november 2009 om 07:58
Kwaad is sterk? Hoe kom je erbij Geheimenaam? Kwaad word je toch alleen als je je bedreigd voelt? Iemand gaat over je grens heen, of dreigt daarover heen te gaan. Je denkt jezelf dan te kunnen beschermen door kwaad te worden.
Kwaad/je bedreigd voelen kun je dus zien als zwak zijn...dan is huilen dus best logisch.
Kwaad/je bedreigd voelen kun je dus zien als zwak zijn...dan is huilen dus best logisch.
woensdag 25 november 2009 om 09:07
Ik huilde vroeger ook bij conflicten, nu niet meer.
Dat komt door:
-kleiner geworden gevoel van onmacht door zelfinzicht en persoonlijke groei
-verbetering communicatieve vaardigheden
-gegroeid relativeringsvermogen
Ik heb nu niet alleen minder conflicten maar als ik ze heb kan ik ze van me afzetten wanneer dat nodig is en bovendien kom ik succesvoller uit 'de strijd'.
Is me gelukt door veel te lezen over het onderwerp, door een coach die me wees op mijn gedrag, door communicatiecursussen te volgen en door gewoon ouder te worden.
Bij ieder conflict in huilen uitbarsten vind ik een teken van onvolwassenheid. Klinkt wel hard, maar da's dan jammer.
Dat komt door:
-kleiner geworden gevoel van onmacht door zelfinzicht en persoonlijke groei
-verbetering communicatieve vaardigheden
-gegroeid relativeringsvermogen
Ik heb nu niet alleen minder conflicten maar als ik ze heb kan ik ze van me afzetten wanneer dat nodig is en bovendien kom ik succesvoller uit 'de strijd'.
Is me gelukt door veel te lezen over het onderwerp, door een coach die me wees op mijn gedrag, door communicatiecursussen te volgen en door gewoon ouder te worden.
Bij ieder conflict in huilen uitbarsten vind ik een teken van onvolwassenheid. Klinkt wel hard, maar da's dan jammer.
woensdag 25 november 2009 om 09:08
quote:doeps schreef op 25 november 2009 @ 07:58:
Kwaad is sterk? Hoe kom je erbij Geheimenaam? Kwaad word je toch alleen als je je bedreigd voelt? Iemand gaat over je grens heen, of dreigt daarover heen te gaan. Je denkt jezelf dan te kunnen beschermen door kwaad te worden.
Kwaad/je bedreigd voelen kun je dus zien als zwak zijn...dan is huilen dus best logisch.Nou, ik zie het toch echt andersom. Je kan soms goed kwaad zijn, maak je meteen je grenzen heel erg duidelijk. Huilen geeft echt wel zwakheid weer.
Kwaad is sterk? Hoe kom je erbij Geheimenaam? Kwaad word je toch alleen als je je bedreigd voelt? Iemand gaat over je grens heen, of dreigt daarover heen te gaan. Je denkt jezelf dan te kunnen beschermen door kwaad te worden.
Kwaad/je bedreigd voelen kun je dus zien als zwak zijn...dan is huilen dus best logisch.Nou, ik zie het toch echt andersom. Je kan soms goed kwaad zijn, maak je meteen je grenzen heel erg duidelijk. Huilen geeft echt wel zwakheid weer.
woensdag 25 november 2009 om 09:30
Kwaadheid is (als je 'gewoon' kwaad bent) een actieve verdediging (van je grenzen en wensen) en huilen is een passieve.
Kwaadheid is een emotie, huilen is gedrag. Veel mensen huilen bij conflicten uit kwaadheid, echt niet uit verdriet of angst.
Verder ben ik het erg eens met Vl43inder. Toen ik nog een post-puber was, huilde ik ook zeer regelmatig bij conflicten.
Kwaadheid is een emotie, huilen is gedrag. Veel mensen huilen bij conflicten uit kwaadheid, echt niet uit verdriet of angst.
Verder ben ik het erg eens met Vl43inder. Toen ik nog een post-puber was, huilde ik ook zeer regelmatig bij conflicten.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 25 november 2009 om 09:50
quote:Noa_73 schreef op 24 november 2009 @ 22:25:
geloof er geen moer van! 12000 uren?? dat is 500 dagen in een leven! is 7 volle dagen per jaar, elk jaar, als je 65 wordt! dacht t niet!
maar dit is een gemiddelde natuurlijk, en vrouwen zoals TO krikken dit enorm op.
pfoeii
Ik denk dat we er tegenwoordig wel van uit kunnen gaan dat we gemiddeld 75 worden. Dus dat zou het al minder maken, en ik denk dat er fases zijn in je leven waarin het gemiddelde veel hoger wordt. Wat denk je van kinderen? Die huilen om elk wissewasje. vergeet ook niet pubermeisjes, die vaak onzeker zijn. Ik denk dat het dus niet standaard is dat het die 7 volle dagen per jaar zijn. Maargoed dat is natuurlijk een beetje offtopic.
Persoonlijk lijkt het me niet verstandig voor TO om zich druk te maken over haar huilgedrag, want ik denk dat dat het alleen maar erger maakt. Zoals hier eerder gezegd is moet je misschien naar een andere situatie zoeken om de ruzie uit te praten, een situatie waarin je je niet zo miserabel voelt. Als je tranen voelt opkomen zou ik gewoon zeggen dat je even neit meer verder kan en dat je de ruzie een andere keer uitpraat. En dan ga je even een blokje om, en dan kan je weer verder. Misschien is dit een manier om eraan te wennen om niet meer áltijd te gaan huilen. En als je het huilen dan langzaam afbouwt heb je over een tijdje misschien wel genoeg aan 'even tot tien tellen'.
Verder lijkt het wel alsof jij je machteloos voelt in de situatie en dat je daardoor huilt, omdat je je zwak voelt. Is er een bepaalde reden waaorm er in jullie relatie ongelijkheid bestaat? Als dat zo is dan moet je dat bij hem aangeven. En dan kunnen jullie eraan werken, en ervoor zorgen dat jij je meer gelijk gaat voelen aan hem. En dat kan door bijvoorbeeld dat verschil minder te benadrukken en in bepaalde zin te nivelleren.
Wat andere zeggen, dat jouw vriend een probleem heeft en hij er maar aan moet werken, daar ben ik het niet mee eens.
Denk dat het een beetje mans eigen is om niet 'goed' te reageren op een huilende vrouw.
Succes!
geloof er geen moer van! 12000 uren?? dat is 500 dagen in een leven! is 7 volle dagen per jaar, elk jaar, als je 65 wordt! dacht t niet!
maar dit is een gemiddelde natuurlijk, en vrouwen zoals TO krikken dit enorm op.
pfoeii
Ik denk dat we er tegenwoordig wel van uit kunnen gaan dat we gemiddeld 75 worden. Dus dat zou het al minder maken, en ik denk dat er fases zijn in je leven waarin het gemiddelde veel hoger wordt. Wat denk je van kinderen? Die huilen om elk wissewasje. vergeet ook niet pubermeisjes, die vaak onzeker zijn. Ik denk dat het dus niet standaard is dat het die 7 volle dagen per jaar zijn. Maargoed dat is natuurlijk een beetje offtopic.
Persoonlijk lijkt het me niet verstandig voor TO om zich druk te maken over haar huilgedrag, want ik denk dat dat het alleen maar erger maakt. Zoals hier eerder gezegd is moet je misschien naar een andere situatie zoeken om de ruzie uit te praten, een situatie waarin je je niet zo miserabel voelt. Als je tranen voelt opkomen zou ik gewoon zeggen dat je even neit meer verder kan en dat je de ruzie een andere keer uitpraat. En dan ga je even een blokje om, en dan kan je weer verder. Misschien is dit een manier om eraan te wennen om niet meer áltijd te gaan huilen. En als je het huilen dan langzaam afbouwt heb je over een tijdje misschien wel genoeg aan 'even tot tien tellen'.
Verder lijkt het wel alsof jij je machteloos voelt in de situatie en dat je daardoor huilt, omdat je je zwak voelt. Is er een bepaalde reden waaorm er in jullie relatie ongelijkheid bestaat? Als dat zo is dan moet je dat bij hem aangeven. En dan kunnen jullie eraan werken, en ervoor zorgen dat jij je meer gelijk gaat voelen aan hem. En dat kan door bijvoorbeeld dat verschil minder te benadrukken en in bepaalde zin te nivelleren.
Wat andere zeggen, dat jouw vriend een probleem heeft en hij er maar aan moet werken, daar ben ik het niet mee eens.
Denk dat het een beetje mans eigen is om niet 'goed' te reageren op een huilende vrouw.
Succes!
woensdag 25 november 2009 om 10:18
Huil zelden tot nooit. De laatste keer was denk ik al weer een jaar of 5 geleden toen mijn pa een speech hield op de begravenis van zijn beste vriend. Daar was ik enorm door ontroerd. Ik moet zeggen ik kan ook echt niet tegen huilies. Heb er een paar gekend en de hele discussie is gelijk ongelijkwaardig. Huilen, vind ik, doe je op 'echte' momenten. Niet om elk wissewasje, om elke discussie. Ik kan mensen die om een discussie al de waterlanders te voorschijn halen ook niet echt voor 'vol' aan zien op dat moment. Ik vind dat gewoon echt niet horen bij een volwassen vrouw. Het komt niet volwaardig over. Je redt je maar met woorden en argumenten en als de tegenpartij kwetsend bezig is dan is de discussie gesloten, slaap je er een nachtje over en ga je morgen weer verder.
Ik word best ook wel een beetje moe van het 'wij vrouwen doen dat nu eenmaal' geneuzel. Want 'wij' vrouwen doen dat helemaal niet. Sommige vrouwen doen dat.
Ik leer mijn kinderen dat, wanneer ze ruzie hebben met elkaar dat er EN niet geschreeuwd wordt EN niet gejankt. Gaat er een toch over de schreef op een van die twee vlakken wordt de discussie opgebroken en gaan ze morgen maar weer verder als ze zijn afgekoeld.
Een discussie met een huilebalk is gewoon zo goed als onmogelijk. Want die is op dat moment 'zielig' of moet 'zielig gevonden' worden en daardoor moet de andere partij, die al dan niet in zijn of haar recht staat al hun eigen gevoelens maar even overboord gooien omdat er eentje zielig is. Zo komt dat namelijk wel altijd over.
Ooit op vakantie geweest met een bevriend stel heel lang geleden. Zij was ook een huilie. In eerste instantie vond ik het zielig tot bleek dat er elke dag wel wat was om in janken uit te barsten. Het kleinste menigsverschil en de snottebellen werden al weer opgeblazen. Ik vond het vooral sneu voor hem eigenlijk. Hij nam het trouwens ook niet meer serieus. Hij kon wel bezig blijven zeg.
Kortom, niet alle vrouwen zijn zo en ik zou me er ook aan kapot ergeren.
Ik word best ook wel een beetje moe van het 'wij vrouwen doen dat nu eenmaal' geneuzel. Want 'wij' vrouwen doen dat helemaal niet. Sommige vrouwen doen dat.
Ik leer mijn kinderen dat, wanneer ze ruzie hebben met elkaar dat er EN niet geschreeuwd wordt EN niet gejankt. Gaat er een toch over de schreef op een van die twee vlakken wordt de discussie opgebroken en gaan ze morgen maar weer verder als ze zijn afgekoeld.
Een discussie met een huilebalk is gewoon zo goed als onmogelijk. Want die is op dat moment 'zielig' of moet 'zielig gevonden' worden en daardoor moet de andere partij, die al dan niet in zijn of haar recht staat al hun eigen gevoelens maar even overboord gooien omdat er eentje zielig is. Zo komt dat namelijk wel altijd over.
Ooit op vakantie geweest met een bevriend stel heel lang geleden. Zij was ook een huilie. In eerste instantie vond ik het zielig tot bleek dat er elke dag wel wat was om in janken uit te barsten. Het kleinste menigsverschil en de snottebellen werden al weer opgeblazen. Ik vond het vooral sneu voor hem eigenlijk. Hij nam het trouwens ook niet meer serieus. Hij kon wel bezig blijven zeg.
Kortom, niet alle vrouwen zijn zo en ik zou me er ook aan kapot ergeren.
woensdag 25 november 2009 om 10:23
Er wordt geschreven dat de man 'niet goed reageert' op het huilen. Wat moet ie dan? Troosten? Hij is op dat moment in een discussie waar hij al dan niet gelijk heeft. Moet hij dan maar door de knieeen gaan, de discussie afbreken omdat er eentje huilt? Dan is er toch werkelijk geen een gelijkwaardig gesprek meer mogelijk? Dan ben je toch feitelijk 'uitgesproken' als hij zijn partner nergens meer op kan aanspreken omdat de sluizen van de Niagara watervallen bij wijze van dan per direct op 'open' worden gezet? Hij HOEFT er niks mee te doen.
woensdag 25 november 2009 om 10:24
Ik huil niet zoveel. Als ik jank dan gaat er wel vaak een stortvloed open maar dat is echt alleen bij heel emotionele zaken. Na een overlijden bijvoorbeeld en laatst na een zeer gespannen middagje met mijn familie. Dan jank ik ff lekker uit bij Mr N.
Maar huilen bij een ruzie? No way.
Maar huilen bij een ruzie? No way.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 25 november 2009 om 10:28
quote:moekie76 schreef op 24 november 2009 @ 23:04:
[...]
Die van mij zal zich ook hier nog door aangevallen voelen want je zegt nog steeds op een lievere manier dat hij het niet ziet en waardeert. Ik zeg in deze gevallen: ik heb vandaag dit en dit gedaan, heb je het al gezien? Ben helemaal blij met mezelf! En als ik het echt wil horen vraag ik er half retorisch aan toe: ben jij ook blij met mij? Met een grote grijns. Dan kan hij er bijna niet onderuit. Herhaal dit vaak genoeg en zowaar: dan gaat hij het nogeens uit zichzelf zien of zeggen.
Toon je sterk en onafhankelijk is mijn motto hierin. Je bent niet afhankelijk van zijn complimenten, maar je wil ze wel graag horen.
Oh ja en zegtie eens iets liefs: prijs hem er de hemel om in dat je daar zo blij mee bent... (het is net een kind opvoeden, beloon goed gedrag, negeer slecht gedrag... hahaha...)Je hebt het nu over je kind en niet over je partner mag ik hopen?
[...]
Die van mij zal zich ook hier nog door aangevallen voelen want je zegt nog steeds op een lievere manier dat hij het niet ziet en waardeert. Ik zeg in deze gevallen: ik heb vandaag dit en dit gedaan, heb je het al gezien? Ben helemaal blij met mezelf! En als ik het echt wil horen vraag ik er half retorisch aan toe: ben jij ook blij met mij? Met een grote grijns. Dan kan hij er bijna niet onderuit. Herhaal dit vaak genoeg en zowaar: dan gaat hij het nogeens uit zichzelf zien of zeggen.
Toon je sterk en onafhankelijk is mijn motto hierin. Je bent niet afhankelijk van zijn complimenten, maar je wil ze wel graag horen.
Oh ja en zegtie eens iets liefs: prijs hem er de hemel om in dat je daar zo blij mee bent... (het is net een kind opvoeden, beloon goed gedrag, negeer slecht gedrag... hahaha...)Je hebt het nu over je kind en niet over je partner mag ik hopen?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 25 november 2009 om 10:45
Ik huil trouwens best snel wanneer ik geroerd ben (films, bevallingen bij naasten, heel erg goed nieuws, verdriet bij naasten) of echt verdrietig (begravenis), maar ik huil ook wel eens als iets me heel erg veel energie heeft gekost en dat achter de rug is. Dan huil ik wel heel eventjes hoor, voor mezelf, ga even naar het toilet en na het plassen is het dan ook weer klaar.
Had het eens toen ik na een paar slopende dagen bij een klant het KLM toestel naar Amsterdam weer in het vizier kreeg, toen kwamen de tranen wel. Ook suf eigenlijk.
Maar goed, niet meer bij conflicten.
Had het eens toen ik na een paar slopende dagen bij een klant het KLM toestel naar Amsterdam weer in het vizier kreeg, toen kwamen de tranen wel. Ook suf eigenlijk.
Maar goed, niet meer bij conflicten.
woensdag 25 november 2009 om 10:50
Maar Ligeia, bij de TO is het (zoals ze schrijft in haar openingspost) elke keer als ze een discussie/conflict heeft met haar partner. Het is dus blijkbaar meer gewoontegoed dan dat het zo nu en dan gebeurt.
Ik vraag met af hoe dit soort mensen met andere conflicten omgaan. Op het werk bijvoorbeeld. Ik neem aan dat ze dan toch niet aan de waterlanders gaan omdat dat wel heel onprofessioneel zou zijn.
Ik vraag met af hoe dit soort mensen met andere conflicten omgaan. Op het werk bijvoorbeeld. Ik neem aan dat ze dan toch niet aan de waterlanders gaan omdat dat wel heel onprofessioneel zou zijn.
woensdag 25 november 2009 om 12:54
Jarenlang heb ik ontzettend veel gehuild. Zeker tijdens mijn inmiddels beeindigde huwelijk. Uit onmacht en frustratie. En als ik tv keek en emoties herkende, gingen de sluizen ook open. Na mijn scheiding van verdriet. Uit eenzaamheid. Op mijn werk als ik een meningsverschil had. Ik kon letterlijk overal om huilen, had enorm heftige emoties. Die eruit moesten. Een dag niet gehuild, was een dag niet geleefd, zeg maar. Het was een gewoonte.
Heb therapie gehad, boeken gelezen, aan mezelf geklust en het is nu over. Echt over. Af en toe overspoelt me nog wel eens een hevige emotie, zeker als ik erg moe ben, maar ik heb het in de hand. Een opluchting. Het betekent dat dingen me niet meer zo raken en dat geeft rust, heel veel rust. Het maakt me evenwichtiger en zelfverzekerder.
Ruzie maken doe ik trouwens ook niet meer, dat scheelt ook. Mijn vriend en ik hebben daar, door vorige vechtrelaties, allebei een enorme hekel aan, we zijn volwassen, zeer verschillend, maar maken ons absoluut niet druk om kleine, dagelijkse dingen, proberen elkaar niet te veranderen, drijven onze zin niet door, niets van dat alles. Een verademing.
Misschien, Arlena, moet je je ook eens afvragen waarom jullie zoveel ruzie hebben? Echt, ruziemaken kost zoveel negatieve energie, zeker als je er ook nog om moet huilen, het put je uit. Zonde. Zeker omdat zoveel dingen het helemaal niet waard zijn om je over op te winden. Het is helemaal niet erg als de ander het niet met je eens is, of een gewoonte heeft die je graag anders zou zien. Accepteer het zonder voortdurende kritiek. Ook al vind je het nog zo irritant, zeg er op zijn tijd rustig iets van, zonder verwijten. Daar bereik je in mijn ogen veel meer mee.
Het is oefenen, oefenen, oefenen, ik kan nog wel even doorgaan, maar de essentie is: je voelt je echt beter als je niet of minder huilt. Succes!
Heb therapie gehad, boeken gelezen, aan mezelf geklust en het is nu over. Echt over. Af en toe overspoelt me nog wel eens een hevige emotie, zeker als ik erg moe ben, maar ik heb het in de hand. Een opluchting. Het betekent dat dingen me niet meer zo raken en dat geeft rust, heel veel rust. Het maakt me evenwichtiger en zelfverzekerder.
Ruzie maken doe ik trouwens ook niet meer, dat scheelt ook. Mijn vriend en ik hebben daar, door vorige vechtrelaties, allebei een enorme hekel aan, we zijn volwassen, zeer verschillend, maar maken ons absoluut niet druk om kleine, dagelijkse dingen, proberen elkaar niet te veranderen, drijven onze zin niet door, niets van dat alles. Een verademing.
Misschien, Arlena, moet je je ook eens afvragen waarom jullie zoveel ruzie hebben? Echt, ruziemaken kost zoveel negatieve energie, zeker als je er ook nog om moet huilen, het put je uit. Zonde. Zeker omdat zoveel dingen het helemaal niet waard zijn om je over op te winden. Het is helemaal niet erg als de ander het niet met je eens is, of een gewoonte heeft die je graag anders zou zien. Accepteer het zonder voortdurende kritiek. Ook al vind je het nog zo irritant, zeg er op zijn tijd rustig iets van, zonder verwijten. Daar bereik je in mijn ogen veel meer mee.
Het is oefenen, oefenen, oefenen, ik kan nog wel even doorgaan, maar de essentie is: je voelt je echt beter als je niet of minder huilt. Succes!
woensdag 25 november 2009 om 12:57
woensdag 25 november 2009 om 15:13
Zit me nu af te vragen of ik dan ook zo'n huilebalk ben (tenminste die indruk krijg ik van sommigen die vinden dat huilen tijdens conflicten kindergedrag is).
Nu moet ik zeggen dat ik niet vaak conflicten heb, maar het komt weleens voor dat ik daarna huil. Meestal zorg ik trouwens dat ik tegen die tijd al een discussie afgekapt heb als ik voel dat ik emotioneel wordt omdat op zon moment de discussie toch niet voortgezet kan worden. Het is van mij uit zeker niet de bedoeling om dat op dat moment als machtsmiddel in te zetten.Het liefste huil ik namelijk even alleen en kom terug als ik gekalmeerd ben.
Vind dat er wel snel geconcludeerd wordt dat huilen voornamelijk dient als machtsmiddel.
Ik zie het meer als emotieregulatie, spanning loopt hoog op, gevoel van machteloosheid en /of gekwetst. Huilen lucht bij mij echt op, op zon moment. Daarna kan ik weer redelijk denken en weer verder praten. Zou het heel raar vinden als iemand mij kinderachtig zou vinden omdat ik emoties heb.
Nu moet ik zeggen dat ik niet vaak conflicten heb, maar het komt weleens voor dat ik daarna huil. Meestal zorg ik trouwens dat ik tegen die tijd al een discussie afgekapt heb als ik voel dat ik emotioneel wordt omdat op zon moment de discussie toch niet voortgezet kan worden. Het is van mij uit zeker niet de bedoeling om dat op dat moment als machtsmiddel in te zetten.Het liefste huil ik namelijk even alleen en kom terug als ik gekalmeerd ben.
Vind dat er wel snel geconcludeerd wordt dat huilen voornamelijk dient als machtsmiddel.
Ik zie het meer als emotieregulatie, spanning loopt hoog op, gevoel van machteloosheid en /of gekwetst. Huilen lucht bij mij echt op, op zon moment. Daarna kan ik weer redelijk denken en weer verder praten. Zou het heel raar vinden als iemand mij kinderachtig zou vinden omdat ik emoties heb.
Doubt kills more dreams than failure ever will
woensdag 25 november 2009 om 17:35
quote:Vl43inder schreef op 25 november 2009 @ 15:23:
Emoties hebben is niet kinderachtig, de manier waarop je ermee omgaat kan dat wel zijn in mijn ogen, zeker in dit geval.
Ik vind het toch wel vreemd als je het als kinderachtig bestempeld. Daarmee impliceer je dat TO (en anderen die sneller huilen) altijd maar haar krokodillen-tranen inzet om haar zin te krijgen, zoals een peuter dat doet. Ik denk dat het bij TO en anderen, die hun huilgedrag tijdens conflictsituaties niet goed onder controle hebben, erom gaat dat je zelf eigenlijk ook wel zou willen dat je niet zo snel begint te huilen. het is namelijk doodvermoeiend, ook voor jezelf. En op het moment dat je emoties hoog voelt opkomen (meestal een gevolg van dingen opkroppen) - of het nu gaat om boosheid, janken, bewust zwijgen - ben je inmiddels niet meer bij machte om deze uiting te sturen. Het is dan kinderachtig om huilen tijdens een conflict te bestempelen als kinderachtig.
Boos wordt in dit topic door somigen dan wel weer bestempeld als krachtiger. In wezen is het net zo onvolwassen t.o.v. de keuze om in alle redelijkheid een conflict uit te praten. Maar zo in balans zijn mensen gewoon niet altijd en dat hoeft ook niet. Als je abnormaal vaak gaat janken of snel boos wordt tijdens een conflict, moete je je (in BEIDE gevallen) natuurlijk wel achter de oren gaan krabben. Er klopt dan iets niet helemaal...
Emoties hebben is niet kinderachtig, de manier waarop je ermee omgaat kan dat wel zijn in mijn ogen, zeker in dit geval.
Ik vind het toch wel vreemd als je het als kinderachtig bestempeld. Daarmee impliceer je dat TO (en anderen die sneller huilen) altijd maar haar krokodillen-tranen inzet om haar zin te krijgen, zoals een peuter dat doet. Ik denk dat het bij TO en anderen, die hun huilgedrag tijdens conflictsituaties niet goed onder controle hebben, erom gaat dat je zelf eigenlijk ook wel zou willen dat je niet zo snel begint te huilen. het is namelijk doodvermoeiend, ook voor jezelf. En op het moment dat je emoties hoog voelt opkomen (meestal een gevolg van dingen opkroppen) - of het nu gaat om boosheid, janken, bewust zwijgen - ben je inmiddels niet meer bij machte om deze uiting te sturen. Het is dan kinderachtig om huilen tijdens een conflict te bestempelen als kinderachtig.
Boos wordt in dit topic door somigen dan wel weer bestempeld als krachtiger. In wezen is het net zo onvolwassen t.o.v. de keuze om in alle redelijkheid een conflict uit te praten. Maar zo in balans zijn mensen gewoon niet altijd en dat hoeft ook niet. Als je abnormaal vaak gaat janken of snel boos wordt tijdens een conflict, moete je je (in BEIDE gevallen) natuurlijk wel achter de oren gaan krabben. Er klopt dan iets niet helemaal...
Only dead fish go with the flow
woensdag 25 november 2009 om 17:41
quote:domnaiefmutsje schreef op 25 november 2009 @ 09:08:
[...]
Nou, ik zie het toch echt andersom. Je kan soms goed kwaad zijn, maak je meteen je grenzen heel erg duidelijk. Huilen geeft echt wel zwakheid weer.
Of kwetsbaar opstellen...? Boosheid is ook een manier om de ander de overrulen, ook een vormvan machtsmisbruik dus.
Conclusie: we zijn niet allemaal robots tijdens conflicten, waarbij je een knopje kan uitschakelen. Je kan waarschijnlijk in de meeste gevallen de schade (lees: hoogoplopende conflicten/ ruzies) vermijden door de dingen - die normaal gesproken opgekropt worden (en dan leiden tot een boosheids- en/of huilaanval) - eerder uit te spreken. En dus oefenen in dingen aangeven op 'normale mensen toon'. De een heeft dat van nature, de ander heeft dat al geleerd en weer anderen kunnen het voor zichzelf (nog) niet overzien en kunnen daar nog aan werken.
[...]
Nou, ik zie het toch echt andersom. Je kan soms goed kwaad zijn, maak je meteen je grenzen heel erg duidelijk. Huilen geeft echt wel zwakheid weer.
Of kwetsbaar opstellen...? Boosheid is ook een manier om de ander de overrulen, ook een vormvan machtsmisbruik dus.
Conclusie: we zijn niet allemaal robots tijdens conflicten, waarbij je een knopje kan uitschakelen. Je kan waarschijnlijk in de meeste gevallen de schade (lees: hoogoplopende conflicten/ ruzies) vermijden door de dingen - die normaal gesproken opgekropt worden (en dan leiden tot een boosheids- en/of huilaanval) - eerder uit te spreken. En dus oefenen in dingen aangeven op 'normale mensen toon'. De een heeft dat van nature, de ander heeft dat al geleerd en weer anderen kunnen het voor zichzelf (nog) niet overzien en kunnen daar nog aan werken.
Only dead fish go with the flow
woensdag 25 november 2009 om 18:02
woensdag 25 november 2009 om 18:05
quote:Dreamglasses schreef op 25 november 2009 @ 18:02:
[...]
Waarom niet?Huilen heeft niets te maken met je openstellen voor de boodschap van een ander omdat het doorgaans de communicatie volledig blokkeert. Zodra de tranen vloeien komt de emotie van de huiler centraal te staan en doet de ander er niet meer echt toe. Logisch dat dit door de meeste partners als frustrerend wordt ervaren. Nogmaals: voor alles is een tijd en een plaats. Een ruzie is niet het moment om te zwelgen in zieligheid, eigen emoties etcetera. Als je ruzie hebt hou het dan bij die ruzie, luister naar de ander en laat andere zaken erbuiten.
[...]
Waarom niet?Huilen heeft niets te maken met je openstellen voor de boodschap van een ander omdat het doorgaans de communicatie volledig blokkeert. Zodra de tranen vloeien komt de emotie van de huiler centraal te staan en doet de ander er niet meer echt toe. Logisch dat dit door de meeste partners als frustrerend wordt ervaren. Nogmaals: voor alles is een tijd en een plaats. Een ruzie is niet het moment om te zwelgen in zieligheid, eigen emoties etcetera. Als je ruzie hebt hou het dan bij die ruzie, luister naar de ander en laat andere zaken erbuiten.
