Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 23 augustus 2007 om 22:02
Zo he er is echt veel geschreven de afgelopen weken.
Om even bij mezelf te beginnen, hier gaat het best goed eigenlijk, heb mn ex nog 1x gesproken en daarin duidelijk nogmaals duidelijk gemaakt dat er nooit meer een toekomst is voor ons. Naast de zielige verhalen was er af en toe ook wel een dreigement naar mij en naar mijn (niet bestaande) vriend.
Verder vertelde ie nog maar es dat ie nooit sex met een ander gehad heeft... Dat blijft ie ook maar zeggen, dus dat zegt mij dan eigenlijk ook weer genoeg, maar had ie dat maar gedaan, dat was veel minder erg geweest dan wat ie me daadwerkelijk heeft aangedaan.
Na dit gesprek nog een mailtje gehad, waarin ie schreef dat ie geen contact meer met me zou zoeken. Ben benieuwd hoe lang ie het volhoudt.
Volgende week donderdag ga ik op vakantie (naar Kos), voor het eerst sinds 2,5 jaar... En ik kijk er enorm naar uit. Ben ook echt aan het aftellen nu
Verder gaat het eigenlijk ook wel goed. Kan alles steeds beter een plekje geven. Wel een nare droom gehad nog, maar dat heeft misschien met het verwerkingsproces te maken.
Mijn gevoel voor hem is er niet meer en ik denk dat dat mij wat sterker maakt.
Wat me soms nog wel echt pijn doet, als het her en der nog eens ter sprake komt dat mensen altijd achteraf reageren met zoiets als; ja maar met een buitenlander kan het ook nooit goed gaan...
Alsof ze allemaal zo zijn... Zuchtttttttt.
Dacht dat ik ergens ook nog iets las over het loskomen van, ik denk dat dat tijd nodig heeft en bij de 1 meer dan bij de ander, bij mij ging het loskomen, naarmate ik dacht aan wat er allemaal gebeurt was, eigenlijk stapje voor stapje steeds beter. Want het was immers niet normaal hoe het ging? Maar ja, op die momenten had hij dat misschien wel weer door en ging het voor zolang het duurde weer wat beter. Tot het moment dat hij me uit het raam wilde gooien, toen wist ik eigenlijk al dat het nooit meer goed zou komen... En toch, de uiteindelijke druppel is geweest dat ie op mn werk mijn bankpas kwam halen omdat ie wat geld nodig had... Het geld waarvoor ik zo hard werkte om ons leven samen op te bouwen... 20 euro zei ie, 'schat, ik beloof het, niet meer' Daarna een vriendin mn saldo laten checken en ja het was meer dan 20 euro.. rechtstreeks naar de magic (gokhal).. weg het geld waar ik zo hard voor werkte. Toen ben ik naar mn ouders gegaan en heb alles eruit gegooid... En toch heeft het toen nog best lang geduurd voordat hij terug is gegaan naar zn land van herkomst. En echt, zonder mijn ouders had ik het nooit gered emotioneel niet en financieel al helemaal niet.
En nog steeds wil ik mijn ouders graag op een bijzondere manier bedanken, alleen ik weet niet hoe... Iemand een idee? Tips zijn van harte welkom.
Toch raar eigenlijk als ik dit topic lees en mn verhaal schrijf, dan komt er toch eigenlijk weer veel, heel veel naar boven.. Toch denk ik dat het goed is om er over te schrijven en niet alleen voor mij, maar voor iedereen hier.
Het blijft gewoon zo fijn dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken en je niet gelijk veroordelen. Nogmaals bedankt daarvoor lieve meiden.
Iseo, je schreef dat je gemaild had, heb je inmiddels reactie gehad en wellicht een afspraak gemaakt?
Zelf ben ik nog niet geweest, maar wil eigenlijk voordat ik op vakantie ga nog even een afspraak maken ivm mijn knie (ik voetbal en mn knie bleef eens staan terwijl mijn been wel draaide)
waar ik na 2 maandjes rust gelijk bij de 1e training toch weer last van heb. En dan wil ik, als ik het durf, misschien toch eens haar vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt en of ze misschien tips heeft. Ben eigenlijk niet zo'n prater, dus weet niet of een psycholoog/ psychiater/ maatschappelijk werker wel iets voor mij is... Maar toch merk ik als ik hier aan het schrijven ben, dat nog niet alles verwerkt is. Raar is dat toch.
Nou, het is toch weer een iets langer verhaal geworden dan ik had gedacht
Nu is het tijd om naar bed te gaan, morgen weer aan het werk...
Maar ja, nog 4 daagjes werken en dan vakantieeee
Lieve meiden, nogmaals bedankt en trusten allemaal voor later!
Eszie
Om even bij mezelf te beginnen, hier gaat het best goed eigenlijk, heb mn ex nog 1x gesproken en daarin duidelijk nogmaals duidelijk gemaakt dat er nooit meer een toekomst is voor ons. Naast de zielige verhalen was er af en toe ook wel een dreigement naar mij en naar mijn (niet bestaande) vriend.
Verder vertelde ie nog maar es dat ie nooit sex met een ander gehad heeft... Dat blijft ie ook maar zeggen, dus dat zegt mij dan eigenlijk ook weer genoeg, maar had ie dat maar gedaan, dat was veel minder erg geweest dan wat ie me daadwerkelijk heeft aangedaan.
Na dit gesprek nog een mailtje gehad, waarin ie schreef dat ie geen contact meer met me zou zoeken. Ben benieuwd hoe lang ie het volhoudt.
Volgende week donderdag ga ik op vakantie (naar Kos), voor het eerst sinds 2,5 jaar... En ik kijk er enorm naar uit. Ben ook echt aan het aftellen nu
Verder gaat het eigenlijk ook wel goed. Kan alles steeds beter een plekje geven. Wel een nare droom gehad nog, maar dat heeft misschien met het verwerkingsproces te maken.
Mijn gevoel voor hem is er niet meer en ik denk dat dat mij wat sterker maakt.
Wat me soms nog wel echt pijn doet, als het her en der nog eens ter sprake komt dat mensen altijd achteraf reageren met zoiets als; ja maar met een buitenlander kan het ook nooit goed gaan...
Alsof ze allemaal zo zijn... Zuchtttttttt.
Dacht dat ik ergens ook nog iets las over het loskomen van, ik denk dat dat tijd nodig heeft en bij de 1 meer dan bij de ander, bij mij ging het loskomen, naarmate ik dacht aan wat er allemaal gebeurt was, eigenlijk stapje voor stapje steeds beter. Want het was immers niet normaal hoe het ging? Maar ja, op die momenten had hij dat misschien wel weer door en ging het voor zolang het duurde weer wat beter. Tot het moment dat hij me uit het raam wilde gooien, toen wist ik eigenlijk al dat het nooit meer goed zou komen... En toch, de uiteindelijke druppel is geweest dat ie op mn werk mijn bankpas kwam halen omdat ie wat geld nodig had... Het geld waarvoor ik zo hard werkte om ons leven samen op te bouwen... 20 euro zei ie, 'schat, ik beloof het, niet meer' Daarna een vriendin mn saldo laten checken en ja het was meer dan 20 euro.. rechtstreeks naar de magic (gokhal).. weg het geld waar ik zo hard voor werkte. Toen ben ik naar mn ouders gegaan en heb alles eruit gegooid... En toch heeft het toen nog best lang geduurd voordat hij terug is gegaan naar zn land van herkomst. En echt, zonder mijn ouders had ik het nooit gered emotioneel niet en financieel al helemaal niet.
En nog steeds wil ik mijn ouders graag op een bijzondere manier bedanken, alleen ik weet niet hoe... Iemand een idee? Tips zijn van harte welkom.
Toch raar eigenlijk als ik dit topic lees en mn verhaal schrijf, dan komt er toch eigenlijk weer veel, heel veel naar boven.. Toch denk ik dat het goed is om er over te schrijven en niet alleen voor mij, maar voor iedereen hier.
Het blijft gewoon zo fijn dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken en je niet gelijk veroordelen. Nogmaals bedankt daarvoor lieve meiden.
Iseo, je schreef dat je gemaild had, heb je inmiddels reactie gehad en wellicht een afspraak gemaakt?
Zelf ben ik nog niet geweest, maar wil eigenlijk voordat ik op vakantie ga nog even een afspraak maken ivm mijn knie (ik voetbal en mn knie bleef eens staan terwijl mijn been wel draaide)
waar ik na 2 maandjes rust gelijk bij de 1e training toch weer last van heb. En dan wil ik, als ik het durf, misschien toch eens haar vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt en of ze misschien tips heeft. Ben eigenlijk niet zo'n prater, dus weet niet of een psycholoog/ psychiater/ maatschappelijk werker wel iets voor mij is... Maar toch merk ik als ik hier aan het schrijven ben, dat nog niet alles verwerkt is. Raar is dat toch.
Nou, het is toch weer een iets langer verhaal geworden dan ik had gedacht
Nu is het tijd om naar bed te gaan, morgen weer aan het werk...
Maar ja, nog 4 daagjes werken en dan vakantieeee
Lieve meiden, nogmaals bedankt en trusten allemaal voor later!
Eszie
donderdag 23 augustus 2007 om 22:40
Hallo,
vandaag een gesprek gehad met mijn therapeut, en met de hulpverlener waarmee de aanvaring is geweest. Beiden geven aan, dat de situatie rondom mijn zoon alleen maar zal verslechteren, dat ik hem niet zal kunnen bieden wat hij nodig heeft. Volgens de thuishulpverlener zal hij, als alles zo doorgaat, een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis (kunnen) gaan ontwikkelen, en is permanente uithuisplaatsing geboden mét professionele begeleiding!
Ik schrok ervan, wil zelf nog niet inzien, dat het zo ernstig is....blijkbaar moet ik eerst zien, dat mijn zoon werkelijk iemand in elkaar slaat...en dan is het te laat!
Mijn zoon: altijd lief, eerlijk, betrouwbaar,.....maar de laatste maanden alleen maar negatief, en a-sociaal (dat moet ik wel toegeven....maar toch hoop houden op betere tijden....)
Pfffffff, het blijft erg heftig allemaal, alles zal nu heel snel in gang gezet worden, en mijn zoon zal me dat ontzettend kwalijk gaan nemen (misschien wel haten....), hij zal zich enorm afgewezen voelen....
Sorry, moest het weer even kwijt....
Groetjes,
Nicole
vandaag een gesprek gehad met mijn therapeut, en met de hulpverlener waarmee de aanvaring is geweest. Beiden geven aan, dat de situatie rondom mijn zoon alleen maar zal verslechteren, dat ik hem niet zal kunnen bieden wat hij nodig heeft. Volgens de thuishulpverlener zal hij, als alles zo doorgaat, een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis (kunnen) gaan ontwikkelen, en is permanente uithuisplaatsing geboden mét professionele begeleiding!
Ik schrok ervan, wil zelf nog niet inzien, dat het zo ernstig is....blijkbaar moet ik eerst zien, dat mijn zoon werkelijk iemand in elkaar slaat...en dan is het te laat!
Mijn zoon: altijd lief, eerlijk, betrouwbaar,.....maar de laatste maanden alleen maar negatief, en a-sociaal (dat moet ik wel toegeven....maar toch hoop houden op betere tijden....)
Pfffffff, het blijft erg heftig allemaal, alles zal nu heel snel in gang gezet worden, en mijn zoon zal me dat ontzettend kwalijk gaan nemen (misschien wel haten....), hij zal zich enorm afgewezen voelen....
Sorry, moest het weer even kwijt....
Groetjes,
Nicole
donderdag 23 augustus 2007 om 22:49
Hallo Eszi,
wat fijn dat het goed met je gaat! Ik hoop dat je een superleuke vakantie zult hebben!
Ja, die opmerking over dat het met een buitenlander vanzelfsprekend nooit goed kan gaan, ken ik wel...
Ten eerste discriminerend, ten tweede kortzichtig en ten derde komt het ook nog zo over alsof men bedoelt dat je het dus vooraf had kunnen weten, met andere woorden, wat dom/naief van jou dat je er überhaupt aan begonnen bent... Heel kwetsend inderdaad, ook na lange tijd nog (ik heb hem pas nog gehoord).
Van hetzelfde soort als "IK had het nooit zo ver laten komen", met andere woorden, jij bent zelf stom geweest dat je bij hem bleef en hebt het jezelf aangedaan...
Wat wij hier hebben meegemaakt is niet iets dat iedereen kan begrijpen, dat kun je ook niet van mensen verlangen, maar dat mensen kwetsende, bevooroordeelde en ondoordachte opmerkingen gaan maken, is gewoon heel rot. Maar eigenlijk zegt het meer over hen, zij hebben een beperkt inlevingsvermogen en zien niet in dat ze iemand pijn doen op die manier. Ik heb ook wel eens gehad dat iemand zei "ik begrijp er echt niets van, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dingen zo kunnen lopen" en dat waardeer ik dan weer wel.
Eszi, fijn dat je al echt aan het verwerken bent nu, en kom vooral vaker hier langs!
Liefs, Lemmy
wat fijn dat het goed met je gaat! Ik hoop dat je een superleuke vakantie zult hebben!
Ja, die opmerking over dat het met een buitenlander vanzelfsprekend nooit goed kan gaan, ken ik wel...
Ten eerste discriminerend, ten tweede kortzichtig en ten derde komt het ook nog zo over alsof men bedoelt dat je het dus vooraf had kunnen weten, met andere woorden, wat dom/naief van jou dat je er überhaupt aan begonnen bent... Heel kwetsend inderdaad, ook na lange tijd nog (ik heb hem pas nog gehoord).
Van hetzelfde soort als "IK had het nooit zo ver laten komen", met andere woorden, jij bent zelf stom geweest dat je bij hem bleef en hebt het jezelf aangedaan...
Wat wij hier hebben meegemaakt is niet iets dat iedereen kan begrijpen, dat kun je ook niet van mensen verlangen, maar dat mensen kwetsende, bevooroordeelde en ondoordachte opmerkingen gaan maken, is gewoon heel rot. Maar eigenlijk zegt het meer over hen, zij hebben een beperkt inlevingsvermogen en zien niet in dat ze iemand pijn doen op die manier. Ik heb ook wel eens gehad dat iemand zei "ik begrijp er echt niets van, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dingen zo kunnen lopen" en dat waardeer ik dan weer wel.
Eszi, fijn dat je al echt aan het verwerken bent nu, en kom vooral vaker hier langs!
Liefs, Lemmy
donderdag 23 augustus 2007 om 22:54
Hallo Eszi, ik ben blij te lezen dat het goed met je gaat, geniet van je komende vakantie!
Dubio, hoe is het?
Nicolle, Ik las toevallig gisteravond een artikel in een oude libelle over een meisje met ADHD wat op 9jarige leeftijd uit huis is geplaatst. Als je het wilt hebben laat je het dan even weten? Ik moest gelijk aan jou denken. Het is ontzettend zwaar maar uiteindelijk wel het beste voor jullie drie, dat je dat zelf nu nog niet ziet is begrijpelijk, maar belangrijk is dat hij zich goed ontwikkeld zodat hij die lieve jongen kan blijven die jij kent.
Dubio, hoe is het?
Nicolle, Ik las toevallig gisteravond een artikel in een oude libelle over een meisje met ADHD wat op 9jarige leeftijd uit huis is geplaatst. Als je het wilt hebben laat je het dan even weten? Ik moest gelijk aan jou denken. Het is ontzettend zwaar maar uiteindelijk wel het beste voor jullie drie, dat je dat zelf nu nog niet ziet is begrijpelijk, maar belangrijk is dat hij zich goed ontwikkeld zodat hij die lieve jongen kan blijven die jij kent.
donderdag 23 augustus 2007 om 23:15
quote:Lemmy schreef op 23 augustus 2007 @ 22:51:
Ach, lieve Nicole, wat moeilijk allemaal toch!
Is er geen tussenweg mogelijk, moet het meteen al definitief zijn?
Lemmy, ik denk dat ze nu nog niet kunnen zeggen, of het al dan niet werkelijk definitief zal zijn, maar ik weet niet, hoe ik er t.z.t. over denk. Hij is al een keer lang uit huis geweest, en we waren blij, toen hij weer thuiskwam. Het ging toen ook erg goed, maar nu hij in de puberteit zit, is het zoveel heftiger geworden.... zal dan ook afwachten zijn, hoe hij zich ontwikkelt. Ik kan alleen maar hopen, dat hij op een goede plek terecht komt; dan heb ik er vrede mee, maar ik weet dat het niet overal even goed is...
Zonlicht, bedankt voor de tip, ik wil het artikel graag lezen.
Ach, lieve Nicole, wat moeilijk allemaal toch!
Is er geen tussenweg mogelijk, moet het meteen al definitief zijn?
Lemmy, ik denk dat ze nu nog niet kunnen zeggen, of het al dan niet werkelijk definitief zal zijn, maar ik weet niet, hoe ik er t.z.t. over denk. Hij is al een keer lang uit huis geweest, en we waren blij, toen hij weer thuiskwam. Het ging toen ook erg goed, maar nu hij in de puberteit zit, is het zoveel heftiger geworden.... zal dan ook afwachten zijn, hoe hij zich ontwikkelt. Ik kan alleen maar hopen, dat hij op een goede plek terecht komt; dan heb ik er vrede mee, maar ik weet dat het niet overal even goed is...
Zonlicht, bedankt voor de tip, ik wil het artikel graag lezen.
vrijdag 24 augustus 2007 om 00:41
Eszi, Nicole, Meiva, Superstar... wat een heftige verhalen. Een dikke voor jullie
Iseo, ik zag dat je nog online was (bij "wiehier"... dat kun je ook uitschakelen als je dat wilt trouwens). Maak je het niet te laat? Trusten schat
Lemmy
Elmervrouw en andere welkome (niet-)gasten:
Zon, slaap lekker
liefs,
dubio
Iseo, ik zag dat je nog online was (bij "wiehier"... dat kun je ook uitschakelen als je dat wilt trouwens). Maak je het niet te laat? Trusten schat
Lemmy
Elmervrouw en andere welkome (niet-)gasten:
Zon, slaap lekker
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 00:46
Zon, hoe het met mij is? In- en inverdrietig. Tegelijk een soort leeg gevoel. Heel raar, moeilijk te omschrijven omdat het ook van minuut tot minuut wisselt.
Ergens neem ik wel afstand, geloof ik. Ik word ook af en toe boos. Ik heb vanavond een klus gedaan die mijn lief had beloofd te doen en ben erg trots op mezelf (en boos op hem dus, omdat hij het niet heeft gedaan).
Meiden, iemand de maan gezien? Kijk eens naar buiten dan! Prachtig! Ze lijkt wel op de ondergaande zon: groot, knaloranje. Heel bijzonder.
slaap lekker,
dubio
Ergens neem ik wel afstand, geloof ik. Ik word ook af en toe boos. Ik heb vanavond een klus gedaan die mijn lief had beloofd te doen en ben erg trots op mezelf (en boos op hem dus, omdat hij het niet heeft gedaan).
Meiden, iemand de maan gezien? Kijk eens naar buiten dan! Prachtig! Ze lijkt wel op de ondergaande zon: groot, knaloranje. Heel bijzonder.
slaap lekker,
dubio
Ga in therapie!
Lees je mail maar!
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:00
Goedemorgen,
Dubio, ik las net jouw postings, en volgens mij doe je het erg goed: als er behalve verdriet óók boosheid komt, lijkt me prima. Neem de tijd.
Huilen doe ik met je mee, al doe ik het dan om mijn zoon....
Iseo, begin jij volgende week met je studie?? Spannend joh!
Anderen: bedankt voor het lezen, meedenken en meeleven; doet me heel goed!
Liefs,
Nicole
Dubio, ik las net jouw postings, en volgens mij doe je het erg goed: als er behalve verdriet óók boosheid komt, lijkt me prima. Neem de tijd.
Huilen doe ik met je mee, al doe ik het dan om mijn zoon....
Iseo, begin jij volgende week met je studie?? Spannend joh!
Anderen: bedankt voor het lezen, meedenken en meeleven; doet me heel goed!
Liefs,
Nicole
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:47
Hoi lieve Nicole!
Ik hoop dat je er echt iets aan hebt om er hier over te praten, want het lijkt me heel moeilijk voor je op dit moment en als je je iets minder eenzaam voelt in het maken van je beslissing en alles erom heen, dan doet dat me goed om te lezen.
Hoe heb je geslapen vannacht?
Ik heb nog een week en daarna begin ik. Er zijn al wel eerst nog wat introductie-dagen en ik heb nu al buikpijn van de spanning.
Ik voel me onrustig omdat ik niet precies weet wat ik kan verwachten, wat er gaat gebeuren. Heb nu alles het liefst voorspelbaar, en doe mijn dingen kalm aan. Straks gaat het een drukke tijd worden, waar ik veel zin in heb maar waar ik me ook zorgen om maak van hoe dat allemaal moet en zal gaan.
Dubiootje
Veel liefs!!
Ik hoop dat je er echt iets aan hebt om er hier over te praten, want het lijkt me heel moeilijk voor je op dit moment en als je je iets minder eenzaam voelt in het maken van je beslissing en alles erom heen, dan doet dat me goed om te lezen.
Hoe heb je geslapen vannacht?
Ik heb nog een week en daarna begin ik. Er zijn al wel eerst nog wat introductie-dagen en ik heb nu al buikpijn van de spanning.
Ik voel me onrustig omdat ik niet precies weet wat ik kan verwachten, wat er gaat gebeuren. Heb nu alles het liefst voorspelbaar, en doe mijn dingen kalm aan. Straks gaat het een drukke tijd worden, waar ik veel zin in heb maar waar ik me ook zorgen om maak van hoe dat allemaal moet en zal gaan.
Dubiootje
Veel liefs!!
vrijdag 24 augustus 2007 om 10:06
Nicole, wat eng, dat ze al zo'n ernstige stoornis durven te noemen. Hoe moet je je zelf voelen als je daar dieper op ingaat. Is zo'n stoornis in de kiem te smoren of is het een levenslang dat je vanaf nu met je mee moet dragen.
Zelf voel ik me verdrietig, eenzaam, lusteloos. Dat hele kleine beetje netwerk dat ik hier had lijkt ingestort, mijn vriendinnen wonen allen ver weg. Vanmiddag, als het weer goed blijft, wil ik gaan zwemmen, misschien dat baantjes trekken me op een gezondere manier moe maakt. Verder proberen om positief te blijven met de kleintjes en maar even niet denken aan al die dingen die hier in huis nog moeten gebeuren.
Het goede nieuws is dat ik niet meer kan schreeuwen, ook dat is vlak.
-jankend poppetje-
Zelf voel ik me verdrietig, eenzaam, lusteloos. Dat hele kleine beetje netwerk dat ik hier had lijkt ingestort, mijn vriendinnen wonen allen ver weg. Vanmiddag, als het weer goed blijft, wil ik gaan zwemmen, misschien dat baantjes trekken me op een gezondere manier moe maakt. Verder proberen om positief te blijven met de kleintjes en maar even niet denken aan al die dingen die hier in huis nog moeten gebeuren.
Het goede nieuws is dat ik niet meer kan schreeuwen, ook dat is vlak.
-jankend poppetje-
vrijdag 24 augustus 2007 om 11:28
Mamzie
Ga je zwemmen in een buitenbad dan?
Wel een goed idee, misschien krijg je er ook wat energie van.
Dat doffe gevoel, ben je niet nu heel erg moe en moet je even bijtanken?
De laatste dagen hier ook weer heftige dingen besproken, dieper ingegaan op je verdriet...
En moet er iets in huis gebeuren op ander gebied dan huishoudelijke klussen? Die kunnen best even wachten, nu even het raam open, even de zon in huis, misschien een pot thee zetten, in rustige kleine momenten je dingen doen. Straks krijg je weer grip, heb je jezelf weer beet. Echt, en hier nog een dikke knuf...
O, en ik heb zojuist het boek van Susan Forward gevonden, tweedehands!
Ga je zwemmen in een buitenbad dan?
Wel een goed idee, misschien krijg je er ook wat energie van.
Dat doffe gevoel, ben je niet nu heel erg moe en moet je even bijtanken?
De laatste dagen hier ook weer heftige dingen besproken, dieper ingegaan op je verdriet...
En moet er iets in huis gebeuren op ander gebied dan huishoudelijke klussen? Die kunnen best even wachten, nu even het raam open, even de zon in huis, misschien een pot thee zetten, in rustige kleine momenten je dingen doen. Straks krijg je weer grip, heb je jezelf weer beet. Echt, en hier nog een dikke knuf...
O, en ik heb zojuist het boek van Susan Forward gevonden, tweedehands!
vrijdag 24 augustus 2007 om 12:34
Ach Mamzie... wat een verdrietig berichtje Ik zou het liefst naar je toe komen en gezellig een bakje koffie drinken. Virtueel dan maar, met een lekkere warme appelpunt erbij?
Zijn je vrien(inn)en in de buurt op vakantie? Dan kun je je opeens zo verlaten voelen, als er éventjes niemand is Of is er een andere reden, is dit blijvend? Ik bewonder je veerkracht, hoe je toch initiatief neemt om jezelf een beter gevoel te geven. Zwemmen, het water om je lichaam voelen, de zon op je gezicht. Inderdaad, wéten waar je moe van bent. Heel goed meisje
Dat je je vlak voelt, vind ik niet echt goed nieuws Je zit toch niet tegen een depressie aan Mamz? Hoe zit het met je eetlust, slaap je goed? Ben je niet (ook) gewoon doodmoe? Is er een mogelijkheid om even een 'break' van de kinderen te krijgen en iets voor jezelf te doen, of uit te rusten? Het is erg moeilijk om te relativeren als je voortdurend moe bent.
Weliswaar op afstand een dikke
dubio
Zijn je vrien(inn)en in de buurt op vakantie? Dan kun je je opeens zo verlaten voelen, als er éventjes niemand is Of is er een andere reden, is dit blijvend? Ik bewonder je veerkracht, hoe je toch initiatief neemt om jezelf een beter gevoel te geven. Zwemmen, het water om je lichaam voelen, de zon op je gezicht. Inderdaad, wéten waar je moe van bent. Heel goed meisje
Dat je je vlak voelt, vind ik niet echt goed nieuws Je zit toch niet tegen een depressie aan Mamz? Hoe zit het met je eetlust, slaap je goed? Ben je niet (ook) gewoon doodmoe? Is er een mogelijkheid om even een 'break' van de kinderen te krijgen en iets voor jezelf te doen, of uit te rusten? Het is erg moeilijk om te relativeren als je voortdurend moe bent.
Weliswaar op afstand een dikke
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 12:45
Lieve Nicole, ik vind het zo lief dat je zo met me meeleeft terwijl je zelf ook zulke grote problemen hebt. Wat een confronterende mededeling heb je gekregen Hoe voelde je toen je dat hoorde?
Ik heb de neiging te denken dat het positieve eraan is dat je nu wel duidelijkheid hebt. Eigenlijk wordt er helemaal niets meer aan jouw oordeel overgelaten. Het professionele oordeel van de hulpverleners laat alleen maar ruimte voor één oplossing en dat is uithuisplaatsing. In de eerste plaats is dat in het belang van je zoon. Daarmee ontnemen ze je ook een stuk verantwoordelijkheid (ik zeg een stuk, want als ouder blijf je natuurlijk eindverantwoordelijk). Hopelijk daarmee ook een stuk schuldgevoel.
Ben je er al uit?
Ja, het is goed dat er ook boosheid komt. Ik ben nu dus aan het loslaten, dat is verschrikkelijk pijnlijk maar nog altijd minder dan die onzekerheid. De hoop, die nekte me. Wanhoop kan ik wel aan Nu moet ik de realiteit onder ogen zien en die is heel hard. In zekere zin zet ik ook mijn oogkleppen af nu, probeer ik de relatie van een afstand te bekijken. Dat relativeert (niet echt in positieve zin).
Tegelijkertijd heb ik een enorme behoefte om een mooie herinnering aan deze relatie te houden. Dus ík mag wel boos worden op mijn lief, maar anderen alsjeblieft niet (hoe goedbedoeld en uit bezorgdheid ook). Want dan ga ik hem weer verdedigen. Klinkt bekend?
Het is voor mij heel bijzonder geweest dat ik na mijn vorige ervaring iemand volledig durfde vertrouwen, mezelf overgaf aan iemand en van iemand durfde te houden. Als dat nu besmeurd zou raken, zou ik erg aan mezelf gaan twijfelen. Heb ik me weer zo in iemand vergist? Ik geloof dat niet, ik blijf ondanks alles wat er gebeurt en is gebeurd, de man voor ogen hebben die ik altijd in hem heb gezien, met al zijn goede en foute dingen en met al zijn kracht en zwakheden.
Moeilijk allemaal
liefs
dubio
Ik heb de neiging te denken dat het positieve eraan is dat je nu wel duidelijkheid hebt. Eigenlijk wordt er helemaal niets meer aan jouw oordeel overgelaten. Het professionele oordeel van de hulpverleners laat alleen maar ruimte voor één oplossing en dat is uithuisplaatsing. In de eerste plaats is dat in het belang van je zoon. Daarmee ontnemen ze je ook een stuk verantwoordelijkheid (ik zeg een stuk, want als ouder blijf je natuurlijk eindverantwoordelijk). Hopelijk daarmee ook een stuk schuldgevoel.
Ben je er al uit?
Ja, het is goed dat er ook boosheid komt. Ik ben nu dus aan het loslaten, dat is verschrikkelijk pijnlijk maar nog altijd minder dan die onzekerheid. De hoop, die nekte me. Wanhoop kan ik wel aan Nu moet ik de realiteit onder ogen zien en die is heel hard. In zekere zin zet ik ook mijn oogkleppen af nu, probeer ik de relatie van een afstand te bekijken. Dat relativeert (niet echt in positieve zin).
Tegelijkertijd heb ik een enorme behoefte om een mooie herinnering aan deze relatie te houden. Dus ík mag wel boos worden op mijn lief, maar anderen alsjeblieft niet (hoe goedbedoeld en uit bezorgdheid ook). Want dan ga ik hem weer verdedigen. Klinkt bekend?
Het is voor mij heel bijzonder geweest dat ik na mijn vorige ervaring iemand volledig durfde vertrouwen, mezelf overgaf aan iemand en van iemand durfde te houden. Als dat nu besmeurd zou raken, zou ik erg aan mezelf gaan twijfelen. Heb ik me weer zo in iemand vergist? Ik geloof dat niet, ik blijf ondanks alles wat er gebeurt en is gebeurd, de man voor ogen hebben die ik altijd in hem heb gezien, met al zijn goede en foute dingen en met al zijn kracht en zwakheden.
Moeilijk allemaal
liefs
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:08
[quote]dubiootje schreef op 24 augustus 2007 @ 12:45:
Tegelijkertijd heb ik een enorme behoefte om een mooie herinnering aan deze relatie te houden. Dus ík mag wel boos worden op mijn lief, maar anderen alsjeblieft niet (hoe goedbedoeld en uit bezorgdheid ook). Want dan ga ik hem weer verdedigen. Klinkt bekend?
Het is voor mij heel bijzonder geweest dat ik na mijn vorige ervaring iemand volledig durfde vertrouwen, mezelf overgaf aan iemand en van iemand durfde te houden. Als dat nu besmeurd zou raken, zou ik erg aan mezelf gaan twijfelen. Heb ik me weer zo in iemand vergist? Ik geloof dat niet, ik blijf ondanks alles wat er gebeurt en is gebeurd, de man voor ogen hebben die ik altijd in hem heb gezien, met al zijn goede en foute dingen en met al zijn kracht en zwakheden.
Ik vind het moeilijk om woorden te kiezen die je niet zullen kwetsen, zeker nu je aangeeft niet gekwetst te willen worden. Wat ik eigenlijk kwijt wil is dat je mág hebben gefaald in het nemen van een juiste keuze, dat dat niets zegt over jou als de Dubio die je nu bent, dat je niet aan jezelf hoeft te twijfelen.
De tijd zal leren of je het beeld van je geliefde wel of niet bij gaat stellen in de toekomst.
Toen je die relatie instapte kwam je net uit de wervelwind die de vader van je kinderen bij je heeft veroorzaakt. Op het topic hebben we allemaal al gesteld dat in die tijd het heel moeilijk was om vast te stellen waar je stond in het leven, wat je wilde, wat je was overkomen. De keuze die je toen maakte hoeft niet de keuze te zijn die je nu zou maken.
Sluit je ogen niet voor wat je nu opnieuw is overkomen, naast die grote liefde. Wees lief voor jezelf.
Het wil er niet helemaal uitkomen nu.
Meiden, bedankt voor jullie lieve berichtjes. Waar ik ook later op terug kom, nu eerst de jongkes ophalen.
Van zwemmen is het niet meer gekomen, de lucht trok dicht. Ben op bed gaan liggen omdat ik ook nog koppijn had gekregen.
Tegelijkertijd heb ik een enorme behoefte om een mooie herinnering aan deze relatie te houden. Dus ík mag wel boos worden op mijn lief, maar anderen alsjeblieft niet (hoe goedbedoeld en uit bezorgdheid ook). Want dan ga ik hem weer verdedigen. Klinkt bekend?
Het is voor mij heel bijzonder geweest dat ik na mijn vorige ervaring iemand volledig durfde vertrouwen, mezelf overgaf aan iemand en van iemand durfde te houden. Als dat nu besmeurd zou raken, zou ik erg aan mezelf gaan twijfelen. Heb ik me weer zo in iemand vergist? Ik geloof dat niet, ik blijf ondanks alles wat er gebeurt en is gebeurd, de man voor ogen hebben die ik altijd in hem heb gezien, met al zijn goede en foute dingen en met al zijn kracht en zwakheden.
Ik vind het moeilijk om woorden te kiezen die je niet zullen kwetsen, zeker nu je aangeeft niet gekwetst te willen worden. Wat ik eigenlijk kwijt wil is dat je mág hebben gefaald in het nemen van een juiste keuze, dat dat niets zegt over jou als de Dubio die je nu bent, dat je niet aan jezelf hoeft te twijfelen.
De tijd zal leren of je het beeld van je geliefde wel of niet bij gaat stellen in de toekomst.
Toen je die relatie instapte kwam je net uit de wervelwind die de vader van je kinderen bij je heeft veroorzaakt. Op het topic hebben we allemaal al gesteld dat in die tijd het heel moeilijk was om vast te stellen waar je stond in het leven, wat je wilde, wat je was overkomen. De keuze die je toen maakte hoeft niet de keuze te zijn die je nu zou maken.
Sluit je ogen niet voor wat je nu opnieuw is overkomen, naast die grote liefde. Wees lief voor jezelf.
Het wil er niet helemaal uitkomen nu.
Meiden, bedankt voor jullie lieve berichtjes. Waar ik ook later op terug kom, nu eerst de jongkes ophalen.
Van zwemmen is het niet meer gekomen, de lucht trok dicht. Ben op bed gaan liggen omdat ik ook nog koppijn had gekregen.
