Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
woensdag 29 augustus 2007 om 14:19
ik heb niet het hele topic gelezen maar heb n tip voor je..........www.jjpv.nl
hoop dat je dr wat aan hebt.
hoop dat je dr wat aan hebt.
donderdag 30 augustus 2007 om 11:17
Ik schrijf een stukje namens Romilda,haar pc is nog stuk,en met een beetje mazzel is ze er snel weer
Ze is dus terug van vakantie,en er is alweer genoeg gebeurt,de moeder van Ray ligt heel slecht,en ze wacht op een telefoontje.
Verder heeft het verlies van Mimsey haar Hero veel naar boven gebracht natuurlijk.
Ze probeert zo snel mogelijk weer mee te schrijven,moest jullie allemaal de groetjes doen
Ze is dus terug van vakantie,en er is alweer genoeg gebeurt,de moeder van Ray ligt heel slecht,en ze wacht op een telefoontje.
Verder heeft het verlies van Mimsey haar Hero veel naar boven gebracht natuurlijk.
Ze probeert zo snel mogelijk weer mee te schrijven,moest jullie allemaal de groetjes doen
vrijdag 31 augustus 2007 om 20:17
Hallo allemaal,
Ik ben weer online. Roerige tijden allemaal. Nog steeds. En soms wordt het me toch echt te veel hoor. Maar ja, het komt allemaal zoals het komt. En er komt op dit moment zoveel naar boven. Natuurlijk vanwege Hero en Mims, dat was zo vergelijkbaar. En ik had zo gehoopt dat ie na de bestralingen langzaam weer wat zou opkrabbelen. Maar die ziekte, dat blijkt wel weer, is zo onvoorspelbaar. En mijn weekje weg, ach wat zal ik zeggen.... Er gebeurde gewoon te veel om alles los te kunnen laten. Pas de laatste paar dagen heb ik een beetje kunnen ontspannen. Maar toen was het weer voorbij. En toen ik terug kwam hoorde ik dat mijn schoonmoeder op sterven ligt. Ze lag al wel in het ziekenhuis met een infectie aan maag en darmen. Maar in die week dat ik weg was is ze erg achteruit gegaan. Ze wil niet behandeld worden dus is sinds vorige week de sondevoeding eraf en sinds dinsdag ook het vochtinfuus. En nu is het dus afwachten hoe lang haar hart het volhoudt. Ze heeft er een longontsteking bijgekregen. Maar ik heb zo'n gevoel dat ze het toch langer vol gaat houden dan de dokters gedacht hadden. (die dachten dinsdag een paar uur tot een paar dagen...) En bij elk telefoontje schrik ik op en denk ik dat was het dan. Ik trek het ook niet om elke dag naar het ziekenhuis te gaan. Ik kom steeds volledig gebroken terug. En dan mis ik Ray, dat kan ik gewoon niet omschrijven. Die scheurende pijn steeds. En het gemis van die arm om me heen. Met hem praten en knuffelen.... Alles is gewoon weer helemaal opengerukt. Ik loop weer te beven als een rietje. Heb geen rust. Wil vanalles doen en doe uiteindelijk niks. En weet je., m'n schoonmoeder wil dood, ze gaat ook dood dus ik weet dat ik binnenkort een begrafenis heb. Ik weet alleen niet of ik dat wel trek. Ik moet wel, daar niet van. En van de ene kant hoop ik dus maar dat dat telefoontje snel komt. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Maar ik moet er niet aan denken om haar te begraven en dan weer een begrafenis te hebben NAAST het graf van Ray.... (ze wodrt bij het graf van die vader bijgezet en Ray ligt naast zijn vader) Ik ben er vandaag geweest, stond bij het graf en dacht ow over een tijdje staan we hier weer met zijn allen.... Hoe moet dat dan toch, ik weet het niet hoor.....
Ik ben weer online. Roerige tijden allemaal. Nog steeds. En soms wordt het me toch echt te veel hoor. Maar ja, het komt allemaal zoals het komt. En er komt op dit moment zoveel naar boven. Natuurlijk vanwege Hero en Mims, dat was zo vergelijkbaar. En ik had zo gehoopt dat ie na de bestralingen langzaam weer wat zou opkrabbelen. Maar die ziekte, dat blijkt wel weer, is zo onvoorspelbaar. En mijn weekje weg, ach wat zal ik zeggen.... Er gebeurde gewoon te veel om alles los te kunnen laten. Pas de laatste paar dagen heb ik een beetje kunnen ontspannen. Maar toen was het weer voorbij. En toen ik terug kwam hoorde ik dat mijn schoonmoeder op sterven ligt. Ze lag al wel in het ziekenhuis met een infectie aan maag en darmen. Maar in die week dat ik weg was is ze erg achteruit gegaan. Ze wil niet behandeld worden dus is sinds vorige week de sondevoeding eraf en sinds dinsdag ook het vochtinfuus. En nu is het dus afwachten hoe lang haar hart het volhoudt. Ze heeft er een longontsteking bijgekregen. Maar ik heb zo'n gevoel dat ze het toch langer vol gaat houden dan de dokters gedacht hadden. (die dachten dinsdag een paar uur tot een paar dagen...) En bij elk telefoontje schrik ik op en denk ik dat was het dan. Ik trek het ook niet om elke dag naar het ziekenhuis te gaan. Ik kom steeds volledig gebroken terug. En dan mis ik Ray, dat kan ik gewoon niet omschrijven. Die scheurende pijn steeds. En het gemis van die arm om me heen. Met hem praten en knuffelen.... Alles is gewoon weer helemaal opengerukt. Ik loop weer te beven als een rietje. Heb geen rust. Wil vanalles doen en doe uiteindelijk niks. En weet je., m'n schoonmoeder wil dood, ze gaat ook dood dus ik weet dat ik binnenkort een begrafenis heb. Ik weet alleen niet of ik dat wel trek. Ik moet wel, daar niet van. En van de ene kant hoop ik dus maar dat dat telefoontje snel komt. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Maar ik moet er niet aan denken om haar te begraven en dan weer een begrafenis te hebben NAAST het graf van Ray.... (ze wodrt bij het graf van die vader bijgezet en Ray ligt naast zijn vader) Ik ben er vandaag geweest, stond bij het graf en dacht ow over een tijdje staan we hier weer met zijn allen.... Hoe moet dat dan toch, ik weet het niet hoor.....
vrijdag 31 augustus 2007 om 20:32
Hoi Rommel, welkom terug!
Wat een verdrietige situatie met je schoonmoeder. Kan me zo goed voorstellen dat je Ray extra mist nu. En dat je nu al heel erg verdrietig bent voor de aankomende begrafenis, met alle emoties en herinneringen die daardoor boven komen.
Gun jezelf de tijd. De wond van het verlies van Ray is nog vers.
, Pinksterbloem
ps: is dat Ray, in je avatar?
Wat een verdrietige situatie met je schoonmoeder. Kan me zo goed voorstellen dat je Ray extra mist nu. En dat je nu al heel erg verdrietig bent voor de aankomende begrafenis, met alle emoties en herinneringen die daardoor boven komen.
Gun jezelf de tijd. De wond van het verlies van Ray is nog vers.
, Pinksterbloem
ps: is dat Ray, in je avatar?
vrijdag 31 augustus 2007 om 21:39
vrijdag 31 augustus 2007 om 22:09
hai romilde,
ik kwam zomaar inbreken op je topic omdat ik zelf ook weduwe ben (33 jaar) en ik heb zelf heel veel aan de site jjpv dus wilde ik je daar even attent opmaken.......kijk maar es en misschien heb je er ook wat aan, mij helpt het enorm, het is n site speciaal voor jonge mensen die hun partner verloren zijn.......met een forum, chatroom, blogs, ik heb er echt heel veel steun aan.......
liefs, mamalief
ik kwam zomaar inbreken op je topic omdat ik zelf ook weduwe ben (33 jaar) en ik heb zelf heel veel aan de site jjpv dus wilde ik je daar even attent opmaken.......kijk maar es en misschien heb je er ook wat aan, mij helpt het enorm, het is n site speciaal voor jonge mensen die hun partner verloren zijn.......met een forum, chatroom, blogs, ik heb er echt heel veel steun aan.......
liefs, mamalief
zaterdag 1 september 2007 om 09:25
woensdag 5 september 2007 om 09:37
Hallo allemaal,
Nou vandaag is het dus zover, de begrafenis. Ik sta zo strak als een veer. Loop als een kip zonder kop door het huis, wil vanalles doen maar doe niks en loop steeds te shaken.... Rond half 12 komen mijn ouders en dan gaan we naar het uitvaartcentrum om afscheid te nemen. Ik heb het nog niet eerder op kunnen brengen. Kon daar niet heen, alleen..... Dus dan vandaag maar, als er meer mensen zijn en als ik samen met mijn ouders kan gaan. Gelukkig dat die meekunnen. Ook mijn nichtje en mijn beste vriendin gaan mee om mij bij te staan. Maar ik voel me echt heel naar nu.
Nou vandaag is het dus zover, de begrafenis. Ik sta zo strak als een veer. Loop als een kip zonder kop door het huis, wil vanalles doen maar doe niks en loop steeds te shaken.... Rond half 12 komen mijn ouders en dan gaan we naar het uitvaartcentrum om afscheid te nemen. Ik heb het nog niet eerder op kunnen brengen. Kon daar niet heen, alleen..... Dus dan vandaag maar, als er meer mensen zijn en als ik samen met mijn ouders kan gaan. Gelukkig dat die meekunnen. Ook mijn nichtje en mijn beste vriendin gaan mee om mij bij te staan. Maar ik voel me echt heel naar nu.
