Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
maandag 10 september 2007 om 22:28
Hallo allemaal,
Ik zit er ff helemaal doorheen. Heb ook geen puf om veel te typen. Ik ben helemaal op. Alles komt er geloof ik een beetje uit. Ik loop steeds te shaken en zo dus nee loopt niet lekker. Ben wel blij dat ik hier een paar virtuele knuffels krijg, ik heb het nodig...
Thanx! Zodra ik weer wat meer puf heb praat ik jullie wel weer bij.
liefs Rommel.
Ik zit er ff helemaal doorheen. Heb ook geen puf om veel te typen. Ik ben helemaal op. Alles komt er geloof ik een beetje uit. Ik loop steeds te shaken en zo dus nee loopt niet lekker. Ben wel blij dat ik hier een paar virtuele knuffels krijg, ik heb het nodig...
Thanx! Zodra ik weer wat meer puf heb praat ik jullie wel weer bij.
liefs Rommel.
maandag 10 september 2007 om 23:32
dinsdag 11 september 2007 om 08:29
Ook van mij een dikke knuffel, al is ie dan virtueel...
Je blijft een sterke, bewonderenswaardige vrouw, en zelfs dan mag je het best wel eens gehad hebben. Het is een zware tijd, en alleen maar sterk blijven, dat kan niemand. Neem de tijd, kruip lekker in je bed of op de bank met een kop thee als jij dat nodig vindt, en laat vooral niemand je vertellen wat je moet doen. Maar dat weet je vast zelf wel...
Je blijft een sterke, bewonderenswaardige vrouw, en zelfs dan mag je het best wel eens gehad hebben. Het is een zware tijd, en alleen maar sterk blijven, dat kan niemand. Neem de tijd, kruip lekker in je bed of op de bank met een kop thee als jij dat nodig vindt, en laat vooral niemand je vertellen wat je moet doen. Maar dat weet je vast zelf wel...
woensdag 12 september 2007 om 23:17
Hallo allemaal,
Nou ik hoop dat de bodem van de put nu bereikt is. Vanaf de begrafenis had ik last van trillingen (zo erg dat iemand aan me vroeg of ik Parkinson had, dus dan weet je het wel). Gisteren van de huisarts toch maar medicijnen gehad en hij had me verwacht. De moeder van Ray was ook patient bij hem en dus had hij niet anders verwacht dan dat bij mij nu eindelijk de spanning eruit zou komen. Gisteren (tegen het advies van de huisarts in) naar het werk geweest en geflipt over een achterlijk mailtje waardoor ik toen toch maar naar huis gebracht ben. Ze zagen nu ook wel in dat het niet meer ging. Vandaag bij de bedrijfsarts geweest en bij de psych. Eerst gewoon verteld hoe het ging. Vervolgens hoorde ik dat mijn baas had gebeld met een lullig verhaal over mijn functioneren. En toen moest ik volgende week toch maar weer gaan werken en of ik dat een goed plan vond. Nog zoiets gezegd van dat zal wel moeten en toen ben ik weer geflipt. Ik was boos verdrietig en kon niet meer. Ik heb nog geroepen dat ik hoopte dat ze me even goed van de sokken zouden rijden als ik wegging. Toen vroeg hij of ik dat echt zo voelde en toen ik ja zei heeft hij me toch maar overgedragen aan de psych en me volledig ziekgemeld. En natuurlijk moet ik door en dat ga ik ook doen,maar ik ben gewoon lichamelijk even helemaal op. De medicijnen werken wel al een beetje. Ik kan nu naar het scherm kijken zonder dat het steeds beweegt
Ik moet stress vermijden had de huisarts gezegd maar dat is vandaag nog niet zo gelukt. Ik heb nu zoiets van direct wordt mijn huis verbouwd en ik ga mezelf ook maar verbouwen. Verbouwen tot een Romy zonder Ray. En zoals het bij een verbouwing gaat moet je eerst breken voordat je kunt opbouwen. Dus heb ik inmiddels al een paar doorbraken van verdriet en boosheid gehad. Op de web-log had ook nog iemand een ontzettend lullige reactie geplaatst en toen begon ik weer helemaal te shaken. Eerst dacht ik negeren die hap, maar daarna heb ik toch maar ongegeneerd even mijn mening gegeven. Met dank aan Iris die ik nog even gebeld heb voordat ik m op de web-log heb gekwakt. Ze had nog een paar mooie rake aanvullingen! En nu moet ik maar een paar dagen gaan leven als een bejaarde. Maar ik heb geen geraniums, die hebben het (weer) niet overleefd. Jawel ik probeer af en toe weer mijn gevoel voor humor terug te vinden in die berg van ellende. Ik ga nu nog even tv kijken want bejaarden hebben niet zoveel slaap nodig en doen graag een middagdutje (staat voor morgen op het programma!).
Ik heb nu ook sinds de begrafenis daadwerkelijk het besef dat Ray niet meer terug komt en heb dus vandaag een afscheidsbrief voor hem geschreven. Een afscheidsbrief voor de lichamelijke Ray want ik heb natuurlijk wel gevraagd of hij me af en toe wat vonkjes kracht wil sturen zodat ik niet weer onderuit ga....
En dus gaan we maar weer door.
Liefs Rommel
Nou ik hoop dat de bodem van de put nu bereikt is. Vanaf de begrafenis had ik last van trillingen (zo erg dat iemand aan me vroeg of ik Parkinson had, dus dan weet je het wel). Gisteren van de huisarts toch maar medicijnen gehad en hij had me verwacht. De moeder van Ray was ook patient bij hem en dus had hij niet anders verwacht dan dat bij mij nu eindelijk de spanning eruit zou komen. Gisteren (tegen het advies van de huisarts in) naar het werk geweest en geflipt over een achterlijk mailtje waardoor ik toen toch maar naar huis gebracht ben. Ze zagen nu ook wel in dat het niet meer ging. Vandaag bij de bedrijfsarts geweest en bij de psych. Eerst gewoon verteld hoe het ging. Vervolgens hoorde ik dat mijn baas had gebeld met een lullig verhaal over mijn functioneren. En toen moest ik volgende week toch maar weer gaan werken en of ik dat een goed plan vond. Nog zoiets gezegd van dat zal wel moeten en toen ben ik weer geflipt. Ik was boos verdrietig en kon niet meer. Ik heb nog geroepen dat ik hoopte dat ze me even goed van de sokken zouden rijden als ik wegging. Toen vroeg hij of ik dat echt zo voelde en toen ik ja zei heeft hij me toch maar overgedragen aan de psych en me volledig ziekgemeld. En natuurlijk moet ik door en dat ga ik ook doen,maar ik ben gewoon lichamelijk even helemaal op. De medicijnen werken wel al een beetje. Ik kan nu naar het scherm kijken zonder dat het steeds beweegt
Ik moet stress vermijden had de huisarts gezegd maar dat is vandaag nog niet zo gelukt. Ik heb nu zoiets van direct wordt mijn huis verbouwd en ik ga mezelf ook maar verbouwen. Verbouwen tot een Romy zonder Ray. En zoals het bij een verbouwing gaat moet je eerst breken voordat je kunt opbouwen. Dus heb ik inmiddels al een paar doorbraken van verdriet en boosheid gehad. Op de web-log had ook nog iemand een ontzettend lullige reactie geplaatst en toen begon ik weer helemaal te shaken. Eerst dacht ik negeren die hap, maar daarna heb ik toch maar ongegeneerd even mijn mening gegeven. Met dank aan Iris die ik nog even gebeld heb voordat ik m op de web-log heb gekwakt. Ze had nog een paar mooie rake aanvullingen! En nu moet ik maar een paar dagen gaan leven als een bejaarde. Maar ik heb geen geraniums, die hebben het (weer) niet overleefd. Jawel ik probeer af en toe weer mijn gevoel voor humor terug te vinden in die berg van ellende. Ik ga nu nog even tv kijken want bejaarden hebben niet zoveel slaap nodig en doen graag een middagdutje (staat voor morgen op het programma!).
Ik heb nu ook sinds de begrafenis daadwerkelijk het besef dat Ray niet meer terug komt en heb dus vandaag een afscheidsbrief voor hem geschreven. Een afscheidsbrief voor de lichamelijke Ray want ik heb natuurlijk wel gevraagd of hij me af en toe wat vonkjes kracht wil sturen zodat ik niet weer onderuit ga....
En dus gaan we maar weer door.
Liefs Rommel
donderdag 13 september 2007 om 01:13
rommy, welke blog? heb net gekeken op jjpv maar daar was het dus niet, ik kan wel zeggen trek je dr niks van aan maar dat werkt niet zo.................
werk is nu even helemaal niet belangrijk, je hebt nu even tijd voor jezelf nodig, dat moeten ze toch wel snappen lijkt me......klap op klap vreet aan je, alles komt weer terug, ze kunnen nu wel denken:ach het is maar n schoonmoeder, maar zo is t niet, al was t een vage bekende, alles komt weer terug................heviger vaak zelfs dan toen bij ray, tenminste dat was bij mij zo toen ik allleen maar hoorde van de vader van n vriend......t komt dan terug, en dat is minstens zo hevig als bij het verlies van je partner, dan leef je in n roes en als buitenstaander dan komt alles weer terug, juist omdat dan die afstand er is.....
werk is nu even helemaal niet belangrijk, je hebt nu even tijd voor jezelf nodig, dat moeten ze toch wel snappen lijkt me......klap op klap vreet aan je, alles komt weer terug, ze kunnen nu wel denken:ach het is maar n schoonmoeder, maar zo is t niet, al was t een vage bekende, alles komt weer terug................heviger vaak zelfs dan toen bij ray, tenminste dat was bij mij zo toen ik allleen maar hoorde van de vader van n vriend......t komt dan terug, en dat is minstens zo hevig als bij het verlies van je partner, dan leef je in n roes en als buitenstaander dan komt alles weer terug, juist omdat dan die afstand er is.....
donderdag 13 september 2007 om 07:59
Wat een rotreactie van die bedrijfsarts, en dan ook nog eens de rest er overheen... Niet gek dat je dan instort!
Je zegt in je laatste post dat je jezelf gaat verbouwen tot een romilda zonder Ray. Maar Ray is nog steeds bij je... Niet meer zichtbaar voor de buitenwereld, maar binnen in jou nog wel. Toch? Ik weet zeker dat hij die vonkjes stuurt!
Je zegt in je laatste post dat je jezelf gaat verbouwen tot een romilda zonder Ray. Maar Ray is nog steeds bij je... Niet meer zichtbaar voor de buitenwereld, maar binnen in jou nog wel. Toch? Ik weet zeker dat hij die vonkjes stuurt!
donderdag 13 september 2007 om 09:39
Wat is het toch erg dat je moet flippen voordat ze doorhebben dat je er doorheen zit. Van een bedrijfsarts zou je toch wat meer begrip verwachten.
Moeilijk ook om te weten wat te doen, ik zie je met al dat verdriet ook niet rustig achter de geraniums zitten. Die verbouwing zal je nog wel even bezig houden hoop ik. En op het bedrijf: blijven aandringen op hooguit therapeutisch werken totdat je zelf het gevoel hebt dat je meer aankunt. Van 'zal wel moeten' omschakelen naar 'ik zie het niet zitten, ik ga er aan onderdoor'. Zolang de bedrijfsarts vraagt wat jij ervan vindt heb jij de ruimte om er iets van te vinden. Stopt hij met dat te vragen dan kun je altijd nog iets vinden door je weer ziek te melden.
Moeilijk ook om te weten wat te doen, ik zie je met al dat verdriet ook niet rustig achter de geraniums zitten. Die verbouwing zal je nog wel even bezig houden hoop ik. En op het bedrijf: blijven aandringen op hooguit therapeutisch werken totdat je zelf het gevoel hebt dat je meer aankunt. Van 'zal wel moeten' omschakelen naar 'ik zie het niet zitten, ik ga er aan onderdoor'. Zolang de bedrijfsarts vraagt wat jij ervan vindt heb jij de ruimte om er iets van te vinden. Stopt hij met dat te vragen dan kun je altijd nog iets vinden door je weer ziek te melden.
