Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 8 september 2007 om 22:18
Iseo, dat bangige heb ik ook een tijd gehad. Ook in situaties waarin er helemaal geen sprake was van iets ehh... hoe leg ik dat uit, relatie-achtigs? Of sexuele spanning. Of zo. Heel gewone situaties dus.
Op het werk als een collega mij iets uitlegde en dan even naast me kwam zitten aan mijn bureau. Mijn bureau stond in een hoek, met een zijkant tegen de muur, en achter mij ook een muur. Dus dan zei ik altijd dat ik even iets moest pakken of zo, liep even weg en dan ging ik aan de andere (''open'') kant zitten. Kon het niet verdragen dat ik ''in de val'' zat. Of erger nog, als ik iets wilde bespreken met een collega en hij naast mij kwam staan met zijn handen leunend op het bureau, zodat ik tegen hem opkeek...
Er zat niets dreigends in die situaties, maar het voelde voor mij wel zo. Ik voelde dan dat hij sterker was en werd bang.
Het gaat wel beter in de loop van de tijd hoor. Ik moest ook wel, want ik werkte in die tijd met alleen maar mannen. Maar ook jij zult dat wel merken dat je je steeds wat ontspannener zult voelen in de nabijheid van mannen.
Op het werk als een collega mij iets uitlegde en dan even naast me kwam zitten aan mijn bureau. Mijn bureau stond in een hoek, met een zijkant tegen de muur, en achter mij ook een muur. Dus dan zei ik altijd dat ik even iets moest pakken of zo, liep even weg en dan ging ik aan de andere (''open'') kant zitten. Kon het niet verdragen dat ik ''in de val'' zat. Of erger nog, als ik iets wilde bespreken met een collega en hij naast mij kwam staan met zijn handen leunend op het bureau, zodat ik tegen hem opkeek...
Er zat niets dreigends in die situaties, maar het voelde voor mij wel zo. Ik voelde dan dat hij sterker was en werd bang.
Het gaat wel beter in de loop van de tijd hoor. Ik moest ook wel, want ik werkte in die tijd met alleen maar mannen. Maar ook jij zult dat wel merken dat je je steeds wat ontspannener zult voelen in de nabijheid van mannen.
zaterdag 8 september 2007 om 22:23
Ja precies Lemmy. Dat bedoel ik vooral.
Kan me erg wanhopig voelen als iemand mijn weg blokkeert of als ik me ingesloten voel. Zelfs als ik ergens in de rij sta, of in de bus bijvoorbeeld. Wat niet nodig is.
Het is ook niet zo dat ik het echt denk, het is meer een reactie die vanzelf gaat.
Ik moet me sterker voelen, sneller weg kunnen voor mijn gevoel, sta op scherp.
Elke dag met de trein nu is best heftig.
Kan me erg wanhopig voelen als iemand mijn weg blokkeert of als ik me ingesloten voel. Zelfs als ik ergens in de rij sta, of in de bus bijvoorbeeld. Wat niet nodig is.
Het is ook niet zo dat ik het echt denk, het is meer een reactie die vanzelf gaat.
Ik moet me sterker voelen, sneller weg kunnen voor mijn gevoel, sta op scherp.
Elke dag met de trein nu is best heftig.
zaterdag 8 september 2007 om 22:30
Ja, ik kan me voorstellen dat reizen met de trein of bus nu niet echt fijn is voor je. Inderdaad, ik had het ook als ik in de rij stond bij een kassa en er een rij achter mij begon te komen en ik dan in zo'n smal paadje tussen twee kassa's instond. Dan voelde ik me klem zitten, niet dat ik dan dacht dat iemand mij ging aanvallen of zo, maar die paniek kwam even in me op en dan zat mijn keel alweer dicht. Ik had het minder als mijn zoontje bij me was trouwens, alsof die me kon beschermen?!
Ik voelde me meer ''in het nu'' staan als ik met mijn kind bezig was, dan kon ik me concentreren op de practische dingen die gedaan moesten worden en even mijn hoofd leegmaken.
Ik geloof echt dat het hebben van een kind mijn redding is geweest in die tijd. Mijn contact met de echte wereld. Of zo. Snapt iemand mij nog?
Ik voelde me meer ''in het nu'' staan als ik met mijn kind bezig was, dan kon ik me concentreren op de practische dingen die gedaan moesten worden en even mijn hoofd leegmaken.
Ik geloof echt dat het hebben van een kind mijn redding is geweest in die tijd. Mijn contact met de echte wereld. Of zo. Snapt iemand mij nog?
zaterdag 8 september 2007 om 22:39
Ik snap het dames...
Ik kan best met iemand in een restaurant of kroeg zitten als diegene maar niet te dichtbij komt..
Die man heeft me ook al heel vaak bij hem thuis uitgenodigd maar dat is dan weer iets waar ik niet op in ga...
Ik wil niet alleen met hem zijn zonder dat er anderen bij zijn..
Niet omdat ik bang voor geweld ben maar meer de angst om gevoelens voor iemand te krijgen die het achteraf niet waard blijkt te zijn..
Bang dat ik weer in iets terecht kom waar een hoop ellende van komt..
Ik kan best met iemand in een restaurant of kroeg zitten als diegene maar niet te dichtbij komt..
Die man heeft me ook al heel vaak bij hem thuis uitgenodigd maar dat is dan weer iets waar ik niet op in ga...
Ik wil niet alleen met hem zijn zonder dat er anderen bij zijn..
Niet omdat ik bang voor geweld ben maar meer de angst om gevoelens voor iemand te krijgen die het achteraf niet waard blijkt te zijn..
Bang dat ik weer in iets terecht kom waar een hoop ellende van komt..
zaterdag 8 september 2007 om 22:40
Ik snap je helemaal. Mijn dochter dwong me keuzes te maken, dankzij haar ben ik al heel veel verder gekomen. Ik kon niet anders dan het doen, ze is mijn kind, ik moet wel.
Ik houd van haar en wil alles voor haar doen, dus ook de deur uitgaan
Contact met de echte wereld. Mijn leven was ook meteen helemaal vol en druk vanaf het moment dat ze was geboren, werd echt meegenomen daarin.
Dat berichtje is zo vreselijk....
Ik houd van haar en wil alles voor haar doen, dus ook de deur uitgaan
Contact met de echte wereld. Mijn leven was ook meteen helemaal vol en druk vanaf het moment dat ze was geboren, werd echt meegenomen daarin.
Dat berichtje is zo vreselijk....
zaterdag 8 september 2007 om 22:43
Iseo, jezelf haten brengt je niet verder. Je hebt alle reden om bang te zijn, om het moeilijk te vinden te vertrouwen. Ik denk dat deze angst moet wegslijten. Ik merk zelf dat ik nu weer heel anders tegenover mensen sta als net na de scheiding en in die periode voor de scheiding. Als ik toen aangeraakt werd kon ik enorm daarvan schrikken en wist het dus ook altijd te vermijden. Ik kon niet omgaan met de gevoelens die daarbij loskwamen. Ik merk dat dat nu aan het veranderen is. Ben niet zo schrikkerig meer. Maar toch moet ik ook bekennen dat ik soms nog steeds niet goed reageer. Afgelopen donderdag nog iets meegemaakt waarop ik niet goed reageerde. Toen ik weer kalmer werd zag ik zelf (gelukkig) de absurditeit van mijn reaktie in. Ik heb dit ook besproken met degene die het betrof en de reaktie was alleen maar vrolijk lachend: stomme muts. Gelukkig komen dit soort momenten steeds minder voor. Gun jezelf de tijd en leg niet teveel druk op jezelf. En ja soms ga je vooruit en af en toe een stapje terug.
Ik gisteren dus duidelijk. Nicolle ik weet het en je hebt gelijk en normaal zou ik dit zelf ook zeggen. Maar mijn gevoel kreeg echt de overhand, mijn angst, boosheid en zorg gingen met mij op de loop. Gelukkig was het vandaag een stuk beter. Fijne gesprekken gehad en het was ook gezellig. Maar ik maak me zorgen. Ik heb te weinig tijd met hem en alles wat ik hem nu weer geleerd heb wordt komende week snel weer afgebroken. Dat maakt me verdrietig. Ik merk dat ik op dit moment erg kwetsbaar ben, snel en heftig reageer en daardoor mijn balans een beetje verlies.
Annemoon, ja ik heb het ook gelezen en dan moet ik ook weer even slikken en mijn eigen angsten onder ogen zien. Voor jou morgen een betere dag dan maar
Elfje, zoals je het beschrijft zit je nu in de situatie waarin ik ook jaren heb gezeten. In die tijd ben ik me ook van mezelf gaan afsluiten en ook van de buitenwereld. Laat je dit alsjeblieft niet gebeuren. Blijf vooral ook eerlijk tegen jezelf en laat je gevoel toe.
Ik gisteren dus duidelijk. Nicolle ik weet het en je hebt gelijk en normaal zou ik dit zelf ook zeggen. Maar mijn gevoel kreeg echt de overhand, mijn angst, boosheid en zorg gingen met mij op de loop. Gelukkig was het vandaag een stuk beter. Fijne gesprekken gehad en het was ook gezellig. Maar ik maak me zorgen. Ik heb te weinig tijd met hem en alles wat ik hem nu weer geleerd heb wordt komende week snel weer afgebroken. Dat maakt me verdrietig. Ik merk dat ik op dit moment erg kwetsbaar ben, snel en heftig reageer en daardoor mijn balans een beetje verlies.
Annemoon, ja ik heb het ook gelezen en dan moet ik ook weer even slikken en mijn eigen angsten onder ogen zien. Voor jou morgen een betere dag dan maar
Elfje, zoals je het beschrijft zit je nu in de situatie waarin ik ook jaren heb gezeten. In die tijd ben ik me ook van mezelf gaan afsluiten en ook van de buitenwereld. Laat je dit alsjeblieft niet gebeuren. Blijf vooral ook eerlijk tegen jezelf en laat je gevoel toe.
zaterdag 8 september 2007 om 22:43
Het komt denk ik ook wel door de manier waarop mijn ex ineens kwaad kon worden. De ene keer kon je het zien aankomen, dan wees zijn bui er de hele dag al op dat het ging gebeuren, dat er een ruzie zou komen.
Maar anders kon het ook zijn dat je samen een kastje tilt en hij dat ineens vol in je buik stoot omdat je iets 'stoms' doet. Of een duw tegen de deurpost, dat soort dingen, vanuit het niets. Onverwachte uitvallen, en je mag er niet op reageren om niets verder uit te lokken.
Maar anders kon het ook zijn dat je samen een kastje tilt en hij dat ineens vol in je buik stoot omdat je iets 'stoms' doet. Of een duw tegen de deurpost, dat soort dingen, vanuit het niets. Onverwachte uitvallen, en je mag er niet op reageren om niets verder uit te lokken.
zaterdag 8 september 2007 om 22:46
Ja, dat berichtje is echt afschuwelijk. Ik hoorde het vanmiddag, we hadden visite en die mensen vertelden het. Met de opmerking erbij, heel begrijpelijk natuurlijk, 'onvoorstelbaar dat zoiets kan gebeuren'. En dan denk ik, nee, helemaal niet onvoorstelbaar, ik kan me zó voorstellen hoe zoiets gaat....
Mijn kind (en nu mijn kinderen) gaf me ook een gegronde reden om ergens te zijn. Liep ik alleen ergens, dan dacht ik ''wat doe ik hier, al die mensen zijn hier met hun eigen dingen bezig, zij zijn leuk en mooi en spontaan, en ik loop hier maar, zo dom en lelijk te zijn''. Maar als ik mijn kind bij me had dacht ik daar niet over na, ik was dan gewoon een moeder die lekker met haar kind aan het wandelen was, niets meer en niets minder. Alsof mijn kind me recht van bestaan gaf.
Mijn kind (en nu mijn kinderen) gaf me ook een gegronde reden om ergens te zijn. Liep ik alleen ergens, dan dacht ik ''wat doe ik hier, al die mensen zijn hier met hun eigen dingen bezig, zij zijn leuk en mooi en spontaan, en ik loop hier maar, zo dom en lelijk te zijn''. Maar als ik mijn kind bij me had dacht ik daar niet over na, ik was dan gewoon een moeder die lekker met haar kind aan het wandelen was, niets meer en niets minder. Alsof mijn kind me recht van bestaan gaf.
zaterdag 8 september 2007 om 22:47
Lemmy, ik snap je ook hoor! Kinderen houden je dan toch nog in de werkelijke wereld he. Voor je kinderen draai je hier en daar een knopje om en ga je door (met of zonder gevoel)..
Ik las dat berichtje gisteravond al en werd er niet vrolijk van.. Wat weer afschuwelijk. Ik begrijp niet goed wat zulke mensen bezielt. Blijkbaar gaan ze zo over hun eigen grenzen heen dat ze alle realiteit uit het oog verliezen.
Ik las dat berichtje gisteravond al en werd er niet vrolijk van.. Wat weer afschuwelijk. Ik begrijp niet goed wat zulke mensen bezielt. Blijkbaar gaan ze zo over hun eigen grenzen heen dat ze alle realiteit uit het oog verliezen.
zaterdag 8 september 2007 om 22:54
zaterdag 8 september 2007 om 23:14
Iseo, heb jij ook een omgangsregeling? Heb jij kans dat je op meer regelmatige basis uiteindelijk toch ook weer met je ex moet gaan omgaan?
Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe jij dat ervaart Superstar
als jullie niet willen antwoorden is het ook goed hoor.
Ikzelf vind het lastig, ik zal geen precieze details hier schrijven maar ik balanceer nog steeds tussen het wel nodig vinden dat ze kontakt hebben met hun vader en de onrust en het gebrek aan stabiliteit daardoor. Mijn verstand wat zegt dat het ook anders moet kunnen en dat een goede omgang belangrijk is. Tegelijkertijd merk ik aan alles dat dat er niet inzit. Ik kan het gedrag van mijn ex als vader niet beinvloeden en die zit nog zo vol woede richting mij. Ik vind het verschrikkelijk om aan te zien hoe de kinderen toch steeds weer worden gemanipuleerd, dat ik me alleen maar kan verdedigen en dat ik dus vooral moet oppassen niet hetzelfde te doen. Overleg is niet mogelijk, was trouwens het huwelijk ook geen sprake van. Communicatie was een mega probleem en ja dit is meermalen getracht op te lossen met therapie. Maar er valt niets op te lossen als iemand ja zegt en nee doet. Of zoals mijn zoon vandaag nog zei. Als ik papa vraag of ik naar jouw mag zegt papa wel ja, maar hij bedoelt nee. Dat voel ik wel. Dat vind ik ook nog het ergste, dat ik, doordat ik niet eerder betere keuzes heb gemaakt mijn kinderen nu in zo'n leven heb geplaatst.
Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe jij dat ervaart Superstar
als jullie niet willen antwoorden is het ook goed hoor.
Ikzelf vind het lastig, ik zal geen precieze details hier schrijven maar ik balanceer nog steeds tussen het wel nodig vinden dat ze kontakt hebben met hun vader en de onrust en het gebrek aan stabiliteit daardoor. Mijn verstand wat zegt dat het ook anders moet kunnen en dat een goede omgang belangrijk is. Tegelijkertijd merk ik aan alles dat dat er niet inzit. Ik kan het gedrag van mijn ex als vader niet beinvloeden en die zit nog zo vol woede richting mij. Ik vind het verschrikkelijk om aan te zien hoe de kinderen toch steeds weer worden gemanipuleerd, dat ik me alleen maar kan verdedigen en dat ik dus vooral moet oppassen niet hetzelfde te doen. Overleg is niet mogelijk, was trouwens het huwelijk ook geen sprake van. Communicatie was een mega probleem en ja dit is meermalen getracht op te lossen met therapie. Maar er valt niets op te lossen als iemand ja zegt en nee doet. Of zoals mijn zoon vandaag nog zei. Als ik papa vraag of ik naar jouw mag zegt papa wel ja, maar hij bedoelt nee. Dat voel ik wel. Dat vind ik ook nog het ergste, dat ik, doordat ik niet eerder betere keuzes heb gemaakt mijn kinderen nu in zo'n leven heb geplaatst.
zaterdag 8 september 2007 om 23:22
Iseo,ja mijn ex speelt nog een hele grote rol in mijn leven..
Wat mij betreft is de relatie al heel lang over maar hij denkt daar anders over...
Er zijn weken dat hij elke dag komt maar ook dagen dat ik niets van hem hoor...
Wanneer hij hier is dan doet hij net alsof hij thuis is...
Het is moeilijk uit te leggen maar dan is het net een relatie maar dan zonder intimiteit zeg maar..
Ik weet dat daar een einde aan moet komen maar ik weet nog steeds niet hoe ik dat moet gaan doen...
En ja soms is het best ook wel eens heel gezellig en kijken we samen een filmpje en drinken gezellig een glaasje...
Ik ben nu in een periode dat ik denk ach je doet maar maar mij raakt het allemaal niet meer...
Net alsof ik mij ook voor hem compleet heb afgesloten..
Als hij komt prima maar als hij weg blijft ook prima...
Snappen jullie het nog?
Bij hem thuis is het zo'n vieze smeerboel dat ik niet wil dat mijn zoontje daar is...
Er is verder geen bezoekregeling en mijn zoontje heeft mijn achternaam...
Ik moet zeggen dat hij voor die kleine alles doet en ook voor mijn dochter uit mijn eerste relatie...
Heel verwarrend dus allemaal...
Ik begrijp het zelf soms niet eens dus ik kan mij voorstellen dat dit voor jullie helemaal niet te begrijpen is...
Wat mij betreft is de relatie al heel lang over maar hij denkt daar anders over...
Er zijn weken dat hij elke dag komt maar ook dagen dat ik niets van hem hoor...
Wanneer hij hier is dan doet hij net alsof hij thuis is...
Het is moeilijk uit te leggen maar dan is het net een relatie maar dan zonder intimiteit zeg maar..
Ik weet dat daar een einde aan moet komen maar ik weet nog steeds niet hoe ik dat moet gaan doen...
En ja soms is het best ook wel eens heel gezellig en kijken we samen een filmpje en drinken gezellig een glaasje...
Ik ben nu in een periode dat ik denk ach je doet maar maar mij raakt het allemaal niet meer...
Net alsof ik mij ook voor hem compleet heb afgesloten..
Als hij komt prima maar als hij weg blijft ook prima...
Snappen jullie het nog?
Bij hem thuis is het zo'n vieze smeerboel dat ik niet wil dat mijn zoontje daar is...
Er is verder geen bezoekregeling en mijn zoontje heeft mijn achternaam...
Ik moet zeggen dat hij voor die kleine alles doet en ook voor mijn dochter uit mijn eerste relatie...
Heel verwarrend dus allemaal...
Ik begrijp het zelf soms niet eens dus ik kan mij voorstellen dat dit voor jullie helemaal niet te begrijpen is...
zaterdag 8 september 2007 om 23:23
Zon, de moeilijkheden die je ex veroorzaakt zijn echt heftig....
Ik probeer me voor te stellen hoe dit voor jou moet zijn. Voelt zo niet eerlijk, je staat machteloos lijkt het wel. ondertussen heb je geen keus om op de weg door te gaan die jij hebt gekozen, na zoeken in jezelf, na de wijze besluiten die je hebt genomen voor de toekomst.
Maar als je nog niet ziet dat het beter wordt lijkt me dat heel naar, verontrustend.
Houd vol, jij zit echt echt op de juiste weg, ik heb daar veel bewondering voor.
Jij wilt je zoon kennen als mens, jouw ex is vooral bezig met zichzelf...hoe triest.
Ik probeer me voor te stellen hoe dit voor jou moet zijn. Voelt zo niet eerlijk, je staat machteloos lijkt het wel. ondertussen heb je geen keus om op de weg door te gaan die jij hebt gekozen, na zoeken in jezelf, na de wijze besluiten die je hebt genomen voor de toekomst.
Maar als je nog niet ziet dat het beter wordt lijkt me dat heel naar, verontrustend.
Houd vol, jij zit echt echt op de juiste weg, ik heb daar veel bewondering voor.
Jij wilt je zoon kennen als mens, jouw ex is vooral bezig met zichzelf...hoe triest.
zaterdag 8 september 2007 om 23:27
Suup, dit is een onhoudbare situatie op de lange duur....
Hoop dat je er over wilt schrijven met ons, want dit kan niet goed blijven gaan.
Het gaat heel moeilijk zijn voor jou om hier verandering in aan te brengen, hoop dat je je sterker gaat voelen als je meer inzicht krijgt in hoe dit werkt en wat je mogelijk kunt doen en verwachten dan.
Vind het behoorlijk ernstig, deze manier van omgaan met jou. Dit gaat over alle grenzen heen, al zijn het misschien grenzen die jij niet duidelijk hebt kunnen/durven stellen. Hij moet dit weten, hij zit fout hiermee. Wat er verder nog voor positiefs voor zijn gedrag te zeggen valt ook.
Hoop dat je er over wilt schrijven met ons, want dit kan niet goed blijven gaan.
Het gaat heel moeilijk zijn voor jou om hier verandering in aan te brengen, hoop dat je je sterker gaat voelen als je meer inzicht krijgt in hoe dit werkt en wat je mogelijk kunt doen en verwachten dan.
Vind het behoorlijk ernstig, deze manier van omgaan met jou. Dit gaat over alle grenzen heen, al zijn het misschien grenzen die jij niet duidelijk hebt kunnen/durven stellen. Hij moet dit weten, hij zit fout hiermee. Wat er verder nog voor positiefs voor zijn gedrag te zeggen valt ook.
zaterdag 8 september 2007 om 23:29
quote:Iseo schreef op 08 september 2007 @ 23:19:
Nee, ex is niet officieel bekend als vader en wil niets weten van zijn dochter.
Dat is dan wel duidelijk en maakt sommige dingen makkelijker. Maar je ben nu dan ook weinig in staat om eens wat tijd voor jezelf te creeren, verlies je dat niet uit het oog?
Maar het gaat niet goed met hem, ik heb geen idee wat ik van hem kan verwachten. Ja, weet je, daar kun je je heel veel zorgen over gaan maken, maar je kan het niet veranderen. Het is belangrijk dat je je hierdoor niet laat leiden, hoe moeilijk ook. Het is zijn zorg en zijn verantwoordelijkheid hoe hij omgaat met zijn leven. Ik weet zeker dat je de juiste dingen uit voorzorg geregeld heb maar jij moet je echt gewoon concentreren op je eigen leven en studie.
even geheel offtopic, er is nu wel van allerlei muziek op tv wat een heleboel goede jeugdherinneringen bovenbrengt. En ook verwarring want hoe kan het dat ik, toen vrijgevochten, zelfstandig, voldoende zelfvertrouwen enz. toch in zo'n relatie ben terechtgekomen?
Ik was in die tijd ook iemand die zei als je wordt geslagen dan ga je toch gewoon weg? Hoeveel wijzer ben ik nu. Je stapt niet zomaar op. Ik denk dat ik daarom nog wel enig begrip kan opbrengen voor mensen die zo reageren. Het is ook niet bevatten als je het niet zelf hebt meegemaakt en het heeft ook met jezelf te maken want er is een moment dat je een grens van jezelf hebt overschreden en toegelaten hebt dat die ander begonnen is met het machtsmisbruik. Ik denk wel, omdat ik daar wel altijd heel duidelijk over was, dat dat mij wel behoedt heeft voor fysieke mishandeling. Die grens ligt voor mij zo duidelijk dat ik dan was gegaan.
Lemmy Weltrusten
Nee, ex is niet officieel bekend als vader en wil niets weten van zijn dochter.
Dat is dan wel duidelijk en maakt sommige dingen makkelijker. Maar je ben nu dan ook weinig in staat om eens wat tijd voor jezelf te creeren, verlies je dat niet uit het oog?
Maar het gaat niet goed met hem, ik heb geen idee wat ik van hem kan verwachten. Ja, weet je, daar kun je je heel veel zorgen over gaan maken, maar je kan het niet veranderen. Het is belangrijk dat je je hierdoor niet laat leiden, hoe moeilijk ook. Het is zijn zorg en zijn verantwoordelijkheid hoe hij omgaat met zijn leven. Ik weet zeker dat je de juiste dingen uit voorzorg geregeld heb maar jij moet je echt gewoon concentreren op je eigen leven en studie.
even geheel offtopic, er is nu wel van allerlei muziek op tv wat een heleboel goede jeugdherinneringen bovenbrengt. En ook verwarring want hoe kan het dat ik, toen vrijgevochten, zelfstandig, voldoende zelfvertrouwen enz. toch in zo'n relatie ben terechtgekomen?
Ik was in die tijd ook iemand die zei als je wordt geslagen dan ga je toch gewoon weg? Hoeveel wijzer ben ik nu. Je stapt niet zomaar op. Ik denk dat ik daarom nog wel enig begrip kan opbrengen voor mensen die zo reageren. Het is ook niet bevatten als je het niet zelf hebt meegemaakt en het heeft ook met jezelf te maken want er is een moment dat je een grens van jezelf hebt overschreden en toegelaten hebt dat die ander begonnen is met het machtsmisbruik. Ik denk wel, omdat ik daar wel altijd heel duidelijk over was, dat dat mij wel behoedt heeft voor fysieke mishandeling. Die grens ligt voor mij zo duidelijk dat ik dan was gegaan.
Lemmy Weltrusten
