Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 14 september 2007 om 20:14
Ben ik wel met je eens Lemmy,als je zelf niks doet of onderneemt dan word het ook heel moeilijk om iemand tegen te komen...
Als alleenstaande moeder heb je al niet teveel mogelijkheden om vaak weg te kunnen..tenminste ik niet..
Toch geloof ik ook wel dat als het zo moet zijn je diegene hoe dan ook toch wel tegenkomt,mits je er voor open staat natuurlijk...
Als alleenstaande moeder heb je al niet teveel mogelijkheden om vaak weg te kunnen..tenminste ik niet..
Toch geloof ik ook wel dat als het zo moet zijn je diegene hoe dan ook toch wel tegenkomt,mits je er voor open staat natuurlijk...
vrijdag 14 september 2007 om 20:23
Hoi, ben weer thuis.
Net bijgelezen, vooral ook op dat topic hier op relaties waar ik dan eigenlijk wel op zou willen reageren maar niet goed weet hoe.
Voel me niet aangesproken door de vraag of ik me zo opstelde in de relatie dat ik mijn ex geestelijk tot wanhoop dreef, maar tegelijk weer wel want dat is dus juist wat hij me zei. Wat is dit ingewikkeld.
Ook al had je het nooit zo bedoeld hem te kwetsen, kun je een man zo gek krijgen dat hij je wel móet slaan?
En als jij dit nooit zo had bedoeld, is het dan toch echt waar dat hij bang/gekwetst was ook al was het door zijn eigen draai die hij overal aan gaf?
Ik heb het wel eens eerder gehad over de logica van zijn argumenten, waar ik heel erg mee bezig was, nog de hele tijd nadat hij ze had geuit. Achteraf is dat voor mij bizarre logica, de redenen waarom hij me sloeg waren niet te volgen terwijl ik er wel naar luisterde en ze serieus moest nemen, serieus nam.
Toen kon ik het niet zien als niet kloppend. Maar nam ik het aan, hij was mijn wereld, en als de regels veranderden, als ik ergens schuld aan had waardoor hij zo uitbarstte.. dan was het toen, zo voelde ik, zo deed ik, mijn verantwoordelijkheid, om er iets mee te doen, ernaar te luisteren.
Ik koos voor mijn leven met hem, dus ik was zelf echt verantwoordelijk voor wat er gebeurde wat niet okee was.
Kan niet anders, het was reageren op elkaar.
En hoe fout was ik? Ik kan zo terug bij die momenten, niet dat ik ze begrijp, dat ik me schuldig voelde tegenover hem.
Schuldig omdat hij zo gekwetst, kwaad, verdrietig was, pijn had.
Mijn ex praatte veel. Altijd en overal. Maakte analyses, verklaarde alles, dingen die hij deed, dingen uit zijn jeugd, waarom de hele wereld tegen hem was. Hij kon zo uiteenzetten waarom iemand het verdiende die mep van hem gekregen te hebben, de hele tijd eraan vooraf werd door hem helder geanalyseerd.
Hij kon zelfs goedpraten (dit was op het laatste eind, hielp mij ook te kiezen voor mezelf omdat ik hier erg geschokt door was en daardoor ook afstand kon nemen van hem) dat hij in de tram een kleine jongen had geraakt terwijl hij eigenlijk iemand anders die trap had gegeven. Iemand die hij terecht moest wijzen wegens iets van vroeger wat hij niet kon vergeten en hij dus die persoon in de tram zag ineens en wel 'moest' handelen. Zijn logica dus.
Mijn ex was het middelpunt van zijn en mijn wereld.
Ik wilde altijd anders zijn dan iedereen die hem dwars zat, wilde zijn veilige thuis zijn. Ik zou hem wel laten merken dat hij mij had, dat ik no matter what achter hem stond, in moeilijke tijden.
Ik wilde perfect zijn, voor hem.
Was bang voor hem, maar niet voor hem maar voor die persoon die hij kon worden als er iets anders liep dan dat het moest lopen.
Want als het wel volgens zijn idee ging was het heel anders, en in die momenten geloofde ik.
Maar nee, wij pasten niet bij elkaar.
Wij konden niet ruziemaken, want als hij op me in bleef praten, roepen, schreeuwen werd ik alleen maar stiller en ging ik trillen en dan huilen en dan had ik het helemaal fout gedaan.
En ik gaf toe, want dacht echt dat hij gelijk had, kon niet meer nadenken en dan werd het weer rustig.
En waarom schrijf ik niet gewoon op dat topic? Omdat ik me een mislukkeling voel, ja misschien is dat wel zwelgen in slachtofferschap. Voel me van binnen helemaal niet okee, voel me oerstom en een idioot dat ik al die tijd in deze relatie heb gezeten.
Ik voel me helemaal nergens zeker van, van wat ik ook schrijf dus durf helemaal niet in discussie te gaan.
Omdat er allemaal forummers schrijven die ik tof vind en die scherp zijn en stoer. En veel beter snappen hoe dingen werken denk ik dan.
Maar waarom durf ik dan wel hier te schrijven?
Zal op anderen misschien heel anders overkomen, maar ergens, hier, is dus een plek waar ik die kant van mezelf wel mag laten zien die ik de hele dag verberg voor de buitenwereld omdat ik me kapotschaam en zo niet wil zijn.
Wil geen huilerig slachtoffer zijn, maar ben helaas al helemaal niet stoer of gewoon okee met mezelf.
En hier schrijf ik maar en nog maar weer om antwoorden te vinden. En om kwijt te kunnen wat er gebeurd is.
Kan me ineens helemaal voorstellen hoe het misschien wordt gelezen door iemand die hier buiten staat.
Maar de inzichten die ervoor zorgen dat je van 'schuldige' aan het gedoe en geweld, 'slachtoffer' wordt, om daarna eens echt eerlijk naar het gebeurde kan kijken.
Omdat je eerst af moet van het idee dat alles door jou komt, alles jouw fout is, jij niets waard bent, je het over jezelf hebt afgeroepen en eerder had weg moeten gaan, de schuldige bent aan zijn verdriet en pijn, dat jij gewoon echt schuld hebt.
Nee, dus eigenlijk slachtoffer bent, want je hebt dit nooit gewild. En zeker niet zo behandeld worden.
En daarna komt een nieuwe periode, waarin je weer naar hem kunt kijken en naar jezelf. En dan gaan zien, proberen te zien, wat er nou echt was.
En de antwoorden die je dan vind, dat zijn ze denk ik.
Weet niet of ik nou alleen voor mezelf spreek.
Maar het is nu zover dat ik het gewoon rot voor mij vind, en gewoon kut kut kut dat dit allemaal is gebeurd. Ik jank nu niet meer vooral om de verhalen van anderen maar gewoon om mezelf.
Omdat het gewoon klote is en ik verdriet heb om die tijd en om mijn ex die ooit mijn enige vriend op de hele wereld was. Met wie het nu zo slecht gaat.
En het idee dat ik daar schuld aan heb doet zo veel met me want het is wel ook nog eens de vader van mijn kind.
Omdat ik zo vreselijk bang ben dat mijn dochter niet de opvoeding en boodschappen krijgt van mij die nodig zijn om te voorkomen dat ze ooit zoiets meemaakt.
En nu wil ik het ook echt gaan snappen. Van andere kanten bekijken, daarom zijn die discussies zo zinvol.
Ik wil het zo zien als door de ogen van die anderen omdat ik dan verder ben gekomen denk ik, niet meer die gevoelens over mezelf heb, en vatbaar ben voor nog zo'n idiote relatie, voor nog zo'n stomme fout op fout op fout. Op fout.
Mijn ex was bang voor mij ja. Hij voelde zich bedreigd door mij.
Dat zie ik nu.
Niet omdat ik op hem inpraatte of ruziemaakte.
Maar ik maakte hem wel gek, zo ervaarde hij dat.
Vraag me af waar dit hem in zat, denk dat daar het antwoord ligt voor deze relatie. of een deel ervan.
Waarom waarom waarom?
Lees alles wat er misschien mee te maken heeft, lees de stukjes van mensen op wie ik wel zou willen lijken.
Dat ik daar dan misschien iets vind om terug te kijken, te leren en verder te kunnen.
Ja, ik word ook moe van mezelf.
Net bijgelezen, vooral ook op dat topic hier op relaties waar ik dan eigenlijk wel op zou willen reageren maar niet goed weet hoe.
Voel me niet aangesproken door de vraag of ik me zo opstelde in de relatie dat ik mijn ex geestelijk tot wanhoop dreef, maar tegelijk weer wel want dat is dus juist wat hij me zei. Wat is dit ingewikkeld.
Ook al had je het nooit zo bedoeld hem te kwetsen, kun je een man zo gek krijgen dat hij je wel móet slaan?
En als jij dit nooit zo had bedoeld, is het dan toch echt waar dat hij bang/gekwetst was ook al was het door zijn eigen draai die hij overal aan gaf?
Ik heb het wel eens eerder gehad over de logica van zijn argumenten, waar ik heel erg mee bezig was, nog de hele tijd nadat hij ze had geuit. Achteraf is dat voor mij bizarre logica, de redenen waarom hij me sloeg waren niet te volgen terwijl ik er wel naar luisterde en ze serieus moest nemen, serieus nam.
Toen kon ik het niet zien als niet kloppend. Maar nam ik het aan, hij was mijn wereld, en als de regels veranderden, als ik ergens schuld aan had waardoor hij zo uitbarstte.. dan was het toen, zo voelde ik, zo deed ik, mijn verantwoordelijkheid, om er iets mee te doen, ernaar te luisteren.
Ik koos voor mijn leven met hem, dus ik was zelf echt verantwoordelijk voor wat er gebeurde wat niet okee was.
Kan niet anders, het was reageren op elkaar.
En hoe fout was ik? Ik kan zo terug bij die momenten, niet dat ik ze begrijp, dat ik me schuldig voelde tegenover hem.
Schuldig omdat hij zo gekwetst, kwaad, verdrietig was, pijn had.
Mijn ex praatte veel. Altijd en overal. Maakte analyses, verklaarde alles, dingen die hij deed, dingen uit zijn jeugd, waarom de hele wereld tegen hem was. Hij kon zo uiteenzetten waarom iemand het verdiende die mep van hem gekregen te hebben, de hele tijd eraan vooraf werd door hem helder geanalyseerd.
Hij kon zelfs goedpraten (dit was op het laatste eind, hielp mij ook te kiezen voor mezelf omdat ik hier erg geschokt door was en daardoor ook afstand kon nemen van hem) dat hij in de tram een kleine jongen had geraakt terwijl hij eigenlijk iemand anders die trap had gegeven. Iemand die hij terecht moest wijzen wegens iets van vroeger wat hij niet kon vergeten en hij dus die persoon in de tram zag ineens en wel 'moest' handelen. Zijn logica dus.
Mijn ex was het middelpunt van zijn en mijn wereld.
Ik wilde altijd anders zijn dan iedereen die hem dwars zat, wilde zijn veilige thuis zijn. Ik zou hem wel laten merken dat hij mij had, dat ik no matter what achter hem stond, in moeilijke tijden.
Ik wilde perfect zijn, voor hem.
Was bang voor hem, maar niet voor hem maar voor die persoon die hij kon worden als er iets anders liep dan dat het moest lopen.
Want als het wel volgens zijn idee ging was het heel anders, en in die momenten geloofde ik.
Maar nee, wij pasten niet bij elkaar.
Wij konden niet ruziemaken, want als hij op me in bleef praten, roepen, schreeuwen werd ik alleen maar stiller en ging ik trillen en dan huilen en dan had ik het helemaal fout gedaan.
En ik gaf toe, want dacht echt dat hij gelijk had, kon niet meer nadenken en dan werd het weer rustig.
En waarom schrijf ik niet gewoon op dat topic? Omdat ik me een mislukkeling voel, ja misschien is dat wel zwelgen in slachtofferschap. Voel me van binnen helemaal niet okee, voel me oerstom en een idioot dat ik al die tijd in deze relatie heb gezeten.
Ik voel me helemaal nergens zeker van, van wat ik ook schrijf dus durf helemaal niet in discussie te gaan.
Omdat er allemaal forummers schrijven die ik tof vind en die scherp zijn en stoer. En veel beter snappen hoe dingen werken denk ik dan.
Maar waarom durf ik dan wel hier te schrijven?
Zal op anderen misschien heel anders overkomen, maar ergens, hier, is dus een plek waar ik die kant van mezelf wel mag laten zien die ik de hele dag verberg voor de buitenwereld omdat ik me kapotschaam en zo niet wil zijn.
Wil geen huilerig slachtoffer zijn, maar ben helaas al helemaal niet stoer of gewoon okee met mezelf.
En hier schrijf ik maar en nog maar weer om antwoorden te vinden. En om kwijt te kunnen wat er gebeurd is.
Kan me ineens helemaal voorstellen hoe het misschien wordt gelezen door iemand die hier buiten staat.
Maar de inzichten die ervoor zorgen dat je van 'schuldige' aan het gedoe en geweld, 'slachtoffer' wordt, om daarna eens echt eerlijk naar het gebeurde kan kijken.
Omdat je eerst af moet van het idee dat alles door jou komt, alles jouw fout is, jij niets waard bent, je het over jezelf hebt afgeroepen en eerder had weg moeten gaan, de schuldige bent aan zijn verdriet en pijn, dat jij gewoon echt schuld hebt.
Nee, dus eigenlijk slachtoffer bent, want je hebt dit nooit gewild. En zeker niet zo behandeld worden.
En daarna komt een nieuwe periode, waarin je weer naar hem kunt kijken en naar jezelf. En dan gaan zien, proberen te zien, wat er nou echt was.
En de antwoorden die je dan vind, dat zijn ze denk ik.
Weet niet of ik nou alleen voor mezelf spreek.
Maar het is nu zover dat ik het gewoon rot voor mij vind, en gewoon kut kut kut dat dit allemaal is gebeurd. Ik jank nu niet meer vooral om de verhalen van anderen maar gewoon om mezelf.
Omdat het gewoon klote is en ik verdriet heb om die tijd en om mijn ex die ooit mijn enige vriend op de hele wereld was. Met wie het nu zo slecht gaat.
En het idee dat ik daar schuld aan heb doet zo veel met me want het is wel ook nog eens de vader van mijn kind.
Omdat ik zo vreselijk bang ben dat mijn dochter niet de opvoeding en boodschappen krijgt van mij die nodig zijn om te voorkomen dat ze ooit zoiets meemaakt.
En nu wil ik het ook echt gaan snappen. Van andere kanten bekijken, daarom zijn die discussies zo zinvol.
Ik wil het zo zien als door de ogen van die anderen omdat ik dan verder ben gekomen denk ik, niet meer die gevoelens over mezelf heb, en vatbaar ben voor nog zo'n idiote relatie, voor nog zo'n stomme fout op fout op fout. Op fout.
Mijn ex was bang voor mij ja. Hij voelde zich bedreigd door mij.
Dat zie ik nu.
Niet omdat ik op hem inpraatte of ruziemaakte.
Maar ik maakte hem wel gek, zo ervaarde hij dat.
Vraag me af waar dit hem in zat, denk dat daar het antwoord ligt voor deze relatie. of een deel ervan.
Waarom waarom waarom?
Lees alles wat er misschien mee te maken heeft, lees de stukjes van mensen op wie ik wel zou willen lijken.
Dat ik daar dan misschien iets vind om terug te kijken, te leren en verder te kunnen.
Ja, ik word ook moe van mezelf.
vrijdag 14 september 2007 om 20:38
Iseo was het bij jou ook zo dat wanneer je kritiek had op hem dat hij dan meteen de boel ging omdraaien om jou eens even te vertellen wat er met jouw allemaal wel niet mis was...
Dat is hier dus wel het geval...
Als ik hem eens zeg hoe ik over bepaalde dingen denk nou dan is het hek van de dam,dan krijg ik meteen te horen wat er aan mij allemaal niet deugt en dat ik dus mijn mond moet houden want dat ik niet inde positie ben om kritiek te mogen hebben...
Meteen dus alles zo draaien dat het niet meer over hem gaat....
Dat is hier dus wel het geval...
Als ik hem eens zeg hoe ik over bepaalde dingen denk nou dan is het hek van de dam,dan krijg ik meteen te horen wat er aan mij allemaal niet deugt en dat ik dus mijn mond moet houden want dat ik niet inde positie ben om kritiek te mogen hebben...
Meteen dus alles zo draaien dat het niet meer over hem gaat....
vrijdag 14 september 2007 om 22:36
Oh Iseo, weet je wat ik in je verhaal zie? Een heel onzeker iemand die erg wordt beinvloed door wat anderen van haar vinden. Een supergevoelig meisje dat graag wil zijn zoals de anderen willen dat ze is, het anderen naar de zin wil maken. Zelfs als die anderen willen dat ze iets is, dat ze niet is. Als je nog tijd hebt om te lezen: Het drama van het begaafde kind van Alice Miller zou je wel eens heel veel herkenning kunnen geven. En dat weet je ook meteen dat je dit niet hoeft door te geven aan je dochter.
En zolang als jij nog makkelijk beinvloedbaar bent door anderen blijf je lekker hier lezen en schrijven. Dan zeggen wij je nog wel 100.000 keer hoe lief, leuk en weet ik veel wat nog meer je wel niet bent.
En dat geldt wat mij betreft ook voor de anderen die hier nog mee worstelen!
Over een nieuwe relatie: de woorden van Dubio over haar relatie van nu (of pas geleden) die pasten precies bij de mijne. Ik dacht ook dat er geen liefde dieper kon gaan. Hoeveel wij wel niet voor elkaar over hadden! Of eigenlijk: hoeveel ik voor hem over had. Maar goed, toen ik mijn huidige man tegen kwam... Ik ben nog nooit zo erg verliefd geweest als toen. Ik heb me ook nooit zo veilig gevoeld als toen. We hebben ook zo onze dingen meegemaakt (Dubio weet er inmiddels iets van), maar ondanks alles is dat gevoel gebleven. Ik vertrouw hem mijn leven toe. En ik weet, dat als ik het zou vragen, dat ook voor hem geldt.
Maar naar een mooie man kijken is niet te versmaden. Zeker niet als je dat door 2 lange dagen van saaie workshops heen helpt *grijns*
En zolang als jij nog makkelijk beinvloedbaar bent door anderen blijf je lekker hier lezen en schrijven. Dan zeggen wij je nog wel 100.000 keer hoe lief, leuk en weet ik veel wat nog meer je wel niet bent.
En dat geldt wat mij betreft ook voor de anderen die hier nog mee worstelen!
Over een nieuwe relatie: de woorden van Dubio over haar relatie van nu (of pas geleden) die pasten precies bij de mijne. Ik dacht ook dat er geen liefde dieper kon gaan. Hoeveel wij wel niet voor elkaar over hadden! Of eigenlijk: hoeveel ik voor hem over had. Maar goed, toen ik mijn huidige man tegen kwam... Ik ben nog nooit zo erg verliefd geweest als toen. Ik heb me ook nooit zo veilig gevoeld als toen. We hebben ook zo onze dingen meegemaakt (Dubio weet er inmiddels iets van), maar ondanks alles is dat gevoel gebleven. Ik vertrouw hem mijn leven toe. En ik weet, dat als ik het zou vragen, dat ook voor hem geldt.
Maar naar een mooie man kijken is niet te versmaden. Zeker niet als je dat door 2 lange dagen van saaie workshops heen helpt *grijns*
zaterdag 15 september 2007 om 00:42
Lieve Iseo en de rest,
Als 'meelezer' (gek idee zal dat zijn dat totaal onbekenden je zeer persoonlijke verhaal volgen) wil ik toch eens reageren.
Ik lees dit topic bij vlagen al een tijd, omdat ik het ongelofelijk sterk en nuttig vind wat jullie hier samen doen. Grote klasse. Dat vergt nogal wat, om zo diep in jezelf te durven kijken.
En ik blijf hier ook lezen omdat ik hier iets herken. Ik heb geen geweld meegemaakt in een relatie, godzijdank (ik heb zelf wel eens een mep uitgedeeld uit pure onmacht), maar ik herken wel het mechanisme in dit soort relaties. De twee mannen die ik 'de grote liefdes in mijn leven' noem, zijn allebei verbaal zeer begaafd, hadden de gave mij heel snel een schuldgevoel te kunnen bezorgen, maakten me in de war met hun redenaties, ik bedoelde het toch niet slecht?, maar hij heeft wel gelijk, en, en... dan wist ik het niet meer.
Toen het uit was, was ik mezelf een tijdlang kwijt, moest er weer helemaal achter komen wat ík ook alweer leuk vond, wat mijn interesses waren, en dat het oké was dat ik mij was.
Ik heb zo'n vriendin die wel eens heeft gezegd: "Als een man mij zou slaan, zou ik direct weg zijn - dat laat ik me toch echt niet gebeuren." Door jullie topic weet ik nu dat het mij, als ik de verkeerde persoon was tegengekomen op een kwetsbare leeftijd, heel goed had kunnen gebeuren. Ik ben het mechanisme en de combinatie van karakters beter gaan begrijpen. En het lijkt wel, Iseo, dat het bijna niet anders had kunnen gaan dan het ging met jou en je ex. Dat het bijna 'logisch' was. Het is juist een wonder, en zo sterk, dat je er uiteindelijk toch uit hebt kunnen stappen!
Iseo schrijft:
"Ook al had je het nooit zo bedoeld hem te kwetsen, kun je een man zo gek krijgen dat hij je wel móet slaan?"
Had hij ook kunnen weglopen?
"En als jij dit nooit zo had bedoeld, is het dan toch echt waar dat hij bang/gekwetst was ook al was het door zijn eigen draai die hij overal aan gaf?"
Ja, dat kan best waar zijn.
Verder weet ik niet zo goed wat ik wilde zeggen - en dan vind jij anderen zo verbaal sterk, Iseo - de manier waarop jij (jullie) dingen onder woorden weten te brengen, vind ik geweldig. Maak het jezelf niet te moeilijk, wees lief voor jezelf. Het leven is kort.
(f)
Queeni
Als 'meelezer' (gek idee zal dat zijn dat totaal onbekenden je zeer persoonlijke verhaal volgen) wil ik toch eens reageren.
Ik lees dit topic bij vlagen al een tijd, omdat ik het ongelofelijk sterk en nuttig vind wat jullie hier samen doen. Grote klasse. Dat vergt nogal wat, om zo diep in jezelf te durven kijken.
En ik blijf hier ook lezen omdat ik hier iets herken. Ik heb geen geweld meegemaakt in een relatie, godzijdank (ik heb zelf wel eens een mep uitgedeeld uit pure onmacht), maar ik herken wel het mechanisme in dit soort relaties. De twee mannen die ik 'de grote liefdes in mijn leven' noem, zijn allebei verbaal zeer begaafd, hadden de gave mij heel snel een schuldgevoel te kunnen bezorgen, maakten me in de war met hun redenaties, ik bedoelde het toch niet slecht?, maar hij heeft wel gelijk, en, en... dan wist ik het niet meer.
Toen het uit was, was ik mezelf een tijdlang kwijt, moest er weer helemaal achter komen wat ík ook alweer leuk vond, wat mijn interesses waren, en dat het oké was dat ik mij was.
Ik heb zo'n vriendin die wel eens heeft gezegd: "Als een man mij zou slaan, zou ik direct weg zijn - dat laat ik me toch echt niet gebeuren." Door jullie topic weet ik nu dat het mij, als ik de verkeerde persoon was tegengekomen op een kwetsbare leeftijd, heel goed had kunnen gebeuren. Ik ben het mechanisme en de combinatie van karakters beter gaan begrijpen. En het lijkt wel, Iseo, dat het bijna niet anders had kunnen gaan dan het ging met jou en je ex. Dat het bijna 'logisch' was. Het is juist een wonder, en zo sterk, dat je er uiteindelijk toch uit hebt kunnen stappen!
Iseo schrijft:
"Ook al had je het nooit zo bedoeld hem te kwetsen, kun je een man zo gek krijgen dat hij je wel móet slaan?"
Had hij ook kunnen weglopen?
"En als jij dit nooit zo had bedoeld, is het dan toch echt waar dat hij bang/gekwetst was ook al was het door zijn eigen draai die hij overal aan gaf?"
Ja, dat kan best waar zijn.
Verder weet ik niet zo goed wat ik wilde zeggen - en dan vind jij anderen zo verbaal sterk, Iseo - de manier waarop jij (jullie) dingen onder woorden weten te brengen, vind ik geweldig. Maak het jezelf niet te moeilijk, wees lief voor jezelf. Het leven is kort.
(f)
Queeni
zaterdag 15 september 2007 om 01:07
Lieve Annemoon
Voelde me net behoorlijk wanhopig, maar 't gaat weer.
Dochtertje is ziek geworden, ze heeft alles ondergespuugd. Voel me ineens weer helder en dat ik precies weet wat ik moet doen, zij heeft me nodig. Getroost, bedje verschoond, schone pyjama, slokje water etc.
Ze slaapt nu weer.
Wat je schrijft, ik weet het zelf echt niet meer, heb nu anderen nodig. Ik blijf maar zoeken, maar kan iemand me alsjeblieft uitleggen wie ik ben en hoe het zit... dat idee.
Ik word vooral zo snel geraakt, alles vat ik heel persoonlijk op, alsof ik alles onderweg vastgrijp of het me please wat verder brengt want ik haat de positie van onzekerheid waarin ik nu verkeer. Het heden is ingewikkeld en ook met school en alles en mijn draai die ik nog niet heb gevonden, nou ja het verleden daar kom ik maar niet uit of los van en de toekomst daar heb ik dan steeds nog niet het vertrouwen in.
Queeni
Bedankt voor je reactie. Heb er echt wat aan, ik zou eigenlijk willen zeggen, schrijf het hier op als je iets leest waar je op zou willen reageren.
Is wel een gek idee ja, vandaag besefte ik me ook weer dat het niet zo besloten is als ik meestal denk. Vraag me af wie er nou in geinteresseerd is als je het niet hebt meegemaakt, alsof je het dan toch niet begrijpt ofzo en het niet kunt volgen. (Ook de manier van met elkaar omgaan hier, steeds bevestigen dat het okee is, dat je op kunt schrijven wat je denkt, knuffels uitdelen etc)
Maar goed, jij denkt dat het bijna niet anders had kunnen gaan tussen mij en ex? Zo heb ik het nog niet bekeken. Dus hoe langer ik bleef hoe dichter we kwamen bij een soort van uitkomst die al vast stond?
Het was wel echt fout gegaan, want ik herken mezelf echt niet terug van die laatste maanden samen, was helemaal een dwaas. En ex wilde met mij weg uit NL, weg van hier, van met wie we eventueel nog verbonden waren.
Hij was altijd bezig met dat we compleet los moesten zijn.
Jouw twee relaties, lijken die dan ook op elkaar?
En hoe vond je jezelf terug?
Voelde me net behoorlijk wanhopig, maar 't gaat weer.
Dochtertje is ziek geworden, ze heeft alles ondergespuugd. Voel me ineens weer helder en dat ik precies weet wat ik moet doen, zij heeft me nodig. Getroost, bedje verschoond, schone pyjama, slokje water etc.
Ze slaapt nu weer.
Wat je schrijft, ik weet het zelf echt niet meer, heb nu anderen nodig. Ik blijf maar zoeken, maar kan iemand me alsjeblieft uitleggen wie ik ben en hoe het zit... dat idee.
Ik word vooral zo snel geraakt, alles vat ik heel persoonlijk op, alsof ik alles onderweg vastgrijp of het me please wat verder brengt want ik haat de positie van onzekerheid waarin ik nu verkeer. Het heden is ingewikkeld en ook met school en alles en mijn draai die ik nog niet heb gevonden, nou ja het verleden daar kom ik maar niet uit of los van en de toekomst daar heb ik dan steeds nog niet het vertrouwen in.
Queeni
Bedankt voor je reactie. Heb er echt wat aan, ik zou eigenlijk willen zeggen, schrijf het hier op als je iets leest waar je op zou willen reageren.
Is wel een gek idee ja, vandaag besefte ik me ook weer dat het niet zo besloten is als ik meestal denk. Vraag me af wie er nou in geinteresseerd is als je het niet hebt meegemaakt, alsof je het dan toch niet begrijpt ofzo en het niet kunt volgen. (Ook de manier van met elkaar omgaan hier, steeds bevestigen dat het okee is, dat je op kunt schrijven wat je denkt, knuffels uitdelen etc)
Maar goed, jij denkt dat het bijna niet anders had kunnen gaan tussen mij en ex? Zo heb ik het nog niet bekeken. Dus hoe langer ik bleef hoe dichter we kwamen bij een soort van uitkomst die al vast stond?
Het was wel echt fout gegaan, want ik herken mezelf echt niet terug van die laatste maanden samen, was helemaal een dwaas. En ex wilde met mij weg uit NL, weg van hier, van met wie we eventueel nog verbonden waren.
Hij was altijd bezig met dat we compleet los moesten zijn.
Jouw twee relaties, lijken die dan ook op elkaar?
En hoe vond je jezelf terug?
zaterdag 15 september 2007 om 01:31
Ik ga nog antwoorden hoor Iseo, maar daar moet ik eerst eens goed over nadenken en daar mag dan eerst wel een nachtje slapen overheen Gek, besef ook dat ik het formuleren van ingewikkelde dingen en vooral meningen normaal gesproken bijna automatisch uit de weg ga, bang om dan 'klem' gezet te worden, betrapt te worden op onzin of zoiets. Waar zou dát nou vandaan komen?
Dat is dan wel echt je structuur hè, zo'n kindje. Beterschap voor haar en welterusten,
Queeni
Dat is dan wel echt je structuur hè, zo'n kindje. Beterschap voor haar en welterusten,
Queeni
zaterdag 15 september 2007 om 02:33
Lieve Iseo,
ik ga zeker nog reageren, hier en in dat andere topic. Ik herken wel iets in wat je schrijft maar laad niet meer schuld op je dan nodig is. Ik heb vandaag alleen de kans gehad om te lezen en nu reageren is ook niet echt verstandig. Sommige dingen prikkelen, sommige dingen ook absoluut niet. Ik begrijp je verwarring, die is bij jou nog groter denk ik. Concentreer je op je leven nu en de stappen die je nu zet. Wees er voor je dochter en voor jezelf. De rest komt wel wanneer jij dat aankunt.
liefs Zonlicht
ik ga zeker nog reageren, hier en in dat andere topic. Ik herken wel iets in wat je schrijft maar laad niet meer schuld op je dan nodig is. Ik heb vandaag alleen de kans gehad om te lezen en nu reageren is ook niet echt verstandig. Sommige dingen prikkelen, sommige dingen ook absoluut niet. Ik begrijp je verwarring, die is bij jou nog groter denk ik. Concentreer je op je leven nu en de stappen die je nu zet. Wees er voor je dochter en voor jezelf. De rest komt wel wanneer jij dat aankunt.
liefs Zonlicht
zaterdag 15 september 2007 om 03:04
zaterdag 15 september 2007 om 03:15
Lieve Iseo
Ik hoop dat, als je dit leest, het weer wat beter met je gaat. Ik begrijp dat het andere topic je van slag maakt en dat je erdoor in de war raakt en aan jezelf gaat twijfelen.
Maar meis, het 'geweld' in dat andere topic is van een geheel andere orde dan die jij (en de anderen hier) hebben meegemaakt. Dat is niet te vergelijken!
Bovendien, jouw ex was (en is) ziek en dat maakte hem tot de geweldenaar die hij was. Hij werd niet 'gek' van jou, in zekere zin was hij dat al. Dat hij zei gek van je te worden, kan heel goed komen dat hij jouw (wèl) geestelijke gezondheid als gek- of jaloersmakend heeft ervaren. Omdat jij niet mee kon gaan in zijn eigen 'gekte' en het wereldje dat hij voor zichzelf had gecreeërd.
Wat je dochter betreft: je had haar geen betere en veiligere omgeving kunnen bieden, als die ze nu heeft meis. Ik weet zeker dat jij haar alles geeft wat ze geestelijk en lichamelijk nodig heeft om op te groeien tot een waardevol en evenwichtige volwassene. En dat Iseo, doe jij en dat is een compliment waard!
Momenteel zit je een beetje in een overgangsfase hè: al het nieuwe op de opleiding, drukte, studiebelasting, reizen, nieuwe mensen en nieuwe omgeving. En dàt, terwijl in jouw hoofd de verwerking nog in volle gang is.
Geen wonder dat je af en toe even het spoor bijster bent in je hoofd, dat het door elkaar loopt en dat je er onzeker van wordt of al je keuzes wel goed zijn geweest.
Geef jezelf even de tijd om aan deze nieuwe situatie te wennen Iseo, eis niet teveel van jezelf, wroet niet naar oplossingen of antwoorden en loop niet op de tijd vooruit. Alles komt wel, als de tijd het gerijpt heeft.
Ik heb er járen over gedaan om 'het' in zoverre achter me te kunnen laten dat het me in het dagelijkse leven niet meer belemmert. Ik ken ook de periodes van verwarring, onzekerheid en twijfel of mijn interpretaties wel juist waren en of ik wel de goeie keuzes heb gemaakt.
Ik was heel jong toen het allemaal gebeurde, jij was ook heel jong toen je met hem begon. Juist op die leeftijd ben je zó beïnvloedbaar, heb je nog zo weinig levenservaring....en als je dan iemand treft die juist zo overheersend en overtuigend is (hoe verknipt dat achteraf gezien ook was)...en hoe je dan geleidelijk in zijn web gevangen wordt, in zijn ban komt...en tegelijk in de greep van angst en 'hersenspoeling'....is het niet verwonderlijk dat het zo gelopen is. Hoef je het jezelf dat niet te verwijten en je verwoed af te vragen wat je anders had kunnen doen.
Vergeet niet Iseo dat je nu, in retrospectief, terugkijkt op die periode, met de wijsheid en kennis van nù. Alles wat je nu weet en ontwikkeld hebt, wist je toen niet. De patronen en grote lijnen die je nu, terugkijkend, ziet, zag je toen niet, omdat je er middenin zat. Jong en onervaren met een man waar je hoogstwaarschijnlijk (zeker in het begin) tegenop keek en waarvan je geen flauw benul had dat diezelfde man jou mee naar beneden zou trekken. Hoe had je het ook kunnen weten? Je was jong en je had de allerbeste intenties. Geen enkele reden om je alarmsysteem te activeren, waarom zou je?
Nu ben je ouder, wijzer en door de wol geverfd. Nu staat jouw radar wèl op scherp, omdat de ervaring dat systeem goed ontwikkeld heeft. Òverontwikkeld, durf ik wel te stellen en dat heeft je veranderd, bewust gemaakt en je een andere kijk op de wereld gegeven.
Een van de nadelen van zo'n ingrijpende ervaring is dat je wéét hoe fout het kan gaan en dat je altijd alert bent om te voorkomen dat er opnieuw iets 'fout' gaat. Dat je het goed wil doen, het beste wil doen voor jezelf (en in jouw geval ook voor je dochter).
Dat maakt dat je soms twijfelt, aan je handelen, aan je (zelf)vertrouwen, aan de lijnen die je uitzet in je leven.
Maar Iseo, het gaat niet fout. Nooit meer zo erg. De beste keuze van je leven heb je al gemaakt en alle 'fouten' die je mogelijk nog maakt (want we zijn mensen nietwaar?) zijn hooguit leermomenten en herstelbaar.
Je bent zo goed bezig Iseo en ik hoop dat je dat af en toe (en steeds meer) ook voelt en ziet. En dat je soms even dat spoor kwijt bent, dat geeft niet.
Probeer het maar te accepteren, schrijf het hier van je af en laat anderen maar bevestigen wat je zelf even niet ziet.
Wees vooral mild voor jezelf, wees je eigen beste vriendin en haal je kracht uit het nù. Uit alle moedige stappen die je zet en uit de bewustheid waarmee je nu leeft en je dochter opvoedt. Uit het leven dat je nù leidt en heb vertrouwen dat de toekomst alleen nog maar beter kan worden.
Een warme knuf voor jou meis!
Met liefs van Reina
Ik hoop dat, als je dit leest, het weer wat beter met je gaat. Ik begrijp dat het andere topic je van slag maakt en dat je erdoor in de war raakt en aan jezelf gaat twijfelen.
Maar meis, het 'geweld' in dat andere topic is van een geheel andere orde dan die jij (en de anderen hier) hebben meegemaakt. Dat is niet te vergelijken!
Bovendien, jouw ex was (en is) ziek en dat maakte hem tot de geweldenaar die hij was. Hij werd niet 'gek' van jou, in zekere zin was hij dat al. Dat hij zei gek van je te worden, kan heel goed komen dat hij jouw (wèl) geestelijke gezondheid als gek- of jaloersmakend heeft ervaren. Omdat jij niet mee kon gaan in zijn eigen 'gekte' en het wereldje dat hij voor zichzelf had gecreeërd.
Wat je dochter betreft: je had haar geen betere en veiligere omgeving kunnen bieden, als die ze nu heeft meis. Ik weet zeker dat jij haar alles geeft wat ze geestelijk en lichamelijk nodig heeft om op te groeien tot een waardevol en evenwichtige volwassene. En dat Iseo, doe jij en dat is een compliment waard!
Momenteel zit je een beetje in een overgangsfase hè: al het nieuwe op de opleiding, drukte, studiebelasting, reizen, nieuwe mensen en nieuwe omgeving. En dàt, terwijl in jouw hoofd de verwerking nog in volle gang is.
Geen wonder dat je af en toe even het spoor bijster bent in je hoofd, dat het door elkaar loopt en dat je er onzeker van wordt of al je keuzes wel goed zijn geweest.
Geef jezelf even de tijd om aan deze nieuwe situatie te wennen Iseo, eis niet teveel van jezelf, wroet niet naar oplossingen of antwoorden en loop niet op de tijd vooruit. Alles komt wel, als de tijd het gerijpt heeft.
Ik heb er járen over gedaan om 'het' in zoverre achter me te kunnen laten dat het me in het dagelijkse leven niet meer belemmert. Ik ken ook de periodes van verwarring, onzekerheid en twijfel of mijn interpretaties wel juist waren en of ik wel de goeie keuzes heb gemaakt.
Ik was heel jong toen het allemaal gebeurde, jij was ook heel jong toen je met hem begon. Juist op die leeftijd ben je zó beïnvloedbaar, heb je nog zo weinig levenservaring....en als je dan iemand treft die juist zo overheersend en overtuigend is (hoe verknipt dat achteraf gezien ook was)...en hoe je dan geleidelijk in zijn web gevangen wordt, in zijn ban komt...en tegelijk in de greep van angst en 'hersenspoeling'....is het niet verwonderlijk dat het zo gelopen is. Hoef je het jezelf dat niet te verwijten en je verwoed af te vragen wat je anders had kunnen doen.
Vergeet niet Iseo dat je nu, in retrospectief, terugkijkt op die periode, met de wijsheid en kennis van nù. Alles wat je nu weet en ontwikkeld hebt, wist je toen niet. De patronen en grote lijnen die je nu, terugkijkend, ziet, zag je toen niet, omdat je er middenin zat. Jong en onervaren met een man waar je hoogstwaarschijnlijk (zeker in het begin) tegenop keek en waarvan je geen flauw benul had dat diezelfde man jou mee naar beneden zou trekken. Hoe had je het ook kunnen weten? Je was jong en je had de allerbeste intenties. Geen enkele reden om je alarmsysteem te activeren, waarom zou je?
Nu ben je ouder, wijzer en door de wol geverfd. Nu staat jouw radar wèl op scherp, omdat de ervaring dat systeem goed ontwikkeld heeft. Òverontwikkeld, durf ik wel te stellen en dat heeft je veranderd, bewust gemaakt en je een andere kijk op de wereld gegeven.
Een van de nadelen van zo'n ingrijpende ervaring is dat je wéét hoe fout het kan gaan en dat je altijd alert bent om te voorkomen dat er opnieuw iets 'fout' gaat. Dat je het goed wil doen, het beste wil doen voor jezelf (en in jouw geval ook voor je dochter).
Dat maakt dat je soms twijfelt, aan je handelen, aan je (zelf)vertrouwen, aan de lijnen die je uitzet in je leven.
Maar Iseo, het gaat niet fout. Nooit meer zo erg. De beste keuze van je leven heb je al gemaakt en alle 'fouten' die je mogelijk nog maakt (want we zijn mensen nietwaar?) zijn hooguit leermomenten en herstelbaar.
Je bent zo goed bezig Iseo en ik hoop dat je dat af en toe (en steeds meer) ook voelt en ziet. En dat je soms even dat spoor kwijt bent, dat geeft niet.
Probeer het maar te accepteren, schrijf het hier van je af en laat anderen maar bevestigen wat je zelf even niet ziet.
Wees vooral mild voor jezelf, wees je eigen beste vriendin en haal je kracht uit het nù. Uit alle moedige stappen die je zet en uit de bewustheid waarmee je nu leeft en je dochter opvoedt. Uit het leven dat je nù leidt en heb vertrouwen dat de toekomst alleen nog maar beter kan worden.
Een warme knuf voor jou meis!
Met liefs van Reina
zaterdag 15 september 2007 om 09:11
Lieve Iseo (en alle anderen natuurlijk)
Het grijpt me ontzettend aan dat jij je door een ander topic, waarin relatieproblemen van een heel andere orde werden besproken, uit het veld hebt laten slaan.
Ik zeg het misschien niet goed, ik bedoel niet dat ik dat zwak vind of zo, ik bedoel dat ik dat zo erg vind. Voor jou.
Er is een heel verschil of je samenleeft met iemand waarmee je van tijd tot tijd ruzie maakt en die één keer, in een vlaag van woede, die opgewekt is onder andere door hem te achtervolgen op een plek waar hij was om rustig te worden ná (of tijdens) een conflict, zijn zelfbeheersing verliest en met een klauwhamer gooit, of een man die je structureel fysiek en psychisch overheerst.
Een heel verschil lieverd, echt......
Ook ik ben me bewust van het feit dat ik door kan gaan met zagen als mijn partner al lang klaar is met een onderwerp. Tegenwoordig loop ik weg als ik aan voel komen dat ik door ga zaniken over iets. Ik maak nauwelijks ruzie met mijn man maar als ik voel dat ik té kwaad ben en onredelijk word, ga ik even weg. Boven zitten of iets doen voor mezelf. Na een poosje ben ik dan afgekoeld en kan ik een normaal gesprek voeren, of het hele gebeuren laten rusten tot een ander moment of tot nooit want soms is het gewoon klaar na het kwaad zijn.
Maar dit gezegd en geschreven hebbende zeg ik alleen dat ik me bewust ben van het feit dat ik door kan drammen, níet dat ik daarom ruzies, klappen, geweld uitlok. Slaan is nooit goed, al kan ik me de onmacht van mensen weleens voorstellen want slaan is onmacht in de meeste gevallen. En daar zit 'm precies het verschil tussen; 1) een keer uit onmacht je zelfbeheersing verliezen en 2) structureel geweld gebruiken (fysiek én/of mentaal). De laatste categorie geweld wordt namelijk wél als machtsmiddel gebruikt en heeft niets met onmacht te maken.
Zie je het verschil? Zie je dat je geweld en geweld binnen een relatie helemaal niet met elkaar kunt vergelijken behalve dan dat je kunt zeggen dat het in beide gevallen niet goed is?
Ik hoop het.
Dikke kus,
Leo
Het grijpt me ontzettend aan dat jij je door een ander topic, waarin relatieproblemen van een heel andere orde werden besproken, uit het veld hebt laten slaan.
Ik zeg het misschien niet goed, ik bedoel niet dat ik dat zwak vind of zo, ik bedoel dat ik dat zo erg vind. Voor jou.
Er is een heel verschil of je samenleeft met iemand waarmee je van tijd tot tijd ruzie maakt en die één keer, in een vlaag van woede, die opgewekt is onder andere door hem te achtervolgen op een plek waar hij was om rustig te worden ná (of tijdens) een conflict, zijn zelfbeheersing verliest en met een klauwhamer gooit, of een man die je structureel fysiek en psychisch overheerst.
Een heel verschil lieverd, echt......
Ook ik ben me bewust van het feit dat ik door kan gaan met zagen als mijn partner al lang klaar is met een onderwerp. Tegenwoordig loop ik weg als ik aan voel komen dat ik door ga zaniken over iets. Ik maak nauwelijks ruzie met mijn man maar als ik voel dat ik té kwaad ben en onredelijk word, ga ik even weg. Boven zitten of iets doen voor mezelf. Na een poosje ben ik dan afgekoeld en kan ik een normaal gesprek voeren, of het hele gebeuren laten rusten tot een ander moment of tot nooit want soms is het gewoon klaar na het kwaad zijn.
Maar dit gezegd en geschreven hebbende zeg ik alleen dat ik me bewust ben van het feit dat ik door kan drammen, níet dat ik daarom ruzies, klappen, geweld uitlok. Slaan is nooit goed, al kan ik me de onmacht van mensen weleens voorstellen want slaan is onmacht in de meeste gevallen. En daar zit 'm precies het verschil tussen; 1) een keer uit onmacht je zelfbeheersing verliezen en 2) structureel geweld gebruiken (fysiek én/of mentaal). De laatste categorie geweld wordt namelijk wél als machtsmiddel gebruikt en heeft niets met onmacht te maken.
Zie je het verschil? Zie je dat je geweld en geweld binnen een relatie helemaal niet met elkaar kunt vergelijken behalve dan dat je kunt zeggen dat het in beide gevallen niet goed is?
Ik hoop het.
Dikke kus,
Leo
zaterdag 15 september 2007 om 11:11
Hoi Iseo,
Ik ben net ook is op dat andere topic gaan kijken. Dat is iets heel anders als daar waar jij in gezeten hebt.
Jij bent toch niet kostte wat kost doorgegaan met een ruzie waarvan je van te voren al wist dat het uit de hand kon gaan lopen?
Jij probeerde een ruzie juist te sussen! Ben je vergeten wat je hier wel eens in dit topic hebt geschreven? dat je je juist probeerde te verdedigen als je iets zei wat hem niet aan stond? Dat je al bij voorbaat je excuses maakte? Dat je al direkt probeerde de woorden te verzachten als je al dacht van, o jee...dit beoelde ik niet zo, dat je je woorden ging verklaren om zo al te proberen het terug te draaien wat je zei? Of juist dat je al van te voren wanneer je voelde dat zijn bui niet best was om zelf overdreven vrolijk te doen? Lief te doen naar hem toe terwijl je het zelf op dat moment niet zo voelde?? Omdat je de angst al voelde stormen in je lichaam? Omdat je hart al in je keel zat? Je voelsprieten waren dan al in aktie??? Is dat dan geweld uitlokken???? NEE, Iseo, dat is het niet! .....Je was jezelf juist helemaal kwijt. Het is in een gelijkwaardige relatie juist heel normaal als je jezelf kan zijn. Ook tijdens een discussie, of een ruzie. Dat je kan gaan zeuren, dat je van jezelf weet dat je wel is onredelijk kan zijn in een ruzie, is normaal, en weet je waarom? Omdat je weet dat je je toch veilig voelt bij je partner, omdat je weet dat je later als alles weer koek en ei is dat je kan zeggen, sorry hoor, ik was daarnet zo onredelijk, dat had ik niet zo moeten doen, zo door moeten zeuren. En dat je dan weet dat je partner het je niet kwalijk neemt, omdat hij onvoorwaardelijk van je houdt en dat hij je accepteert zoals je bent, met je goede en je slechte kanten.
Waarom mocht jouw ex wel zichzelf zijn bij jou?? Waarom mocht hij zijn slechte bui wel tonen en waarom jij niet? Als jij een rotbui had, mocht je dat dan laten zien aan hem? Mocht je ook wel onredelijk zijn naar hem? Je antwoord zal misschien best wel is ja zijn, maar dan met een maar erbij en die maar is, Ja, ik mocht mezelf zijn, maar!! dan tot op een zekere hoogte. Tot zijn grens! En je hebt geleerd waar zijn grens lag, maar dan ook tot op een zekere hoogte. Omdat hij niet te peilen was in zijn agressie, in zijn dominantie, in zijn macht.
Een ander heeft nooit! maar dan ook nooit! het recht om jou maar met 1 vinger nagel aan te raken om angst bij je op te wekken!
Dus Iseo, wat ik daarm mee wil zeggen. Zoek de schuld niet bij jezelf!!! Jij hebt gedaan wat in jouw vermogen lag om agressie en verbaal geweld te voorkomen!
liefs Elf
Ik ben net ook is op dat andere topic gaan kijken. Dat is iets heel anders als daar waar jij in gezeten hebt.
Jij bent toch niet kostte wat kost doorgegaan met een ruzie waarvan je van te voren al wist dat het uit de hand kon gaan lopen?
Jij probeerde een ruzie juist te sussen! Ben je vergeten wat je hier wel eens in dit topic hebt geschreven? dat je je juist probeerde te verdedigen als je iets zei wat hem niet aan stond? Dat je al bij voorbaat je excuses maakte? Dat je al direkt probeerde de woorden te verzachten als je al dacht van, o jee...dit beoelde ik niet zo, dat je je woorden ging verklaren om zo al te proberen het terug te draaien wat je zei? Of juist dat je al van te voren wanneer je voelde dat zijn bui niet best was om zelf overdreven vrolijk te doen? Lief te doen naar hem toe terwijl je het zelf op dat moment niet zo voelde?? Omdat je de angst al voelde stormen in je lichaam? Omdat je hart al in je keel zat? Je voelsprieten waren dan al in aktie??? Is dat dan geweld uitlokken???? NEE, Iseo, dat is het niet! .....Je was jezelf juist helemaal kwijt. Het is in een gelijkwaardige relatie juist heel normaal als je jezelf kan zijn. Ook tijdens een discussie, of een ruzie. Dat je kan gaan zeuren, dat je van jezelf weet dat je wel is onredelijk kan zijn in een ruzie, is normaal, en weet je waarom? Omdat je weet dat je je toch veilig voelt bij je partner, omdat je weet dat je later als alles weer koek en ei is dat je kan zeggen, sorry hoor, ik was daarnet zo onredelijk, dat had ik niet zo moeten doen, zo door moeten zeuren. En dat je dan weet dat je partner het je niet kwalijk neemt, omdat hij onvoorwaardelijk van je houdt en dat hij je accepteert zoals je bent, met je goede en je slechte kanten.
Waarom mocht jouw ex wel zichzelf zijn bij jou?? Waarom mocht hij zijn slechte bui wel tonen en waarom jij niet? Als jij een rotbui had, mocht je dat dan laten zien aan hem? Mocht je ook wel onredelijk zijn naar hem? Je antwoord zal misschien best wel is ja zijn, maar dan met een maar erbij en die maar is, Ja, ik mocht mezelf zijn, maar!! dan tot op een zekere hoogte. Tot zijn grens! En je hebt geleerd waar zijn grens lag, maar dan ook tot op een zekere hoogte. Omdat hij niet te peilen was in zijn agressie, in zijn dominantie, in zijn macht.
Een ander heeft nooit! maar dan ook nooit! het recht om jou maar met 1 vinger nagel aan te raken om angst bij je op te wekken!
Dus Iseo, wat ik daarm mee wil zeggen. Zoek de schuld niet bij jezelf!!! Jij hebt gedaan wat in jouw vermogen lag om agressie en verbaal geweld te voorkomen!
liefs Elf
zaterdag 15 september 2007 om 12:08
Goedemorgen!
Queeni
Bedankt voor je reactie. Heb er echt wat aan, ik zou eigenlijk willen zeggen, schrijf het hier op als je iets leest waar je op zou willen reageren.
* Gisteren in bed ging ik voor mezelf op een rij zetten wat ik zou zeggen als ik echt alles ging uitleggen - en nou snap ik waarom het hier vaak nachtwerk wordt
Is wel een gek idee ja, vandaag besefte ik me ook weer dat het niet zo besloten is als ik meestal denk. Vraag me af wie er nou in geinteresseerd is als je het niet hebt meegemaakt, alsof je het dan toch niet begrijpt ofzo en het niet kunt volgen. (Ook de manier van met elkaar omgaan hier, steeds bevestigen dat het okee is, dat je op kunt schrijven wat je denkt, knuffels uitdelen etc)
* Ik snap dat wel en je kunt, zelfs door emoticons heen, voelen of iets oprecht is of niet, en dat is het hier. Jullie helpen elkaar vooruit, geven elkaar de bevestiging die je soms nodig hebt, zodat je eigen basis steeds breder en steviger kan worden. Je bent van ver gekomen.
En over dat niet kunnen volgen: als ik jouw verhaal en de verhalen van de anderen hier lees, kan ik het juist heel goed volgen! Is het voor mij volkomen begrijpelijk hoe zo'n relatie zich ontrolt en 'ontwikkelt', hoe je daarin reageert en wat er met je gebeurt.
Maar goed, jij denkt dat het bijna niet anders had kunnen gaan tussen mij en ex? Zo heb ik het nog niet bekeken. Dus hoe langer ik bleef hoe dichter we kwamen bij een soort van uitkomst die al vast stond?
* Twee mensen ontmoeten elkaar en reageren op elkaar, op de enige manier die ze allebei kennen. En gaan samen een ontwikkeling in. Je had - met jouw eigen achtergrond, je karakter, wat je hebt meegekregen en wat je niet hebt meegekregen vroeger - niet anders kunnen reageren dan je deed.
Ik herken de neiging tot aanpassen. Ik doe dat ook in de meeste situaties: eerst peilen hoe een sfeer is, een stemming, en me daaraan aanpassen, in plaats van dat ik zelf de toon zet. Dat is een soort 'coping strategy' die je jezelf denk ik al heel jong aanleert en da's een lastige in combinatie met een krachtige andere persoon.
Ik denk niet dat de uitkomst al vaststond. Wel dat twee 'typen' persoonlijkheid makkelijk tot elkaar aangetrokken worden.
En dat het niet goed komt als een van de twee niet in zichzelf uiteindelijk de kracht vindt om eruit te stappen. In al je lethargie heb je dat toch gedaan, en pfff hoe geweldig is dat! Je kunt weer een andere kant van het leven gaan verkennen, een kant die je nog niet zo goed kende, samen met je dochter en alle nieuwe mensen die je ontmoet. En vooral met jezelf.
Het was wel echt fout gegaan, want ik herken mezelf echt niet terug van die laatste maanden samen, was helemaal een dwaas. En ex wilde met mij weg uit NL, weg van hier, van met wie we eventueel nog verbonden waren.
Hij was altijd bezig met dat we compleet los moesten zijn.
* Ik denk dat we als mensen uiteindelijk allemaal hetzelfde zoeken. Ieder op z'n eigen manier. En zijn manier was niet gezond.
* Mijn ex was eigenlijk een klein jongetje dat gered wilde worden. En ik moest dat doen! En dat wilde ik ook wel, maar hoe? Ik wist niet eens hoe ik mezelf moest redden! Hij moest altijd alles maar opknappen, de kar trekken - kon ik dat niet eens van hem overnemen? Nee, dat kon ik niet. Niet in die omstandigheden, in ieder geval.
We zochten dingen bij elkaar - ik ook bij hem - die we elkaar niet konden geven. Dingen die je in jezelf moet zoeken als je ze niet hebt meegekregen vroeger. Het gevoel dat je goed en geliefd bent zoals je bent. De zekerheid dat je mag zijn wie je bent.
Hij zág het wel in mij, die persoon die ik kon zijn! (En de persoon die hem kon redden, dus.) Maar ik was die persoon niet. Wij konden niet van elkaar houden om wie de ander echt was, dat was te moeilijk. Omdat we niet genoeg van onszelf hielden.
Jouw twee relaties, lijken die dan ook op elkaar?
En hoe vond je jezelf terug?[/quote]
* Met mijn 1e ex ben ik wel maatjes, die blijft altijd een plekje in m'n hart houden. Met de 2e, over wie ik het net had, is dat anders. Zal nooit een vriend kunnen worden en ik blijf gevoelig voor hem - wel steeds ietsje ongevoeliger, hoe meer ik mezelf word, maar toch.
* Ik ging weer langzaam de dingen doen die ik altijd al leuk had gevonden, maar die ik opzij had gezet in de relatie. Dingen die bij mij passen, bij mij horen. En ik merkte dat ik in zijn tempo had geleefd, dat veel hoger ligt dan het mijne. Dat was zo gek om te merken. Ik was dingen van mij echt kwijtgeraakt.
Het kost tijd. Denk aan je dromen als klein meisje, wat je toen leuk vond, denk aan wat je blij maakt, en geef die dingen een plek in je leven. Die dingen zijn goed voor jou. Zo vind je jezelf steeds meer terug.
Ik zal voor nu even stoppen, (vind dit zo'n lieve smiley)
goed weekend
(f)
Queeni
Queeni
Bedankt voor je reactie. Heb er echt wat aan, ik zou eigenlijk willen zeggen, schrijf het hier op als je iets leest waar je op zou willen reageren.
* Gisteren in bed ging ik voor mezelf op een rij zetten wat ik zou zeggen als ik echt alles ging uitleggen - en nou snap ik waarom het hier vaak nachtwerk wordt
Is wel een gek idee ja, vandaag besefte ik me ook weer dat het niet zo besloten is als ik meestal denk. Vraag me af wie er nou in geinteresseerd is als je het niet hebt meegemaakt, alsof je het dan toch niet begrijpt ofzo en het niet kunt volgen. (Ook de manier van met elkaar omgaan hier, steeds bevestigen dat het okee is, dat je op kunt schrijven wat je denkt, knuffels uitdelen etc)
* Ik snap dat wel en je kunt, zelfs door emoticons heen, voelen of iets oprecht is of niet, en dat is het hier. Jullie helpen elkaar vooruit, geven elkaar de bevestiging die je soms nodig hebt, zodat je eigen basis steeds breder en steviger kan worden. Je bent van ver gekomen.
En over dat niet kunnen volgen: als ik jouw verhaal en de verhalen van de anderen hier lees, kan ik het juist heel goed volgen! Is het voor mij volkomen begrijpelijk hoe zo'n relatie zich ontrolt en 'ontwikkelt', hoe je daarin reageert en wat er met je gebeurt.
Maar goed, jij denkt dat het bijna niet anders had kunnen gaan tussen mij en ex? Zo heb ik het nog niet bekeken. Dus hoe langer ik bleef hoe dichter we kwamen bij een soort van uitkomst die al vast stond?
* Twee mensen ontmoeten elkaar en reageren op elkaar, op de enige manier die ze allebei kennen. En gaan samen een ontwikkeling in. Je had - met jouw eigen achtergrond, je karakter, wat je hebt meegekregen en wat je niet hebt meegekregen vroeger - niet anders kunnen reageren dan je deed.
Ik herken de neiging tot aanpassen. Ik doe dat ook in de meeste situaties: eerst peilen hoe een sfeer is, een stemming, en me daaraan aanpassen, in plaats van dat ik zelf de toon zet. Dat is een soort 'coping strategy' die je jezelf denk ik al heel jong aanleert en da's een lastige in combinatie met een krachtige andere persoon.
Ik denk niet dat de uitkomst al vaststond. Wel dat twee 'typen' persoonlijkheid makkelijk tot elkaar aangetrokken worden.
En dat het niet goed komt als een van de twee niet in zichzelf uiteindelijk de kracht vindt om eruit te stappen. In al je lethargie heb je dat toch gedaan, en pfff hoe geweldig is dat! Je kunt weer een andere kant van het leven gaan verkennen, een kant die je nog niet zo goed kende, samen met je dochter en alle nieuwe mensen die je ontmoet. En vooral met jezelf.
Het was wel echt fout gegaan, want ik herken mezelf echt niet terug van die laatste maanden samen, was helemaal een dwaas. En ex wilde met mij weg uit NL, weg van hier, van met wie we eventueel nog verbonden waren.
Hij was altijd bezig met dat we compleet los moesten zijn.
* Ik denk dat we als mensen uiteindelijk allemaal hetzelfde zoeken. Ieder op z'n eigen manier. En zijn manier was niet gezond.
* Mijn ex was eigenlijk een klein jongetje dat gered wilde worden. En ik moest dat doen! En dat wilde ik ook wel, maar hoe? Ik wist niet eens hoe ik mezelf moest redden! Hij moest altijd alles maar opknappen, de kar trekken - kon ik dat niet eens van hem overnemen? Nee, dat kon ik niet. Niet in die omstandigheden, in ieder geval.
We zochten dingen bij elkaar - ik ook bij hem - die we elkaar niet konden geven. Dingen die je in jezelf moet zoeken als je ze niet hebt meegekregen vroeger. Het gevoel dat je goed en geliefd bent zoals je bent. De zekerheid dat je mag zijn wie je bent.
Hij zág het wel in mij, die persoon die ik kon zijn! (En de persoon die hem kon redden, dus.) Maar ik was die persoon niet. Wij konden niet van elkaar houden om wie de ander echt was, dat was te moeilijk. Omdat we niet genoeg van onszelf hielden.
Jouw twee relaties, lijken die dan ook op elkaar?
En hoe vond je jezelf terug?[/quote]
* Met mijn 1e ex ben ik wel maatjes, die blijft altijd een plekje in m'n hart houden. Met de 2e, over wie ik het net had, is dat anders. Zal nooit een vriend kunnen worden en ik blijf gevoelig voor hem - wel steeds ietsje ongevoeliger, hoe meer ik mezelf word, maar toch.
* Ik ging weer langzaam de dingen doen die ik altijd al leuk had gevonden, maar die ik opzij had gezet in de relatie. Dingen die bij mij passen, bij mij horen. En ik merkte dat ik in zijn tempo had geleefd, dat veel hoger ligt dan het mijne. Dat was zo gek om te merken. Ik was dingen van mij echt kwijtgeraakt.
Het kost tijd. Denk aan je dromen als klein meisje, wat je toen leuk vond, denk aan wat je blij maakt, en geef die dingen een plek in je leven. Die dingen zijn goed voor jou. Zo vind je jezelf steeds meer terug.
Ik zal voor nu even stoppen, (vind dit zo'n lieve smiley)
goed weekend
(f)
Queeni
zaterdag 15 september 2007 om 13:09
Queeni je hebt me aan het denken gezet
Ik heb ook eens nagedacht over mijn relaties...
Met de vader van mijn dochter heb ik nog best een goed contact..
Het was wel een bazig type maar geweld is er in die relatie nooit geweest...
Hij heeft heel vaak tegen mij gezegd je hoeft niet altijd alles te doen wat een ander van je wil om maar aardig gevonden te worden.
Je hoeft niet altijd te zeggen wat een ander graag wil horen..
Wees toch eens jezelf...
Nu ik daar zo over nadenk zie ik dat hij gelijk had..
Ik deed altijd wat een ander wilde omdat ik zo graag aardig gevonden wilde worden,ik pastte mij altijd aan anderen aan...
Ik had het daar gisteren met hem nog over toen hij onze dochter kwam halen...
Ik zei toen dat ik het idee had dat ik voor niemand echt belangrijk was en wat hij toen zei raakte mij heel diep..
Hij zei: En waarom maak jij jezelf niet eens belangrijk dan?
Hij zei ook dat hij tegen het laatst van onze relatie geen enkel respect meer voor mij over had omdat ik altijd maar weer door iedereen over mij heen liet lopen en ja OOK door hem..
Op dit moment weet ik niet eens meer wie ik nou echt ben of wat ik wil en wat ik leuk vind..
Ik heb dat nooit geweten want ik heb eigenlijk van kinds af aan gedaan wat anderen wilden alleen heb ik dat tot nu toe nooit zo gezien...
Nu eerst maar even boodschappen doen en een frisse neus halen met zoon...
Ik heb ook eens nagedacht over mijn relaties...
Met de vader van mijn dochter heb ik nog best een goed contact..
Het was wel een bazig type maar geweld is er in die relatie nooit geweest...
Hij heeft heel vaak tegen mij gezegd je hoeft niet altijd alles te doen wat een ander van je wil om maar aardig gevonden te worden.
Je hoeft niet altijd te zeggen wat een ander graag wil horen..
Wees toch eens jezelf...
Nu ik daar zo over nadenk zie ik dat hij gelijk had..
Ik deed altijd wat een ander wilde omdat ik zo graag aardig gevonden wilde worden,ik pastte mij altijd aan anderen aan...
Ik had het daar gisteren met hem nog over toen hij onze dochter kwam halen...
Ik zei toen dat ik het idee had dat ik voor niemand echt belangrijk was en wat hij toen zei raakte mij heel diep..
Hij zei: En waarom maak jij jezelf niet eens belangrijk dan?
Hij zei ook dat hij tegen het laatst van onze relatie geen enkel respect meer voor mij over had omdat ik altijd maar weer door iedereen over mij heen liet lopen en ja OOK door hem..
Op dit moment weet ik niet eens meer wie ik nou echt ben of wat ik wil en wat ik leuk vind..
Ik heb dat nooit geweten want ik heb eigenlijk van kinds af aan gedaan wat anderen wilden alleen heb ik dat tot nu toe nooit zo gezien...
Nu eerst maar even boodschappen doen en een frisse neus halen met zoon...
zaterdag 15 september 2007 om 14:03
Allereerst, fijn dat je er weer bent Eleonora
Er is veel geschreven. Veel om op te reageren.
Ik begrijp wat het verschil is tussen het voorbeeld van dat andere topic en hoe mijn relatie was.
Maar dat neemt niet weg dat het voor mijn ex de waarheid was op die momenten dat hij gek van mij werd.
Hij voelde zich bedreigd, sloeg wild om zich heen. Als in het nauw gedreven, precies dat toch?
Ik zal proberen een duidelijker voorbeeld te geven.
De dagen dat het goed leek, waren niet alleen voor mij om aan vast te houden, ik denk ook voor mijn ex.
De voorzichtige manier van mij om te bewegen, af te tasten, hem te benaderen wekte bij hem frustratie op.
Dat je dus de reactie krijgt niet op de verdedigende woorden, de inhoud van wat je zegt, maar door de manier waarop je jezelf probeert te verdedigen, bang en lichtelijk wanhopig.
Misschien wel juist omdat hij zelf dat ook niet wilde, zichzelf zo zien als het ware in de spiegel die ik hem onbedoeld voorhield.
Hij wilde iemand met pit, niet een voorzichtig bang vrouwtje met veel schrik. Dus ik paste me daar ook weer aan aan, tenminste probeerde dat.
En dit alles gaat nog steeds zo dat ik dat nu pas kan zien, inderdaad wat Reina zegt, met wat ik nu weet en kan terugzien.
Ik zag toen de patronen niet, zag niet wat er gebeurde.
De vraag bij mij is heel erg waarom ik bezig bleef aan dat onbegonnen werk om maar iemand te zijn die ik niet was. Elke reactie inhouden om maar een andere reactie te geven die wel paste in dat moment. En dat gaat van hele kleine beweginkjes tot dat wat je zegt, alles telt mee.
Waarom had ik niet dat wat die andere vrouwen die op het andere topic reageren wel lijken te hebben, een soort weten wie ze zijn vanbinnen wat niet zomaar omver te krijgen is?
Weten wat van jou is, waar dat van de ander begint, wat je niet hoeft aan te nemen.
Het was een machtsmiddel, zijn manier van druk uitoefenen, geweld gebruiken, dat begrijp ik. Maar waarom het zo moest is echt niet te begrijpen voor me.
Ik weet dat het niet goed met mij ging, en de relatie begon ook nog eens heftig, details die ik niet echt kan vertellen wegens herkenbaarheid. Ik wist het niet meer, wist alleen dat ik zo graag ergens bij, bij iemand wilde horen.
En nog steeds.
Annemoon, het is nog steeds dat ik zo bang ben voor afwijzing. Voel me er buiten staan. Ik wil nu graag bij de kant horen die mijn ex altijd bekritiseerde, waar hij van weg wilde, waar hij ons van los wilde maken. Ik wil deel uitmaken van de maatschappij, wil bij mijn familie horen.
Maar zo voelt het nog niet.
Is alsof ik er nog tussen zweef.
Ik kijk naar mijn klasgenoten en zij hebben nu de leeftijd waarop ik toen al een paar jaar met mijn ex samen leefde. Was ik ook zo als hoe zij nu zijn? Voel me oud als ik naar ze kiijk, moe en veel te serieus. Maar tegelijk hebben zij meer ervaring, kom ik net kijken in hun wereld.
Ex en ik leefden echt weg van alles, ik werkte ook veel op rare tijden, wij hadden geen tv, geen internet. Gingen de laatste jaren bijna niet meer weg. Ik sprak heel weinig mensen, voelde me totaal vervreemd van alles. Ik liep in de avonduren over straat als ik niet naar huis durfde na gedoe, en keek bij mensen thuis naar binnen, dat waar we hier al eens eerder over spraken.
En dat gevoel is er nog.
De reacties op dat adere topic doen zeer omdat ze me ergens op wijzen bij mezelf.
Omdat anderen ergens zijn waar ik nog niet ben en ik daar op gewezen word en het lijkt alsof ik dat nooit kan bereiken.
Dat is wat ik bedoel met dat ik het zo persoonlijk aanneem. Ik moet er verder door komen,
nogmaals, alsof ik alles nu vastgrijp wat me verder kan brengen omdat ik helemaal gek word van hoe het nu gaat.
Voel me niet veilig, voel me niet goed.
Ik ben nog steeds bang voor mijn ex, maar vooral voel ik me onveilig omdat ik mezelf zo snel kwijt lijk te raken.
Die onzekerheid van hoe het er nu voor staat, van dat ik niet weet hoe ik nu met alles om moet gaan, en dat verleden wat een zootje is, en de toekomst die open ligt. Ik weet het niet.
Er is veel geschreven. Veel om op te reageren.
Ik begrijp wat het verschil is tussen het voorbeeld van dat andere topic en hoe mijn relatie was.
Maar dat neemt niet weg dat het voor mijn ex de waarheid was op die momenten dat hij gek van mij werd.
Hij voelde zich bedreigd, sloeg wild om zich heen. Als in het nauw gedreven, precies dat toch?
Ik zal proberen een duidelijker voorbeeld te geven.
De dagen dat het goed leek, waren niet alleen voor mij om aan vast te houden, ik denk ook voor mijn ex.
De voorzichtige manier van mij om te bewegen, af te tasten, hem te benaderen wekte bij hem frustratie op.
Dat je dus de reactie krijgt niet op de verdedigende woorden, de inhoud van wat je zegt, maar door de manier waarop je jezelf probeert te verdedigen, bang en lichtelijk wanhopig.
Misschien wel juist omdat hij zelf dat ook niet wilde, zichzelf zo zien als het ware in de spiegel die ik hem onbedoeld voorhield.
Hij wilde iemand met pit, niet een voorzichtig bang vrouwtje met veel schrik. Dus ik paste me daar ook weer aan aan, tenminste probeerde dat.
En dit alles gaat nog steeds zo dat ik dat nu pas kan zien, inderdaad wat Reina zegt, met wat ik nu weet en kan terugzien.
Ik zag toen de patronen niet, zag niet wat er gebeurde.
De vraag bij mij is heel erg waarom ik bezig bleef aan dat onbegonnen werk om maar iemand te zijn die ik niet was. Elke reactie inhouden om maar een andere reactie te geven die wel paste in dat moment. En dat gaat van hele kleine beweginkjes tot dat wat je zegt, alles telt mee.
Waarom had ik niet dat wat die andere vrouwen die op het andere topic reageren wel lijken te hebben, een soort weten wie ze zijn vanbinnen wat niet zomaar omver te krijgen is?
Weten wat van jou is, waar dat van de ander begint, wat je niet hoeft aan te nemen.
Het was een machtsmiddel, zijn manier van druk uitoefenen, geweld gebruiken, dat begrijp ik. Maar waarom het zo moest is echt niet te begrijpen voor me.
Ik weet dat het niet goed met mij ging, en de relatie begon ook nog eens heftig, details die ik niet echt kan vertellen wegens herkenbaarheid. Ik wist het niet meer, wist alleen dat ik zo graag ergens bij, bij iemand wilde horen.
En nog steeds.
Annemoon, het is nog steeds dat ik zo bang ben voor afwijzing. Voel me er buiten staan. Ik wil nu graag bij de kant horen die mijn ex altijd bekritiseerde, waar hij van weg wilde, waar hij ons van los wilde maken. Ik wil deel uitmaken van de maatschappij, wil bij mijn familie horen.
Maar zo voelt het nog niet.
Is alsof ik er nog tussen zweef.
Ik kijk naar mijn klasgenoten en zij hebben nu de leeftijd waarop ik toen al een paar jaar met mijn ex samen leefde. Was ik ook zo als hoe zij nu zijn? Voel me oud als ik naar ze kiijk, moe en veel te serieus. Maar tegelijk hebben zij meer ervaring, kom ik net kijken in hun wereld.
Ex en ik leefden echt weg van alles, ik werkte ook veel op rare tijden, wij hadden geen tv, geen internet. Gingen de laatste jaren bijna niet meer weg. Ik sprak heel weinig mensen, voelde me totaal vervreemd van alles. Ik liep in de avonduren over straat als ik niet naar huis durfde na gedoe, en keek bij mensen thuis naar binnen, dat waar we hier al eens eerder over spraken.
En dat gevoel is er nog.
De reacties op dat adere topic doen zeer omdat ze me ergens op wijzen bij mezelf.
Omdat anderen ergens zijn waar ik nog niet ben en ik daar op gewezen word en het lijkt alsof ik dat nooit kan bereiken.
Dat is wat ik bedoel met dat ik het zo persoonlijk aanneem. Ik moet er verder door komen,
nogmaals, alsof ik alles nu vastgrijp wat me verder kan brengen omdat ik helemaal gek word van hoe het nu gaat.
Voel me niet veilig, voel me niet goed.
Ik ben nog steeds bang voor mijn ex, maar vooral voel ik me onveilig omdat ik mezelf zo snel kwijt lijk te raken.
Die onzekerheid van hoe het er nu voor staat, van dat ik niet weet hoe ik nu met alles om moet gaan, en dat verleden wat een zootje is, en de toekomst die open ligt. Ik weet het niet.
zaterdag 15 september 2007 om 14:53
Lieve allemaal,
gisterenavond gaf onze internetverbinding het opeens op en sinds net zijn we weer online... jee, ik had nooit gedacht internet in slechts een paar uurtjes zó te kunnen missen!
Wat hebben jullie veel geschreven, ik moet zo weg dus kan niet alles helemaal goed doorlezen, dat ga ik vanavond doen.
Liefs voor jullie allemaal!
gisterenavond gaf onze internetverbinding het opeens op en sinds net zijn we weer online... jee, ik had nooit gedacht internet in slechts een paar uurtjes zó te kunnen missen!
Wat hebben jullie veel geschreven, ik moet zo weg dus kan niet alles helemaal goed doorlezen, dat ga ik vanavond doen.
Liefs voor jullie allemaal!
zaterdag 15 september 2007 om 14:59
.... nog even heel in het kort:
Dubio, ik denk aan je
Queeni, wat fijn, weer een nieuw iemand erbij en wat schrijf je goed en duidelijk!
Zon, Annemoon, Elfje, Superstar
Wat een lieve reacties van Eleonora, ReinaAzura, Jaschenca (luister naar wat ze zeggen hoor, Iseo! )
Iseo, ik hoop dat je kleine meid zich vandaag weer wat beter voelt, heeeeeeel dikke knuffel voor jou en voor haar....
Dubio, ik denk aan je
Queeni, wat fijn, weer een nieuw iemand erbij en wat schrijf je goed en duidelijk!
Zon, Annemoon, Elfje, Superstar
Wat een lieve reacties van Eleonora, ReinaAzura, Jaschenca (luister naar wat ze zeggen hoor, Iseo! )
Iseo, ik hoop dat je kleine meid zich vandaag weer wat beter voelt, heeeeeeel dikke knuffel voor jou en voor haar....
zaterdag 15 september 2007 om 15:06
Iseo je onzekerheid is te begrijpen ik denk dat we hier allemaal wel enige angst voor de toekomst hebben..
Je verleden kun je niet meer veranderen maar de toekomst gelukkig nog wel...
Je bent uit die foute relatie gestapt en je gaat weer naar school en dat zie ik toch echt als eerste stapjes naar een toekomst waarin jij de baas bent over je eigen leven en jij bepaalt hoe jij wilt dat je toekomst is..
Je verleden kun je niet meer veranderen maar de toekomst gelukkig nog wel...
Je bent uit die foute relatie gestapt en je gaat weer naar school en dat zie ik toch echt als eerste stapjes naar een toekomst waarin jij de baas bent over je eigen leven en jij bepaalt hoe jij wilt dat je toekomst is..
