Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 17 september 2007 om 17:18
Iseo,
Zou het kunnen zijn dat het je zo raakt, omdat het hetzelfde is als hoe het in jouw relatie ging?
Dat jij verantwoordelijk wordt gesteld voor het wangedrag van een ander.
Mamzelle, ik schrok trouwens wel van dat stukje wat je schreef over dat jij ook dader bent en hoe jij met je kinderen omgaat. Weet ook niet zo goed wat daarop te zeggen, maar kan mij niet voorstellen dat jij zo wilt zijn.
Hoe pak je dit aan, om te veranderen? (wat je naar ik aanneem ook wilt)
Zou het kunnen zijn dat het je zo raakt, omdat het hetzelfde is als hoe het in jouw relatie ging?
Dat jij verantwoordelijk wordt gesteld voor het wangedrag van een ander.
Mamzelle, ik schrok trouwens wel van dat stukje wat je schreef over dat jij ook dader bent en hoe jij met je kinderen omgaat. Weet ook niet zo goed wat daarop te zeggen, maar kan mij niet voorstellen dat jij zo wilt zijn.
Hoe pak je dit aan, om te veranderen? (wat je naar ik aanneem ook wilt)
maandag 17 september 2007 om 17:25
Pfoeh Jolantje, da's niet best. Ook gevaarlijk voor jouw moeder denk ik, als ze niet meer ingeeft aan hem kan 'ie gewelddadig naar haar worden.
Ik denk dat je zelf heel stellig kunt zeggen dat jij niet van plan bent bij haar te komen als hij daar is. Bewaak je eigen grenzen. Ook je zoon zal dit begrijpen, heeft geen keuze anyway.
Rafaella, ik slik medicatie en ga a.s. donderdag beginnen aan een behandeling bij het ggz. Verder probeer ik zoveel mogelijk escalaties te voorkomen, met de medicatie lukt dit aardig, maar helemaal 'aanvalsvrij' ben ik ook weer niet.
Ik denk dat je zelf heel stellig kunt zeggen dat jij niet van plan bent bij haar te komen als hij daar is. Bewaak je eigen grenzen. Ook je zoon zal dit begrijpen, heeft geen keuze anyway.
Rafaella, ik slik medicatie en ga a.s. donderdag beginnen aan een behandeling bij het ggz. Verder probeer ik zoveel mogelijk escalaties te voorkomen, met de medicatie lukt dit aardig, maar helemaal 'aanvalsvrij' ben ik ook weer niet.
maandag 17 september 2007 om 18:51
Dubio , helaas bedoeld Jolantje wél haar eigen moeder. : (
Mamz wat gaat die behandeling inhouden, weet je daar al iets van ?
En Lemmy ,
het is precies zoals jij zegt : wij begrijpen heel veel van elkaar hier en daarom hoop ik ook dat ieder van ons blijft zeggen wat ze wil en op het hart heeft want wij zijn er voor elkaar . ; )
Mamz wat gaat die behandeling inhouden, weet je daar al iets van ?
En Lemmy ,
het is precies zoals jij zegt : wij begrijpen heel veel van elkaar hier en daarom hoop ik ook dat ieder van ons blijft zeggen wat ze wil en op het hart heeft want wij zijn er voor elkaar . ; )
maandag 17 september 2007 om 18:59
Ik schreeuw in elk geval. En soms haal ik uit. Blauwe plekken alleen op de ziel. Ik ga inderdaad hiervoor in behandeling bij het ggz.
Mishandelen is een groot woord. Feit is dat ik niet tevreden ben over mezelf als moeder, een beroerd temperament en ik zwabber tussen laat maar gaan en absolute controle.
Ik weet nog niet wat de behandeling gaat inhouden. Gebaseerd op het verleden denk ik dat het gedragstherapie wordt, met als insteek de vier g's gebeurtenis, gedrag, gedachten, gevoel. Ik ben er in het verleden door energiegebrek niet mee aangevangen en dit keer moet het wel raak zijn. Geen energiegebrek als excuus meer in elk geval.
Mishandelen is een groot woord. Feit is dat ik niet tevreden ben over mezelf als moeder, een beroerd temperament en ik zwabber tussen laat maar gaan en absolute controle.
Ik weet nog niet wat de behandeling gaat inhouden. Gebaseerd op het verleden denk ik dat het gedragstherapie wordt, met als insteek de vier g's gebeurtenis, gedrag, gedachten, gevoel. Ik ben er in het verleden door energiegebrek niet mee aangevangen en dit keer moet het wel raak zijn. Geen energiegebrek als excuus meer in elk geval.
maandag 17 september 2007 om 19:48
Mamz ik schrik nogal van je verhaal....
Maar ook ik kan mij niet voorstellen dat jij zo wilt zijn en ik vind dat je een dikke pluim verdient dat je hulp hebt gezocht en er iets aan gaat doen...
Maar je kinderen krijgen die ook hulp?
Is dit ietsvan de laatste tijd of ben je eigenlijk altijd al zo geweest.
Het valt natuurlijk ook niet mee om altijd overal alleen voor te staan dat herken ik maar al te goed...
Mijn dochter gaat dan wel om de week en in de vakanties naar haar vader maar mijn zoontje is er wel altijd...
Ik heb het daar ook wel eens moeilijk mee hoor dat ik weinig tijd heb om een beetje op te laden...
En ja ik heb er ook wel eens even genoeg van en ben dan wat minder vriendelijk tegen mijn kinderen dan ik wil zijn...
Dat heeft dan niet eens zoveel met de kinderen te maken maar het is alles in zijn geheel...
Ik heb maandagochtend een afspraak bij de huisarts want ik denk niet dat ik in mijn eentje de boel op een rijtje krijg...
Maar ook ik kan mij niet voorstellen dat jij zo wilt zijn en ik vind dat je een dikke pluim verdient dat je hulp hebt gezocht en er iets aan gaat doen...
Maar je kinderen krijgen die ook hulp?
Is dit ietsvan de laatste tijd of ben je eigenlijk altijd al zo geweest.
Het valt natuurlijk ook niet mee om altijd overal alleen voor te staan dat herken ik maar al te goed...
Mijn dochter gaat dan wel om de week en in de vakanties naar haar vader maar mijn zoontje is er wel altijd...
Ik heb het daar ook wel eens moeilijk mee hoor dat ik weinig tijd heb om een beetje op te laden...
En ja ik heb er ook wel eens even genoeg van en ben dan wat minder vriendelijk tegen mijn kinderen dan ik wil zijn...
Dat heeft dan niet eens zoveel met de kinderen te maken maar het is alles in zijn geheel...
Ik heb maandagochtend een afspraak bij de huisarts want ik denk niet dat ik in mijn eentje de boel op een rijtje krijg...
maandag 17 september 2007 om 20:15
Ben altijd zo geweest, in elk geval sinds ik kinderen heb. Ben altijd voor mijn gevoel alleen ervoorgestaan, dat ook.
Er is me gevraagd of ik accoord zou zijn met hulp aan de kinderen. Ja. Weet niet of ze dat ook feitelijk willen gaan aanbieden. In het gesprek van donderdag zou ik eigenlijk te weten moeten komen wat ze mij/ons gaan aanbieden en vervolgens start de behandeling. Dit is het eerste gesprek sinds juni, en de aanmelding is al van december of januari.
Niet ernstig genoeg voor AMK of Jeugdzorg en toch kan ik een slecht stempel op die kinderen drukken, door mijn persoonlijkheid.
Ik hoop ook dat ik op één of andere manier leer omgaan met me zelf zonder dat de kinderen last van me hebben.
Suups, goed dat je naar je huisarts gaat. Zie boven... het kan nog wel eens een tijd gaan duren voordat je echt hulp krijgt. Misschien wel maatschappelijk werk, dat gaat sneller.
Er is me gevraagd of ik accoord zou zijn met hulp aan de kinderen. Ja. Weet niet of ze dat ook feitelijk willen gaan aanbieden. In het gesprek van donderdag zou ik eigenlijk te weten moeten komen wat ze mij/ons gaan aanbieden en vervolgens start de behandeling. Dit is het eerste gesprek sinds juni, en de aanmelding is al van december of januari.
Niet ernstig genoeg voor AMK of Jeugdzorg en toch kan ik een slecht stempel op die kinderen drukken, door mijn persoonlijkheid.
Ik hoop ook dat ik op één of andere manier leer omgaan met me zelf zonder dat de kinderen last van me hebben.
Suups, goed dat je naar je huisarts gaat. Zie boven... het kan nog wel eens een tijd gaan duren voordat je echt hulp krijgt. Misschien wel maatschappelijk werk, dat gaat sneller.
maandag 17 september 2007 om 20:57
Maatschappelijk werk zal ik zeker onthouden zeker als ik lees hoelang jij al moet wachten...
Ik vind dat ik iig iets moet doen want dat ik het in mijn eentje niet ga redden...
Ik hoop mamz dat er straks wat duidelijkheid voor je komt over hoe het nu verder moet en dat jullie hulp krijgen...
Je moet toch zelf ook wel eens bang zijn dat er een moment komt dat je zo boos word dat het uit de hand loopt...
Maar nogmaals het valt ook niet mee om er altijd alleen voor te staan en ja daarvan raak je best eens geiriteerd...
En je bent eigenlijk niet zo je bent zo geworden door alle klotendingen die je zijn overkomen...
Iseo en anderen hoe gaat het met jullie?
Ik vind dat ik iig iets moet doen want dat ik het in mijn eentje niet ga redden...
Ik hoop mamz dat er straks wat duidelijkheid voor je komt over hoe het nu verder moet en dat jullie hulp krijgen...
Je moet toch zelf ook wel eens bang zijn dat er een moment komt dat je zo boos word dat het uit de hand loopt...
Maar nogmaals het valt ook niet mee om er altijd alleen voor te staan en ja daarvan raak je best eens geiriteerd...
En je bent eigenlijk niet zo je bent zo geworden door alle klotendingen die je zijn overkomen...
Iseo en anderen hoe gaat het met jullie?
maandag 17 september 2007 om 21:30
hallo, heb net even bijgelezen. Mamzelle: hartstikke goed dat je hier voor je problemen durft uit te komen! En vooral, dat je er iets aan gaat doen, heel veel succes hiermee. Het is gewoon triest dat je zo lang op hulp moet wachten, zeker als je er ook nog zelf om vraagt. De stap is al zo groot, dat je hulp vraagt op het moment dat het echt nodig is, en dan nog moet je máánden wachten (tenminste: dat is mijn ervaring, en ik denk van meerderen...). En als je dan hulp krijgt, kost het nog een hele tijd eer het gedrag dat erin is geslopen weer terug te draaien.... Mamzelle, ik wens je heel veel succes met alles, en dat je de moed niet laat zakken!!
En ja, Superstar, het maatschappelijk werk kan, als je een goed iemand treft, je heel goed helpen, heb hier zelf ook veel aan gehad...
Groetjes,
Nicole
En ja, Superstar, het maatschappelijk werk kan, als je een goed iemand treft, je heel goed helpen, heb hier zelf ook veel aan gehad...
Groetjes,
Nicole
dinsdag 18 september 2007 om 08:05
Ik vind het heel moeilijkl te begrijpen wat mijn moeder gedaan heeft. Mij best wel pijn gedaan hiermee. Ze weet dat ik nog steeds bang voor hem ben, en dat ik niet met hem geconfronteerd met hem wil worden. Ze wist hoe ik ging reageren anders had ze me wel verteld dat hij bij haar was..Nou en ik was er zondag bijna nog gewoon zomaar langs gegaan...
dinsdag 18 september 2007 om 08:35
Hé lieve Mamz,
Hoe is het met jou? Fijn dat je hulp krijgt met de opvoeding van je kinderen. Ik herken veel in wat je schrijft. En toch beschouw ik mezelf als een heel goede moeder. Mijn kinderen zijn echt heel blij met me Maar ook ik verlies wel eens de controle over mezelf als ik onder te veel spanning sta. Dan schreeuw ik ook tegen ze, ga ik soms met dingen gooien (niet naar de kinderen hoor). Ik ben op die momenten echt niet trots op mezelf. Ik kan het dan gewoon niet aan, daar ben ik heel eerlijk in. Ook tegenover de kinderen, ik bied altijd mijn excuses aan als ik lelijk heb gedaan en probeer uit te leggen waar dat door kwam (een reden die buiten hen gelegen is). Nee, een goed voorbeeld is het niet en wie weet drukt het wel een "slecht stempel" op ze. Maar weet je wat? Ik ben ook maar een mens.
Jij ook Mamz. Je bent een mens, met goede en slechte kanten. Een mens dat in haar leven heel veel voor haar kiezen heeft gekregen. Ik vind dat je het zo ontzettend goed doet. Ik hoop dat iemand dat wel eens tegen je zegt. Zelf doe je dat volgens mij niet. Ik vind het zo jammer dat je zo negatief praat over je moederschap, dat is echt onterecht. Je werkt jezelf er ook mee tegen naar mijn gevoel. Ik denk dat ze in die behandeling vooral moeten kijken naar jouw gevoel van eigenwaarde, je leren trots te worden op jezelf en hoe je je kinderen opvoedt en verzorgt.
Ik hoop niet dat de uitspraak van een "slechte stempel drukken" uit de hoek van de hulpverlening kwam. Ik geloof daar namelijk helemaal niks van - in jouw geval dan. Ik heb het opvoeden van kinderen wel eens horen vergelijken met het maken van een quilt. Er kunnen lelijke stukjes stof tussen zitten (de momenten waarop je het minder goed doet) maar uiteindelijk krijg je toch een heel mooi totaalbeeld, waarin die lelijke stukjes helemaal niet meer opvallen. Zo zie ik het ook en zo relativeer ik ook mijn eigen uitvallen. Er staan zo veel goede momenten tegenover waarop ik er echt ben voor mijn kinderen. De basis is goed.
Meid, Iseo schreef het ook al: het is gewoon klote om er als ouder alleen voor te staan. Je moet niet uitvlakken wat dat van je vergt. Ik vind al met al dat we het erg goed doen. Jij ook Mamz!
Weten de hulpverleners van je andere kinderen? Het lijkt me wel een essentieel gegeven waar ze van op de hoogte moeten zijn.
liefs!
dubio
PS Heb je straks tijd voor een bakkie?
Hoe is het met jou? Fijn dat je hulp krijgt met de opvoeding van je kinderen. Ik herken veel in wat je schrijft. En toch beschouw ik mezelf als een heel goede moeder. Mijn kinderen zijn echt heel blij met me Maar ook ik verlies wel eens de controle over mezelf als ik onder te veel spanning sta. Dan schreeuw ik ook tegen ze, ga ik soms met dingen gooien (niet naar de kinderen hoor). Ik ben op die momenten echt niet trots op mezelf. Ik kan het dan gewoon niet aan, daar ben ik heel eerlijk in. Ook tegenover de kinderen, ik bied altijd mijn excuses aan als ik lelijk heb gedaan en probeer uit te leggen waar dat door kwam (een reden die buiten hen gelegen is). Nee, een goed voorbeeld is het niet en wie weet drukt het wel een "slecht stempel" op ze. Maar weet je wat? Ik ben ook maar een mens.
Jij ook Mamz. Je bent een mens, met goede en slechte kanten. Een mens dat in haar leven heel veel voor haar kiezen heeft gekregen. Ik vind dat je het zo ontzettend goed doet. Ik hoop dat iemand dat wel eens tegen je zegt. Zelf doe je dat volgens mij niet. Ik vind het zo jammer dat je zo negatief praat over je moederschap, dat is echt onterecht. Je werkt jezelf er ook mee tegen naar mijn gevoel. Ik denk dat ze in die behandeling vooral moeten kijken naar jouw gevoel van eigenwaarde, je leren trots te worden op jezelf en hoe je je kinderen opvoedt en verzorgt.
Ik hoop niet dat de uitspraak van een "slechte stempel drukken" uit de hoek van de hulpverlening kwam. Ik geloof daar namelijk helemaal niks van - in jouw geval dan. Ik heb het opvoeden van kinderen wel eens horen vergelijken met het maken van een quilt. Er kunnen lelijke stukjes stof tussen zitten (de momenten waarop je het minder goed doet) maar uiteindelijk krijg je toch een heel mooi totaalbeeld, waarin die lelijke stukjes helemaal niet meer opvallen. Zo zie ik het ook en zo relativeer ik ook mijn eigen uitvallen. Er staan zo veel goede momenten tegenover waarop ik er echt ben voor mijn kinderen. De basis is goed.
Meid, Iseo schreef het ook al: het is gewoon klote om er als ouder alleen voor te staan. Je moet niet uitvlakken wat dat van je vergt. Ik vind al met al dat we het erg goed doen. Jij ook Mamz!
Weten de hulpverleners van je andere kinderen? Het lijkt me wel een essentieel gegeven waar ze van op de hoogte moeten zijn.
liefs!
dubio
PS Heb je straks tijd voor een bakkie?
Ga in therapie!
dinsdag 18 september 2007 om 09:31
Net een bakkie op
Ik voel me hierin nogal dubbel. Nee, de hulpverlening komt niet met zulke aanklachten tegen me, dat doe ik zelf.
De quilt van onze exen was niet goed genoeg. Ik ben zelf weggegaan om een paar klappen. Mijn kinderen kunnen niet weg, zijn totaal afhankelijk van mij.
Ik hoop per saldo dat ze tevreden zullen zijn over ons huis in de toekomst -op dit moment zijn ze dat voor zover ik kan inschatten wel- en dat ze de kans zullen hebben gekregen om zich zelf te ontwikkelen, en niet slaafs mij hebben leren volgen.
Vind het heel moeilijk om te schipperen tussen 'ik ben nu eenmaal degene die het hier voor het zeggen heeft' en 'jullie moeten zelf leren keuzes te maken'.
Structuur is hier ook minimaal. Eigenlijk ga ik er van uit dat zij weten wat hier normaal is, aan hun acties te zien weten ze dit niet, of vinden ze het niet belangrijk, of vraag ik teveel van ze.
Nou ja, het zijn gewoon kinderen hoor. Veel ruimte. En soms even helemaal niet.
Ik voel me hierin nogal dubbel. Nee, de hulpverlening komt niet met zulke aanklachten tegen me, dat doe ik zelf.
De quilt van onze exen was niet goed genoeg. Ik ben zelf weggegaan om een paar klappen. Mijn kinderen kunnen niet weg, zijn totaal afhankelijk van mij.
Ik hoop per saldo dat ze tevreden zullen zijn over ons huis in de toekomst -op dit moment zijn ze dat voor zover ik kan inschatten wel- en dat ze de kans zullen hebben gekregen om zich zelf te ontwikkelen, en niet slaafs mij hebben leren volgen.
Vind het heel moeilijk om te schipperen tussen 'ik ben nu eenmaal degene die het hier voor het zeggen heeft' en 'jullie moeten zelf leren keuzes te maken'.
Structuur is hier ook minimaal. Eigenlijk ga ik er van uit dat zij weten wat hier normaal is, aan hun acties te zien weten ze dit niet, of vinden ze het niet belangrijk, of vraag ik teveel van ze.
Nou ja, het zijn gewoon kinderen hoor. Veel ruimte. En soms even helemaal niet.
dinsdag 18 september 2007 om 09:38
Mamz en Dubio
Gaat wel okee hier.
Al heb ik niet veel geslapen, ja gisteravond op de bank maar verder nogal onrustig in mijn bed. Gedroomd en telkens wakker.
Vandaag wat later beginnen, wel een belangrijke opdracht straks waar ik best zin in heb.
Ik lust wel een bakkie, Dubiootje. Zou wel leuk zijn als je even langskwam. Of hier dan maar. Ben je er nog, of al weer druk bezig?
Gaat wel okee hier.
Al heb ik niet veel geslapen, ja gisteravond op de bank maar verder nogal onrustig in mijn bed. Gedroomd en telkens wakker.
Vandaag wat later beginnen, wel een belangrijke opdracht straks waar ik best zin in heb.
Ik lust wel een bakkie, Dubiootje. Zou wel leuk zijn als je even langskwam. Of hier dan maar. Ben je er nog, of al weer druk bezig?
dinsdag 18 september 2007 om 09:53
quote:mamzelle schreef op 18 september 2007 @ 09:31:
Net een bakkie op
Ik voel me hierin nogal dubbel. Nee, de hulpverlening komt niet met zulke aanklachten tegen me, dat doe ik zelf.
De quilt van onze exen was niet goed genoeg. Ik ben zelf weggegaan om een paar klappen. Mijn kinderen kunnen niet weg, zijn totaal afhankelijk van mij.
Begrijp ik het goed dat je jezelf met je exen vergelijkt? Dat jij je kinderen behandelt zoals zij jou behandelden?
Ik hoop per saldo dat ze tevreden zullen zijn over ons huis in de toekomst -op dit moment zijn ze dat voor zover ik kan inschatten wel- en dat ze de kans zullen hebben gekregen om zich zelf te ontwikkelen, en niet slaafs mij hebben leren volgen.
Nou, voor zover ik het kan inschatten is dat nu juist een van de dingen die jij hen bijbrengt! Al is het al door jouw voorbeeld. Enne... opvoeden is voorleven hè.
Vind het heel moeilijk om te schipperen tussen 'ik ben nu eenmaal degene die het hier voor het zeggen heeft' en 'jullie moeten zelf leren keuzes te maken'.
Dat is een dilemma waar elke ouder volgens mij tegenaan loopt. Het eeuwige zoeken naar een balans tussen autoritair en vrij opvoeden. De waarheid ligt ongetwijfeld ergens in het midden, maar waar precies? Het hangt af van je eigen voorkeuren, van je kinderen, van je gezinssituatie, van je financiële middelen, van de tijd die je hebt... Zo veel factoren.
Je bent daar echt niet uniek in, godzijdank Ouders die er NIET mee worstelen, zijn de minst goede ouders, denk ik.
Je moet blijven kijken naar je kinderen, wat ze nodig hebben, wanneer je ze weer terug moet fluiten, wanneer ze juist wat meer ruimte nodig hebben. Maar je moet ook blijven kijken naar wat jij nodig hebt en wat belangrijk is voor een goed verloop van "het huishouden". Ik vind mezelf regelmatig te toegeeflijk en dan weer te streng. Ik snap het ook niet helemaal van mezelf. Ik probeer de laatste tijd wel consequenter te zijn, want ik ga soms te ver in mijn onderhandelingsdrang. Soms moeten ze gewoon weten waar ze aan toe zijn en geeft dat ze rust. Onderhandelen en zelf problemen oplossen kunnen ze intussen, zo klein als ze zijn, heel goed, dus dat zie ik als grote winst. Maar het blijft zoeken, uitproberen, vallen en opstaan.
Structuur is hier ook minimaal. Eigenlijk ga ik er van uit dat zij weten wat hier normaal is, aan hun acties te zien weten ze dit niet, of vinden ze het niet belangrijk, of vraag ik teveel van ze.
Nou ja, het zijn gewoon kinderen hoor. Veel ruimte. En soms even helemaal niet.
Als ik het goed begrijp laat je ze dus vaak hun gang gaan en grijp je in als het uit de hand loopt? Misschien moet je dan idd meer structuur aanbrengen en vooral grenzen aangeven. Grenzen geven een gevoel van veiligheid. Ze weten dan binnen welke ruimte ze zich vrij (!) kunnen bewegen. De grenzen uittesten hoort erbij, dat is de menselijke natuur. Het kost veel energie om ze te bewaken, maar dat gaat na een tijdje steeds makkelijker, zeker als je consequent bent (wat lang niet zo makkelijk is als het klinkt ). Ik denk dat je er veel aan kunt hebben op dit gebied begeleid te worden. Het zijn vaak simpele dingen die je kan veranderen, van die dingen die je eigenlijk zelf wel weet maar pas ziet als iemand anders je erop wijst.
Net een bakkie op
Ik voel me hierin nogal dubbel. Nee, de hulpverlening komt niet met zulke aanklachten tegen me, dat doe ik zelf.
De quilt van onze exen was niet goed genoeg. Ik ben zelf weggegaan om een paar klappen. Mijn kinderen kunnen niet weg, zijn totaal afhankelijk van mij.
Begrijp ik het goed dat je jezelf met je exen vergelijkt? Dat jij je kinderen behandelt zoals zij jou behandelden?
Ik hoop per saldo dat ze tevreden zullen zijn over ons huis in de toekomst -op dit moment zijn ze dat voor zover ik kan inschatten wel- en dat ze de kans zullen hebben gekregen om zich zelf te ontwikkelen, en niet slaafs mij hebben leren volgen.
Nou, voor zover ik het kan inschatten is dat nu juist een van de dingen die jij hen bijbrengt! Al is het al door jouw voorbeeld. Enne... opvoeden is voorleven hè.
Vind het heel moeilijk om te schipperen tussen 'ik ben nu eenmaal degene die het hier voor het zeggen heeft' en 'jullie moeten zelf leren keuzes te maken'.
Dat is een dilemma waar elke ouder volgens mij tegenaan loopt. Het eeuwige zoeken naar een balans tussen autoritair en vrij opvoeden. De waarheid ligt ongetwijfeld ergens in het midden, maar waar precies? Het hangt af van je eigen voorkeuren, van je kinderen, van je gezinssituatie, van je financiële middelen, van de tijd die je hebt... Zo veel factoren.
Je bent daar echt niet uniek in, godzijdank Ouders die er NIET mee worstelen, zijn de minst goede ouders, denk ik.
Je moet blijven kijken naar je kinderen, wat ze nodig hebben, wanneer je ze weer terug moet fluiten, wanneer ze juist wat meer ruimte nodig hebben. Maar je moet ook blijven kijken naar wat jij nodig hebt en wat belangrijk is voor een goed verloop van "het huishouden". Ik vind mezelf regelmatig te toegeeflijk en dan weer te streng. Ik snap het ook niet helemaal van mezelf. Ik probeer de laatste tijd wel consequenter te zijn, want ik ga soms te ver in mijn onderhandelingsdrang. Soms moeten ze gewoon weten waar ze aan toe zijn en geeft dat ze rust. Onderhandelen en zelf problemen oplossen kunnen ze intussen, zo klein als ze zijn, heel goed, dus dat zie ik als grote winst. Maar het blijft zoeken, uitproberen, vallen en opstaan.
Structuur is hier ook minimaal. Eigenlijk ga ik er van uit dat zij weten wat hier normaal is, aan hun acties te zien weten ze dit niet, of vinden ze het niet belangrijk, of vraag ik teveel van ze.
Nou ja, het zijn gewoon kinderen hoor. Veel ruimte. En soms even helemaal niet.
Als ik het goed begrijp laat je ze dus vaak hun gang gaan en grijp je in als het uit de hand loopt? Misschien moet je dan idd meer structuur aanbrengen en vooral grenzen aangeven. Grenzen geven een gevoel van veiligheid. Ze weten dan binnen welke ruimte ze zich vrij (!) kunnen bewegen. De grenzen uittesten hoort erbij, dat is de menselijke natuur. Het kost veel energie om ze te bewaken, maar dat gaat na een tijdje steeds makkelijker, zeker als je consequent bent (wat lang niet zo makkelijk is als het klinkt ). Ik denk dat je er veel aan kunt hebben op dit gebied begeleid te worden. Het zijn vaak simpele dingen die je kan veranderen, van die dingen die je eigenlijk zelf wel weet maar pas ziet als iemand anders je erop wijst.
Ga in therapie!
dinsdag 18 september 2007 om 10:05
Ik vergelijk mezelf inderdaad met mijn ex, op punten. Hoe aanwezig ben ik echt, is dat wel voldoende? Als ik zo'n bui heb moeten ze meteen stoppen, geen onderhandeling mogelijk. Als ze doen wat ik zeg hebben ze geen problemen, als ze dat niet doen hebben ze minimaal gezeur aan hun kop. Als ik mezelf bezig zie denk ik dat ik net zo autoritair overkom als mijn moeder, en dat kan voor volgzame kinderen funest zijn.
Mijn ex speelde af en toe met ze, ik breng ze naar plekken waar ze zelf kunnen spelen. Mijn ex schreeuwde veel minder naar ze dan ik. Hij wilde ze ook tegen mij beschermen -wat mij dan wel de tools om op te voeden uit handen haalde-
Denk dat die relatie zo lang stand kon houden omdat ik me wel herkende in die prikkelbaarheid. Wie was ik om daarover te oordelen?
Mijn ex speelde af en toe met ze, ik breng ze naar plekken waar ze zelf kunnen spelen. Mijn ex schreeuwde veel minder naar ze dan ik. Hij wilde ze ook tegen mij beschermen -wat mij dan wel de tools om op te voeden uit handen haalde-
Denk dat die relatie zo lang stand kon houden omdat ik me wel herkende in die prikkelbaarheid. Wie was ik om daarover te oordelen?
dinsdag 18 september 2007 om 10:24
quote:mamzelle schreef op 18 september 2007 @ 09:53:
Iseo
Dubio hoe is het met jou nu? Nog contact gehad met je liefde?
Ja, hoewel het contact zoals ik al wist nu zeer beperkt zal zijn. Ik vind het ontzettend fijn dat dat contact er weer is, gewoon het idee dat het kán, dat hij er is. Dat maakt me heel erg blij en neemt een enorme druk en verdriet weg.
Ik ben wat mijn gevoel betreft nog wel erg in de war en weet nog lang niet wat ik wil. Ik vermoed dat het zich in de komende weken of maanden wel zal uitkristalliseren. Mijn gesprekken met de psycholoog zullen daarbij ook helpen, verwacht ik. Ik weet wel dat ik op dit moment geen knoop kan of wil doorhakken. De gedachte dat verdriet nog een keer over mezelf af te roepen kan ik echt niet aan.
Ik denk dat er in de tussentijd wel iets veranderd is in mij. Ik ben bezig me in praktische en emotionele zin minder afhankelijk van hem op te stellen. Wat ik als heel positief ervaar, is dat ik de afgelopen tijd een goed vangnet heb opgebouwd en dat ik dat direct heb ingezet toen het fout ging. Dat betekent dat ik mijn aandacht niet meer (alleen) op hem richt maar veel breder. Ik ben echt ontzettend blij met de steun die ik hier heb gekregen. Ook kon ik onvoorwaardelijk terecht bij een aantal vriendinnen, die zich echt fantastisch hebben opgesteld. Ik denk dat dat me sterker maakt, te weten dat ik omgeven word door mensen die van me houden en er voor me zijn als ik ze nodig heb. Te weten waar ik steun moet zoeken als ik het zelf niet meer aankan. Uiteindelijk moet ik de kracht in mezelf vinden, maar geen mens staat alleen en je hebt andere mensen nodig om in evenwicht te blijven. Ik leunde veel te veel op mijn lief. Ik heb het gevoel dat ik nu mijn gewicht over verschillende steunpilaren verdeeld heb, en ik denk dat dat een gezondere situatie is.
Mijn lief zie ik deze week weer. Ik ben bezig een aantal praktische zaken die tussen ons lopen af te ronden. Ik liep daar tegenaan toen het contact verbroken was, dat ik voor die dingen niet meer bij hem terechtkon. Daarom wil ik dat uit de weg ruimen, het vertroebelt mijn denken. Maar ondertussen ben ik ook wel héél erg blij dat ik hem weer ga zien. Het geeft me zo veel positieve energie, ik loop gewoon weer te zingen
liefs,
dubio
Iseo
Dubio hoe is het met jou nu? Nog contact gehad met je liefde?
Ja, hoewel het contact zoals ik al wist nu zeer beperkt zal zijn. Ik vind het ontzettend fijn dat dat contact er weer is, gewoon het idee dat het kán, dat hij er is. Dat maakt me heel erg blij en neemt een enorme druk en verdriet weg.
Ik ben wat mijn gevoel betreft nog wel erg in de war en weet nog lang niet wat ik wil. Ik vermoed dat het zich in de komende weken of maanden wel zal uitkristalliseren. Mijn gesprekken met de psycholoog zullen daarbij ook helpen, verwacht ik. Ik weet wel dat ik op dit moment geen knoop kan of wil doorhakken. De gedachte dat verdriet nog een keer over mezelf af te roepen kan ik echt niet aan.
Ik denk dat er in de tussentijd wel iets veranderd is in mij. Ik ben bezig me in praktische en emotionele zin minder afhankelijk van hem op te stellen. Wat ik als heel positief ervaar, is dat ik de afgelopen tijd een goed vangnet heb opgebouwd en dat ik dat direct heb ingezet toen het fout ging. Dat betekent dat ik mijn aandacht niet meer (alleen) op hem richt maar veel breder. Ik ben echt ontzettend blij met de steun die ik hier heb gekregen. Ook kon ik onvoorwaardelijk terecht bij een aantal vriendinnen, die zich echt fantastisch hebben opgesteld. Ik denk dat dat me sterker maakt, te weten dat ik omgeven word door mensen die van me houden en er voor me zijn als ik ze nodig heb. Te weten waar ik steun moet zoeken als ik het zelf niet meer aankan. Uiteindelijk moet ik de kracht in mezelf vinden, maar geen mens staat alleen en je hebt andere mensen nodig om in evenwicht te blijven. Ik leunde veel te veel op mijn lief. Ik heb het gevoel dat ik nu mijn gewicht over verschillende steunpilaren verdeeld heb, en ik denk dat dat een gezondere situatie is.
Mijn lief zie ik deze week weer. Ik ben bezig een aantal praktische zaken die tussen ons lopen af te ronden. Ik liep daar tegenaan toen het contact verbroken was, dat ik voor die dingen niet meer bij hem terechtkon. Daarom wil ik dat uit de weg ruimen, het vertroebelt mijn denken. Maar ondertussen ben ik ook wel héél erg blij dat ik hem weer ga zien. Het geeft me zo veel positieve energie, ik loop gewoon weer te zingen
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 18 september 2007 om 10:46
[quote]mamzelle schreef op 18 september 2007 @ 10:05:
Ik vergelijk mezelf inderdaad met mijn ex, op punten. Hoe aanwezig ben ik echt, is dat wel voldoende? Als ik zo'n bui heb moeten ze meteen stoppen, geen onderhandeling mogelijk.
Dat is dus een duidelijke grens die je aangeeft. Dat kan ook heel goed zijn. Komt zo'n bui zomaar opzetten of houdt dat verband met het gedrag van de kinderen?
Als ze doen wat ik zeg hebben ze geen problemen, als ze dat niet doen hebben ze minimaal gezeur aan hun kop. Als ik mezelf bezig zie denk ik dat ik net zo autoritair overkom als mijn moeder, en dat kan voor volgzame kinderen funest zijn.
Was jij zelf een volgzaam kind? Ik heb zo sterk het gevoel dat jouw moeder iets in jou kapot heeft gemaakt Mamz. Hoe vaak heeft ze tegen jou gezegd dat je lief bent, dat ze van je hield, dat ze blij was dat je er was? Heb jij het gevoel dat jij er mag zijn? Waarom vind jij het goed dat jij er bent?
Mijn ex speelde af en toe met ze, ik breng ze naar plekken waar ze zelf kunnen spelen.
Dat heb je al eerder geschreven. Alsof je ex een betere ouder was dan jij omdat hij af en toe gek met ze deed. Ik geloof er niks van. Hoe vaak was dat, dat hij met ze speelde? Konden de kinderen zelf aangeven wanneer ze wilden spelen of hing het van zijn bui af? Jij bent er ALTIJD voor die kinderen.
Wat is voor jou een goede ouder? Iemand die paardje rijdt met de kinderen en ze door de lucht slingert tot ze stikken van het lachen? En vervolgens wegloopt en zijn eigen dingen gaat doen? Of is het de ouder die ervoor zorgt dat de kinderen elke dag te eten krijgen, dat ze regelmatig buiten komen, niet te veel tv kijken, hun huiswerk maken, schone kleren aanhebben, hun tanden poetsen? Als jij in de speeltuin zit met de kinderen en er heeft er één hulp nodig, sta je dan op? Joh, die kinderen spelen wel hoor, daar hebben ze jou helemaal niet voor nodig.
Ik herken dat. Het heeft zo ontzettend veel met energie te maken, of gebrek daaraan beter gezegd. Het is heel erg moeilijk om lekker met je kinderen te spelen als je dood- en doodmoe bent. Ik geloof niet dat je lui bent of niet geïnteresseerd in je kinderen. Is dat wat jij van jezelf denkt?
Mijn ex schreeuwde veel minder naar ze dan ik. Hij wilde ze ook tegen mij beschermen -wat mij dan wel de tools om op te voeden uit handen haalde-
Denk je niet dat je daar nu nog de gevolgen van ondervindt, van het feit dat hij jouw gezag ondergroef? Ben je daardoor misschien ook onzekerder geworden?
Ik vergelijk mezelf inderdaad met mijn ex, op punten. Hoe aanwezig ben ik echt, is dat wel voldoende? Als ik zo'n bui heb moeten ze meteen stoppen, geen onderhandeling mogelijk.
Dat is dus een duidelijke grens die je aangeeft. Dat kan ook heel goed zijn. Komt zo'n bui zomaar opzetten of houdt dat verband met het gedrag van de kinderen?
Als ze doen wat ik zeg hebben ze geen problemen, als ze dat niet doen hebben ze minimaal gezeur aan hun kop. Als ik mezelf bezig zie denk ik dat ik net zo autoritair overkom als mijn moeder, en dat kan voor volgzame kinderen funest zijn.
Was jij zelf een volgzaam kind? Ik heb zo sterk het gevoel dat jouw moeder iets in jou kapot heeft gemaakt Mamz. Hoe vaak heeft ze tegen jou gezegd dat je lief bent, dat ze van je hield, dat ze blij was dat je er was? Heb jij het gevoel dat jij er mag zijn? Waarom vind jij het goed dat jij er bent?
Mijn ex speelde af en toe met ze, ik breng ze naar plekken waar ze zelf kunnen spelen.
Dat heb je al eerder geschreven. Alsof je ex een betere ouder was dan jij omdat hij af en toe gek met ze deed. Ik geloof er niks van. Hoe vaak was dat, dat hij met ze speelde? Konden de kinderen zelf aangeven wanneer ze wilden spelen of hing het van zijn bui af? Jij bent er ALTIJD voor die kinderen.
Wat is voor jou een goede ouder? Iemand die paardje rijdt met de kinderen en ze door de lucht slingert tot ze stikken van het lachen? En vervolgens wegloopt en zijn eigen dingen gaat doen? Of is het de ouder die ervoor zorgt dat de kinderen elke dag te eten krijgen, dat ze regelmatig buiten komen, niet te veel tv kijken, hun huiswerk maken, schone kleren aanhebben, hun tanden poetsen? Als jij in de speeltuin zit met de kinderen en er heeft er één hulp nodig, sta je dan op? Joh, die kinderen spelen wel hoor, daar hebben ze jou helemaal niet voor nodig.
Ik herken dat. Het heeft zo ontzettend veel met energie te maken, of gebrek daaraan beter gezegd. Het is heel erg moeilijk om lekker met je kinderen te spelen als je dood- en doodmoe bent. Ik geloof niet dat je lui bent of niet geïnteresseerd in je kinderen. Is dat wat jij van jezelf denkt?
Mijn ex schreeuwde veel minder naar ze dan ik. Hij wilde ze ook tegen mij beschermen -wat mij dan wel de tools om op te voeden uit handen haalde-
Denk je niet dat je daar nu nog de gevolgen van ondervindt, van het feit dat hij jouw gezag ondergroef? Ben je daardoor misschien ook onzekerder geworden?
Ga in therapie!
dinsdag 18 september 2007 om 11:06
