Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
donderdag 12 juli 2007 om 15:31
Hllo allemaal,
Ben vanmorgen (voor de zoveelste keer) bij de tandarts geweest. De wond zag er redelijk uit, maar hij zag wel dat er nog een ontsteking zat (één kant van mijn gezicht is opgezwollen, gelukkig wel een beetje in verhouding dus het valt niet zo op). Dat uitsteekseltje wat ik voel is een stukje bot. Op die plek is er bij het trekken een stukje bot meegekomen. Om die reden heb ik dus behoorlijk veel pijn. Ik moest maar rustig aan doen en de antibiotica is verlengd. Als pijnstiller gewoon die brufen bruis en eventueel aanvullen met paracetamol. Heb dus maar met het werk gebeld dat ik deze week niet kom.
Kan ik me voorbereiden op de bijeenkomst voor de rouwgroep van zaterdag. Ik zit veel na te denken over vorig jaar deze tijd.... En natuurlijk dat we hoorden dat het niet goed zat. Hopen dat het misschien nog mee zou vallen. Dat het een tumor was die makkelijk te behandelen was maar helaas... Van de opties die er waren hadden wij steeds de slechtste....
Tja het houd me behoorlijk bezig, maar dat is wel logisch in deze tijd...
Ben vanmorgen (voor de zoveelste keer) bij de tandarts geweest. De wond zag er redelijk uit, maar hij zag wel dat er nog een ontsteking zat (één kant van mijn gezicht is opgezwollen, gelukkig wel een beetje in verhouding dus het valt niet zo op). Dat uitsteekseltje wat ik voel is een stukje bot. Op die plek is er bij het trekken een stukje bot meegekomen. Om die reden heb ik dus behoorlijk veel pijn. Ik moest maar rustig aan doen en de antibiotica is verlengd. Als pijnstiller gewoon die brufen bruis en eventueel aanvullen met paracetamol. Heb dus maar met het werk gebeld dat ik deze week niet kom.
Kan ik me voorbereiden op de bijeenkomst voor de rouwgroep van zaterdag. Ik zit veel na te denken over vorig jaar deze tijd.... En natuurlijk dat we hoorden dat het niet goed zat. Hopen dat het misschien nog mee zou vallen. Dat het een tumor was die makkelijk te behandelen was maar helaas... Van de opties die er waren hadden wij steeds de slechtste....
Tja het houd me behoorlijk bezig, maar dat is wel logisch in deze tijd...
donderdag 12 juli 2007 om 16:17
Romilda *;
Je hebt niet alleen het verlies van Ray te verwerken, maar ook die rollercoaster, waar je verleden jaar ineens in belandde, die moet een plekje krijgen. Inderdaad logisch dat je al die dagen weer opnieuw beleeft, al die belangrijke data waarop er dit of dat gebeurde. Toen had je nauwelijks tijd om erbij stil te staan want dan was er al weer wat anders.
Heeft de tandarts geen foto gemaakt van de wond, ik zou zelf denken dat er een scherfje bot in zat of zo. Hoop dat het snel weer dragelijk voelt.
Je hebt niet alleen het verlies van Ray te verwerken, maar ook die rollercoaster, waar je verleden jaar ineens in belandde, die moet een plekje krijgen. Inderdaad logisch dat je al die dagen weer opnieuw beleeft, al die belangrijke data waarop er dit of dat gebeurde. Toen had je nauwelijks tijd om erbij stil te staan want dan was er al weer wat anders.
Heeft de tandarts geen foto gemaakt van de wond, ik zou zelf denken dat er een scherfje bot in zat of zo. Hoop dat het snel weer dragelijk voelt.
vrijdag 13 juli 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat het met mijn kies ietsie beter gaat. Ik denk dat het goed is dat ik even een paar dagen een time-out heb genomen. Ik heb veel liggen lezen en dutten (wat redelijk lukte als ik mijn pijnstillers op tijd nam). Ik heb mijn boodschappen ook maar weer een keer bij Albert besteld en die komen vanavond. Morgen is er weer een bijeenkomst met de rouwverwerkingsgroep. Ik denk ontzettend veel aan Ray op dit moment. Alles komt echt even heel hevig terug. Vooral dat laatste weekje vakantie op de Eemhof, vorig jaar rond deze tijd. Maandag een jaar geleden hadden we definitief besloten samen te gaan trouwen, te zijner tijd. Dat was zo'n mooie avond, we waren zo gelukkig! Het was onze laatste avond op de Eemhof en het was echt heel gezellig. De pijnstillers die Ray die ochtend bij de huisartsenpost had gekregen werkten ook redelijk. We maakten ons nog niet zoveel zorgen, dachten aan een hernia. En die avond dachten we eigenlijk alleen aan onze toekomst samen. Na de vakantie zouden we meteen actie ondernemen om mijn huis te gaan verkopen. Daarna zouden we met de keuken beginnen. Uitzoeken en plannetjes maken. En trouwen, dat lag nog verder weg. Misschien in 2007 maar eerder richting 2008. Waarom haasten. Zo was het die week. Zo goed voelde het. En toen liep het allemaal toch heel anders....
Maar die week koester ik. Die hou ik vast. Die probeer ik terug te halen in mijn gedachten.....
Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat het met mijn kies ietsie beter gaat. Ik denk dat het goed is dat ik even een paar dagen een time-out heb genomen. Ik heb veel liggen lezen en dutten (wat redelijk lukte als ik mijn pijnstillers op tijd nam). Ik heb mijn boodschappen ook maar weer een keer bij Albert besteld en die komen vanavond. Morgen is er weer een bijeenkomst met de rouwverwerkingsgroep. Ik denk ontzettend veel aan Ray op dit moment. Alles komt echt even heel hevig terug. Vooral dat laatste weekje vakantie op de Eemhof, vorig jaar rond deze tijd. Maandag een jaar geleden hadden we definitief besloten samen te gaan trouwen, te zijner tijd. Dat was zo'n mooie avond, we waren zo gelukkig! Het was onze laatste avond op de Eemhof en het was echt heel gezellig. De pijnstillers die Ray die ochtend bij de huisartsenpost had gekregen werkten ook redelijk. We maakten ons nog niet zoveel zorgen, dachten aan een hernia. En die avond dachten we eigenlijk alleen aan onze toekomst samen. Na de vakantie zouden we meteen actie ondernemen om mijn huis te gaan verkopen. Daarna zouden we met de keuken beginnen. Uitzoeken en plannetjes maken. En trouwen, dat lag nog verder weg. Misschien in 2007 maar eerder richting 2008. Waarom haasten. Zo was het die week. Zo goed voelde het. En toen liep het allemaal toch heel anders....
Maar die week koester ik. Die hou ik vast. Die probeer ik terug te halen in mijn gedachten.....
vrijdag 13 juli 2007 om 12:33
"heb mezelf vandaag een verjaardagscadeau gegeven, een nespresso-apparaat. En daarna bedankte ik Ray, want ik weet gewoon dat ik die anders vast van hem had gehad dit jaar.... "
Lieve Romilda,
Ik lees al een tijdje mee op het forum en vond jouw draad. Iedereen die reageerde heeft een heleboel gezegd waar ik me bij aansluit!
In jouw tijd, in jouw tempo.
Ik vind je een moedige, sterke, mooie vrouw.
Ik las dat je zo graag dingen aan Ray wilde vertellen. Waarom doe je dat niet? Letterlijk hard op, of in gedachten. Jij weet als geen ander hoe hij zou hebben gereageerd. Je gaf aan dat je aan hem geen dingen hoefde uit te leggen.
Een aantal jaar geleden ben ik plotseling mijn vader kwijt geraakt. Van de ene op de andere dag was hij niet meer in mijn leven. Ondanks dat ik hem nog zo nodig had.
Als vraagbaak, als adviseur, als bevestiging dat ik het goed doe/deed in mijn leven (want papaskindje )
Destijds haalde ik een 8 voor een module. Ik pakte de telefoon om hem te bellen. En realiseerde me dat ik niet hem maar mijn moeder aan de telefoon zou krijgen. Tranen met tuiten onder het rijden. Maar ik heb het hem wel verteld. Hard op.
En ik weet ook hoe hij zou reageren. Een trotse, liefdevolle blik. Een dikke kus en knuffel.
En ja het is anders dan het daadwerkelijk zien en voelen. Maar het is weten dat het er nog steeds is, ondanks dat hij er niet meer is.
Misschien heb je hier iets aan. Misschien niet. Het is aan jou!
Ik wens je heel veel sterkte, moed en een heel mooi leven.
lfs Yvonne *;
Lieve Romilda,
Ik lees al een tijdje mee op het forum en vond jouw draad. Iedereen die reageerde heeft een heleboel gezegd waar ik me bij aansluit!
In jouw tijd, in jouw tempo.
Ik vind je een moedige, sterke, mooie vrouw.
Ik las dat je zo graag dingen aan Ray wilde vertellen. Waarom doe je dat niet? Letterlijk hard op, of in gedachten. Jij weet als geen ander hoe hij zou hebben gereageerd. Je gaf aan dat je aan hem geen dingen hoefde uit te leggen.
Een aantal jaar geleden ben ik plotseling mijn vader kwijt geraakt. Van de ene op de andere dag was hij niet meer in mijn leven. Ondanks dat ik hem nog zo nodig had.
Als vraagbaak, als adviseur, als bevestiging dat ik het goed doe/deed in mijn leven (want papaskindje )
Destijds haalde ik een 8 voor een module. Ik pakte de telefoon om hem te bellen. En realiseerde me dat ik niet hem maar mijn moeder aan de telefoon zou krijgen. Tranen met tuiten onder het rijden. Maar ik heb het hem wel verteld. Hard op.
En ik weet ook hoe hij zou reageren. Een trotse, liefdevolle blik. Een dikke kus en knuffel.
En ja het is anders dan het daadwerkelijk zien en voelen. Maar het is weten dat het er nog steeds is, ondanks dat hij er niet meer is.
Misschien heb je hier iets aan. Misschien niet. Het is aan jou!
Ik wens je heel veel sterkte, moed en een heel mooi leven.
lfs Yvonne *;
zaterdag 14 juli 2007 om 15:32
Wat mooi, Supa...
Romilda, hoe gaat het vandaag met je, was de lotgenotenbijeenkomst vandaag waardevol?
Het is fijn te lezen dat het je goed doet even wat tijd voor jezelf te nemen en de mooie momenten die jij en Ray samen hadden zo koestert.
Ray zit dan vast naast je, houdt je hand vast en denkt even met je mee....
*;
Romilda, hoe gaat het vandaag met je, was de lotgenotenbijeenkomst vandaag waardevol?
Het is fijn te lezen dat het je goed doet even wat tijd voor jezelf te nemen en de mooie momenten die jij en Ray samen hadden zo koestert.
Ray zit dan vast naast je, houdt je hand vast en denkt even met je mee....
*;
Computer says nooooo
zaterdag 14 juli 2007 om 20:16
Hat was waardevol maar ook weer erg zwaar. Ik zit er eigenlijk zo doorheen. Vandaag was er iemand die ook zware verzorgingstaken had en we hebben samen gehuild dat je je man, je lief zo moet zien aftakelen, zo moet verzorgen tot het zetten van klysma's en darmspoelingen (mee) uitvoeren, toucheren en noem maar op. En dat dat zo onnoemelijk zwaar is...Zo zwaar. Alles komt zo gigantisch terug nu omdat alles een jaar geleden begon. En ging het een paar weken geleden nog zo goed met werk en zo, ik ben nu helemaal op. Ik trek het even niet meer. De begeleiding vond het ook niet verantwoord om zo door te gaan en nu 3x8 te gaan/blijven werken. Ik moet tijd voor mezelf nemen, tijd om het te verwerken. Nu kost me dat misschien een paar weken, maar als ik nu doorga loop ik straks wellicht tegen een burnout aan. Maar het is zo moeilijk om die stap weer terug te zetten. Om toe te geven dat het niet gaat terwijl je zo graag wil. En dan lag er net ook nog een brief van het werk over de korting die ze gaan toepassen nu. En ik dacht van de week nog whatever, dan korten ze me maar. Zolang ik 3x8 betergemeld sta en dus werk gaat dat om 10% Als ik na de 21e (weer) 100% ziek ben dan korten ze 30% op mijn salaris. De vraag is dan natuurlijk of ik dan de vaste lasten nog wel kan opbrengen. Een paar maanden moet natuurlijk wel kunnen. Dus misschien moet ik me daar maar geen zorgen om maken. Maar het voelt ook als een soort falen. Ik wil zo graag weer werken maar ik trek het niet. Ik heb zoveel te verwerken, ben gewoon aan het overleven. Ben zo moe steeds. Niets geeft me echt energie. Rouwen is gewoon keihard werken!
zaterdag 14 juli 2007 om 20:27
Ik wou dat ik antwoorden voor je had, Romilda. Heel vervelend dat je nu financiele consequenties moet gaan dragen van iets dat je is overkomen, buiten je wil en buiten je kracht.
Probeer voor jezelf na te gaan of halve dagen werken wél haalbaar is. Je bent dan én elke dag op pad, dus eigenlijk geen kans om weg te zakken, én je hebt elke middag gelegenheid om weer bij te tanken. Dan voldoe je aan de kennelijke eis dat je in elk geval werkt, en je komt nog heel redelijk aan jezelf toe. Betekent wel dat je goed moet inschatten of het haalbaar voelt voor je om elke ochtend je bed uit te komen, je op te tutten, etc.
Probeer voor jezelf na te gaan of halve dagen werken wél haalbaar is. Je bent dan én elke dag op pad, dus eigenlijk geen kans om weg te zakken, én je hebt elke middag gelegenheid om weer bij te tanken. Dan voldoe je aan de kennelijke eis dat je in elk geval werkt, en je komt nog heel redelijk aan jezelf toe. Betekent wel dat je goed moet inschatten of het haalbaar voelt voor je om elke ochtend je bed uit te komen, je op te tutten, etc.
zondag 15 juli 2007 om 09:22
Hallo allemaal,Ik heb voor mezelf e.e.a. op papier gezet om tot een beslissing te komen wat goed voor me is met betrekking tot het werk. Ik wil het jullie ook even laten lezen, misschien hebben jullie nog tips voor me. Het is gewoon een opsomming van gedachten en mogelijk kan ik het als praatstuk meenemen naar de bedrijfsarts of naar een gesprek met mijn werkgever. Het gaat niet goed. Waar ligt dat aan.Redenen die ik kan bedenken:· Alles is nu een jaar geleden. Elke dag heeft wel een herinnering aan het verdriet, de schrik en de angst.· Rouwen is keihard werken. Ik heb nog zo weinig energie dat ik niet goed bezig kan zijn met het rouwproces met als gevolg dat het er in hele hevige buien uitkomt.· Ik wil graag werken, maar heb niet voldoende energie. Tel daarbij op dat de werkdruk erg hoog ligt, de vakantieperiode, Collega 1 die niet goed in zijn vel zit en erg negatief is, col.2 die steeds commentaar heeft op col.1 bij het nakijken van werk en dat hardop, op een negatieve wijze, gaat verkondigen. Dat ik zaken heb/krijg die, vanwege mijn afwezigheid, een jaar zijn blijven liggen en nu weer opgepakt moeten worden door mij. Dit vind ik niet prettig, ik kan hier niet mee omgaan. Het is niet mijn schuld dat die zaken zijn blijven liggen maar ik heb het gevoel dat IK nu degene ben die de verklaringen moet gaan geven bij de bedrijven. Ik voel me daartoe (nog) niet in staat. Ik wil dat niet.· De administratieve zaken horend bij een overlijden zijn niet te overzien, kosten veel energie en tijd, vaak overdag (notaris, verzekeringen belastingen en alles wat er nog meer geregeld moet worden. Vaak gaat het ook niet meteen goed en moet je overal ook nog eens achteraan). Je zit er niet op te wachten maar je MOET die dingen regelen en daar kun je niet mee wachten.· Er zijn na het overlijden een aantal dingen gebeurd hier in huis waar ik noodgedwongen aandacht aan moet besteden terwijl ik dat er niet bij kan hebben. Maar daar wordt niet naar gevraagd, dat gebeurt. Helaas kunnen die dingen niet (lang) uitgesteld worden, dus zal ik ermee moeten omgaan, zal ik ze moeten regelen.· Ik heb er moeite mee dat het niet gaat. Voel het als een soort falen en ben daardoor misschien niet duidelijk genoeg in het stellen van mijn grenzen.Wat doe ik er aan:· Ik zorg voor begeleiding in het rouwproces. Ik ben onder behandeling bij een psycholoog. Ik heb veel gesprekken gehad met maatschappelijk werk. Ik heb me aangesloten bij een rouwgroep. · Ik wil met de huisarts een gesprek over hoe ik me voel en misschien medicatie om me in het proces te ondersteunen alhoewel ik daar geen voorstander van ben. Huisarts is momenteel met vakantie.· Ik heb regelmatig contact met de bedrijfsarts. Bij het laatste gesprek heeft hij begrepen dat er sprake is van (lichamelijke) oververmoeidheid. Ik heb het gevoel dat ik duidelijk heb aangegeven dat ik het niet trek (dus ook geestelijke oververmoeidheid). Ondanks dat is het aantal “beter”uren verhoogd van 3x6 naar 3x8. Ondanks dat ik voorheen een paar weken 3x8 (waarvan 3x2 AT) uur gewerkt heb, heb ik tevens gemerkt dat ik daardoor uitgeput raakte. Geen energie meer over had. Dit heb ik met mijn leidinggevende besproken en ook met de bedrijfsarts. Ik heb het gevoel dat het niet voldoende is overgekomen.Ondanks bovenstaande maatregelen gaat het nu slechter. Vandaar dat er iets moet gebeuren. Wat dan?Advies rouwgroep: ziekmelden, ze zijn bang dat ik op een burnout afsteven. Ze vinden ook dat het op dit moment niet verantwoord is om door te werken. Ik heb (weer) regelmatig last van hartritmestoornissen (had ik 2 jaar geleden ook, blijkt een onschuldige stoornis te zijn die alleen vervelend is en waar je moe van wordt...), kan me niet concentreren, maak soms domme fouten. Dat zou een gevaar kunnen opleveren bijvoorbeeld bij het autorijden. Nu kan ik misschien in een paar weken alweer aan het werk maar als ik nu doorga, kan het wel eens voor langere tijd zijn dat ik uit het arbeidsproces lig. Verder adviseerde de rouwgroep om bij het volgende gesprek met de bedrijfsarts iemand mee te nemen.De huisarts, maatschappelijk werk en therapeute zijn op vakantie, dus daar heb ik geen advies kunnen inwinnen.Ikzelf denk ook dat het beter is om even een stap terug te doen zodat ik mijn energievoorraad weer op pijl kan brengen. Misschien moet ik ook overwegen om iemand te zoeken die echt gespecialiseerd is in rouwverwerking. Dit in overleg met de therapeute. Ik heb het gevoel dat ik bezig ben met overleven en niet met opbouwen. Daar ben ik nog niet aan toe, heb ik de energie niet voor.Hoe doe ik die stap terug. Ziekmelden 100%? Hiervan is het nadeel dat ik 30% op salaris gekort ga worden. Brengt dat financiële problemen met zich mee? Op korte termijn niet.Een paar weken verlof nemen om te kijken of het dan beter gaat? Dat kan, maar geeft geen zekerheden. Het werk beslist in al dan niet geven van verlof. Is misschien ook niet verkoopbaar t.o.v. de collega’s die niet op vakantie kunnen omdat ik er niet ben. Naar mijn mening is onder deze omstandigheden juist de ziektewet het aangewezen middel. Terug naar 3x4 en van daar uit weer opbouwen? Ik denk dat dat redelijk snel weer kan maar nu even niet. Ik zit er nu echt even helemaal doorheen. Het “jaar” heeft zoveel meer impact dan ik had kunnen vermoeden. Zowieso heeft het rouwproces veel meer impact dan ik had kunnen vermoeden. Ik ben gewoon een stuk van mezelf kwijt.Andere werkafspraken maken? Eerst moet ik mijn energiepijl weer terug hebben. Nu trek ik het gewoon niet. Werkafspraken zouden kunnen zijn: niet naar de “oude” zaken ook al weet ik meer van de ins en outs en moet een ander zich er eerst in verdiepen. Rustige werkomgeving creëren. Niet in een kamer waar een negatieve sfeer hangt of steeds gemekkerd wordt over van alles en nog wat.
zondag 15 juli 2007 om 09:40
Hoi Romilda,
Ik denk ook dat je helemaal ziekmelden de beste optie is.
Ten eerste ga je dan als je na een tijdje weer gaat werken weer beginnen op de nullijn, dus waarschijnlijk in principe halve dagen of 2 of 3x een halve dag.
Ook is dit naar de bedrijfsarts een duidelijk signaal dat je het gewoon niet trekt.
Ik zou zeer zeker geen verlof opnemen om meerdere redenen.
Om te beginnen je collega's, voor hun niet leuk dat/als je ziek bent, maar wel duidelijk.
Neem je vrij, dan creeer je juist irritatie. Waarom zij wel en ik niet.
Je vrije dagen kan je nog hard nodig hebben ivm afhandeling van zaken rond het overlijden van Ray.
Of omdat je gewoon een dag vrij wil om te winkelen, in bed te liggen, sauna wat dan ook.
En je bent niet vrij, je bent ziek.
Financiele kant is natuurlijk niet leuk, maar je geeft al aan dat dat de eerste paar maanden niet een heel groot probleem zal geven.
Huisarts is met vakantie, zal toch wel vervanging geregeld zijn. Tuurlijk is het het fijnst als je je eigen dokter hebt, maar in dit geval ben jij gewoon belangrijk, ook de vervanger zal inzien dat je het niet trekt.
Ik denk ook dat je helemaal ziekmelden de beste optie is.
Ten eerste ga je dan als je na een tijdje weer gaat werken weer beginnen op de nullijn, dus waarschijnlijk in principe halve dagen of 2 of 3x een halve dag.
Ook is dit naar de bedrijfsarts een duidelijk signaal dat je het gewoon niet trekt.
Ik zou zeer zeker geen verlof opnemen om meerdere redenen.
Om te beginnen je collega's, voor hun niet leuk dat/als je ziek bent, maar wel duidelijk.
Neem je vrij, dan creeer je juist irritatie. Waarom zij wel en ik niet.
Je vrije dagen kan je nog hard nodig hebben ivm afhandeling van zaken rond het overlijden van Ray.
Of omdat je gewoon een dag vrij wil om te winkelen, in bed te liggen, sauna wat dan ook.
En je bent niet vrij, je bent ziek.
Financiele kant is natuurlijk niet leuk, maar je geeft al aan dat dat de eerste paar maanden niet een heel groot probleem zal geven.
Huisarts is met vakantie, zal toch wel vervanging geregeld zijn. Tuurlijk is het het fijnst als je je eigen dokter hebt, maar in dit geval ben jij gewoon belangrijk, ook de vervanger zal inzien dat je het niet trekt.
zondag 15 juli 2007 om 13:38
He lieve Romilda.. Heb je nog wel geslapen vannacht of weer ook liggen malen?
Ik denk dat je er zeker goed aan zou doen jezelf ziek te melden. Je schrijft dat je het gevoel hebt op een burnout af te stevenen, en als ik je stukje zo lees, denk ik dat je daar niet ver naast zit. Je hartritmestoornissen zijn hierin ook een duidelijk signaal dat je lichaam én geest momenteel uitgeput zijn. (heeft iets te maken met het level stresshormonen nu in je lichaam) Met de praktische zaken die je momenteel moet regelen, heb je je handen al vol aan jezelf.
Ik lees toch ook een beetje schuldgevoel in je stukje richting je werk.
Het is jammer voor je collega's en werkgever, maar ook niet meer dan dat.
Voor je werkgever is het het risico van het vak, je manager ook. Je collega's zouden mss eerst hetzelfde als jij moeten meemaken voordat ze kunnen oordelen over hoe jij je nu zult moeten/kunnen voelen en gedragen,... en dan nog,..
Je werkgever heeft m.i. zelfs zijn verantwoordelijkheid laten liggen door niet iemand jouw taken tijdelijk over te laten nemen. Het is te zot voor woorden dat je nu ook nog je eigen achterstanden van het afgelopen jaar moet zien weg te werken.
het voelt een beetje als falen, zeg je... Lieve Romilda: JIJ FAALT NIET!!
Je bent uitgeput, moe, gemangeld en onstuitbaar verdrietig om het vreselijke verlies dat je hebt geleden! En in tegenstelling tot andere zaken waarover men soms verdrietig kan zijn: jij zult hierin zelf je eigen weg en acceptatie moeten vinden, en dat is nu juist wat het zo razend moeilijk voor je maakt. Er is geen ontkomen aan, je kunt niets veranderen aan het verlies, niets terugdraaien... Dat is nu juist wat het voor jou zo onmetelijk zwaar maakt, af en toe.
Rouwen is inderdaad kei- en keihard werken. En dat doe je, met een kracht die je siert, en waar veel mensen hier op het forum ontzettend veel bewondering voor hebben!
Aan het einde van deze tunnel is echt licht, oneindig veel mooier dan je het je nu kunt voorstellen. En hoe meer jij nu de ruimte en de tijd neemt om je met alle kracht die je nog hebt, en op jouw individuele tempo, door dit pijnlijke proces heen te gaan, hoe sneller dat licht voor jou gaat schijnen.
Ik vind de punten die je op papier hebt gezet razend goed. Iemand gespecialiseerd in rouwverwerking zou fantastisch zijn. Met een gebroken been ga je tenslotte ook naar de orthopeed, iemand die jou op dit specifieke punt het beste kan raden zou enorm veel kunnen helpen.
Als ik er eens helemaal doorheen zit met het e.o.a. noemen we dat hier thuis "PPH-tijd"....
Romilda, dit is nu jouw "Romilda-tijd".
Ik denk dat je er zeker goed aan zou doen jezelf ziek te melden. Je schrijft dat je het gevoel hebt op een burnout af te stevenen, en als ik je stukje zo lees, denk ik dat je daar niet ver naast zit. Je hartritmestoornissen zijn hierin ook een duidelijk signaal dat je lichaam én geest momenteel uitgeput zijn. (heeft iets te maken met het level stresshormonen nu in je lichaam) Met de praktische zaken die je momenteel moet regelen, heb je je handen al vol aan jezelf.
Ik lees toch ook een beetje schuldgevoel in je stukje richting je werk.
Het is jammer voor je collega's en werkgever, maar ook niet meer dan dat.
Voor je werkgever is het het risico van het vak, je manager ook. Je collega's zouden mss eerst hetzelfde als jij moeten meemaken voordat ze kunnen oordelen over hoe jij je nu zult moeten/kunnen voelen en gedragen,... en dan nog,..
Je werkgever heeft m.i. zelfs zijn verantwoordelijkheid laten liggen door niet iemand jouw taken tijdelijk over te laten nemen. Het is te zot voor woorden dat je nu ook nog je eigen achterstanden van het afgelopen jaar moet zien weg te werken.
het voelt een beetje als falen, zeg je... Lieve Romilda: JIJ FAALT NIET!!
Je bent uitgeput, moe, gemangeld en onstuitbaar verdrietig om het vreselijke verlies dat je hebt geleden! En in tegenstelling tot andere zaken waarover men soms verdrietig kan zijn: jij zult hierin zelf je eigen weg en acceptatie moeten vinden, en dat is nu juist wat het zo razend moeilijk voor je maakt. Er is geen ontkomen aan, je kunt niets veranderen aan het verlies, niets terugdraaien... Dat is nu juist wat het voor jou zo onmetelijk zwaar maakt, af en toe.
Rouwen is inderdaad kei- en keihard werken. En dat doe je, met een kracht die je siert, en waar veel mensen hier op het forum ontzettend veel bewondering voor hebben!
Aan het einde van deze tunnel is echt licht, oneindig veel mooier dan je het je nu kunt voorstellen. En hoe meer jij nu de ruimte en de tijd neemt om je met alle kracht die je nog hebt, en op jouw individuele tempo, door dit pijnlijke proces heen te gaan, hoe sneller dat licht voor jou gaat schijnen.
Ik vind de punten die je op papier hebt gezet razend goed. Iemand gespecialiseerd in rouwverwerking zou fantastisch zijn. Met een gebroken been ga je tenslotte ook naar de orthopeed, iemand die jou op dit specifieke punt het beste kan raden zou enorm veel kunnen helpen.
Als ik er eens helemaal doorheen zit met het e.o.a. noemen we dat hier thuis "PPH-tijd"....
Romilda, dit is nu jouw "Romilda-tijd".
Computer says nooooo
zondag 15 juli 2007 om 13:42
Moeilijk moeilijk. Een ieder reageert anders op zo'n intense situatie...
Maar je helemaal ziek melden, is dat wat je nodig hebt? Dan heb je totaal geen afleiding...ben je alleen maar bezig met rouwen, dingen regelen voor je huis, etc etc. Is dat nou juist niet te vermoeiend? Ik denk dat je dan helemaal je zinnen niet meer kan verzetten?
Werk is juist iets wat even 'wat afstand' kan creeeren. En al zeg je dat je er op dit moment geen energie voor hebt...probeer werk te bekijken als een afleiding en niet als 'iets negatiefs'. Als je tegen jezelf blijft zeggen: ik kan eigenlijk niet werken, het lukt met niet, het kost me teveel energie...dan zal dat idd zo zijn.
Ik zeg natuurlijk niet dat het makkelijk is wat ik hierboven zeg...maar werk kan juist iets zijn wat je hoofd NET boven water kan houden?
Maar je helemaal ziek melden, is dat wat je nodig hebt? Dan heb je totaal geen afleiding...ben je alleen maar bezig met rouwen, dingen regelen voor je huis, etc etc. Is dat nou juist niet te vermoeiend? Ik denk dat je dan helemaal je zinnen niet meer kan verzetten?
Werk is juist iets wat even 'wat afstand' kan creeeren. En al zeg je dat je er op dit moment geen energie voor hebt...probeer werk te bekijken als een afleiding en niet als 'iets negatiefs'. Als je tegen jezelf blijft zeggen: ik kan eigenlijk niet werken, het lukt met niet, het kost me teveel energie...dan zal dat idd zo zijn.
Ik zeg natuurlijk niet dat het makkelijk is wat ik hierboven zeg...maar werk kan juist iets zijn wat je hoofd NET boven water kan houden?
maandag 16 juli 2007 om 20:51
Hallo allemaal,
Ik heb gisteren nog mijn collega gesproken, die tevens vertrouwenspersoon is, en ik heb een goed gesprek gehad. Ze dacht ook dat het voor mij niet de oplossing was om thuis te gaan zitten. Ik heb haar vanmorgen dat stukje laten lezen en ze vond het goed verwoord. Ze heeft met P&O gesproken om me aan een begeleidingstraject van de arbo-dienst te laten meedoen onder begeleiding van een psychologe die gespecialiseerd is in dit soort zaken. In principe staan ze er voor open, maar mijn baas moet het er ook mee eens zijn (en die was er vandaag niet). Ik heb met mijn coördinator gesproken en die zou het morgen aan mijn baas voorleggen. Ook hebben we andere werkafspraken gemaakt. Voorlopig dus niet naar bedrijven en gewoon zaken draaien vanachter mijn bureau. Op het moment dat het niet gaat kan ik bij hem of mijn baas of bij dat collegaatje aankloppen en dan beslissen we voor dat moment wat het beste is. Bijvoorbeeld een paar uur verlof nemen of een paar dagen als het nodig is.
En vandaag werkte het, want ik heb gewoon mijn 8 uur vol gemaakt (en ben eigenlijk best een beetje trots.....) Morgen ben ik vrij en woensdag zien we wel weer.
*;
Ik heb gisteren nog mijn collega gesproken, die tevens vertrouwenspersoon is, en ik heb een goed gesprek gehad. Ze dacht ook dat het voor mij niet de oplossing was om thuis te gaan zitten. Ik heb haar vanmorgen dat stukje laten lezen en ze vond het goed verwoord. Ze heeft met P&O gesproken om me aan een begeleidingstraject van de arbo-dienst te laten meedoen onder begeleiding van een psychologe die gespecialiseerd is in dit soort zaken. In principe staan ze er voor open, maar mijn baas moet het er ook mee eens zijn (en die was er vandaag niet). Ik heb met mijn coördinator gesproken en die zou het morgen aan mijn baas voorleggen. Ook hebben we andere werkafspraken gemaakt. Voorlopig dus niet naar bedrijven en gewoon zaken draaien vanachter mijn bureau. Op het moment dat het niet gaat kan ik bij hem of mijn baas of bij dat collegaatje aankloppen en dan beslissen we voor dat moment wat het beste is. Bijvoorbeeld een paar uur verlof nemen of een paar dagen als het nodig is.
En vandaag werkte het, want ik heb gewoon mijn 8 uur vol gemaakt (en ben eigenlijk best een beetje trots.....) Morgen ben ik vrij en woensdag zien we wel weer.
*;
maandag 16 juli 2007 om 20:59
En wees ook maar trots. Je hebt er alle reden toe. Dat begeleidingstraject klinkt best ok. Ik hoop dat je het zelf ook wat vindt en dat je er achter kan staan?
Jij hebt op je werk een steuntje in je rug nodig...geen mensen die je beoordelen of veroordelen. Werk is voor jou momenteel niet prestatiegericht. Misschien dat je collega/vertrouwenspersoon dat steuntje in de rug kan zijn zodat jij aan het werk blijft. Werk klinkt zo leeg...maar mijn mening is dat werk juist in heftige, emotionele periodes juist hetgeen kan zijn waardoor je wel middenin het leven blijft staan. Zo hou je ook de kortste lijnen met je baas en de rest van je collega's en zul je waarschijnlijk minder snel op onbegrip stuiten (al zitten er altijd een paar bij die het gewoon niet willen snappen). Daarnaast is werk goed voor je zelfvertrouwen, je maakt je nuttig (al voelt dat misschien anders).
Ik wens je veel succes
Jij hebt op je werk een steuntje in je rug nodig...geen mensen die je beoordelen of veroordelen. Werk is voor jou momenteel niet prestatiegericht. Misschien dat je collega/vertrouwenspersoon dat steuntje in de rug kan zijn zodat jij aan het werk blijft. Werk klinkt zo leeg...maar mijn mening is dat werk juist in heftige, emotionele periodes juist hetgeen kan zijn waardoor je wel middenin het leven blijft staan. Zo hou je ook de kortste lijnen met je baas en de rest van je collega's en zul je waarschijnlijk minder snel op onbegrip stuiten (al zitten er altijd een paar bij die het gewoon niet willen snappen). Daarnaast is werk goed voor je zelfvertrouwen, je maakt je nuttig (al voelt dat misschien anders).
Ik wens je veel succes
woensdag 18 juli 2007 om 00:56
Eerste verjaardag zonder Ray...... Bovendien was dat vorig jaar de laatste onbezorgde dag..... Ik heb geprobeerd er iets van te maken, maar vooral anderen hebben geprobeerd er iets van te maken. Vanmorgen (17 juli) stond mijn buurvrouw op de stoep met een ontbijtje..... Lief, maar ik natuurlijk ook wel janken. Daarna met mijn moeder boodschappen doen. De mevrouw van de kaaswinkenl, waar ik vaak voor Ray allerlei lekkers gehaald heb, zag mij na lange tijd voor het eerst en vroeg dus hoe het met Ray ging..... Jank......
Maar in de middag had ik het gevoel dat Ray wel dicht bij me was. Ik had hem gevraagd om goed weer zodat we buiten konden zitten. Ik kom nu net binnen dus das gelukt. Over de hele dag verspreid heb ik mensen over de vloer gehad zodat ik niet alleen zou zijn. Nu net zijn de laatste vertrokken. Maar nu..... Jank..... Toch ben ik blij dat iederen zo de moeite genomen heeft om het voor mij toch nog een verjaardag te laten zijn, en dat is gelukt. Ik heb me een paar momenten toch wel jarig gevoeld..... Leuke kadootjes gehad en iedereen was er die ik graag wilde zien.......
Maar in de middag had ik het gevoel dat Ray wel dicht bij me was. Ik had hem gevraagd om goed weer zodat we buiten konden zitten. Ik kom nu net binnen dus das gelukt. Over de hele dag verspreid heb ik mensen over de vloer gehad zodat ik niet alleen zou zijn. Nu net zijn de laatste vertrokken. Maar nu..... Jank..... Toch ben ik blij dat iederen zo de moeite genomen heeft om het voor mij toch nog een verjaardag te laten zijn, en dat is gelukt. Ik heb me een paar momenten toch wel jarig gevoeld..... Leuke kadootjes gehad en iedereen was er die ik graag wilde zien.......
woensdag 18 juli 2007 om 08:07
gefeliciteerd met je verjaardag, 1 dag te laat. Op zo'n dag mis je Ray des te meer. Vooral de eerste keer.
Ik was afgelopen maandag jarig, de 16e. De eerste verjaardag zonder mijn vader. En 3 augustus is mijn moeder jarig, ook de eerste keer zonder haar man. Ze is dan gelukkig bij mij in Zwitserland.
Ik weet zeker dat Ray om je heen was op je verjaardag.
*; en een kus.
Ik was afgelopen maandag jarig, de 16e. De eerste verjaardag zonder mijn vader. En 3 augustus is mijn moeder jarig, ook de eerste keer zonder haar man. Ze is dan gelukkig bij mij in Zwitserland.
Ik weet zeker dat Ray om je heen was op je verjaardag.
*; en een kus.
woensdag 18 juli 2007 om 08:28
Gefeliciteerd nog!!
Goed te lezen dat je tussen de emoties door toch ook een 'verjaardagsgevoel' hebt gehad! En wat ontzettend lief, je buurvrouw met het ontbijtje...
Heel fijn ook dat je andere werkafspraken hebt kunnen maken met je collega en P&O, hartstikke goed. Veel succes vandaag op je werk, het lukt je vast! *;
Goed te lezen dat je tussen de emoties door toch ook een 'verjaardagsgevoel' hebt gehad! En wat ontzettend lief, je buurvrouw met het ontbijtje...
Heel fijn ook dat je andere werkafspraken hebt kunnen maken met je collega en P&O, hartstikke goed. Veel succes vandaag op je werk, het lukt je vast! *;
Computer says nooooo
woensdag 18 juli 2007 om 19:06
Een beetje laat, maar alsnog gefeliciteerd!
Wat heerlijk dat je Ray zo dichtbij je kon voelen... Ik weet zeker dat ie er ook echt een beetje bij was...
Ik weet hoe moeilijk het is als soms mensen nog niet weten wat er gebeurd is.. Gebeurd mij ook regelmatig. En dat is gewoon naar. Maar even lekker huilen lucht wel op, daar ben ik inmidels ook achter.
Sterkte... en veel liefs!
Wat heerlijk dat je Ray zo dichtbij je kon voelen... Ik weet zeker dat ie er ook echt een beetje bij was...
Ik weet hoe moeilijk het is als soms mensen nog niet weten wat er gebeurd is.. Gebeurd mij ook regelmatig. En dat is gewoon naar. Maar even lekker huilen lucht wel op, daar ben ik inmidels ook achter.
Sterkte... en veel liefs!
woensdag 18 juli 2007 om 21:32
woensdag 18 juli 2007 om 22:25
Een jaar geleden......
Een jaar geleden zaten Ray en ik op de fiets om naar het nieuwe huis van vrienden van ons te gaan kijken. Die waren op vakantie en vervolgens zijn we doorgefietst naar het teras van De Hemeltjes. Lekker een biertje gedronken en om kwart voor 10 naar huis omdat Mark rond die tijd terug zou komen. Hij was met zijn moeder naar de kermis. Dat was het laatste uitstapje. Die nacht zijn we in het ziekenhuis beland en de rest weten de meesten wel. Ik wist niet dat het zo zwaar zou zijn, die dagen na een jaar opnieuw mee te maken. Gisteren al heel veel gedacht aan mijn verjaardag vorig jaar. Dat Ray me op zijn sax een serenade heeft gebracht in de tuin. Lekker samen barbequen om mijn verjaardag te vieren. Gewoon met zijn drietjes, het grote feest was pas op 12 augustus. Het zou een feest worden met een high tea omdat ik mijn 40e verjaardag niet zo maar voorbij wilde laten gaan. Het liep anders.....Maar vandaag, ik heb tot nu toe 18 juli 2006 zowat van minuut tot minuut herbeleefd. En het doet gewoon ongelooflijk veel pijn. En ik denk natuurlijk ook aan de rest van deze dag/nacht. Naar de huisartsenpost terwijl Ray eigenlijk niet echt meer kon lopen. Hoe hij de trap af moest. Ik ben voor hem uitgegaan omdat ik bang was dat ie zou vallen. Stom natuurlijk want als ie was gevallen had ik m nooit kunnen houden. Maar gelukkig kon hij op armkracht nog wel enigszins steunen op zijn benen en is ie toch beneden gekomen. En op de huisartsenpost al wat onderzoeken, die hij in Harderwijk (HA-post op vakantie) ook al had moeten doen en dat we beide beseften, shit dit is niet goed. En Mark die er natuurlijk ook bij was. En toen naar het ziekenhuis....We waren er geloof ik om half 3. Om half zeven is Mark opgehaald door Opa en mocht Ray naar de afdeling. Er waren een hoop onderzoeken gedaan en het afwachten begon.... Ik zie het allemaal weer haarscherp voor me. Mark die zat te bibberen van de kou vanwege de goedwerkende airco op de EHBO. Een verpleegster heeft Mark toen een deken gegeven die hij om zich heen kon doen. We zaten ook alledrie in t-shirt en korte broek, het was die dag zo warm geweest en dan trek je midden in de nacht de kleren aan die je aanhad.... Maar dat wachten, dat was het ergste. Wat zou er toch aan de hand zijn.... Hoe komt dit.... Zou dit door een hernia kunnen komen of is het iets anders? Misschien wel MS, we wisten het niet. Ik denk dat ik de komende dagen wel wat vaker zal schrijven omdat ik vermoed dat er zo nog wel meer dingen naar boven komen. Toen was het erg hectisch, ik schreef nog niet op het forum, daar had ik geen tijd voor en onze web-log bestond nog niet. Ik ga nu toch proberen te slapen. In de hoop dat ik niet steeds wakker lig en lig te piekeren over vorig jaar rond deze tijd was er dit, toen was er dat.....
Een jaar geleden zaten Ray en ik op de fiets om naar het nieuwe huis van vrienden van ons te gaan kijken. Die waren op vakantie en vervolgens zijn we doorgefietst naar het teras van De Hemeltjes. Lekker een biertje gedronken en om kwart voor 10 naar huis omdat Mark rond die tijd terug zou komen. Hij was met zijn moeder naar de kermis. Dat was het laatste uitstapje. Die nacht zijn we in het ziekenhuis beland en de rest weten de meesten wel. Ik wist niet dat het zo zwaar zou zijn, die dagen na een jaar opnieuw mee te maken. Gisteren al heel veel gedacht aan mijn verjaardag vorig jaar. Dat Ray me op zijn sax een serenade heeft gebracht in de tuin. Lekker samen barbequen om mijn verjaardag te vieren. Gewoon met zijn drietjes, het grote feest was pas op 12 augustus. Het zou een feest worden met een high tea omdat ik mijn 40e verjaardag niet zo maar voorbij wilde laten gaan. Het liep anders.....Maar vandaag, ik heb tot nu toe 18 juli 2006 zowat van minuut tot minuut herbeleefd. En het doet gewoon ongelooflijk veel pijn. En ik denk natuurlijk ook aan de rest van deze dag/nacht. Naar de huisartsenpost terwijl Ray eigenlijk niet echt meer kon lopen. Hoe hij de trap af moest. Ik ben voor hem uitgegaan omdat ik bang was dat ie zou vallen. Stom natuurlijk want als ie was gevallen had ik m nooit kunnen houden. Maar gelukkig kon hij op armkracht nog wel enigszins steunen op zijn benen en is ie toch beneden gekomen. En op de huisartsenpost al wat onderzoeken, die hij in Harderwijk (HA-post op vakantie) ook al had moeten doen en dat we beide beseften, shit dit is niet goed. En Mark die er natuurlijk ook bij was. En toen naar het ziekenhuis....We waren er geloof ik om half 3. Om half zeven is Mark opgehaald door Opa en mocht Ray naar de afdeling. Er waren een hoop onderzoeken gedaan en het afwachten begon.... Ik zie het allemaal weer haarscherp voor me. Mark die zat te bibberen van de kou vanwege de goedwerkende airco op de EHBO. Een verpleegster heeft Mark toen een deken gegeven die hij om zich heen kon doen. We zaten ook alledrie in t-shirt en korte broek, het was die dag zo warm geweest en dan trek je midden in de nacht de kleren aan die je aanhad.... Maar dat wachten, dat was het ergste. Wat zou er toch aan de hand zijn.... Hoe komt dit.... Zou dit door een hernia kunnen komen of is het iets anders? Misschien wel MS, we wisten het niet. Ik denk dat ik de komende dagen wel wat vaker zal schrijven omdat ik vermoed dat er zo nog wel meer dingen naar boven komen. Toen was het erg hectisch, ik schreef nog niet op het forum, daar had ik geen tijd voor en onze web-log bestond nog niet. Ik ga nu toch proberen te slapen. In de hoop dat ik niet steeds wakker lig en lig te piekeren over vorig jaar rond deze tijd was er dit, toen was er dat.....
woensdag 18 juli 2007 om 22:40
Ach lieve Romilde, ik hoop dat je zo een beetje kunt slapen. Al die herbelevingen: zwaar, maar ook goed om het nu zo intens weer te beleven. Stuk voor stuk stapjes in de verwerking. Wat een ongelooflijke klus is.
Schrijf het hier maar lekker van je af, er zijn veel mensen die het lezen en met je meeleven. Misschien helpt het een ietsjepietsje.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht (en die heb je ook, zeker weten) nu, de komende dagen, weken, maanden en altijd.
Schrijf het hier maar lekker van je af, er zijn veel mensen die het lezen en met je meeleven. Misschien helpt het een ietsjepietsje.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht (en die heb je ook, zeker weten) nu, de komende dagen, weken, maanden en altijd.
