Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
woensdag 27 juni 2007 om 10:18
Lieve Romida,
Je zit zo te lezen momenteel echt in een rollercoaster. Ik hoop dat het vandaag misschien een pietsje beter met je gaat.
De postings van offtherebound zullen een grote steun in de rug zijn voor je, iemand die inderdaad echt begrijpt hoe je je voelt, zoals ze in haar laatste alinea ook beschrijft.
Enige wat ik weet was van mijn beste vriendin die een paar jaar geleden haar moeder na eenzelfde slopend ziekbed als Ray verloor. Net als bij jou, leek het verdriet na een tijdje alleen maar heviger te worden. Zij vertelde bijvoorbeeld dat ze, maanden na het overlijden van haar moeder, ineens vanuit het werk keihard naar haar ouderlijk huis fietste om, "zoals altijd" haar moeder te helpen met eten ed. Totdat ze daar voor de deur stond en zich toen pas realiseerde dat dat al een tijd niet meer 'hoefde'. Beetje bij beetje kwam eerst meer gemis en verdriet, om toen wat beter verwerkt te kunnen worden. Dat is dan althans hoe zij dat heeft ervaren.
Enige wat ik je wel uit ervaring kan meegeven: hoe 'lang' het ook duurt; dit is jóuw rouwproces. Omstanders hebben daar echt alle begrip voor, juist misschien omdat we niet altijd uit ervaring kunnen meepraten, kunnen we wel proberen zo goed als mogelijk mee te voelen. Wees dus nooit bang om je wensen, grenzen ed aan te geven, want iedereen zal écht blij zijn als ze iets voor je kunnen doen.
Inderdaad ook misschien even nog op je werk in overleg met de arbo-arts. Straks weer fulltime werken, kan idd misschien nu even nog teveel van het goede zijn.
One small step at a time...
*;
Je zit zo te lezen momenteel echt in een rollercoaster. Ik hoop dat het vandaag misschien een pietsje beter met je gaat.
De postings van offtherebound zullen een grote steun in de rug zijn voor je, iemand die inderdaad echt begrijpt hoe je je voelt, zoals ze in haar laatste alinea ook beschrijft.
Enige wat ik weet was van mijn beste vriendin die een paar jaar geleden haar moeder na eenzelfde slopend ziekbed als Ray verloor. Net als bij jou, leek het verdriet na een tijdje alleen maar heviger te worden. Zij vertelde bijvoorbeeld dat ze, maanden na het overlijden van haar moeder, ineens vanuit het werk keihard naar haar ouderlijk huis fietste om, "zoals altijd" haar moeder te helpen met eten ed. Totdat ze daar voor de deur stond en zich toen pas realiseerde dat dat al een tijd niet meer 'hoefde'. Beetje bij beetje kwam eerst meer gemis en verdriet, om toen wat beter verwerkt te kunnen worden. Dat is dan althans hoe zij dat heeft ervaren.
Enige wat ik je wel uit ervaring kan meegeven: hoe 'lang' het ook duurt; dit is jóuw rouwproces. Omstanders hebben daar echt alle begrip voor, juist misschien omdat we niet altijd uit ervaring kunnen meepraten, kunnen we wel proberen zo goed als mogelijk mee te voelen. Wees dus nooit bang om je wensen, grenzen ed aan te geven, want iedereen zal écht blij zijn als ze iets voor je kunnen doen.
Inderdaad ook misschien even nog op je werk in overleg met de arbo-arts. Straks weer fulltime werken, kan idd misschien nu even nog teveel van het goede zijn.
One small step at a time...
*;
Computer says nooooo
vrijdag 29 juni 2007 om 14:01
Lieve, lieve Rommel,
Ik kan helaas niets voor je doen, heb er ook geen ervaring mee, wil ook vooral geen verkeerde dingen zeggen. Alleen (wat iemand anders ook al schreef): dit is JOUW rouwproces, er is geen handleiding voor, geen standaardprocedure, jij moet doen wat je denkt dat goed is voor JOU!
Verder kan ik je alleen maar een hele dikke knuffel en zeggen dat ik aan je denk.
*;*;
Liefs,
Teddie
Ik kan helaas niets voor je doen, heb er ook geen ervaring mee, wil ook vooral geen verkeerde dingen zeggen. Alleen (wat iemand anders ook al schreef): dit is JOUW rouwproces, er is geen handleiding voor, geen standaardprocedure, jij moet doen wat je denkt dat goed is voor JOU!
Verder kan ik je alleen maar een hele dikke knuffel en zeggen dat ik aan je denk.
*;*;
Liefs,
Teddie
vrijdag 29 juni 2007 om 16:37
Hallo allemaal,
Ik ben naar mijn baas gegaan en heb gezegd dat ik het niet red om over 3 weken fulltime te werken. Dat ik zo moe ben dat ik 's-avonds nergens toe kom. Dat ik vaak te moe ben om zelfs maar te koken en dat het gewoon niet goed gaat. Hij begreep het. Nadeel is dat er een collega nu die week nog niet met vakantie mag en dat die collega daar nu steeds over loopt te zeuren tegen mij en tegen de andere collega's. Hij is ook gepikeerd dat hij niet op arbeidstherapeutische basis mag werken en ik wel (hij heeft een arbeidsconflict en dat traject loopt. Hij vind dus dat ie ook maar gewoon ziekgemeld moet blijven...) Maar het voelt in elk geval wel als een opluchting dat ik het mijn baas verteld heb. Nu het gesprek met de bedrijfsarts nog. Vanavond komt Mark. Ik heb voor morgenavond lekker vlees gehaald voor te fonduen. Dan nodig ik mijn ouders ook uit en misschien kunnen we nog wel een leuk filmpje kijken 's-avonds. Ik wil ook naar de kermis, een keer zwemmen en misschien nog een keer naar de bossen. Verder hoop ik dat ie nog wat met vriendjes kan spelen. Misschien dat we zondagmiddag nog naar die zus van Ray kunnen, die hebben ook 2 zoontjes waarmee hij dan kan spelen. En ik hoop dat de week dan in totaal toch niet zo zwaar wordt. Vrijdag om 15.00 uur gaat ie weer naar zijn moeder toe.
Ik heb vandaag het ontwerp voor de grafsteen binnen gekregen, en het wordt erg mooi vind ik. Ik twijfel nog even over de foto van Ray, of ik die er ook nog bij moet doen (losse foto op het zuiltje). Ik hoop dat ik de komende week ook een beetje tijd vind om op het forum te komen. Het is toch wel fijn om je ei kwijt te kunnen en jullie reacties blijven een grote steun. Het komt ook steeds dichterbij dat alles een jaar geleden is. De 17e wordt ik 41, vorig jaar was mijn verjaardag de laatste redelijk onbezorgde dag. De dag erna moesten we 's-nachts naar het ziekenhuis en toen ging de bal (bom) rollen (tikken)....
En vanavond slaapt Mark voor het eerst weer hier.... Ook al spannend. Hoe zal het gaan, kan hij een beetje slapen, zijn draai weer vinden etc....
Ik hou jullie op de hoogte....
Ik ben naar mijn baas gegaan en heb gezegd dat ik het niet red om over 3 weken fulltime te werken. Dat ik zo moe ben dat ik 's-avonds nergens toe kom. Dat ik vaak te moe ben om zelfs maar te koken en dat het gewoon niet goed gaat. Hij begreep het. Nadeel is dat er een collega nu die week nog niet met vakantie mag en dat die collega daar nu steeds over loopt te zeuren tegen mij en tegen de andere collega's. Hij is ook gepikeerd dat hij niet op arbeidstherapeutische basis mag werken en ik wel (hij heeft een arbeidsconflict en dat traject loopt. Hij vind dus dat ie ook maar gewoon ziekgemeld moet blijven...) Maar het voelt in elk geval wel als een opluchting dat ik het mijn baas verteld heb. Nu het gesprek met de bedrijfsarts nog. Vanavond komt Mark. Ik heb voor morgenavond lekker vlees gehaald voor te fonduen. Dan nodig ik mijn ouders ook uit en misschien kunnen we nog wel een leuk filmpje kijken 's-avonds. Ik wil ook naar de kermis, een keer zwemmen en misschien nog een keer naar de bossen. Verder hoop ik dat ie nog wat met vriendjes kan spelen. Misschien dat we zondagmiddag nog naar die zus van Ray kunnen, die hebben ook 2 zoontjes waarmee hij dan kan spelen. En ik hoop dat de week dan in totaal toch niet zo zwaar wordt. Vrijdag om 15.00 uur gaat ie weer naar zijn moeder toe.
Ik heb vandaag het ontwerp voor de grafsteen binnen gekregen, en het wordt erg mooi vind ik. Ik twijfel nog even over de foto van Ray, of ik die er ook nog bij moet doen (losse foto op het zuiltje). Ik hoop dat ik de komende week ook een beetje tijd vind om op het forum te komen. Het is toch wel fijn om je ei kwijt te kunnen en jullie reacties blijven een grote steun. Het komt ook steeds dichterbij dat alles een jaar geleden is. De 17e wordt ik 41, vorig jaar was mijn verjaardag de laatste redelijk onbezorgde dag. De dag erna moesten we 's-nachts naar het ziekenhuis en toen ging de bal (bom) rollen (tikken)....
En vanavond slaapt Mark voor het eerst weer hier.... Ook al spannend. Hoe zal het gaan, kan hij een beetje slapen, zijn draai weer vinden etc....
Ik hou jullie op de hoogte....
vrijdag 29 juni 2007 om 21:06
Hi Romilda, fijn dat je je het met je werkgever hebt kunnen bespreken,
en dat hij begrip heeft! Bedrijfsarts komt vast ook goed. Het is spijtig
dat je collega zo zijn probleempjes heeft, maar probeer het een beetje
langs je heen te laten gaan..
Vanavond gezellig Mark, je plannen zijn leuk en vooral gezellig en 'cosy'!, het wordt vast een fijne week.
Weer een klein stapje, zo te lezen, bijna precies een jaar, er zal een hoop door je heen gaan.
*;
en dat hij begrip heeft! Bedrijfsarts komt vast ook goed. Het is spijtig
dat je collega zo zijn probleempjes heeft, maar probeer het een beetje
langs je heen te laten gaan..
Vanavond gezellig Mark, je plannen zijn leuk en vooral gezellig en 'cosy'!, het wordt vast een fijne week.
Weer een klein stapje, zo te lezen, bijna precies een jaar, er zal een hoop door je heen gaan.
*;
Computer says nooooo
maandag 2 juli 2007 om 23:50
Hallo allemaal,
Ondanks het slechte weer toch al een paar leuke dingen gedaan met Mark. En het gaat behoorlijk goed. Hij luistert goed, gaat ook op tijd naar bed. Heb wel het gevoel dat de oude "klik" er nog is. Maar met alle dingen die ik met hem doe, moet ik erg veel aan Ray denken. Vandaag heeft ie van mij een eye-toy gehad. Die hadden Ray en ik voor hem besteld vorig jaar. Maar tegen de tijd dat we daarover gebeld werden lag Ray in het ziekenhuis en dus hebben we niet meer teruggebeld. Vandaag weer naar die winkel geweest en toen heb ik m gegeven, omdat ie die van papa zou krijgen.
Helaas gaat het met mijn vader niet zo goed. Heeft veel pijn op de borst en moeite met ademhalen. De huisarts heeft hem onderzocht en wil het nog aankijken. Maar ik schoot wel heel erg in de stress... Ik was al aan het regelen naar wie ik Mark ff kon brengen als we naar het ziekenhuis moesten. En er kwam meteen vanalles terug. En dan wachten tot morgen.... Ik moet me geen zorgen maken anders was ie gelijk wel doorgestuurd denk ik. Dus ben ik toch maar, zoals beloofd, met Mark naar de kermis geweest vanavond. Daarna nog even bij mijn ouders aangewipt, maar er was nog niets veranderd. Hij had nog steeds veel pijn.... Niet meer geworden maar zeker ook niet minder....
Morgen is er weer een dag, en dan maar hopen dat het beter gaat.
Ondanks het slechte weer toch al een paar leuke dingen gedaan met Mark. En het gaat behoorlijk goed. Hij luistert goed, gaat ook op tijd naar bed. Heb wel het gevoel dat de oude "klik" er nog is. Maar met alle dingen die ik met hem doe, moet ik erg veel aan Ray denken. Vandaag heeft ie van mij een eye-toy gehad. Die hadden Ray en ik voor hem besteld vorig jaar. Maar tegen de tijd dat we daarover gebeld werden lag Ray in het ziekenhuis en dus hebben we niet meer teruggebeld. Vandaag weer naar die winkel geweest en toen heb ik m gegeven, omdat ie die van papa zou krijgen.
Helaas gaat het met mijn vader niet zo goed. Heeft veel pijn op de borst en moeite met ademhalen. De huisarts heeft hem onderzocht en wil het nog aankijken. Maar ik schoot wel heel erg in de stress... Ik was al aan het regelen naar wie ik Mark ff kon brengen als we naar het ziekenhuis moesten. En er kwam meteen vanalles terug. En dan wachten tot morgen.... Ik moet me geen zorgen maken anders was ie gelijk wel doorgestuurd denk ik. Dus ben ik toch maar, zoals beloofd, met Mark naar de kermis geweest vanavond. Daarna nog even bij mijn ouders aangewipt, maar er was nog niets veranderd. Hij had nog steeds veel pijn.... Niet meer geworden maar zeker ook niet minder....
Morgen is er weer een dag, en dan maar hopen dat het beter gaat.
dinsdag 3 juli 2007 om 09:51
Het zit je echt niet mee he, ook in deze week alweer een afleiding van waar je mee bezig bent.
Denk dat je inderdaad erop moet vertrouwen dat je vader zeker voor een controle naar het ziekenhuis zou zijn gestuurd, als de dokter iets ernstigs vermoedde. Kunnen jullie anders zelf niet aandringen op onderzoek?
Ik hoop dat het snel weer over is voor hem.
Denk dat je inderdaad erop moet vertrouwen dat je vader zeker voor een controle naar het ziekenhuis zou zijn gestuurd, als de dokter iets ernstigs vermoedde. Kunnen jullie anders zelf niet aandringen op onderzoek?
Ik hoop dat het snel weer over is voor hem.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:02
Is je vader hartpatient Romilda?
Of dit nou wel of niet het geval is. Als dit soort klachten ineens de kop opsteken moet je zeker alert zijn....Als je vader al zo lang pijn op zijn borst heeft/benauwd is...mag daar op zijn minst even naar gekeken worden in het ziekenhuis. Al is het voor jullie gemoedsrust...zou gewoon naar de EHBO gaan met je vader.
Wat zei de huisarts verder eigenlijk? Heeft hij iets gezegd over een oorzaak van de klachten?
Of dit nou wel of niet het geval is. Als dit soort klachten ineens de kop opsteken moet je zeker alert zijn....Als je vader al zo lang pijn op zijn borst heeft/benauwd is...mag daar op zijn minst even naar gekeken worden in het ziekenhuis. Al is het voor jullie gemoedsrust...zou gewoon naar de EHBO gaan met je vader.
Wat zei de huisarts verder eigenlijk? Heeft hij iets gezegd over een oorzaak van de klachten?
dinsdag 3 juli 2007 om 13:16
Hallo allemaal,
Mijn vader is geen hartpatiënt. Hij oogt ook heel gezond. Sport nog steeds veel. Heeft nooit gerookt of gedronken. De dokter heeft de bloedruk en zo gemeten en volgens mijn moeder ook een ECG gedaan (hebben ze die dan bij een huisarts?????) en daarbij leek alles oké. De bloeddruk was perfect zelfs. Dus vandaar dat afwachten. Vanacht heeft ie liggen rillen ondanks extra dekens en pittenzak en flink getranspireerd. Hij voelt zich nu iets beter. Dus wordt er niet verder gekeken. Vind ik wel moeilijk. Vooral omdat mijn vader in zijn jonge jaren jarenlang met spuitasbest en alles gewerkt heeft en hij de laatste tijd allemaal vage klachten heeft waar ze zo niets op kunnen vinden. Gisteren schoot ineens een vorm van kanker door mijn hoofd die veroorzaakt wordt door het werken met asbest. (heb ooit een cursus gevolgd als deskundig toezichthouder asbestsloop en daar werden die vormen van kanker uitgebreid besproken). Maar dat moet ik natuurlijk niet doen, ik zit veel te veel op die manier te denken vanwege wat Ray overkomen is. Maar ik vind wel dat een thoraxfoto o.i.d. geen overbodige luxe is. Ze kunnen beter maar een keer kijken. Mijn moeder is het wel met me eens, maar mijn vader gelooft niet dat zijn "asbest" verleden hier iets mee te maken heeft. Dus nu lijkt het beter te gaan en hoeft er wat hem betreft niet verder meer gekeken te worden.
Mijn vader is geen hartpatiënt. Hij oogt ook heel gezond. Sport nog steeds veel. Heeft nooit gerookt of gedronken. De dokter heeft de bloedruk en zo gemeten en volgens mijn moeder ook een ECG gedaan (hebben ze die dan bij een huisarts?????) en daarbij leek alles oké. De bloeddruk was perfect zelfs. Dus vandaar dat afwachten. Vanacht heeft ie liggen rillen ondanks extra dekens en pittenzak en flink getranspireerd. Hij voelt zich nu iets beter. Dus wordt er niet verder gekeken. Vind ik wel moeilijk. Vooral omdat mijn vader in zijn jonge jaren jarenlang met spuitasbest en alles gewerkt heeft en hij de laatste tijd allemaal vage klachten heeft waar ze zo niets op kunnen vinden. Gisteren schoot ineens een vorm van kanker door mijn hoofd die veroorzaakt wordt door het werken met asbest. (heb ooit een cursus gevolgd als deskundig toezichthouder asbestsloop en daar werden die vormen van kanker uitgebreid besproken). Maar dat moet ik natuurlijk niet doen, ik zit veel te veel op die manier te denken vanwege wat Ray overkomen is. Maar ik vind wel dat een thoraxfoto o.i.d. geen overbodige luxe is. Ze kunnen beter maar een keer kijken. Mijn moeder is het wel met me eens, maar mijn vader gelooft niet dat zijn "asbest" verleden hier iets mee te maken heeft. Dus nu lijkt het beter te gaan en hoeft er wat hem betreft niet verder meer gekeken te worden.
dinsdag 3 juli 2007 om 16:02
Als je vader zich inmiddels alweer 'beter' voelt, laat dan in elk geval je moeder af en toe zijn toestand voorleggen aan de huisartsenpost. Ik zou zelf ook niet gerust zijn, pas als hij weer echt okee is.
Heb je al gegoogled bij pijn op de borst? Bij de tweede link, medicinfo, staat een zelfdiagnose die je als richtlijn zou kunnen gebruiken voor meer of minder ongerustheid.
Heb je al gegoogled bij pijn op de borst? Bij de tweede link, medicinfo, staat een zelfdiagnose die je als richtlijn zou kunnen gebruiken voor meer of minder ongerustheid.
dinsdag 3 juli 2007 om 18:35
Mjah ok dan heeft de huisarts wel gedaan wat ie kon en moest doen maar goed...Daar is je vader dus niet direct mee geholpen en de oorzaak blijft dus onbekend...Maar ja ik vind het maar rare klachen, daar blijf ik bij.
Dat je gelijk denkt aan kanker mede door zijn asbest verleden en je ervaringen met Ray vind ik niet gek...Je staat er veel sneller bij stil, dingen die onschuldig kunnen zijn worden ineens 'zeer verdacht'. Dat herken ik wel.
Ik hoop dat je vader goed opknapt.
Dat je gelijk denkt aan kanker mede door zijn asbest verleden en je ervaringen met Ray vind ik niet gek...Je staat er veel sneller bij stil, dingen die onschuldig kunnen zijn worden ineens 'zeer verdacht'. Dat herken ik wel.
Ik hoop dat je vader goed opknapt.
donderdag 5 juli 2007 om 10:55
Hallo allemaal,
Nou met mijn vader gaat het weer beter. Hij is gisterenmorgen weer bij de huisarts geweest en die was positief. Die had het idee dat wat het ook was en waar het ook door veroorzaakt is het lichaam het zelf aan het opruimen is. En dat mijn vader de natuur zijn werk moet laten doen. Alles is nog een keer gecontroleerd (en ja die praktijk heeft een eigen ECG-apparaat, luxe he?) en er zijn geen afwijkingen gevonden. Mochten de klachten toch weer opspelen of terugkomen dan wordt er alsnog een thorax gemaakt, maar dat zou de eigen huisarts dan in gang moeten zetten (tenzij dat nog tijdens de vakantie van de eigen huisarts gebeurt).
Hier gaat het zo zijn gangetje. Het slechte weer speelt ons parten. Mark verveelt zich en dat valt niet mee. Ik kan moeilijk elke dag weer ergens naar toe sjezen. Dus vanmiddag komt er een neefje, kunnen ze samen play-stationnen. En mocht het vanmiddag droog zijn dan kunnen ze hier voor op het gras ook wel voetballen. Voor de (drunense) duinen is het echt te slecht, vooral omdat de paden er naartoe complete modderstromen zijn.
Bij mij begint de vermoeidheid weer keihard toe te slaan. Maar ja het was dan ook een drukke week. 2x kermis, neefjes op bezoek, zwemmen en mee spelen. Mark gaat ook niet meer zo heel vroeg naar bed (tussen 10 en half 11) en staat wel akelig vroeg op (hij blijft tot kwart voor 8 op zijn kamer) dus een keertje uitslapen om energie op te doen is er ook niet bij. Ik merk ook dat ik heel veel aan Ray moet denken, aan de vakantie vorig jaar en de laatste dagen voordat we wisten dat ie zo ziek was. En nu zo met Mark om me heen, heb ik steeds vaker dat ik denk: Oh dat moet ik straks aan Ray vertellen. Gek is dat hoor...
Maar ja, ik ben blij dat het tot nu toe met Mark goed gegaan is en morgen is zijn moeder alweer terug en gaat Mark met haar op vakantie.
Nou met mijn vader gaat het weer beter. Hij is gisterenmorgen weer bij de huisarts geweest en die was positief. Die had het idee dat wat het ook was en waar het ook door veroorzaakt is het lichaam het zelf aan het opruimen is. En dat mijn vader de natuur zijn werk moet laten doen. Alles is nog een keer gecontroleerd (en ja die praktijk heeft een eigen ECG-apparaat, luxe he?) en er zijn geen afwijkingen gevonden. Mochten de klachten toch weer opspelen of terugkomen dan wordt er alsnog een thorax gemaakt, maar dat zou de eigen huisarts dan in gang moeten zetten (tenzij dat nog tijdens de vakantie van de eigen huisarts gebeurt).
Hier gaat het zo zijn gangetje. Het slechte weer speelt ons parten. Mark verveelt zich en dat valt niet mee. Ik kan moeilijk elke dag weer ergens naar toe sjezen. Dus vanmiddag komt er een neefje, kunnen ze samen play-stationnen. En mocht het vanmiddag droog zijn dan kunnen ze hier voor op het gras ook wel voetballen. Voor de (drunense) duinen is het echt te slecht, vooral omdat de paden er naartoe complete modderstromen zijn.
Bij mij begint de vermoeidheid weer keihard toe te slaan. Maar ja het was dan ook een drukke week. 2x kermis, neefjes op bezoek, zwemmen en mee spelen. Mark gaat ook niet meer zo heel vroeg naar bed (tussen 10 en half 11) en staat wel akelig vroeg op (hij blijft tot kwart voor 8 op zijn kamer) dus een keertje uitslapen om energie op te doen is er ook niet bij. Ik merk ook dat ik heel veel aan Ray moet denken, aan de vakantie vorig jaar en de laatste dagen voordat we wisten dat ie zo ziek was. En nu zo met Mark om me heen, heb ik steeds vaker dat ik denk: Oh dat moet ik straks aan Ray vertellen. Gek is dat hoor...
Maar ja, ik ben blij dat het tot nu toe met Mark goed gegaan is en morgen is zijn moeder alweer terug en gaat Mark met haar op vakantie.
donderdag 5 juli 2007 om 11:03
Lieve Romlida,
Heel goed dat je bij je werkgever hebt aangegeven dat je full time werken nog niet trekt. En fijn dat hij er begrip voor heeft. Laat je kop niet gek maken door die collega. Hoe vervelend een arbeidsconflict ook is, het valt in het niet bij het verlies van een dierbare.
Fijn ook dat de tijd met Mark goed is gegaan, en dat ondanks dit vreselijke weer!
Je doet het goed Romilda! Je doet het heel erg goed.
:R
Heel goed dat je bij je werkgever hebt aangegeven dat je full time werken nog niet trekt. En fijn dat hij er begrip voor heeft. Laat je kop niet gek maken door die collega. Hoe vervelend een arbeidsconflict ook is, het valt in het niet bij het verlies van een dierbare.
Fijn ook dat de tijd met Mark goed is gegaan, en dat ondanks dit vreselijke weer!
Je doet het goed Romilda! Je doet het heel erg goed.
:R
donderdag 5 juli 2007 om 21:58
Vind dat je het deze week toch maar mooi gedaan hebt meid,dat je nu moe bent,vind ik zo normaal,en hou er nu maar rekening mee,dat het huis morgen wel weer erg leeg is,als Mark weer weg is,en je weer opnieuw moet proberen op de been te blijven,en je verdriet te handelen.
Vanaf deze kant alvast een dikke knuffel *denk aan je* *;
Vanaf deze kant alvast een dikke knuffel *denk aan je* *;
zaterdag 7 juli 2007 om 11:51
Hallo allemaal,
Nou Mark is nu met zijn moeder op vakantie. Het was ondanks het slechte weer toch best een goede week. Wel vermoeiend, maar dat hoort erbij. Hij heeft het volgens mij wel goed naar zijn zin gehad. Hij vertelde enthousiast de verhalen tegen zijn moeder, dus dan zit dat wel goed.
Vervolgend moest ik (eindelijk na 6 weken pijn) naar de endodontoloog voor mijn kies. Al snel beek dat de kies gescheurd was en er een ontsteking tussen de wortels zat. Repareren ging niet meer. Dus is ie getrokken. Een drama.... Hij zat vergroeid met het bot en de tandarts is bijna een uur bezig geweest omdat ding eruit te halen. En die ontsteking kunnen ze niet verdoven. Het leek wel af en toe of mijn kaak zou breken. Maar nadat ik de maximum hoeveelheid verdoving had gehad en nog even de stoel en de assistente heb fijngeknepen kwam ie er dan toch uit. Nu voelt het alsof ik een flink pak slaag heb gehad... Niet fijn dus. Vandaag zouden Ray en ik 8 maanden getrouwd zijn. En het is 4 maanden geleden dat ie overleed. Gisteren toen ik zo'n pijn had heb ik heel veel aan Ray gedacht. En nu dus weer. Ik doe vandaag maar rustig aan. Ik moet vanavond eigenlijk naar een bruiloft, maar ik denk dat ik dat maar niet doe. Te veel pijn....
Nou Mark is nu met zijn moeder op vakantie. Het was ondanks het slechte weer toch best een goede week. Wel vermoeiend, maar dat hoort erbij. Hij heeft het volgens mij wel goed naar zijn zin gehad. Hij vertelde enthousiast de verhalen tegen zijn moeder, dus dan zit dat wel goed.
Vervolgend moest ik (eindelijk na 6 weken pijn) naar de endodontoloog voor mijn kies. Al snel beek dat de kies gescheurd was en er een ontsteking tussen de wortels zat. Repareren ging niet meer. Dus is ie getrokken. Een drama.... Hij zat vergroeid met het bot en de tandarts is bijna een uur bezig geweest omdat ding eruit te halen. En die ontsteking kunnen ze niet verdoven. Het leek wel af en toe of mijn kaak zou breken. Maar nadat ik de maximum hoeveelheid verdoving had gehad en nog even de stoel en de assistente heb fijngeknepen kwam ie er dan toch uit. Nu voelt het alsof ik een flink pak slaag heb gehad... Niet fijn dus. Vandaag zouden Ray en ik 8 maanden getrouwd zijn. En het is 4 maanden geleden dat ie overleed. Gisteren toen ik zo'n pijn had heb ik heel veel aan Ray gedacht. En nu dus weer. Ik doe vandaag maar rustig aan. Ik moet vanavond eigenlijk naar een bruiloft, maar ik denk dat ik dat maar niet doe. Te veel pijn....
zaterdag 7 juli 2007 om 13:38
Hallo romilda,
Wat fijn dat je goede week met Mark hebt gehad, dat geeft je vast veel voldoening.
Hoe gaat het trouwens met je vader, hopelijk nog steeds aan de beterende hand?
Lieve toch.. pijn aan je kaak, pijn in je hart... Kan me erg goed voorstellen dat een bruiloftsfeest vanavond je in alle opzichten even teveel is.
Niets 'moet', je mag vandaag en vanavond lekker rustig aan doen. Een extra kaarsje branden voor je eigen huwelijksdag vandaag en misschien ook terugdenken aan de vele mooie momenten die Ray en jij hebben mogen delen.
Is er misschien een goede vriend/vriendin waarmee je misschien vanavond een beetje tijd zou kunnen doorbrengen, of zou je misschien meer behoefte hebben aan wat meer rust om je heen?
Een hele, hele dikke knuffel vandaag voor jou en Ray!
lfs, P
Wat fijn dat je goede week met Mark hebt gehad, dat geeft je vast veel voldoening.
Hoe gaat het trouwens met je vader, hopelijk nog steeds aan de beterende hand?
Lieve toch.. pijn aan je kaak, pijn in je hart... Kan me erg goed voorstellen dat een bruiloftsfeest vanavond je in alle opzichten even teveel is.
Niets 'moet', je mag vandaag en vanavond lekker rustig aan doen. Een extra kaarsje branden voor je eigen huwelijksdag vandaag en misschien ook terugdenken aan de vele mooie momenten die Ray en jij hebben mogen delen.
Is er misschien een goede vriend/vriendin waarmee je misschien vanavond een beetje tijd zou kunnen doorbrengen, of zou je misschien meer behoefte hebben aan wat meer rust om je heen?
Een hele, hele dikke knuffel vandaag voor jou en Ray!
lfs, P
Computer says nooooo
zondag 8 juli 2007 om 23:07
Hallo allemaal,
Ik heb net een vriendin van me gesproken. Ik heb een week of 6 geleden verteld over ons klasgenootje en haar vriend die nu buikvlieskanker bleek te hebben. Daar gaat het nu heel slecht mee. Ze zouden gaan trouwen, dat was uitgesteld omdat het niet goed ging naar 19 juli, maar nu zijn ze in het ziekenhuis getrouwd omdat ze bang zijn dat hij het niet gaat halen. Terwijl de artsen 6 weken geleden nog zeiden dat ie 3 tot 6 maanden had, en met chemo misschien nog wel langer... Ik zie haar normaal alleen bij die vriendin op feestjes, maar ik heb haar nu een mail gestuurd om haar een hart onder de rien te steken. Maar het brengt wel weer veel emoties met zich mee. En dat terwijl ik al half lag weg te doezelen in mijn bed vanwege de kaakpijn... Ben er dus maar weer uitgegaan. Vandaag ben ik even naar de verjaardag van mijn zwager geweest. Dat was tevens het laatste feest voordat Ray ziek werd vorig jaar. Gelukkig vierde hij het gisteren en was ik er vandaag alleen met die moeder van Ray. Het was wel moeilijk. Ik denk steeds meer aan vorig jaar rond deze tijd. Dat ik in het begin zoiets had van ach iedereen heeft wel eens rugpijn. En dat ik dacht dat Ray wel een tikkie kleinzielig was (vooral ook omdat hij al vaker enigszins hypochondrische neigingen had). Steeds voor de grote vakantie was ie zwak ziek en misselijk. Maar naarmate de laatste vakantie naderde had ik wel door dat het geen gewone rugpijn was. Dus dachten we aan hernia. Op het laatst dacht ik aan MS, maar (bot)kanker, nee dat kwam in onze gedachten totaal niet voor. En nu begint het herbeleven kennelijk.... Maar daarmee af en toe ook de rare gewaarwording dat ik af en toe niet besef dat ie er niet meer is. Zeker als ik gedroomd heb over die laatste weken dan kan ik wakker worden en me naar Ray omdraaien en dan....is dat bed leeg.....LEEG! En dat zijn echt verschrikkelijke momenten....
Ik heb net een vriendin van me gesproken. Ik heb een week of 6 geleden verteld over ons klasgenootje en haar vriend die nu buikvlieskanker bleek te hebben. Daar gaat het nu heel slecht mee. Ze zouden gaan trouwen, dat was uitgesteld omdat het niet goed ging naar 19 juli, maar nu zijn ze in het ziekenhuis getrouwd omdat ze bang zijn dat hij het niet gaat halen. Terwijl de artsen 6 weken geleden nog zeiden dat ie 3 tot 6 maanden had, en met chemo misschien nog wel langer... Ik zie haar normaal alleen bij die vriendin op feestjes, maar ik heb haar nu een mail gestuurd om haar een hart onder de rien te steken. Maar het brengt wel weer veel emoties met zich mee. En dat terwijl ik al half lag weg te doezelen in mijn bed vanwege de kaakpijn... Ben er dus maar weer uitgegaan. Vandaag ben ik even naar de verjaardag van mijn zwager geweest. Dat was tevens het laatste feest voordat Ray ziek werd vorig jaar. Gelukkig vierde hij het gisteren en was ik er vandaag alleen met die moeder van Ray. Het was wel moeilijk. Ik denk steeds meer aan vorig jaar rond deze tijd. Dat ik in het begin zoiets had van ach iedereen heeft wel eens rugpijn. En dat ik dacht dat Ray wel een tikkie kleinzielig was (vooral ook omdat hij al vaker enigszins hypochondrische neigingen had). Steeds voor de grote vakantie was ie zwak ziek en misselijk. Maar naarmate de laatste vakantie naderde had ik wel door dat het geen gewone rugpijn was. Dus dachten we aan hernia. Op het laatst dacht ik aan MS, maar (bot)kanker, nee dat kwam in onze gedachten totaal niet voor. En nu begint het herbeleven kennelijk.... Maar daarmee af en toe ook de rare gewaarwording dat ik af en toe niet besef dat ie er niet meer is. Zeker als ik gedroomd heb over die laatste weken dan kan ik wakker worden en me naar Ray omdraaien en dan....is dat bed leeg.....LEEG! En dat zijn echt verschrikkelijke momenten....
zondag 8 juli 2007 om 23:30
Romilda, ik weet nooit zo goed wat ik moet posten, omdat ik me helemaal niet voor kan stellen waar je doorheen gaat. En toch wil ik je opbeuren, steunen, laten weten dat er aan je gedacht wordt. Dus ik doe maar een poging, zo af en toe. Wat moet het moeilijk voor je zijn om iemand anders nu (al is het dan van een afstandje) door hetzelfde proces te zien gaan. En dat gecombineerd met dat er nu van alles 'een jaar geleden' is, én het is allemaal nog maar nog maar zo kort geleden. Een dikke *;.
zondag 8 juli 2007 om 23:34
Thanx wen, ik ben blij dat je reageert. Soms wil je je verhaal even kwijt en dan blijf ik ook even hangen in de hoop dat er iemand reageert. Vanavond is zo'n avond... Ik heb zo'n gevoel dat ik toch niet goed kan slapen nu (terwijl ik al bijna onder zeil was toen die vriendin me belde). Veel te veel gedachten aan M en A (klasgenootje en man) en natuurlijk aan Ray....
En elk steuntje in de rug kan ik dan gebruiken!
*;
En elk steuntje in de rug kan ik dan gebruiken!
*;
