Relaties
alle pijlers
moeilijke mannen!
zaterdag 3 november 2007 om 09:58
een leuke discussie misschien... wat zijn moeilijke mannen?????
Graag jullie ervaringen??? Ik heb zelf wel een idee erover... Maar ik vroeg mij af wie heeft ene relatie met een moeilijke man en hoe gaat zij daar mee om??? Ik heb ooit ene relatie gehad met een moeilijke man en het heeft mij zoveel energie gekost en soms ga ik ook twifelen aan mijzelf.. Was hij echt moeilijk...???
Graag jullie ervaringen??? Ik heb zelf wel een idee erover... Maar ik vroeg mij af wie heeft ene relatie met een moeilijke man en hoe gaat zij daar mee om??? Ik heb ooit ene relatie gehad met een moeilijke man en het heeft mij zoveel energie gekost en soms ga ik ook twifelen aan mijzelf.. Was hij echt moeilijk...???
donderdag 8 november 2007 om 18:29
Jammer Muis, ik denk dat je het juist moet omdraaien, hij zat niet goed in zijn vel en kan gewoon nergens tegen. Dat is echt zijn probleem. Die dingen die jij opnoemt, die je zogenaamd 'fout' doet, zijn toch hele normale dingen, die iedereen doet. Zijn reactie erop is abnormaal.
Overigens als ik dat allemaal zo lees valt het met mijn vriend nog wel mee. Hij bemoeit zich wel met hoe ik dingen doe, maar wel op een vriendelijke manier. Hij probeert het voorzichtig te brengen, ik kan eigenlijk ook niet zo goed tegen kritiek, alhoewel ik daar steeds beter mee om kan gaan.
Verder respecteert hij het wel als ik iets anders wil doen, dus als ik niet mee wil naar een verjaardag of als ik afspraken maak met vriendinnen. Overleggen hoeft ook eigenlijk nooit. Het nadeel is dat hij dus ook vaak niet overlegt. En hij vergeet dus soms dingen die hij beloofd heeft, of hij belooft heel gemakkelijk vanalles om er ook heel gemakkelijk weer op terug te komen, omdat het toch niet past, of hij te moe is, het te druk heeft of er gewoon geen zin in heeft.
Als ik jouw verhaal zo lees verdien je iemand die wel normaal kan reageren, zijn gedrag is echt niet normaal.
Overigens als ik dat allemaal zo lees valt het met mijn vriend nog wel mee. Hij bemoeit zich wel met hoe ik dingen doe, maar wel op een vriendelijke manier. Hij probeert het voorzichtig te brengen, ik kan eigenlijk ook niet zo goed tegen kritiek, alhoewel ik daar steeds beter mee om kan gaan.
Verder respecteert hij het wel als ik iets anders wil doen, dus als ik niet mee wil naar een verjaardag of als ik afspraken maak met vriendinnen. Overleggen hoeft ook eigenlijk nooit. Het nadeel is dat hij dus ook vaak niet overlegt. En hij vergeet dus soms dingen die hij beloofd heeft, of hij belooft heel gemakkelijk vanalles om er ook heel gemakkelijk weer op terug te komen, omdat het toch niet past, of hij te moe is, het te druk heeft of er gewoon geen zin in heeft.
Als ik jouw verhaal zo lees verdien je iemand die wel normaal kan reageren, zijn gedrag is echt niet normaal.
donderdag 8 november 2007 om 19:10
@ sunshine, wat afschuwelijk je verhaal. Ik schok er gewoon van toen ik het las. Jeetje wat moet dit moeilijk zijn! Jullie staan er nog, SAMEN! Dat zegt ook heel veel over jullie relatie. Het is heel belangrijk dat je dit goed kan bespreken met iemand ondanks je dit uiteraard het liefst met hem goed wil bespreken maar kan mij voorstellen dat je dan ook veel rekening houdt met hem waardoor je zelf misschien niet ongenuanceerd je gevoel kan uiten? Is dit forum geen goed medium hiervoor? Heel goed van je dat je lekker vrij hebt genomen en aan jezelf denkt. Weet je dat deze gedachte bij mij vandaag opkwam om jou dit te adviseren? gek he, echt waar! Waarom? omdat ik merk dat ik eigelijk zelf niet zo goed voor mijzelf zorg als ik me niet lekker voel. Ik werk keihard, zet mijn jokerface op, rook ontzettend veel en kook te weinig. Ik heb voorgenomen juist wel goed voor mijzelf te zorgen en wou dit ook meegeven aan jou. Als mijn relatie goed loopt rook ik amper en voor ons samen kook ik de meest lekkere dingen. Dit moet ik ook mijzelf gunnen.
@ Muisje dat twijfelen, hatelijk he! Nee hoor niet doen, dit is niet normaal echt niet. Hij botviert zijn frustraties op jou. Hoe komt het zo dat je twijfelt? Vergelijk je dat met de leuke dingen van hem? of is het meer een projectie van zijn gedrag naar jou? Ook mijn vriend/ex kon om dit soort triviale dingen (in mijn ogen) zo moeilijk doen. Hij is ook een keer heel boos geworden omdat ik zo lag te draaien in mijn bed waardoor hij niet kon slapen, en moet ook mijn schoenen uitdoen en zachtjes lopen anders stoor ik de buren of dat ik de koeltas per ongeluk open liet en dit maanden erna in een andere ruzie weer terug kreeg of dat ik eerst de zwarte was deed en niet de was met zijn sokken en ook wel tig keer in de ruzies naar voren kwam etc.
Bij mij beiden eigelijk. Ik ga twijfelen omdat hij ook zulke leuke kanten heeft. Ik twijfel dan of ik aan zijn opmerkingen/ kritiek niet te zwaar til.
Daarnaast kan ik mij ook heel dom voelen en voel een druk van hem om iets goed te moeten doen. Deze druk komt doordat hij er altijd een opmerking van zal maken als dit niet gebeurd maar daarnaast ook omdat ik mij dit aantrek. Dan denk ik, hier moet ik aan werken en tegelijkertijd nee hij moet mij gewoon lekker laten. Tussen die twee twijfels balanceer ik constant!
@ reiger, wat heb jij het goed getroffen met je man:-) En wat vooral goed is is dat je dit des te meer realiseert omdat je eerdere relatie-ervaringen wel anders waren! Het is jammer dat ik niet veel vergelijkingsmateriaal heb waardoor je al snel in die twijfels komt.
@ Muisje dat twijfelen, hatelijk he! Nee hoor niet doen, dit is niet normaal echt niet. Hij botviert zijn frustraties op jou. Hoe komt het zo dat je twijfelt? Vergelijk je dat met de leuke dingen van hem? of is het meer een projectie van zijn gedrag naar jou? Ook mijn vriend/ex kon om dit soort triviale dingen (in mijn ogen) zo moeilijk doen. Hij is ook een keer heel boos geworden omdat ik zo lag te draaien in mijn bed waardoor hij niet kon slapen, en moet ook mijn schoenen uitdoen en zachtjes lopen anders stoor ik de buren of dat ik de koeltas per ongeluk open liet en dit maanden erna in een andere ruzie weer terug kreeg of dat ik eerst de zwarte was deed en niet de was met zijn sokken en ook wel tig keer in de ruzies naar voren kwam etc.
Bij mij beiden eigelijk. Ik ga twijfelen omdat hij ook zulke leuke kanten heeft. Ik twijfel dan of ik aan zijn opmerkingen/ kritiek niet te zwaar til.
Daarnaast kan ik mij ook heel dom voelen en voel een druk van hem om iets goed te moeten doen. Deze druk komt doordat hij er altijd een opmerking van zal maken als dit niet gebeurd maar daarnaast ook omdat ik mij dit aantrek. Dan denk ik, hier moet ik aan werken en tegelijkertijd nee hij moet mij gewoon lekker laten. Tussen die twee twijfels balanceer ik constant!
@ reiger, wat heb jij het goed getroffen met je man:-) En wat vooral goed is is dat je dit des te meer realiseert omdat je eerdere relatie-ervaringen wel anders waren! Het is jammer dat ik niet veel vergelijkingsmateriaal heb waardoor je al snel in die twijfels komt.
donderdag 8 november 2007 om 21:22
quote:Reiger100 schreef op 08 november 2007 @ 15:38:
Hoi Margaretha, ik denk dat er een misverstand is over sommige termen die in dit topic gebruikt worden. Wat is 'moeilijk', 'dominant' 'een sterke persoonlijkheid' ? Volgens mij vullen veel mensen dat op een verschillende manier in.
Ik versta onder een 'moeilijke' man (geldt natuurlijk ook voor een vrouw) : een man die niet accepteert dat zijn partner soms andere wensen/behoeften heeft dan hijzelf, die daar boos om wordt en eist dat alles volgens zijn eigen wensen verloopt. Iemand die niet begrijpt dat een mens maar een mens is, en dat zijn vrouw dus af en toe per ongeluk eens iets vergeet/verliest/stuk maakt. Die dan gaat schelden en tieren. Iemand die, als je met hem probeert te communiceren, je uitlacht en zegt dat hij niet meedoet met die psychologische flauwekul. Iemand bij wie je bijna nooit iets goed kunt doen, iemand die op bijna alles op- en aanmerkingen heeft en bijna nooit tevreden is, die vindt dat hij het slecht getroffen heeft met zijn partner, zijn kinderen, zijn huis, zijn werk, zijn ouders. Iemand die overal het negatieve in ziet en heel zelden het positieve.
Ik kan me niet voorstellen dat er vrouwen zijn die het met zo'n man leuk vinden.
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik kan mij dat ook niet voorstellen.
Van wat ik lees in dit topic zijn de mannen over wie 't gaat ook echt moeilijke mannen (behalve eentje maar ik weet nu even niet meer wie daarover schreef), de voorbeelden die genoemd worden lijken mij ontzettend rot om mee te maken.
Ik schreef hier in mijn eerste post dat ik dacht dat mijn vriend een 'moeilijke man' kon zijn, maar toen ik hier gelezen had erachter kwam dat dat toch wel wat anders is .
Dominant vind ik trouwens niet per definitie moeilijk.
Verder heb ik gereageerd op de opmerking dat 'hij zich drukmaakt om onbenulligheden'. Dat herken ik wel. Ik vind dat ook weleens van mijn vriend. Maar zoals ik eerder aanhaalde, dat vindt de man van wie de vrouw zich drukmaakt over onderbroeken in de wasmand en je zooi achter je kont opruimen waarschijnlijk ook. Hiermee wil ik niet suggereren dat die mannen gelijk hebben hoor, helemaal niet, ik kan niet in andermans relatie kijken (en geloof sowieso niet zo erg in 'gelijk' en 'ongelijk'). Het was slechts een andere manier van er tegenaan kijken.
Daarnaast heb ik nog gereageerd op Bianca, in mijn laatste post, die in dit topic suggereert dat het een wisselwerking is tussen twee mensen, en dat een moeilijke man misschien bij de volgende vrouw een hartstikke leuke vent is. Ik denk dat ook.
Eigenlijk zijn dat allemaal zijstraatjes van 't topic. Als ik lees dat de meeste vrouwen (Nicknaampje, Muis) die hier schrijven al veel geprobeerd hebben om met hun man om te gaan, tja, dan ben je op een gegeven moment wel uitgeprobeerd. En je wilt inderdaad ook niet gaan kruipen om 't hem maar naar de zin te maken. Maar op die grote lijn had ik eigenlijk nog niet zo gereageerd.
Hoi Margaretha, ik denk dat er een misverstand is over sommige termen die in dit topic gebruikt worden. Wat is 'moeilijk', 'dominant' 'een sterke persoonlijkheid' ? Volgens mij vullen veel mensen dat op een verschillende manier in.
Ik versta onder een 'moeilijke' man (geldt natuurlijk ook voor een vrouw) : een man die niet accepteert dat zijn partner soms andere wensen/behoeften heeft dan hijzelf, die daar boos om wordt en eist dat alles volgens zijn eigen wensen verloopt. Iemand die niet begrijpt dat een mens maar een mens is, en dat zijn vrouw dus af en toe per ongeluk eens iets vergeet/verliest/stuk maakt. Die dan gaat schelden en tieren. Iemand die, als je met hem probeert te communiceren, je uitlacht en zegt dat hij niet meedoet met die psychologische flauwekul. Iemand bij wie je bijna nooit iets goed kunt doen, iemand die op bijna alles op- en aanmerkingen heeft en bijna nooit tevreden is, die vindt dat hij het slecht getroffen heeft met zijn partner, zijn kinderen, zijn huis, zijn werk, zijn ouders. Iemand die overal het negatieve in ziet en heel zelden het positieve.
Ik kan me niet voorstellen dat er vrouwen zijn die het met zo'n man leuk vinden.
Dat ben ik helemaal met je eens! Ik kan mij dat ook niet voorstellen.
Van wat ik lees in dit topic zijn de mannen over wie 't gaat ook echt moeilijke mannen (behalve eentje maar ik weet nu even niet meer wie daarover schreef), de voorbeelden die genoemd worden lijken mij ontzettend rot om mee te maken.
Ik schreef hier in mijn eerste post dat ik dacht dat mijn vriend een 'moeilijke man' kon zijn, maar toen ik hier gelezen had erachter kwam dat dat toch wel wat anders is .
Dominant vind ik trouwens niet per definitie moeilijk.
Verder heb ik gereageerd op de opmerking dat 'hij zich drukmaakt om onbenulligheden'. Dat herken ik wel. Ik vind dat ook weleens van mijn vriend. Maar zoals ik eerder aanhaalde, dat vindt de man van wie de vrouw zich drukmaakt over onderbroeken in de wasmand en je zooi achter je kont opruimen waarschijnlijk ook. Hiermee wil ik niet suggereren dat die mannen gelijk hebben hoor, helemaal niet, ik kan niet in andermans relatie kijken (en geloof sowieso niet zo erg in 'gelijk' en 'ongelijk'). Het was slechts een andere manier van er tegenaan kijken.
Daarnaast heb ik nog gereageerd op Bianca, in mijn laatste post, die in dit topic suggereert dat het een wisselwerking is tussen twee mensen, en dat een moeilijke man misschien bij de volgende vrouw een hartstikke leuke vent is. Ik denk dat ook.
Eigenlijk zijn dat allemaal zijstraatjes van 't topic. Als ik lees dat de meeste vrouwen (Nicknaampje, Muis) die hier schrijven al veel geprobeerd hebben om met hun man om te gaan, tja, dan ben je op een gegeven moment wel uitgeprobeerd. En je wilt inderdaad ook niet gaan kruipen om 't hem maar naar de zin te maken. Maar op die grote lijn had ik eigenlijk nog niet zo gereageerd.
donderdag 8 november 2007 om 21:26
Voor wat jij beschrijft vind ik 'moeilijke man' trouwens een behoorlijk eufemisme. Zo'n man lijkt mij gewoon niet te doen om mee om te gaan, laat staan samen mee te leven. Iemand die zich zo weinig in kan leven is in mijn ogen eerder een psychopaat.
Een moeilijke man (of vrouw) is voor mij iemand die heel inflexibel is: van veel dingen een punt maakt, geen ruzies uit de weg gaat of deze zelfs uitlokt en principieel bij standpunten blijft zonder ook maar een haarlengte te wijken. Iemand bij wie 't meteen afgelopen is als je ruzie hebt, en die in staat is nooit meer op bezoek te gaan bij mensen met wie hij 20 jaar geleden een discussie had. Bij wie 't op zíjn manier moet en anders maar niet, en die liever zijn schoenen op eet dan toe te geven.
Een moeilijke man (of vrouw) is voor mij iemand die heel inflexibel is: van veel dingen een punt maakt, geen ruzies uit de weg gaat of deze zelfs uitlokt en principieel bij standpunten blijft zonder ook maar een haarlengte te wijken. Iemand bij wie 't meteen afgelopen is als je ruzie hebt, en die in staat is nooit meer op bezoek te gaan bij mensen met wie hij 20 jaar geleden een discussie had. Bij wie 't op zíjn manier moet en anders maar niet, en die liever zijn schoenen op eet dan toe te geven.
donderdag 8 november 2007 om 23:04
Kijk, dit is ook al "grappig ' ; iedereen heeft dus ook al een andere definitie van moeilijk mens/man .
Wat ik persoonlijk heel moeilijk zou vinden is een man zonder ( mijn ) humor , die nergens zin in heeft , die besluiteloos is , die angstig is voor alles en niets , die enorm doemdenkt .
Iemand die zou zeuren over hoe ik boontjes kook , die vreet of nooit geen bonen meer of kookt ze voortaan lekker zelf . Ik blijf erbij dat het een wisselwerking is ; wat jij accepteert zal een ander blijven doen . Actie en ( geen ) reactie enzo .
Wat ik persoonlijk heel moeilijk zou vinden is een man zonder ( mijn ) humor , die nergens zin in heeft , die besluiteloos is , die angstig is voor alles en niets , die enorm doemdenkt .
Iemand die zou zeuren over hoe ik boontjes kook , die vreet of nooit geen bonen meer of kookt ze voortaan lekker zelf . Ik blijf erbij dat het een wisselwerking is ; wat jij accepteert zal een ander blijven doen . Actie en ( geen ) reactie enzo .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 9 november 2007 om 00:34
@Nicknaampje, bedankt voor je lieve reactie, dat doet me echt goed. Ik herken veel in wat je zegt, als ik alleen ben kook ik vaak ook niet voor mezelf, werk hooguit een pizza naar binnen. Of eet alleen een toetje.
Tja en over moeilijke mannen gesproken, ik weet het soms ook gewoon niet of ik nu onredelijk ben of niet. Vanavond voelde ik me uiteindelijk wel wat beter, vriend belde en ik was best wel vrolijk. Maar toen vertelde hij dus dat hij bij een vriend op visite was geweest, of eigenlijk een kennis waar hij niet te vaak mee om wil gaan. Die had ook nog eens gevraagd om hem ergens mee te helpen en prompt maakt hij een afspraak op een tijdstip waarop hij normaal gesproken nooit wil afspreken, omdat hij uit wil slapen. Mij wimpelt hij al maanden af als ik vraag iets voor me te doen. Dus ik was furieus. Ik heb echt al mijn frustraties eruit gegooid, ook van afgelopen dinsdag. Misschien was ik wel onredelijk, maar het zat me allemaal zo hoog. Gewoon het idee dat hij met één of andere vage kennis wel een afspraak kan maken om ergens mee te helpen, terwijl ik al maanden loop te leuren om iets gedaan te krijgen. En dan ook nog dat hij afgelopen dinsdag onze afspraak vergeten was. Pfff...
Maar is dit nu een moeilijke man, of ben ik gewoon een zeikwijf?
Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat ik soms gewoon wel op mijn strepen moet gaan staan, omdat er anders over mij heen gewalst wordt. Misschien is dat wat jij ook bedoelt Margaretha. Ik ben best wel meegaand, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en dan kom ik wel voor mezelf op. Ik ben tot op zekere hoogte meegaand, maar ik ben ook weer niet zo'n type die zegt 'het maakt mij niet uit wat we gaan doen, beslis jij maar', Ik weet echt wel wat ik wil en wat ik niet wil. Lastig soms om de balans te vinden.
Tja en over moeilijke mannen gesproken, ik weet het soms ook gewoon niet of ik nu onredelijk ben of niet. Vanavond voelde ik me uiteindelijk wel wat beter, vriend belde en ik was best wel vrolijk. Maar toen vertelde hij dus dat hij bij een vriend op visite was geweest, of eigenlijk een kennis waar hij niet te vaak mee om wil gaan. Die had ook nog eens gevraagd om hem ergens mee te helpen en prompt maakt hij een afspraak op een tijdstip waarop hij normaal gesproken nooit wil afspreken, omdat hij uit wil slapen. Mij wimpelt hij al maanden af als ik vraag iets voor me te doen. Dus ik was furieus. Ik heb echt al mijn frustraties eruit gegooid, ook van afgelopen dinsdag. Misschien was ik wel onredelijk, maar het zat me allemaal zo hoog. Gewoon het idee dat hij met één of andere vage kennis wel een afspraak kan maken om ergens mee te helpen, terwijl ik al maanden loop te leuren om iets gedaan te krijgen. En dan ook nog dat hij afgelopen dinsdag onze afspraak vergeten was. Pfff...
Maar is dit nu een moeilijke man, of ben ik gewoon een zeikwijf?
Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat ik soms gewoon wel op mijn strepen moet gaan staan, omdat er anders over mij heen gewalst wordt. Misschien is dat wat jij ook bedoelt Margaretha. Ik ben best wel meegaand, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en dan kom ik wel voor mezelf op. Ik ben tot op zekere hoogte meegaand, maar ik ben ook weer niet zo'n type die zegt 'het maakt mij niet uit wat we gaan doen, beslis jij maar', Ik weet echt wel wat ik wil en wat ik niet wil. Lastig soms om de balans te vinden.
vrijdag 9 november 2007 om 01:30
quote:Sunshine585 schreef op 09 november 2007 @ 00:34:
(...)
Maar is dit nu een moeilijke man, of ben ik gewoon een zeikwijf?
Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat ik soms gewoon wel op mijn strepen moet gaan staan, omdat er anders over mij heen gewalst wordt. Misschien is dat wat jij ook bedoelt Margaretha. Ik ben best wel meegaand, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en dan kom ik wel voor mezelf op. Ik ben tot op zekere hoogte meegaand, maar ik ben ook weer niet zo'n type die zegt 'het maakt mij niet uit wat we gaan doen, beslis jij maar', Ik weet echt wel wat ik wil en wat ik niet wil. Lastig soms om de balans te vinden.
Sunshine, ik denk dat in een goede relatie dit geen (groot) probleem zou zijn. Misschien wel een irritatie. Maar ik kan mij goed voorstellen dat wanneer je 't idee hebt dat hij nooit tijd voor je heeft, en dan wel tijd kan maken voor een ander, dat behoorlijk klote is. Als je het idee zou hebben dat jullie voldoende tijd samen doorbrengen zou je er waarschijnlijk niet meezitten dat hij zijn vaste uitslaapochtendje laat schieten voor een vage kennis. Denk ik dan.
Wat betreft dat grenzen stellen, ik ben daar eigenlijk per toeval achtergekomen. Mijn vriend en ik kenden elkaar al best lang en dat liep gewoon goed, en ik dacht nooit zo na over onze rollen in de relatie. Toen moesten we gedwongen een tijdje ver uit elkaar wonen (in verschillende landen!) en zagen we elkaar dus weinig. In die tijd veranderde ik onbewust behoorlijk. Omdat we elkaar bv. maar één week zagen, wilde ik dat die week perfect zou zijn. Dus deed ik alles om woorden te vermijden en wilde ik 't zo harmonieus mogelijk laten verlopen. 'Wat wil je doen Margaretha?' 'Oh maakt me niets uit, ik weet niet, waar heb jij zin in?'. "Wat lust je te drinken Margaretha?' 'doe maar 7up' 'Lust je geen biertje?' 'Okee, doe maar bier'.
Eerlijk is eerlijk, dat waren ook dingen die mij echt vrij weinig uitmaakten. Op dat moment maakte t me niet uit of we zouden gaan dansen of naar de film gaan of de kroeg of uit eten, ik wilde gewoon samen met hem zijn en 't leuk hebben. En ik drink zowel seven up als bier dus niets tegen mijn zin. Maar mijn vriend was 't denk ik na anderhalve dag helemaal zat. Wat hij me ook vertelde, waardoor ik meteen in tranen uitbarstte ( ) want ik probeerde 't júist leuk te hebben en dit te voorkomen. Bleek dus dat dat zo absoluut niet ging.
Pas toen ben ik gaan nadenken over hoe we met elkaar omgingen, en hoe dat veranderde. En toen viel 't gigantisch op dat actie reactie uitlokt.
(...)
Maar is dit nu een moeilijke man, of ben ik gewoon een zeikwijf?
Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat ik soms gewoon wel op mijn strepen moet gaan staan, omdat er anders over mij heen gewalst wordt. Misschien is dat wat jij ook bedoelt Margaretha. Ik ben best wel meegaand, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en dan kom ik wel voor mezelf op. Ik ben tot op zekere hoogte meegaand, maar ik ben ook weer niet zo'n type die zegt 'het maakt mij niet uit wat we gaan doen, beslis jij maar', Ik weet echt wel wat ik wil en wat ik niet wil. Lastig soms om de balans te vinden.
Sunshine, ik denk dat in een goede relatie dit geen (groot) probleem zou zijn. Misschien wel een irritatie. Maar ik kan mij goed voorstellen dat wanneer je 't idee hebt dat hij nooit tijd voor je heeft, en dan wel tijd kan maken voor een ander, dat behoorlijk klote is. Als je het idee zou hebben dat jullie voldoende tijd samen doorbrengen zou je er waarschijnlijk niet meezitten dat hij zijn vaste uitslaapochtendje laat schieten voor een vage kennis. Denk ik dan.
Wat betreft dat grenzen stellen, ik ben daar eigenlijk per toeval achtergekomen. Mijn vriend en ik kenden elkaar al best lang en dat liep gewoon goed, en ik dacht nooit zo na over onze rollen in de relatie. Toen moesten we gedwongen een tijdje ver uit elkaar wonen (in verschillende landen!) en zagen we elkaar dus weinig. In die tijd veranderde ik onbewust behoorlijk. Omdat we elkaar bv. maar één week zagen, wilde ik dat die week perfect zou zijn. Dus deed ik alles om woorden te vermijden en wilde ik 't zo harmonieus mogelijk laten verlopen. 'Wat wil je doen Margaretha?' 'Oh maakt me niets uit, ik weet niet, waar heb jij zin in?'. "Wat lust je te drinken Margaretha?' 'doe maar 7up' 'Lust je geen biertje?' 'Okee, doe maar bier'.
Eerlijk is eerlijk, dat waren ook dingen die mij echt vrij weinig uitmaakten. Op dat moment maakte t me niet uit of we zouden gaan dansen of naar de film gaan of de kroeg of uit eten, ik wilde gewoon samen met hem zijn en 't leuk hebben. En ik drink zowel seven up als bier dus niets tegen mijn zin. Maar mijn vriend was 't denk ik na anderhalve dag helemaal zat. Wat hij me ook vertelde, waardoor ik meteen in tranen uitbarstte ( ) want ik probeerde 't júist leuk te hebben en dit te voorkomen. Bleek dus dat dat zo absoluut niet ging.
Pas toen ben ik gaan nadenken over hoe we met elkaar omgingen, en hoe dat veranderde. En toen viel 't gigantisch op dat actie reactie uitlokt.
vrijdag 9 november 2007 om 01:51
Margaretha, ik vind het heel helder wat je schrijft, zo is het precies. Je denkt juist het leuker te hebben door niet moeilijk te doen, maar uiteindelijk is het voor hem juist helemaal niet leuk en wordt hij er gek van. Ik ben ervan overtuigd dat het te allen tijde beter is om datgene te doen waar jij je prettig bij voelt en dat ook aan te geven. Mocht het dwars ingaan tegen wat de ander wil, dan kun je altijd nog een compromis sluiten, maar het helemaal aan de ander overlaten is voor de ander gewoon niet interessant.
Inderdaad heb ik er geen enkele moeite mee dat hij ook contacten heeft met vrienden. Als hij 3 avonden met mij doorbrengt en 4 avonden zelf invult vind ik het nog geen enkel probleem. Maar.. als ik aangeef dat ik me niet bepaald goed voel en hij vervolgens zegt dat ik niet ingewikkeld moet doen, omdat hij het enorm druk heeft en nergens tijd voor heeft, alleen voor werk. Als ik dan vraag of hij dit weekend tijd kan investeren in iets waar we al anderhalf jaar over bezig zijn en wat ik heel graag wil en waar hij al mee heeft ingestemd dat het inderdaad belangrijk is en hij dan zegt dat hij misschien geen tijd heeft, om vervolgens wel een keiharde afspraak te maken met een vriend (of eigenlijk een vriend waar hij niet eens echt contact meer mee wil) om hem ergens mee te helpen (en vanavond iets gezelligs met hem te doen). Dan is er bij mij inderdaad wel een grens bereikt. En dan word ik ontzettend boos en dan ga ik ook stampij maken door de telefoon.
Als ik hem iets vraag om te doen, dan word er altijd moeilijk gedaan (geen tijd, te moe, wil uitslapen), maar een vage kennis vraagt iets en er wordt meteen een harde afspraak gemaakt met tijd en al. En als ik daar iets van zeg dan zit hij 'onder de plak'. Dan vind ik het echt zijn probleem en dan mag hij gaan uitzoeken waar dat vandaan komt, want ik ben zo meegaand dat ik er zelf bijna door ondersneeuw en er last van heb, dus onder de plak zit hij zeker niet en waarom hij dat gevoel dan wel zo snel heeft, dat moet hij dan maar gaan uitzoeken.
Inderdaad heb ik er geen enkele moeite mee dat hij ook contacten heeft met vrienden. Als hij 3 avonden met mij doorbrengt en 4 avonden zelf invult vind ik het nog geen enkel probleem. Maar.. als ik aangeef dat ik me niet bepaald goed voel en hij vervolgens zegt dat ik niet ingewikkeld moet doen, omdat hij het enorm druk heeft en nergens tijd voor heeft, alleen voor werk. Als ik dan vraag of hij dit weekend tijd kan investeren in iets waar we al anderhalf jaar over bezig zijn en wat ik heel graag wil en waar hij al mee heeft ingestemd dat het inderdaad belangrijk is en hij dan zegt dat hij misschien geen tijd heeft, om vervolgens wel een keiharde afspraak te maken met een vriend (of eigenlijk een vriend waar hij niet eens echt contact meer mee wil) om hem ergens mee te helpen (en vanavond iets gezelligs met hem te doen). Dan is er bij mij inderdaad wel een grens bereikt. En dan word ik ontzettend boos en dan ga ik ook stampij maken door de telefoon.
Als ik hem iets vraag om te doen, dan word er altijd moeilijk gedaan (geen tijd, te moe, wil uitslapen), maar een vage kennis vraagt iets en er wordt meteen een harde afspraak gemaakt met tijd en al. En als ik daar iets van zeg dan zit hij 'onder de plak'. Dan vind ik het echt zijn probleem en dan mag hij gaan uitzoeken waar dat vandaan komt, want ik ben zo meegaand dat ik er zelf bijna door ondersneeuw en er last van heb, dus onder de plak zit hij zeker niet en waarom hij dat gevoel dan wel zo snel heeft, dat moet hij dan maar gaan uitzoeken.
vrijdag 9 november 2007 om 02:03
Soms denk ik ook dat stampij maken niet zoveel zin heeft. Behalve dan dat je je even lekker kan laten gaan en dat je 't kwijt bent en eruit gegooid hebt.
Soms heeft het wel zin hoor, maar ik denk dat over 't algemeen acties veel meer zin hebben. Als hij geen afspraken wil maken, maak ik mijn eigen afspraken en zorg ik dat ik 't druk heb als hij me belt. En bel later terug 'oh sorry schatje, ik was bezig, hoe gaat 't met je? Ik heb zometeen afgesproken met Mientje, dus ik hou 't kort hoor, doegg!'. En als hij langs wil komen heb ik geen tijd 'ja, ik wilde natuurlijk wat met jou gaan doen, maar omdat jij niet kon zeggen of je van 't weekend kon... Vervelend zeg! Maar ja, ik kan moeilijk bij de telefoon gaan wachten tot jij besluit of je wel of geen tijd hebt. Volgende keer beter, kusjes!' Zo zou ik 't aanpakken. En dan kijken hoe leuk hij 't vindt
Maar misschien is dit heel kinderachtig haha.
Soms heeft het wel zin hoor, maar ik denk dat over 't algemeen acties veel meer zin hebben. Als hij geen afspraken wil maken, maak ik mijn eigen afspraken en zorg ik dat ik 't druk heb als hij me belt. En bel later terug 'oh sorry schatje, ik was bezig, hoe gaat 't met je? Ik heb zometeen afgesproken met Mientje, dus ik hou 't kort hoor, doegg!'. En als hij langs wil komen heb ik geen tijd 'ja, ik wilde natuurlijk wat met jou gaan doen, maar omdat jij niet kon zeggen of je van 't weekend kon... Vervelend zeg! Maar ja, ik kan moeilijk bij de telefoon gaan wachten tot jij besluit of je wel of geen tijd hebt. Volgende keer beter, kusjes!' Zo zou ik 't aanpakken. En dan kijken hoe leuk hij 't vindt
Maar misschien is dit heel kinderachtig haha.
vrijdag 9 november 2007 om 02:04
Kan natuurlijk dat hij 't wel prima vindt, dat is een risico wat je loopt . Dan moet je 't alsnog uitmaken, maarja dat zou je op den duur ook doen als hij geen rekening met je wil houden en jij altijd maar blijft wachten. Alleen hou je er meer zelfrespect aan over (of ik zou er niet elk geval meer zelfrespect aan over houden).
vrijdag 9 november 2007 om 02:10
Misschien heeft het inderdaad niet zoveel zin en bevestigt het voor hem alleen maar dat vrouwen zeikwijven zijn die willen dat je als man doet wat zij zeggen.
Ik heb net een brief geschreven waarin ik hem de waarheid heb verteld, maar ik weet nog niet of ik hem verstuur. Die aanpak die jij beschrijft werkt wel, maar ik word daar zelf zo moe van.
Ik zou me doodschamen als ik al honderd keer hem had afgescheept en dan wel ineens iets voor een vage kennis zou doen. Iemand die eigenlijk in moeilijke tijden het laat afweten, terwijl je voor degene die er altijd voor je is alles over zou moeten hebben.
Is het dan niet ronduit kwetsend om iemand al anderhalf jaar met een klusje te laten stikken (iets wat ik door lichamelijke klachten echt niet zelf kan) om vervolgens wel voor een vage kennis iets meteen te doen als hij het vraagt?
Ik heb net een brief geschreven waarin ik hem de waarheid heb verteld, maar ik weet nog niet of ik hem verstuur. Die aanpak die jij beschrijft werkt wel, maar ik word daar zelf zo moe van.
Ik zou me doodschamen als ik al honderd keer hem had afgescheept en dan wel ineens iets voor een vage kennis zou doen. Iemand die eigenlijk in moeilijke tijden het laat afweten, terwijl je voor degene die er altijd voor je is alles over zou moeten hebben.
Is het dan niet ronduit kwetsend om iemand al anderhalf jaar met een klusje te laten stikken (iets wat ik door lichamelijke klachten echt niet zelf kan) om vervolgens wel voor een vage kennis iets meteen te doen als hij het vraagt?
vrijdag 9 november 2007 om 07:32
Ik heb hem die brief gestuurd gisteravond. Heb hem verteld dat ik me gekwetst voel dat hij direct voor die kennis/vriend klaarstaat en een afspraak maakt om ergens mee te helpen, terwijl hij mij nooit ergens mee kan helpen en ik dan uiteindelijk maar anderen vraag om iets voor me te doen.
Nou ja, eigenlijk staat erin wat ik ook al heb gezegd, maar ik vind het toch doodeng en heb er al weer spijt van, hoewel ik wel meen wat ik schrijf.
Nou ja, eigenlijk staat erin wat ik ook al heb gezegd, maar ik vind het toch doodeng en heb er al weer spijt van, hoewel ik wel meen wat ik schrijf.
vrijdag 9 november 2007 om 09:05
he sunshine.... ooh das wel een hekenning zeg! als ik iets vroeg ana mijn ex.. een kleinigheidje..( want ik probeerde hem zoveel mogelijk te ontlasten vanwege zijn onrust...) zoals dimmers op mijn lampen te monteren... (voor hem echt zo gepiept en ik weet niet hoe het moet) dan kreeg ik geen reactie...heel vervelend..! Mijn computer had vorig jaar vreselijke kuren (heb nu ook een nieuwe computer) door het programma ME.. Ik had dat tegen hem gezegd... Zijn moeder had ook problemen met computer... Hij regelt gelijk een vriend die voor zijn moeder een nieuwe computer aansluit en draadloos internet aansluit...Ook voor zichzelf heeft hij draadloos internet aangesloten Ik zelf heb nog steeds geen draadloos internet en ik heb alles aan mijn collega moeten vragen! om te installeren...
Ik snap heel goed dat je hier boos om wordt sunshine... Ik snap ook dat je soms het gevoel hebt dat je een zeikwijf voelt.. Dat had ik op het laatst ook... maar eigenlijk was het meer een bevestiging die ik uit hem wilde trekken... Hij deed geen enkele moeite voor mij...voelde afstand... Zijn gevoel zat gewoon niet goed voor mij... En tuurlijk ik denk zeker dat hij niet lekker in vel zit... want die irritaties vind ik niet normaal.. Ik herken dus ook nicknaampje... het geval dat hij irriteerde als ik lag te draaien in bed... of constant wakker was..... pfff op een gegeven moment durf je jezlef niet meer te zijn
Waarom ik twijfel.. Ik heb 1 x een serieuze relatie gehad en toen was ik 22 jaar tot 26 jaar..In deze relatie herkende ik niet deze problemen .. irritaties... maar misschien ook omdat we nog zo jong waren... Nu ben ik natuurlijk al lange tijd zelfstandig en hij is iemand die uit een scheiding komt en een vrouw had die alles voor hem regelde... Ik merkte gewoon dat ik niet aan zijn eisen kon voldoen..wat ik ook probeerde.. Ik wilde gewoon dat hij mij accepteerde zoals ik was !!! (misschien ook wel met je relatie vader dochter te maken.. mijn vader lijkt opvallend veel op ex..)In het begin was het allemaal zo mooi.... echt!!! Ik ben nog nooit zo verliefd geweest.. het was mijn droomman....maar na twee maanden begon hij zich al te irriteren... In het begin werd ik overladen door aandacht.. hij wilde constant bij mij zijn... complimentjes... en we stuurde wel 10 mailtjes op een dag naar elkaaren hij belde mij 3 x op een dag...en savonds zaten we 3 uur aan de telefoon.. we zaten op dezelfde golflengte en dachten precies hetzelfde.. blabla... Doordat alles 180 graden gedraaid is... ben ik zo aan mijzelf gaan twijfelen.... Hij schoof het constant op onrust inzich zelf en de scheiding verbouwing etc.. Mijn gevoel heeft wel wat aangegeven dat het niet goed zat... maar ik heb hem constant de voordeel van twijfel gegeven.. Ik kon niet voorstellen dat alles zo mooi was in het begin en dat hij nu zo anders was... Ik dacht na verhuizing en als rust toeneemt wordt alles weer zoals het was... stom naief!
Ik denk gewoon dat ik teveel vertrouwen heb in een ander en te weinig in mijn zelf,,, Ik denk dat ik mijn eigenwaarde teveel laat afhangen wat mensen van mij denken... Mijn vader was ook altijd bezig om mij te bekritiseren.. Nooit deed ik wat goed in de ogen van die man... Ik heb echt nog nooit een compliment gehad van hem... En dat geldt voor ex ook... Hij was in het begin nog lief.. zei wat zie je er mooi uit etc bla.. en nu irriteert hij zich mateloos aan mij!!!! Ben ik dan zo IRRITANT! Wat ik zo erg vind.. is dat hij dan mijn negatieve kanten erg benadrukt... en mijn positieve kanten niet.... Hij zei ook op het laatst.. waarom hebben we eigenlijk een VONK... waarom vinden we elkaar eigenlijk leuk!!! Dat kon hij niet een bedenken????? Nou zeg,,, ik ben nog op zijn verjaardag een ontbijtje op bed gaan brengen... tijdens vebouwing kon hij elk moment met eten aanschuiven..Ik probeerde altijd leuke dingen te verzinnen om samen te doen die voor hem niet teveel energie kostte.. etc..we gingen regelmatig uiteten.. ik stelde eens voor om ergens anders uiteten te gaan bijvoorbeeld in scheveningen of leiden of delft... maar mijnheer wilde dichtbij in omgeving gewoon iets eten... hij had teveel onrust etc.. En zo ging het altijd...Het moest altijd gaan zoals hij het wilde... Hij bepaalde de dagen dat we elkaar zagen, hij bepaalde min of meer wat we gingen doen... Hij bepaalde waarneer hij zin had om mij te woord te staan als ik ergens mee zat... etc...
ach.. het is over.. maar voel mij zo niet in mijn waarde gelaten
ik heb ook een tijd problemen gehad met vrijen.. omdat ik pijn had na ontwennning medicijnen (gevolg hormoonschommelingen) Ik liep bij een gyneacoloog daarvoor ruim een half jaar.. Moest aan de oestrogeenhormonen..terwijl ik 34 jaar ben (had door ontwenning gewoon overgangsklachten.... vreselijk) .. Ik voelde mij zo schuldig ten opzichte van hem... Maar hoe dan ook we hadden wel sex met elkaar..regelmatig... en hij had er begrip voor en zei dat ik er niet zo over in moest zitten... Hij is ook helemaal niet op sex gericht...Maar op het moment dat het uitging zei hij als argument ik vond het FIJN om met je te vrijen... JAMMER VAN JE PROBLEMEN BENEDEN.. terwijl ik de laatste tijd minder last van had daarvan...Waarom zegt ie dat??? Ik vond het zo nutteloos op dat moment... een schop na geven..??? Hij weet dat ik mij daar erg rot over voelde meezat..
Ik had ene keer allemaal blauwe plekken op mijn benen door medicijnen.. Ik heb dat al een keer eerder gehad en toen had ik een te hoge bloedingstijd... waardoor het levensgevaarlijk was.. Als je dan een ongelijk krijgt of valt.. en je bloedt dan kan je dus doodbloeden omdat de wond dan niet stolt.
Nu had ik dus weer allemaal blauwe plekken was dus erg bang en moest naar eerste hulp... Ik heb dus hem gebeld om het te zeggen dat ik naar ziekenhuis ging.. Ik heb dus een taxi moeten nemen.. Misschien stom.. maar ik had wel gehoopt dat mijn ex partner had aangeboden om mij te brengen!!!!
in deze situatie......
==
Ik snap heel goed dat je hier boos om wordt sunshine... Ik snap ook dat je soms het gevoel hebt dat je een zeikwijf voelt.. Dat had ik op het laatst ook... maar eigenlijk was het meer een bevestiging die ik uit hem wilde trekken... Hij deed geen enkele moeite voor mij...voelde afstand... Zijn gevoel zat gewoon niet goed voor mij... En tuurlijk ik denk zeker dat hij niet lekker in vel zit... want die irritaties vind ik niet normaal.. Ik herken dus ook nicknaampje... het geval dat hij irriteerde als ik lag te draaien in bed... of constant wakker was..... pfff op een gegeven moment durf je jezlef niet meer te zijn
Waarom ik twijfel.. Ik heb 1 x een serieuze relatie gehad en toen was ik 22 jaar tot 26 jaar..In deze relatie herkende ik niet deze problemen .. irritaties... maar misschien ook omdat we nog zo jong waren... Nu ben ik natuurlijk al lange tijd zelfstandig en hij is iemand die uit een scheiding komt en een vrouw had die alles voor hem regelde... Ik merkte gewoon dat ik niet aan zijn eisen kon voldoen..wat ik ook probeerde.. Ik wilde gewoon dat hij mij accepteerde zoals ik was !!! (misschien ook wel met je relatie vader dochter te maken.. mijn vader lijkt opvallend veel op ex..)In het begin was het allemaal zo mooi.... echt!!! Ik ben nog nooit zo verliefd geweest.. het was mijn droomman....maar na twee maanden begon hij zich al te irriteren... In het begin werd ik overladen door aandacht.. hij wilde constant bij mij zijn... complimentjes... en we stuurde wel 10 mailtjes op een dag naar elkaaren hij belde mij 3 x op een dag...en savonds zaten we 3 uur aan de telefoon.. we zaten op dezelfde golflengte en dachten precies hetzelfde.. blabla... Doordat alles 180 graden gedraaid is... ben ik zo aan mijzelf gaan twijfelen.... Hij schoof het constant op onrust inzich zelf en de scheiding verbouwing etc.. Mijn gevoel heeft wel wat aangegeven dat het niet goed zat... maar ik heb hem constant de voordeel van twijfel gegeven.. Ik kon niet voorstellen dat alles zo mooi was in het begin en dat hij nu zo anders was... Ik dacht na verhuizing en als rust toeneemt wordt alles weer zoals het was... stom naief!
Ik denk gewoon dat ik teveel vertrouwen heb in een ander en te weinig in mijn zelf,,, Ik denk dat ik mijn eigenwaarde teveel laat afhangen wat mensen van mij denken... Mijn vader was ook altijd bezig om mij te bekritiseren.. Nooit deed ik wat goed in de ogen van die man... Ik heb echt nog nooit een compliment gehad van hem... En dat geldt voor ex ook... Hij was in het begin nog lief.. zei wat zie je er mooi uit etc bla.. en nu irriteert hij zich mateloos aan mij!!!! Ben ik dan zo IRRITANT! Wat ik zo erg vind.. is dat hij dan mijn negatieve kanten erg benadrukt... en mijn positieve kanten niet.... Hij zei ook op het laatst.. waarom hebben we eigenlijk een VONK... waarom vinden we elkaar eigenlijk leuk!!! Dat kon hij niet een bedenken????? Nou zeg,,, ik ben nog op zijn verjaardag een ontbijtje op bed gaan brengen... tijdens vebouwing kon hij elk moment met eten aanschuiven..Ik probeerde altijd leuke dingen te verzinnen om samen te doen die voor hem niet teveel energie kostte.. etc..we gingen regelmatig uiteten.. ik stelde eens voor om ergens anders uiteten te gaan bijvoorbeeld in scheveningen of leiden of delft... maar mijnheer wilde dichtbij in omgeving gewoon iets eten... hij had teveel onrust etc.. En zo ging het altijd...Het moest altijd gaan zoals hij het wilde... Hij bepaalde de dagen dat we elkaar zagen, hij bepaalde min of meer wat we gingen doen... Hij bepaalde waarneer hij zin had om mij te woord te staan als ik ergens mee zat... etc...
ach.. het is over.. maar voel mij zo niet in mijn waarde gelaten
ik heb ook een tijd problemen gehad met vrijen.. omdat ik pijn had na ontwennning medicijnen (gevolg hormoonschommelingen) Ik liep bij een gyneacoloog daarvoor ruim een half jaar.. Moest aan de oestrogeenhormonen..terwijl ik 34 jaar ben (had door ontwenning gewoon overgangsklachten.... vreselijk) .. Ik voelde mij zo schuldig ten opzichte van hem... Maar hoe dan ook we hadden wel sex met elkaar..regelmatig... en hij had er begrip voor en zei dat ik er niet zo over in moest zitten... Hij is ook helemaal niet op sex gericht...Maar op het moment dat het uitging zei hij als argument ik vond het FIJN om met je te vrijen... JAMMER VAN JE PROBLEMEN BENEDEN.. terwijl ik de laatste tijd minder last van had daarvan...Waarom zegt ie dat??? Ik vond het zo nutteloos op dat moment... een schop na geven..??? Hij weet dat ik mij daar erg rot over voelde meezat..
Ik had ene keer allemaal blauwe plekken op mijn benen door medicijnen.. Ik heb dat al een keer eerder gehad en toen had ik een te hoge bloedingstijd... waardoor het levensgevaarlijk was.. Als je dan een ongelijk krijgt of valt.. en je bloedt dan kan je dus doodbloeden omdat de wond dan niet stolt.
Nu had ik dus weer allemaal blauwe plekken was dus erg bang en moest naar eerste hulp... Ik heb dus hem gebeld om het te zeggen dat ik naar ziekenhuis ging.. Ik heb dus een taxi moeten nemen.. Misschien stom.. maar ik had wel gehoopt dat mijn ex partner had aangeboden om mij te brengen!!!!
in deze situatie......
==
vrijdag 9 november 2007 om 10:00
Goedemorgen dames,
De discussie is weer behoorlijk op gang hihi.
Jeetje muis wat een egocentrisch figuur! Ik herken ook veel in die irritaties. Hij was ook snel en vaak geirriteerd door mij, ja en dat voelt echt niet goed. Je wilt niet dat je lief zich ergert aan jou. Dat doet pijn.
Als ik kijk naar mijn partner objectief: Knap, gevat, succesvol op werk sportief en een groot sociaal netwerk.
Positieve dingen naar mij: hij is attent, behulpzaam, deed alijd erg zijn best om mij tevreden te stellen in bed (op viva las hij dan tips haha), kookte lekkere dingen, kon altijd goed mijn ei kwijt over dingen die gebeurde op werk of bij vrienden etc.
Negatieve dingen naar mij: snel geirriteerd op mij, dominant, betweterig, geen inlevingsvermogen, rancuneus, weinig tolerantie en begrip.
Samen met mijn 'negatieve' dingen zoals gevoelig voor (zijn) kritiek, slordig en onhandig, leidde dit tot botsingen met langdurige gevolgen.
Een voorbeeld: Een keer kwam zijn moeder bij mij eten. Het hele weekend had ik lopen schoonmaken en had een driegangen menu van Jamie Olliver die ik wou serveren. Ik deed er dus super veel mijn best voor en wou dat deze avond zou slagen. Mijn vriend sprak hierover geen waardering uit naar mij, en op dat moment had ik dit even nodig. Dus ik was een beetje aan het mokken (stilletjes). Kwam ook een beetje door de spanning omdat ik het zo perfect wou hebben. Uiteraard onredelijk naar hem maar zijn reactie hierop was wederom over the top! Hij was zo boos geworden, altijd moest ik het weer verpesten, kut gedrag van mij etc totaal geen begrip voor op dat moment mijn onzekerheid, net 5 minuten voordat hij zijn moeder zou halen. Hij kwam terug met haar na deze uitbarsting en heeft de hele avond mij genegeert. Zij moeder voelde uiteraard de spanning en ik hield het gesprek krampachtig op gang. Ik heb mij die avond zo verdrietig gevoeld. Dit soort acties zijn heel vaak voorgekomen. Ik zie mijn eigen aandeel ook. Hoe zien jullie dit voorval? Herkennen jullie deze vorm van wisselwerking?
De discussie is weer behoorlijk op gang hihi.
Jeetje muis wat een egocentrisch figuur! Ik herken ook veel in die irritaties. Hij was ook snel en vaak geirriteerd door mij, ja en dat voelt echt niet goed. Je wilt niet dat je lief zich ergert aan jou. Dat doet pijn.
Als ik kijk naar mijn partner objectief: Knap, gevat, succesvol op werk sportief en een groot sociaal netwerk.
Positieve dingen naar mij: hij is attent, behulpzaam, deed alijd erg zijn best om mij tevreden te stellen in bed (op viva las hij dan tips haha), kookte lekkere dingen, kon altijd goed mijn ei kwijt over dingen die gebeurde op werk of bij vrienden etc.
Negatieve dingen naar mij: snel geirriteerd op mij, dominant, betweterig, geen inlevingsvermogen, rancuneus, weinig tolerantie en begrip.
Samen met mijn 'negatieve' dingen zoals gevoelig voor (zijn) kritiek, slordig en onhandig, leidde dit tot botsingen met langdurige gevolgen.
Een voorbeeld: Een keer kwam zijn moeder bij mij eten. Het hele weekend had ik lopen schoonmaken en had een driegangen menu van Jamie Olliver die ik wou serveren. Ik deed er dus super veel mijn best voor en wou dat deze avond zou slagen. Mijn vriend sprak hierover geen waardering uit naar mij, en op dat moment had ik dit even nodig. Dus ik was een beetje aan het mokken (stilletjes). Kwam ook een beetje door de spanning omdat ik het zo perfect wou hebben. Uiteraard onredelijk naar hem maar zijn reactie hierop was wederom over the top! Hij was zo boos geworden, altijd moest ik het weer verpesten, kut gedrag van mij etc totaal geen begrip voor op dat moment mijn onzekerheid, net 5 minuten voordat hij zijn moeder zou halen. Hij kwam terug met haar na deze uitbarsting en heeft de hele avond mij genegeert. Zij moeder voelde uiteraard de spanning en ik hield het gesprek krampachtig op gang. Ik heb mij die avond zo verdrietig gevoeld. Dit soort acties zijn heel vaak voorgekomen. Ik zie mijn eigen aandeel ook. Hoe zien jullie dit voorval? Herkennen jullie deze vorm van wisselwerking?
vrijdag 9 november 2007 om 10:34
Lieve sunshine,
Zeikwijf of moeilijke man! even helicopteren!
Weet je wat ik denk, ik denk dat het niet in zijn karakter zit om rekening met jou te houden. En dat is heel vervelend voor jou, vooral omdat jij dit wel hebt, maar als ik het zo lees is hij zich van geen kwaad bewust. Dus zo'n reactie is voor hem onredelijk, 'he waarom doe je nou altijd zo moeilijk'. Jij hebt dat rekening houden met hem wel in je, dus je vergelijkt zijn gedrag ook met hoe jij dat zou doen. Ik denk juist omdat jij zo dichtbij staat bij hem, dat hij wel vindt dat jij even kan wachten, tegen jou kan hij het zeggen maar niet tegen die vage kennis. De intenties zijn goed denk ik, hij is anders dan jij. Volgens mij gaat het uiteindelijk om de intenties. Dus tja een waarheid is er helaas niet!
Je kan proberen te accepteren dat hij dat stukje helaas mist, maar als blijkt dat je dit stuk moeilijk kán accepteren omdat dit jou kwetst, dan is het van belang dat hij zich dan aanpast. Als dat niet gaat jullie een weg vinden die voor beiden telt. Maar misschien is er ook niet overal een oplossing voor of kan niet alles worden opgelost. Op dit moment baal je gewoon en dat mag ook, eerst dinsdag en je voelde je al niet lekker in je vel en nu dit. Het is ook een opstapeling van meerdere dingetjes.
Ach je bent een mens. Heeft hij al gereageert op je brief?
Zeikwijf of moeilijke man! even helicopteren!
Weet je wat ik denk, ik denk dat het niet in zijn karakter zit om rekening met jou te houden. En dat is heel vervelend voor jou, vooral omdat jij dit wel hebt, maar als ik het zo lees is hij zich van geen kwaad bewust. Dus zo'n reactie is voor hem onredelijk, 'he waarom doe je nou altijd zo moeilijk'. Jij hebt dat rekening houden met hem wel in je, dus je vergelijkt zijn gedrag ook met hoe jij dat zou doen. Ik denk juist omdat jij zo dichtbij staat bij hem, dat hij wel vindt dat jij even kan wachten, tegen jou kan hij het zeggen maar niet tegen die vage kennis. De intenties zijn goed denk ik, hij is anders dan jij. Volgens mij gaat het uiteindelijk om de intenties. Dus tja een waarheid is er helaas niet!
Je kan proberen te accepteren dat hij dat stukje helaas mist, maar als blijkt dat je dit stuk moeilijk kán accepteren omdat dit jou kwetst, dan is het van belang dat hij zich dan aanpast. Als dat niet gaat jullie een weg vinden die voor beiden telt. Maar misschien is er ook niet overal een oplossing voor of kan niet alles worden opgelost. Op dit moment baal je gewoon en dat mag ook, eerst dinsdag en je voelde je al niet lekker in je vel en nu dit. Het is ook een opstapeling van meerdere dingetjes.
Ach je bent een mens. Heeft hij al gereageert op je brief?
vrijdag 9 november 2007 om 11:57
Nicknaampje, ik denk inderdaad dat jij ook een aandeel hebt gehad in die ruzie, maar zoals je zegt, zijn gedrag is 'over the top'. Het is nooit goed om te gaan zitten mokken en pruilen, het is altijd beter om te vragen om waar je behoefte aan hebt. Je had beter kunnen vragen om een complimentje, 'schat, wat vind je van mijn kookkunsten' of zoiets. Maar goed, je geeft al aan dat je dat zelf inziet. Waarom hij daar zo verschrikkelijk boos om wordt begrijp ik ook niet zo goed. En vervolgens negeert hij je dan, ik vind dat nogal overtrokken. Hoe heb jij daarop gereageerd, ben je je best gaan doen om het goed te maken, ben je boos geworden vanwege zijn negeergedrag? Maken jullie het uiteindelijk ook weer goed, of blijft het hangen?
Mijn vriend heeft nog niet gereageerd op de brief, ik denk ook niet dat hij dat per brief doet, maar in een gesprek. Ik zit wel in angst, ben bang dat ik nu iets verpest heb ofzo. De frustraties zaten zo hoog bij mij, ik wacht al zo lang tot er iets gebeurt. Het is wel zoals je zegt, hij kan dan geen 'nee' zeggen tegen zo'n kennis, maar misschien is het ook te gemakkelijk om 'nee' tegen mij te zeggen, omdat ik het toch altijd wel accepteer. En dan even 'dominant' doen, zo van 'we gaan het er nu niet over hebben' of 'je ziet toch dat ik er nu te moe voor ben' en dan houd ik me wel weer stil. Maar het blijft dus wel borrelen en gisteren is het geëscalleerd.
Het is ook onhandigheid van hem, hij had me eerst kunnen vertellen dat hij wat meevallers had in zijn werk en dus wat meer tijd had, i.p.v. eerst vertellen over die kennis en dat hij daar geweest was en het gezellig was. Ik schoot toen namelijk al tegen het plafond. Gisteren was het de hele tijd 'ik heb voorlopig geen tijd voor je, eerst moet het werk af'.
Ik zal vandaag dus wel in spanning zitten hoe het verder gaat en hoe het dit weekend zal gaan en hoe hij reageert op die brief.
Mijn vriend heeft nog niet gereageerd op de brief, ik denk ook niet dat hij dat per brief doet, maar in een gesprek. Ik zit wel in angst, ben bang dat ik nu iets verpest heb ofzo. De frustraties zaten zo hoog bij mij, ik wacht al zo lang tot er iets gebeurt. Het is wel zoals je zegt, hij kan dan geen 'nee' zeggen tegen zo'n kennis, maar misschien is het ook te gemakkelijk om 'nee' tegen mij te zeggen, omdat ik het toch altijd wel accepteer. En dan even 'dominant' doen, zo van 'we gaan het er nu niet over hebben' of 'je ziet toch dat ik er nu te moe voor ben' en dan houd ik me wel weer stil. Maar het blijft dus wel borrelen en gisteren is het geëscalleerd.
Het is ook onhandigheid van hem, hij had me eerst kunnen vertellen dat hij wat meevallers had in zijn werk en dus wat meer tijd had, i.p.v. eerst vertellen over die kennis en dat hij daar geweest was en het gezellig was. Ik schoot toen namelijk al tegen het plafond. Gisteren was het de hele tijd 'ik heb voorlopig geen tijd voor je, eerst moet het werk af'.
Ik zal vandaag dus wel in spanning zitten hoe het verder gaat en hoe het dit weekend zal gaan en hoe hij reageert op die brief.
vrijdag 9 november 2007 om 12:06
Muis, ik kan me je gekwetstheid heel goed voorstellen. Ik denk dat je gelijk hebt dat het te maken heeft met een gebrek aan eigenwaarde. En dat voelt hij gewoon. En dat is misschien zelfs wel wat hem irriteert. En hij gaat de grenzen verkennen door rot te doen en jij wordt er alleen maar onzekerder van en dan verliest hij het respect en denkt dat hij alles kan maken.
En jij gaat alleen maar meer je best doen, ontbijtje voor hem maken, terwijl hij al had gezegd dat hij niets hoefde voor zijn verjaardag.
Ik denk inderdaad dat je de relatie met je vader op hem projecteert en denkt 'als ik maar lief genoeg ben, dan gaat hij wel van me houden'. Maar dat werkte bij je vader ook niet en bij hem dus ook niet, want het zit gewoon in die mannen om zo rottig te doen en ze kiezen (onbewust) juist degenen die ze kunnen pakken om hun frustratie op te botvieren.
Mijn probleem met mijn vriend is wel wat anders en ik doe ook niet mijn uiterste best om het hem naar de zin te maken door leuke dingen voor hem te doen of te kopen. Maar ik denk dat ik te begripvol ben, ook als ik het eigenlijk niet zo voel. En dat ik me door zijn dominante houding 'we gaan het er nu niet over hebben' of 'ik heb voorlopig geen tijd voor je, moet werken en wil daar geen gepiep over horen' in een hoekje laat drukken en ik voel me dan ook gekleineerd, maar het lukt niet om ertegen in verweer te komen, terwijl ik inwendig soms kook.
En jij gaat alleen maar meer je best doen, ontbijtje voor hem maken, terwijl hij al had gezegd dat hij niets hoefde voor zijn verjaardag.
Ik denk inderdaad dat je de relatie met je vader op hem projecteert en denkt 'als ik maar lief genoeg ben, dan gaat hij wel van me houden'. Maar dat werkte bij je vader ook niet en bij hem dus ook niet, want het zit gewoon in die mannen om zo rottig te doen en ze kiezen (onbewust) juist degenen die ze kunnen pakken om hun frustratie op te botvieren.
Mijn probleem met mijn vriend is wel wat anders en ik doe ook niet mijn uiterste best om het hem naar de zin te maken door leuke dingen voor hem te doen of te kopen. Maar ik denk dat ik te begripvol ben, ook als ik het eigenlijk niet zo voel. En dat ik me door zijn dominante houding 'we gaan het er nu niet over hebben' of 'ik heb voorlopig geen tijd voor je, moet werken en wil daar geen gepiep over horen' in een hoekje laat drukken en ik voel me dan ook gekleineerd, maar het lukt niet om ertegen in verweer te komen, terwijl ik inwendig soms kook.
vrijdag 9 november 2007 om 13:02
Ja daar heb je gelijk in sunshine maar helaas in prakijk lukt het mij niet altijd alvorens verstandig/volwassen te reageren en laat ik mij leiden door mijn gevoel. Was ik maar altijd verstandig/volwassen maar van de andere kant ik ben ook maar eens mens! Ooit een normaal mens ontmoet?. Ik begrijp zijn irritatie hierop maar zó boos worden, terwijl hij heus wel weet dat dit dan ook voortkomt uit onzekerheid en gespannenheid en niet uit gemeenheid en mij dan zo hierop afstraffen! Zo voelt dat voor mij dat hij mijn 'ongewenst gedrag' moet afstraffen. Op dit voorbeeld weet ik niet meer precies hoe dit uiteindelijk weer is goed gekomen. Maar over het algemeen ging het dan zo dat hij zo boos werd, ik dan in de verdediging schiet of verdrietig werd, dan de volgende dag ik diegene ben die dan weer contact zocht, hij nog steeds boos was, ik daar weer op reageer en boos werd. Acties, reacties. Vaak was het dan zo dat dit dan na een week goed kwam maar de spanning nog erg in de lucht zat, en bij het minste geringste de bom weer barste en vervolgens dit dan leidde tot wekenlang negeren waarin hij helemaal klaar met mij was! Het was eigelijk onmogelijk dat een dergelijke ruzie de volgende dag weer goed kon komen. Hij blijft dan zo rancune en heeft het blijkbaar nodig om mij dan zo lang te negeren om weer redelijk te worden. Als er zo'n lange tijd tussen zit ziet hij ook zijn eigen aandeel en valt er wel echt te praten. Dit ziet hij nooit diezelfde dag of de dag erna of in diezelfde week. Dit heeft heel veel tijd nodig.
Ik probeer altijd de situatie van zowel zijn kant als mijn kant te begrijpen en benoem dit ook. Alleen legt hij vaak de schuld van zo'n ruzie bij mij en dat kan ik niet accepteren, hij blijft vaak koste wat het kost bij zijn gelijk alsof hij verliest wanneer hij begrip toont, terwijl hij zoveel meer ozu winnen. De afgelopen maanden heeft hij wel gewerkt aan dat negeren van hem. Hier kon ik echt niet meer mee leven, dit zuigte zoveel energie. Ik heb ook gewerkt aan dat stilletjes worden van mij en dit komt ook niet vaak meer voor. Maar goed de felle ruzies blijven -om nu wel weer een andere reden- voortbestaan. en ik wil ze niet meer:-(
Ik begrijp je angst gevoel en ook weer die twijfel ''doe je er nou wel of niet goed aan'' Je doet er altijd goed aan om je gevoel te uiten, dat is er nu en dat is waarheid. Ik begrijp als hij eerst aangeeft geen tijd voor jou te hebben en daarna leuk verteld over een kennis, dit in het verkeerde keelgat schiet. Nu dit een beetje is afgekoeld hoor ik ook aan je dat je open staat voor zijn kant. Hij moet ook beseffen dat als hij op zo'n manier een gesprek afkapt, iets niet is uitgesproken en wat niet wordt uitgesproken blijft borrelen en dus niet is opgelost, sterker nog tot een escalatie kan leiden.
Dit herken ik namelijk ook erg sterk. Hij die bepaald of er wel of niet gesproken wordt en jij die met dit gevoel achter blijft en dat frustreert. Ook jij hebt je trots!
Ik probeer altijd de situatie van zowel zijn kant als mijn kant te begrijpen en benoem dit ook. Alleen legt hij vaak de schuld van zo'n ruzie bij mij en dat kan ik niet accepteren, hij blijft vaak koste wat het kost bij zijn gelijk alsof hij verliest wanneer hij begrip toont, terwijl hij zoveel meer ozu winnen. De afgelopen maanden heeft hij wel gewerkt aan dat negeren van hem. Hier kon ik echt niet meer mee leven, dit zuigte zoveel energie. Ik heb ook gewerkt aan dat stilletjes worden van mij en dit komt ook niet vaak meer voor. Maar goed de felle ruzies blijven -om nu wel weer een andere reden- voortbestaan. en ik wil ze niet meer:-(
Ik begrijp je angst gevoel en ook weer die twijfel ''doe je er nou wel of niet goed aan'' Je doet er altijd goed aan om je gevoel te uiten, dat is er nu en dat is waarheid. Ik begrijp als hij eerst aangeeft geen tijd voor jou te hebben en daarna leuk verteld over een kennis, dit in het verkeerde keelgat schiet. Nu dit een beetje is afgekoeld hoor ik ook aan je dat je open staat voor zijn kant. Hij moet ook beseffen dat als hij op zo'n manier een gesprek afkapt, iets niet is uitgesproken en wat niet wordt uitgesproken blijft borrelen en dus niet is opgelost, sterker nog tot een escalatie kan leiden.
Dit herken ik namelijk ook erg sterk. Hij die bepaald of er wel of niet gesproken wordt en jij die met dit gevoel achter blijft en dat frustreert. Ook jij hebt je trots!
vrijdag 9 november 2007 om 14:02
Nicknaampje, het lijkt erop dat jullie allebei of in elk geval je vriend vooral nogal lang blijven hangen in boosheid en het dan moeilijk los kunnen laten. Bij ons is het juist vaak ook vrij snel weer goed, al blijft het ook wel even hangen. Ik ben bang dat dat dit weekend ook wel zo zal zijn.
Je zegt dat na langere tijd er wel weer te praten valt. Misschien is de enige oplossing om dan na zo'n ruzie te wachten tot beiden gekalmeerd zijn. Kan me voorstellen als dit een week duurt dat dat niet echt fijn is, maar als je dan wel kunt praten heb je in elk geval niet een week lang ruzie.
Maar goed, de ruzies gaan nu over iets anders, ik zou in elk geval wel gewoon mijn eigen dingen blijven doen als ik jou was, laat je niet door hem tegenhouden als je uit wilt met vriendinnen. Je kunt hem wel geruststellen, maar als hij boos wordt, dan is dat maar zo.
Op zich heeft het boos worden en het schrijven van die brief me wel opgelucht, ik denk toch dat ik een heleboel opgekropte frustratie in me had wat eruit moest. Misschien is het niet de juiste manier, maar ik heb het gevoel dat het anders niet overkomt en dat hij me toch steeds afwimpelt of te moe is of wat dan ook. Het lijkt soms echt alsof hij zich tegen de relatie afzet, een soort rebelsheid tegen het 'huisje, boompje, beestje'. Die aanschaf voor ons tweeën vindt hij dan niet zo belangrijk lijkt het, terwijl het echt wel iets noodzakelijks is. Maar het lijkt wel alsof hij het als een afgang ziet om dat met mij te gaan kopen, hij doet er ook zo lacherig over, of denigrerend. Ik vind dat best wel pijnlijk. Het gaat niet om het geld of tijd, al gebruikt hij dat wel als excuus. Als hij iets voor zijn hobby moet kopen vliegt hij ik weet niet waar heen om het te halen als hij iets op de Marktplaats heeft gezien. Waarom dan niet die inzet en actie voor iets huishoudelijks?
Je zegt dat na langere tijd er wel weer te praten valt. Misschien is de enige oplossing om dan na zo'n ruzie te wachten tot beiden gekalmeerd zijn. Kan me voorstellen als dit een week duurt dat dat niet echt fijn is, maar als je dan wel kunt praten heb je in elk geval niet een week lang ruzie.
Maar goed, de ruzies gaan nu over iets anders, ik zou in elk geval wel gewoon mijn eigen dingen blijven doen als ik jou was, laat je niet door hem tegenhouden als je uit wilt met vriendinnen. Je kunt hem wel geruststellen, maar als hij boos wordt, dan is dat maar zo.
Op zich heeft het boos worden en het schrijven van die brief me wel opgelucht, ik denk toch dat ik een heleboel opgekropte frustratie in me had wat eruit moest. Misschien is het niet de juiste manier, maar ik heb het gevoel dat het anders niet overkomt en dat hij me toch steeds afwimpelt of te moe is of wat dan ook. Het lijkt soms echt alsof hij zich tegen de relatie afzet, een soort rebelsheid tegen het 'huisje, boompje, beestje'. Die aanschaf voor ons tweeën vindt hij dan niet zo belangrijk lijkt het, terwijl het echt wel iets noodzakelijks is. Maar het lijkt wel alsof hij het als een afgang ziet om dat met mij te gaan kopen, hij doet er ook zo lacherig over, of denigrerend. Ik vind dat best wel pijnlijk. Het gaat niet om het geld of tijd, al gebruikt hij dat wel als excuus. Als hij iets voor zijn hobby moet kopen vliegt hij ik weet niet waar heen om het te halen als hij iets op de Marktplaats heeft gezien. Waarom dan niet die inzet en actie voor iets huishoudelijks?
vrijdag 9 november 2007 om 15:49
Inmiddels ben ik een ruzie en een reactie per brief verder. Zijn reactie is niet echt vriendelijk. Hij heeft het gevoel dat ik wil bepalen wat hij met wie doet en dat accepteert hij niet. Dat kan ik me wel voorstellen. Hij vindt ook dat ik overreageer en er veel te veel ophef over maak.
Hij is op de één of andere manier heel erg bang dat ik controle over hem wil hebben. Ik heb heel duidelijk gezegd dat dat niet de bedoeling was. Dat het een opstapeling van dingen was en dat ik het pijnlijk vond dat hij zo expliciet zei geen tijd voor me te hebben. Hij bleef erop hameren dat hij vond dat ik overreageerde en toen heb ik gezegd dat ik het heel moeilijk vond dat hij geen begrip voor mijn gevoel kon opbrengen en alleen maar zei dat ik overdreef. (dat is ook wat de ruzie steeds in stand houdt, het steekt mij enorm dat hij mijn gevoelens niet serieus neemt en zelf zo tekeer gaat als hij zich gecontroleerd voelt). Uiteindelijk zei hij dat hij het toch ook wel begreep en toen werden we beiden wat rustiger.
Ik heb ook toegegeven dat ik misschien overdreven reageerde, maar dat het ook door de omstandigheden komt en dat het mij allemaal ook wel eens hoog zit.
Hij blijft er wel bij dat onze relatie voorlopig zo zal blijven en dat hij vooral loyaal is aan zichzelf. Ook aan mij, maar eerst en vooral aan zichzelf.
Het aparte was wel dat toen ik water bij de wijn deed, hij ook milder en rustiger werd. Tja, ik weet het nog even niet, voel me natuurlijk niet zo geweldig.
Hij is op de één of andere manier heel erg bang dat ik controle over hem wil hebben. Ik heb heel duidelijk gezegd dat dat niet de bedoeling was. Dat het een opstapeling van dingen was en dat ik het pijnlijk vond dat hij zo expliciet zei geen tijd voor me te hebben. Hij bleef erop hameren dat hij vond dat ik overreageerde en toen heb ik gezegd dat ik het heel moeilijk vond dat hij geen begrip voor mijn gevoel kon opbrengen en alleen maar zei dat ik overdreef. (dat is ook wat de ruzie steeds in stand houdt, het steekt mij enorm dat hij mijn gevoelens niet serieus neemt en zelf zo tekeer gaat als hij zich gecontroleerd voelt). Uiteindelijk zei hij dat hij het toch ook wel begreep en toen werden we beiden wat rustiger.
Ik heb ook toegegeven dat ik misschien overdreven reageerde, maar dat het ook door de omstandigheden komt en dat het mij allemaal ook wel eens hoog zit.
Hij blijft er wel bij dat onze relatie voorlopig zo zal blijven en dat hij vooral loyaal is aan zichzelf. Ook aan mij, maar eerst en vooral aan zichzelf.
Het aparte was wel dat toen ik water bij de wijn deed, hij ook milder en rustiger werd. Tja, ik weet het nog even niet, voel me natuurlijk niet zo geweldig.
vrijdag 9 november 2007 om 16:20
Heel goed van je dat je zijn gevoel en angst hebt kunnen begrijpen en weerleggen met dat dit niet jouw bedoeling was en aangegeven waar jou gevoel vandaan kwam. Met dat water bij de wijn, tja ieder mens heeft erkenning nodig, hij om zijn gevoel en jij om de jouwe en dat gebeurde, dus dat is fijn toch!
Waarom zegt hij zoiets, dat hij in eerste instantie loyaal aan zichzelf wil blijven? ja dat wil jij toch ook! Dat is toch helemaal niet ter sprake! Jij wil gewoon dat er rekening gehouden wordt met jou en niet dat hij zichzelf op de 2e plaats moet zetten! Maar goed ik denk dat hij met deze opmerking zichzelf wil beschermen daartegen voor het geval dat! Probeer je daar maar niet druk over te maken. Komt hij vanavond bij je? steek maar wat kaarsjes aan, maak wat lekkers. Als het tussen jullie weer wat beter gaat voel jij je vast ook veel beter!
Waarom zegt hij zoiets, dat hij in eerste instantie loyaal aan zichzelf wil blijven? ja dat wil jij toch ook! Dat is toch helemaal niet ter sprake! Jij wil gewoon dat er rekening gehouden wordt met jou en niet dat hij zichzelf op de 2e plaats moet zetten! Maar goed ik denk dat hij met deze opmerking zichzelf wil beschermen daartegen voor het geval dat! Probeer je daar maar niet druk over te maken. Komt hij vanavond bij je? steek maar wat kaarsjes aan, maak wat lekkers. Als het tussen jullie weer wat beter gaat voel jij je vast ook veel beter!
vrijdag 9 november 2007 om 16:29
Sunshine ik heb al je postings gelezen en ook je topics.. (ook op het oude forum) en wat me opvalt is dat jij je steeds weer rot voelt over zijn gedrag naar jou toe..
En dat jij elke keer maar weer excuses probeert te vinden voor zijn gedrag..
Oke,hij heeft een kind verloren en dat is natuurlijk het meest verschrikkelijke wat een ouder kan overkomen...
Maar ik heb nou niet het idee dat zijn gedrag alleen maar daar uit voortkomt..
Ik heb het idee dat het ook voor een groot deel in zijn karakter zit en dus ook niet zal veranderen.. (maar ik kan mij vergissen hoor jij kent hem natuurlijk het beste)
Ik denk dat jij vanaf nu ook maar eens alleen en vooral loyaal aan jezelf moet zijn...
Dat doet hij tenslotte ook...
En dat jij elke keer maar weer excuses probeert te vinden voor zijn gedrag..
Oke,hij heeft een kind verloren en dat is natuurlijk het meest verschrikkelijke wat een ouder kan overkomen...
Maar ik heb nou niet het idee dat zijn gedrag alleen maar daar uit voortkomt..
Ik heb het idee dat het ook voor een groot deel in zijn karakter zit en dus ook niet zal veranderen.. (maar ik kan mij vergissen hoor jij kent hem natuurlijk het beste)
Ik denk dat jij vanaf nu ook maar eens alleen en vooral loyaal aan jezelf moet zijn...
Dat doet hij tenslotte ook...
vrijdag 9 november 2007 om 16:31
Nicknaampje, lief dat je zo reageert. Hij komt vanavond niet, hij wilde zelfs dit weekend afzeggen als ik niet rustig zou worden. Niet om mij te straffen, maar hij kan dit er gewoon niet bij hebben.
Hij is echt als de dood om zijn vrijheid te verliezen. Als kind en puber mocht hij niks en daardoor zet hij zich af tegen elk gezag. Alles gaat goed zolang ik geen 'eisen' stel of boos word. Dan doet hij ook echt wel moeite voor me, komt regelmatig langs, helpt me ook wel met dingetjes.
Ik kan me ook wel voorstellen dat het allemaal veel is voor hem, maar ja, hij moet ook begrijpen dat het voor mij ook wel veel is, volgens mij heb ik dat wel duidelijk kunnen maken en toen reageerde hij ook milder.
Hij begon het gesprek namelijk al met dat hij wilde dat ik rustig deed en niet zo moeilijk moest doen. Niet echt een goede start van een gesprek om iets uit te praten. Dat is dus dat overheersende (moeilijke) van hem. Hij denkt daarmee de situatie (mij) onder controle te krijgen, maar het werkt echt averechts, want ik zit dan in de hoogste boom. Ik heb hem ook geconfronteerd met zijn overheersende gedrag en dat erkende hij ook wel, dat dat in hem zat en dat hij daar ook niet altijd even blij mee is. Toen werd hij dus ook rustiger, er is dus niet een totaal gebrek aan zelfreflectie, dat doet me dan ook wel weer goed. We hebben redelijk rustig (ik wel emotioneel) kunnen afsluiten en hij zou vanavond nog bellen. En als hij het (onbedoeld) vergeet dan moet ik hem gewoon bellen.
Hij is echt als de dood om zijn vrijheid te verliezen. Als kind en puber mocht hij niks en daardoor zet hij zich af tegen elk gezag. Alles gaat goed zolang ik geen 'eisen' stel of boos word. Dan doet hij ook echt wel moeite voor me, komt regelmatig langs, helpt me ook wel met dingetjes.
Ik kan me ook wel voorstellen dat het allemaal veel is voor hem, maar ja, hij moet ook begrijpen dat het voor mij ook wel veel is, volgens mij heb ik dat wel duidelijk kunnen maken en toen reageerde hij ook milder.
Hij begon het gesprek namelijk al met dat hij wilde dat ik rustig deed en niet zo moeilijk moest doen. Niet echt een goede start van een gesprek om iets uit te praten. Dat is dus dat overheersende (moeilijke) van hem. Hij denkt daarmee de situatie (mij) onder controle te krijgen, maar het werkt echt averechts, want ik zit dan in de hoogste boom. Ik heb hem ook geconfronteerd met zijn overheersende gedrag en dat erkende hij ook wel, dat dat in hem zat en dat hij daar ook niet altijd even blij mee is. Toen werd hij dus ook rustiger, er is dus niet een totaal gebrek aan zelfreflectie, dat doet me dan ook wel weer goed. We hebben redelijk rustig (ik wel emotioneel) kunnen afsluiten en hij zou vanavond nog bellen. En als hij het (onbedoeld) vergeet dan moet ik hem gewoon bellen.
vrijdag 9 november 2007 om 16:39
Oh zo herkenbaar! Als hij zo begint wekt dit uiteraard alleen maar meer frustraties! ''Luister verdorie ook naar mij" Ik hoor het mijzelf zeggen. Hij wil niet dat jij hem onder controle krijgt maar andersom doet hij dat wel naar jou en dat is natuurlijk ook niet eerlijk!
Nou jammer dat hij niet komt maar wat superstar ook zegt, wees dan nu ook even LOYAAL aan jezelf en laat hem even lekker. Niet boos of wat dan ook, doe gewoon even iets voor jezelf en laat het initiatief maar bij hem nu. Dus wat ga je doen vanavond? Als ik zo naar buiten kijk iig geen strandwandeling of iets dergelijks:-(
Nou jammer dat hij niet komt maar wat superstar ook zegt, wees dan nu ook even LOYAAL aan jezelf en laat hem even lekker. Niet boos of wat dan ook, doe gewoon even iets voor jezelf en laat het initiatief maar bij hem nu. Dus wat ga je doen vanavond? Als ik zo naar buiten kijk iig geen strandwandeling of iets dergelijks:-(
