Thuis
alle pijlers
En òf wonderen nog bestaan!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:10
Zeven weken geleden leek ie plots van de aardbodem verdwenen: onze lieve kater van nog geen jaar oud. Z'n maatje liep hier verloren mauwend rond, hij miste overduidelijk z'n kameraard. We hadden ze eerder samen uit het asiel gehaald, het was een gouden duo.
Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...
Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?
Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.
Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.
Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.
Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.
Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?
Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!
Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!
Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.
Phoehéé!
Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...
Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?
Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.
Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.
Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.
Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.
Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?
Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!
Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!
Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.
Phoehéé!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:17
Het leuke was ook de reactie van die man zelf, toen ik 'm aan de telefoon had en eigenlijk een beetje stil viel (wat op zich al vrij uniek is hoor) en ook hij zei dat ie er een beetje emotioneel van werd... zo schattig!
En toen ik de kat ging halen en hij vertelde, dat ie eigenlijk helemaal niks met katten had... ja ja. En toen ie me even "iets wilde laten zien" en in de keuken ging staan, de naam van m'n kat riep (wat op de chip stond), met een bordje rammelde en m'n kat direct naar de keuken rende: hij leek bijna trots!
Ach... ben nog steeds onder de indruk...
En toen ik de kat ging halen en hij vertelde, dat ie eigenlijk helemaal niks met katten had... ja ja. En toen ie me even "iets wilde laten zien" en in de keuken ging staan, de naam van m'n kat riep (wat op de chip stond), met een bordje rammelde en m'n kat direct naar de keuken rende: hij leek bijna trots!
Ach... ben nog steeds onder de indruk...
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:23
Nog een grappig detail:
Meneer vertelt, dat ze dinsdag terug gekomen zijn van vakantie, woensdag m'n kat gevonden hebben en 'm vrijdagochtend hebben laten scannen bij de dierenarts. M'n kat bleek heel mager, maar ja, meneer had niks in huis, behalve ham uit Frankrijk. M'n kat heeft de eerste dag bij meneer bijna twee ons ham gegeten.... oh... lief toch!
Meneer vertelt, dat ze dinsdag terug gekomen zijn van vakantie, woensdag m'n kat gevonden hebben en 'm vrijdagochtend hebben laten scannen bij de dierenarts. M'n kat bleek heel mager, maar ja, meneer had niks in huis, behalve ham uit Frankrijk. M'n kat heeft de eerste dag bij meneer bijna twee ons ham gegeten.... oh... lief toch!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:26
quote:germanwings schreef op 28 augustus 2010 @ 08:24:
Is jouw kat trouwens niet gechipd? De mijne wel dus mocht ze dan in een asiel komen of bij de da, dan kunnen ze aan de hand van die chip achterhalen wie de eigenaar is.Natuurlijk is m'n kat gechipt! Meneer heeft 'm bij de dierenarts laten scannen, vandaar dat mailtje...
Is jouw kat trouwens niet gechipd? De mijne wel dus mocht ze dan in een asiel komen of bij de da, dan kunnen ze aan de hand van die chip achterhalen wie de eigenaar is.Natuurlijk is m'n kat gechipt! Meneer heeft 'm bij de dierenarts laten scannen, vandaar dat mailtje...
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:28
quote:Djaza schreef op 28 augustus 2010 @ 08:26:
[...]
Natuurlijk is m'n kat gechipt! Meneer heeft 'm bij de dierenarts laten scannen, vandaar dat mailtje...Oh, ik begreep dat meneer 7 weken naar je gezocht had, maar dan had ik het dus verkeerd begrepen, sorry.... maar mooi dat de chip zijn werk heeft gedaan!
[...]
Natuurlijk is m'n kat gechipt! Meneer heeft 'm bij de dierenarts laten scannen, vandaar dat mailtje...Oh, ik begreep dat meneer 7 weken naar je gezocht had, maar dan had ik het dus verkeerd begrepen, sorry.... maar mooi dat de chip zijn werk heeft gedaan!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:31
Ohhh wat een prachtige story, ontroerend. Wat zal je blij zijn. En je andere kat ook dat hij zijn maatje terug heeft.
En die mensen hebben een hart van goud wat ze allemaal gedaan hebben. Heerlijk dat er ook zulke mensen nog zijn.
Gister zag ik op het journaal dat iemand de kat van de buren in een container had gegooid. Het dier heeft het gelukkig overleefd maar zo zie je maar, niet iedereen is een dierenliefhebber.
Geniet lekker van je kat. En idd bizar 50 kilometer verder, hoe die daar nou is gekomen.
En die mensen hebben een hart van goud wat ze allemaal gedaan hebben. Heerlijk dat er ook zulke mensen nog zijn.
Gister zag ik op het journaal dat iemand de kat van de buren in een container had gegooid. Het dier heeft het gelukkig overleefd maar zo zie je maar, niet iedereen is een dierenliefhebber.
Geniet lekker van je kat. En idd bizar 50 kilometer verder, hoe die daar nou is gekomen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:34
quote:Zoey_ schreef op 28 augustus 2010 @ 08:29:
Heeft hij al die kilometers zelf gelopen????
Ik heb er werkelijk géén idee van!
Omgerekend zou het ongeveer een kilometer per dag zijn, maar dan nog... We bedachten hier ook al, dat "de katenhater hier in de buurt" misschien in een kwaaie bui wat katten verzameld heeft en ergens in een bos gedropt...
We zullen het waarschijnlijk nooit weten!
Heeft hij al die kilometers zelf gelopen????
Ik heb er werkelijk géén idee van!
Omgerekend zou het ongeveer een kilometer per dag zijn, maar dan nog... We bedachten hier ook al, dat "de katenhater hier in de buurt" misschien in een kwaaie bui wat katten verzameld heeft en ergens in een bos gedropt...
We zullen het waarschijnlijk nooit weten!
