Kinderen
alle pijlers
Kind en nog nooit zo veel ruzie gehad
woensdag 29 september 2010 om 14:03
Hallo allemaal,
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
Ok, we zijn allebei dodelijk vermoeid zo langzamerhand en op van het slaaptekort... Maar wat gebeurt er met ons?? Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met mijn vriend als in de afgelopen periode (wij hebben een dochtertje van 2 en een baby'tje van 2 maanden nu)! echt om alles en niks. En amper tijd om het uit te praten: want hij druk met zijn werk, 's avonds eten en kind 1 naar bed en opruimen en daarna zelf slapen. Zucht. Herkenning??
Moet er wel bij zeggen dat ik mezelf snel zielig vind de laatste tijd (want klotezwangerschap/bevalling/rottige kraamtijd meegemaakt en hoop eigenlijk op een beetje vertroeteld te worden. Wat niet gebeurt. De tranen zitten hier tamelijk hoog. Hoe doen jullie dit?
woensdag 29 september 2010 om 14:06
Wij zijn heel bewust onze zaterdagavonden vrij gaan houden. We kookten samen lekker, en gingen daarna uitgebreid aan onze eigen tafel eten en ons leven bespreken.
Weggaan wilden we nog niet, maar bewust tijd voor elkaar maken vonden we wel heel belangrijk.
En: zeg wat je wil en wat je voelt! Dat kan jouw man echt niet ruiken hoor. Sterkte!
Weggaan wilden we nog niet, maar bewust tijd voor elkaar maken vonden we wel heel belangrijk.
En: zeg wat je wil en wat je voelt! Dat kan jouw man echt niet ruiken hoor. Sterkte!
woensdag 29 september 2010 om 14:07
Heey Cha,
Wij hebben ook zo'n periode gehad. Het is ook gewoon hartstikke moeilijk en zwaar en je hormonen zijn nog lang niet uit je lichaam.
Blijf erover praten met zn tweetjes!
Slaaptekort heb je toch al dus dat avondje praten onder het genot van een wijntje is het meer dan waard!
Wij zijn nu, 6 maanden na de geboorte van onze dochter, weer helemaal happy met elkaar. Maar ruzies hebben we veel gehad!
Heel veel sterkte en dikke knuffel, je bent niet de enige!
Wij hebben ook zo'n periode gehad. Het is ook gewoon hartstikke moeilijk en zwaar en je hormonen zijn nog lang niet uit je lichaam.
Blijf erover praten met zn tweetjes!
Slaaptekort heb je toch al dus dat avondje praten onder het genot van een wijntje is het meer dan waard!
Wij zijn nu, 6 maanden na de geboorte van onze dochter, weer helemaal happy met elkaar. Maar ruzies hebben we veel gehad!
Heel veel sterkte en dikke knuffel, je bent niet de enige!
woensdag 29 september 2010 om 14:10
Praten, praten, praten. De tijd ervoor nemen. Als je er geen tijd voor maakt gaat het niet goedkomen. Ik heb ook een periode gehad na de komst van mijn eerste. Als mijn man thuiskwam had ik al de hele dag met Ukkie gezeten, was ik doodop en duwde ik hem de baby in zijn armen. Terwijl hij de hele dag op zijn werk ook niet lag te slapen natuurlijk. In het weekend vond ik dat hij er wel uit mocht en hij vond dat ik er wel uit mocht, ik had immers verlof. We zijn eens een avondje goed uit eten gegaan (kindbij schoonzusje) en er eens goed over gepraat. Nu gaat het prima. Taken zijn beter verdeeld en we spreken van te voren af wie er uit gaat als Ukkie 's ochtends vroeg wil eten.
Jezelf zielig vinden kom je niet ver mee hoor. Misschien vind je man zichzelf ook wel eens zielig?
Jezelf zielig vinden kom je niet ver mee hoor. Misschien vind je man zichzelf ook wel eens zielig?
woensdag 29 september 2010 om 14:11
Hier ook herkenning, hier was het vooral na de geboorte van de oudste, grotendeels veroorzaakt door slaapgebrek en drukte. Het hielp wel om voor ogen te houden dat het tijdelijk was, dat het voor ons allebei moeilijk was en dat je dan wat sneller tegen elkaar uitvalt. Dus probeer zo'n ruzie toch naast je neer te leggen en gewoon weer met een schone lei te beginnen in plaats van elkaar dingen blijven nadragen.
Verder zou ik op een rustig moment wel aangeven dat je een nare tijd achter de rug hebt en dat de periode die daarop volgt je een beetje tegenvalt. Misschien kan je vriend er niet zoveel aan veranderen omdat hij het ook druk heeft en alles voor hem ook doorgaat, maar ik denk dat het al helpt om de teleurstelling uit te spreken. Mis je misschien ook een vorm van erkenning, heb je het idee dat iedereen maar makkelijk over al jouw pijn en moeite heen stapt en overgaat tot de orde van de dag, alsof het voor jou niets was? Had je behoefte om na afloop over de zwangerschap en de bevalling te praten en is dat ook genoeg gebeurd?
Het wordt echt wel beter hoor, maar begrip voor elkaar is nu echt heel belangrijk. Je hoeft niet overal uren over te discussiëren, dat is nergens voor nodig.
Verder zou ik op een rustig moment wel aangeven dat je een nare tijd achter de rug hebt en dat de periode die daarop volgt je een beetje tegenvalt. Misschien kan je vriend er niet zoveel aan veranderen omdat hij het ook druk heeft en alles voor hem ook doorgaat, maar ik denk dat het al helpt om de teleurstelling uit te spreken. Mis je misschien ook een vorm van erkenning, heb je het idee dat iedereen maar makkelijk over al jouw pijn en moeite heen stapt en overgaat tot de orde van de dag, alsof het voor jou niets was? Had je behoefte om na afloop over de zwangerschap en de bevalling te praten en is dat ook genoeg gebeurd?
Het wordt echt wel beter hoor, maar begrip voor elkaar is nu echt heel belangrijk. Je hoeft niet overal uren over te discussiëren, dat is nergens voor nodig.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 29 september 2010 om 14:20
Wij hadden ook zoiets na de geboorte van kind 1. Het hielpt om duidelijkere afspraken te maken wie wat doet en bewust tijd te gaan plannen om samen te zijn. Zowel om te praten als voor meer fysieke activiteiten 
Dat je tranen hoog zitten is heel logisch. Ik denk dat het goed is om hem dat wel te laten zien zonder verwijtend te zijn. Zeg dat je snapt dat het voor hem ook zwaar is en dat hij het niet hoeft op te lossen, maar dat je graag even vastgehouden wil worden. Zelf voel ik me daarna vaak een stuk beter, huilen kan enorm helpen!
Succes!
Dat je tranen hoog zitten is heel logisch. Ik denk dat het goed is om hem dat wel te laten zien zonder verwijtend te zijn. Zeg dat je snapt dat het voor hem ook zwaar is en dat hij het niet hoeft op te lossen, maar dat je graag even vastgehouden wil worden. Zelf voel ik me daarna vaak een stuk beter, huilen kan enorm helpen!
Succes!
Het is zoals het is
woensdag 29 september 2010 om 14:22
quote:nessemeisje schreef op 29 september 2010 @ 14:10:
Jezelf zielig vinden kom je niet ver mee hoor. Misschien vind je man zichzelf ook wel eens zielig?
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....
Jezelf zielig vinden kom je niet ver mee hoor. Misschien vind je man zichzelf ook wel eens zielig?
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....
woensdag 29 september 2010 om 14:29
quote:Suy schreef op 29 september 2010 @ 14:22:
[...]
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....
Je maakt een grapje neem ik aan? Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen? Je kunt net zo makkelijk zeggen dat je als vrouw maandenlang verlof hebt terwijl een man zowel naar zijn werk moet als 's nachts onderbroken nachten heeft als de baby direct moet overnemen als hij thuiskomt na een dag werken als meer in het huishouden moet doen omdat jij nog bijkomt van de bevalling. En dat terwijl hij geen automatische zorghormonen heeft, maar het uit zichzelf moet halen.
Mijn man en ik zijn niet in een competitie verstrikt geraakt maar gunden elkaar juist allebei rust/vrije tijd/een verzetje, dat heeft onze relatie goed gehouden toen het hier erg moeilijk was na de geboorte van onze tweede.
Dat is ook mijn tip: gun elkaar wat. De ander heeft dan kans op om te laden en kan er ook weer een tijdje wat beter tegen.
[...]
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....
Je maakt een grapje neem ik aan? Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen? Je kunt net zo makkelijk zeggen dat je als vrouw maandenlang verlof hebt terwijl een man zowel naar zijn werk moet als 's nachts onderbroken nachten heeft als de baby direct moet overnemen als hij thuiskomt na een dag werken als meer in het huishouden moet doen omdat jij nog bijkomt van de bevalling. En dat terwijl hij geen automatische zorghormonen heeft, maar het uit zichzelf moet halen.
Mijn man en ik zijn niet in een competitie verstrikt geraakt maar gunden elkaar juist allebei rust/vrije tijd/een verzetje, dat heeft onze relatie goed gehouden toen het hier erg moeilijk was na de geboorte van onze tweede.
Dat is ook mijn tip: gun elkaar wat. De ander heeft dan kans op om te laden en kan er ook weer een tijdje wat beter tegen.
woensdag 29 september 2010 om 14:30
Yep, herkenbaar. En een avondje lekker koken en gezellig zitten daar had ik toen ook echt geen puf voor; was bekaf. Wij gingen vaak heel vroeg innig op de bank liggen een een filmpje kijken.
Lichamelijk contact maakt hier dat we elkaar ook wel weer wat liever gaan vinden en dat je even lekker uit kunt huilen.
Sterkte; gaat echt snel weer beter
Lichamelijk contact maakt hier dat we elkaar ook wel weer wat liever gaan vinden en dat je even lekker uit kunt huilen.
Sterkte; gaat echt snel weer beter
woensdag 29 september 2010 om 14:32
Ik herken heel erg de drukte en vermoeidheid! Ik heb twee dochters van precies de leeftijden van jouw kinderen, en ook hier: drukdrukdruk. Die ruzies hebben we hier gelukkig vrij weinig (geen tijd voor;-)), maar we komen absoluut niet aan elkaar toe. In het slechtste geval zijn we chagrijnig en kortaf, beste geval zijn we een goed team. ("ik doe de oudste in bad en ruim tegelijkertijd de was weg, jij ruimt de tafel af terwijl je de baby aan de borst hebt..."). Da's prettig hoor, een goed team zijn, maar een relatie houdt meer in.
Wat helpt is om je voor te houden dat het inderdaad tijdelijk is, zoals al eerder werd gezegd. En probeer ook goed voor je vriend te zorgen ipv wachten tot hij voor jou gaat zorgen. Als jij erkent dat hij het zwaar heeft (want geloof me, dat heeft hij, al is het misschien minder of anders dan bij jou), dan zal hij zich gesteund voelen, en ook meer oog krijgen voor wat jij nodig hebt.
En die zaterdagavonden die iemand hier noemde vind ik een heel goed idee, dat gaan wij ook eens proberen! (Zodra baby door haar krampjes-periode heen is dan, want momenteel ben ik de hele avond kwijt aan voeden en wiegen en troosten...)
Wat helpt is om je voor te houden dat het inderdaad tijdelijk is, zoals al eerder werd gezegd. En probeer ook goed voor je vriend te zorgen ipv wachten tot hij voor jou gaat zorgen. Als jij erkent dat hij het zwaar heeft (want geloof me, dat heeft hij, al is het misschien minder of anders dan bij jou), dan zal hij zich gesteund voelen, en ook meer oog krijgen voor wat jij nodig hebt.
En die zaterdagavonden die iemand hier noemde vind ik een heel goed idee, dat gaan wij ook eens proberen! (Zodra baby door haar krampjes-periode heen is dan, want momenteel ben ik de hele avond kwijt aan voeden en wiegen en troosten...)
woensdag 29 september 2010 om 14:32
quote:cicely schreef op 29 september 2010 @ 14:29:
[...]
Je maakt een grapje neem ik aan? Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen?
Ik zie het weer net iets anders. Jij hebt je recht op 'zielig zijn' en hij ook. Beide geef je dingen op en heb je te maken met verwachtingen die niet uitkomen enzovoorts. Dus laat zien dat je verdrietig bent en heb ook begrip voor zijn verdriet.
Laatste alinea van cicely ben ik het wel helemaal mee eens.
[...]
Je maakt een grapje neem ik aan? Uiteraard doe je als vrouw het zwaarste werk maar dat is een biologisch gegeven, toch geen verdienste? Dat geeft je toch niet het recht om zielig te gaan doen?
Ik zie het weer net iets anders. Jij hebt je recht op 'zielig zijn' en hij ook. Beide geef je dingen op en heb je te maken met verwachtingen die niet uitkomen enzovoorts. Dus laat zien dat je verdrietig bent en heb ook begrip voor zijn verdriet.
Laatste alinea van cicely ben ik het wel helemaal mee eens.
Het is zoals het is
woensdag 29 september 2010 om 14:34
Herkenbaar.
Gelukkig is het nu weer helemaal koek en ei maar direct na de geboorte van onze tweeling....pfffff
Op het moment dat manlief belde naar zijn vader om te vertellen dat nr 2 & 3 waren geboren kreeg hij te horen dat paps longkanker had.
3,5 maand later wassie dood.
Dus:
-een tweeling gekregen incluis de bijbehorende stress en het slaapgebrek.
-Een ouder meisje dat ook aandacht wilt en dwars gaat liggen
-(schoon)vader die kanker krijgt en binnen 3,5 maand doodgaat.
-ikzelf heel veel bloedverlies gehad dus zo mega slap is als een vaatdoek.
Leuk hoor. NOT.
Geloof me, we hebben herrie gehad. Erger dan we ooit hebben gehad.
Maar het is allemaal weer goed gekomen. Kleintjes zijn nu 6,5 maand en ze doen het geweldig, incluis grote zus
Verdriet is er ook nog, om (schoon) vader. Om hoe de hele situatie niet op een slechter moment voor ons kon komen.
Maar ook dat hoort erbij.
Praten en proberen geduld te hebben met elkaar wanneer praten toch niet lijkt te werken op dat moment.
Succes
Gelukkig is het nu weer helemaal koek en ei maar direct na de geboorte van onze tweeling....pfffff
Op het moment dat manlief belde naar zijn vader om te vertellen dat nr 2 & 3 waren geboren kreeg hij te horen dat paps longkanker had.
3,5 maand later wassie dood.
Dus:
-een tweeling gekregen incluis de bijbehorende stress en het slaapgebrek.
-Een ouder meisje dat ook aandacht wilt en dwars gaat liggen
-(schoon)vader die kanker krijgt en binnen 3,5 maand doodgaat.
-ikzelf heel veel bloedverlies gehad dus zo mega slap is als een vaatdoek.
Leuk hoor. NOT.
Geloof me, we hebben herrie gehad. Erger dan we ooit hebben gehad.
Maar het is allemaal weer goed gekomen. Kleintjes zijn nu 6,5 maand en ze doen het geweldig, incluis grote zus
Verdriet is er ook nog, om (schoon) vader. Om hoe de hele situatie niet op een slechter moment voor ons kon komen.
Maar ook dat hoort erbij.
Praten en proberen geduld te hebben met elkaar wanneer praten toch niet lijkt te werken op dat moment.
Succes
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 29 september 2010 om 14:36
quote:Lilla schreef op 29 september 2010 @ 14:32:
Ik herken heel erg de drukte en vermoeidheid! Ik heb twee dochters van precies de leeftijden van jouw kinderen, en ook hier: drukdrukdruk. Die ruzies hebben we hier gelukkig vrij weinig (geen tijd voor;-)), maar we komen absoluut niet aan elkaar toe. In het slechtste geval zijn we chagrijnig en kortaf, beste geval zijn we een goed team. ("ik doe de oudste in bad en ruim tegelijkertijd de was weg, jij ruimt de tafel af terwijl je de baby aan de borst hebt..."). Da's prettig hoor, een goed team zijn, maar een relatie houdt meer in.
Wat helpt is om je voor te houden dat het inderdaad tijdelijk is, zoals al eerder werd gezegd. En probeer ook goed voor je vriend te zorgen ipv wachten tot hij voor jou gaat zorgen. Als jij erkent dat hij het zwaar heeft (want geloof me, dat heeft hij, al is het misschien minder of anders dan bij jou), dan zal hij zich gesteund voelen, en ook meer oog krijgen voor wat jij nodig hebt.
En die zaterdagavonden die iemand hier noemde vind ik een heel goed idee, dat gaan wij ook eens proberen! (Zodra baby door haar krampjes-periode heen is dan, want momenteel ben ik de hele avond kwijt aan voeden en wiegen en troosten...)Eens.
Ik herken heel erg de drukte en vermoeidheid! Ik heb twee dochters van precies de leeftijden van jouw kinderen, en ook hier: drukdrukdruk. Die ruzies hebben we hier gelukkig vrij weinig (geen tijd voor;-)), maar we komen absoluut niet aan elkaar toe. In het slechtste geval zijn we chagrijnig en kortaf, beste geval zijn we een goed team. ("ik doe de oudste in bad en ruim tegelijkertijd de was weg, jij ruimt de tafel af terwijl je de baby aan de borst hebt..."). Da's prettig hoor, een goed team zijn, maar een relatie houdt meer in.
Wat helpt is om je voor te houden dat het inderdaad tijdelijk is, zoals al eerder werd gezegd. En probeer ook goed voor je vriend te zorgen ipv wachten tot hij voor jou gaat zorgen. Als jij erkent dat hij het zwaar heeft (want geloof me, dat heeft hij, al is het misschien minder of anders dan bij jou), dan zal hij zich gesteund voelen, en ook meer oog krijgen voor wat jij nodig hebt.
En die zaterdagavonden die iemand hier noemde vind ik een heel goed idee, dat gaan wij ook eens proberen! (Zodra baby door haar krampjes-periode heen is dan, want momenteel ben ik de hele avond kwijt aan voeden en wiegen en troosten...)Eens.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 29 september 2010 om 14:38
quote:Suy schreef op 29 september 2010 @ 14:22:
[...]
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....Ja, maar dat maakt toch niet automatisch dat hij het makkelijk heeft? Als jij één been breekt, en een ander twee, dan is die laatste het zieligst, maar dan kan dat ene gebroken been van jou nog steeds wel verdomde pijn doen....
[...]
Maar mannen hebben de zegen dat ze niet 9 maanden zwanger hoeven te zijn, geen slopende horror-bevallingen hoeven doen en niet helemaal stijf van de helse hormonen met een kapotte onderkant, zere tieten en een gesloopt lichaam dag in dag uit nacht in nacht uit voor een baby hoeven zorgen (wat natuurlijk heerlijk is begrijp me niet verkeerd;-))
Hij mag lekker naar zijn werk....
Nu ik terugkijk op mijn kraamtijd....pfff nou ik mocht me volkomen terecht zielig voelen! En mijn vriend had dat maar te accepteren. Kom nou even, ik had het zwaarste werk wel gedaan hoor.....Ja, maar dat maakt toch niet automatisch dat hij het makkelijk heeft? Als jij één been breekt, en een ander twee, dan is die laatste het zieligst, maar dan kan dat ene gebroken been van jou nog steeds wel verdomde pijn doen....
woensdag 29 september 2010 om 14:38
Wij zijn niet van het praten praten praten, maar hebben wel een keer rustig naar elkaar uitgesproken dat we nog steeds gek op elkaar waren, maar dat onze lontjes duidelijk wat korter waren. Dat we daar beide rekening mee moesten gaan houden.
Daarnaast geven/gaven we elkaar wel dagelijks even een goede knuffel.
Daarnaast geven/gaven we elkaar wel dagelijks even een goede knuffel.
Later is nu
woensdag 29 september 2010 om 14:50
Maar ik snap het echt wel hoor, hoe zeer ik ook probeer niet de zieligheidscompetitie aan te gaan, soms loop ik ook in die valkuil en kan ik alleen maar denken "jajajijhebthetmakkelijk,jijhoeftersnachtsnietuit,jijgaatlekkerwerkenterwijlikmettweekinderenthuiszit,jijdenktnergensaan,ikmoetallesregelen,enikhebhetalzozwaar....". Maar geloof me, het helpt niet. Jou niet, je vriend niet, je kinderen niet. Maarja, niet iedereen is perfect he. (Dat scheelt ook, je realiseren dat niet alles perfect is en dat een iets mindere periode best even mag).
woensdag 29 september 2010 om 14:52
Herkenbaar hoor. Het is ook gewoon hartstikke zwaar, twee kleine kinderen. Zeker zo kort na de geboorte van je jongste. Het hele gezin moet zich weer opnieuw 'vormen'. Voor iedereen verandert er veel en dat brengt de nodige emoties en ruzies met zich mee.
Na een aantal maanden werd het hier vanzelf rustiger. Vanaf de tijd dat de baby de klok rond slaapt, gaat het met sprongen vooruit.
Na een aantal maanden werd het hier vanzelf rustiger. Vanaf de tijd dat de baby de klok rond slaapt, gaat het met sprongen vooruit.
The time is now
