Psyche
alle pijlers
kindermishandeling, wat deed het met jou?
vrijdag 19 november 2010 om 09:31
AMSTERDAM - Een op de zes Nederlanders zegt in zijn jeugd fysiek te zijn mishandeld door ouders of andere volwassenen. Bijna een op de vijf zegt bovendien emotioneel te zijn mishandeld door zijn ouders. Dat stellen onderzoekers van TNO vandaag tijdens een conferentie in Den Haag over kindermishandeling.
Het is een van de eerste Nederlandse onderzoeken waarin volwassenen rapporteren over mishandeling in hun jeugd. TNO ondervroeg 2200 mensen in de leeftijd van 18 tot 74 jaar.
Fysieke mishandeling houdt volgens het onderzoek in dat kinderen in hun gezin vaak werden geduwd en geslagen door een volwassene, of dat er vaak dingen naar hen werden gegooid. Bijna 10 procent zei wel eens zo hard te zijn geslagen door hun ouders dat ze blauwe plekken opliepen of gewond raakten.
Uitgescholden
Emotionele mishandeling houdt in dat mensen in hun gezin zeer vaak werden uitgescholden, gekleineerd of vernederd door een ouder of een andere volwassene. Zo'n 9 procent van de ondervraagden gaf aan dat hun ouders zich zo gedroegen dat ze vaak bang waren gewond te raken.
Meer dan 20 procent van de volwassenen zegt ook emotioneel te zijn verwaarloosd: ze hadden vaak of zeer vaak het gevoel dat niemand in het gezin van hen hield, of hen belangrijk vond. Hieronder vallen ook mensen die vinden dat gezinsleden geen oog hadden voor elkaar of elkaar niet steunden.
Grote problemen
Dit onderzoek toont aan dat huiselijk geweld en kindermishandeling grote problemen zijn, zegt de Leidse hoogleraar gezinspedagogiek Rien van IJzendoorn. 'Zelfs in een welvarend land als Nederland. We hebben hier te maken met de 'gewoonste' en omvangrijkste verzameling strafbare feiten die we kennen; daarbij valt geweld op straat in het niet.' Hoewel de cijfers hoog zijn, verschillen ze volgens hem 'niet drastisch van wat elders in de wereld is gevonden'.
Kindermishandeling wordt de laatste jaren steeds vaker gesignaleerd in Nederland. Maar volgens onderzoeksadviseur en kinderarts Ferko Öry van TNO gebeurt er daarna vrijwel niets. Kinderen die eenmaal zijn aangemeld, worden soms wel uit huis geplaatst, maar vervolgens vrijwel nooit gezien door een arts, laat staan behandeld voor hun trauma's. 'We signaleren ons rot. Maar niemand doet wat. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze kinderen.'
Plaatsen pleeggezin
'We hebben doorgaans geen ander beproefd geneesmiddel dan het kind bij voortdurende ernstige mishandeling in een pleeggezin te plaatsen, om te voorkomen dat het nog eens wordt mishandeld', zegt Van IJzendoorn. 'Maar de psychische en fysieke schade wordt daarmee niet vanzelfsprekend opgeheven of beperkt.'
TNO vroeg behalve naar mishandeling ook naar andere negatieve ervaringen, zoals echtscheiding, alcohol- of drugsverslaving bij ouders, negatieve seksuele ervaringen, en depressie of gevangenisstraf van ouders.
Gezondheidsproblemen
De groep die hoog scoort, heeft een opvallend grote kans op gezondheidsproblemen: uit Amerikaans onderzoek blijkt dat negatieve levenservaringen in de kindertijd samenhangen met gezondheidsproblemen op latere leeftijd. Hoe meer trauma's, hoe meer gezondheidsproblemen.
IJzendoorn plaatst wel een kanttekening bij het onderzoek: het levert geen exacte cijfers op. 'Het laat ruimte voor een persoonlijke definitie van wat mishandeling is. Maar dat het groot is en meer aandacht verdient, is duidelijk.'
Het wordt nogal eens over het hoofd gezien, dat slachtoffers dat met hun hele volwassen leven meedragen. Hoe ga je daar mee om?
Het is een van de eerste Nederlandse onderzoeken waarin volwassenen rapporteren over mishandeling in hun jeugd. TNO ondervroeg 2200 mensen in de leeftijd van 18 tot 74 jaar.
Fysieke mishandeling houdt volgens het onderzoek in dat kinderen in hun gezin vaak werden geduwd en geslagen door een volwassene, of dat er vaak dingen naar hen werden gegooid. Bijna 10 procent zei wel eens zo hard te zijn geslagen door hun ouders dat ze blauwe plekken opliepen of gewond raakten.
Uitgescholden
Emotionele mishandeling houdt in dat mensen in hun gezin zeer vaak werden uitgescholden, gekleineerd of vernederd door een ouder of een andere volwassene. Zo'n 9 procent van de ondervraagden gaf aan dat hun ouders zich zo gedroegen dat ze vaak bang waren gewond te raken.
Meer dan 20 procent van de volwassenen zegt ook emotioneel te zijn verwaarloosd: ze hadden vaak of zeer vaak het gevoel dat niemand in het gezin van hen hield, of hen belangrijk vond. Hieronder vallen ook mensen die vinden dat gezinsleden geen oog hadden voor elkaar of elkaar niet steunden.
Grote problemen
Dit onderzoek toont aan dat huiselijk geweld en kindermishandeling grote problemen zijn, zegt de Leidse hoogleraar gezinspedagogiek Rien van IJzendoorn. 'Zelfs in een welvarend land als Nederland. We hebben hier te maken met de 'gewoonste' en omvangrijkste verzameling strafbare feiten die we kennen; daarbij valt geweld op straat in het niet.' Hoewel de cijfers hoog zijn, verschillen ze volgens hem 'niet drastisch van wat elders in de wereld is gevonden'.
Kindermishandeling wordt de laatste jaren steeds vaker gesignaleerd in Nederland. Maar volgens onderzoeksadviseur en kinderarts Ferko Öry van TNO gebeurt er daarna vrijwel niets. Kinderen die eenmaal zijn aangemeld, worden soms wel uit huis geplaatst, maar vervolgens vrijwel nooit gezien door een arts, laat staan behandeld voor hun trauma's. 'We signaleren ons rot. Maar niemand doet wat. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze kinderen.'
Plaatsen pleeggezin
'We hebben doorgaans geen ander beproefd geneesmiddel dan het kind bij voortdurende ernstige mishandeling in een pleeggezin te plaatsen, om te voorkomen dat het nog eens wordt mishandeld', zegt Van IJzendoorn. 'Maar de psychische en fysieke schade wordt daarmee niet vanzelfsprekend opgeheven of beperkt.'
TNO vroeg behalve naar mishandeling ook naar andere negatieve ervaringen, zoals echtscheiding, alcohol- of drugsverslaving bij ouders, negatieve seksuele ervaringen, en depressie of gevangenisstraf van ouders.
Gezondheidsproblemen
De groep die hoog scoort, heeft een opvallend grote kans op gezondheidsproblemen: uit Amerikaans onderzoek blijkt dat negatieve levenservaringen in de kindertijd samenhangen met gezondheidsproblemen op latere leeftijd. Hoe meer trauma's, hoe meer gezondheidsproblemen.
IJzendoorn plaatst wel een kanttekening bij het onderzoek: het levert geen exacte cijfers op. 'Het laat ruimte voor een persoonlijke definitie van wat mishandeling is. Maar dat het groot is en meer aandacht verdient, is duidelijk.'
Het wordt nogal eens over het hoofd gezien, dat slachtoffers dat met hun hele volwassen leven meedragen. Hoe ga je daar mee om?
zaterdag 20 november 2010 om 15:41
Ik woon niet meer in mijn oude woonplaats waar ik ben opgegroeid. Mensen die ik later heb ontmoet, die kunnen het niet begrijpen, net als wat cateautje en mazou zeggen. Dus zeg ik er liever niets over. Het is ook onbegrijpelijk.
Een wereld van verschil is wel als ik weer eens terug ben in mijn oude woonplaats. 99% van de mensen die ik spreek weten hoe mijn moeder was. Ze hebben allemaal hetzelfde verhaal: ze mag bij allemaal niet meer in huis komen. Ze vinden haar overheersend, geen fijne persoon. Ook vinden ze het erg hoe ze met mij omging. Dat dat ook nergens op leek. Onder deze mensen zitten ook sommige van haar eigen broers en zussen. Een aangetrouwde oom van mij zegt weleens dat hij nooit heeft geloofd dat er mensen zijn die zo zijn dat ze een ander alleen maar kapot willen maken. Maar dat hij nu hij mijn moeder kent weet dat ze wel bestaan. Dus wat dat betreft sta ik er niet alleen in. Maar het blijft raar dat een ouder zich zo gedraagt. Ik zal het nooit begrijpen.
Een wereld van verschil is wel als ik weer eens terug ben in mijn oude woonplaats. 99% van de mensen die ik spreek weten hoe mijn moeder was. Ze hebben allemaal hetzelfde verhaal: ze mag bij allemaal niet meer in huis komen. Ze vinden haar overheersend, geen fijne persoon. Ook vinden ze het erg hoe ze met mij omging. Dat dat ook nergens op leek. Onder deze mensen zitten ook sommige van haar eigen broers en zussen. Een aangetrouwde oom van mij zegt weleens dat hij nooit heeft geloofd dat er mensen zijn die zo zijn dat ze een ander alleen maar kapot willen maken. Maar dat hij nu hij mijn moeder kent weet dat ze wel bestaan. Dus wat dat betreft sta ik er niet alleen in. Maar het blijft raar dat een ouder zich zo gedraagt. Ik zal het nooit begrijpen.
zaterdag 20 november 2010 om 19:17
Ik weet nog van jaren geleden dat je ook meeschreef op het 'afschuwelijke moeders'-topic, Elske. Ik vind het fijn om te lezen dat je nu toch die erkenning krijgt die je jaren geleden nog ontbeerde. Doet jou dat -ergens heel diep van binnen- niet goed?
Ik weet nog dat jouw en mijn verhaal heel veel raakvlakken hadden, maar dat je destijds nog erg worstelde met het contact met je moeder. Wat goed om te lezen dat je nu toch het contact verbroken hebt. Chapeau meid!
Om nog kort terug te komen op dat stukje 'erkenning': toen ik 23 was kreeg ik van twee vrouwen, onafhankelijk van elkaar, op mijn moeders 60e verjaardag te horen dat ze er in mijn jeugd vaak over gedacht hadden om de kinderbescherming voor mij te bellen, omdat ze wel zagen dat het niet goed ging tussen mijn moeder en mij. Tjonge wat voelde dat goed! Ik was dus niet gek, ik had het me niet verbeeld, het was wel degelijk foute boel bij ons thuis! Mijn verbazing was enorm....
Ik weet nog dat jouw en mijn verhaal heel veel raakvlakken hadden, maar dat je destijds nog erg worstelde met het contact met je moeder. Wat goed om te lezen dat je nu toch het contact verbroken hebt. Chapeau meid!
Om nog kort terug te komen op dat stukje 'erkenning': toen ik 23 was kreeg ik van twee vrouwen, onafhankelijk van elkaar, op mijn moeders 60e verjaardag te horen dat ze er in mijn jeugd vaak over gedacht hadden om de kinderbescherming voor mij te bellen, omdat ze wel zagen dat het niet goed ging tussen mijn moeder en mij. Tjonge wat voelde dat goed! Ik was dus niet gek, ik had het me niet verbeeld, het was wel degelijk foute boel bij ons thuis! Mijn verbazing was enorm....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 14:07
Nee ik was niet boos. Ik had wel begrip voor hun keuze. Ik heb ze gevraagd waarom ze niet ingegrepen hebben, en hun antwoord was 'dan had je je vader, je broers en de huisdieren ook moeten missen en dat wilden we je niet aandoen'. En daar kon ik mee leven. Want ik hing enorm aan ons hondje en de katten, die had ik voor geen goud willen missen.
Ik heb die tijd 'overleefd' door me af te sluiten voor alles wat er gebeurde. Door veel op mijn kamer te zitten onder het mom 'huiswerk maken', en 's avonds onder het mom 'ik moet nog leren voor mijn proefwerk', maar dan zat ik tv te kijken of een boek te lezen. Mijn slaapkamer was mijn veilige haven. Nou ja, het grootste deel van de tijd dan.
Ik heb die tijd 'overleefd' door me af te sluiten voor alles wat er gebeurde. Door veel op mijn kamer te zitten onder het mom 'huiswerk maken', en 's avonds onder het mom 'ik moet nog leren voor mijn proefwerk', maar dan zat ik tv te kijken of een boek te lezen. Mijn slaapkamer was mijn veilige haven. Nou ja, het grootste deel van de tijd dan.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 14:13
Ik lees even terug wat ik typte over mijn slaapkamer en het lijkt erop als ik misbruikt ben, maar dat was niet zo hoor!
Mijn moeder kwam af en toe onaangekondigd binnenzetten -om 8 uur 's morgens na een avond stappen- met de woorden 'lig je nou verdomme nog steeds in je bed te stinken?!?!!!', of iets anders kwetsends en onrechtvaardigs en ik schrok dan altijd enorm van haar boze blik.
Zelf kwam ze haar bed nooit uit voor ons. Toen ik amper 6 jaar oud was moest ik 3 km alleen naar school fietsen en mijn eigen broodje smeren omdat zij te beroerd was om haar bed uit te komen. Toen ik naar de kleuterschool ging heeft ze me welgeteld 2 keer gebracht. Dan ben je 4 en moet je dat stuk alleen lopen....
Mijn moeder kwam af en toe onaangekondigd binnenzetten -om 8 uur 's morgens na een avond stappen- met de woorden 'lig je nou verdomme nog steeds in je bed te stinken?!?!!!', of iets anders kwetsends en onrechtvaardigs en ik schrok dan altijd enorm van haar boze blik.
Zelf kwam ze haar bed nooit uit voor ons. Toen ik amper 6 jaar oud was moest ik 3 km alleen naar school fietsen en mijn eigen broodje smeren omdat zij te beroerd was om haar bed uit te komen. Toen ik naar de kleuterschool ging heeft ze me welgeteld 2 keer gebracht. Dan ben je 4 en moet je dat stuk alleen lopen....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 16:17
setter, voor wat je beschrijft word je het huis niet uitgeplaatst. Krijgt je moeder wel hulp maar word je niet weggehaald.
Ik had wel naar een pleeggezin gewild. Of het veel had uitgemaakt weet ik niet. Ik was erg onveilig.
Thuis, op school, op straat, bij familie. Eigenlijk overal.
Hoe onveilig ik precies was weet ik niet eens vanwege dat ik nog steeds bijna geen tot geen herinneringen heb voor mn 21e en daarna ook nog allemaal gaten.
Ik had wel naar een pleeggezin gewild. Of het veel had uitgemaakt weet ik niet. Ik was erg onveilig.
Thuis, op school, op straat, bij familie. Eigenlijk overal.
Hoe onveilig ik precies was weet ik niet eens vanwege dat ik nog steeds bijna geen tot geen herinneringen heb voor mn 21e en daarna ook nog allemaal gaten.
zondag 21 november 2010 om 17:20
Dat snap ik zelf ook wel, dat ik voor deze twee minieme dingetjes het huis niet uit geplaatst zou worden. Daar ging mijn posting ook niet om. Ik wilde met het eerste voorbeeld enkel aangeven waarom mijn slaapkamer niet altijd een even veilige haven was.
De tweede alinea schreef ik alleen om duidelijk te maken hoe debiel haar opmerking was over 'in bed liggen stinken', aangezien ze dat zelf iedere dag deed.
Uiteraard weet ik dat dit geen dingen zijn die aanleiding geven voor een uithuisplaatsing, zo dom ben ik niet. Ik ga niet eens beginnen met hoe ze mijn oudste broer en mij psychisch mishandelde, omdat ik geen zin heb om dat allemaal weer op te rakelen.
Het is toch geen wedstrijd in wie er het ergst mishandeld is???
De tweede alinea schreef ik alleen om duidelijk te maken hoe debiel haar opmerking was over 'in bed liggen stinken', aangezien ze dat zelf iedere dag deed.
Uiteraard weet ik dat dit geen dingen zijn die aanleiding geven voor een uithuisplaatsing, zo dom ben ik niet. Ik ga niet eens beginnen met hoe ze mijn oudste broer en mij psychisch mishandelde, omdat ik geen zin heb om dat allemaal weer op te rakelen.
Het is toch geen wedstrijd in wie er het ergst mishandeld is???
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 17:24
zondag 21 november 2010 om 18:22
Okee, dank je voor je uitleg, nu begrijp ik het beter
In antwoord op je vraag: nee, ik heb er niet van gebaald, omdat ik zeker weet dat mijn moeder me dan nog erger was gaan treiteren. Want dan was het mijn schuld geweest, in haar zieke brein. Mijn moeder deed namelijk nooooooooit iets verkeerd, het was altijd de schuld van een ander. Voornamelijk die van mijn vader, mijn oudste broer en mij. En vergeet vooral haar vader, moeder, broers en zus niet, want door hen was zij zo geworden
Heb jij trouwens ooit erkenning gehad van mensen uit je omgeving?
In antwoord op je vraag: nee, ik heb er niet van gebaald, omdat ik zeker weet dat mijn moeder me dan nog erger was gaan treiteren. Want dan was het mijn schuld geweest, in haar zieke brein. Mijn moeder deed namelijk nooooooooit iets verkeerd, het was altijd de schuld van een ander. Voornamelijk die van mijn vader, mijn oudste broer en mij. En vergeet vooral haar vader, moeder, broers en zus niet, want door hen was zij zo geworden
Heb jij trouwens ooit erkenning gehad van mensen uit je omgeving?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 18:49
Ik heb met die oudste broer al 13 jaar geen contact meer. We waren toen we klein waren al water en vuur, en toen hij met onze moeder brak werd ik er spontaan bij verbannen. Vind ik absoluut niet erg hoor, want ook hij lijkt nogal op 'mommy dearest'. Ik vind die broer niet eens leuk.
De genen zijn wat dat betreft goed verdeeld tussen ons drieën: oudste is een 50/50 mix van pa en ma, middelste is 100% ma en ik ben 100% pa (gelukkig).
Met de andere broer, de middelste van ons drieën, heb ik nog wel contact, zij het oppervlakkig. Met hem had ik als kind wel een goed contact, we zaten vaak op zijn kamer hele gesprekken te houden over allerlei onderwerpen.
Hij is niet meer die broer van vroeger, helaas. Hij is erg veranderd de laatste 20 jaar. Hij leeft in een wereld waar 'vroeger' niet bestaat, hij is een beetje blijven hangen in zijn puberteit (hij is 45 nu). Hij was de enige die kon lezen en schrijven met 'mams', zij begrepen elkaar zonder woorden. Net zoals mijn vader en ik, zeg maar. Het leed van oudste broer en mij is volslagen langs hem heen gegaan, dus met hem erover praten heeft om meerdere redenen dus geen enkele zin.
Oudste broer kwam ik natuurlijk wel tegen bij de crematie van mijn moeder. De tijd tussen overlijden en crematie heeft hij meesterlijk zijn snor gedrukt (hoe typisch voor hem), en na de crematie heb ik hem een keer of 5 gezien. We zeggen 'hallo' en 'doei', maar meer ook niet, en dat doen we dan hoofdzakelijk omdat zijn 9-jarige dochter er dan bij is. Ik hoef hem niet meer in mijn leven, nooit meer.
En jij Mazou? Heb jij je leed kunnen delen met familieleden? Heb jij erkenning gehad van mensen die in je jeugd om je heen waren?
De genen zijn wat dat betreft goed verdeeld tussen ons drieën: oudste is een 50/50 mix van pa en ma, middelste is 100% ma en ik ben 100% pa (gelukkig).
Met de andere broer, de middelste van ons drieën, heb ik nog wel contact, zij het oppervlakkig. Met hem had ik als kind wel een goed contact, we zaten vaak op zijn kamer hele gesprekken te houden over allerlei onderwerpen.
Hij is niet meer die broer van vroeger, helaas. Hij is erg veranderd de laatste 20 jaar. Hij leeft in een wereld waar 'vroeger' niet bestaat, hij is een beetje blijven hangen in zijn puberteit (hij is 45 nu). Hij was de enige die kon lezen en schrijven met 'mams', zij begrepen elkaar zonder woorden. Net zoals mijn vader en ik, zeg maar. Het leed van oudste broer en mij is volslagen langs hem heen gegaan, dus met hem erover praten heeft om meerdere redenen dus geen enkele zin.
Oudste broer kwam ik natuurlijk wel tegen bij de crematie van mijn moeder. De tijd tussen overlijden en crematie heeft hij meesterlijk zijn snor gedrukt (hoe typisch voor hem), en na de crematie heb ik hem een keer of 5 gezien. We zeggen 'hallo' en 'doei', maar meer ook niet, en dat doen we dan hoofdzakelijk omdat zijn 9-jarige dochter er dan bij is. Ik hoef hem niet meer in mijn leven, nooit meer.
En jij Mazou? Heb jij je leed kunnen delen met familieleden? Heb jij erkenning gehad van mensen die in je jeugd om je heen waren?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 21 november 2010 om 19:15
nee. Ik heb geen erkenning gehad.
Maar toen ik een tijd geleden voor mn opleiding mn oude stagebegeleider via internet heb opgespeurd vertelde ze me dat ze zich tijdens mn stage en later werk toch wel ernstig zorgen hebben gemaakt maar ik niks vertelde.
Nu kon ik zeggen dat ik te bang was mn mond open te trekken.
Maar toen ik een tijd geleden voor mn opleiding mn oude stagebegeleider via internet heb opgespeurd vertelde ze me dat ze zich tijdens mn stage en later werk toch wel ernstig zorgen hebben gemaakt maar ik niks vertelde.
Nu kon ik zeggen dat ik te bang was mn mond open te trekken.
zondag 21 november 2010 om 19:20
quote:setter schreef op 21 november 2010 @ 18:57:
Sorry Mazou, ik lees net even terug en zie dat jouw broers en zussen jou ook altijd pestten. Zijn er geen ooms/tantes/buurvrouwen geweest die iets opmerkten?
Ik denk wel dat familie en buren en mensen op school dingen opmerkten, ik kreeg ook altijd bepaalde blikken waardoor ik dat gevoel wel heb, dat ze wel iets zagen.
Maar niemand heeft ooit een poot uitgestoken, en met familie heb ik dus geen contact meer.
Maar ik verwacht van hen ook niks wat dat betreft, volgens mij hebben die mensen hun eigen jeugd niet eens goed verwerkt (in beide families is veel gebeurt).
Ik was als kind natuurlijk ook heel braaf dus dan valt het niet op. Als ik wat extraverter was geweest zou het ws. wel zijn opgevallen.
Op de middelbare school moet wel duidelijk gezien zijn dat het niet echt goed ging met mij, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd.
Maarja, verder geen problematische situaties of leerproblemen. En de aandacht ging in de klas toch voornamelijk naar de mensen die het populairst waren of veel om aandacht vroegen.
En ik was een ster in het onzichtbaar maken van mezelf. Dus ergens begrijp ik wel dat niemand iets deed.
Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen liever hun blik de andere kant op richten als ze het idee hebben dat iets niet pluis is.
Mijn ouders kunnen ook heel goed toneelspelen naar de buitenwereld, dus dat zal ook wel meespelen.
Sorry Mazou, ik lees net even terug en zie dat jouw broers en zussen jou ook altijd pestten. Zijn er geen ooms/tantes/buurvrouwen geweest die iets opmerkten?
Ik denk wel dat familie en buren en mensen op school dingen opmerkten, ik kreeg ook altijd bepaalde blikken waardoor ik dat gevoel wel heb, dat ze wel iets zagen.
Maar niemand heeft ooit een poot uitgestoken, en met familie heb ik dus geen contact meer.
Maar ik verwacht van hen ook niks wat dat betreft, volgens mij hebben die mensen hun eigen jeugd niet eens goed verwerkt (in beide families is veel gebeurt).
Ik was als kind natuurlijk ook heel braaf dus dan valt het niet op. Als ik wat extraverter was geweest zou het ws. wel zijn opgevallen.
Op de middelbare school moet wel duidelijk gezien zijn dat het niet echt goed ging met mij, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd.
Maarja, verder geen problematische situaties of leerproblemen. En de aandacht ging in de klas toch voornamelijk naar de mensen die het populairst waren of veel om aandacht vroegen.
En ik was een ster in het onzichtbaar maken van mezelf. Dus ergens begrijp ik wel dat niemand iets deed.
Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen liever hun blik de andere kant op richten als ze het idee hebben dat iets niet pluis is.
Mijn ouders kunnen ook heel goed toneelspelen naar de buitenwereld, dus dat zal ook wel meespelen.
zondag 21 november 2010 om 19:36
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 14:29:
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
zondag 21 november 2010 om 19:39
quote:DeKenau schreef op 21 november 2010 @ 19:36:
[...]
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
Wat erg. Dan ben je al zo krachtig om het aan te geven, en dan luistert niemand. Dat is wel heel bitter.
Heb je het er met die mensen aan wie je het hebt aangegeven, later nog over gehad, of ze erop aangesproken?
Ik ben als kind ook weleens weggelopen of heb gedacht de kindertelefoon te bellen, maar was ook altijd bang om niet gelooft te worden.
Of dat er dus niet geluisterd zou worden.
[...]
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
Wat erg. Dan ben je al zo krachtig om het aan te geven, en dan luistert niemand. Dat is wel heel bitter.
Heb je het er met die mensen aan wie je het hebt aangegeven, later nog over gehad, of ze erop aangesproken?
Ik ben als kind ook weleens weggelopen of heb gedacht de kindertelefoon te bellen, maar was ook altijd bang om niet gelooft te worden.
Of dat er dus niet geluisterd zou worden.
zondag 21 november 2010 om 19:53
quote:avondzonnetje schreef op 21 november 2010 @ 19:46:
Ik ben 1 van die 2200 geïnterviewden. En net als DeKenau: iedereen wist ervan (huisarts, school, ziekenhuis), maar niemand greep in. Ik vind dat nog steeds onbegrijpelijk.
Ik ook...Een huisarts nota bene...Ongelooflijk.
Oh, ik kan daar zo boos om worden he.
Ik ben 1 van die 2200 geïnterviewden. En net als DeKenau: iedereen wist ervan (huisarts, school, ziekenhuis), maar niemand greep in. Ik vind dat nog steeds onbegrijpelijk.
Ik ook...Een huisarts nota bene...Ongelooflijk.
Oh, ik kan daar zo boos om worden he.
maandag 22 november 2010 om 01:06
quote:tjongetjonge schreef op 21 november 2010 @ 19:15:
nee. Ik heb geen erkenning gehad.
Maar toen ik een tijd geleden voor mn opleiding mn oude stagebegeleider via internet heb opgespeurd vertelde ze me dat ze zich tijdens mn stage en later werk toch wel ernstig zorgen hebben gemaakt maar ik niks vertelde.
Nu kon ik zeggen dat ik te bang was mn mond open te trekken.
Ja, dat is de pest nou juist: je bent domweg te bang om iets te zeggen. Bang voor repercussies als vader of moeder erachter komt dat je gepraat hebt. Dat niemand je gelooft, àls ze al luisteren naar je verhaal.
Voelde het voor jou niet een heel klein beetje als erkenning dat ze toch wel een vermoeden had, die stagebegeleidster?
nee. Ik heb geen erkenning gehad.
Maar toen ik een tijd geleden voor mn opleiding mn oude stagebegeleider via internet heb opgespeurd vertelde ze me dat ze zich tijdens mn stage en later werk toch wel ernstig zorgen hebben gemaakt maar ik niks vertelde.
Nu kon ik zeggen dat ik te bang was mn mond open te trekken.
Ja, dat is de pest nou juist: je bent domweg te bang om iets te zeggen. Bang voor repercussies als vader of moeder erachter komt dat je gepraat hebt. Dat niemand je gelooft, àls ze al luisteren naar je verhaal.
Voelde het voor jou niet een heel klein beetje als erkenning dat ze toch wel een vermoeden had, die stagebegeleidster?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 22 november 2010 om 01:09
quote:Mazou schreef op 21 november 2010 @ 19:20:
[...]
Ik denk wel dat familie en buren en mensen op school dingen opmerkten, ik kreeg ook altijd bepaalde blikken waardoor ik dat gevoel wel heb, dat ze wel iets zagen.
Maar niemand heeft ooit een poot uitgestoken, en met familie heb ik dus geen contact meer.
Maar ik verwacht van hen ook niks wat dat betreft, volgens mij hebben die mensen hun eigen jeugd niet eens goed verwerkt (in beide families is veel gebeurt).
Ik was als kind natuurlijk ook heel braaf dus dan valt het niet op. Als ik wat extraverter was geweest zou het ws. wel zijn opgevallen.
Op de middelbare school moet wel duidelijk gezien zijn dat het niet echt goed ging met mij, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd.
Maarja, verder geen problematische situaties of leerproblemen. En de aandacht ging in de klas toch voornamelijk naar de mensen die het populairst waren of veel om aandacht vroegen.
En ik was een ster in het onzichtbaar maken van mezelf. Dus ergens begrijp ik wel dat niemand iets deed.
Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen liever hun blik de andere kant op richten als ze het idee hebben dat iets niet pluis is.
Mijn ouders kunnen ook heel goed toneelspelen naar de buitenwereld, dus dat zal ook wel meespelen.
Of ik mezelf hoor praten
Zo herkenbaar..... 'zie mij niet en hoor mij niet, dan ben ik veilig'.
[...]
Ik denk wel dat familie en buren en mensen op school dingen opmerkten, ik kreeg ook altijd bepaalde blikken waardoor ik dat gevoel wel heb, dat ze wel iets zagen.
Maar niemand heeft ooit een poot uitgestoken, en met familie heb ik dus geen contact meer.
Maar ik verwacht van hen ook niks wat dat betreft, volgens mij hebben die mensen hun eigen jeugd niet eens goed verwerkt (in beide families is veel gebeurt).
Ik was als kind natuurlijk ook heel braaf dus dan valt het niet op. Als ik wat extraverter was geweest zou het ws. wel zijn opgevallen.
Op de middelbare school moet wel duidelijk gezien zijn dat het niet echt goed ging met mij, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd.
Maarja, verder geen problematische situaties of leerproblemen. En de aandacht ging in de klas toch voornamelijk naar de mensen die het populairst waren of veel om aandacht vroegen.
En ik was een ster in het onzichtbaar maken van mezelf. Dus ergens begrijp ik wel dat niemand iets deed.
Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen liever hun blik de andere kant op richten als ze het idee hebben dat iets niet pluis is.
Mijn ouders kunnen ook heel goed toneelspelen naar de buitenwereld, dus dat zal ook wel meespelen.
Of ik mezelf hoor praten
Zo herkenbaar..... 'zie mij niet en hoor mij niet, dan ben ik veilig'.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 22 november 2010 om 01:10
quote:DeKenau schreef op 21 november 2010 @ 19:36:
[...]
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
Inderdaad, wat Mazou ook zegt: wat erg
Heb je het intussen verwerkt? Heb je nog contact met je familie?
[...]
Die zijn wel te vinden, ik was er namelijk één. Ik had al heel jong door dat er dingen niet klopten en dat heb heel, heel vaak aangegeven aan familieleden, hulpverlening e.d.
Probleem was alleen dat er niemand wilde luisteren.
Inderdaad, wat Mazou ook zegt: wat erg
Heb je het intussen verwerkt? Heb je nog contact met je familie?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 22 november 2010 om 01:11
maandag 22 november 2010 om 09:56
Dat de stage begeleidster zich zorgen maakte en meerdere van het team vond ik fijn om te horen maar tegelijk sterkte me dat ook in het ding; Waarom greep niemand in?
Maar misschien ook omdat ik niks zei.
Onbegrijpelijk he?? Niemand die ingrijpt. Mensen die een bescherm funktie hebben...
Idioot is dat.
Maar misschien ook omdat ik niks zei.
Onbegrijpelijk he?? Niemand die ingrijpt. Mensen die een bescherm funktie hebben...
Idioot is dat.
