Het Verlatingsangst-topic

Nou ja verlatingsangst ontstaat vaak door dat soort gebeurtenissen..

Ik denk dat het zich bij jou zo ontwikkeld heeft..

Hoop dat je er mee leert om te gaan, en dat je de dingen in de loop der tijd beter kunt relativeren..



Voor iedereen met verlatingsangst of soort gelijke gevoelens wil een boek adviseren dat ik zelf met toeval gelezen heb!

wilde het eerst niet lezen omdat ik het een beetje kansloos vond maar na de inleiding te hebben gelezen, kon ik het boek niet meer weg leggen..



The deeper secret of love..

Ik heb geen idee hoe duur het boek is, omdat ik hem via via in handen heb gekregen..

Het is echt een mooi boek hoe je je als individueel kan ontwikkelen en beter op je eigen benen kunt leren staan..



Hoop dat ik jullie er mee kan helpen..



Good luck allemaal



Liefs Drew

Hallo iedereen,

Aan de ene kant confronterend om te lezen allemaal, aan de andere kant erg fijn. Stukje herkenning en het besef dat ik niet de enige ben die dit doet.



Ik kan zo'n hekel aan mezelf krijgen als ik stom bezig ben....want ik weet dondersgoed hoe het "hoort", maar die gevoelens willen niet volgen. Dan zit ik vast in een cirkel. Dan wil ik compenseren wat ik heb gedaan en maak het eigenlijk alleen maar weer erger, dan wil ik dat weer compenseren en ga zo maar door.

Zal proberen als ik weer zo'n bui heb om het zandverhaal in gedachte te houden! Erg mooi!



Sterkte iedereen!

Hey mensen,



Hoe gaat het met jullie?

Met mij gaat het op het moment wat minder, heb weer last van een vlaag verlatingsangst. Daardoor kan ik teveel accepteren van mijn vriend, ook bepaalde opmerkingen die eigenlijk niet kunnen of dingen die ik niet leuk vind zeg ik maar niet uit angst om ruzie te krijgen ofzo. Of ik geef hem gelijk terwijl ik dat eigenlijk niet vind. Voel me dan ook zo'n watje, of ik mijzelf verloochen. Ben altijd bang dat ruzie uitmondt in beeïndiging van de relatie. Ruzie is sowieso reden tot angst/ paniek, bij jullie ook? Heb dan pas weer rust als het helemaal tot in detail is uitgepraat en we weer lief tegen elkaar zijn, net of het nooit gebeurd is. Wel vermoeiend. Op zich had ik eergisteren wel een goed punt, had tijdens een klein ruzietje van me af gebeten en weggelopen. Had hem geen gelijk gegeven. Uiteindelijk deed ik gewoon net of er niks was gebeurd en toen was het eigenlijk gewoon goed, zo zie je maar. Hij vond het ook erg positief verassend want hij weet zelf ook wel dat hij dan geen gelijk heeft en vindt het ook niet leuk als ik hem dat dan wel geef. Maar ja, ik hang soms teveel aan hem en dat is ook niet goed voor mij. Soms vind ik ook alles ook minder leuk dan bij hem zijn, zullen jullie vast ook wel hebben of niet? Maar goed, ben gewoon niet helemaal blij met mezelf hoe ik me gedraag en hoe ik soms mezelf zo kan wegcijferen! Dat is niet de echte ik van mij. Word er alleen maar zwakker van.

Dus ik weet ook wel wat ik moet doen, meer mijn eigen plan trekken en dingen doen wat ik leuk vindt, dat maakt me ook minder afhankelijk van hem. Maar ja, hij heeft een grotere kennisenkring en ik hou veel vast aan het oude vertrouwde. Zou ook niet zo snel afspreken met een persoon die ik niet zo goed ken, vind ik ongemakkelijk. Hmz, moet er uit zien te komen en mezelf meer terug vinden maar hoe he? Tis weleens lastig.

Soms is het heel moeilijk! ik wilt graag een relatie opbouwen...

maar elke keer wanneer ik hier aan begin claim ik haar, ze kan niks meer voor zich zelf doen zonder dat ik wil weten hoe en wat... komt er een keer wat tussen dan of hebben we een keer ruzie dan raak ik direct in paniek, want stel je nou eens voor dat het uit gaat, dat het door mn verleden met veel scheidingen en nog meer van dat soort rommel komt dat is mij inmiddels ook wel duidelijk. Ik heb diverse therapieën doorlopen (gewone psych en EMDR) maar niks lijkt te helpen. Het is echt ontzettend lastig om me te richten op andere zaken dan alleen op mn vriendin en de angst om haar te verliezen, we hebben nu drie weken wat en zijn praktisch elke dag samen geweest, dat heeft er nu ook voor gezorgt dat onze relatie nu op knappen staat. Ik kan haar gewoon bijna niet los laten.



In dat opzicht merk ik gewoon dat mn verleden me helaas continu weer lijkt in te halen!



Heel lastig

maar ik vrees dat het nooit anders zal gaan worden:(

hey

ik heb sinds kort een vriendje maar doordat hij zo ver woont, kan ik hem pas om de twee weken in het weekend zien. Hij is heel lief en knuffelt graag wat m'n vorig vriendje haast nooit deed. Toch zei hij laatst dat hij uitgeknuffeld was, en dat vond ik maar naar want ik was helemaal niet uitgeknuffeld. Ik dacht dat hij me niet meer wou en dat dat een lieve manier was om het uit te maken. Nadien knuffelde hij me wel weer. Erna moest ik terug naar huis met de trein. We belden de weken ervoor elke avond om beurt naar elkaar, maar nu is hij aan de foon wat kariger met dikke zoenen of ik mis je.

Als ik verliefd ben ga ik er volledig voor en vind ik de ander zo geweldig dat ik zin heb om die constant in m'n armen te houden. Soms zie je op straat zo van de kleef-koppels, en ik kan me dat best voorstellen, maar heb zo de indruk dat iemand zoals ik met verlatingsangst altijd aangetrokken wordt tot een ongebonden iemand. Ik heb er enkel last van als ik echt verliefd ben, maar als ik een dag geen smsje krijg, dan ben ik al helemaal depri en als hij dan eens belt, dan ben ik plots weer helemaal opgewekt, straks wordt ik nog manisch. Als ik dan niets van hem hoor, ga ik honderd keer m'n email checken, m'n telefoon nakijken, of krijg ik zo'n stressy gevoel in de hartstreek, zo precies een angstaanval. Dan zou ik hem het liefst opbellen en vragen of hij me mist, wat ik wel niet doen want ben bang dat ik hem dan wegjaag en we zijn nog niet zo lang samen en leren elkaar nog maar kennen.... maar ik zit wel elke sms of gesprek van hem te analyseren en krijg er zoveel stress van hoewel ik hem heel erg graag zie!

iemand raad?

Ik herken je verhaal precies smileboy.

Ik heb sinds kort een relatie met een nogal nuchtere jongen die erg gericht is op zijn vrijheid.

Als ik verliefd ben wil ik het liefst de hele dag smsjes versturen en ontvangen en vaak samen zijn.

hij vind dat we het rustig aan moeten doen en dat maakt me vaak onzeker.

Heb ook erg veel last van verlatingsangst... als ik hem (zoals vanavond) probeer te bellen en hij neemt niet op raak ik al in de stress en wordt ik gewoon misselijk omdat ik me zo naar voel.

Als ik een dagje geen sms ontvang denk ik dat ie me al niet meer leuk vind.

alles wat hij me verteld ga ik voor mijzelf analyseren en wordt vaak door mijn eigen gedachte verkeerd opgevat.

pffff ik wou dat ik dit los kon laten.

Ik kan je dus geen raad geven maar wel vertellen dat je niet de enige bent....(helaas)



Liefs

hey allemaal

ik heb echt extreme verlatingsangst of iddgeval een flink geval van!

in het verleden al vriendinnen,vriendjes enz kwijt geraakt waardoor de bevestiging kwam dat ze dus idd bij je weggaan!

mijn vriend is de liefste en gulste man die ik me kan voorstellen door hem ben ik gaan inzien dat ik ermee moet kappen en in therapie moet...nu is hij sinds gisteren op vakantie voor 8 dagen met vrienden...

ik kon dit niet aan heb dagen gescholden,mezelf gekrabt,naar gedaan etc

hij is heel lief weggaan met de belofte mij ondanks alles niet te verlaten....nadat ie geland is heb ik honderden smsjes etsuurd en gebeld en gebdl en gebeld...woedend werd ie en hing op

he vanavond nog even gebeld en hij deed erg kortaf en zei wel dat ie van me hield en nee had beloofd niet weg tegaan...

ik ben dus doodsbang de hele dag zijn mensen bij me om mij niet alleen te laten want dat trek ik niet...heb lief smsje gestuurd hoor nix meer...

ik vrees dat ie het niet meer aankan....hij en ik zin zo gelukkig en hij zei tegen me:het is je angst en ik weet dat het niet jij bent die zo doet! dat stelt me gerust en dat mijn vriendin zegt hij straalt als ie je ziet hij is knetter op je...

dus mensen ik ga deze week in therapie!

Lieve allemaal,



Hoe gaat het met jullie? Hier ook iemand met VA. 1 van jullie gaf aan dat als er ruzie is dat voor haar/hem lijdt tot angst of paniek. Angst om door de ruzie de partner kwijt te raken.

Herkenbaar, al jullie verhalen..ook de angst, ook al werk ik aan VA wat nou als mijn partner mij erom verlaten zal.

Ook herkenbaar alles tot in detail willen uitpraten en dat het dan ook pas echt goedvoelt.

Lang leve het forum!

OMG,



wat een verhalen lees ik hier. Mensen wat doen jullie jezlef toch aan. Waarom die angst? Juist door die angsten duw je iemand van je af!

En nou en als iemand je verlaat? Het is erg pijnlijk aar je gaat er niet dood aan. Na een periode "janken" kom je er boven op, om erachter te komen dat je sterker bent dan je denkt!



Kom op zeg!

Nog een bericht van mij 



Is het voor jullie ook herkenbaar (zit op mijn werk dus heb niet alles secuur door kunnen lezen) dat als je niet gelijk een reactie op een sms of een mail krijgt dan geconfronteerd wordt met negatieve gedachten?

Of als je niet bij elkaar bent en even niks van hem/haar hoor je dan geconfronteerd wordt met negatieve gedachtes? Of als de partner stil/afwezig is of even niet aangeeft hoeveel hij/zij van je houdt je paniek voelt?

Ik begin me nu steeds meer te realiseren dat ik mezelf enorm tekort doe, het mezelf zo enorm moeilijk maak, mezelf leeg laat lopen door energie te verspillen en mijn lichaam en geest te vullen met negatieve energie. Laat staan wat het eventueel ten negatieve voor mijn relatie kan betekenen.

Gelukkig merk ik gaandeweg de jaren positieve verbetering, ik laat mijn partner zijn eigen activiteiten ondernemen, ga er geen ruzie meer over maken, mokken, of vragen: Wil je dan niet bij mij zijn? Uiteraard houd ik mijn eigen behoeftes en grenzen wel in de gaten. Neemt niet weg dat ik soms denk: mmmm wil je liever bij je vrienden zijn dan bij mij.

Ik probeer nu ook (voor mezelf) activiteiten met vriendinnen te plannen ook al is mijn partner thuis en heeft hij geen plannen (ik woon samen) dat kost me soms wel eens moeite hoor.

En ik merk dat therapie heel veel goed doet, je ontlast jezelf en je partner daarmee ook een hoop.

hej allemaal!

Ik ben echt verschoten toen ik al jullie reactie's zag want ik herken mezelf in zo veel situatie's.

Probleem is dat ik dus ook de relatie met mijn vriend aan het verpesten ben.

Maanden lang stak ik de schul op hem en dacht ik dat hij niet lief genoeg was en dacht ik dat hij niet goed voor me was.

Maar nu besef ik dat ik spijtig genoeg ook verlantingsangst heb.

Telkens als mijn vriend mij niet wil zien dan moet ik huilen en voel ik mij verdrietig. ALs hij dan niet bij me is pieker ik er heel de dag en nacht over. En ik wil ook steeds dat hij me belt en lief is. Vraag telkens zie je me graag en zeg me dat dan. En zo ben ik al maanden bezig. Tot ik nu echt wel besef dat ik verlatingsangst heb. Mijn moeder heeft me vroeger verwaarloosd en verlaten en ik heb hier veel problemen mee gehad.Zou dit eventueel de oorzaak kunnen zijn? En hoe lossen jullie jullie probleem op? Of wat proberen jullie te doen om hier aan te werken?

mijn vriend is nu op een festival in duitsland,,



de laatste keer dat hij zo ver weg was was ook een heel weekend en toen zat hij in litouwen, als ik even niks van hem hoor dan raak ik in angst



mijn vriend weet dat ik het zo erg heb, hij belt soms wel vanaf het festival, maar toch voel ik me rusteloos en depressief, ik ben bang dat hem wat overkomt, dat ie een andere vrouw ontmoet daar en het daar ''erg leuk mee heeft'' of dat hij stomme dingen doet.. ik vertrouw hem 100% maar als hij weg is dan gieren de gedachten door mijn hoofd, alsof het een grote chaos is...ik kan geen rust vinden tot ik hem weer gezien heb.



ik ben het zo zat, de stress, het huilen, het spammen naar hem en hem overal de schuld van geven, ik ben bang dat het op een gegeven moment mijn relatie gaat kosten omdat ik zo vreselijk overbezorgd ben... ik kan het niet meer aan

Zuurkool zoek hulp van een deskundige want dit is niet gezond.

Vroeg of laat wordt je vriend dit ook helemaal spuugzat en dan gebeurd er dus precies waar je zo bang voor bent,hij neemt de benen.

Zuurkool, dan heb je geen verlatingsangst, dan vertrouw je toch je partner niet hoor.



Dus eens met Suup (what else is new) zoek hulp!

Pfff ik zit hier echt met tranen in mn ogen. Echt ..Fuck! Dit is hetgeen wat mij teistert, het is verlatingsangst..ik wordt niet gek. Het is echt

Thank god ga ik binnenkort naar een psych!

zo veel reacties die mij zooo bekend voorkomen. ik ben echt blij dat ik niet de enige ben met dit probleem. Ik weet wel hoe ik het ontwikkeld heb, maar niet hoe ik er vanaf kom, of in ieder geval kan verminderen. Mijn moeder is Depressief en daardoor is ze veel in het ziekenhuis geweest, en weinig bij ons. Ik was toen nog jong, ongeveer 10 jaar als ik het goed heb. Ik vertrouwde mijn moeder heel erg, maar werd steeds noodgedwongen ''weggenomen'' door die opnames, en als ze thuis was sliep ze alleen maar, of was ze de hele tijd met zichzelf bezig. En ik heb zo'n gevoel dat ik daardoor die angst zo sterk heb ontwikkeld bij mijn vriend. omdat ik zo vreselijk aan mijn vriend gehecht ben, en zo bang om hem kwijt te raken aan wat dan ook. Ziekte, een ander, ongeluk, of dat hij mij zat word.



heb nu bijna een jaar met mijn vriend. Hij is de eerste waar ik me echt goed en veilig bij voel. en was zowizo al bang om hem kwijt te raken. want hij is degene waar ik altijd bij wil zijn, en de gene die mij steunt, en waar ik zielsveel van houd.



Bij mij begon het eerst heel lichtjes, als ik weer thuis was nadat ik bij hem geweest was en een paar dagen later dat ik hem ging missen.



maar later begon het echt veel erger te worden, ik werd steeds onrustiger als hij ergens heenging. als hij niets van zich liet horen of als hij ''bot'' reageerde. als hij niets van zich liet horen raakte ik op een gegeven moment in paniek. ik kreeg last van hartkloppingen voelde mijn hart in mijn keel en een sterk gevoel dat je elk moment kon gaan flippen. Bij de ergste gevallen had ik ook last van lichte hyperventilatie, en een gevoel dat je flauw gaat vallen. Die ''aanvallen'' heb ik alleen als ik in mijn eentje ben, of als ik in bed lig.



en ik bleef hem maar ongeremd smsen. als hij het druk had met zijn band en daardoor ''bot'' overkwam (als hij bijvoorbeeld zei, ik heb het druk ik ben geen smserd) beschuldigde ik hem vaak dat hij niet aan mijn angst denkt, dat mijn emoties hem niets konden schelen, en dat hij geen rekening met mij hield, ik werd gewoon heel erg kwaad. En later kwam dat vreselijke schuldgevoel, en dan ga je je alleen maar waardeloos voelen, en spoken er nog meer gedachtes door je hoofd rond. dingen als ik ben een waardeloze vriendin, waarom heeft hij mij gekozen, hij kan beter krijgen. waarom ben ik toch zo, en daar word ik altijd vreselijk depressief van.



Ik heb dan de sterke gevoelens dat hij kwaad op mij is, of mij niet meer hoeft, omdat hij dan vaak bot reageert. ik vraag net zo lang door of hij kwaad op me is totdat ik een antwoord krijg, hij antwoord dan vaak niet. En dan zeg ik je bent kwaad he? en dan bied ik net zo lang mijn excuses aan totdat ik een bevestiging krijg dat het niet uitmaakt, of iets dergelijks.



Ik wil al die dingen niet doen, ik wil niet zo'n emotioneel persoon zijn en alles op hem afreageren, maar toch gebeurt het. Mijn angst is mij de baas, het beheerst mij, mijn gevoelens, en mijn leven ik ben het zo spuugzat, maar een bezoek aan de psycholoog stel ik steeds weer uit omdat ik denk dat ik het wel ''op eigen kracht'' aankan. terwijl ik aan de andere kant dondersgoed weet dat dat niet zo is, dat ik vastzit, en dat het mijn relatie op een gegeven moment kan kosten.



Daarnaast heb ik ook nog eens Pdd-Nos (een vorm van Autisme) en dat maakt het er niet makkelijker op.

Hallo iedereen,

Ik ben bezig om het hele topic door te lezen, maar wilde alvast het topic “up-en” om te zien of er nog meer mensen zijn die dit aanspreekt.

Ik moet zeggen dat ik me (helaas) enorm herken in al jullie verhalen en zou daar graag op in gaan met jullie.

Nu eerst weer even verder lezen...

Ik heb borderline en verlatingsangst is daar , helaas, een symptoom van.



Verlatingsangst gaat bij mij heel diep, niet alleen bang dat mijn vriend bij mij weggaat, maar ook dat geliefden dood gaan.

En dan niet af en toe een angst, nee heel erg vaak.



Dat valt niet te rationaliseren.

WOW, wat een herkenbaar topic, het is alsof ik verhalen van mezelf lees!

Ik ben een aantal maanden met een lieve jongen bezig geweest, maar hij heeft nog nooit een vriendin gehad.. Hij is 27. Ik ben 21. Hij heeft vanaf het begin al steeds gezegd van, ,,ik weet het niet'', ,,ik weet niet wat ik wil''. Dus constant zat ik in onzekerheid. Als ik bij hem was was het echt goed. Het ging naarmate een tijdje beter en ook hij liet echt merken door lieve smsjes enz dat het goed zat. Maar evengoed van ik weet het niet..



Hij heeft me toen eens verteld dat zijn ouders vroeger gescheiden zijn en hij ergens bang is dat dat ook met ''ons'' zou kunnen gebeuren. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat best moeilijk is voor iemand. (ik heb geen gescheiden ouders) Maargoed, ooit moet je er toch eens overheen ofniet? In ieder geval, 5 weken geleden zei hij dat hij me leuk vind en open staat voor een relatie. We zouden leuke dingen doen, zodat hij misschien het idee krijgt hoe t is om met mij alleen op stap te zijn. Hier is niks vangekomen en ik kreeg steeds minder smsjes en wat ik kreeg was niet meer zoals eerst. Vorige week ben ik bij hem geweest ik begon te huilen uit pure frustratie en onzekerheid, hij pakte me vast en we zijn in slaap gevallen. Hij was echt zo lief voor me. Ben 2 dagen later weer bij hem geweest en hij was heel opgewekt en begon te vertellen enz. en daar kreeg ik dan, omdat ik er zelf om vroeg hoe hij erover dacht, te horen dat hij geen vaste relatie wil..



To the point: ik snap niet dat hij al die tijd zo lief en leuk is geweest voor me. Ik heb engelengeduld gehad, heb em echt alle tijd gegeven. Intimiteit stootte hij af, hij vroeg me echt nog laatst wat ik zou doen met kerst en nieuwjaar, en of ik meeging naar een feestje van het werk en een feestje bij een collega, en nu opeens is het over? Heeft hij bindingsangst? Of is het verlatingsangst (zoals hij zei dus over het scheiden van zijn ouders'?)



Zijn er mensen die zich in mij of hem vinden? En zoja wat hebben jullie uiteindelijk gedaan?

Hij smste mij nadat k thuis was dat hij het moeilijk vond om mij zo verdrietig te zien en of we samen nog uit konden gaan. Ik heb hem gezegd dat ik voorlopig geen contact of wat dan ook met hem wil. Ik neem aan dat dit het beste is ofniet?

Hallo Allemaal,



Ik heb net een relatie van 4 jaar achter de rug. Mijn vriend heeft het uitgemaakt omdat hij niet meer tegen mijn gedrag kon. Nu (ik heb hulp gezocht) blijkt dat ik verlatingsangst heb. Ik baal zo van mezelf, ik wist (net zoals jullie allemaal) dat ik hem zou verliezen als ik niet zou stoppen met mijn gedrag, ik heb dit niet gedaan (zag toch denk ik diep van binnen, de ernst van de situatie niet in, ergens had ik niet verwacht dat hij het echt uit zou maken) en nu is voor hem de druppel gevallen. Daarom wil ik tegen jullie zeggen: Lieve allemaal, zoek hulp voordat het te laat is. Eindig niet zoals ik, want ik mis mijn ex iedere minut van de dag. Helaas gingen mijn ogen pas open toen het te laat was.



Hele dikke knuffel aan jullie allemaal!

Ik heb wel een vraagje aan jullie, (ik typ dit vol schaamte), maar ik merkte in mijn relatie met mijn ex dat ik ook heel erg vaak ruzies met hem uitlokte. Nou moet ik zeggen dat mijn ex totaal communicatief vaardig was en ik daarom misschien wel veel ruzie maakte om juist een reactie uit te lokken. Maar aan de andere kant denk ik dat het toch meer bij mij ligt. Ik kwetste hem bijvoorbeeld erg tijdens ruzies (bewust), ik gedroeg me echt delegerend, dit deed ik omdat hij mij voor mijn gevoel ergens mee gekwetst had en toch wilde ik heel graag van hem wilde horen dat hij van mij hield. Ook maakte ik het tijdens deze ruzies vaak uit, of zei ik dat ik twijfelde aan onze relaties (terwijl ik dit diep van binnen helemaal niet wilde en zeker niet twijfelde) maar ik wilde dat hij dan met zijn vuist op tafel zou slaan en zou zeggen dat hij van me hield en me niet kwijt wilde, eigenlijk was ik dus weer op zoek naar bevestiging, alleen dan tijdens een ruzie. Ik vind dit zo raar en schaam me er ook echt voor. Onze ruzies konden daardoor ook echt hevig uit de hand lopen, en mijn gewenste reultaat (dat hij zei dat hij van me hield) bleef vaak uit, want hij was (logisch) tot op het bot gekwetst. Ik vraag me nu af of jullie je hierin herkennen en of dit ook met verlatingsangst te maken heeft of dat er toch nog iets anders is?

Hoi Stef...

Weet je zeker dat je mij niet bent?

Ook mijn relatie van 4 jaar is nu net uit omdat mijn ex niet meer tegen mijn gedrag kon. Ik wilde graag alles onder controle houden, beslissingen voor hem maken etc.

Ook ik wist dat mijn gedrag niet "ongestraft" kon blijven. Ik moet zeggen: hij heeft het nog verschrikkelijk lang volgehouden, maar hij is nu dan ook helemaal leeg. Tijdens onze relatie nam hij emotioneel al steeds meer afstand van ons, dat merkte ik natuurlijk en dat wakkerde mijn verlatingsangst alleen maar meer aan. Verschrikkelijk, wat een energie gaat daar inzitten.

Het vreemde is: Hiervoor heb ik ook een lange relatie gehad waarbij ik hetzelfde gedrag vertoonde. Ik heb me vaak ontzettend ongelukkig gevoeld in een relatie en ik heb mezelf zo vaak vervloekt om mijn gedrag en heb vaak gedacht dat er echt dingen mis zijn met mij...

Zodra mijn relatie met ex over was gingen mijn ogen open. Ineens zag ik mijn gedrag en zag ik dat mijn controledwang een poging was om om te gaan met onverwachte zaken. Ik ben mezelf volledig kwijtgeraakt in deze relatie en ook dat vind ik heel erg om te merken.

We zijn nu bijna 4 weken uit elkaar en hebben elkaar amper gesproken. Ik voel me ontzettend in de steek gelaten door hem, ookal begrijp ik hem ook.

Ik heb ergens nog steeds een beetje hoop dat we wellicht rustig opnieuw kunnen beginnen, maar ik besef ook ik eerst "lucht" nodig heb en ruimte om mezelf te vinden. Ik ben ook zeker van plan om hulp te gaan zoeken bij dit probleem want ik wil mezelf nooit meer zo verliezen en ik weet dat dit in een volgende relatie anders weer een issue gaat worden.

Oh Brugge, wat eng! Jij verteld mijn verhaal!! Alleen heeft mijn ex geen emotionele afstand genomen, dat niet. Wij zijn nu 2,5 maand uit elkaar en ik hoop nog steeds dat het goed komt. Overigens zonder reden want hij komt niet meer terug, hij is op geeft hij aan. Hij laat ook niks meer van zich horen, alleen wanneer ik contact zoek (en dat is vrij vaak kan ik je vertellen). Ik mis hem zo. Jouw verhaal is mijn verhaal, ik ben er echt een beetje van in shock..

[quote]Stef50 schreef op 09 december 2010 @ 15:32:

Ik heb wel een vraagje aan jullie, (ik typ dit vol schaamte), maar ik merkte in mijn relatie met mijn ex dat ik ook heel erg vaak ruzies met hem uitlokte.

Dit herken ik zeker Stef! Ook ik lokte constant ruzie's uit. Als een soort test denk ik. Om te kijken of hoeveel hij van me hield. Of hij niet meteen de benen zou nemen. En ja, soms ook om mijn eigen frustratie's af te reageren. moet ik zeggen dat mijn ex totaal communicatief vaardig was en ik daarom misschien wel veel ruzie maakte om juist een reactie uit te lokken.

Pffff, dit IS mijn ex! Mijn ex is totaal geen prater. Terwijl dat voor mij/ons toch zo belangrijk is om bevestiging te horen en te weten dat je gehoord/gezien wordt. Mijn ex is iemand die emotioneel heel gesloten is en dat houdt dus veel ruimte voor twijfels/onzekerheden in voor mij. Ik vulde zijn gedachte's zelf in.

Maar aan de andere kant denk ik dat het toch meer bij mij ligt. Ik kwetste hem bijvoorbeeld erg tijdens ruzies (bewust), ik gedroeg me echt delegerend, dit deed ik omdat hij mij voor mijn gevoel ergens mee gekwetst had en toch wilde ik heel graag van hem wilde horen dat hij van mij hield.

Ook dit herken ik enorm. Ik ben verbaal heel sterk en heb behoorlijk temperament in me zitten. Ik kan tijdens zo'n bui volledig door het lint gaan, echt eigenlijk schaam ik me er kapot voor omdat het eigenlijk niet "normaal" is. (misschien is "gezond" een betere benaming) En hoe meer ik tekeer ging, hoe meer hij zich terugtrok. We versterkten elkaar's reacties. En ik WEET dit en ik heb zo vaak geprobeerd om weg te lopen, af te koelen etc... maar het gevoel wat dan bezit van me neemt is zo heftig, zo groots en zo pijnlijk dat ik geen controle heb over mijn eigen emotie's. Verschrikkelijk... we hebben het er wel eens over gehad dat HIJ eigenlijk de enige is die zo'n bui kan stoppen door bijv. boos te worden. Dan ben ik in 1 klap nuchter! Ook helpt het als hij me vastpakt, dan kalmeer ik ook. Het is alsof ik niet uit zo'n bui kan komen zelf, alsof ik erin gevangen zit, alsof iets anders me overgenomen heeft. Helaas kon mijn vriend het lang niet altijd opbrengen om dit te doen, dus dan ging ik maar door. We zijn zelfs op het punt geweest dat hij me bewust negeerde omdat hij wist dat me dat het meest pijn deed. Hij wilde me "straffen" omdat ik hem pijn deed.

Zoals je kunt lezen is het ergens een opluchting voor ons allebei dat we nu even rust hebben en nu pas kan ik naar mezelf kijken.

Ook maakte ik het tijdens deze ruzies vaak uit, of zei ik dat ik twijfelde aan onze relaties (terwijl ik dit diep van binnen helemaal niet wilde en zeker niet twijfelde) maar ik wilde dat hij dan met zijn vuist op tafel zou slaan en zou zeggen dat hij van me hield en me niet kwijt wilde, eigenlijk was ik dus weer op zoek naar bevestiging, alleen dan tijdens een ruzie. Ik vind dit zo raar en schaam me er ook echt voor.

Tja, ik schaam me ook voor mijn gedrag. Heb me heel vaak abnormaal gevoeld. Inderdaad, ik heb hem ook vaak willen dwingen tot een bevestiging van zijn liefde en als dat niet kwam dan moest hij maar opdonderen... ook dit is eigenlijk weer een test, benieuwd of hij het deed. Ik heb ook vaak dit gedrag neergezet omdat ik denk dat er in mijn onderbewuste ik ervan uitga dat niemand uiteindelijk blijf en ik vind het in een relatie zitten slopend omdat ik eigenlijk "wacht" tot de ander gaat.



Onze ruzies konden daardoor ook echt hevig uit de hand lopen, en mijn gewenste reultaat (dat hij zei dat hij van me hield) bleef vaak uit, want hij was (logisch) tot op het bot gekwetst. Ik vraag me nu af of jullie je hierin herkennen en of dit ook met verlatingsangst te maken heeft of dat er toch nog iets anders is

Ik weet het[fgcolor=#0039B3] niet, ik ben eigenlijk heel blij dat ik jouw berichtje hier nu lees Stef, dat er nog een "mij" is! (hoe vervelend voor jou ook natuurlijk, sorry)

Ik DACHT eigenlijk dat mijn gedrag met verlatingsangst te maken had omdat ik op dit topic zo verschrikkelijk veel herkende.



Ik zie dat[/fgcolor] er hier ook iemand met borderline schrijft, ik heb het idee dat ik me daar misschien ook wel in kan herkennen, zou diegene hier wat meer info over borderline willen neerzetten?



Stef... we moeten wat liever voor onszelf gaan worden.

Dus eerst maar even voor je!