Relaties
alle pijlers
Zijn woede
dinsdag 1 januari 2008 om 09:25
Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
vrijdag 4 januari 2008 om 12:09
Hallo allemaal,
Nog een reactie van een meelezer die het toch niet kan laten ook te reageren. Ik schrijf mee op het 'oogkleppen-topic', wat kort samengevat inhoudt dat ook ik ervaring heb met een relatie waarin mishandeling een rol speelde. Zowel geestelijk als lichamelijk in mijn geval.
Ik herken wat cappuccino zegt over de cultuur van haar man, mijn toenmalige man kwam uit een soortgelijke cultuur en ik zag dat als een reden waarom hij zich zo gedroeg. Jammer, want daardoor liet ik de situatie langer voortduren. Het was een excuus, en achteraf zie ik in dat ik echt te veel begrip heb gehad voor de cultuurverschillen, en ja, ook hij had voorheen problemen meegemaakt waardoor hij het moeilijk had. Maar niets is een excuus om iemand zo rot te behandelen. Zoals cappuccino het beschrijft in haar openingspost, zo ging het ook bij ons, die boosheid om kleinigheden, die spanning die maar voelbaar bleef. Slopend. Ruzies waren bij ons geen woordenwisselingen tussen twee mensen, maar een monoloog van een persoon die al zijn frustraties uitstort over de ander, die dat zonder weerwoord moest aanhoren.
Kreeft, ik hoop niet dat je je weggejaagd voelt, want ieders mening mag gezegd worden en wie weet heeft cappuccino er iets aan, of perzik, of iemand anders. Je brengt een discussie op gang. Toch moet ik het eens zijn met de anderen die op je reageren, ook ik denk dat je het niet bij het rechte eind hebt. Als je iemand wilt veranderen moet je op z'n minst zijn medewerking hebben denk ik. Als die persoon juist vindt dat niet hij, maar JIJ moet veranderen (omdat hij door JOUW gedrag zo boos wordt) dan blijft het water naar de zee dragen. Iets dat ikzelf ook gedaan heb dus.
Dat gedeelte wat je schrijft, over sex als beloning of geen sex als straf, daar struikel ik ook nogal over. Ik begrijp wat je bedoelt, dat je het ziet als een manier om de zaak bespreekbaar maken. Maar ikzelf zie het als een wending in de relatie die de zaak nog ongelijkwaardiger zou maken, cru gezegd zo van: "Mijn man is lief geweest vandaag, dus vanavond 'mag' hij weer.." Volgens mij ontneem je jezelf de mogelijkheid om dan nog te genieten van sex als je het als straf/beloning gaat gebruiken, en erger nog, ik vind dat het getuigt van weinig respect voor jezelf, en respect, daar was het eigenlijk allemaal om te doen, toch?
En verder, ik weet niet hoe het bij jouw partner is, Cappuccino, maar die van mij (van toen) had mij feilloos doorzien. Mijn toenmalige man was bepaald niet dom, daarom kon hij mij ook zo goed doorzien, mijn zwakke punten vinden en mij raken waar het pijn deed. Elke poging van mij om hem te 'heropvoeden', als ik het al gedurfd had, had hij doorzien en had de situatie lastiger gemaakt. Hij zou zelf tot het besef moeten komen dat het zo niet langer gaat, hij zou zelf het inlevingsvermogen moeten hebben en bedenken dat hij jou niet langer zo wil kwetsen, en dan kunnen jullie samen een oplossing zoeken en misschien ook wel vinden. Maar zo lang hij vindt dat juist JIJ de oorzaak van het probleem bent, lijkt het me niet op te lossen...
Ik blijf maar schrijven, sorry voor mijn lange verhaal.
Heel veel sterkte, cappucino, en jij ook perzik! Liefs!
Nog een reactie van een meelezer die het toch niet kan laten ook te reageren. Ik schrijf mee op het 'oogkleppen-topic', wat kort samengevat inhoudt dat ook ik ervaring heb met een relatie waarin mishandeling een rol speelde. Zowel geestelijk als lichamelijk in mijn geval.
Ik herken wat cappuccino zegt over de cultuur van haar man, mijn toenmalige man kwam uit een soortgelijke cultuur en ik zag dat als een reden waarom hij zich zo gedroeg. Jammer, want daardoor liet ik de situatie langer voortduren. Het was een excuus, en achteraf zie ik in dat ik echt te veel begrip heb gehad voor de cultuurverschillen, en ja, ook hij had voorheen problemen meegemaakt waardoor hij het moeilijk had. Maar niets is een excuus om iemand zo rot te behandelen. Zoals cappuccino het beschrijft in haar openingspost, zo ging het ook bij ons, die boosheid om kleinigheden, die spanning die maar voelbaar bleef. Slopend. Ruzies waren bij ons geen woordenwisselingen tussen twee mensen, maar een monoloog van een persoon die al zijn frustraties uitstort over de ander, die dat zonder weerwoord moest aanhoren.
Kreeft, ik hoop niet dat je je weggejaagd voelt, want ieders mening mag gezegd worden en wie weet heeft cappuccino er iets aan, of perzik, of iemand anders. Je brengt een discussie op gang. Toch moet ik het eens zijn met de anderen die op je reageren, ook ik denk dat je het niet bij het rechte eind hebt. Als je iemand wilt veranderen moet je op z'n minst zijn medewerking hebben denk ik. Als die persoon juist vindt dat niet hij, maar JIJ moet veranderen (omdat hij door JOUW gedrag zo boos wordt) dan blijft het water naar de zee dragen. Iets dat ikzelf ook gedaan heb dus.
Dat gedeelte wat je schrijft, over sex als beloning of geen sex als straf, daar struikel ik ook nogal over. Ik begrijp wat je bedoelt, dat je het ziet als een manier om de zaak bespreekbaar maken. Maar ikzelf zie het als een wending in de relatie die de zaak nog ongelijkwaardiger zou maken, cru gezegd zo van: "Mijn man is lief geweest vandaag, dus vanavond 'mag' hij weer.." Volgens mij ontneem je jezelf de mogelijkheid om dan nog te genieten van sex als je het als straf/beloning gaat gebruiken, en erger nog, ik vind dat het getuigt van weinig respect voor jezelf, en respect, daar was het eigenlijk allemaal om te doen, toch?
En verder, ik weet niet hoe het bij jouw partner is, Cappuccino, maar die van mij (van toen) had mij feilloos doorzien. Mijn toenmalige man was bepaald niet dom, daarom kon hij mij ook zo goed doorzien, mijn zwakke punten vinden en mij raken waar het pijn deed. Elke poging van mij om hem te 'heropvoeden', als ik het al gedurfd had, had hij doorzien en had de situatie lastiger gemaakt. Hij zou zelf tot het besef moeten komen dat het zo niet langer gaat, hij zou zelf het inlevingsvermogen moeten hebben en bedenken dat hij jou niet langer zo wil kwetsen, en dan kunnen jullie samen een oplossing zoeken en misschien ook wel vinden. Maar zo lang hij vindt dat juist JIJ de oorzaak van het probleem bent, lijkt het me niet op te lossen...
Ik blijf maar schrijven, sorry voor mijn lange verhaal.
Heel veel sterkte, cappucino, en jij ook perzik! Liefs!
vrijdag 4 januari 2008 om 12:20
quote:kreeft1 schreef op 04 januari 2008 @ 11:27:
@Pom, ik heb mannen met gedragsproblemen die elders ontspoort waren in het gareel moeten brengen, niet als therapeut, maar hands-on omdat ze nodig waren. Ik heb ook ervaring met andere culturen, en dat kan het soms ook nog aardig compliceren. Een machtstrijd is het laatste wat je wilt om te ontketenen, want dat helpt niet, mee eens. Ik probeer alleen een andere zienswijze te laten zien en misschien wat kort door de bocht, maar het is een beetje lastig om dat in het kort subtiel te doen. Ik blijf meelezen, maar het is niet mijn bedoeling, om het topic te "verstoren". Vriendelijke groeten kreeft
Kreeft, toch hoop ik dat je blijft meedoen aan de discussie hier. Ik snap, dat wat je duidelijk wilt maken moeilijk onder woorden te brengen is. De machtstrijd waarover we praten, is wel degelijk al gaande in een relatie waar de gemoedstoestand van een van de partners zo'n cruciaal punt is binnen de relatie. Immers hij voert deze al en ongemerkt doet de andere partij hier ook aan mee.
Je 'verstoort' dit topic niet, juist door andere standpunten te hebben kom je tot een 'levendig' topic. De verschillende manieren van aanpak zijn juist voor Cappuccino wel goed om te lezen. Want een ding is zeker, een pasklare oplossing is er niet.
@Pom, ik heb mannen met gedragsproblemen die elders ontspoort waren in het gareel moeten brengen, niet als therapeut, maar hands-on omdat ze nodig waren. Ik heb ook ervaring met andere culturen, en dat kan het soms ook nog aardig compliceren. Een machtstrijd is het laatste wat je wilt om te ontketenen, want dat helpt niet, mee eens. Ik probeer alleen een andere zienswijze te laten zien en misschien wat kort door de bocht, maar het is een beetje lastig om dat in het kort subtiel te doen. Ik blijf meelezen, maar het is niet mijn bedoeling, om het topic te "verstoren". Vriendelijke groeten kreeft
Kreeft, toch hoop ik dat je blijft meedoen aan de discussie hier. Ik snap, dat wat je duidelijk wilt maken moeilijk onder woorden te brengen is. De machtstrijd waarover we praten, is wel degelijk al gaande in een relatie waar de gemoedstoestand van een van de partners zo'n cruciaal punt is binnen de relatie. Immers hij voert deze al en ongemerkt doet de andere partij hier ook aan mee.
Je 'verstoort' dit topic niet, juist door andere standpunten te hebben kom je tot een 'levendig' topic. De verschillende manieren van aanpak zijn juist voor Cappuccino wel goed om te lezen. Want een ding is zeker, een pasklare oplossing is er niet.
vrijdag 4 januari 2008 om 12:49
Hoe merk je dan wanneer er sprake is van een gedragsprobleem en van een persoonlijkheidsstoornis? Dat laatste is toch heel heftig?
Cappucino, ik denk dat het goed is om zelf sterker te worden. Vanuit jouw kracht kan je proberen dat het jouw emotioneel minder raakt waardoor je boven zijn gedrag komt te staan.
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
Cappucino, ik denk dat het goed is om zelf sterker te worden. Vanuit jouw kracht kan je proberen dat het jouw emotioneel minder raakt waardoor je boven zijn gedrag komt te staan.
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
vrijdag 4 januari 2008 om 12:56
quote:JoJootje schreef op 04 januari 2008 @ 12:49:
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
Het lijkt me verschrikkelijk als je relatie een voortdurend slag- en mijnenveld is. Als alles op een machtstrijd neerkomt. Ik zou dan liever geen relatie hebben.
Je kwetsbaar opstellen en je fouten toegeven horen juist bij een goede relatie.
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
Het lijkt me verschrikkelijk als je relatie een voortdurend slag- en mijnenveld is. Als alles op een machtstrijd neerkomt. Ik zou dan liever geen relatie hebben.
Je kwetsbaar opstellen en je fouten toegeven horen juist bij een goede relatie.
vrijdag 4 januari 2008 om 13:04
quote:JoJootje schreef op 04 januari 2008 @ 12:49:
Hoe merk je dan wanneer er sprake is van een gedragsprobleem en van een persoonlijkheidsstoornis? Dat laatste is toch heel heftig?
Cappucino, ik denk dat het goed is om zelf sterker te worden. Vanuit jouw kracht kan je proberen dat het jouw emotioneel minder raakt waardoor je boven zijn gedrag komt te staan.
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
Jojootje, ik zeg ook absoluut niet dat Cappucino-man een persoonlijkheidsstoornis heeft, maar dat zij problemen wel geworteld lijken te zijn in zijn persoonlijkheid (en niet slechtsgedragsmatig zijn). Of dit een persoonlijkheidsstoornis is, zou ik natuurlijk nooit kunnen zeggen op basis van een topic (en sowieso niet, want ik kan dat niet diagnosticeren), maar is in dit geval ook niet belangrijk om vast te stellen.
Voor wat betreft je laatste alinea moet ik het met Wanda eens zijn. Een relatie hoort geen relatie te zijn waarin je je voortdurend moet wapenen tegen de ander...
Hoe merk je dan wanneer er sprake is van een gedragsprobleem en van een persoonlijkheidsstoornis? Dat laatste is toch heel heftig?
Cappucino, ik denk dat het goed is om zelf sterker te worden. Vanuit jouw kracht kan je proberen dat het jouw emotioneel minder raakt waardoor je boven zijn gedrag komt te staan.
Als je sterker bent moet Cappucino-man hier veel meer rekening mee houden, hij kan niet meer om jou heen!
Jojootje, ik zeg ook absoluut niet dat Cappucino-man een persoonlijkheidsstoornis heeft, maar dat zij problemen wel geworteld lijken te zijn in zijn persoonlijkheid (en niet slechtsgedragsmatig zijn). Of dit een persoonlijkheidsstoornis is, zou ik natuurlijk nooit kunnen zeggen op basis van een topic (en sowieso niet, want ik kan dat niet diagnosticeren), maar is in dit geval ook niet belangrijk om vast te stellen.
Voor wat betreft je laatste alinea moet ik het met Wanda eens zijn. Een relatie hoort geen relatie te zijn waarin je je voortdurend moet wapenen tegen de ander...
Peas on earth!
vrijdag 4 januari 2008 om 13:42
Wat er word gezegd over de methode belonen en straffen, daar sta ik zelf ook niet achter.
Want er moet voor deze methode wel gerealiseerd worden dat er iets fouts gedaan wordt. Ik kan bijvoorbeeld geen eten koken als hij mij uitscheld, maar als hij het niet als fout ziet dat hij mij uitscheld, word hij alleen, maar bozer dat ik niet kook en heeft hij echt niet door wat ik er mee wil bereiken.
Mijn vriend gaf zelf eigenlijk al heel duidelijk aan dit ik met deze methode echt niks zal bereiken. Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Elanora ( volgens mij was dat je naam) Dankjewel voor je lieve berichtjes, het doet me toch wel goed , hoe raar het mag klinken, dat mensen me ook kunnen begrijpen in deze situatie!
Want er moet voor deze methode wel gerealiseerd worden dat er iets fouts gedaan wordt. Ik kan bijvoorbeeld geen eten koken als hij mij uitscheld, maar als hij het niet als fout ziet dat hij mij uitscheld, word hij alleen, maar bozer dat ik niet kook en heeft hij echt niet door wat ik er mee wil bereiken.
Mijn vriend gaf zelf eigenlijk al heel duidelijk aan dit ik met deze methode echt niks zal bereiken. Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Elanora ( volgens mij was dat je naam) Dankjewel voor je lieve berichtjes, het doet me toch wel goed , hoe raar het mag klinken, dat mensen me ook kunnen begrijpen in deze situatie!
vrijdag 4 januari 2008 om 14:36
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 04 januari 2008 @ 13:04:
[...]Jojootje, ik zeg ook absoluut niet dat Cappucino-man een persoonlijkheidsstoornis heeft, maar dat zij problemen wel geworteld lijken te zijn in zijn persoonlijkheid (en niet slechtsgedragsmatig zijn). Het valt mij op dat veel mannen, die last hebben van oncontroleerbaar gedrag, dit niet hebben in sommige hierarchische verhoudingen. Waarom blijken ze dan wel in staat om hun gedrag / persoonlijkheid te beheersen, en in een liefdesrelatie niet?
[...]Jojootje, ik zeg ook absoluut niet dat Cappucino-man een persoonlijkheidsstoornis heeft, maar dat zij problemen wel geworteld lijken te zijn in zijn persoonlijkheid (en niet slechtsgedragsmatig zijn). Het valt mij op dat veel mannen, die last hebben van oncontroleerbaar gedrag, dit niet hebben in sommige hierarchische verhoudingen. Waarom blijken ze dan wel in staat om hun gedrag / persoonlijkheid te beheersen, en in een liefdesrelatie niet?
vrijdag 4 januari 2008 om 14:55
Bij mijn toenmalige man denk ik dat het ging om een ''fout'' in zijn karakter. Ook hij kon inderdaad heel goed de schijn ophouden bij anderen; op zijn werk, bij mijn familie, op de voetbalclub waar hij lid van was... iedereen vond hem hartstikke aardig. Maar het leek wel of hij daar een rol speelde, want zodra hij thuiskwam werd hij zichzelf en kwam alle frustratie dubbel en dwars naar boven. Hij was echt iemand met twee gezichten.
Waarom hij bij mij wel zichzelf liet zien en in andere situaties niet... ik denk dat het te maken heeft met het feit dat hij zich veilig voelde in onze relatie. Hij was dan ook stomverbaasd dat ik hem uiteindelijk verliet. En hij realiseerde zich wel degelijk dat hij met die woede-uitbarstingen van hem op zijn werk in de problemen zou komen. Of dat de trainer hem uit het voetbalteam zou zetten als hij daar iemand te lijf zou gaan, bijvoorbeeld. Alleen als hij zich volledig zeker voelde van iemand, als hij dacht dat die persoon toch wel van hem hield, ongeacht wat hij deed, liet hij zien hoe hij ook kon zijn. Achteraf heb ik dan ook gehoord dat hij vaker agressief was geweest, bij zijn eerste echtgenote en ook bij familie. En inderdaad, die bleven toch van hem houden, net als ik nog heel lang deed.
Tot op bepaalde hoogte heeft (bijna) iedereen dat denk ik wel, dat je naar buiten toe soms iets anders overkomt dan bij de mensen waar je het meest van houdt. Ik kan thuis ook wel eens in niet zo'n vrolijke bui zijn en als er dan visite komt probeer ik me daar toch overheen te zetten en het gezellig te maken. Hij deed dat ook, maar dan in het extreme.
Waarom hij bij mij wel zichzelf liet zien en in andere situaties niet... ik denk dat het te maken heeft met het feit dat hij zich veilig voelde in onze relatie. Hij was dan ook stomverbaasd dat ik hem uiteindelijk verliet. En hij realiseerde zich wel degelijk dat hij met die woede-uitbarstingen van hem op zijn werk in de problemen zou komen. Of dat de trainer hem uit het voetbalteam zou zetten als hij daar iemand te lijf zou gaan, bijvoorbeeld. Alleen als hij zich volledig zeker voelde van iemand, als hij dacht dat die persoon toch wel van hem hield, ongeacht wat hij deed, liet hij zien hoe hij ook kon zijn. Achteraf heb ik dan ook gehoord dat hij vaker agressief was geweest, bij zijn eerste echtgenote en ook bij familie. En inderdaad, die bleven toch van hem houden, net als ik nog heel lang deed.
Tot op bepaalde hoogte heeft (bijna) iedereen dat denk ik wel, dat je naar buiten toe soms iets anders overkomt dan bij de mensen waar je het meest van houdt. Ik kan thuis ook wel eens in niet zo'n vrolijke bui zijn en als er dan visite komt probeer ik me daar toch overheen te zetten en het gezellig te maken. Hij deed dat ook, maar dan in het extreme.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:07
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 13:42:
Want er moet voor deze methode wel gerealiseerd worden dat er iets fouts gedaan wordt. Ik kan bijvoorbeeld geen eten koken als hij mij uitscheld, maar als hij het niet als fout ziet dat hij mij uitscheld, word hij alleen, maar bozer dat ik niet kook
Ik ben ook tegen belonen en straffen in een relatie tussen volwassenen. Voor mij zou er echter wel een goede reden zijn om niet te koken. Als mijn man onredelijk boos zou worden of mij zou vernederen of kwetsen zou ik de sfeer zo verpest vinden dat ik om die reden niet zou koken.
Het is niet zo dat mannen er recht op hebben dat hun vrouw kookt. In een gelijkwaardige relatie is het niet standaard dat de vrouw kookt. Waarom zou hij dan extra boos worden omdat jij niet kookt? Je bent zijn huisslaaf toch niet?
Want er moet voor deze methode wel gerealiseerd worden dat er iets fouts gedaan wordt. Ik kan bijvoorbeeld geen eten koken als hij mij uitscheld, maar als hij het niet als fout ziet dat hij mij uitscheld, word hij alleen, maar bozer dat ik niet kook
Ik ben ook tegen belonen en straffen in een relatie tussen volwassenen. Voor mij zou er echter wel een goede reden zijn om niet te koken. Als mijn man onredelijk boos zou worden of mij zou vernederen of kwetsen zou ik de sfeer zo verpest vinden dat ik om die reden niet zou koken.
Het is niet zo dat mannen er recht op hebben dat hun vrouw kookt. In een gelijkwaardige relatie is het niet standaard dat de vrouw kookt. Waarom zou hij dan extra boos worden omdat jij niet kookt? Je bent zijn huisslaaf toch niet?
vrijdag 4 januari 2008 om 15:10
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 13:42:
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Als ik dit soort topics lees denk ik dat het vooral de vrouwen zijn die moeten veranderen. Je kunt een ander niet veranderen, jezelf wel. Waarom zou je een relatie willen met iemand die om het minste of geringste boos of agressief wordt? Die jou volkomen respectloos behandeld? Die jou als de oorzaak van zijn problemen ziet?
Ik denk dat je alleen iets kunt veranderen aan de situatie door de relatie te beeindigen.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Als ik dit soort topics lees denk ik dat het vooral de vrouwen zijn die moeten veranderen. Je kunt een ander niet veranderen, jezelf wel. Waarom zou je een relatie willen met iemand die om het minste of geringste boos of agressief wordt? Die jou volkomen respectloos behandeld? Die jou als de oorzaak van zijn problemen ziet?
Ik denk dat je alleen iets kunt veranderen aan de situatie door de relatie te beeindigen.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:25
quote:wanda_p schreef op 04 januari 2008 @ 15:07:
[...]
Ik ben ook tegen belonen en straffen in een relatie tussen volwassenen. Voor mij zou er echter wel een goede reden zijn om niet te koken. Als mijn man onredelijk boos zou worden of mij zou vernederen of kwetsen zou ik de sfeer zo verpest vinden dat ik om die reden niet zou koken.
Het is niet zo dat mannen er recht op hebben dat hun vrouw kookt. In een gelijkwaardige relatie is het niet standaard dat de vrouw kookt. Waarom zou hij dan extra boos worden omdat jij niet kookt? Je bent zijn huisslaaf toch niet?
O zo bedoelde ik het niet ik bedoelde het gewoon als voorbeeld.
Want dit heeft in die zin niet met mijn situatie te maken, maar ik probeerde te verduidelijke dat iemand wel door moet hebben wat die persoon fout doet, als je hem /haar wilt bestraffen en nieuw gedrag aanwilt leren.
Je heb het er over dat ik moet veranderen in deze situatie door bij hem weg te gaan. Omdat ik hem wil veranderen en hij eigenlijk niet die liefdevolle relatie aan mij kan geven. Maar ik geloof niet dat een mens alleen, maar slecht is en ik geloof dat mensen als ze het echt willen ook kunnen veranderen.
Ik zou graag willen dat mijn vriend ook dingen gaat realiseren en misschien lukt dat wel nooit, misschien ben ik niet de aangewezen persoon, maar misschien lukt dat wel en misschien lukt het maar een piepklein beetje.
Ik wil mezelf de kans niet ontnemen om toch van deze relatie iets te maken, ookal is dat naief, ookal zegt iedereen tegen mij dat het niet kan en niet lukt. Het is voor mijn eigen gevoel, dit vind ik heel moeilijk om echt uit te leggen.
Hij hoeft niet te veranderen is een romantische ridder, maar hij mag wel leren hoe hij zijn gedrag onder controle kan houden en erop een betere manier mee om kan gaan.
Ik zeg niet dat dit lukt en ik zeg ook niet dat dit niet lukt.
[...]
Ik ben ook tegen belonen en straffen in een relatie tussen volwassenen. Voor mij zou er echter wel een goede reden zijn om niet te koken. Als mijn man onredelijk boos zou worden of mij zou vernederen of kwetsen zou ik de sfeer zo verpest vinden dat ik om die reden niet zou koken.
Het is niet zo dat mannen er recht op hebben dat hun vrouw kookt. In een gelijkwaardige relatie is het niet standaard dat de vrouw kookt. Waarom zou hij dan extra boos worden omdat jij niet kookt? Je bent zijn huisslaaf toch niet?
O zo bedoelde ik het niet ik bedoelde het gewoon als voorbeeld.
Want dit heeft in die zin niet met mijn situatie te maken, maar ik probeerde te verduidelijke dat iemand wel door moet hebben wat die persoon fout doet, als je hem /haar wilt bestraffen en nieuw gedrag aanwilt leren.
Je heb het er over dat ik moet veranderen in deze situatie door bij hem weg te gaan. Omdat ik hem wil veranderen en hij eigenlijk niet die liefdevolle relatie aan mij kan geven. Maar ik geloof niet dat een mens alleen, maar slecht is en ik geloof dat mensen als ze het echt willen ook kunnen veranderen.
Ik zou graag willen dat mijn vriend ook dingen gaat realiseren en misschien lukt dat wel nooit, misschien ben ik niet de aangewezen persoon, maar misschien lukt dat wel en misschien lukt het maar een piepklein beetje.
Ik wil mezelf de kans niet ontnemen om toch van deze relatie iets te maken, ookal is dat naief, ookal zegt iedereen tegen mij dat het niet kan en niet lukt. Het is voor mijn eigen gevoel, dit vind ik heel moeilijk om echt uit te leggen.
Hij hoeft niet te veranderen is een romantische ridder, maar hij mag wel leren hoe hij zijn gedrag onder controle kan houden en erop een betere manier mee om kan gaan.
Ik zeg niet dat dit lukt en ik zeg ook niet dat dit niet lukt.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:27
Wanda, het probleem bij deze relaties is vaak dat de vrouw gaat twijfelen aan zichzelf. Als de man waar je van houdt, waarvan je normaliter zou moeten kunnen verwachten dat hij het beste met je voor heeft, je keer op keer vertelt dat de oorzaak van de problemen bij jou ligt, wordt het moeilijk de zaken nog helder te zien. En zo ga je je grenzen verleggen. Daarbij zijn er vaak ook goede momenten en daar hou je je aan vast, dan denk je: 'maar zo kan het ook zijn' en ga je ernaar streven dat zoveel mogelijk vast te houden. Daarbij verlies je jezelf dan zo langzamerhand uit het oog. Het is niet zo simpel om dat soort dingen helder te zien als je er middenin zit. En al helemaal niet als je samen kinderen hebt.
Natuurlijk wil je geen relatie met iemand die overal boos om is en je respectloos behandelt. Als zo'n man altijd zo zou zijn, zou je er natuurlijk op de eerste dag al vandoor gaan! Het moeilijke ervan is juist, dat het vaak goed begint in de relatie, en dat je al echt van iemand houdt en samen iets hebt opgebouwd, voordat de problemen beginnen. Eerst met kleine dingetjes, en dan steeds erger. En zo krijgt eerst je zelfvertrouwen een klein deukje en zo langzamerhand blijft er zo weinig van je zelfvertrouwen over dat je nauwelijks de kracht nog hebt om voor jezelf op te komen.
(Bovenstaande is een uitleg van hoe het in mijn situatie is gegaan, maar ik denk dat het vaak zo gaat.)
Natuurlijk wil je geen relatie met iemand die overal boos om is en je respectloos behandelt. Als zo'n man altijd zo zou zijn, zou je er natuurlijk op de eerste dag al vandoor gaan! Het moeilijke ervan is juist, dat het vaak goed begint in de relatie, en dat je al echt van iemand houdt en samen iets hebt opgebouwd, voordat de problemen beginnen. Eerst met kleine dingetjes, en dan steeds erger. En zo krijgt eerst je zelfvertrouwen een klein deukje en zo langzamerhand blijft er zo weinig van je zelfvertrouwen over dat je nauwelijks de kracht nog hebt om voor jezelf op te komen.
(Bovenstaande is een uitleg van hoe het in mijn situatie is gegaan, maar ik denk dat het vaak zo gaat.)
vrijdag 4 januari 2008 om 15:44
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 13:42:
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Nee, nou wordt ie mooi! Hij gaat 's ff nadenken over welk gedrag van jou zijn woede veroorzaakt???? Als ie erachter is, moet jij zeker zorgen dat je dat gedrag niet meer vertoont, en als je dat wel doet is het gewoon je eigen schuld dat ie je een paar meppen geeft? Raar Perzikje, dit kan echt niet!!! Zolang hij de oorzaak niet bij zichzelf zoekt, zit jij met de gebakken peren.
Lieve schat, waar haal je de hoop vandaan dat dit gedrag verandert? Hoe in godsnaam als dit zijn mening is?
Heel veel sterkte!
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Nee, nou wordt ie mooi! Hij gaat 's ff nadenken over welk gedrag van jou zijn woede veroorzaakt???? Als ie erachter is, moet jij zeker zorgen dat je dat gedrag niet meer vertoont, en als je dat wel doet is het gewoon je eigen schuld dat ie je een paar meppen geeft? Raar Perzikje, dit kan echt niet!!! Zolang hij de oorzaak niet bij zichzelf zoekt, zit jij met de gebakken peren.
Lieve schat, waar haal je de hoop vandaan dat dit gedrag verandert? Hoe in godsnaam als dit zijn mening is?
Heel veel sterkte!
vrijdag 4 januari 2008 om 16:00
quote:Rareperzik schreef op 01 januari 2008 @ 20:25:
20 min later werd vriend wakker en begon hee kutwijf, hallo, wakker worden , hee kut! en begon me wakker te schudden. Hij zei, jij hebt mijn oud en nieuw verpest en nu ga jij echt niet slapen hoor stomme hoer! Want dat is wat je bent he, maar dat weet je wel want je bent niks waard.
Ik heb hem genegeerd, ik dacht ik laat hem maar schreeuwen is het zo over , maar nee dus dat werkte niet. Hij trok mijn dekens eraf en riep wat denk je nu wel ! Jij verpest alles en nu gaan slapen echt niet stomme trut!
Nou ja toen kreeg ik allemaal te horen wat ik allemaal wel niet was en dat ik op moest rotten uit zijn huis!
Op een gegeven moment gooide hij de dekens terug en sprong hij boven op mij en begon op de dekens te slaan met mij er onder.
In eerste instantie ben ik gewoon stil blijven liggen. En hij werd weer wat rustiger, hij stond op en gooide mijn telefoon naar mij toe en zei die heb je wel nodig wat ik sla je dadelijk helemaal in elkaar. Ik lag steeds helemaal onder de dekens en ik had zoiets als ik maar gewoon niet reageer dan houd hij wel op.
Maar nee mr ging daarna op mijn hoofd zitten en toen was het helemaal klaar voor mij
Toen pas was het helemaal klaar voor jou?????
Daarna was het helemaal drama, hij heeft mij bij mijn haren gepakt en uit bed gesleurd terwijl ik de deken voor mijn lijf vast hield en mij tegen de trap aan gegooid, hij probeerde mij nog te slaan, maar dat lukte niet omdat ik hem met mijn voeten weg aan he trappen was. Uiteindelijk heeft hij de deken gepakt en is hij terug naar de slaapkamer gegaan. Ik heb vervolgens twee slaapzakken gepakt en ben op de bank gaan liggen. Toen deed hij weer de deur open en pakte mijn slaapzak af en trok me dus van de bank af. Ik ben hem toen ook achterna gelopen en ik probeerde de slaapzak te pakken. Vriend duwde me weg waarop ik naar hem toe rende hem zelf een duw gaf en 1 slaapzak te pakken kreeg. Hij is nog 1 keer terug gekomen om de andere slaapzak van me af te pakken, maar die kreeg hij niet te pakken en toen is hij gaan slapen. En ik , ik heb de heletijd zitten huilen op de bank met mijn slaapzak vast en dacht Jezus wat moet ik nu!
Hij heeft echt 2 kanten! Ik weet zelf dat ik ook geen makkelijke ben en dat ik zelf ook niet terug had moeten slaan, maar wat is dit!
Hi kan zo lief zijn en als hij lief is, is hij alles wat ik wil, maar als hij zo is haat ik hem echt!
Ik snap je gevoel dat je niet weg wilt gaan, dat heb ik ook, ik hou van hem en hij ook van mij, alleen soms gaat het zo mis tussen ons!
Helemaal gestoord die vriend van jou!. Ernstige gedragsproblemen.
Dit is houden van?????? Mooie manier om houden van te uiten, zeg......
20 min later werd vriend wakker en begon hee kutwijf, hallo, wakker worden , hee kut! en begon me wakker te schudden. Hij zei, jij hebt mijn oud en nieuw verpest en nu ga jij echt niet slapen hoor stomme hoer! Want dat is wat je bent he, maar dat weet je wel want je bent niks waard.
Ik heb hem genegeerd, ik dacht ik laat hem maar schreeuwen is het zo over , maar nee dus dat werkte niet. Hij trok mijn dekens eraf en riep wat denk je nu wel ! Jij verpest alles en nu gaan slapen echt niet stomme trut!
Nou ja toen kreeg ik allemaal te horen wat ik allemaal wel niet was en dat ik op moest rotten uit zijn huis!
Op een gegeven moment gooide hij de dekens terug en sprong hij boven op mij en begon op de dekens te slaan met mij er onder.
In eerste instantie ben ik gewoon stil blijven liggen. En hij werd weer wat rustiger, hij stond op en gooide mijn telefoon naar mij toe en zei die heb je wel nodig wat ik sla je dadelijk helemaal in elkaar. Ik lag steeds helemaal onder de dekens en ik had zoiets als ik maar gewoon niet reageer dan houd hij wel op.
Maar nee mr ging daarna op mijn hoofd zitten en toen was het helemaal klaar voor mij
Toen pas was het helemaal klaar voor jou?????
Daarna was het helemaal drama, hij heeft mij bij mijn haren gepakt en uit bed gesleurd terwijl ik de deken voor mijn lijf vast hield en mij tegen de trap aan gegooid, hij probeerde mij nog te slaan, maar dat lukte niet omdat ik hem met mijn voeten weg aan he trappen was. Uiteindelijk heeft hij de deken gepakt en is hij terug naar de slaapkamer gegaan. Ik heb vervolgens twee slaapzakken gepakt en ben op de bank gaan liggen. Toen deed hij weer de deur open en pakte mijn slaapzak af en trok me dus van de bank af. Ik ben hem toen ook achterna gelopen en ik probeerde de slaapzak te pakken. Vriend duwde me weg waarop ik naar hem toe rende hem zelf een duw gaf en 1 slaapzak te pakken kreeg. Hij is nog 1 keer terug gekomen om de andere slaapzak van me af te pakken, maar die kreeg hij niet te pakken en toen is hij gaan slapen. En ik , ik heb de heletijd zitten huilen op de bank met mijn slaapzak vast en dacht Jezus wat moet ik nu!
Hij heeft echt 2 kanten! Ik weet zelf dat ik ook geen makkelijke ben en dat ik zelf ook niet terug had moeten slaan, maar wat is dit!
Hi kan zo lief zijn en als hij lief is, is hij alles wat ik wil, maar als hij zo is haat ik hem echt!
Ik snap je gevoel dat je niet weg wilt gaan, dat heb ik ook, ik hou van hem en hij ook van mij, alleen soms gaat het zo mis tussen ons!
Helemaal gestoord die vriend van jou!. Ernstige gedragsproblemen.
Dit is houden van?????? Mooie manier om houden van te uiten, zeg......
vrijdag 4 januari 2008 om 16:22
quote:wanda_p schreef op 04 januari 2008 @ 15:10:
[...]
Als ik dit soort topics lees denk ik dat het vooral de vrouwen zijn die moeten veranderen. Je kunt een ander niet veranderen, jezelf wel. Waarom zou je een relatie willen met iemand die om het minste of geringste boos of agressief wordt? Die jou volkomen respectloos behandeld? Die jou als de oorzaak van zijn problemen ziet?
Ik denk dat je alleen iets kunt veranderen aan de situatie door de relatie te beeindigen.
Wanda_p als het zo simpel was als jij stelt dan zouden vrouwen niet zo lang in een ongelijkwaardige situatie blijven zitten. Je hebt helemaal gelijk hoor maar als het zo eenvoudig was dan hoefden we het er niet zo vaak en zo uitgebreid over te hebben hier.
Niemand wil een relatie met iemand die om het minste geringste boos wordt. Natuurlijk niet. De vrouwen in zo'n relatie veranderen ja, dat klopt. Niet ten goede voor zichzelf maar ze veranderen. In onzekere wrakken meestal. Het gaat heel geleidelijk. Denk niet dat je het eerste weekend met je nieuwe geliefde al een draai om je oren krijgt of te horen krijgt dat je een volkomen waardeloze hoer bent die slecht is in bed en ook nog spuuglelijk is.
Dat is een proces, het gaat van kwaad tot erger en je zit er tot over je oren is op het moment dat het op z'n ergst is en vaak zijn er dan al kinderen in het spel. Veel vrouwen zien zichzelf als de enige die zo'n man kan redden en zo'n man zegt ook dat zij dat is, heeft spijt, huilt, bidt dat ze blijft en belooft beterschap en dan blijft ze want ze wil hem geloven want het enige wat ze wenst is dat het is als in het begin, toen er nog niet gescholden, vernederd en geslagen werd.
Voor mensen die hier niet mee te maken hebben gehad is het onbegrijpelijk, dat begrijp ik maar kort door de bocht oplossingen zijn er nauwelijks als je niet bij de eerste klap al meteen weggaat.
Helaas schrijven vrouwen hier vaak pas als het geweld (vooral eerst verbaal) al een hele tijd aan de gang is. Slaan is dan de volgende stap en op dat moment is de vrouw al zo ver dat ze inziet dat geweld niet goed is maar ze heeft de kracht al niet meer om meteen voor zichzelf te kiezen. Het psychologische geweld heeft de vruchten al afgeworpen voordat de eerste klap valt.
Zodra je de eerste dreun hebt geïncasseerd en hem vergeven hebt, dan heeft hij een vrijbrief om er op te slaan als hem iets niet zint want hij wordt niet in de steek gelaten. Slaan en verbaal geweld doen gekke dingen met je, in plaats van zeker van je zaak, wordt je er onzeker van, ga je aan jezelf twijfelen, wankelt je eigenwaarde en je zelfgeloof.
Het is jammer dat vrouwen niet meteen, bij het eerste incident kappen met zo'n man. Die vrouwen zijn er vast ook maar die schrijven hier jammer genoeg niet. Hier komen meestal de vrouwen die tot op hun fundamenten stuk zijn door zo'n relatie, in de hoop hier dingen te lezen die ze verder kunnen helpen en dat kan soms wel en soms niet.
Het valt mij op dat veel vrouwen die een topic openen als dit topic, vooral weer hoop willen krijgen dat het echt wel goed kan komen allemaal. Er komen er maar weinig schrijven die het spuugzat zijn en echt voor zichzelf gaan kiezen. Doorgaans lezen we toch vooral wat een schat die man eigenlijk is maar zo jammer van zijn opvliegende karakter. En dan snap ik waar dat vandaan komt want ik heb zelf jarenlang schellen op mijn ogen gehad, jammer maar waar.
[...]
Als ik dit soort topics lees denk ik dat het vooral de vrouwen zijn die moeten veranderen. Je kunt een ander niet veranderen, jezelf wel. Waarom zou je een relatie willen met iemand die om het minste of geringste boos of agressief wordt? Die jou volkomen respectloos behandeld? Die jou als de oorzaak van zijn problemen ziet?
Ik denk dat je alleen iets kunt veranderen aan de situatie door de relatie te beeindigen.
Wanda_p als het zo simpel was als jij stelt dan zouden vrouwen niet zo lang in een ongelijkwaardige situatie blijven zitten. Je hebt helemaal gelijk hoor maar als het zo eenvoudig was dan hoefden we het er niet zo vaak en zo uitgebreid over te hebben hier.
Niemand wil een relatie met iemand die om het minste geringste boos wordt. Natuurlijk niet. De vrouwen in zo'n relatie veranderen ja, dat klopt. Niet ten goede voor zichzelf maar ze veranderen. In onzekere wrakken meestal. Het gaat heel geleidelijk. Denk niet dat je het eerste weekend met je nieuwe geliefde al een draai om je oren krijgt of te horen krijgt dat je een volkomen waardeloze hoer bent die slecht is in bed en ook nog spuuglelijk is.
Dat is een proces, het gaat van kwaad tot erger en je zit er tot over je oren is op het moment dat het op z'n ergst is en vaak zijn er dan al kinderen in het spel. Veel vrouwen zien zichzelf als de enige die zo'n man kan redden en zo'n man zegt ook dat zij dat is, heeft spijt, huilt, bidt dat ze blijft en belooft beterschap en dan blijft ze want ze wil hem geloven want het enige wat ze wenst is dat het is als in het begin, toen er nog niet gescholden, vernederd en geslagen werd.
Voor mensen die hier niet mee te maken hebben gehad is het onbegrijpelijk, dat begrijp ik maar kort door de bocht oplossingen zijn er nauwelijks als je niet bij de eerste klap al meteen weggaat.
Helaas schrijven vrouwen hier vaak pas als het geweld (vooral eerst verbaal) al een hele tijd aan de gang is. Slaan is dan de volgende stap en op dat moment is de vrouw al zo ver dat ze inziet dat geweld niet goed is maar ze heeft de kracht al niet meer om meteen voor zichzelf te kiezen. Het psychologische geweld heeft de vruchten al afgeworpen voordat de eerste klap valt.
Zodra je de eerste dreun hebt geïncasseerd en hem vergeven hebt, dan heeft hij een vrijbrief om er op te slaan als hem iets niet zint want hij wordt niet in de steek gelaten. Slaan en verbaal geweld doen gekke dingen met je, in plaats van zeker van je zaak, wordt je er onzeker van, ga je aan jezelf twijfelen, wankelt je eigenwaarde en je zelfgeloof.
Het is jammer dat vrouwen niet meteen, bij het eerste incident kappen met zo'n man. Die vrouwen zijn er vast ook maar die schrijven hier jammer genoeg niet. Hier komen meestal de vrouwen die tot op hun fundamenten stuk zijn door zo'n relatie, in de hoop hier dingen te lezen die ze verder kunnen helpen en dat kan soms wel en soms niet.
Het valt mij op dat veel vrouwen die een topic openen als dit topic, vooral weer hoop willen krijgen dat het echt wel goed kan komen allemaal. Er komen er maar weinig schrijven die het spuugzat zijn en echt voor zichzelf gaan kiezen. Doorgaans lezen we toch vooral wat een schat die man eigenlijk is maar zo jammer van zijn opvliegende karakter. En dan snap ik waar dat vandaan komt want ik heb zelf jarenlang schellen op mijn ogen gehad, jammer maar waar.
vrijdag 4 januari 2008 om 16:23
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 15:25:
Maar ik geloof niet dat een mens alleen, maar slecht is
Dat is ook niet het punt. Natuurlijk is niemand 100 % slecht. Het gaat niet om goed of slecht, het gaat erom dat jij je laat uitschelden en kwetsen door je vriend. Zo lang jij dat toelaat verandert er niks. Hij komt er immers mee weg.
Maar ik geloof niet dat een mens alleen, maar slecht is
Dat is ook niet het punt. Natuurlijk is niemand 100 % slecht. Het gaat niet om goed of slecht, het gaat erom dat jij je laat uitschelden en kwetsen door je vriend. Zo lang jij dat toelaat verandert er niks. Hij komt er immers mee weg.
vrijdag 4 januari 2008 om 16:25
quote:eleonora schreef op 04 januari 2008 @ 16:22:
Helaas schrijven vrouwen hier vaak pas als het geweld (vooral eerst verbaal) al een hele tijd aan de gang is. Op dat moment zien ze ook in dat er iets grondig mis is toch? Als die situatie al enige tijd duurt en allerlei aanpassingsstrategieen, gesprekken, ruzies enz niet hebben geholpen om de situatie te verbeteren is er maar 1 conclusie toch?
Helaas schrijven vrouwen hier vaak pas als het geweld (vooral eerst verbaal) al een hele tijd aan de gang is. Op dat moment zien ze ook in dat er iets grondig mis is toch? Als die situatie al enige tijd duurt en allerlei aanpassingsstrategieen, gesprekken, ruzies enz niet hebben geholpen om de situatie te verbeteren is er maar 1 conclusie toch?
vrijdag 4 januari 2008 om 16:42
quote:Rareperzik schreef op 04 januari 2008 @ 13:42:
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Elanora ( volgens mij was dat je naam) Dankjewel voor je lieve berichtjes, het doet me toch wel goed , hoe raar het mag klinken, dat mensen me ook kunnen begrijpen in deze situatie!
Lieve Perzik, ik snap je. Echt ik snap je. Met een van de oogkleppen en wazen dames had ik het nog over je. Over de nacht die je achter de rug hebt. Zo'n vermoeiende, energieslurpende nacht die een soort brij in je hoofd wordt en waarvan je op een gegeven moment niet meer weet hoe het ook alweer begon en waarom het ook alweer zo fout ging. Je kreeg straf voor iets wat je niet verdiende, van iemand die jou helemaal niet heeft te straffen, die je gewoon kan zeggen wat er aan scheelt en zijn handen hoe dan ook thuis moet houden en je al helemaal geen kut moet noemen.
Ik had meteen een hand om mijn keel, toen ik je verhaal las want ik herken dat soort nachten die een jaar lijken te duren en een paar dagen later heel lang geleden leken.
Wat ik hoop voor jou Perzik is dat je begrijpt dat wat jij ook in je vriend triggert, dat nooit een reden moet zijn voor zo'n nacht. Ruzie, prima, het niet met elkaar eens zijn, ook ok, een nachtje gescheiden slapen als je even geen zin hebt in elkaar, uitstekende oplossing maar je slaan en uitschelden e.d. en er dan over na moeten denken wat hem zo triggerde in jou, dat is niet ok meid.
Hij moet zijn ogen uit zijn botte kop schamen en blij zijn dat je nog hij hem bent. Dat hij zo onmachtig is dat hij zijn gevoelens niet onder woorden kan brengen, daar kun jij in ieder geval niks aan doen. Daarom zeg ik, laat dit de laatste keer zijn. Laat dit je grens zijn en hou in de gaten of hij doorkrijgt dat het echt niet deugt wat hij deed. Dat hoop ik voor je.
Maar nog meer hoop ik dat je jezelf kunt beloven dat het voor jou echt de laatste keer was dat je je liet slaan en dat je er nooit aan went of er begrip voor op gaat brengen.
Hij zei over heel het voorval van afgelopen oud en nieuw, ik denk dat ik maar eens achter moet komen wat jij gedaan hebt om mij te trikeren.
Hij weet feitelijk wel dat hij iets fouts heeft gedaan, maar hij ziet mij als de oorzaak van zijn gedrag. Ik lok hem uit enz.
Maar dit is weer iets waar ik zelf verder over na moet denken hoe ik met hem hier verder over kan praten, zo dat hij een keer leert om ook naar zichzelf te kijken.
Elanora ( volgens mij was dat je naam) Dankjewel voor je lieve berichtjes, het doet me toch wel goed , hoe raar het mag klinken, dat mensen me ook kunnen begrijpen in deze situatie!
Lieve Perzik, ik snap je. Echt ik snap je. Met een van de oogkleppen en wazen dames had ik het nog over je. Over de nacht die je achter de rug hebt. Zo'n vermoeiende, energieslurpende nacht die een soort brij in je hoofd wordt en waarvan je op een gegeven moment niet meer weet hoe het ook alweer begon en waarom het ook alweer zo fout ging. Je kreeg straf voor iets wat je niet verdiende, van iemand die jou helemaal niet heeft te straffen, die je gewoon kan zeggen wat er aan scheelt en zijn handen hoe dan ook thuis moet houden en je al helemaal geen kut moet noemen.
Ik had meteen een hand om mijn keel, toen ik je verhaal las want ik herken dat soort nachten die een jaar lijken te duren en een paar dagen later heel lang geleden leken.
Wat ik hoop voor jou Perzik is dat je begrijpt dat wat jij ook in je vriend triggert, dat nooit een reden moet zijn voor zo'n nacht. Ruzie, prima, het niet met elkaar eens zijn, ook ok, een nachtje gescheiden slapen als je even geen zin hebt in elkaar, uitstekende oplossing maar je slaan en uitschelden e.d. en er dan over na moeten denken wat hem zo triggerde in jou, dat is niet ok meid.
Hij moet zijn ogen uit zijn botte kop schamen en blij zijn dat je nog hij hem bent. Dat hij zo onmachtig is dat hij zijn gevoelens niet onder woorden kan brengen, daar kun jij in ieder geval niks aan doen. Daarom zeg ik, laat dit de laatste keer zijn. Laat dit je grens zijn en hou in de gaten of hij doorkrijgt dat het echt niet deugt wat hij deed. Dat hoop ik voor je.
Maar nog meer hoop ik dat je jezelf kunt beloven dat het voor jou echt de laatste keer was dat je je liet slaan en dat je er nooit aan went of er begrip voor op gaat brengen.
vrijdag 4 januari 2008 om 16:44
quote:wanda_p schreef op 04 januari 2008 @ 16:25:
[...]
Op dat moment zien ze ook in dat er iets grondig mis is toch? Als die situatie al enige tijd duurt en allerlei aanpassingsstrategieen, gesprekken, ruzies enz niet hebben geholpen om de situatie te verbeteren is er maar 1 conclusie toch?Inzien dat er iets erg mis is wil nog niet meteen weglopen betekenen. Angst is een enorme factor in dit soort relaties. Vrouwen zijn doordrongen van het feit dat zo'n man zich niet af laat schepen met 'ik ben het zat, ik ga weg'.
[...]
Op dat moment zien ze ook in dat er iets grondig mis is toch? Als die situatie al enige tijd duurt en allerlei aanpassingsstrategieen, gesprekken, ruzies enz niet hebben geholpen om de situatie te verbeteren is er maar 1 conclusie toch?Inzien dat er iets erg mis is wil nog niet meteen weglopen betekenen. Angst is een enorme factor in dit soort relaties. Vrouwen zijn doordrongen van het feit dat zo'n man zich niet af laat schepen met 'ik ben het zat, ik ga weg'.
vrijdag 4 januari 2008 om 17:55
pff, dit topic vliegt me aan, ik herken en voel letterlijk weer dingen uit mijn relatie
Kreeft, blijf gewoon meeschrijven, je hebt het topic niet verstoord.
Eleonora, wat weer een wijze woorden allemaal (meerdere schrijvers hoor)
Nu mijn bijdrage dan nog maar even, heb je even?
Allereerst denk ik dat het verschil maakt of je emotioneel in een relatie gebonden bent of dat het werkrelaties zijn. Als je emotioneel gebonden bent in een relatie reageer je anders. Dingen die ik van collega's nimmer zou pikken slikte ik voor zoete koek van mijn expartner. En ja, hier werd het wel strijd, en zolang je strijd verandert er echt helemaal niets behalve dat je helemaal murw gemaakt word en je echt niet meer beseft dat het niet normaal is. Want dat is een beetje het punt. Je denkt dat het normaal is en dat is het gewoon niet.
Cappucino, je bent er nog niet aan toe om weg te gaan, anders had je het al gedaan maar je merkt wel dat je er niet gelukkig mee bent en zoekt naar manieren om het te veranderen. De enige weg hierin is jezelf veranderen, correctie, jezelf terugvinden! En als jij verandert gaat er wel iets veranderen in je relatie, wat en hoe, ja dat is nogal onvoorspelbaar. Ook ik heb ontelbare manieren geprobeerd om het weer goed te krijgen, therapie, jezelf ondergeschikt maken, boos worden, ook sex is hier gebruikt als een machtsmiddel en uiteindelijk ben ik pas weer echt gelukkig en mezelf geworden toen ik de relatie heb beeindigd. De aanleiding was niet eens zo groot, maar voor mij de bekende druppel. En toen was ik ook zo weg en werd niet meer geimponeerd door zijn gedrag, had geen medelijden meer met zijn verleden. Dit proces is natuurlijk wel al eerder bij mij op gang gekomen. Pas toen hij mij iets aandeed waardoor ik eindelijk in ging zien dat hij mij als persoon niet zag staan. Hij was mij niet nodig maar een vrouw. Snap je het verschil? Toen pas ging ik de gebeurtenissen met andere ogen bekijken, maar weggaan was nog geen optie want ook hier zijn er kinderen bij betrokken. En reken maar dat die rekening nog steeds gepresenteerd krijgen, daar heb ik nog altijd het meeste moeite mee, dat ik niet heb ingezien dat ik weg moest gaan. Eerlijk gezegd, terugkijkend heb ik al heel snel gevoeld dat het niet goed zat, dat hij niet goed voor mij en mijn zelfvertrouwen was, dat ik vooral ondergeschikt moest zijn. En dat het niet een relatie was waarin je het samen doet. Maar als je erin zit verandert je kader van waaruit je denkt. Nog steeds wel. Het gevoel van het had anders kunnen zijn als... en dat als mag je zelf invullen. Maar de realiteit is dat niet anders is. Dat hij je behandelt op een manier die afschuwelijk is. Wat zou je tegen een vriendin zeggen die zo wordt behandeld?
Ik besef dat het heel moeilijk is om de stappen te zetten. En onbewust zet je nu al de eerste stappen. Besef je wel dat angst een grote rol speelt? Dat heeft bij mij ook lang geduurd, want ik, ik was toch nooit bang? Ik kan je verzekeren dat mijn reakties gestuurd zijn geweest door angst. Dat ik ben gemanipuleerd in mijn reakties naar hem toe waardoor hij steeds uit de wind bleef en ik alle schuld bij mezelf neerlegde.
Vroeger zei ik altijd, als je geslagen word ga je toch weg. Inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het is een proces in een relatie wat allang begint voor de eerste klap, een proces wat word gevoed vanuit onzekerheid en dominantie. Dit kan veranderen maar alleen als beide partners ECHT willen. En heel vaak zie je dat 1 van de partners er belang bij heeft dit in stand te houden. Het is geen liefde maar draait om macht. Macht hebben over de ander. Natuurlijk heeft hij ook goede kanten, die heeft ieder mens denk ik wel. Maar nog steeds rechtvaardigt dat niet dat hij jou zo behandeld, want dat kan heel anders. Voor mij lag er een duidelijke grens bij geslagen worden, en zover is het dus niet gekomen op incidenten na in de laatste jaren, en toen ontstond pas bij mij het besef dat ik weg moest gaan. Terugkijkend, het is vrijwel direkt begonnen, het inperken van de vrijheid, mezelf kunnen zijn, gewaardeerd worden om wie ik ben. En alles wat ik deed was niet goed genoeg. Ik heb mezelf hier heel schuldig over gevoeld en ben naderhand heel boos geworden waarom ik inderdaad niet veel eerder ben gegaan. Als je erin zit is het gewoon anders! Jij richt nu alweer je blik naar buiten, dus jij zal veranderen en je relatie zal ook veranderen.
Kreeft, blijf gewoon meeschrijven, je hebt het topic niet verstoord.
Eleonora, wat weer een wijze woorden allemaal (meerdere schrijvers hoor)
Nu mijn bijdrage dan nog maar even, heb je even?
Allereerst denk ik dat het verschil maakt of je emotioneel in een relatie gebonden bent of dat het werkrelaties zijn. Als je emotioneel gebonden bent in een relatie reageer je anders. Dingen die ik van collega's nimmer zou pikken slikte ik voor zoete koek van mijn expartner. En ja, hier werd het wel strijd, en zolang je strijd verandert er echt helemaal niets behalve dat je helemaal murw gemaakt word en je echt niet meer beseft dat het niet normaal is. Want dat is een beetje het punt. Je denkt dat het normaal is en dat is het gewoon niet.
Cappucino, je bent er nog niet aan toe om weg te gaan, anders had je het al gedaan maar je merkt wel dat je er niet gelukkig mee bent en zoekt naar manieren om het te veranderen. De enige weg hierin is jezelf veranderen, correctie, jezelf terugvinden! En als jij verandert gaat er wel iets veranderen in je relatie, wat en hoe, ja dat is nogal onvoorspelbaar. Ook ik heb ontelbare manieren geprobeerd om het weer goed te krijgen, therapie, jezelf ondergeschikt maken, boos worden, ook sex is hier gebruikt als een machtsmiddel en uiteindelijk ben ik pas weer echt gelukkig en mezelf geworden toen ik de relatie heb beeindigd. De aanleiding was niet eens zo groot, maar voor mij de bekende druppel. En toen was ik ook zo weg en werd niet meer geimponeerd door zijn gedrag, had geen medelijden meer met zijn verleden. Dit proces is natuurlijk wel al eerder bij mij op gang gekomen. Pas toen hij mij iets aandeed waardoor ik eindelijk in ging zien dat hij mij als persoon niet zag staan. Hij was mij niet nodig maar een vrouw. Snap je het verschil? Toen pas ging ik de gebeurtenissen met andere ogen bekijken, maar weggaan was nog geen optie want ook hier zijn er kinderen bij betrokken. En reken maar dat die rekening nog steeds gepresenteerd krijgen, daar heb ik nog altijd het meeste moeite mee, dat ik niet heb ingezien dat ik weg moest gaan. Eerlijk gezegd, terugkijkend heb ik al heel snel gevoeld dat het niet goed zat, dat hij niet goed voor mij en mijn zelfvertrouwen was, dat ik vooral ondergeschikt moest zijn. En dat het niet een relatie was waarin je het samen doet. Maar als je erin zit verandert je kader van waaruit je denkt. Nog steeds wel. Het gevoel van het had anders kunnen zijn als... en dat als mag je zelf invullen. Maar de realiteit is dat niet anders is. Dat hij je behandelt op een manier die afschuwelijk is. Wat zou je tegen een vriendin zeggen die zo wordt behandeld?
Ik besef dat het heel moeilijk is om de stappen te zetten. En onbewust zet je nu al de eerste stappen. Besef je wel dat angst een grote rol speelt? Dat heeft bij mij ook lang geduurd, want ik, ik was toch nooit bang? Ik kan je verzekeren dat mijn reakties gestuurd zijn geweest door angst. Dat ik ben gemanipuleerd in mijn reakties naar hem toe waardoor hij steeds uit de wind bleef en ik alle schuld bij mezelf neerlegde.
Vroeger zei ik altijd, als je geslagen word ga je toch weg. Inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Het is een proces in een relatie wat allang begint voor de eerste klap, een proces wat word gevoed vanuit onzekerheid en dominantie. Dit kan veranderen maar alleen als beide partners ECHT willen. En heel vaak zie je dat 1 van de partners er belang bij heeft dit in stand te houden. Het is geen liefde maar draait om macht. Macht hebben over de ander. Natuurlijk heeft hij ook goede kanten, die heeft ieder mens denk ik wel. Maar nog steeds rechtvaardigt dat niet dat hij jou zo behandeld, want dat kan heel anders. Voor mij lag er een duidelijke grens bij geslagen worden, en zover is het dus niet gekomen op incidenten na in de laatste jaren, en toen ontstond pas bij mij het besef dat ik weg moest gaan. Terugkijkend, het is vrijwel direkt begonnen, het inperken van de vrijheid, mezelf kunnen zijn, gewaardeerd worden om wie ik ben. En alles wat ik deed was niet goed genoeg. Ik heb mezelf hier heel schuldig over gevoeld en ben naderhand heel boos geworden waarom ik inderdaad niet veel eerder ben gegaan. Als je erin zit is het gewoon anders! Jij richt nu alweer je blik naar buiten, dus jij zal veranderen en je relatie zal ook veranderen.
vrijdag 4 januari 2008 om 17:56
quote:kreeft1 schreef op 04 januari 2008 @ 14:36:
[...]
Het valt mij op dat veel mannen, die last hebben van oncontroleerbaar gedrag, dit niet hebben in sommige hierarchische verhoudingen. Waarom blijken ze dan wel in staat om hun gedrag / persoonlijkheid te beheersen, en in een liefdesrelatie niet?Een hierarchische verhouding (ik neem aan dat je bijvoorbeeld op werk doelt?), is een zakelijke relatie. In het werk zijn er duidelijke regels, voorschriften, hierarchische verhoudingen, verwachtingen etc. Een relatie met een partner is een persoonlijke, emotionele relatie. Daar is dat niet het geval. Daar kan iemand met een dergelijke persoonlijkheid dan ook niet goed in functioneren (tenzij partner dat accepteert en dus een ondergeschikte rol aanneemt, waarbij zij zich voortdurend aanpast aan de verwachtingen en grillen van de ander).
[...]
Het valt mij op dat veel mannen, die last hebben van oncontroleerbaar gedrag, dit niet hebben in sommige hierarchische verhoudingen. Waarom blijken ze dan wel in staat om hun gedrag / persoonlijkheid te beheersen, en in een liefdesrelatie niet?Een hierarchische verhouding (ik neem aan dat je bijvoorbeeld op werk doelt?), is een zakelijke relatie. In het werk zijn er duidelijke regels, voorschriften, hierarchische verhoudingen, verwachtingen etc. Een relatie met een partner is een persoonlijke, emotionele relatie. Daar is dat niet het geval. Daar kan iemand met een dergelijke persoonlijkheid dan ook niet goed in functioneren (tenzij partner dat accepteert en dus een ondergeschikte rol aanneemt, waarbij zij zich voortdurend aanpast aan de verwachtingen en grillen van de ander).
Peas on earth!
vrijdag 4 januari 2008 om 18:36
quote:kreeft1 schreef op 04 januari 2008 @ 11:27:
@Pom, ik heb mannen met gedragsproblemen die elders ontspoort waren in het gareel moeten brengen, niet als therapeut, maar hands-on omdat ze nodig waren. Ik heb ook ervaring met andere culturen, en dat kan het soms ook nog aardig compliceren. Een machtstrijd is het laatste wat je wilt om te ontketenen, want dat helpt niet, mee eens. Ik probeer alleen een andere zienswijze te laten zien en misschien wat kort door de bocht, maar het is een beetje lastig om dat in het kort subtiel te doen. Ik blijf meelezen, maar het is niet mijn bedoeling, om het topic te "verstoren". Vriendelijke groeten kreeftJe verstoort het topic niet, maar ik vind wel dat je heel slecht advies geeft.Dit is geen werk, project of hobby, dit is haar leven. En dat wordt grof vergald door hem momenteel.
Iemand helpen als je daarna weer lekker naar huis kan is een ding, je leven om iemand heen bouwen als je emotioneel betrokken bent is iets anders.
Dus...adviezen als "Jij bent de enige die hem kan helpen" zijn naar mijn mening serieus echt de slechtste die je kan geven in dit geval!
@Pom, ik heb mannen met gedragsproblemen die elders ontspoort waren in het gareel moeten brengen, niet als therapeut, maar hands-on omdat ze nodig waren. Ik heb ook ervaring met andere culturen, en dat kan het soms ook nog aardig compliceren. Een machtstrijd is het laatste wat je wilt om te ontketenen, want dat helpt niet, mee eens. Ik probeer alleen een andere zienswijze te laten zien en misschien wat kort door de bocht, maar het is een beetje lastig om dat in het kort subtiel te doen. Ik blijf meelezen, maar het is niet mijn bedoeling, om het topic te "verstoren". Vriendelijke groeten kreeftJe verstoort het topic niet, maar ik vind wel dat je heel slecht advies geeft.Dit is geen werk, project of hobby, dit is haar leven. En dat wordt grof vergald door hem momenteel.
Iemand helpen als je daarna weer lekker naar huis kan is een ding, je leven om iemand heen bouwen als je emotioneel betrokken bent is iets anders.
Dus...adviezen als "Jij bent de enige die hem kan helpen" zijn naar mijn mening serieus echt de slechtste die je kan geven in dit geval!
vrijdag 4 januari 2008 om 20:17
quote:cappuccino schreef op 03 januari 2008 @ 22:51:
En hij moet een manier gaan vinden om de opgebouwde frustraties er op een andere manier uit te laten komen. Geen idee alleen hoe hij dat gaat leren, want hij wil geen hulp....
Hij wil geen hulp, uiteraard niet er is toch niks mis met hem...???
"Zulke" mannen hebben geen hulp nodig, het ligt ALTIJD aan de ander. En dat poeiert hij er dan ook elke keer weer in, hoe gemeen dan ook. Het ligt toch niet aan hem.
Laat het niet te ver komen voor jezelf en je kind. Je bent zelf ook belangrijk namelijk. Niet alles draait om hem. Als je er midden in zit zul je het niet altijd zo zien, maar jij schrijft hier al dus heb je al een klein stapje eruit gezet. Als je er helemaal uit bent, dan pas zie je alles in een ander daglicht. En dat is een ozo heerlijk verhelderend daglicht. Maar je moet eerst zover zijn met alles.
Liefs.
En hij moet een manier gaan vinden om de opgebouwde frustraties er op een andere manier uit te laten komen. Geen idee alleen hoe hij dat gaat leren, want hij wil geen hulp....
Hij wil geen hulp, uiteraard niet er is toch niks mis met hem...???
"Zulke" mannen hebben geen hulp nodig, het ligt ALTIJD aan de ander. En dat poeiert hij er dan ook elke keer weer in, hoe gemeen dan ook. Het ligt toch niet aan hem.
Laat het niet te ver komen voor jezelf en je kind. Je bent zelf ook belangrijk namelijk. Niet alles draait om hem. Als je er midden in zit zul je het niet altijd zo zien, maar jij schrijft hier al dus heb je al een klein stapje eruit gezet. Als je er helemaal uit bent, dan pas zie je alles in een ander daglicht. En dat is een ozo heerlijk verhelderend daglicht. Maar je moet eerst zover zijn met alles.
Liefs.
zaterdag 5 januari 2008 om 13:34
Bedankt voor al jullie reacties. Zelf geloof ik dat straffen en belonen wel degelijk kan werken, alleen niet bij elk type mens. En ik ben er voor mezelf nog niet achter of mijn vriend het type is waar het niet werkt, misschien zelfs averechts kan werken.
Wat ik lastig vind is dat de meeste reacties een boodschap bevatten waarin mij wordt geadviseerd weg te gaan.
Geloof me, als mijn grens is bereikt, dan ga ik. Ik weet wat voor ellende er op me afkomt, maar ik heb meer zelfvertrouwen dan de meeste mensen van mij verwachten. Ik ben niet bang voor een leven alleen, niet voor alleenstaand ouder zijn, niet voor inleveren op financieel gebied, zelfs niet voor de ellende van een echtscheiding.
Ik ben alleen nog niet op het punt dat mijn grenzen zijn bereikt. Ik wil vechten voor mijn relatie, omdat ik een heleboel goeds in deze man zie.
Misschien zou het voor veel vrouwen allang klaar zijn geweest, maar voor mij wegen de fijne momenten samen ook heel zwaar. Als ik zie hoe vol liefde hij naar ons kindje kijkt, hoe lief hij ervoor is, als hij weer eens lekker heeft gekookt als ik thuis kom, me in de watten legt als ik me niet lekker voel etc etc.
Wel merk ik, zoals ik in mijn openingspost ook schrijf, dat ik meer moeite krijg om er overheen te stappen als er weer zoiets is gebeurd. En dat het me erger kwetst. De reden daarvan is vooral dat ik al zolang probeer om discussies constructiever te laten verlopen en al mijn pogingen stranden.
Ik ben het met jullie eens dat ik het niet in mijn eentje kan oplossen. Als hij alle verantwoordelijkheid bij mij blijft leggen en niet naar zichzelf wil kijken, dan zal het stuklopen tussen ons.
Maar ik blijf denken, er moet toch een manier zijn om samen constructiever met problemen om te gaan? Om hem te laten inzien dat hij zelf een groot aandeel heeft in alle ruzies?
Hij moet toch kunnen leren kleine irritaties uit te spreken voordat ze levensgroot zijn geworden?
Wat ik lastig vind is dat de meeste reacties een boodschap bevatten waarin mij wordt geadviseerd weg te gaan.
Geloof me, als mijn grens is bereikt, dan ga ik. Ik weet wat voor ellende er op me afkomt, maar ik heb meer zelfvertrouwen dan de meeste mensen van mij verwachten. Ik ben niet bang voor een leven alleen, niet voor alleenstaand ouder zijn, niet voor inleveren op financieel gebied, zelfs niet voor de ellende van een echtscheiding.
Ik ben alleen nog niet op het punt dat mijn grenzen zijn bereikt. Ik wil vechten voor mijn relatie, omdat ik een heleboel goeds in deze man zie.
Misschien zou het voor veel vrouwen allang klaar zijn geweest, maar voor mij wegen de fijne momenten samen ook heel zwaar. Als ik zie hoe vol liefde hij naar ons kindje kijkt, hoe lief hij ervoor is, als hij weer eens lekker heeft gekookt als ik thuis kom, me in de watten legt als ik me niet lekker voel etc etc.
Wel merk ik, zoals ik in mijn openingspost ook schrijf, dat ik meer moeite krijg om er overheen te stappen als er weer zoiets is gebeurd. En dat het me erger kwetst. De reden daarvan is vooral dat ik al zolang probeer om discussies constructiever te laten verlopen en al mijn pogingen stranden.
Ik ben het met jullie eens dat ik het niet in mijn eentje kan oplossen. Als hij alle verantwoordelijkheid bij mij blijft leggen en niet naar zichzelf wil kijken, dan zal het stuklopen tussen ons.
Maar ik blijf denken, er moet toch een manier zijn om samen constructiever met problemen om te gaan? Om hem te laten inzien dat hij zelf een groot aandeel heeft in alle ruzies?
Hij moet toch kunnen leren kleine irritaties uit te spreken voordat ze levensgroot zijn geworden?
zaterdag 5 januari 2008 om 14:07
Hai Cappuccino
Kun je zeggen wanneer de grens voor jou wel bereikt is?
Je hebt inmiddels ervaring met het verleggen ervan. Neem ik aan.
Die goede momenten die je beschrijft, zou dan ook een echt gesprek mogelijk zijn met hem over dit probleem?
Eigenlijk ben ik van mening inmiddels dat wanneer op zo'n goed en fijn moment toch niet te bespreken valt wat jou op andere momenten heel verdrietig onzeker en eenzaam maakt in de relatie, die momenten toch niet zo goed zijn als ze lijken...
Zijn die goede momenten vooral praktische dingen die hij doet? Of gaat dat ook over emotionele zaken?
Hoe zou je jullie emotionele band en vriendschap beschrijven?
Kun je zeggen wanneer de grens voor jou wel bereikt is?
Je hebt inmiddels ervaring met het verleggen ervan. Neem ik aan.
Die goede momenten die je beschrijft, zou dan ook een echt gesprek mogelijk zijn met hem over dit probleem?
Eigenlijk ben ik van mening inmiddels dat wanneer op zo'n goed en fijn moment toch niet te bespreken valt wat jou op andere momenten heel verdrietig onzeker en eenzaam maakt in de relatie, die momenten toch niet zo goed zijn als ze lijken...
Zijn die goede momenten vooral praktische dingen die hij doet? Of gaat dat ook over emotionele zaken?
Hoe zou je jullie emotionele band en vriendschap beschrijven?
