Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 8 januari 2008 om 19:49
Eleonora, ik heb bewondering voor hoe je alles hebt verwoord voor Lilly... ik raak er erg emotioneel van.
Lilly, ik hoop dat je begrijpt dat niemand hier boos op je is, de woorden die hard overkomen worden geschreven om je te helpen en omdat we om je geven. Niet om je pijn te doen, maar juist om je pijn te besparen.
Ik denk dat we allemaal heel bezorgd zijn om jou, vanwege je omgang met M, maar ook vooral vanwege jouw 'oogkleppen', die toch nog zo duidelijk aanwezig zijn... ondanks alle redenen die je hebt ze af te doen. De dingen die M je heeft aangedaan... als dat geen mishandeling is, wat dan wel? We hebben het vaak over grenzen stellen hier, maar waar liggen jouw grenzen dan toch?
Lilly, ik hoop dat je begrijpt dat niemand hier boos op je is, de woorden die hard overkomen worden geschreven om je te helpen en omdat we om je geven. Niet om je pijn te doen, maar juist om je pijn te besparen.
Ik denk dat we allemaal heel bezorgd zijn om jou, vanwege je omgang met M, maar ook vooral vanwege jouw 'oogkleppen', die toch nog zo duidelijk aanwezig zijn... ondanks alle redenen die je hebt ze af te doen. De dingen die M je heeft aangedaan... als dat geen mishandeling is, wat dan wel? We hebben het vaak over grenzen stellen hier, maar waar liggen jouw grenzen dan toch?
dinsdag 8 januari 2008 om 20:53
En LillyRose, ik herinner je eraan dat je ooit schreef: hij gaat me echt nooit het ziekenhuis in slaan hoor, zoiets zou hij nóóit doen.
Wat denk je nu dat hij "nooit" zou doen? Je van de trap afgooien? Je invalide slaan? Je doodslaan? Nee, hij toch niet, toch niet M.?
Hoeveel vrouwen zoals Manu kunnen het niet navertellen? Hoeveel vrouwen kunnen het nog nét navertellen? Ze hebben allemaal hetzelfde gezegd als jij: hij zou zoiets nooit doen. Zo ver gaat hij niet. Echt niet. Dat weet ik zeker. Ik ken hem toch?
Je kent hem ook LillyRose. Nu moet je het nog durven zien.
dubio
PS Ik hoop dat je begrijpt dat je hier altijd terechtkunt en altijd op steun en begrip kan rekenen, zelfs al voel je je misschien erg onbegrepen. Juist dát gevoel begrijpen we ook erg goed. Alles wat hier geschreven wordt, is bedoeld om jou te helpen.
Wat denk je nu dat hij "nooit" zou doen? Je van de trap afgooien? Je invalide slaan? Je doodslaan? Nee, hij toch niet, toch niet M.?
Hoeveel vrouwen zoals Manu kunnen het niet navertellen? Hoeveel vrouwen kunnen het nog nét navertellen? Ze hebben allemaal hetzelfde gezegd als jij: hij zou zoiets nooit doen. Zo ver gaat hij niet. Echt niet. Dat weet ik zeker. Ik ken hem toch?
Je kent hem ook LillyRose. Nu moet je het nog durven zien.
dubio
PS Ik hoop dat je begrijpt dat je hier altijd terechtkunt en altijd op steun en begrip kan rekenen, zelfs al voel je je misschien erg onbegrepen. Juist dát gevoel begrijpen we ook erg goed. Alles wat hier geschreven wordt, is bedoeld om jou te helpen.
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 21:59
Lieve Lillyrose,
Ik lees hier altijd mee en reageer hier niet zoveel meer, omdat ik heel eerlijk niet meer zo durf. Schaam me een beetje voor mezelf.
Ik ben al 25 jaar met dezelfde man. Ik ben in 22 jaar regelmatig geslagen, gestompt, geduwd, afgebekt..en ook vreselijk veel geslagen op 27 december 1992, terwijl ik 5maanden zwanger was. Niet in mijn buik getrapt, maar veel en vaak in mijn gezicht geslagen, met zijn 2 handen om mijn nek een stukje van de grond gelicht, omdat meneer boos was omdat ik hem wakker had gemaakt omdat hij op de bank in slaap was gevallen. Het enige excuus dat hij daarvoor had in mijn ogen, (waardoor ik het goed praat voor mezelf) is dat hij zo dronken was als ooit tevoren. En ook ik ben nog bij hem, want nu gaat het zo goed....?pffff....Ik stop het ook weg, dat merk ik aan mezelf. Want hij heeft beloofd nu om het echt nooit meer te doen. Hij heeft het ook niet meer gedaan sinds juli 2006...en toch.....ben ik op mijn hoede, en de andere kant van mezelf prijst hem de hemel in.Want ik vertel aan mijn vriendinnen dat ik zo trots op hem ben, want hij doet echt zijn best nu. Verliest zijn geduld niet meer etc etc.....Maar je wilt niet voelen, je wilt geloven dat het echt voorbij is. Maar Lilly, probeer is heeeeel eerlijk naar jezelf te kijken? Hoever heb je het weggestopt? Als je het terughaalt wat er is gebeurd toen het niet gelijkwaardig was, wat voel je dan??? Haat? Liefde, spijt? Durf je voor jezelf te zeggen dat wat hij je aan heeft gedaan dat je dat NOOIT kan vergeten, dat het je altijd zal blijven achtervolgen, hoe goed het nu ook gaat? wat voel je als er toch even een woordenwisseling is? Bonkt je hart dan in je keel? denk je dan, O jee....als hij maar niet boos wordt? En dan is dat moment weer voorbij, en inderdaad, opluchting, want hij heeft goed gereageerd, hij is niet boos geworden....En dan denk je, ja hij is echt veranderd....Maar, ik denk zelf in mijn hart, als ik naar mijn situatie kijk, dat hij zich op dit moment aanpast omdat hij als de dood is dat als hij nog 1 keer zijn handen gebruikt, dat ik dan weg ben. Ik merk het soms aan kleine dingen, dingen die hij zegt. Dan weet ik dat hij handelt uit onzekerheid. Ik denk dat als ik weer verander in de persoon die meer en meer rekening met hem ga houden, dat hij langzaam zekerder wordt en langzaam weer verandert in de vorige man. Tuurlijk, ook lief, en veel voor me over etc etc. Ik heb ook geen slecht man, jij ook niet, maar we hebben wel een man die de macht willen houden over ons, misschien niet bewust..en wat doen wij???? Wij gaan steeds meer rekening met hem houden. Van de week vertelde hij nog door de telefoon aan me, dat hij nog steeds onzeker was over ons, en dat hij vond dat we ons wel meer aan elkaar aan moeten passen......En wat zeg ik dan??? ja inderdaad, maar ik probeer dat toch ook? Is weer de eerste stap terug. Ik had moeten zeggen, ja dag...ik heb me 20 jaar aangepast aan je, nu niet meer.
Lieve Lilly, mijn man is ook de eerste liefde, en ook ik ben nog steeds niet weg. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ik nog zal gaan, want als hij weer thuis is, dan strooi ik zelf zand in mijn ogen. Ik probeer zo veel mogelijk vrolijk te doen., terwijl ik het niet ben, ik spreek mijn twijfels niet meer uit en ik leef mijn leven maar niet zoals het zou moeten.Ik ben 43 nu, dus als ik een rotbui heb, gooi ik het op mijn hormonen, en weet je...hij doet het ook nu. Als ik niet zo vrolijk ben, zegt hij ook, o weer last van je hormonen? je moet zeker ongesteld worden. En ik verschuil me erachter. Zo spelen we een stom spel.... Ik kijk elke keer uit naar de weken dat hij weer weg moet voor zijn werk. Dan laad ik mezelf op en ga ik weer denken. Als hij thuis is, denk ik ook vaak, het is leuk, waar maak ik me druk om, waar pieker ik toch over? Ik neem mezelf in de maling. Dat doe ik ook volgende week weer. Ik stop alles weg en denk mezelf gelukkig. Maar ik weet diep in mijn hart dat deze man mij goed beschadigt heeft en dat ik eigenlijk de stap zou moeten nemen om mezelf echt geluk te gunnen.
Lieve Lilly, ...ik hoop echt voor je dat je de dingen achter je kunt laten, maar moeilijk is het wel, dat zal je regalmatig gaan merken...ik merk het ook weer. Mijn hoofd zat diep in het zand en mijn oogkleppen waren weer erg groot...maar het wordt weer kleiner, totdat ik weer te veel ga voelen en dan begint het hele wegstoppen weer van voor af aan.
liefs Elf
Ik lees hier altijd mee en reageer hier niet zoveel meer, omdat ik heel eerlijk niet meer zo durf. Schaam me een beetje voor mezelf.
Ik ben al 25 jaar met dezelfde man. Ik ben in 22 jaar regelmatig geslagen, gestompt, geduwd, afgebekt..en ook vreselijk veel geslagen op 27 december 1992, terwijl ik 5maanden zwanger was. Niet in mijn buik getrapt, maar veel en vaak in mijn gezicht geslagen, met zijn 2 handen om mijn nek een stukje van de grond gelicht, omdat meneer boos was omdat ik hem wakker had gemaakt omdat hij op de bank in slaap was gevallen. Het enige excuus dat hij daarvoor had in mijn ogen, (waardoor ik het goed praat voor mezelf) is dat hij zo dronken was als ooit tevoren. En ook ik ben nog bij hem, want nu gaat het zo goed....?pffff....Ik stop het ook weg, dat merk ik aan mezelf. Want hij heeft beloofd nu om het echt nooit meer te doen. Hij heeft het ook niet meer gedaan sinds juli 2006...en toch.....ben ik op mijn hoede, en de andere kant van mezelf prijst hem de hemel in.Want ik vertel aan mijn vriendinnen dat ik zo trots op hem ben, want hij doet echt zijn best nu. Verliest zijn geduld niet meer etc etc.....Maar je wilt niet voelen, je wilt geloven dat het echt voorbij is. Maar Lilly, probeer is heeeeel eerlijk naar jezelf te kijken? Hoever heb je het weggestopt? Als je het terughaalt wat er is gebeurd toen het niet gelijkwaardig was, wat voel je dan??? Haat? Liefde, spijt? Durf je voor jezelf te zeggen dat wat hij je aan heeft gedaan dat je dat NOOIT kan vergeten, dat het je altijd zal blijven achtervolgen, hoe goed het nu ook gaat? wat voel je als er toch even een woordenwisseling is? Bonkt je hart dan in je keel? denk je dan, O jee....als hij maar niet boos wordt? En dan is dat moment weer voorbij, en inderdaad, opluchting, want hij heeft goed gereageerd, hij is niet boos geworden....En dan denk je, ja hij is echt veranderd....Maar, ik denk zelf in mijn hart, als ik naar mijn situatie kijk, dat hij zich op dit moment aanpast omdat hij als de dood is dat als hij nog 1 keer zijn handen gebruikt, dat ik dan weg ben. Ik merk het soms aan kleine dingen, dingen die hij zegt. Dan weet ik dat hij handelt uit onzekerheid. Ik denk dat als ik weer verander in de persoon die meer en meer rekening met hem ga houden, dat hij langzaam zekerder wordt en langzaam weer verandert in de vorige man. Tuurlijk, ook lief, en veel voor me over etc etc. Ik heb ook geen slecht man, jij ook niet, maar we hebben wel een man die de macht willen houden over ons, misschien niet bewust..en wat doen wij???? Wij gaan steeds meer rekening met hem houden. Van de week vertelde hij nog door de telefoon aan me, dat hij nog steeds onzeker was over ons, en dat hij vond dat we ons wel meer aan elkaar aan moeten passen......En wat zeg ik dan??? ja inderdaad, maar ik probeer dat toch ook? Is weer de eerste stap terug. Ik had moeten zeggen, ja dag...ik heb me 20 jaar aangepast aan je, nu niet meer.
Lieve Lilly, mijn man is ook de eerste liefde, en ook ik ben nog steeds niet weg. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ik nog zal gaan, want als hij weer thuis is, dan strooi ik zelf zand in mijn ogen. Ik probeer zo veel mogelijk vrolijk te doen., terwijl ik het niet ben, ik spreek mijn twijfels niet meer uit en ik leef mijn leven maar niet zoals het zou moeten.Ik ben 43 nu, dus als ik een rotbui heb, gooi ik het op mijn hormonen, en weet je...hij doet het ook nu. Als ik niet zo vrolijk ben, zegt hij ook, o weer last van je hormonen? je moet zeker ongesteld worden. En ik verschuil me erachter. Zo spelen we een stom spel.... Ik kijk elke keer uit naar de weken dat hij weer weg moet voor zijn werk. Dan laad ik mezelf op en ga ik weer denken. Als hij thuis is, denk ik ook vaak, het is leuk, waar maak ik me druk om, waar pieker ik toch over? Ik neem mezelf in de maling. Dat doe ik ook volgende week weer. Ik stop alles weg en denk mezelf gelukkig. Maar ik weet diep in mijn hart dat deze man mij goed beschadigt heeft en dat ik eigenlijk de stap zou moeten nemen om mezelf echt geluk te gunnen.
Lieve Lilly, ...ik hoop echt voor je dat je de dingen achter je kunt laten, maar moeilijk is het wel, dat zal je regalmatig gaan merken...ik merk het ook weer. Mijn hoofd zat diep in het zand en mijn oogkleppen waren weer erg groot...maar het wordt weer kleiner, totdat ik weer te veel ga voelen en dan begint het hele wegstoppen weer van voor af aan.
liefs Elf
dinsdag 8 januari 2008 om 22:00
Hallo, wat is hier een boel geschreven! Ook ik heb het relaas tussen Iseo en LilyRose gelezen, en kan het alleen maar met de reacties eens zijn: ik gun jou LilyRose het geluk, maar ook ik maak me zorgen (uiteraard ook weer uit eigen ervaring!).
Ja, het is een verslaving, een afhankelijkheid van iemand. En nee, wij kunnen je de ogen niet openen, dat zal uit jezelf moeten komen. Misschien moet het nog wel vaker misgaan, eer je het in kan zien. Tenzij hij ook heel hard aan zichzelf wil en gaat werken, dan is er misschien een kans voor jullie. Zolang hij niet bereid is, denk ik dat het afwachten is tot het weer misgaat...
Groetjes,
Nicole
Ja, het is een verslaving, een afhankelijkheid van iemand. En nee, wij kunnen je de ogen niet openen, dat zal uit jezelf moeten komen. Misschien moet het nog wel vaker misgaan, eer je het in kan zien. Tenzij hij ook heel hard aan zichzelf wil en gaat werken, dan is er misschien een kans voor jullie. Zolang hij niet bereid is, denk ik dat het afwachten is tot het weer misgaat...
Groetjes,
Nicole
dinsdag 8 januari 2008 om 22:27
hoi,
Ben ik weer...Nu meer aan mezelf tiepen als aan Lilly...sorry.
De gedachten vallen over elkaar heen. Ik heb nu de schroom even van me afgezet. Ben nu eerlijk...naar jullie toe, naar mezelf? Doet er niet toe denk ik.
Lilly, jij houdt nog van je vriend...ik heb een hele tijd gedacht dat ik van hem hield...nee, fout wat ik zeg...ik dacht nooit, ik nam alles aan zoals het was. Het kwam op me af. Toen ik na ging denken, kwamen ook de twijfels.Ik WEET dat ik niet meer van hem hou....Maar toch blijf ik bij hem? Zou ik Masochistisch zijn? Hou ik van zelfkastijding? Ik ben geloof ik niet goed bij mijn hoofd dat ik gewoon hier ben, lach, zing, werk, vrij, woon, leef....Nogmaals, nu ben ik eerlijk. Volgende week ontken ik waarschijnlijk alles hier en vind ik dat ik deze woorden overdreven heb.
Ik heb me nu de laatste dag steeds weer aan mezelf waarom ik niet durf te zeggen dat ik eigenlijk niet meer met hem verder wil.......Ook in 'normale'relaties kan het gebeuren dat gevoelens voor de ander overgaan, dan blijf je toch ook niet? Ik heb zelfs van de week gezegd toen hij zei dat hij van me hield dat ik ook van hem hou...dus , dan kan imk nu toch onmogelijk zeggen...oke, schat. sorry maar ik wil niet meer....Durf ik niet!!!! En dat is het denk ik, gewoon niet durven. Want ook al zal hij misschien in het begin begripvol zijn, eens zal hij flippen...En dus bedenk ik mezelf maar weer, dat ik het niet zo slecht heb, dat het gezellig is, dat ik nu alweer 43 ben..en om dan opnieuw te beginnen? allemaal excuses...en dan bedenk ik me weer, oke..ik hou het nog vol totdat de kinderen de deur uit zijn,dat is nog maar 8 jaar, denk ik dan.........en ga zo maar door...ik stop nu, want dochter komt thuis
Ben ik weer...Nu meer aan mezelf tiepen als aan Lilly...sorry.
De gedachten vallen over elkaar heen. Ik heb nu de schroom even van me afgezet. Ben nu eerlijk...naar jullie toe, naar mezelf? Doet er niet toe denk ik.
Lilly, jij houdt nog van je vriend...ik heb een hele tijd gedacht dat ik van hem hield...nee, fout wat ik zeg...ik dacht nooit, ik nam alles aan zoals het was. Het kwam op me af. Toen ik na ging denken, kwamen ook de twijfels.Ik WEET dat ik niet meer van hem hou....Maar toch blijf ik bij hem? Zou ik Masochistisch zijn? Hou ik van zelfkastijding? Ik ben geloof ik niet goed bij mijn hoofd dat ik gewoon hier ben, lach, zing, werk, vrij, woon, leef....Nogmaals, nu ben ik eerlijk. Volgende week ontken ik waarschijnlijk alles hier en vind ik dat ik deze woorden overdreven heb.
Ik heb me nu de laatste dag steeds weer aan mezelf waarom ik niet durf te zeggen dat ik eigenlijk niet meer met hem verder wil.......Ook in 'normale'relaties kan het gebeuren dat gevoelens voor de ander overgaan, dan blijf je toch ook niet? Ik heb zelfs van de week gezegd toen hij zei dat hij van me hield dat ik ook van hem hou...dus , dan kan imk nu toch onmogelijk zeggen...oke, schat. sorry maar ik wil niet meer....Durf ik niet!!!! En dat is het denk ik, gewoon niet durven. Want ook al zal hij misschien in het begin begripvol zijn, eens zal hij flippen...En dus bedenk ik mezelf maar weer, dat ik het niet zo slecht heb, dat het gezellig is, dat ik nu alweer 43 ben..en om dan opnieuw te beginnen? allemaal excuses...en dan bedenk ik me weer, oke..ik hou het nog vol totdat de kinderen de deur uit zijn,dat is nog maar 8 jaar, denk ik dan.........en ga zo maar door...ik stop nu, want dochter komt thuis
dinsdag 8 januari 2008 om 22:34
dinsdag 8 januari 2008 om 22:36
Lily, ik heb gelat, een jaar lang, aan de ene kant zat ik vrij als een vogel in een opvanghuis, tussen meiden zoals wij, aan de andere kant ging ik ieder weekend naar mijn ex, zodat de kinderen hun vader konden zien. Het leek alsof latten mogelijk was. Mijn ex is een heel innemend, rustig persoon op het eerste gezicht.
En toen, een paar maanden nadat ik wegging, ging het weer Goed Fout. Niet eens geweld, alleen maar zijn woede. Ik wou opgeven maar was inmiddels zwanger en kwam daar een week of zo later achter.
Een paar weken -maanden?- boos weggebleven en daarna weer op weekend gegaan, voor de kinderen. Sex hadden we niet al probeerde hij dit wel af en toe. Hij hield zich netjes.
Na de bevalling, een maand of wat later, kwam hij weer terug bij mij wonen. Tijdelijk, hij zou weer weggaan als ik dat zou willen. Ik geloofde weer in hem, we waren toch samen ouders geworden, het zou toch nooit meer zo uit de hand lopen?
Het heeft minder dan een maand geduurd voordat hij weer zijn vertrouwde zelf was. En geen seconde in de vier jaar die daarop volgden is hij anders geweest dan zichzelf.
Meid, je leest wel -anders kom je niet wanneer je geroepen wordt- maar je schrijft niet. Te confronterend?
Wat zou ik je toewensen dat je je heel in jezelf voelt, dat je hem niet meer nodig hebt om je goed te voelen. Dat komt nog wel, ooit. Maar hoeveel pijn zal je nog moeten meemaken, hoe murw zal je nog moeten worden, voordat je beslist dat weg van hem beter is dan blijven?
En toen, een paar maanden nadat ik wegging, ging het weer Goed Fout. Niet eens geweld, alleen maar zijn woede. Ik wou opgeven maar was inmiddels zwanger en kwam daar een week of zo later achter.
Een paar weken -maanden?- boos weggebleven en daarna weer op weekend gegaan, voor de kinderen. Sex hadden we niet al probeerde hij dit wel af en toe. Hij hield zich netjes.
Na de bevalling, een maand of wat later, kwam hij weer terug bij mij wonen. Tijdelijk, hij zou weer weggaan als ik dat zou willen. Ik geloofde weer in hem, we waren toch samen ouders geworden, het zou toch nooit meer zo uit de hand lopen?
Het heeft minder dan een maand geduurd voordat hij weer zijn vertrouwde zelf was. En geen seconde in de vier jaar die daarop volgden is hij anders geweest dan zichzelf.
Meid, je leest wel -anders kom je niet wanneer je geroepen wordt- maar je schrijft niet. Te confronterend?
Wat zou ik je toewensen dat je je heel in jezelf voelt, dat je hem niet meer nodig hebt om je goed te voelen. Dat komt nog wel, ooit. Maar hoeveel pijn zal je nog moeten meemaken, hoe murw zal je nog moeten worden, voordat je beslist dat weg van hem beter is dan blijven?
dinsdag 8 januari 2008 om 22:44
Je zit 'veilig' he, Elfje, je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.
Ik ben ook 42 en heel alleen en de kans dat ik nog een liefde van mijn leven ontmoet is niet heel groot.
Grouchy, grumpy, als er iets mis is in mijn leven ligt het totaal en alleen aan mij. Kan niemand meer de schuld geven.
Maar wel heel stabiel. Ik ben niet meer afhankelijk van wie dan ook om me te voelen. Mijn gevoel komt en gaat niet meer met iemand anders' aanwezigheid.
Ja, je kunt altijd tegen hem zeggen, ik hou van jou, maar niet genoeg.
Ik vraag me ook af wat je kinderen meekrijgen van alles wat er in huis gebeurde, en misschien onderhuids nog steeds gaande is. Kinderen hebben recht op een huis van waarheid. Een huis waarin alles wat gezegd, gevoeld, geleefd, wordt, waarin dat alles echt is. Jullie beiden houden je in, verbergen een deel van jezelf. Is dat goed voor kinderen?
Ik ben ook 42 en heel alleen en de kans dat ik nog een liefde van mijn leven ontmoet is niet heel groot.
Grouchy, grumpy, als er iets mis is in mijn leven ligt het totaal en alleen aan mij. Kan niemand meer de schuld geven.
Maar wel heel stabiel. Ik ben niet meer afhankelijk van wie dan ook om me te voelen. Mijn gevoel komt en gaat niet meer met iemand anders' aanwezigheid.
Ja, je kunt altijd tegen hem zeggen, ik hou van jou, maar niet genoeg.
Ik vraag me ook af wat je kinderen meekrijgen van alles wat er in huis gebeurde, en misschien onderhuids nog steeds gaande is. Kinderen hebben recht op een huis van waarheid. Een huis waarin alles wat gezegd, gevoeld, geleefd, wordt, waarin dat alles echt is. Jullie beiden houden je in, verbergen een deel van jezelf. Is dat goed voor kinderen?
dinsdag 8 januari 2008 om 23:10
Ach lieve Elfje... ik heb net een stukje op twee liefdes geschreven dat zo op jou zou kunnen slaan. Wat bedoel je met "ik ben al 43", dat je al bijna doodgaat? Dat kan zijn, maar het is toch niet erg waarschijnlijk. Waarschijnlijker is dat je nog aardig wat jaren te gaan hebt. Jaren die bestaan uit maanden, weken, dagen, uren, minuten. Jij kan zelf besluiten wat wilt doen met de tijd die je is gegeven. Is dit het Elfje? Is dit nu je leven? Wil je pappen en nathouden, de dagen zo goed en kwaad als het gaat doorkomen, jezelf zo vaak vertellen dat het allemaal best leuk en gezellig is tot je het zelf gelooft? Is dat echt? Is dat een leven?
Vind jij dat jij een echt leven verdient, een vol, goed en gelukkig leven? Of is dat voor anderen weggelegd, mensen die sterker zijn dan jij? Moet je iets presteren om zo'n leven te verdienen?
Over 7 jaar ben je 50. Denk je dat je dan wel in staat bent de stap te nemen? Het wordt niet makkelijker, alleen maar moeilijker. Je voelt je nu verplicht bij hem te blijven omdat je pas tegen hem gelogen hebt dat je van hem houdt? Hoelang geldt dat? Twee weken, twee jaar? Heb je niet het recht die woorden te herroepen? Ja, dat recht heb je. Jij hebt het recht om zelf keuzes te maken, je hebt het recht om op te stappen. Misschien heb je zelfs wel die plicht tegenover jezelf. En de kinderen? Hoe zijn zij hieronder? Wat voor beeld krijgen zij van een relatie tussen twee mensen? Jullie relatie gaat als blauwdruk dienen voor de hunne, vergeet dat niet. Wens je je kinderen zo'n relatie toe?
lieve Elfje, je komt hier niet voor niets weer schrijven. Wat heb je nodig om een eerste stap te nemen? Wat houdt je tegen om weg te gaan? Angst voor financiële problemen, eenzaamheid, een langdurig conflict, de woede van je man, bezorgdheid om de kinderen? Benoem het en je kan beginnen er iets aan te doen.
liefs,
dubio
Vind jij dat jij een echt leven verdient, een vol, goed en gelukkig leven? Of is dat voor anderen weggelegd, mensen die sterker zijn dan jij? Moet je iets presteren om zo'n leven te verdienen?
Over 7 jaar ben je 50. Denk je dat je dan wel in staat bent de stap te nemen? Het wordt niet makkelijker, alleen maar moeilijker. Je voelt je nu verplicht bij hem te blijven omdat je pas tegen hem gelogen hebt dat je van hem houdt? Hoelang geldt dat? Twee weken, twee jaar? Heb je niet het recht die woorden te herroepen? Ja, dat recht heb je. Jij hebt het recht om zelf keuzes te maken, je hebt het recht om op te stappen. Misschien heb je zelfs wel die plicht tegenover jezelf. En de kinderen? Hoe zijn zij hieronder? Wat voor beeld krijgen zij van een relatie tussen twee mensen? Jullie relatie gaat als blauwdruk dienen voor de hunne, vergeet dat niet. Wens je je kinderen zo'n relatie toe?
lieve Elfje, je komt hier niet voor niets weer schrijven. Wat heb je nodig om een eerste stap te nemen? Wat houdt je tegen om weg te gaan? Angst voor financiële problemen, eenzaamheid, een langdurig conflict, de woede van je man, bezorgdheid om de kinderen? Benoem het en je kan beginnen er iets aan te doen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 23:13
Elfje
het is nooit te laat om opnieuw te beginnen
Weggaan pas als de kinderen groot zijn herken ik erg goed, ik kon het niet zolang volhouden. Eenmaal eruit besef ik pas dat ik veel eerder had moeten gaan. Juist voor diezelfde kinderen.
Treffend dat je nog data precies weet, dat je het verschil herkent tussen dat hij er wel en niet is. Dat je je weer aan het aanpassen bent. Ik gun je de vrijheid alleen ben jij zelf degene die de vrijheid kan pakken. Voor alle praktische problemen is een oplossing, maar ik kan me voorstellen dat je het ziet als een onoverkomelijke berg. Dat is het echter niet.
Tuurlijk, het is niet altijd even makkelijk, maar echt, terug naar die tijd, nooit weer. Draai het eens om, juist nu, met jouw leeftijd heb je nog zoveel jaren voor je. Stel dat je pas over 10 jaar gaat, ben je weer 10 jaar kwijt! Die veiligheid die ju nu voelt is een schijnveiligheid.
Jij hebt alle recht om te zeggen dat je niet meer kunt en niet meer van hem houd. Hij heeft jouw vertrouwen in hem beschaamd. Ik zie nog steeds angst omdat je bang bent dat hij boos gaat reageren als jij toch weg wil. Lieverd, dat recht heb jij! Tuurlijk zal hij dat niet leuk vinden want hij doet NU toch zijn best, maar het verleden is niet uit te wissen. In het verleden is de basis gelegd waarom het steeds moeilijk blijft en daar heeft hij toch echt zelf een groot aandeel in. Hij voelt nog steeds die angst in jou en manipuleert je daarmee.
het is nooit te laat om opnieuw te beginnen
Weggaan pas als de kinderen groot zijn herken ik erg goed, ik kon het niet zolang volhouden. Eenmaal eruit besef ik pas dat ik veel eerder had moeten gaan. Juist voor diezelfde kinderen.
Treffend dat je nog data precies weet, dat je het verschil herkent tussen dat hij er wel en niet is. Dat je je weer aan het aanpassen bent. Ik gun je de vrijheid alleen ben jij zelf degene die de vrijheid kan pakken. Voor alle praktische problemen is een oplossing, maar ik kan me voorstellen dat je het ziet als een onoverkomelijke berg. Dat is het echter niet.
Tuurlijk, het is niet altijd even makkelijk, maar echt, terug naar die tijd, nooit weer. Draai het eens om, juist nu, met jouw leeftijd heb je nog zoveel jaren voor je. Stel dat je pas over 10 jaar gaat, ben je weer 10 jaar kwijt! Die veiligheid die ju nu voelt is een schijnveiligheid.
Jij hebt alle recht om te zeggen dat je niet meer kunt en niet meer van hem houd. Hij heeft jouw vertrouwen in hem beschaamd. Ik zie nog steeds angst omdat je bang bent dat hij boos gaat reageren als jij toch weg wil. Lieverd, dat recht heb jij! Tuurlijk zal hij dat niet leuk vinden want hij doet NU toch zijn best, maar het verleden is niet uit te wissen. In het verleden is de basis gelegd waarom het steeds moeilijk blijft en daar heeft hij toch echt zelf een groot aandeel in. Hij voelt nog steeds die angst in jou en manipuleert je daarmee.
woensdag 9 januari 2008 om 01:15
Ik wil wel reageren.. Maar wat? Hoe?
Ik wil helemaal niets meer lezen van wat jullie schrijven heel eerlijk. Sorry.. maar ik heb het gevoel dat ik word afgerekend, jullie zien en schrijven het als waarschuwingen maar zo voelt het niet voor mij.
Ik ben gelukkig nu en wil dat graag blijven en hoe erg jullie me ook smeken of vragen terug te kijken ik wil dat niet. Ik wil niet dezelfde pijn voelen als toen. Dezelfde angst. Ik weet hoe het voelt terug te kijken. Ik heb het wel eens gedaan, toen ik net weg was. Maar ik wil dat niet meer. Ik wil me zo graag goed voelen, en dat is hoe ik em nu voel. Ik heb weer zin in dingen. In school, sporten, eten, dansen, uitgaan. Omdat ik weet dat ik hem an mijn zijde hem en ik niets liever wil. Ik wil wegkruipen in zijn armen en me geliefd voelen. Wetend dat er iemand van me houd, om me geeft.
Hij heeft me nooit het ziekenhuis in willen slaan, dat was nooit zijn bedoeling. Ik wil ook liever niet meer aan denken aan de keren dat het totaal mis ging. Ik wil denken aan de mooie tijden die we hadden en nu hebben. Aan de tijd die nu nog voor ons hebben wat we tegemoet gaan..
Ik wil hem niet zien als een huiselijk geweldpleger een mishandelaar een slecht persoon.. Dat is hij niet. Ja hij heeft zij mindere kanten en momenten gehad, maar een mishandelaar of wat dan ook.. nee dat niet. Dat vind ik gewoon niet.
Ik weet niet wat ik nog wil zeggen.. jullie berichtjes lezen doen me zeer.. Laat me denken terwijl ik niet wil denken.. Maar dat is iets wat ik zelf kan beslissen.. Ik lees.. maar ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Het doet me heel veel..
Liefs..
Ik wil helemaal niets meer lezen van wat jullie schrijven heel eerlijk. Sorry.. maar ik heb het gevoel dat ik word afgerekend, jullie zien en schrijven het als waarschuwingen maar zo voelt het niet voor mij.
Ik ben gelukkig nu en wil dat graag blijven en hoe erg jullie me ook smeken of vragen terug te kijken ik wil dat niet. Ik wil niet dezelfde pijn voelen als toen. Dezelfde angst. Ik weet hoe het voelt terug te kijken. Ik heb het wel eens gedaan, toen ik net weg was. Maar ik wil dat niet meer. Ik wil me zo graag goed voelen, en dat is hoe ik em nu voel. Ik heb weer zin in dingen. In school, sporten, eten, dansen, uitgaan. Omdat ik weet dat ik hem an mijn zijde hem en ik niets liever wil. Ik wil wegkruipen in zijn armen en me geliefd voelen. Wetend dat er iemand van me houd, om me geeft.
Hij heeft me nooit het ziekenhuis in willen slaan, dat was nooit zijn bedoeling. Ik wil ook liever niet meer aan denken aan de keren dat het totaal mis ging. Ik wil denken aan de mooie tijden die we hadden en nu hebben. Aan de tijd die nu nog voor ons hebben wat we tegemoet gaan..
Ik wil hem niet zien als een huiselijk geweldpleger een mishandelaar een slecht persoon.. Dat is hij niet. Ja hij heeft zij mindere kanten en momenten gehad, maar een mishandelaar of wat dan ook.. nee dat niet. Dat vind ik gewoon niet.
Ik weet niet wat ik nog wil zeggen.. jullie berichtjes lezen doen me zeer.. Laat me denken terwijl ik niet wil denken.. Maar dat is iets wat ik zelf kan beslissen.. Ik lees.. maar ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Het doet me heel veel..
Liefs..
woensdag 9 januari 2008 om 08:26
Lieve Lilly,
Tuurlijk doet het zeer om de reacties te lezen. Tuurlijk wil je nu alleen het geluk voelen, lachen, dansen, het leuk hebben met je vriend. Tuurlijk wil je alleen de goede kanten nu van je vriend zien. Is allemaal logisch Lilly...Dat is precies wat ik ook jaren heb gedaan en elke keer weer wil doen, want het voelt zo veilig. Als je je gelukkig voelt bij je vriend en je denkt dat het niet meer gebeurt zal niemand jou dat geluk willen ontnemen. Maar wat ik dan tegen je wil zeggen is, geniet van het nu! .........
Maar jij wil nu niet meer voelen, want het is toch perfect nu? Hij heeft het toch moeilijk gehad, dus tja, dan moet hij het toch op iemand af reageren? En toevallig was jij in de buurt, toch? En jij bent toch soms ook een bitch? Jij bent toch degene die het ook wel is uitlokt? Jij bent toch ook degene die wat meer rekening met hem kan houden? Zo denk ik ook Lilly, en heel af en toe werkt dat inderdaad, je kop in het zand zetten en gelukkig proberen te zijn, want dat is veel makkelijker als nadenken wat het eigenlijk met je heeft gedaan. Maar je leest hier wel, je reageert hier wel, net als ik!! En daarmee denk ik toch, dat je in je achterhoofd weet of dat je bang bent dat er toch weer een keer een moment komt dat hij zich niet meer kan beheersen.
Ik veroordeel jou niet, Lilly....want ik doe precies hetzelfde als jij! Ik verdedig hem ook. Ik zeg tegen mijn vriendinnen dat hij zo zijn best doet, hoe lief hij is. Ik zeg zelfs tegen mijn kinderen dat hij zijn best doet. En dat ik me zo goed voel. Ik vertel mijn broer dat ik nu zo goed in mijn vel zit sinds tijden. En terwijl ik die dingen hardop zeg, voel ik in mijn binnenste verbazing groeien.
Lilly, ik zou hele andere dingen tgen je willen zeggen, want ik weet hoe pijnlijk dit forum kan zijn. Ik heb net ook zitten huilen toen ik de reakties heb gelezen van Mamzelle, Dubio en zonlicht. Want het doet verdomde pijn om de waarheid te lezen.
Maar als je zeker zou weten dat wat je nu voelt jouw echte waarheid is, dan zou je volgens mij ook geen behoefte meer hebben aan dit forum ,maar het feit dat je hier leest en de behoefte voelt om te reageren is voor mij een teken dat je onbewust weet, dat hoe leuk het nu allemaal is, er op een dag het keerpunt zal komen dat het weer escaleert. Sterkte Lilly! Knuf van mij.
Mamzelle, ik kom terug op jouw vraag wat mijn kinderen betreft, maar ik vind het heel moeilijk om daar iets over neer te zetten, want het is een zeer kwetsbaar stukje van me.
liefs Elf
Tuurlijk doet het zeer om de reacties te lezen. Tuurlijk wil je nu alleen het geluk voelen, lachen, dansen, het leuk hebben met je vriend. Tuurlijk wil je alleen de goede kanten nu van je vriend zien. Is allemaal logisch Lilly...Dat is precies wat ik ook jaren heb gedaan en elke keer weer wil doen, want het voelt zo veilig. Als je je gelukkig voelt bij je vriend en je denkt dat het niet meer gebeurt zal niemand jou dat geluk willen ontnemen. Maar wat ik dan tegen je wil zeggen is, geniet van het nu! .........
Maar jij wil nu niet meer voelen, want het is toch perfect nu? Hij heeft het toch moeilijk gehad, dus tja, dan moet hij het toch op iemand af reageren? En toevallig was jij in de buurt, toch? En jij bent toch soms ook een bitch? Jij bent toch degene die het ook wel is uitlokt? Jij bent toch ook degene die wat meer rekening met hem kan houden? Zo denk ik ook Lilly, en heel af en toe werkt dat inderdaad, je kop in het zand zetten en gelukkig proberen te zijn, want dat is veel makkelijker als nadenken wat het eigenlijk met je heeft gedaan. Maar je leest hier wel, je reageert hier wel, net als ik!! En daarmee denk ik toch, dat je in je achterhoofd weet of dat je bang bent dat er toch weer een keer een moment komt dat hij zich niet meer kan beheersen.
Ik veroordeel jou niet, Lilly....want ik doe precies hetzelfde als jij! Ik verdedig hem ook. Ik zeg tegen mijn vriendinnen dat hij zo zijn best doet, hoe lief hij is. Ik zeg zelfs tegen mijn kinderen dat hij zijn best doet. En dat ik me zo goed voel. Ik vertel mijn broer dat ik nu zo goed in mijn vel zit sinds tijden. En terwijl ik die dingen hardop zeg, voel ik in mijn binnenste verbazing groeien.
Lilly, ik zou hele andere dingen tgen je willen zeggen, want ik weet hoe pijnlijk dit forum kan zijn. Ik heb net ook zitten huilen toen ik de reakties heb gelezen van Mamzelle, Dubio en zonlicht. Want het doet verdomde pijn om de waarheid te lezen.
Maar als je zeker zou weten dat wat je nu voelt jouw echte waarheid is, dan zou je volgens mij ook geen behoefte meer hebben aan dit forum ,maar het feit dat je hier leest en de behoefte voelt om te reageren is voor mij een teken dat je onbewust weet, dat hoe leuk het nu allemaal is, er op een dag het keerpunt zal komen dat het weer escaleert. Sterkte Lilly! Knuf van mij.
Mamzelle, ik kom terug op jouw vraag wat mijn kinderen betreft, maar ik vind het heel moeilijk om daar iets over neer te zetten, want het is een zeer kwetsbaar stukje van me.
liefs Elf
woensdag 9 januari 2008 om 08:27
Lieve Lily
ik ben blij dat je toch reageert, blijf je dat doen?
dit heb ik even geplakt uit je eigen berichtje:
Ik weet niet wat ik nog wil zeggen.. jullie berichtjes lezen doen me zeer.. Laat me denken terwijl ik niet wil denken.. Maar dat is iets wat ik zelf kan beslissen.. Ik lees.. maar ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Het doet me heel veel..
Dit is de kern he.
Jij wilt ervoor wegvluchten en wij houden je bij de realiteit zoals die is. Dit zijn dus die beruchte Oogkleppen. Je kan inderdaad zelf beslissen, dat kunnen wij niet voor jou. Maar vluchten is geen beslissen, dat is kiezen voor de weg van de minste weerstand.
Je schreef ook ergens dat je bijna geen kontakt hebt met je ouders, wil je daar wat meer over kwijt?
Ik vind het moeilijk om te lezen wat er gebeurt. Ik heb prive ook met iemand te maken die hetzelfde doet en het is machteloos om toe te kijken hoe je iemand niet kunt helpen, hoe iemand "vlucht" en daarmee zichzelf veel te kort doet. En er komt een dag dat die pijn toch geleden word, en dan misschien nog wel heviger. Het maakt ook vertrouwen stuk, vertrouwen in mensen. En niet alleen bij degene die het gedrag vertoont. Wij hier beseffen allemaal dat het heel moeilijk is om weg te gaan. Ben je op zoek naar erkenning dat je mag bestaan en geeft hij je dat? Lieverd, die erkenning moet je uit jezelf halen.
Ga met jezelf aan de slag, dat is belangrijk, of je nu bij hem blijft of niet. Geniet nu dan even van je roze wolk en ga morgen weer in de realiteit staan.
ik ben blij dat je toch reageert, blijf je dat doen?
dit heb ik even geplakt uit je eigen berichtje:
Ik weet niet wat ik nog wil zeggen.. jullie berichtjes lezen doen me zeer.. Laat me denken terwijl ik niet wil denken.. Maar dat is iets wat ik zelf kan beslissen.. Ik lees.. maar ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Het doet me heel veel..
Dit is de kern he.
Jij wilt ervoor wegvluchten en wij houden je bij de realiteit zoals die is. Dit zijn dus die beruchte Oogkleppen. Je kan inderdaad zelf beslissen, dat kunnen wij niet voor jou. Maar vluchten is geen beslissen, dat is kiezen voor de weg van de minste weerstand.
Je schreef ook ergens dat je bijna geen kontakt hebt met je ouders, wil je daar wat meer over kwijt?
Ik vind het moeilijk om te lezen wat er gebeurt. Ik heb prive ook met iemand te maken die hetzelfde doet en het is machteloos om toe te kijken hoe je iemand niet kunt helpen, hoe iemand "vlucht" en daarmee zichzelf veel te kort doet. En er komt een dag dat die pijn toch geleden word, en dan misschien nog wel heviger. Het maakt ook vertrouwen stuk, vertrouwen in mensen. En niet alleen bij degene die het gedrag vertoont. Wij hier beseffen allemaal dat het heel moeilijk is om weg te gaan. Ben je op zoek naar erkenning dat je mag bestaan en geeft hij je dat? Lieverd, die erkenning moet je uit jezelf halen.
Ga met jezelf aan de slag, dat is belangrijk, of je nu bij hem blijft of niet. Geniet nu dan even van je roze wolk en ga morgen weer in de realiteit staan.
woensdag 9 januari 2008 om 08:39
Lieve Lily,
Denk niet, voel niet, heb geen pijn, kijk niet terug....
Als dát is wat voor jou nu werkt, dan is dat zo. Onze woorden, onze zorg, het is nu niet jouw realiteit. Gelukkig zit je nu met M. op een wolk, op een hoogte. Ik weet dat dat is wat je graag wil, ik hoop oprecht dat je er van geniet.
We proberen je allemaal door ons beeldscherm heen aan te raken, je te laten merken dat we meeleven met jou, dat we betrokken zijn bij jou. Dat brengt met zich mee dat we dingen onthouden, teruglezen, dat we een mening hebben over wat er met je gebeurd is. Ik heb geen band met jouw vriend. Voor mij is hij een geweldadige stakker die een prachtig, gevoelig en warm mens als jij helemaal niet verdient. Ik zit hier niet voor hem, ik zit hier voor o.a. jou en mijn beeld van hem is niet positief, ook niet nu hij je vasthoudt, knuffelt en sms-t. Mij zegt dat niks. Jou zegt dat alles.
Als jij nu happy bent lieve Lily dan vind ik dat fijn voor je. Meejuichen en meezwijmelen met jou dat kan ik niet maar ik zal je niks meer door je strot douwen. Omdat jij aangeeft niet terug te willen kijken maar alleen vooruit.
'Voor je eigen bestwil' vond ik vroeger verschikkelijk om te horen. Dat iets 'voor je eigen bestwil' was. Dan gingen mijn haren rechtop staan want wat best was voor mij, bepaalde ik zelf wel vond ik. En jij bepaalt dat ook zelf.
Ik bepaal zelf wat ik daarvan vindt maar ik kan het ook voor me houden en dat zal ik doen, zolang jij gelukkig bent met je keuze.
Lily, ik ben er voor je. Werkelijk waar. Heb het leuk en geniet van je goede gevoel. Mocht het onverhoopt niet goed gaan dan zijn mijn virtuele armen zoals altijd geopend.
Liefs!
Leo
Denk niet, voel niet, heb geen pijn, kijk niet terug....
Als dát is wat voor jou nu werkt, dan is dat zo. Onze woorden, onze zorg, het is nu niet jouw realiteit. Gelukkig zit je nu met M. op een wolk, op een hoogte. Ik weet dat dat is wat je graag wil, ik hoop oprecht dat je er van geniet.
We proberen je allemaal door ons beeldscherm heen aan te raken, je te laten merken dat we meeleven met jou, dat we betrokken zijn bij jou. Dat brengt met zich mee dat we dingen onthouden, teruglezen, dat we een mening hebben over wat er met je gebeurd is. Ik heb geen band met jouw vriend. Voor mij is hij een geweldadige stakker die een prachtig, gevoelig en warm mens als jij helemaal niet verdient. Ik zit hier niet voor hem, ik zit hier voor o.a. jou en mijn beeld van hem is niet positief, ook niet nu hij je vasthoudt, knuffelt en sms-t. Mij zegt dat niks. Jou zegt dat alles.
Als jij nu happy bent lieve Lily dan vind ik dat fijn voor je. Meejuichen en meezwijmelen met jou dat kan ik niet maar ik zal je niks meer door je strot douwen. Omdat jij aangeeft niet terug te willen kijken maar alleen vooruit.
'Voor je eigen bestwil' vond ik vroeger verschikkelijk om te horen. Dat iets 'voor je eigen bestwil' was. Dan gingen mijn haren rechtop staan want wat best was voor mij, bepaalde ik zelf wel vond ik. En jij bepaalt dat ook zelf.
Ik bepaal zelf wat ik daarvan vindt maar ik kan het ook voor me houden en dat zal ik doen, zolang jij gelukkig bent met je keuze.
Lily, ik ben er voor je. Werkelijk waar. Heb het leuk en geniet van je goede gevoel. Mocht het onverhoopt niet goed gaan dan zijn mijn virtuele armen zoals altijd geopend.
Liefs!
Leo
woensdag 9 januari 2008 om 10:57
Je kunt niet, nooit vergeten hoe iets écht was, want dat blijft zich naar voren dringen. Ook al probeer je het op alle mogelijke manieren en met alle mogelijke afleiding weg te stoppen, dat lukt maar tijdelijk. 'Het was niet zo erg', daar kun je jezelf heel lang mee sussen, maar uiteindelijk niet meer.
.. wat roept dit alles veel op! ..
.. wat roept dit alles veel op! ..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 januari 2008 om 11:07
Lieve Lilly heel begrijpelijk dat je graag wilt doen alsof er nooit iets gebeurd is en dit (tijdelijke) geluksgevoel wilt vasthouden..
Iedereen hier begrijpt dat,maar iedereen weet óók dat dit niet blijvend is...
En nee het was vast niet zijn bedoeling om jou het ziekenhuis in te slaan maar hij deed het toch.!!!
Jou in je buik stompen/trappen toen je zwanger was was ook vast niet zijn bedoeling,maar hij deed het toch.!!!
De voorvallen die de anderen hier zijn overkomen waren ook vast niet de bedoeling maar zijn toch keer op keer gebeurd..
Ik heb zelf ook allemaal dingen toegelaten die niet de bedoeling waren en oow wat was ik goed in het verzinnen van excuses (vooral voor mezelf) om zijn gedrag te rechtvaardigen..
Maar wat ben ik godsblij dat ik van die man af ben..
Iedereen hier begrijpt dat,maar iedereen weet óók dat dit niet blijvend is...
En nee het was vast niet zijn bedoeling om jou het ziekenhuis in te slaan maar hij deed het toch.!!!
Jou in je buik stompen/trappen toen je zwanger was was ook vast niet zijn bedoeling,maar hij deed het toch.!!!
De voorvallen die de anderen hier zijn overkomen waren ook vast niet de bedoeling maar zijn toch keer op keer gebeurd..
Ik heb zelf ook allemaal dingen toegelaten die niet de bedoeling waren en oow wat was ik goed in het verzinnen van excuses (vooral voor mezelf) om zijn gedrag te rechtvaardigen..
Maar wat ben ik godsblij dat ik van die man af ben..
woensdag 9 januari 2008 om 11:29
quote:Elfje1964 schreef op 08 januari 2008 @ 22:34:
Nog 1 stukje....volgende week is hij weer thuis...en als hij thuis is dan vergeet ik dit weer.....dan 'vlucht ik in zijn armen, zodat ik niet kan verraden wat de waarheid is'. Echt, als ik naar het nummer van Marco Borsato, de waarheid luister zou het mijn lied kunnen zijn.....
liefs van mij......
Lieve Elf. Punt. Je bent een lieve Elf.
Ik voel zo met je mee. Ik zit op mijn werk en zou nu druk moeten zijn met het bellen van mensen die in een commercial willen spelen maar ik heb er geen zin in. Ik wil jou in ieder geval laten weten dat ik het dapper vind dat je wél meeschrijft. Dat je dat toch doet, al vind je het moeilijk en al ben je nog bij de man die je zoveel pijn heeft gedaan. Dat vind ik van Lily ook dapper trouwens want die krijgt ook het een en ander over zich heen wat je, als je in de situatie zit waar ook jij in zit, liever niet wil horen misschien.
Maar lieve vrouw, we zouden het niet goed met je menen als we je alleen over je haar zouden aaien. Als we je alleen gerust zouden stellen en je moed in zouden spreken en ik denk dat je dat weet en voelt ook.
Blijf dus delen, ook al is het confronterend, ik ben zo blij dat je dat doet.
Zoen,
Leo
Nog 1 stukje....volgende week is hij weer thuis...en als hij thuis is dan vergeet ik dit weer.....dan 'vlucht ik in zijn armen, zodat ik niet kan verraden wat de waarheid is'. Echt, als ik naar het nummer van Marco Borsato, de waarheid luister zou het mijn lied kunnen zijn.....
liefs van mij......
Lieve Elf. Punt. Je bent een lieve Elf.
Ik voel zo met je mee. Ik zit op mijn werk en zou nu druk moeten zijn met het bellen van mensen die in een commercial willen spelen maar ik heb er geen zin in. Ik wil jou in ieder geval laten weten dat ik het dapper vind dat je wél meeschrijft. Dat je dat toch doet, al vind je het moeilijk en al ben je nog bij de man die je zoveel pijn heeft gedaan. Dat vind ik van Lily ook dapper trouwens want die krijgt ook het een en ander over zich heen wat je, als je in de situatie zit waar ook jij in zit, liever niet wil horen misschien.
Maar lieve vrouw, we zouden het niet goed met je menen als we je alleen over je haar zouden aaien. Als we je alleen gerust zouden stellen en je moed in zouden spreken en ik denk dat je dat weet en voelt ook.
Blijf dus delen, ook al is het confronterend, ik ben zo blij dat je dat doet.
Zoen,
Leo
woensdag 9 januari 2008 om 11:39
Leo
zullen wij eens een commercial gaan maken
Ik vind jou ook dapper dat je blijft posten, betrokken blijft. Want ook bij jou worden nu opnieuw dingen opgerakeld. Maar moeilijk blijft het, precies de juiste toon vinden waardoor je mensen niet afschrikt en ze toch kunt blijven bereiken. Accepteren dat ook iedereen zijn of haar eigen weg in moet volgen. Ik denk dat we hier op dit topic echt een juiste weg in hebben gevonden. Lily heeft nu veel om te overdenken wat ze niet wil, maar ergens zit het in haar en ze komt wel terug als ze ons nodig is om haar te steunen. Dat zie je nu toch ook bij Elfje gebeuren. Een hele tijd niet geweest maar toch nu ze weer aan het nadenken is post ze weer mee. Schrijft ze eerlijk hoe zij erin staat. Dat vergt ook moed Elfje, je hebt veel meer kracht in je dan je zelf denkt
zullen wij eens een commercial gaan maken
Ik vind jou ook dapper dat je blijft posten, betrokken blijft. Want ook bij jou worden nu opnieuw dingen opgerakeld. Maar moeilijk blijft het, precies de juiste toon vinden waardoor je mensen niet afschrikt en ze toch kunt blijven bereiken. Accepteren dat ook iedereen zijn of haar eigen weg in moet volgen. Ik denk dat we hier op dit topic echt een juiste weg in hebben gevonden. Lily heeft nu veel om te overdenken wat ze niet wil, maar ergens zit het in haar en ze komt wel terug als ze ons nodig is om haar te steunen. Dat zie je nu toch ook bij Elfje gebeuren. Een hele tijd niet geweest maar toch nu ze weer aan het nadenken is post ze weer mee. Schrijft ze eerlijk hoe zij erin staat. Dat vergt ook moed Elfje, je hebt veel meer kracht in je dan je zelf denkt
woensdag 9 januari 2008 om 11:40
dank jullie wel voor de woorden, de zinnen, de waarheid. Ik hoop voor mezelf dat ik blijf schrijven, dat ik niet weer weg vlucht voor mezelf, weg vlucht in mijn eigen waarheid, wat de waarheid niet is.
Zoals mijn man nu is, de laatste paar maanden, van die man zou ik kunnen en willen houden. Maar ik durf niet, ik kan het niet, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ben wel heel boos nu, waarom heb ik niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? waarom heeft hij niet eerder gezien dat hij alles stuk heeft gemaakt. Er zijn scherven, die zijn gelijmd nu, maar je ziet de lijm zitten, 1 klein stootje en er zijn meer scherven. Ik neem het verleden met mij mee met deze man, en daarom werkt het niet meer tussen ons......Jammer, het zou echt mooi kunnen zijn.
Elf...
Zoals mijn man nu is, de laatste paar maanden, van die man zou ik kunnen en willen houden. Maar ik durf niet, ik kan het niet, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ben wel heel boos nu, waarom heb ik niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? waarom heeft hij niet eerder gezien dat hij alles stuk heeft gemaakt. Er zijn scherven, die zijn gelijmd nu, maar je ziet de lijm zitten, 1 klein stootje en er zijn meer scherven. Ik neem het verleden met mij mee met deze man, en daarom werkt het niet meer tussen ons......Jammer, het zou echt mooi kunnen zijn.
Elf...
woensdag 9 januari 2008 om 11:55
Lieve Elfje ik hoop dat er voor jou ook een dag komt dat je de echte waarheid blijft zien en voor jezelf kiest...
Als ik de verhalen van anderen zo lees dan heb ik nog maar weinig te klagen gehad..
Het grote voordeel voor mij was natuurlijk ook dat ik mijn eigen huis heb en geen woonruimte enzo heb hoeven regelen..
En nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik niet graag de waarheid onder ogen zie en de dingen die gebeurd zijn afdoe als toch niet zo heel erg...
Als ik de verhalen van anderen zo lees dan heb ik nog maar weinig te klagen gehad..
Het grote voordeel voor mij was natuurlijk ook dat ik mijn eigen huis heb en geen woonruimte enzo heb hoeven regelen..
En nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik niet graag de waarheid onder ogen zie en de dingen die gebeurd zijn afdoe als toch niet zo heel erg...
woensdag 9 januari 2008 om 15:12
Hai lieverds
Ben een dagje thuis gebleven.
Elfje, ik hoop dat je blijft schrijven. Vertel ons wat er door je heen gaat, hoe je je voelt. Hoe dan ook, je bent niet alleen en als je wilt praten zijn we er
Lily, wat hier geschreven wordt voelt anders voor jou dan dat het bedoeld is. En je weet waarom.
Niemand wil je kwetsen of pijn doen.
Maar soms komen woorden hard aan.
Dat is de confrontatie.
Doet bij mij ook zeer.
Waarom heb ik zelf niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? Omdat ik wist dat er dan zou gebeuren dat ik iets moest doen wat ik echt echt niet wilde. Weggaan.
En heel eerlijk gezegd denk ik wel dat ik bewust die keuze maakte, ik wilde hem niet kwijt. Dus moest ik een manier vinden om met alles wat er gebeurde om te gaan.
En nu, achteraf is dat juist zo moeilijk van jezelf te begrijpen.
Hoe ver dat gaat.
De ontkenning.
Wat jij nu doet herken ik heel erg. Ik zal proberen het uit te leggen. Zoals ik het dan ervaarde.
Het is het niet kunnen zien als één geheel. Je deelt als het ware de dingen op. Je hebt een stukje toen, verleden. En nu. En je hebt de verschuillende kanten van hem en van jezelf.
Je ziet alles los van elkaar.
Wanneer je ze gaat verbinden raak je in de war of in paniek.
Het afsluiten voor wat er eerder zich afspeelde, echt het niet meer zien. Ik kan een stom voorbeeld noemen, het gat in de deur niet meer zien, er hing snel een poster overheen. Het gebroken raam in de keuken was dichtgepakt met iets, en even later 'hoorde' het er gewoon bij. Dat je ernaar kijkt en het niet meer ziet. Je koppelt het niet aan de situatie een week geleden, aan de herinnering.
Gewoon leven in het nu. Wel met alles wat erbij hoort om de dag door te komen maar dat zijn bijna automatismes geworden. Je bent zo op hem gericht dat je er niet eens over na hoeft te denken.
Hoe minder je door andere gewezen wordt op wat er niet goed gaat, hoe sneller je over de rotzooi heen stapt.
Ik nam ontslag toen mijn baas zei: Hij slaat je he.
Die middag nadat ex me was komen opzoeken op het werk.
En nooit meer door die straat gelopen waar ik toen werkte.
Hier moest ik net pas aan denken.
De waarheid niet willen zien. Gewoon zo genieten van die heerlijke momenten als het lijkt op wat je zo graag wilt.
En ja, ze waren goed.
Ik weet niet hoe ze echt waren, maar voor mij waren ze zo goed.
Diepe dalen, maar wat daar tegenover stond betekende alles voor mij.
En ik gaf zo veel om mijn ex en ik wilde niets anders dan wat ik voor hem en mij zag in de toekomst.
Als het gisteren kut was, leefde ik vandaag terwijl ik droomde van morgen.
En altijd bedenk je wel iets, hij was dronken, had het moeilijk, ik had dit niet moeten zeggen of moeten doen.
Pas later kon ik op een rijtje gaan zetten wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Ik was mijn gevoel voor tijd kwijt, mijn geheugen liet me in de steek. Had al zo vaak een draai aan dingen gegeven dat ik misschien niet eens meer wist wat er echt gebeurd was.
Okee, maar dit kon ik wel een tijdje volhouden, hoe het zo ging.
Na een paar jaar werd het anders.
Toen wist ik het wel, was ik bang.
Ex deed toen ik niet net meer of er niets gebeurd was.
Hij begon het zelf hardop te analyseren, kon weer kwaad worden achteraf op het feit dat ik hem zo ver gedreven had. Kon dreigen met het nog eens te doen. Zei wat ik moest doen om iets goed te maken.
We hadden steeds meer andere problemen ook. Het werd een chaos.
Maar we waren wél samen, op onze vreemde manier.
Dat is zo lastig uit te leggen.
Wij hielden van elkaar en ik deed alles om dat ene moment op de dag maar te halen dat wij elkaar vasthielden om nooit meer los te laten.
Zo. Shit.
Ben een dagje thuis gebleven.
Elfje, ik hoop dat je blijft schrijven. Vertel ons wat er door je heen gaat, hoe je je voelt. Hoe dan ook, je bent niet alleen en als je wilt praten zijn we er
Lily, wat hier geschreven wordt voelt anders voor jou dan dat het bedoeld is. En je weet waarom.
Niemand wil je kwetsen of pijn doen.
Maar soms komen woorden hard aan.
Dat is de confrontatie.
Doet bij mij ook zeer.
Waarom heb ik zelf niet eerder gezegd, stop, tot hier en niet verder? Omdat ik wist dat er dan zou gebeuren dat ik iets moest doen wat ik echt echt niet wilde. Weggaan.
En heel eerlijk gezegd denk ik wel dat ik bewust die keuze maakte, ik wilde hem niet kwijt. Dus moest ik een manier vinden om met alles wat er gebeurde om te gaan.
En nu, achteraf is dat juist zo moeilijk van jezelf te begrijpen.
Hoe ver dat gaat.
De ontkenning.
Wat jij nu doet herken ik heel erg. Ik zal proberen het uit te leggen. Zoals ik het dan ervaarde.
Het is het niet kunnen zien als één geheel. Je deelt als het ware de dingen op. Je hebt een stukje toen, verleden. En nu. En je hebt de verschuillende kanten van hem en van jezelf.
Je ziet alles los van elkaar.
Wanneer je ze gaat verbinden raak je in de war of in paniek.
Het afsluiten voor wat er eerder zich afspeelde, echt het niet meer zien. Ik kan een stom voorbeeld noemen, het gat in de deur niet meer zien, er hing snel een poster overheen. Het gebroken raam in de keuken was dichtgepakt met iets, en even later 'hoorde' het er gewoon bij. Dat je ernaar kijkt en het niet meer ziet. Je koppelt het niet aan de situatie een week geleden, aan de herinnering.
Gewoon leven in het nu. Wel met alles wat erbij hoort om de dag door te komen maar dat zijn bijna automatismes geworden. Je bent zo op hem gericht dat je er niet eens over na hoeft te denken.
Hoe minder je door andere gewezen wordt op wat er niet goed gaat, hoe sneller je over de rotzooi heen stapt.
Ik nam ontslag toen mijn baas zei: Hij slaat je he.
Die middag nadat ex me was komen opzoeken op het werk.
En nooit meer door die straat gelopen waar ik toen werkte.
Hier moest ik net pas aan denken.
De waarheid niet willen zien. Gewoon zo genieten van die heerlijke momenten als het lijkt op wat je zo graag wilt.
En ja, ze waren goed.
Ik weet niet hoe ze echt waren, maar voor mij waren ze zo goed.
Diepe dalen, maar wat daar tegenover stond betekende alles voor mij.
En ik gaf zo veel om mijn ex en ik wilde niets anders dan wat ik voor hem en mij zag in de toekomst.
Als het gisteren kut was, leefde ik vandaag terwijl ik droomde van morgen.
En altijd bedenk je wel iets, hij was dronken, had het moeilijk, ik had dit niet moeten zeggen of moeten doen.
Pas later kon ik op een rijtje gaan zetten wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Ik was mijn gevoel voor tijd kwijt, mijn geheugen liet me in de steek. Had al zo vaak een draai aan dingen gegeven dat ik misschien niet eens meer wist wat er echt gebeurd was.
Okee, maar dit kon ik wel een tijdje volhouden, hoe het zo ging.
Na een paar jaar werd het anders.
Toen wist ik het wel, was ik bang.
Ex deed toen ik niet net meer of er niets gebeurd was.
Hij begon het zelf hardop te analyseren, kon weer kwaad worden achteraf op het feit dat ik hem zo ver gedreven had. Kon dreigen met het nog eens te doen. Zei wat ik moest doen om iets goed te maken.
We hadden steeds meer andere problemen ook. Het werd een chaos.
Maar we waren wél samen, op onze vreemde manier.
Dat is zo lastig uit te leggen.
Wij hielden van elkaar en ik deed alles om dat ene moment op de dag maar te halen dat wij elkaar vasthielden om nooit meer los te laten.
Zo. Shit.
