Relaties
alle pijlers
Zijn woede
dinsdag 1 januari 2008 om 09:25
Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
vrijdag 11 januari 2008 om 18:21
Ik ben vorig jaar door mijn "verloofde" meerdere malen uit bed getrapt omdat ik in de kroeg met man had gesproken waarmee ik een ONS had gehad, dik voor zijn tijd.
Het ligt niet in mijn karakter om dit van mijn kant te laten gaan dus verzette ik mij hevig met alle verwondingen van dien.
Heb in een opwelling ook de politie gebeld waarop zij hem meenamen en vastzetten voor 24 uur. Heb de volgende dag geen aangifte gedaan. Hij is na vrijlating een paar dagen naar zijn vrienden gegaan wat ik vreselijk vond want wilde het uitpraten, maar toen hij thuis terug kwam, was hij alleen maar verbolgen over een ander feit wat ik verkeerd gedaan had.
Nooit heeft hij kunnen inzien dat wat hij gedaan had verkeerd was, want: "had ik maar niet zus of zo...".
Dit was de aanleiding om in therapie te gaan (alhoewel, ons sexleven was niet meer hoe het geweest was, hij wilde dat ik alleen in therapie ging, na lang aandringen ging hij accoord om mee te gaan).
Daar kwam naar voren dat onze manier van ruzie maken (altijd en alleen met drank in het spel) niet constructief was en daar gingen we aan werken.
Ondertussen probeerde ik wat er in mijn macht lag om me aan te passen. Een vriendin heeft indertijd al eens gezegd; je bent niet meer de zelfverzekerde vrolijke vrouw die je voorheen was.
Ik wilde dat niet geloven en hield ontzettend veel van mijn "thuisgevoel". Maar altijd ruzie, ouwe koeien uit de sloot halen.... Als het goed was, was het goed, was het fout, dan was het ook écht foute boel.
Wat dat betreft denk ik dat ouders zeker een voorbeeld geven aan hun kinderen. Bij hem thuis was het gewoon dat ouders weken! niet met elkaar spraken. Ik speelde dat stommetje spelen wel mee hoe belachelijk ik het ook vond. Maar op een gegeven moment kun je niet meer terug, wordt er teveel gekwetst, over en weer, terwijl ik durf te zweren dat ik 9 van de 10x geen aanleiding gaf, het waren zijn eigen frustraties, zijn eigen onvermogens, zijn eigen labiele eigenwaarde.
Ik ben dus geen mens om achterover te gaan zitten en me dingen te laten aanleunen, zijn dominantie kon ik wel aan, dacht ik.
Om een lang verhaal kort te maken, we zijn sinds 4 mndn uit elkaar na 4 jaar samengewoond te hebben, weg "gezin, toekomst, liefde van je leven".
Ben nu 42 en mijn wonden aan het likken.
Hij heeft (natuurlijk) na 2 mndn een nieuwe relatie, zonder schaamte!
Ach, wat wil ik vertellen? Zomaar even mijn verhaal dumpen
Het ligt niet in mijn karakter om dit van mijn kant te laten gaan dus verzette ik mij hevig met alle verwondingen van dien.
Heb in een opwelling ook de politie gebeld waarop zij hem meenamen en vastzetten voor 24 uur. Heb de volgende dag geen aangifte gedaan. Hij is na vrijlating een paar dagen naar zijn vrienden gegaan wat ik vreselijk vond want wilde het uitpraten, maar toen hij thuis terug kwam, was hij alleen maar verbolgen over een ander feit wat ik verkeerd gedaan had.
Nooit heeft hij kunnen inzien dat wat hij gedaan had verkeerd was, want: "had ik maar niet zus of zo...".
Dit was de aanleiding om in therapie te gaan (alhoewel, ons sexleven was niet meer hoe het geweest was, hij wilde dat ik alleen in therapie ging, na lang aandringen ging hij accoord om mee te gaan).
Daar kwam naar voren dat onze manier van ruzie maken (altijd en alleen met drank in het spel) niet constructief was en daar gingen we aan werken.
Ondertussen probeerde ik wat er in mijn macht lag om me aan te passen. Een vriendin heeft indertijd al eens gezegd; je bent niet meer de zelfverzekerde vrolijke vrouw die je voorheen was.
Ik wilde dat niet geloven en hield ontzettend veel van mijn "thuisgevoel". Maar altijd ruzie, ouwe koeien uit de sloot halen.... Als het goed was, was het goed, was het fout, dan was het ook écht foute boel.
Wat dat betreft denk ik dat ouders zeker een voorbeeld geven aan hun kinderen. Bij hem thuis was het gewoon dat ouders weken! niet met elkaar spraken. Ik speelde dat stommetje spelen wel mee hoe belachelijk ik het ook vond. Maar op een gegeven moment kun je niet meer terug, wordt er teveel gekwetst, over en weer, terwijl ik durf te zweren dat ik 9 van de 10x geen aanleiding gaf, het waren zijn eigen frustraties, zijn eigen onvermogens, zijn eigen labiele eigenwaarde.
Ik ben dus geen mens om achterover te gaan zitten en me dingen te laten aanleunen, zijn dominantie kon ik wel aan, dacht ik.
Om een lang verhaal kort te maken, we zijn sinds 4 mndn uit elkaar na 4 jaar samengewoond te hebben, weg "gezin, toekomst, liefde van je leven".
Ben nu 42 en mijn wonden aan het likken.
Hij heeft (natuurlijk) na 2 mndn een nieuwe relatie, zonder schaamte!
Ach, wat wil ik vertellen? Zomaar even mijn verhaal dumpen
vrijdag 11 januari 2008 om 20:32
Wat voor mij is nu de hamvraag: val ik in de doelgroep mishandelde vrouwen?
En dan doel ik met name op het psychische vlak, al weet ik heus wel dat "uit bed trappen" een uiting is van grove minachting.
Het feit dat hij niet kon leven met mijn antwoorden, mij indirect naar zijn hand wilde zetten, zijn angsten de mijne liet zijn...... waardoor ik erin trapte! Mijn liefde voor hem was overduidelijk, vond ik.
Ik durfde met hem de strijd wel aan, hij was toch tenslotte mijn verloofde?! Mijn man.
En waar draait het uiteindelijk vaak in dit soort ongelijkwaardige relaties om?
Macht; seksueel.
Door onze onmacht. Verkracht.
Met dank aan Eleonora, Mismsey, Romilda, Iseo, Lemmy, Mamzelle, Minny, MasterMind, Elmervrouw, MissPoes, en de andere Poez,
BGB, Inad, Agent L, Perel, Bikkelientje, Houvanjezelf, Int, Donkeyshot, Pers, Antonio en alle anderen waar ik nu even niet op kan komen, maar vooral Tim!!!
Hij heeft onlangs iets in werking gezet dat ik kan gaan denken in termijnen van halve jaren ipv dag tot dag, van uur naar uur.
Heb heel veel aan het topic "ik verdrink in liefdesverdriet" gehad. Moge dat duidelijk zijn
Allen veel dank, voor de vele leesuren en binnenpret.
En dan doel ik met name op het psychische vlak, al weet ik heus wel dat "uit bed trappen" een uiting is van grove minachting.
Het feit dat hij niet kon leven met mijn antwoorden, mij indirect naar zijn hand wilde zetten, zijn angsten de mijne liet zijn...... waardoor ik erin trapte! Mijn liefde voor hem was overduidelijk, vond ik.
Ik durfde met hem de strijd wel aan, hij was toch tenslotte mijn verloofde?! Mijn man.
En waar draait het uiteindelijk vaak in dit soort ongelijkwaardige relaties om?
Macht; seksueel.
Door onze onmacht. Verkracht.
Met dank aan Eleonora, Mismsey, Romilda, Iseo, Lemmy, Mamzelle, Minny, MasterMind, Elmervrouw, MissPoes, en de andere Poez,
BGB, Inad, Agent L, Perel, Bikkelientje, Houvanjezelf, Int, Donkeyshot, Pers, Antonio en alle anderen waar ik nu even niet op kan komen, maar vooral Tim!!!
Hij heeft onlangs iets in werking gezet dat ik kan gaan denken in termijnen van halve jaren ipv dag tot dag, van uur naar uur.
Heb heel veel aan het topic "ik verdrink in liefdesverdriet" gehad. Moge dat duidelijk zijn
Allen veel dank, voor de vele leesuren en binnenpret.
vrijdag 11 januari 2008 om 21:45
Lieve Campari,
Om iets te wijzigen klik je met je muis op het icoon van het potlood met papier, rechtsboven je posting.
Of je mishandeld bent lieve meid, dat kun je alleen zelf bepalen. Ik vind iemand uit bed schoppen behoorlijk grof maar ik maak zelf wel onderscheid tussen vechten in een ruzie (waarbij je beiden je lichaam gebruikt om je woorden kracht bij te zetten of om een conflict te beslechten) en bij een ruzie klappen krijgen terwijl je zelf niet terugslaat of gewoon om een klein dingetje fysiek aangepakt worden door je partner.
Maar psychisch mishandeld, vernederd, onder druk gezet worden, overal de schuld van krijgen, op eieren lopen om het 'gezellig' te houden en per definitie de partij zijn die iets misdaan heeft, is minstens zo zwaarwegend binnen een relatie. Ook dát is namelijk mishandeling en ik moet zeggen dat die mishandeling achteraf bij mij meer schade eengericht heeft dan de klappen die ik heb gekregen. De pijn daarvan kan ik me niet meer herinneren. De vernedering en de angst die ik voelde wel.
Hoe was dat bij jou?
Daarbij is een label ergens aanhangen niet zo heel belangrijk denk ik. Je was erg ongelukkig in je relatie als ik het goed begrijp en ik hoop dus ook voor jou dat je het feit dat jullie uit elkaar zijn, vooral als een bevrijding ervaart. Dat hij nu al een nieuwe vriendin heeft doet natuurlijk pijn maar ik denk dat je niet jaloers hoeft te zijn op de dame in kwestie. Hij zal niet zo heel veel veranderen. Hopelijk krijgt zij het niet zo zwaar te verduren als jij maar jij bent van het verdriet om deze man af. In ieder geval om het verdriet wat hij je binnen jullie relatie aangedaan heeft, dat je je scheiding nog moet verwerken is natuurlijk logisch en ook dat doet pijn.
Fijn dat het forum je heeft kunnen helpen! Super is dat als je als forummers een positieve rol hebt kunnen spelen in het leven van een ander.
Om iets te wijzigen klik je met je muis op het icoon van het potlood met papier, rechtsboven je posting.
Of je mishandeld bent lieve meid, dat kun je alleen zelf bepalen. Ik vind iemand uit bed schoppen behoorlijk grof maar ik maak zelf wel onderscheid tussen vechten in een ruzie (waarbij je beiden je lichaam gebruikt om je woorden kracht bij te zetten of om een conflict te beslechten) en bij een ruzie klappen krijgen terwijl je zelf niet terugslaat of gewoon om een klein dingetje fysiek aangepakt worden door je partner.
Maar psychisch mishandeld, vernederd, onder druk gezet worden, overal de schuld van krijgen, op eieren lopen om het 'gezellig' te houden en per definitie de partij zijn die iets misdaan heeft, is minstens zo zwaarwegend binnen een relatie. Ook dát is namelijk mishandeling en ik moet zeggen dat die mishandeling achteraf bij mij meer schade eengericht heeft dan de klappen die ik heb gekregen. De pijn daarvan kan ik me niet meer herinneren. De vernedering en de angst die ik voelde wel.
Hoe was dat bij jou?
Daarbij is een label ergens aanhangen niet zo heel belangrijk denk ik. Je was erg ongelukkig in je relatie als ik het goed begrijp en ik hoop dus ook voor jou dat je het feit dat jullie uit elkaar zijn, vooral als een bevrijding ervaart. Dat hij nu al een nieuwe vriendin heeft doet natuurlijk pijn maar ik denk dat je niet jaloers hoeft te zijn op de dame in kwestie. Hij zal niet zo heel veel veranderen. Hopelijk krijgt zij het niet zo zwaar te verduren als jij maar jij bent van het verdriet om deze man af. In ieder geval om het verdriet wat hij je binnen jullie relatie aangedaan heeft, dat je je scheiding nog moet verwerken is natuurlijk logisch en ook dat doet pijn.
Fijn dat het forum je heeft kunnen helpen! Super is dat als je als forummers een positieve rol hebt kunnen spelen in het leven van een ander.
vrijdag 11 januari 2008 om 23:08
zondag 13 januari 2008 om 00:11
Zelfbeheersing
Er was eens een jongen met zeer weinig zelfbeheersing.
Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de schutting sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de schutting te slaan....... Uiteindelijk, kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor.
Hij vertelde dit aan zijn vader en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde.
De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen.
De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de schutting.
Hij zei: "Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven."
Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.
Oké, ik geef toe ; erg moralistisch ............
Er was eens een jongen met zeer weinig zelfbeheersing.
Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de schutting sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de schutting te slaan....... Uiteindelijk, kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor.
Hij vertelde dit aan zijn vader en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde.
De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen.
De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de schutting.
Hij zei: "Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven."
Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.
Oké, ik geef toe ; erg moralistisch ............
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 13 januari 2008 om 12:09
quote:eleonora schreef op 11 januari 2008 @ 21:45:
Maar psychisch mishandeld, vernederd, onder druk gezet worden, overal de schuld van krijgen, op eieren lopen om het 'gezellig' te houden en per definitie de partij zijn die iets misdaan heeft, is minstens zo zwaarwegend binnen een relatie. Ook dát is namelijk mishandeling en ik moet zeggen dat die mishandeling achteraf bij mij meer schade eengericht heeft dan de klappen die ik heb gekregen. De pijn daarvan kan ik me niet meer herinneren. De vernedering en de angst die ik voelde wel.
Wow eleonora.... hier krijg ik spontaan een brok van in de keel. Zo waar!
Campari,
wie bepaald dat je wel of niet onder de katogerie mishandeling valt...? Zoveel pijn het psychisch kan doen kan niemand meten. Dat doet zo zeer, dat blijft lang hangen en er hoeft maar iets te gebeuren wat daar naar neigt en je zit weer in dat gevoel.
Fysiek rake klappen daar zit ook behoorlijk wat psychische lading aan.
Is het belangrijk voor je of er mishandeling aanhangt, je voelt hoe je je voelt
Maar psychisch mishandeld, vernederd, onder druk gezet worden, overal de schuld van krijgen, op eieren lopen om het 'gezellig' te houden en per definitie de partij zijn die iets misdaan heeft, is minstens zo zwaarwegend binnen een relatie. Ook dát is namelijk mishandeling en ik moet zeggen dat die mishandeling achteraf bij mij meer schade eengericht heeft dan de klappen die ik heb gekregen. De pijn daarvan kan ik me niet meer herinneren. De vernedering en de angst die ik voelde wel.
Wow eleonora.... hier krijg ik spontaan een brok van in de keel. Zo waar!
Campari,
wie bepaald dat je wel of niet onder de katogerie mishandeling valt...? Zoveel pijn het psychisch kan doen kan niemand meten. Dat doet zo zeer, dat blijft lang hangen en er hoeft maar iets te gebeuren wat daar naar neigt en je zit weer in dat gevoel.
Fysiek rake klappen daar zit ook behoorlijk wat psychische lading aan.
Is het belangrijk voor je of er mishandeling aanhangt, je voelt hoe je je voelt
zondag 13 januari 2008 om 14:05
Lieve dames,
ik weet dat een label opplakken niet belangrijk is maar nu ik de relatie aan het verwerken (herkauwen) ben, heb ik steun aan het feit dat ik me realiseer dat het een zieke relatie was.
Jullie hebben gelijk, ook al heb ik nu een gat in mijn hart dat zal dichten, ik ben mezelf niet verloren en in de toekomst kan het alleen maar beter worden.
Bedankt voor de steun en het meedenken.
Weet dat ik niet zo'n schrijfster ben, doorgaans ben ik daar te bleu voor.....
X!
ik weet dat een label opplakken niet belangrijk is maar nu ik de relatie aan het verwerken (herkauwen) ben, heb ik steun aan het feit dat ik me realiseer dat het een zieke relatie was.
Jullie hebben gelijk, ook al heb ik nu een gat in mijn hart dat zal dichten, ik ben mezelf niet verloren en in de toekomst kan het alleen maar beter worden.
Bedankt voor de steun en het meedenken.
Weet dat ik niet zo'n schrijfster ben, doorgaans ben ik daar te bleu voor.....
X!
woensdag 16 januari 2008 om 16:53
Lieve cappucino,
Het voelt alsof je mijn verhaal op papier hebt gezet. ik maak precies hetzelfde mee.
Ik heb van de ene kant ook een perfecte vriend, daar kan geen andere jongen tegenop. Maar van de andere kanthaat ik hem erg als hij boos wordt.
Ik ben ook door een hel gegaan. ik kan alles wel gaan schrijven, maar het is precies zoals bij jou.
Maar ik heb misschien nog een tip.
Mijn vriend wilde ook niet in tharapie enzo , hij zag het probleem niet zo.
Ik ging alles opschrijven, alles wat hij tegen me zei.
Op een dag was hij weer boos. Hij zei: Dan zoek je maar iemand anders. Toen zei ik: Weet je wat, dat is prima. Hij pakte zijn spullen en vertrok, want hij was natuurlijk woest en had nooit zo'n reactie van mij verwacht.
Zelf schrok ik er ook van, maar dit Kon gewoon niet meer zo. Ik was zo ongelukkig! Dit kon toch mijn toekomst niet zijn?!
Een week lang heb ik eens niet gebeld om het goed te maken, voldeed eens niet aan zijn verwachtingen.
En uiteindelijk belde hij en ik zei dat ik er net zo over dacht. Hij snapte maar niet dat ik het "opeens" uitmaakte. Ht ging toch goed?!
Ik zei dat ik erover na ging denken en rust wilde. hij moest eens doen wat IK wilde. Na een paar dagen was zijn trots weg. Hij stond huilend op de stoep, hij was veranderd van een stoere man in een heel klein jongetje. Ik heb hem nog meer pijn gedaan. Ik heb hem mijn dagboek laten lezen. Alles. Hij zakte helemaal in elkaar. Nu werd hij geconfronteerd met zijn gedrag maar kon het eigenlijk niet ontkennen. Hij kon alleen maar huilen. Heel erg huilen. Ik heb het niet meteen goed gemaakt, alhoewel ik wel wist dat ik niet zonder hem wilde. Maar niet op deze manier. Echt niet.
Hij was heel erg geschrokken. Zijn hele toekomst was weg. Dit was niet wat hij wilde.
We hebben veel gepraat. Hij werd niet een keer boos..Ik heb mijn eisen gesteld.
De enige manier om onze relatie te redden is relatietherapie. Wat ik nooooit had verwacht, is wel gebeurd, hij had er echt alles voor over om maar bij me te blijven.,
Nu zijn we bij elkaar en hij doet erg zijn best, hoewel ik alweer frustraties voel, het wordt alweer minder gezellig.
Volgende week gaan we naar de therapeut. Voorwaarde is wel, dat niemand het mag weten (trots issie he?)
Hoe het afloopt weet ik niet. We willen er wel voor gaan. En ik moet leren om duidelijk te zeggen wat ik niet leuk vindt, zodat hij er wat aan kan doen.
Doordat ik het uitmaakte (nooit gedacht dat ik zo dapper kon zijn,) gingen zijn ogen pas open. Zag hij pas dat het door zijn eigen gedrag was. We zullen wel zien hoe het gaat, in ieder geval is hij dus toch bereid er wat voor te doen, wat mijn man eerst ook nooooooit wilde!
Sterkte meid!
Het voelt alsof je mijn verhaal op papier hebt gezet. ik maak precies hetzelfde mee.
Ik heb van de ene kant ook een perfecte vriend, daar kan geen andere jongen tegenop. Maar van de andere kanthaat ik hem erg als hij boos wordt.
Ik ben ook door een hel gegaan. ik kan alles wel gaan schrijven, maar het is precies zoals bij jou.
Maar ik heb misschien nog een tip.
Mijn vriend wilde ook niet in tharapie enzo , hij zag het probleem niet zo.
Ik ging alles opschrijven, alles wat hij tegen me zei.
Op een dag was hij weer boos. Hij zei: Dan zoek je maar iemand anders. Toen zei ik: Weet je wat, dat is prima. Hij pakte zijn spullen en vertrok, want hij was natuurlijk woest en had nooit zo'n reactie van mij verwacht.
Zelf schrok ik er ook van, maar dit Kon gewoon niet meer zo. Ik was zo ongelukkig! Dit kon toch mijn toekomst niet zijn?!
Een week lang heb ik eens niet gebeld om het goed te maken, voldeed eens niet aan zijn verwachtingen.
En uiteindelijk belde hij en ik zei dat ik er net zo over dacht. Hij snapte maar niet dat ik het "opeens" uitmaakte. Ht ging toch goed?!
Ik zei dat ik erover na ging denken en rust wilde. hij moest eens doen wat IK wilde. Na een paar dagen was zijn trots weg. Hij stond huilend op de stoep, hij was veranderd van een stoere man in een heel klein jongetje. Ik heb hem nog meer pijn gedaan. Ik heb hem mijn dagboek laten lezen. Alles. Hij zakte helemaal in elkaar. Nu werd hij geconfronteerd met zijn gedrag maar kon het eigenlijk niet ontkennen. Hij kon alleen maar huilen. Heel erg huilen. Ik heb het niet meteen goed gemaakt, alhoewel ik wel wist dat ik niet zonder hem wilde. Maar niet op deze manier. Echt niet.
Hij was heel erg geschrokken. Zijn hele toekomst was weg. Dit was niet wat hij wilde.
We hebben veel gepraat. Hij werd niet een keer boos..Ik heb mijn eisen gesteld.
De enige manier om onze relatie te redden is relatietherapie. Wat ik nooooit had verwacht, is wel gebeurd, hij had er echt alles voor over om maar bij me te blijven.,
Nu zijn we bij elkaar en hij doet erg zijn best, hoewel ik alweer frustraties voel, het wordt alweer minder gezellig.
Volgende week gaan we naar de therapeut. Voorwaarde is wel, dat niemand het mag weten (trots issie he?)
Hoe het afloopt weet ik niet. We willen er wel voor gaan. En ik moet leren om duidelijk te zeggen wat ik niet leuk vindt, zodat hij er wat aan kan doen.
Doordat ik het uitmaakte (nooit gedacht dat ik zo dapper kon zijn,) gingen zijn ogen pas open. Zag hij pas dat het door zijn eigen gedrag was. We zullen wel zien hoe het gaat, in ieder geval is hij dus toch bereid er wat voor te doen, wat mijn man eerst ook nooooooit wilde!
Sterkte meid!
woensdag 16 januari 2008 om 18:59
Lieve dames,
Suus, Draadloos, Sannemireille, allemaal welkom en goed dat jullie meeschrijven over dit onderwerp. Ik ben altijd blij als weer nieuwe vrouwen gaan praten over hun relatie als die moeilijk en/of geweldadig is. De meest fantastische discussies, eigenlijk gesprekken, zijn er al over gevoerd.
Eigenlijk hoop ik ook dat je meer gaat vertellen Suus, over jou en je situatie en hoe je je voelt en zo. Wie weet kunnen we je helpen en van advies dienen of gewoon naar je luisteren (lezen), je steunen en dergelijke.
Sannemireille, ik hoop voor jou ook dat je vriend voor jou en jullie relatie blijft gaan. Ik hoop ook dat je het ons schrijft als dat niet zo is. Schroom niet dat te delen, zelfs als het niet goed gaat en je toch bij hem wil blijven, ook dat begrijpen vrouwen die eenzelfde relatie hebben (gehad) uitstekend doorgaans, al zul je ook best dingen lezen die je misschien erg confronterend vindt.
Draadloos, ken ik jou en je verhaal al?
Ben benieuwd naar je.
Liefs,
Leo
Suus, Draadloos, Sannemireille, allemaal welkom en goed dat jullie meeschrijven over dit onderwerp. Ik ben altijd blij als weer nieuwe vrouwen gaan praten over hun relatie als die moeilijk en/of geweldadig is. De meest fantastische discussies, eigenlijk gesprekken, zijn er al over gevoerd.
Eigenlijk hoop ik ook dat je meer gaat vertellen Suus, over jou en je situatie en hoe je je voelt en zo. Wie weet kunnen we je helpen en van advies dienen of gewoon naar je luisteren (lezen), je steunen en dergelijke.
Sannemireille, ik hoop voor jou ook dat je vriend voor jou en jullie relatie blijft gaan. Ik hoop ook dat je het ons schrijft als dat niet zo is. Schroom niet dat te delen, zelfs als het niet goed gaat en je toch bij hem wil blijven, ook dat begrijpen vrouwen die eenzelfde relatie hebben (gehad) uitstekend doorgaans, al zul je ook best dingen lezen die je misschien erg confronterend vindt.
Draadloos, ken ik jou en je verhaal al?
Ben benieuwd naar je.
Liefs,
Leo
