Hoe open en kwetsbaar zijn jullie met je collega's?

Lady*Voldemort schreef: ↑

26-11-2023 16:18

Ik hink op twee gedachten. Aan de ene kant word ik er zelf niet ongemakkelijk van als mensen dergelijke zaken met mij delen, dus voor mezelf vind ik zo'n opdracht niet grensoverschrijdend. Aan de andere kant: zo'n pipo kan helemaal niet inschatten of de groep wel veilig genoeg is voor zo'n experiment. Als dat niet het geval is kan zo'n 'bekentenis' nog hele nare gevolgen hebben en dan is de workshopleider m/v natuurlijk nergens meer te bekennen.

Absoluut dit.

Maar ook:

Star⁴ schreef: ↑

26-11-2023 16:07

Zoiets kan toch een trigger zijn? Aangezien het om dingen gaan die niemand van je weet, weet je dus ook niet of er nare dingen bij/met je publiek gebeurd zijn.

Of dat iemand zelf slecht in zijn vel zit en dit soort informatie er niet bij kan hebben. Toen ik richting een burn-out aan het gaan was, kon ik het heftige verhaal van de collega er gewoon niet bij hebben. Daar heb ik echt een week mee gelopen op één of andere manier.

Dus in zo'n situatie moet je gewoon zeker weten dat de rest van de groep ook ruimte heeft om dit soort heftige verhalen te ontvangen.

Deze vraag - deel iets wat niemand van je weet - is een standaard 'ijsbreker' bij trainingen. Dus dat die van stal is gehaald, vind ik niet vreemd. Zeker tijdens een training over openheid en kwetsbaarheid op de werkvloer is die heel passend. Alleen geeft een goede trainer er ook context bij door een paar geschikte voorbeelden te geven. Dan weet iedereen hoe luchtig/zwaar je de vraag moet opvatten. Is dat hier niet gebeurd?

TO, ik snap dat je even verbaasd was over de opmerking van je collega. Dat verwacht je niet meteen naast de 'niemand weet dat ik theezakjes verzamel' opmerkingen. Maar ik vind je reactie ook erg overtrokken. Jouw collega heeft iets heel naars meegemaakt en voelt zich kennelijk veilig genoeg om dit met collega's te delen. Dat is dapper en het zegt (hopelijk) iets over de sfeer op jullie werk. Je hoeft er verder niets mee, want het is niet jouw verhaal.

Als je er toch echt iets mee wil, houd het dan bij jezelf. Een conclusie kan zijn dat zulke trainingen - waarin je kwetsbaar opstellen nadrukkelijk gestimuleerd wordt - niets voor jou zijn. Wil je er iets over kwijt bij het management, dan zou ik aangeven dat je de training / trainer niet goed vond (en dus zeker niet beginnen over je collega).

Altijd als ik van dit soort trainingen hoor vraag ik me af of er ooit iemand beter is geworden door zo'n training. Werk je daarna beter, kan je ineens beter met collega's omgaan, heb je veel over jezelf geleerd?

Ik heb het niet zo hoog, en ondanks wat vrijwillig verplichte opmerkingen te mompelen, ja het was ontzettend leerzaam, het was een leuke dag, heb ik nog nooit iemand gehoord die er echt wat aan had.

De enige die er in elk geval beter van werd is de cursusleider, maar verder?

Ik heb weinig collega's waarmee ik rechtstreeks contact heb tijdens het werk, en dat bevalt me heel goed. Ik hoef geen vriendjes zijn met m'n collega, ik zie ze af en toe op het werk en that's it.

Mooi houden zo.

Bij een aantal collega's waar ik intensief mee samenwerk ben ik open over gedragspatronen die in mij werken. Die patronen beïnvloeden mijn gedrag in het team. En daarmee direct onze samenwerking. Daar heb ik en hebben zij ook ontwikkelingsbehoefte in en zijn we gebaat bij elkaar feedback geven.

Omdat in ons werk het minder draait om gelijk hebben en kennis/het weten..... en veel meer om gelijk 'krijgen', beïnvloeden, lerend samenwerken etc.

Daarin is het ook heel helpend als collega's weten waar mijn gedragspatronen vandaan komen. Dat maakt het makkelijker om in te leven in elkaar . En het creëert ook sterke collegiale banden. We staan echt voor elkaar en helpen elkaar groeien.

dianaf schreef: ↑

04-12-2023 10:39

Absoluut dit.

Maar ook:


Of dat iemand zelf slecht in zijn vel zit en dit soort informatie er niet bij kan hebben. Toen ik richting een burn-out aan het gaan was, kon ik het heftige verhaal van de collega er gewoon niet bij hebben. Daar heb ik echt een week mee gelopen op één of andere manier.

Dus in zo'n situatie moet je gewoon zeker weten dat de rest van de groep ook ruimte heeft om dit soort heftige verhalen te ontvangen.

Eigenlijk zijn het gewoon vervelende vragen die gesteld worden in zo'n setting. Bij de collega in kwestie kan het een trigger zijn geweest, zo'n stemmetje die dan steeds die herinnering boven haalt, waardoor het ontzettend lastig is om op zo'n moment iets simpels te bedenken. Sterker nog, de simpele ervaringen van de andere personen, kunnen je eigen gedachten op zo'n moment nóg opdringeriger maken.

Wat mij betreft zouden ze moeten stoppen met dit soort dagen/cursussen/workshops of echt hele duidelijke simpele thema's aanhouden. Zolang je niet weet wat ieders achtergrond is en ieders huidige belastbaarheid is het toch vragen om verdriet.

Jaren geleden heb ik een keer een verplichte workshop gehad. Zonder pardon werd even de vraag gedeponeerd wat je zou doen als de partner van een vriendin zou worden verdacht van seksueel misbruik van hun kind. Het was een absurde situatieschets die absoluut niets van doen had met het werk. Voor mij was het een trigger en ik reageerde op gevoel, er waren mensen die het zakelijk en gevoelloos konden bekijken, nog een neutrale groep. Daarna ontstond er nog een hele discussie over het wie, wat, waar en waarom. Coaches blij en ik, tsja naar huis met een raar gevoel ... verhalen aangehoord over kinderen die blijkbaar vaak liegen, verwijten gekregen over papa's die ik ten onrechte zou zien als dader enz enz - op basis van een situatie die niet speelde, niet zou gaan spelen, niets van doen had met het werk.
En ik weet bijna zeker, dat als collega's mijn verleden hadden gekend, ze me anders hadden benaderd in deze discussie.

Volgens mij hebben meestal vooral de coaches voordeel aan dit soort dingen

Ze kunnen beter stoppen met het geven van dit soort cursussen. Niemand zit er op te wachten, niemand wordt er beter van. Nou ja, het organiserende bureau dan.

Sierlijk schreef: ↑

20-12-2023 07:44

Ze kunnen beter stoppen met het geven van dit soort cursussen. Niemand zit er op te wachten, niemand wordt er beter van. Nou ja, het organiserende bureau dan.

In twintig jaar tijd heb ik zeggen en schrijven maar twee cursussen door de strot geduwd gekregen waar ik na afloop van kon zeggen: ‘Hier heb ik iets aan gehad’. Ik weiger ook het sociaal wenselijke antwoord te geven op de interne feedback die werkgever verzamelt. En zeik via de medezeggenschap iedere keer weer over de kosten van dit soort ‘bureautjes’ en het gebrek aan evaluatie door management over de effectiviteit van dergelijke dagjes ‘teambuilding’/nascholing.