Werk & Studie
alle pijlers
Hoogbegaafd en weinig aansluiting (onderwijs)
woensdag 29 november 2023 11:16
Ik weet dat topics over hoogbegaafdheid niet altijd even soepel lopen, maar ik hoop op herkenning en adviezen.
Een paar jaar geleden heb ik de stap genomen om vanuit een baan in het wetenschappelijk onderzoek om te scholen naar het basisonderwijs. Ik sta nu met veel plezier voor de klas, maar merk dat het contact met collega's regelmatig niet soepel loopt.
Ik ben hoogbegaafd en ik analyseer veel, maar ik ben ook wel een piekeraar. Veel van mijn collega's zijn doeners. Het zou elkaar mooi aan kunnen vullen wellicht, maar ik voel dat ik mensen op de zenuwen werk. Als ik iets signaleer (dat een methodiek niet evidence-based is en weinig op lijkt te brengen, dat een leerling onder- of overvraagd wordt of niet lekker in zijn vel lijkt te zitten oid) krijg ik bijvoorbeeld vaak terug dat het wel meevalt, dat we nu eenmaal niet overal iets mee kunnen of dat ik gewoon wat strenger moet zijn. Vaak blijkt er dan achteraf weldegelijk meer te spelen of iets mis te lopen.
Nu krijg ik door bovenstaande steeds minder plezier in mijn werk. Het maakt me onzeker en gefrustreerd, ik voel me vaak alleen staan en weinig gewaardeerd.
Hoe kan ik dicht bij mezelf blijven zonder over te komen als een vervelende zeur? Is dit herkenbaar voor iemand? (Al dan niet in een ander werkveld en om een andere reden?) Wat heb je toen gedaan?
PS het komt nu wellicht een beetje arrogant over, maar ik ben het vak nog aan het leren en heb daarom juist behoefte aan meer overleg en samenwerking. Lang niet alles wat ik signaleer weet ik ook al zelfstandig op te lossen namelijk.
Een paar jaar geleden heb ik de stap genomen om vanuit een baan in het wetenschappelijk onderzoek om te scholen naar het basisonderwijs. Ik sta nu met veel plezier voor de klas, maar merk dat het contact met collega's regelmatig niet soepel loopt.
Ik ben hoogbegaafd en ik analyseer veel, maar ik ben ook wel een piekeraar. Veel van mijn collega's zijn doeners. Het zou elkaar mooi aan kunnen vullen wellicht, maar ik voel dat ik mensen op de zenuwen werk. Als ik iets signaleer (dat een methodiek niet evidence-based is en weinig op lijkt te brengen, dat een leerling onder- of overvraagd wordt of niet lekker in zijn vel lijkt te zitten oid) krijg ik bijvoorbeeld vaak terug dat het wel meevalt, dat we nu eenmaal niet overal iets mee kunnen of dat ik gewoon wat strenger moet zijn. Vaak blijkt er dan achteraf weldegelijk meer te spelen of iets mis te lopen.
Nu krijg ik door bovenstaande steeds minder plezier in mijn werk. Het maakt me onzeker en gefrustreerd, ik voel me vaak alleen staan en weinig gewaardeerd.
Hoe kan ik dicht bij mezelf blijven zonder over te komen als een vervelende zeur? Is dit herkenbaar voor iemand? (Al dan niet in een ander werkveld en om een andere reden?) Wat heb je toen gedaan?
PS het komt nu wellicht een beetje arrogant over, maar ik ben het vak nog aan het leren en heb daarom juist behoefte aan meer overleg en samenwerking. Lang niet alles wat ik signaleer weet ik ook al zelfstandig op te lossen namelijk.
woensdag 29 november 2023 14:11
Ik ben verre van hoogbegaafd maar dit is te herkennen.Ginevra schreef: ↑29-11-2023 12:00Ik ben lid geweest van Mensa (ik noem mezelf niet hoogbegaafd maar scoor dus wel hoog op een IQ-test) en werk in het onderwijs.
Ik herken wel waar je tegenaan loopt, maar hou intelligentie maar voor een deel daarvan verantwoordelijk. Ga niet alles waar je tegenaan loopt aan je intelligentie ophangen, want daarvan wordt je leven echt niet leuker of gemakkelijker.
Ja, ik heb ook een aantal hevige frustraties gehad ten aanzien van het onderwijs. Ik vind het werk ook minder leuk geworden door een aantal ontwikkelingen waarvan ik in sombere momenten echt kan denken "maar ben ik nou verdomme de énige die dit ziet?".
Punt is dat onderwijs langzaam beweegt en erg onderhevig is aan modes en stromingen die soms absoluut krankzinnig zijn en waar je in je eentje niks tegen begint.
En ander punt is dat jij iets hét grote issue kunt vinden, maar dat anderen hun schouders erover ophalen en zeggen "je hebt wel gelijk, maar waarom maak je je er zo druk om, er zijn nog heel veel andere issues die óók belangrijk zijn". En dat is vaak ook zo. Anderen zien en doen misschien weer dingen die jij niet zo onderkent.
Het is helemaal feest nu ik ouder wordt: nu ben ik daarbovenop ook nog eens de collega die met anekdotes uit de jaren 90 aan komt zetten.
En wat dan ook nog zo is: het boeit me ook niet meer zo of mensen aansluiting vinden. Dus ook nog drammerig.
Ik heb dus geen advies voor je. Het wordt niet beter
.Wat mij helpt is gewoon mijn mond eens houden. Vaak is het inderdaad zo dat speerpunt x wel heel goed uit de verf komt als je gewoon meebeweegt, omdat we daarop moeten focussen, en je kunt niet alles tegelijk heb ik geleerd.
Een open houding blijven aannemen helpt echt. Daarom vinden mensen me ook nog wel te pruimen. Ik doseer mijn 'ja maar' en laat dingen ook gaan.
Sparren met collega's helpt inderdaad ook.
woensdag 29 november 2023 14:16
Dat is een goed idee, ook @Zoggellia. Ik denk dat ik er veel bij zou kunnen winnen als ik bewuster praat of juist mijn mond hou. Nu zeg ik vaak wat in mij opkomt.Doreia* schreef: ↑29-11-2023 13:49Dit.
Dit herken ik ook.
In grote overlegsituaties leun ik achterover, doodle wat op papier en luister welke kant het op gaat. En als het even niet goed loopt, ik heb een invalshoek dat nog niet belicht is of we slaan de verkeerde richting uit, wat het proces niet ten goede komt, steek ik mijn vinger op.
Dat geeft mij ook veel rust.
Je zegt dat het je rust geeft, maar voelt het dan niet krampachtig of geforceerd om zo met collega's om te gaan?
woensdag 29 november 2023 14:19
Ik ben het hier wel echt mee-eens. Dat is ook waarom ik het niet zonde vind dat ik mijn probleem oplos met een andere functie. Er is een tijd van komen en gaan en soms past je werkomgeving niet meer bij je. Uiteindelijk gaat het er om dat jij tot je recht komt in je werkomgeving. Dat draagt bij aan jouw ontwikkeling. Je kunt toch niet al je collega's veranderen.Friezin71 schreef: ↑29-11-2023 13:56Het is het allerfijnste als je in je baan wordt gewaardeerd voor je capaciteiten en ze worden gezien als een talent in plaats van dat je het gevoel hebt dat je een deel van je zelf moet wegcijferen (amputeren noem ik het vaak) om te kunnen passen, te kunnen voldoen aan de norm.
Als je als leerkracht schitterende raamtekeningen wilt maken, maar vanuit het team alleen maar met het smartbord mag werken, is dat zonde. Als je als leerkracht heerlijk kan guiten met het grut en houdt van balletje trappen, maar tijdens het buiten spelen binnen moet blijven 'omdat dat we dat hier zo doen', is dat zonde. Als je als leerkracht dingen signaleert en dit wordt weggewimpeld is dat zonde.
Jouw kracht, jouw kunde wordt niet erkend binnen dit team en dat is zonde. Zou je beter tot zijn recht kunnen komen op een andere school? Zou je bijvoorbeeld een enorme toegevoegde waarde kunnen zijn op een HB-school? Omdat je deze kinderen waarschijnlijk snapt en ziet op een manier die een niet-hoogbegaafde leerkracht niet kan evenaren?
Een vriendin van mij is onlangs naar een andere basisschool over gestapt die veel kleiner is en een ander gedachtegoed. Zij geeft een creatief vak en kan in deze school wel de lessen geven die ze wil geven. Dat is zowel voor haar als de school goed.
woensdag 29 november 2023 14:23
Btw hoop ik wel dat mn kind straks docenten krijgt als jij. Die goed zien dat bestaande dingen hun effect niet hebben en zich afvragen of het niet anders kan of moet. Maar hebben scholen daar ook geen beleidsadviseurs voor of werkt dat zo niet in het basisonderwijs? Iig op MBO en HBO heb je dat wel.
woensdag 29 november 2023 14:23
Ik snap de suggestie, maar ik haal mijn energie en motivatie juist echt uit het contact met de groep. Heb ik een rekenzwakke groep dan verdiep ik me extra in het rekenonderwijs. Als ik een leerling heb met een rottige thuissituatie wil ik uitzoeken hoe ik maximaal veiligheid kan bieden, voor een leerling met adhd verdiep ik me graag in hoe ik daar optimaal in kan begeleiden en spreekt iemand nog nauwelijks Nederlands dan leer ik daar graag over, maar zonder het dagelijkse contact met de leerlingen in kwestie worden al die vraagstukken ineens heel stoffig voor mij.cuculuscanorus schreef: ↑29-11-2023 13:52TO: jouw analytische vaardigheden zouden in een bepaalde nevenfunctie heel goed van pas kunnen komen. Misschien zoekt men op school nog een rekencoordinator, of een ander soort functie. Mogelijk twee vliegen in een klap: jij wordt op niveau uitgedaagd met een spannend nieuw project én collega's zien wat je allemaal kunt, maar dan duidelijk in de context van een bepaalde opdracht.
Dat sprak me juist zo aan in het onderwijs. Iedere dag die uitdaging op zoveel verschillende gebieden.
woensdag 29 november 2023 14:26
Nee. Zolang het gesprek de goede kant uit gaat en loopt, hoef ik niets te doen.Koramias schreef: ↑29-11-2023 14:16Dat is een goed idee, ook @Zoggellia. Ik denk dat ik er veel bij zou kunnen winnen als ik bewuster praat of juist mijn mond hou. Nu zeg ik vaak wat in mij opkomt.
Je zegt dat het je rust geeft, maar voelt het dan niet krampachtig of geforceerd om zo met collega's om te gaan?
Pas wanneer we de verkeerde afslag nemen, verzandden in een gekke discussie of we even niet verder komen, kan ik tevoorschijn komen en de boel weer vlot trekken.
En ik ben wel heel actief bezig met luisteren en doe mee met de vergadering. Ik trek alleen mijn mond pas open wanneer dit nodig is.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 29 november 2023 14:32
Ja, maar je moet binnenkort ongetwijfeld iets gaan doen náást lesgeven, zo is het nu eenmaal spijtig genoeg geregeld op de meeste scholen. Hopelijk bij jullie niet, dan.Koramias schreef: ↑29-11-2023 14:23Ik snap de suggestie, maar ik haal mijn energie en motivatie juist echt uit het contact met de groep. Heb ik een rekenzwakke groep dan verdiep ik me extra in het rekenonderwijs. Als ik een leerling heb met een rottige thuissituatie wil ik uitzoeken hoe ik maximaal veiligheid kan bieden, voor een leerling met adhd verdiep ik me graag in hoe ik daar optimaal in kan begeleiden en spreekt iemand nog nauwelijks Nederlands dan leer ik daar graag over, maar zonder het dagelijkse contact met de leerlingen in kwestie worden al die vraagstukken ineens heel stoffig voor mij.
Dat sprak me juist zo aan in het onderwijs. Iedere dag die uitdaging op zoveel verschillende gebieden.
Maar lees eens wat je hier schrijft: je bent echt geboren voor deze baan. Je vasthoudendheid en interesse zorgen ervoor dat je steeds meer leert en weet en een steeds betere docent bent voor jouw leerlingen.
woensdag 29 november 2023 14:38
Jij bent dus een Gouden docent.Koramias schreef: ↑29-11-2023 14:23Ik snap de suggestie, maar ik haal mijn energie en motivatie juist echt uit het contact met de groep. Heb ik een rekenzwakke groep dan verdiep ik me extra in het rekenonderwijs. Als ik een leerling heb met een rottige thuissituatie wil ik uitzoeken hoe ik maximaal veiligheid kan bieden, voor een leerling met adhd verdiep ik me graag in hoe ik daar optimaal in kan begeleiden en spreekt iemand nog nauwelijks Nederlands dan leer ik daar graag over, maar zonder het dagelijkse contact met de leerlingen in kwestie worden al die vraagstukken ineens heel stoffig voor mij.
Dat sprak me juist zo aan in het onderwijs. Iedere dag die uitdaging op zoveel verschillende gebieden.
Je gaat elk kind zien, waarderen. Jij bent de juf met de 'geheime tekens' voor kinderen, zodat de rest niet ziet dat er even iets extra's moet gebeuren. Jij bent de juf die dingen aan een kind opmerkt en het de aandacht geeft die het nodig heeft. En deze kennis komt snel tot je, omdat je er intrinsiek voor gemotiveerd bent. En je onthoudt het daarna en maakt je een betere juf. Jij gaat ook de ouders zien. Hoe zij zich zorgen maken om hun kind op school. Kan snel de angel uit het gesprek halen, omdat je ego niet in de weg zit.
Wees gerust, jij komt er wel!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 29 november 2023 14:39
Ik denk dat je tegen een ander soort grens aanloopt. Die van een ietwat idealistisch ingestelde nieuwkomer versus oude rotten die gepokt en gemazeld zijn.
In onderwijsland heb je te maken met politieke spelletjes. De waan van de dag (vanuit Den Haag) regeert en de zetbaasjes van de overkoepelende stichting houden zich vooral bezig met holle kreten en ‘enthousiasmeren’. Van die kreten waar niemand iets tegen kan hebben maar nergens ook maar één moment concreet dreigen te worden. (‘Oog voor ieder kind, talent ontwikkelen’).
Bijvoorbeeld: ieder wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat kinderen van een bepaalde leeftijd nog helemaal niet toe zijn aan een bepaald iets/iets ontiegelijk lang duurt op die leeftijd terwijl ze het twee jaar later met twee vingers in hun neus kunnen leren, maar we zullen allemaal het zoveelste vernieuwende onderwijsconcept omarmen. Dat er intussen kinderen vastlopen of je tijd op de meest ineffectieve wijze inzet in zo’n leerproces zijn dan allemaal ‘verbeterpuntjes’.
Of:
Iedere gek met een beetje verstand en opmerkingsvermogen ziet in één middagje observeren wat Marietje nodig heeft en waar Marietje direct mee geholpen zou zijn maar het protocol moet en zal gevolgd worden want anders krijgt Marietje niet de juiste indicatie en dus ook geen subsidie/bekostiging (hulpmiddelen, ambulant begeleider, test dyslexie, enz.). Je moet Marietje en jezelf eerst door alle hoepels laten springen en de frustratie laten oplopen voordat je bij het figuurlijke juiste loket staat. Intussen mag je alles uit de kast trekken aan ‘vrije middelen’ om te voorkomen dat Marietje in dat traject niet voortijdig sneuvelt.
Na 20+ jaar in het onderwijs heb ik nog steeds precies dezelfde ervaring als Ginevra.
‘Ben ik de enige die het ziet? Is iedereen gek geworden?’. Alsof je naar een moderne opvoering van ‘de nieuwe kleren van de keizer’ zit te kijken. Collega’s reageren daar verschillend op:
- berustend, tijd en middelen zo effectief mogelijk inzetten om zoveel mogelijk leerlingen wel te bedienen en accepteren dat dit je mogelijkheden en grenzen zijn
- de professionele lobbyist: toeleggen op het bullshitjargon en netwerken om zo op het stafbureau een plekje in een ‘pilot’ te ritselen voor een leerling. Desnoods zelf een pilot opzetten en daar de nodige BS aan vastplakken om het erdoor te krijgen
- de activist: er tegenaan blijven schoppen, blijven ‘rellen’ en zitting nemen in een medezeggenschapsraad
- de silent quitter. Ja-knikken, minimale hoeveelheid positieve bevestiging geven in gepast jargon bij de zoveelste ‘inspiratiesessie’ maar daarna lekker hard de deur van je lokaal achter je dichtslaan en nog net geen middelvinger opsteken. Protocollen creatief afhandelen om de zaak te bespoedigen. En hopen dat er snel weer een nieuwe waan komt en deze weer is overgewaaid.
Ik ben van een activist naar een silent quitter gegaan. Het was dat of een burn-out.
In onderwijsland heb je te maken met politieke spelletjes. De waan van de dag (vanuit Den Haag) regeert en de zetbaasjes van de overkoepelende stichting houden zich vooral bezig met holle kreten en ‘enthousiasmeren’. Van die kreten waar niemand iets tegen kan hebben maar nergens ook maar één moment concreet dreigen te worden. (‘Oog voor ieder kind, talent ontwikkelen’).
Bijvoorbeeld: ieder wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat kinderen van een bepaalde leeftijd nog helemaal niet toe zijn aan een bepaald iets/iets ontiegelijk lang duurt op die leeftijd terwijl ze het twee jaar later met twee vingers in hun neus kunnen leren, maar we zullen allemaal het zoveelste vernieuwende onderwijsconcept omarmen. Dat er intussen kinderen vastlopen of je tijd op de meest ineffectieve wijze inzet in zo’n leerproces zijn dan allemaal ‘verbeterpuntjes’.
Of:
Iedere gek met een beetje verstand en opmerkingsvermogen ziet in één middagje observeren wat Marietje nodig heeft en waar Marietje direct mee geholpen zou zijn maar het protocol moet en zal gevolgd worden want anders krijgt Marietje niet de juiste indicatie en dus ook geen subsidie/bekostiging (hulpmiddelen, ambulant begeleider, test dyslexie, enz.). Je moet Marietje en jezelf eerst door alle hoepels laten springen en de frustratie laten oplopen voordat je bij het figuurlijke juiste loket staat. Intussen mag je alles uit de kast trekken aan ‘vrije middelen’ om te voorkomen dat Marietje in dat traject niet voortijdig sneuvelt.
Na 20+ jaar in het onderwijs heb ik nog steeds precies dezelfde ervaring als Ginevra.
‘Ben ik de enige die het ziet? Is iedereen gek geworden?’. Alsof je naar een moderne opvoering van ‘de nieuwe kleren van de keizer’ zit te kijken. Collega’s reageren daar verschillend op:
- berustend, tijd en middelen zo effectief mogelijk inzetten om zoveel mogelijk leerlingen wel te bedienen en accepteren dat dit je mogelijkheden en grenzen zijn
- de professionele lobbyist: toeleggen op het bullshitjargon en netwerken om zo op het stafbureau een plekje in een ‘pilot’ te ritselen voor een leerling. Desnoods zelf een pilot opzetten en daar de nodige BS aan vastplakken om het erdoor te krijgen
- de activist: er tegenaan blijven schoppen, blijven ‘rellen’ en zitting nemen in een medezeggenschapsraad
- de silent quitter. Ja-knikken, minimale hoeveelheid positieve bevestiging geven in gepast jargon bij de zoveelste ‘inspiratiesessie’ maar daarna lekker hard de deur van je lokaal achter je dichtslaan en nog net geen middelvinger opsteken. Protocollen creatief afhandelen om de zaak te bespoedigen. En hopen dat er snel weer een nieuwe waan komt en deze weer is overgewaaid.
Ik ben van een activist naar een silent quitter gegaan. Het was dat of een burn-out.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 29 november 2023 15:00
En nog de criticus, die alles blijft bevragen. Die ben ik, samen met de activistlemoos2 schreef: ↑29-11-2023 14:39Ik denk dat je tegen een ander soort grens aanloopt. Die van een ietwat idealistisch ingestelde nieuwkomer versus oude rotten die gepokt en gemazeld zijn.
In onderwijsland heb je te maken met politieke spelletjes. De waan van de dag (vanuit Den Haag) regeert en de zetbaasjes van de overkoepelende stichting houden zich vooral bezig met holle kreten en ‘enthousiasmeren’. Van die kreten waar niemand iets tegen kan hebben maar nergens ook maar één moment concreet dreigen te worden. (‘Oog voor ieder kind, talent ontwikkelen’).
Bijvoorbeeld: ieder wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat kinderen van een bepaalde leeftijd nog helemaal niet toe zijn aan een bepaald iets/iets ontiegelijk lang duurt op die leeftijd terwijl ze het twee jaar later met twee vingers in hun neus kunnen leren, maar we zullen allemaal het zoveelste vernieuwende onderwijsconcept omarmen. Dat er intussen kinderen vastlopen of je tijd op de meest ineffectieve wijze inzet in zo’n leerproces zijn dan allemaal ‘verbeterpuntjes’.
Of:
Iedere gek met een beetje verstand en opmerkingsvermogen ziet in één middagje observeren wat Marietje nodig heeft en waar Marietje direct mee geholpen zou zijn maar het protocol moet en zal gevolgd worden want anders krijgt Marietje niet de juiste indicatie en dus ook geen subsidie/bekostiging (hulpmiddelen, ambulant begeleider, test dyslexie, enz.). Je moet Marietje en jezelf eerst door alle hoepels laten springen en de frustratie laten oplopen voordat je bij het figuurlijke juiste loket staat. Intussen mag je alles uit de kast trekken aan ‘vrije middelen’ om te voorkomen dat Marietje in dat traject niet voortijdig sneuvelt.
Na 20+ jaar in het onderwijs heb ik nog steeds precies dezelfde ervaring als Ginevra.
‘Ben ik de enige die het ziet? Is iedereen gek geworden?’. Alsof je naar een moderne opvoering van ‘de nieuwe kleren van de keizer’ zit te kijken. Collega’s reageren daar verschillend op:
- berustend, tijd en middelen zo effectief mogelijk inzetten om zoveel mogelijk leerlingen wel te bedienen en accepteren dat dit je mogelijkheden en grenzen zijn
- de professionele lobbyist: toeleggen op het bullshitjargon en netwerken om zo op het stafbureau een plekje in een ‘pilot’ te ritselen voor een leerling. Desnoods zelf een pilot opzetten en daar de nodige BS aan vastplakken om het erdoor te krijgen
- de activist: er tegenaan blijven schoppen, blijven ‘rellen’ en zitting nemen in een medezeggenschapsraad
- de silent quitter. Ja-knikken, minimale hoeveelheid positieve bevestiging geven in gepast jargon bij de zoveelste ‘inspiratiesessie’ maar daarna lekker hard de deur van je lokaal achter je dichtslaan en nog net geen middelvinger opsteken. Protocollen creatief afhandelen om de zaak te bespoedigen. En hopen dat er snel weer een nieuwe waan komt en deze weer is overgewaaid.
Ik ben van een activist naar een silent quitter gegaan. Het was dat of een burn-out.
En ondanks is dat ik dat weet loop ik nog steeds tegen dezelfde dingen aan, maar dat deed ik ook al toen ik nog niet in het onderwijs werkte. En dan vooral het sneller denken, buiten de kaders kunnen denken, proces overzien, vanuit een gewenst eindpunt heel snel alle te nemen stappen terug kunnen denken, alle zijwegen en haken en ogen zien.
woensdag 29 november 2023 16:03
Ik denk ook dat je een geweldige juf bent/kan zijn. Je weet precies wat kinderen nodig hebben en hoe kennis en kunde in te zetten. Ik verwacht dat de organisatie en zijn structuur je op een gegeven moment gaan opbreken. Je loopt als het ware tegen alle muren op als er wederzijdse onbegrip gaat heersen.
Ik vraag mij wel af in hoeverre je als hoofbegaafde écht voldoening uit je werk kan halen, als juf. De dagen en taken zijn iedere dag hetzelfde.
Ik vraag mij wel af in hoeverre je als hoofbegaafde écht voldoening uit je werk kan halen, als juf. De dagen en taken zijn iedere dag hetzelfde.
woensdag 29 november 2023 16:03
Dat. Ik kreeg een ernstig gezondheidsprobleem en mijn activisme was daar mede oorzaak van. Het was het allemaal niet waard. Nu draai ik mijn riedeltje af, doe gezellig mee met de zoveelste inspiratiesessie of heidag, vul braaf de post-its in en plak ze op de flappen, en verder is het weer business as usual.
woensdag 29 november 2023 16:11
Ik ben van activist in loondienst naar activist zelfstandige gegaan. Ik heb nu veel meer slagkracht, kan veel efficiënter werken, krijg meer gedaan in dezelfde tijd en hoef me niet te verbergen voor collega's die mij maar een rare vinden. Ik vecht voor en tegen de dingen die ik belangrijk vind.
Permanente educatie uitzitten omdat het nooit zo diep gaat als ik zou willen, we schrapen alleen even over de oppervlakte voor de punten en de lunch is altijd goed, maar een heerlijke casus van alle kanten bespreken, dat lukt echt niet helaas.
Permanente educatie uitzitten omdat het nooit zo diep gaat als ik zou willen, we schrapen alleen even over de oppervlakte voor de punten en de lunch is altijd goed, maar een heerlijke casus van alle kanten bespreken, dat lukt echt niet helaas.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 29 november 2023 16:23
Doreia* schreef: ↑29-11-2023 16:11Ik ben van activist in loondienst naar activist zelfstandige gegaan. Ik heb nu veel meer slagkracht, kan veel efficiënter werken, krijg meer gedaan in dezelfde tijd en hoef me niet te verbergen voor collega's die mij maar een rare vinden. Ik vecht voor en tegen de dingen die ik belangrijk vind.
Permanente educatie uitzitten omdat het nooit zo diep gaat als ik zou willen, we schrapen alleen even over de oppervlakte voor de punten en de lunch is altijd goed, maar een heerlijke casus van alle kanten bespreken, dat lukt echt niet helaas.
Same. Het uitzitten holde me uit, compleet.
Nu gebruik ik mijn activisme niet meer als strijdend voor of ergens tegen, maar alleen door dingen in de wereld te zetten waar ik volledig achter sta en alles van mezelf in kwijt kan. Dan blijk het leven opeens stukken soepeler te gaan en werk zowaar energie te geven.
woensdag 29 november 2023 16:33
De een is de ander niet. Ik heb zelf geen behoefte aan el-ke dag uitgedaagd te worden. Heb ik op school en tijdens studies genoeg gedaan. Ik doe het prima op wat meer voorspelbaarheid, regelmaat en kan mijn creatieve kant ook aanspreken. Daar haal ik veel plezier uit: dingen als lokaal gezellig maken, knutselen, muziekles met een twist, voorstellingen geven met mijn groep.Stokbroodje schreef: ↑29-11-2023 16:03
Ik vraag mij wel af in hoeverre je als hoofbegaafde écht voldoening uit je werk kan halen, als juf. De dagen en taken zijn iedere dag hetzelfde.
woensdag 29 november 2023 16:44
Jij werkt zelf vast niet in het onderwijs? Ik ook niet hoor, maar weet van familieleden dat juist geen dag hetzelfde is. Ik denk echt dat mensen zich verkijken op wat het vergt om voor de klas te staan.Stokbroodje schreef: ↑29-11-2023 16:03Ik vraag mij wel af in hoeverre je als hoofbegaafde écht voldoening uit je werk kan halen, als juf. De dagen en taken zijn iedere dag hetzelfde.
woensdag 29 november 2023 17:01
Dit kan(kan!) ook deel van het probleem zijn. Als jij dit soort dingen snel en vlot oppakt met je HB maakt dat de baan leuk voor jou. Voor collega's kan het bedreigend overkomen als jij dit allemaal doet, omdat ze daardoor het gevoel kunnen krijgen dat je dat ook van hen verwacht en hen het te veel tijd kost. Ik deed zulke "extra's" dus altijd meer voor mezelf dan in het blikveld van collega's (muv degenen die het wel interessant vonden).Koramias schreef: ↑29-11-2023 14:23Heb ik een rekenzwakke groep dan verdiep ik me extra in het rekenonderwijs. Als ik een leerling heb met een rottige thuissituatie wil ik uitzoeken hoe ik maximaal veiligheid kan bieden, voor een leerling met adhd verdiep ik me graag in hoe ik daar optimaal in kan begeleiden en spreekt iemand nog nauwelijks Nederlands dan leer ik daar graag over, maar zonder het dagelijkse contact met de leerlingen in kwestie worden al die vraagstukken ineens heel stoffig voor mij.
Daarnaast: elke school en elk team is anders. Verder zoeken naar gelijkgestemden kan lonen.
woensdag 29 november 2023 17:02
woensdag 29 november 2023 17:42
Een werkplek zoeken waar ruimte is voor de dingen die jij leuk en belangrijk vindt. Voor mij bijvoorbeeld lessen ontwerpen en het vertrouwen dat ik de juiste keuzes maak voor mijn leerlingen wat lesinhoud en begeleiding. Ik werk op een school waar out of the box aangemoedigd wordt (en vaak ook noodzakelijk is).Stokbroodje schreef: ↑29-11-2023 16:03Ik denk ook dat je een geweldige juf bent/kan zijn. Je weet precies wat kinderen nodig hebben en hoe kennis en kunde in te zetten. Ik verwacht dat de organisatie en zijn structuur je op een gegeven moment gaan opbreken. Je loopt als het ware tegen alle muren op als er wederzijdse onbegrip gaat heersen.
Ik vraag mij wel af in hoeverre je als hoofbegaafde écht voldoening uit je werk kan halen, als juf. De dagen en taken zijn iedere dag hetzelfde.
woensdag 29 november 2023 18:40
Haha zo herkenbaar! Precies dit.
In mijn vorige baan vond men mij kritisch, een allesweter en -kunner, soms een betweter, te snel gaan, een perfectionist enz enz. Daar moest ik dan ook allemaal leerdoelen op maken.
Uiteindelijk ben ik in die baan in teamsituaties het volgende gaan doen: vooral open vragen stellen. Dus;
- wat maakt dat jij dat denkt?
- hoe zie jij dat?
- wat lijkt jou een goede oplossing?
- hoe zou dat voor die cliënt zijn?
- wat zijn de verhoudingen in dat gezin?
Op die manier komen mensen vaak zélf tot oplossingen zonder dat ik ze aandraag. Zelfde effect, andere weg. Team blij, ik blij.
In m’n huidige baan vindt mijn team de genoemde eigenschappen van mij ontzettend waardevol en kan ik lekker mezelf zijn. Die liften lekker mee op mijn tempo, op mijn analyses en tips.
Scheelt een hoop energie dat ik lekker mezelf kan zijn.
•
woensdag 29 november 2023 18:46
Gele_Badjas schreef: ↑29-11-2023 17:01Dit kan(kan!) ook deel van het probleem zijn. Als jij dit soort dingen snel en vlot oppakt met je HB maakt dat de baan leuk voor jou. Voor collega's kan het bedreigend overkomen als jij dit allemaal doet, omdat ze daardoor het gevoel kunnen krijgen dat je dat ook van hen verwacht en hen het te veel tijd kost. Ik deed zulke "extra's" dus altijd meer voor mezelf dan in het blikveld van collega's (muv degenen die het wel interessant vonden).
Daarnaast: elke school en elk team is anders. Verder zoeken naar gelijkgestemden kan lonen.
Ik krijg echt spontaan buikpijn als ik dit lees doordat ik hier zulke slechte herinneringen aan heb. De waarschuwing dat ik moest dimmen omdat anderen mij een bedreiging vonden en onzeker van mij werden, jakkes.
Die collega’s waren natuurlijk gewoon van zichzelf onzeker maar nu kreeg ik de schuld.
•
woensdag 29 november 2023 18:49
Het duurt alleen zo lang, waardoor vergaderingen eindeloos zijnFrizz schreef: ↑29-11-2023 18:40Haha zo herkenbaar! Precies dit.
In mijn vorige baan vond men mij kritisch, een allesweter en -kunner, soms een betweter, te snel gaan, een perfectionist enz enz. Daar moest ik dan ook allemaal leerdoelen op maken.
Uiteindelijk ben ik in die baan in teamsituaties het volgende gaan doen: vooral open vragen stellen. Dus;
- wat maakt dat jij dat denkt?
- hoe zie jij dat?
- wat lijkt jou een goede oplossing?
- hoe zou dat voor die cliënt zijn?
- wat zijn de verhoudingen in dat gezin?
Op die manier komen mensen vaak zélf tot oplossingen zonder dat ik ze aandraag. Zelfde effect, andere weg. Team blij, ik blij.
In m’n huidige baan vindt mijn team de genoemde eigenschappen van mij ontzettend waardevol en kan ik lekker mezelf zijn. Die liften lekker mee op mijn tempo, op mijn analyses en tips.
Scheelt een hoop energie dat ik lekker mezelf kan zijn.
Het eerste leerpunt wat ik ooit kreeg was dat ik langzamer moest denken. Uhhhhh.
In mijn huidige team word ik gewaardeerd om wie ik ben, zo prettig. En ik kan inmiddels iets langer mijn mond houden, waardoor het voor anderen ook leuker is. Maar het heeft echt lang geduurd voordat ik doorhad dat niet iedereen even snel denkt en wat dan de angel was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
