Zwanger
alle pijlers
Bijna 43 en zwanger
vrijdag 1 november 2019 om 10:16
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
zaterdag 2 november 2019 om 17:23
Dan is dat zo en komt er mischien wel weer een andere leuke man.redbulletje schreef: ↑02-11-2019 17:06Dat kan ook anders uitpakken natuurlijk. TO weet wat ze nu heeft en als het vanwege de veranderingen die een jong kind met zich meebrengt misgaat, kan ze het zichzelf ook verwijten.
En denkt ze waarom heb ik al die jaren verspild aan deze..
zaterdag 2 november 2019 om 17:23
zaterdag 2 november 2019 om 17:52
zaterdag 2 november 2019 om 17:53
In dat geval kan ze beter haar handen vrij hebben en geen balast in de vorm van een jong kind.staafmixer schreef: ↑02-11-2019 17:23Dan is dat zo en komt er mischien wel weer een andere leuke man.
En denkt ze waarom heb ik al die jaren verspild aan deze..
zaterdag 2 november 2019 om 18:07
Je schrijft dat ze er 1000% zin in moet hebben, in alle aspecten. Kennelijk vind jij dat een voorwaarde om aan een kind te beginnen, maar ik bijvoorbeeld niet. Ik zag het als een groot avontuur dat ik aanging met mijn man. Zwemles leek me niet leuk. Valt mee, maar ik vind het er wel onaangenaam warm. Een realistische kijk op wat je wel en niet leuk gaat vinden en ook weten hoe je daar doorheen gaat komen (vader doet meeste zwemlessen, ik speel meer buiten met zoon), is toch ook prima? Ik twijfelde niet, zoon was zeer gewenst, maar ik keek echt niet uit naar elke poepluier. Ik vind het onzin dat je alleen goede ouders wordt als je helemaal enthousiast bent. Als je ervoor kiest, neem je je verantwoordelijkheid en doe je je best. Maar twijfel vooraf, of naar bepaalde stukken niet uitkijken, dat mag hoor. Niets mis mee.Rivermoana schreef: ↑02-11-2019 16:44Ik schrijf daarnaast juist steeds dat ze het zelf moet weten. ik dring echt niks op hoor zou dat echt niet willen. Laat dat ajb niet zo overkomen.
zaterdag 2 november 2019 om 22:59
Ik denk dat ze er vooral geen zin meer in had omdat ze al zes kinderen had grootgebracht. Ze had het allemaal al meegemaakt. Niet te vergelijken met TO die het nog niet heeft meegemaakt.Rivermoana schreef: ↑02-11-2019 17:12Klopt maar er komt voor elke vrouw wel een moment dat ze geen kinderen meer ziet zitten. Echt niet? Nee echt niet.
Een kennis van me heeft zes kinderen en vond zwanger zijn, en alles wat daarna gebeurde echt fantastisch. Borstvoeding geven, met de kinderen knutselen alles vond ze het einde. Als het ene kind nog niet geboren was had ze het alweer over een volgende zwangerschap. Toen ze bij mij op kraamvisite was, ze was toen ongeveer 50, zei ik voor de grap: niks voor jou nog zo'n klein hummeltje? Haar reactie was een heeeeel stellig NEE. Als ik het van iemand niet had verwacht was zij het wel maar ook zo iemand wil op een dag niet meer. En als jij rond de 33 bent dan snap ik wel dat je zegt het is zo mooi en ja het is zwaar maar ook zo gaaf. Maar de kans is groot dat je over 10 of 15 jaar daar heel anders over denkt.
TO voor je vriend kan het ouderschap dit keer een hele andere ervaring worden nu. Hij heeft een andere vrouw, is ouder, heeft realistische verwachtingen.
zondag 3 november 2019 om 00:45
Niet (volledig) akkoord. Als je een makkelijk kind hebt dat overal doorheen fietst, lijkt het me sowieso makkelijker en heb je meer reserve om met tegenslagen of moeilijke periodes om te gaan. Als je een kind hebt met een beperking waardoor elke dag een strijd is, kan het simpele feit dat je kind ook nog een bril nodig heeft er al teveel aan zijn. Niet de bril op zich, maar wel het geloop dat je weer hebt. Om de paar maanden nieuwe glazen, montuur te klein, bril kapot ... Dat komt nog eens bovenop al de rest. Om dat dan af te doen als een simpel "het ligt aan je ingesteldheid" ... Het zal ook wel een rol spelen, maar je mag dat niet als hoofdoorzaak zien.
TO: Ik kan je geen raad geven maar ik hoop dat, welke beslissing je ook neemt, het voor jouw gevoel de juiste zal zijn.
Ik had een heel grote kinderwens, riep dat ik zeker geen enig kind wou. Had het gevoel dat mijn leven zonder kind niet volledig zou zijn, en dat gevoel heb ik nog. Maar toch is het, tot spijt van mijn man, bij 1 gebleven. Ons zoontje heeft verschillende beperkingen waardoor de opvoeding heel zwaar is en ik een 2e absoluut niet zie zitten. Niet voor mezelf maar ook niet voor het kind dat er wat mij betreft nooit meer komt. We hebben zware vermoedens dat het erfelijk is omdat we onszelf er teveel in herkennen en ik wil absoluut vermijden nog een kind op de wereld te zetten dat zoveel potentieel heeft maar een gevangene is van zijn eigen beperkingen. Anderzijds, stel dat het niks heeft, dan zit het wel met een broer die altijd meer aandacht zal nodig hebben en waarvoor het zich later mss verantwoordelijk zal voelen.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
zondag 3 november 2019 om 00:53
Dit, in z'n geheel.aquake82 schreef: ↑03-11-2019 00:45Niet (volledig) akkoord. Als je een makkelijk kind hebt dat overal doorheen fietst, lijkt het me sowieso makkelijker en heb je meer reserve om met tegenslagen of moeilijke periodes om te gaan. Als je een kind hebt met een beperking waardoor elke dag een strijd is, kan het simpele feit dat je kind ook nog een bril nodig heeft er al teveel aan zijn. Niet de bril op zich, maar wel het geloop dat je weer hebt. Om de paar maanden nieuwe glazen, montuur te klein, bril kapot ... Dat komt nog eens bovenop al de rest. Om dat dan af te doen als een simpel "het ligt aan je ingesteldheid" ... Het zal ook wel een rol spelen, maar je mag dat niet als hoofdoorzaak zien.
TO: Ik kan je geen raad geven maar ik hoop dat, welke beslissing je ook neemt, het voor jouw gevoel de juiste zal zijn.
Ik had een heel grote kinderwens, riep dat ik zeker geen enig kind wou. Had het gevoel dat mijn leven zonder kind niet volledig zou zijn, en dat gevoel heb ik nog. Maar toch is het, tot spijt van mijn man, bij 1 gebleven. Ons zoontje heeft verschillende beperkingen waardoor de opvoeding heel zwaar is en ik een 2e absoluut niet zie zitten. Niet voor mezelf maar ook niet voor het kind dat er wat mij betreft nooit meer komt. We hebben zware vermoedens dat het erfelijk is omdat we onszelf er teveel in herkennen en ik wil absoluut vermijden nog een kind op de wereld te zetten dat zoveel potentieel heeft maar een gevangene is van zijn eigen beperkingen. Anderzijds, stel dat het niks heeft, dan zit het wel met een broer die altijd meer aandacht zal nodig hebben en waarvoor het zich later mss verantwoordelijk zal voelen.
En oh, wat ontzettend veel herkenning in jouw verhaal...
zondag 3 november 2019 om 00:55
Mja, als je bvb op je 55e in de overgang gaat, wil dat zeggen dat je op je 50e nog zwanger kunt worden. Ik stel me er toch vragen bij hoe gezond dat nog is ... Ik snap volkomen dat je ver wil gaan voor een kinderwens, maar je moet ook realistisch zijn en aan de toekomst denken.justagirly schreef: ↑01-11-2019 19:55Dat vind jij.
Het IS niet persé te oud, anders werden vrouwen niet meer zwanger op die leeftijd.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
zondag 3 november 2019 om 08:56
We zijn inmiddels een hoop pagina’s verder die ik nog niet gelezen heb. Maar ik wil toch even hierop reageren.Belisa77 schreef: ↑01-11-2019 12:11Dank voor al jullie reacties, nu al.
Ik begrijp dat ik zelf moet aanvoelen of ik dit wel of niet wil. De mogelijkheid dat ik mijn kinderwens aan de kant heb geschoven was al bij me opgekomen, ik probeer hem nu dus boven water te halen om een weloverwogen besluit te kunnen nemen. Dat is alleen niet heel eenvoudig, want hoe doe ik dat? Ik probeer nu hoe het is als ik me voorstel dat ik het kind houd.
In mijn omgeving is een aantal mensen waarmee ik heb gesproken heel praktisch: een kind is heel veel werk en je leven staat 100% in dienst van je kind. Wil je dat? Is de strekking van hun verhaal. Ik ben erg bang spijt te krijgen van een abortus, aan de andere kant was ik gelukkig met mijn leven en relatie.
Vind het ontzettend moeilijk.
Wat betreft leeftijd, daar maak ik me niet erg veel zorgen over. En de zwangerschap is wel degelijk per ongeluk ontstaan. Als ik mezelf acuut uit deze situatie zou kunnen halen dan had ik dat direct gedaan. Sporten kan ik vooralsnog wel skippen, al vind ik het jammer. Paard zeker niet, dat is een dier en zijn welzijn is belangrijk voor me. Ik wandel er veel mee en dat kan ook met draagzak.
Waar ik bv. wel erg over twijfel, is of ik het trek, 24 uur per dag een mensje om me heen dat afhankelijk van me is. Natuurlijk regelt de natuur in de eerste instantie hormonaal wel dat je dit oké vindt, maar een kind is voor de rest van je leven. Ons leven zal drastisch veranderen. Nogmaals, 8 jaar geleden had ik nergens tegenop gezien, maar nu helaas wel.
Staar je niet blind op bovenstaande. Zo natuurlijk is dat niet. Ik had totaal geen binding met onze dochter toen ze geboren werd. Dat euforische en verliefde gevoel toen ze op mijn borst gelegd werd, kwam maar niet. Ik heb de eerste weken echt vreselijke gedachtes gehad over haar in het kanaal gooien of hopen dat we een auto-ongeluk zouden krijgen, zodat ik weer de rust kreeg die ik had zonder kind. Dat werd na een paar weken wel minder, maar het heeft zo’n 1,5 jaar geduurd voordat ik er vrede mee kreeg en er meer van kon genieten. Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd of ik niet de grootste fout van mijn leven had gemaakt. Ik wilde rust en vond die 24 uur verantwoordelijkheid en het overal mee moeten helpen en alles moeten doen echt vreselijk. Dit icm serieus slaapgebrek ivm het niet doorslapen van dochter heeft die eerste 1,5 jaar ontzettend zwaar gemaakt. Inmiddels is ze bijna 8 en geniet ik volop van haar! Maar dat is echt gekomen toen ze wat zelfstandiger werd en ik niet meer alles hoefde te doen en haar continu in het oog moest houden. En dan hadden wij nog een heel makkelijk kind, op het slapen na. Ze zat nooit ergens aan waar ze niet aan mocht komen (lades bv, 3x nee zeggen en ze keek er nooit meer naar om), klom nergens op enz. Ik kon rustig boven de was doen toen ze 1,5/2 was en een kwartier de kamer uit zijn zonder dat ze iets deed wat niet mocht of gevaarlijk was. Maar je kan natuurlijk ook de andere kant hebben, een kind dat je echt continu in de gaten moet houden en waar je de hele dag je handen vol aan hebt.
Ik wil niet zeggen dat abortus het antwoord is. Maar besef ook dat het niet zo rooskleurig kan zijn als bij de meeste mensen. Dat die “ Natuurlijk regelt de natuur in de eerste instantie hormonaal wel dat je dit oké vindt” niet zo natuurlijk is bij sommigen. En dat weet je helaas niet van tevoren.
Ik heb het in ieder geval nooit meer durven gokken. Het is bij 1 kind gebleven, want ik durfde het risico op herhaling niet te nemen.
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing in ieder geval. Praat erover met je partner. Het is uiteindelijk jullie keus en alleen die van jullie.
zondag 3 november 2019 om 09:01
Wat stom van me!! Ik had er gewoon zelf anders in moeten staan! Jemig, kom je nu mee aan
Wat een ontzettend stomme en kwetsende opmerking...zie mijn post hierboven.
zondag 3 november 2019 om 09:06
In aanvulling op Whomi: zelfs als je wél die eerste euforische verliefdheid wél hebt is óók geen garantie dat de rest van de kraamtijd en babytijd op een roze wolk wordt doorgebracht. Ik was gelijk verliefd toen hij op mijn borst werd gelegd, maar bij mij begonnen de klachten ongeveer rond het moment dat mijn menstruatie weer op gang kwam. Ik heb altijd dat liefdesgevoel gehad, maar om te zeggen dat mijn leven er leuker van is geworden dat betwijfel ik. Op sommige momenten denk ik van wel, maar er zijn ook momenten dat ik mijn oude leven mis.
zondag 3 november 2019 om 09:07
In dit geval gaat echt op: ignorance is a bliss. Gelukkig weten de meeste mensen niet hoe het is als het niet vanzelf gaat allemaal.
zondag 3 november 2019 om 09:15
Ik heb er dus twee die beiden zeer gewenst waren, maar toch ben ik niet zo gelukkig als in de tijd vóór mijn kinderen.
Dat altijd beschikbaar moeten zijn 24/7 is toch niet echt mijn ding. En mijn zoontjes ziekte maakt het echt zwaar. Daarom wilde ik absoluut geen derde. Mijn vriendinnen moeten ook echt niet meer aan baby’s denken.
Dat altijd beschikbaar moeten zijn 24/7 is toch niet echt mijn ding. En mijn zoontjes ziekte maakt het echt zwaar. Daarom wilde ik absoluut geen derde. Mijn vriendinnen moeten ook echt niet meer aan baby’s denken.
zondag 3 november 2019 om 09:18
mindervanmij schreef: ↑03-11-2019 09:07In dit geval gaat echt op: ignorance is a bliss. Gelukkig weten de meeste mensen niet hoe het is als het niet vanzelf gaat allemaal.
Maar zo raar is die post van Raccoon niet, gelukkig krijgt het gros van de vrouwen niet te maken met een PND. Zij mag net zo goed haar advies geven.
zondag 3 november 2019 om 09:20
Natuurlijk. Maar zeggen dat het "maar net is hoe je er zelf instaat" gaat dus niet voor iedereen op. 13% van de vrouwen krijgt met een postnatale depressie te maken, dus zo'n klein groepje is dat niet hoor.
zondag 3 november 2019 om 09:25
Maar voor de mensen die niet een pnd krijgen gaat dat advies gewoon op. En een pnd heb je niet in de hand. Dat is gewoon kut.mindervanmij schreef: ↑03-11-2019 09:20Natuurlijk. Maar zeggen dat het "maar net is hoe je er zelf instaat" gaat dus niet voor iedereen op. 13% van de vrouwen krijgt met een postnatale depressie te maken, dus zo'n klein groepje is dat niet hoor.
zondag 3 november 2019 om 09:30
Dat is zo. Maar het is wel een beetje zuur als iemand het dan als een feit brengt dat op zou gaan voor iedereen, want dat is dus niet zo. En ook vrouwen die een pnd krijgen hadden vaak de verwachting dat het allemaal wel vanzelf zou gaan, hoor.
zondag 3 november 2019 om 09:30
Ik denk dat ik heel gelukkig zou zijn zonder kinderen. Maar ik ben toch blij dat ik ze heb omdat ik het gewoon wel graag mee wilde maken. En ja soms is het zwaar, maar soms is het ook heel leuk. Net als eigenlijk alles in het leven. Banen, woonplaatsen, je persoonlijkheid, relatie. Soms is het leuk, soms is het kut, meestal is het heel gewoon. Geldt voor kinderen niet anders wat mij betreft en zo heel ingewikkeld hoef je er dus ook weer niet over te doen. Je hoeft er niet 1000% achter te staan je hoeft jezelf niet totaal op te offeren, je leven is níet voorbij al wordt het wel anders. En eigenlijk is het maar een jaar of 10 dat je echt aan het zorgen bent, daarna doen ze echt heel veel zelf.
zondag 3 november 2019 om 09:36
Ook nog iets om rekening mee te houden trouwens TO: de kans is natuurlijk erg groot dat dit kindje dan enig kind blijft. Mijn zoon is ook enig kind en vindt dit prima. Maar zelf vind ik het soms wel pittig. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken met hoe de situatie zou zijn als hij wel een broertje of zusje zou hebben,maar ik heb wel het idee dat wij meer met hem moeten spelen dan wanneer hij een broertje of zusje had.
Bijvoorbeeld: een vriendin van mij met 2 kinderen laat die 2 vaak samen beneden spelen terwijl zij uitslapen. Mijn zoon maakt altijd een van ons tweetjes wakker, omdat hij het niet leuk vind om alleen beneden te zijn. Wellicht pakken andere ouders van een enig kind dit anders aan of vinden hun kinderen het niet erg om alleen beneden te zijn, maar dit vind ik dus soms wel een (klein) nadeel van 1 kind.
Bijvoorbeeld: een vriendin van mij met 2 kinderen laat die 2 vaak samen beneden spelen terwijl zij uitslapen. Mijn zoon maakt altijd een van ons tweetjes wakker, omdat hij het niet leuk vind om alleen beneden te zijn. Wellicht pakken andere ouders van een enig kind dit anders aan of vinden hun kinderen het niet erg om alleen beneden te zijn, maar dit vind ik dus soms wel een (klein) nadeel van 1 kind.
