Zwanger
alle pijlers
Bijna 43 en zwanger
vrijdag 1 november 2019 om 10:16
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
zaterdag 2 november 2019 om 09:09
Meer on topic: ik hoop dat het je gaat helpen om dit weekend naar je gevoel te gaan luisteren. Ik heb (in dit soort topics) ook wel vaak het idee gelezen om eens een paar dagen met een keuze te leven, en te kijken hoe dat voelt. Dus stel je voor dat je hebt besloten deze zwangerschap te laten doorgaan, hoe voelt dat. En een paar dagen later je voor te stellen dat je een abortus hebt ondergaan. Hoe voelt dat?
Want uiteindelijk zullen jullie ermee moeten leven, en niet wij. Ik zou persoonlijk ook niet weten wat ik zou doen (al heb ik al kinderen, ik ben wel ongeveer van jouw leeftijd). Dat kun je pas besluiten als het moment daar is.
Want uiteindelijk zullen jullie ermee moeten leven, en niet wij. Ik zou persoonlijk ook niet weten wat ik zou doen (al heb ik al kinderen, ik ben wel ongeveer van jouw leeftijd). Dat kun je pas besluiten als het moment daar is.
zaterdag 2 november 2019 om 09:10
Onzin. Ik ben ook op mijn 19e zwanger geworden en alles doet het nog gewoon. Ben nog hartstikke vruchtbaar en kan snel zwanger worden.
Vriendin van mij is op haar 16e zwanger geraakt en heeft het gehouden. Gezond kind. Nu 38 en weer zwanger. Gezond en wel . Geen onzin uitkramen.
Toen ik 19 was bracht ik mijn kind ook naar de crech en iedereen was tussen de 30 en 40 jaar. Ik zie het probleem van 43 jaar zijn niet. Hoe kun je een zwangerschap afbreken op basis van je eigen leeftijd. Je had al langer een kinderwens waarom zou je het nu afbreken.
zaterdag 2 november 2019 om 09:23
Je man heeft gelijk.Belisa77 schreef: ↑01-11-2019 17:02Ik weet dat mijn partner me zal steunen, hij houdt van kinderen en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Echter, als hij zou mogen beslissen, dan wil hij geen kind meer. We zijn erg actief en doen veel samen. Daaraan hechten we allebei veel waarde en het is belangrijk in onze relatie.
Toen mijn kinderwens heel groot was, dus tussen mijn 34e en 40e, wilde hij het niet omdat zijn kinderen toen 8 en 10 waren en hij daar heel intensief voor heeft gezorgd. Hij had toen net weer wat ruimte voor zijn eigen leven. We hebben daar destijds heel vaak over gepraat en ik heb er bewust voor gekozen bij hem te blijven en niet bv. met een andere man of alleen te proberen een kind te krijgen.
Nu zich deze situatie voordoet staat hij open voor beide mogelijkheden, maar hij is wel duidelijk in dat wij beide onze verantwoordelijkheden zullen moeten nemen als we een kind krijgen. Daarnaast wéét hij hoe intensief het krijgen en hebben van een kind is en hij ziet daar tegenop, voornamelijk omdat het ons leven en onze relatie ontzettend zal veranderen.
Hoe wil je het doen bijv met je paard? Een bedrijf, paard , sporten is al druk zonder kind. Met kind mi onmogelijk, dus je zal veel moeten inleveren . Heb je dat er allemaak voor over?
Pa na plusminus 14 jaar kan je weer wat je eigen gang gaan.
Het klinkt als een fijne relatie en een prettig leven, dat zou ik niet op het spel zetten.
Sterkte met alle overwegingen!
zaterdag 2 november 2019 om 09:26
Ik denk dat er bedoeld wordt op oude leeftijd voor het eerst zwanger worden. Als je het al een keer gedaan hebt toen je nog jong, fit en soepel was zal het als je het na een aantal jaar nog 'ns doet vast soepeler gaan dan iemand die als veertiger voor het eerst zwanger raakt.cranberryjuice schreef: ↑02-11-2019 09:10Onzin. Ik ben ook op mijn 19e zwanger geworden en alles doet het nog gewoon. Ben nog hartstikke vruchtbaar en kan snel zwanger worden.
Vriendin van mij is op haar 16e zwanger geraakt en heeft het gehouden. Gezond kind. Nu 38 en weer zwanger. Gezond en wel . Geen onzin uitkramen.
Toen ik 19 was bracht ik mijn kind ook naar de crech en iedereen was tussen de 30 en 40 jaar. Ik zie het probleem van 43 jaar zijn niet. Hoe kun je een zwangerschap afbreken op basis van je eigen leeftijd. Je had al langer een kinderwens waarom zou je het nu afbreken.
zaterdag 2 november 2019 om 09:45
Tsja. De miskraam-vraag... moeilijk. Ik wil graag uit deze rotsituatie. Kan me niet goed voorstellen hoe ik me dan voel. Denk opgelucht omdat ik niet heb hoeven kiezen maar ook verdrietig. Aan de andere kant geeft de natuur met een miskraam aan dat het al niet in orde was, dus dat maakt het voor mij makkelijker te accepteren dan iets afbreken dat wel klopt.
Ik kan er heel goed met mijn partner over praten, gelukkig. Hij is niet ongeïnteresseerd maar hij weet dat ik met de keuze zal moeten leven, juist omdat hij al kinderen heeft. Dat is de reden dat hij wil dat ik de doorslag geef, omdat ik hem anders misschien toch -bewust of onbewust- iets kwalijk ga nemen. En deze ongeplande zwangerschap geeft al genoeg spanning.
Hij geeft aan dat je 100% commitment moet geven aan een kind.. Ik denk hormonaal gezien dat dat de eerste periode sowieso wel goed zit, maar het is levenslang. En qua gevoel kan ik het vast, maar in de praktijk... ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om een kind te hebben. En toen ik halverwege de dertig mijn kinderwens had maakte ik me hier totaal niet druk over, terwijl de omstandigheden toen veel minder gunstig waren. Toen wilde ik gewoon niets liever en dacht dat alles verder wel goed zou komen.
Ik kan er heel goed met mijn partner over praten, gelukkig. Hij is niet ongeïnteresseerd maar hij weet dat ik met de keuze zal moeten leven, juist omdat hij al kinderen heeft. Dat is de reden dat hij wil dat ik de doorslag geef, omdat ik hem anders misschien toch -bewust of onbewust- iets kwalijk ga nemen. En deze ongeplande zwangerschap geeft al genoeg spanning.
Hij geeft aan dat je 100% commitment moet geven aan een kind.. Ik denk hormonaal gezien dat dat de eerste periode sowieso wel goed zit, maar het is levenslang. En qua gevoel kan ik het vast, maar in de praktijk... ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om een kind te hebben. En toen ik halverwege de dertig mijn kinderwens had maakte ik me hier totaal niet druk over, terwijl de omstandigheden toen veel minder gunstig waren. Toen wilde ik gewoon niets liever en dacht dat alles verder wel goed zou komen.
zaterdag 2 november 2019 om 10:06
Dat herken ik wel. Rond mijn 30e wilde ik dolgraag kinderen, zelfs met mijn onmogelijke partner. Rond mijn 40e had ik een hele leuke man gevonden (veel betere omstandigheden) en zag ik allemaal beren op de weg. Ik maakte me vooral druk of ik wel geschikt was voor het moederschap. Ik heb er uiteindelijk wel voor gekozen, omdat ik nieuwsgierig was naar de ervaring. En ik ben nog steeds geen moeder die vreselijk geniet van 100% beschikbaar zijn maar ik vind het wel een geweldige ervaring.
Je bezwaren zijn vooral dat je huidige leven verandert. Heel valide, maar houdt er rekening mee dat je leven continue verandert.
Je vriend klinkt heel realistisch en heel verantwoordelijk. Een kind krijgen gooit je leven om. Ik vond zelf dat het de zin van mijn leven behoorlijk veranderde, alles wat ik nu doe is ten eerste voor mijn kind en dan pas voor mezelf, en dat gaat helemaal vanzelf.
Van tevoren is het heel lastig om te bepalen hoe je zelf gaat reageren. De keuze is vooral: wil je het meemaken of niet?
Je bezwaren zijn vooral dat je huidige leven verandert. Heel valide, maar houdt er rekening mee dat je leven continue verandert.
Je vriend klinkt heel realistisch en heel verantwoordelijk. Een kind krijgen gooit je leven om. Ik vond zelf dat het de zin van mijn leven behoorlijk veranderde, alles wat ik nu doe is ten eerste voor mijn kind en dan pas voor mezelf, en dat gaat helemaal vanzelf.
Van tevoren is het heel lastig om te bepalen hoe je zelf gaat reageren. De keuze is vooral: wil je het meemaken of niet?
zaterdag 2 november 2019 om 11:14
Nu de kinderen van je vriend wat groter zijn zou het als ik mij niet vergis voor hem nu wat praktischer zijn.
Hij laat de keuze aan jou zegt hij en deelt zijn ervaringen als vader mbt het zware deel van opvoeden en veranderingen in jullie relatie.
Goed dat hij dat doet.
Praat hij echter ook over de meer positieve kanten van het vaderschap, of ervaar jij dat als hij zijn kinderen ziet bv?
En lijkt het hem nu toch wel mooi om samen een kind in het vooruitzicht te krijgen?
Bedoel het lijkt me voor jou wel een druk om alleen te beslissen voor hetgeen jullie samen hebben gemaakt en daar samen verantwoordelijk voor zullen zijn als het komt.
Als het besluit wordt dat het kindje komt dan vind ik wel dat hij er dan ook helemaal voor moet gaan en niet dat het alleen maar jouw beslissing is.
Jullie beginnen dan samen aan een nieuwe fase en of hij al vader is of niet, dit is jullie eerste kind dan samen.
Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij (deels) huiverig is omdat hij zijn kinderen uit zijn eerdere relatie niet het thuis heeft kunnen bieden wat hij voor ogen had gezien hij en zijn ex uit elkaar zijn gegaan.
Dit kan een rol spelen natuurlijk.
En je leeftijd daar zit je zelf niet mee dus daar gaat het niet om
Iedereen zegt wel wat tot ongeveer deze grens en dan niet meer maar je bent fit, helemaal niet oud en bent bekend met alle voor en tegens dus doe wat goed voelt samen met je vriend dan hè
Hoe zou de taak, rolverdeling worden mocht het kind er komen, zijn jullie daar al over in gesprek geweest?
Hij laat de keuze aan jou zegt hij en deelt zijn ervaringen als vader mbt het zware deel van opvoeden en veranderingen in jullie relatie.
Goed dat hij dat doet.
Praat hij echter ook over de meer positieve kanten van het vaderschap, of ervaar jij dat als hij zijn kinderen ziet bv?
En lijkt het hem nu toch wel mooi om samen een kind in het vooruitzicht te krijgen?
Bedoel het lijkt me voor jou wel een druk om alleen te beslissen voor hetgeen jullie samen hebben gemaakt en daar samen verantwoordelijk voor zullen zijn als het komt.
Als het besluit wordt dat het kindje komt dan vind ik wel dat hij er dan ook helemaal voor moet gaan en niet dat het alleen maar jouw beslissing is.
Jullie beginnen dan samen aan een nieuwe fase en of hij al vader is of niet, dit is jullie eerste kind dan samen.
Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij (deels) huiverig is omdat hij zijn kinderen uit zijn eerdere relatie niet het thuis heeft kunnen bieden wat hij voor ogen had gezien hij en zijn ex uit elkaar zijn gegaan.
Dit kan een rol spelen natuurlijk.
En je leeftijd daar zit je zelf niet mee dus daar gaat het niet om
Iedereen zegt wel wat tot ongeveer deze grens en dan niet meer maar je bent fit, helemaal niet oud en bent bekend met alle voor en tegens dus doe wat goed voelt samen met je vriend dan hè
Hoe zou de taak, rolverdeling worden mocht het kind er komen, zijn jullie daar al over in gesprek geweest?
zaterdag 2 november 2019 om 11:52
En dan gaat het om heel veel opofferingen. Elke ochtend als het kind naar school gaat of thuiskomt moet dat goed geregeld zijn. Of naar de opvang of vanuit huis. Zelfs al woon je dichtbij een school dan is het toch elke keer weer zaak dat het kind goed verzorgd en op tijd op school komt. Dan komen de toetsen, de opdrachten, het houdt soms gewoon niet op. En op de middelbare school wordt het alleen maar erger. Dan nog een studiekeus, dan zou je over de 60 zijn als het kind begint met studeren etc etc etc.
zaterdag 2 november 2019 om 12:04
Ik zou abortus plegen. Niet vanwege je leeftijd of vanwege je drukke privé leven.
Maar vanwege het feit dat jouw man geen kinderwens heeft en jij ook niet (meer).
Natuurlijk ga je nadenken over hoe het dan toch zal zijn om een kind te hebben, omdat je nu daartoe gedwongen wordt omdat je pril zwanger bent.
De juiste keuze blijft lastig want eenmaal de keuze gemaakt, is er geen weg terug.
Het feit dat jouw man het, lief bedoeld, aan jou overlaat maar eigenlijk echt geen kinderen meer wil, zou voor mij (naast dat ik zelf ook niet meer stond te springen om een kind) genoeg reden zijn om abortus te plegen.
Maar vanwege het feit dat jouw man geen kinderwens heeft en jij ook niet (meer).
Natuurlijk ga je nadenken over hoe het dan toch zal zijn om een kind te hebben, omdat je nu daartoe gedwongen wordt omdat je pril zwanger bent.
De juiste keuze blijft lastig want eenmaal de keuze gemaakt, is er geen weg terug.
Het feit dat jouw man het, lief bedoeld, aan jou overlaat maar eigenlijk echt geen kinderen meer wil, zou voor mij (naast dat ik zelf ook niet meer stond te springen om een kind) genoeg reden zijn om abortus te plegen.
zaterdag 2 november 2019 om 13:23
Eens.yajes schreef: ↑02-11-2019 12:04Ik zou abortus plegen. Niet vanwege je leeftijd of vanwege je drukke privé leven.
Maar vanwege het feit dat jouw man geen kinderwens heeft en jij ook niet (meer).
Natuurlijk ga je nadenken over hoe het dan toch zal zijn om een kind te hebben, omdat je nu daartoe gedwongen wordt omdat je pril zwanger bent.
De juiste keuze blijft lastig want eenmaal de keuze gemaakt, is er geen weg terug.
Het feit dat jouw man het, lief bedoeld, aan jou overlaat maar eigenlijk echt geen kinderen meer wil, zou voor mij (naast dat ik zelf ook niet meer stond te springen om een kind) genoeg reden zijn om abortus te plegen.
Alhoewel ik denk leeftijd ook wel een rol speelt, maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik ben rond jouw leeftijd, iets ouder en kinderen zijn groot. Ik zou er echt niet meer aan moeten denken al die zorg dag en nacht, denk dat ik dat niet meer zou trekken.
Collega van mij met 40 jr moeder geworden. Altijd kinderwens gehad, niet vervuld en toen op 'de valreep' dan toch.
Haar leven is zo totaal veranderd en ze worstelt daar wel mee. Tuurlijk went het en hou je van je kind, maar het kost wel veel offers, te veel mi als je al zolang je leven zo hebt opgebouwd zonder kinderen.
Hoe oud zijn zijn kinderen trouwens en hoe is de omgang? Denk dat je dat ook zeker moet laten meewegen.
zaterdag 2 november 2019 om 13:28
Ik denk dat als de vraag zou zijn op je 43e nog een zwangerschap en dan nog de baby verzorgen....dat zou nog wel kunnen misschien maar dan stopt het niet he. Het leven staat straks jarenlang in het teken van zindelijkheid, andere kindren over de vloer, weet ik veel wat. De regenlaarsjes zijn te klein, hup weer naar de bristol voor nieuwe, het gaat maar door
En dan heb ik het nog niet eens over een ziek kind.
En dan heb ik het nog niet eens over een ziek kind.
zaterdag 2 november 2019 om 14:34
Dit zou ik dus echt geen argumenten voor een abortus vinden.Rivermoana schreef: ↑02-11-2019 11:52En dan gaat het om heel veel opofferingen. Elke ochtend als het kind naar school gaat of thuiskomt moet dat goed geregeld zijn. Of naar de opvang of vanuit huis. Zelfs al woon je dichtbij een school dan is het toch elke keer weer zaak dat het kind goed verzorgd en op tijd op school komt. Dan komen de toetsen, de opdrachten, het houdt soms gewoon niet op. En op de middelbare school wordt het alleen maar erger. Dan nog een studiekeus, dan zou je over de 60 zijn als het kind begint met studeren etc etc etc.
Mijn kinderen zijn nu tieners en ik vind het een mooie periode. Elke tijdlijn heeft iets moois, ik kijk overall met plezier op terug.
Bella: je moet ook de postitieve punten opschrijven want die zijn er zeker.
zaterdag 2 november 2019 om 14:36
Ja Raccoon, dat zijn misschien geen argumenten als je met heel veel plezier en zin nog in een zwangerschap duikt.
Maar stel jij raakt op je (ik noem maar wat) 46e nog ongepland zwanger. Dan denk je misschien ook ik ben er klaar mee ik wil dit niet meer.
Iedereen heeft dat op een ander moment. Er zijn vrouwen die boven de 30 al niet meer willen.
Maar stel jij raakt op je (ik noem maar wat) 46e nog ongepland zwanger. Dan denk je misschien ook ik ben er klaar mee ik wil dit niet meer.
Iedereen heeft dat op een ander moment. Er zijn vrouwen die boven de 30 al niet meer willen.
zaterdag 2 november 2019 om 14:39
We weten nu zo langzamerhand hoe jij er over denkt. 1 op de 3 berichten in dit topic is van jou, ff dimmen zeg. Hier heeft to toch niets aan dat jij jezelf steeds herhaalt?Rivermoana schreef: ↑02-11-2019 14:36Als je heel graag wilt zijn het geen argumenten
Als je niet graag wilt zijn het hele belangrijke argumenten.
zaterdag 2 november 2019 om 15:06
Mijn vriend is vrij jong vader geworden, eerder dan hij het zelf wilde, maar heeft zich altijd ingezet voor de opvoeding van zijn kinderen. Ik merk wel aan hem dat hij -terwijl hij van jongs af aan wist dat hij vader wilde worden- teleurgesteld is in het ouderschap. Onder andere omdat hij inderdaad door de druk die het op zijn relatie gaf en de scheiding zijn kinderen niet heeft kunnen bieden wat hij eigenlijk had gewild. Omdat hij altijd hoopte dat zijn kinderen meer met hem wilden doen, bijvoorbeeld samen erop uit gaan, dingen ondernemen. Hij heeft ook ervaren dat het ouderschap voor hem geen levensvervulling is geweest, dat je de eerste tien tot twaalf jaar vooral een zorgtaak hebt en dat je dan de belangrijkste normen en waarden en dergelijke kunt meegeven aan je kinderen. Daarna maken ze zich van je los, en dat hoort ook, dat beseft hij. Maar het is niet gelopen zoals hij hoopte inderdaad. Hij begrijpt wel dat ik nooit moeder ben geworden en gunt mij de keuze om dit wel of niet te ervaren. Door zijn ervaring en ontnuchterende kijk op het ouderschap, is het voor mij ook lastiger om hier blanco in te gaan.Donna1971 schreef: ↑02-11-2019 11:14Nu de kinderen van je vriend wat groter zijn zou het als ik mij niet vergis voor hem nu wat praktischer zijn.
Hij laat de keuze aan jou zegt hij en deelt zijn ervaringen als vader mbt het zware deel van opvoeden en veranderingen in jullie relatie.
Goed dat hij dat doet.
Praat hij echter ook over de meer positieve kanten van het vaderschap, of ervaar jij dat als hij zijn kinderen ziet bv?
En lijkt het hem nu toch wel mooi om samen een kind in het vooruitzicht te krijgen?
Bedoel het lijkt me voor jou wel een druk om alleen te beslissen voor hetgeen jullie samen hebben gemaakt en daar samen verantwoordelijk voor zullen zijn als het komt.
Als het besluit wordt dat het kindje komt dan vind ik wel dat hij er dan ook helemaal voor moet gaan en niet dat het alleen maar jouw beslissing is.
Jullie beginnen dan samen aan een nieuwe fase en of hij al vader is of niet, dit is jullie eerste kind dan samen.
Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij (deels) huiverig is omdat hij zijn kinderen uit zijn eerdere relatie niet het thuis heeft kunnen bieden wat hij voor ogen had gezien hij en zijn ex uit elkaar zijn gegaan.
Dit kan een rol spelen natuurlijk.
En je leeftijd daar zit je zelf niet mee dus daar gaat het niet om
Iedereen zegt wel wat tot ongeveer deze grens en dan niet meer maar je bent fit, helemaal niet oud en bent bekend met alle voor en tegens dus doe wat goed voelt samen met je vriend dan hè
Hoe zou de taak, rolverdeling worden mocht het kind er komen, zijn jullie daar al over in gesprek geweest?
zaterdag 2 november 2019 om 15:10
Ik denk dat het vaak niet zo loopt zoals je wilt. Kinderen maken zich los, gaan dingen doen die je zelf niet graag wilt, hebben vriendjes die je stiekem niet zo graag ziet. Willen ineens een pony terwijl je dat vreselijk vindt staan, blijven een keer zitten omdat ze geen bal hebben uitgevoerd, willen op voetbal terwijl je zo graag tennis voor ze had gezien maar ondertussen sta je wel 3 x per week te blauwbekken langs de lijn etc etc etc.
zaterdag 2 november 2019 om 15:19
Hij is niet teleurgesteld in zijn kinderen, maar hij had ze een ander thuis willen bieden, had niet willen scheiden, etc. Zoals niemand dat natuurlijk wil. Plus hij heeft dus de ervaring dat je relatie onder druk wordt gezet, dat je minder aan elkaar toekomt. Hij is absoluut bereid om dit samen met mij aan te gaan, we weten wat we aan elkaar hebben. Maar alleen als ik het echt graag wil. En ik ben nu vooral bang omdat hij me heeft verteld wat het de eerste keer voor invloed heeft gehad op zijn leven en relatie.
