Zwanger
alle pijlers
Bijna 43 en zwanger
vrijdag 1 november 2019 om 10:16
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
zondag 3 november 2019 om 09:36
Ik betwijfel die cijfers ook wel een beetje. Als ik daar wat over lees dan wordt een pnd wel heel ruim genomen. Een paar weken neerslachtig en het valt onder pnd. Ik was ook neerslachtig, had nare gedachten, voelde me niet top. Dat heeft een maand of 2 geduurd. Nooit voor naar de huisarts geweest, ging ook weer over. Dat is wat mij betreft geen reden om geen kind te krijgen. Een jaar lang in een ernstige depressie terechtkomen is een heel ander verhaal. De enige site die 13% noemt is de site van een instelling die toevalligerwijs ook hulp biedt bij pnd.mindervanmij schreef: ↑03-11-2019 09:30Dat is zo. Maar het is wel een beetje zuur als iemand het dan als een feit brengt dat op zou gaan voor iedereen, want dat is dus niet zo. En ook vrouwen die een pnd krijgen hadden vaak de verwachting dat het allemaal wel vanzelf zou gaan, hoor.
Ik denk dat die roze wolk en vanaf moment 1 verliefd zijn een verkeerd beeld is, waardoor mensen die na 3 weken nog huilerig en neerslachtig zijn raar lijken. Volgens mij is dat doodnormaal, je hebt een mens gebaard en je hormonen zijn van slag. Het duurt even voordat je een band opbouwt met die wildvreemde larf die geen fatsoenlijk Nederlands spreekt. Wat mij betreft normaal en het hele beeld dat vrouwen stralend rondlopen met een dikke buik en daarna met een gezonde gloed verliefd naar hun baby kijken mag weleens aangepast worden.
Baren is gewoon biologie en geen levensvervulling of het mooiste wat je ooit mee zult maken in veel gevallen
Als je fors depressief bent zoals Whomi beschrijft is het een heel ander verhaal maar ik geloof er niets van dat dat bij 13% van de vrouwen het geval is.
zondag 3 november 2019 om 09:40
Eens. Persoonlijk denk ik er ook zo over.Ksenija schreef: ↑01-11-2019 10:56Ik zou het houden, zeker weten. Je hebt altijd een kind gewild? Ik snap wel dat je er nu minder zin in hebt, maar dat komt vast goed. Juist met een eigen bedrijf heb je meer mogelijkheden. Het lijkt alsof je twijfelt, omdat hij twijfelt. Als hij enthousiast was dan zou jij dat ook zijn. Hij is al een ouder, he? Iets wat jij straks nooit meer kunt worden.
Sterkte met de overwegingen.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
zondag 3 november 2019 om 09:41
Echt. Nu is enig kind blijven ook al een drama?
Laten we voortplanten inderdaad gaan voorbehouden aan gezonde jonge vrouwen tussen de 25 en de 30, die precies 6 jaar een relatie hebben en een vast contract hebben, die nooit hebben gerookt of gedronken, die geen erfelijke ziektes kunnen doorgeven en die bereid zijn elke 2,5 jaar een kind te baren. En dan graag 2 of 3, niet meer niet minder. Vooraf ff testen of het wel gezonde kinderen zijn en anders abortus. Bij scheiding komt een voortplantingsverbod. En na de bevalling mogen ze nog 12 uur buitenshuis werken, moeten ze verplicht op peutergym en babyzwemmen.
Hobby’s mogen enkel nog kindgerelateerd zijn en ze mogen niet meer vliegen of gevaarlijke sporten uitoefenen.
Dan komt het vast goed.
Laten we voortplanten inderdaad gaan voorbehouden aan gezonde jonge vrouwen tussen de 25 en de 30, die precies 6 jaar een relatie hebben en een vast contract hebben, die nooit hebben gerookt of gedronken, die geen erfelijke ziektes kunnen doorgeven en die bereid zijn elke 2,5 jaar een kind te baren. En dan graag 2 of 3, niet meer niet minder. Vooraf ff testen of het wel gezonde kinderen zijn en anders abortus. Bij scheiding komt een voortplantingsverbod. En na de bevalling mogen ze nog 12 uur buitenshuis werken, moeten ze verplicht op peutergym en babyzwemmen.
Hobby’s mogen enkel nog kindgerelateerd zijn en ze mogen niet meer vliegen of gevaarlijke sporten uitoefenen.
Dan komt het vast goed.
zondag 3 november 2019 om 09:42
Malinois schreef: ↑03-11-2019 09:36Ik betwijfel die cijfers ook wel een beetje. Als ik daar wat over lees dan wordt een pnd wel heel ruim genomen. Een paar weken neerslachtig en het valt onder pnd. Ik was ook neerslachtig, had nare gedachten, voelde me niet top. Dat heeft een maand of 2 geduurd. Nooit voor naar de huisarts geweest, ging ook weer over. Dat is wat mij betreft geen reden om geen kind te krijgen. Een jaar lang in een ernstige depressie terechtkomen is een heel ander verhaal. De enige site die 13% noemt is de site van een instelling die toevalligerwijs ook hulp biedt bij pnd.
Ik denk dat die roze wolk en vanaf moment 1 verliefd zijn een verkeerd beeld is, waardoor mensen die na 3 weken nog huilerig en neerslachtig zijn raar lijken. Volgens mij is dat doodnormaal, je hebt een mens gebaard en je hormonen zijn van slag. Het duurt even voordat je een band opbouwt met die wildvreemde larf die geen fatsoenlijk Nederlands spreekt. Wat mij betreft normaal en het hele beeld dat vrouwen stralend rondlopen met een dikke buik en daarna met een gezonde gloed verliefd naar hun baby kijken mag weleens aangepast worden.
Baren is gewoon biologie en geen levensvervulling of het mooiste wat je ooit mee zult maken in veel gevallen
Als je fors depressief bent zoals Whomi beschrijft is het een heel ander verhaal maar ik geloof er niets van dat dat bij 13% van de vrouwen het geval is.
Dat is dan wel weer een voorbeeld van "het is maar net hoe je erin staat". Ik denk dat veel vrouwen het wel als een levensvervulling zien of denken dat ze het 't mooiste moeten vinden wat ze ooit meemaken. En als dat dan tegenvalt, dan kan dat ook een van de redenen zijn om in zo'n depressie weg te zakken. Maar het is wel een complexe aandoening die heel veel oorzaken / triggers heeft.
zondag 3 november 2019 om 09:42
Bij ons is het inderdaad anders. Dochter gaat rustig naar beneden, zet de tv aan en vind dat primamindervanmij schreef: ↑03-11-2019 09:36Ook nog iets om rekening mee te houden trouwens TO: de kans is natuurlijk erg groot dat dit kindje dan enig kind blijft. Mijn zoon is ook enig kind en vindt dit prima. Maar zelf vind ik het soms wel pittig. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken met hoe de situatie zou zijn als hij wel een broertje of zusje zou hebben,maar ik heb wel het idee dat wij meer met hem moeten spelen dan wanneer hij een broertje of zusje had.
Bijvoorbeeld: een vriendin van mij met 2 kinderen laat die 2 vaak samen beneden spelen terwijl zij uitslapen. Mijn zoon maakt altijd een van ons tweetjes wakker, omdat hij het niet leuk vind om alleen beneden te zijn. Wellicht pakken andere ouders van een enig kind dit anders aan of vinden hun kinderen het niet erg om alleen beneden te zijn, maar dit vind ik dus soms wel een (klein) nadeel van 1 kind.
ze kan ook goed alleen spelen. Ligt inderdaad echt aan hoe je kind is. En dat weet je van tevoren niet.Nu heeft onze dochter ook wel het “geluk” dat wij zelf echt gek zijn op pretparken en zwemparadijzen enz. Dus daar gaan we regelmatig heen met haar en op vakantie is er voor haar dan ook vaak genoeg een leuk uitje. Dat scheelt denk ik ook wel, want het is makkelijk vermaak en voor onszelf ook super leuk!
zondag 3 november 2019 om 09:43
Tja uitslapen kun je vergeten als je een klein kind hebt. Voor een jaar of tig.mindervanmij schreef: ↑03-11-2019 09:36Ook nog iets om rekening mee te houden trouwens TO: de kans is natuurlijk erg groot dat dit kindje dan enig kind blijft. Mijn zoon is ook enig kind en vindt dit prima. Maar zelf vind ik het soms wel pittig. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken met hoe de situatie zou zijn als hij wel een broertje of zusje zou hebben,maar ik heb wel het idee dat wij meer met hem moeten spelen dan wanneer hij een broertje of zusje had.
Bijvoorbeeld: een vriendin van mij met 2 kinderen laat die 2 vaak samen beneden spelen terwijl zij uitslapen. Mijn zoon maakt altijd een van ons tweetjes wakker, omdat hij het niet leuk vind om alleen beneden te zijn. Wellicht pakken andere ouders van een enig kind dit anders aan of vinden hun kinderen het niet erg om alleen beneden te zijn, maar dit vind ik dus soms wel een (klein) nadeel van 1 kind.
zondag 3 november 2019 om 09:45
Malinois schreef: ↑03-11-2019 09:41Echt. Nu is enig kind blijven ook al een drama?
Laten we voortplanten inderdaad gaan voorbehouden aan gezonde jonge vrouwen tussen de 25 en de 30, die precies 6 jaar een relatie hebben en een vast contract hebben, die nooit hebben gerookt of gedronken, die geen erfelijke ziektes kunnen doorgeven en die bereid zijn elke 2,5 jaar een kind te baren. En dan graag 2 of 3, niet meer niet minder. Vooraf ff testen of het wel gezonde kinderen zijn en anders abortus. Bij scheiding komt een voortplantingsverbod. En na de bevalling mogen ze nog 12 uur buitenshuis werken, moeten ze verplicht op peutergym en babyzwemmen.
Hobby’s mogen enkel nog kindgerelateerd zijn en ze mogen niet meer vliegen of gevaarlijke sporten uitoefenen.
Dan komt het vast goed.
Natuurlijk is dat geen drama, ik heb zelf ook 1 kind, dus dat zou ik nooit zeggen. Ik denk alleen wel dat het wel handig is voor TO om gewoon alle aspecten mee te nemen in haar keuze, zodat ze ook weet waar ze voor kiest. 1 kind is op sommige vlakken intensiever dan meerdere. Daarentegen betekent het ook maar 1x zwemlessen, dat vind ik dan weer een heel groot voordeel
zondag 3 november 2019 om 09:46
Whomi schreef: ↑03-11-2019 09:42Bij ons is het inderdaad anders. Dochter gaat rustig naar beneden, zet de tv aan en vind dat prima
Nu heeft onze dochter ook wel het “geluk” dat wij zelf echt gek zijn op pretparken en zwemparadijzen enz. Dus daar gaan we regelmatig heen met haar en op vakantie is er voor haar dan ook vaak genoeg een leuk uitje. Dat scheelt denk ik ook wel, want het is makkelijk vermaak en voor onszelf ook super leuk!
Pretparken en dergelijke vinden wij ook geweldig.
De dag dat mijn zoon rustig naar beneden gaat en de TV aanzet, gaat hier de vlag uit
zondag 3 november 2019 om 09:51
Hier ben ik het heel erg mee eens. Al moet ik die 10 jaar nog zien, zoon is nu 6. Blijven werken, blijven sporten (wel minder, maar nog steeds 2 maal per week). Wel veel minder uit eten, theater etc. Gewoon minder tijd en energie voor.Malinois schreef: ↑03-11-2019 09:30Ik denk dat ik heel gelukkig zou zijn zonder kinderen. Maar ik ben toch blij dat ik ze heb omdat ik het gewoon wel graag mee wilde maken. En ja soms is het zwaar, maar soms is het ook heel leuk. Net als eigenlijk alles in het leven. Banen, woonplaatsen, je persoonlijkheid, relatie. Soms is het leuk, soms is het kut, meestal is het heel gewoon. Geldt voor kinderen niet anders wat mij betreft en zo heel ingewikkeld hoef je er dus ook weer niet over te doen. Je hoeft er niet 1000% achter te staan je hoeft jezelf niet totaal op te offeren, je leven is níet voorbij al wordt het wel anders. En eigenlijk is het maar een jaar of 10 dat je echt aan het zorgen bent, daarna doen ze echt heel veel zelf.
zondag 3 november 2019 om 10:26
Wat een onzin. Mijn eerste sliep het liefst tot een uur of 9 toen ze klein was. En vanaf een jaar of 5 kunnen ze echt zelf een boterham pakken in het weekend. Plus dat je voor die tijd samen best kunt afspreken dat je ombeurten uitslaapt. En een jaar of tig? De jongste hier is 12 en ik sta doorgaans een stuk eerder op als hij, al best een tijd ook
zondag 3 november 2019 om 10:29
Echt, de enige vraag die to zich moet stellen is of ze hier zin in heeft of niet. Niet alles van zwemlessen tot het kopen van elk half jaar nieuwe schoenen hóeft daarin meegewogen te worden. Als zo’n koter er eenmaal is is dat namelijk het nieuwe normaal en ga je er gewoon in mee.
En wil ze niet, nou ook prima. Die keus is er godzijdank ook. Hoe vader in kwestie erin staat vind ik overigens ook wel heel negatief, mogelijk door zin scheiding en geen goede band met zijn kinderen, maar hij maakt het ook wel héél groot. Kinderen zijn niet je levensinvulling, ook niet als je doet alsof. Kinderen zijn van zichzelf en je mag ze een aantal jaren opvoeden, daarna gaan ze hun ding doen
En wil ze niet, nou ook prima. Die keus is er godzijdank ook. Hoe vader in kwestie erin staat vind ik overigens ook wel heel negatief, mogelijk door zin scheiding en geen goede band met zijn kinderen, maar hij maakt het ook wel héél groot. Kinderen zijn niet je levensinvulling, ook niet als je doet alsof. Kinderen zijn van zichzelf en je mag ze een aantal jaren opvoeden, daarna gaan ze hun ding doen
zondag 3 november 2019 om 10:40
Dus van je 34 tot 40e had je een kinderwens maar je man wilde geen kinderen? Terwijl hij al 2 kinderen had en er eigenlijk geen zin in had. Zo lees ik het. 3 jaar later ben je per ongeluk zwanger en nu wil je het weg laten halen om hem? De man die jou eerst geen kind gunde? En naar wie jij je schikte. En nu praat hij op jou in hoe lastig kinderen eigenlijk zijn, in andere woorden: doe het niet.
Punt is dat jij je door andere mensen laat ompraten en naar hun ideeën schikt. Daardoor weet je zelf niet meer wat je wil of belangrijk vind.
Als hij jou op een dag kindloos in de steek laat, dan zul je er altijd spijt van hebben dat je geen kind hebt gekregen. Niemand kan jou garanderen dat deze man de rest van je leven bij jou blijft. Een kind krijgen is het zwaarste maar ook het allermooiste wat een vrouw kan meemaken. Kan geen man tegenop.
Punt is dat jij je door andere mensen laat ompraten en naar hun ideeën schikt. Daardoor weet je zelf niet meer wat je wil of belangrijk vind.
Als hij jou op een dag kindloos in de steek laat, dan zul je er altijd spijt van hebben dat je geen kind hebt gekregen. Niemand kan jou garanderen dat deze man de rest van je leven bij jou blijft. Een kind krijgen is het zwaarste maar ook het allermooiste wat een vrouw kan meemaken. Kan geen man tegenop.
zondag 3 november 2019 om 10:44
TO zegt zelf dat ze er vóór de zwangerschap vrede mee had, dat haar wens ook was weggeëbd. Hij gunde háár geen kind? Hij wilde ze niet meer, dat mag toch? Je vult wel enorm in zeg. En het laatste wat je schrijft is jouw mening, maar geen feit ofzo.cinneluv schreef: ↑03-11-2019 10:40Dus van je 34 tot 40e had je een kinderwens maar je man wilde geen kinderen? Terwijl hij al 2 kinderen had en er eigenlijk geen zin in had. Zo lees ik het. 3 jaar later ben je per ongeluk zwanger en nu wil je het weg laten halen om hem? De man die jou eerst geen kind gunde? En naar wie jij je schikte. En nu praat hij op jou in hoe lastig kinderen eigenlijk zijn, in andere woorden: doe het niet.
Punt is dat jij je door andere mensen laat ompraten en naar hun ideeën schikt. Daardoor weet je zelf niet meer wat je wil of belangrijk vind.
Als hij jou op een dag kindloos in de steek laat, dan zul je er altijd spijt van hebben dat je geen kind hebt gekregen. Niemand kan jou garanderen dat deze man de rest van je leven bij jou blijft. Een kind krijgen is het zwaarste maar ook het allermooiste wat een vrouw kan meemaken. Kan geen man tegenop.
zondag 3 november 2019 om 13:51
Ja maar dit ging dus over 43.aquake82 schreef: ↑03-11-2019 00:55Mja, als je bvb op je 55e in de overgang gaat, wil dat zeggen dat je op je 50e nog zwanger kunt worden. Ik stel me er toch vragen bij hoe gezond dat nog is ... Ik snap volkomen dat je ver wil gaan voor een kinderwens, maar je moet ook realistisch zijn en aan de toekomst denken.
zondag 3 november 2019 om 13:52
Malinois schreef: ↑03-11-2019 09:41Echt. Nu is enig kind blijven ook al een drama?
Laten we voortplanten inderdaad gaan voorbehouden aan gezonde jonge vrouwen tussen de 25 en de 30, die precies 6 jaar een relatie hebben en een vast contract hebben, die nooit hebben gerookt of gedronken, die geen erfelijke ziektes kunnen doorgeven en die bereid zijn elke 2,5 jaar een kind te baren. En dan graag 2 of 3, niet meer niet minder. Vooraf ff testen of het wel gezonde kinderen zijn en anders abortus. Bij scheiding komt een voortplantingsverbod. En na de bevalling mogen ze nog 12 uur buitenshuis werken, moeten ze verplicht op peutergym en babyzwemmen.
Hobby’s mogen enkel nog kindgerelateerd zijn en ze mogen niet meer vliegen of gevaarlijke sporten uitoefenen.
Dan komt het vast goed.
Ik heb alles verkeerd gedaan.
maandag 4 november 2019 om 09:24
Dank voor al jullie reacties. Ik heb gistermiddag geprobeerd het even te laten rusten, maar dat lukte totaal niet. In reactie op verschillende reacties:
Mijn vriend is supportive en heeft een enorm plichtsgevoel, hij wil ervoor gaan maar alleen als ik het 100% zeker weet. En dat is dus moeilijk, ik heb niet meer dat allesoverstijgende oergevoel wat ik eerder wel had.
Ik heb een heel fijne relatie met mijn vriend, was heel gelukkig en had geaccepteerd dat ik geen kind ging krijgen. Ik heb een paar jaar geleden besloten dat ik blij ben in de relatie met deze man, die geen kinderen meer wil. Ik koos er bewust voor om bij hem te blijven. Ik had ook een man met kinderwens kunnen zoeken of het alleen kunnen proberen met bv een donor. Dat heb ik allemaal niet gedaan. Is mijn kinderwens dan niet groot genoeg? Dat weet ik dus zelf niet meer, ik zie door de bomen het bos niet. Er spelen zoveel dingen mee.
Ik vind het ongelooflijk moeilijk om nu opnieuw alles af te wegen, en dat met ook wel enige tijdsdruk, want mijn lichaam laat heel erg weten dat het zwanger is. Dat wil ik niet te lang laten bestaan, maakt alles nog zoveel moeilijker. Om nog niet te spreken van het zich snel ontwikkelende mensje in mij....
Ben bang dat ik in een leegte val wanneer ik de zwangerschap afbreek, dat ik spijt zal hebben. Maar is dat een reden om door te zetten?
Of ik het kind ook alleen zou willen opvoeden.. tja... het is niet zo dat ik het krijgen van een kind verkies boven mijn relatie. Maar ik zou het vermoedelijk wel kunnen, een kind alleen opvoeden. Moeilijk, maar ik denk dat het lukt.
Wil ik mijn leven omgooien? Ik weet het allemaal echt niet meer. Vanmiddag naar de huisarts, nu verder aan het werk.
Mijn vriend is supportive en heeft een enorm plichtsgevoel, hij wil ervoor gaan maar alleen als ik het 100% zeker weet. En dat is dus moeilijk, ik heb niet meer dat allesoverstijgende oergevoel wat ik eerder wel had.
Ik heb een heel fijne relatie met mijn vriend, was heel gelukkig en had geaccepteerd dat ik geen kind ging krijgen. Ik heb een paar jaar geleden besloten dat ik blij ben in de relatie met deze man, die geen kinderen meer wil. Ik koos er bewust voor om bij hem te blijven. Ik had ook een man met kinderwens kunnen zoeken of het alleen kunnen proberen met bv een donor. Dat heb ik allemaal niet gedaan. Is mijn kinderwens dan niet groot genoeg? Dat weet ik dus zelf niet meer, ik zie door de bomen het bos niet. Er spelen zoveel dingen mee.
Ik vind het ongelooflijk moeilijk om nu opnieuw alles af te wegen, en dat met ook wel enige tijdsdruk, want mijn lichaam laat heel erg weten dat het zwanger is. Dat wil ik niet te lang laten bestaan, maakt alles nog zoveel moeilijker. Om nog niet te spreken van het zich snel ontwikkelende mensje in mij....
Ben bang dat ik in een leegte val wanneer ik de zwangerschap afbreek, dat ik spijt zal hebben. Maar is dat een reden om door te zetten?
Of ik het kind ook alleen zou willen opvoeden.. tja... het is niet zo dat ik het krijgen van een kind verkies boven mijn relatie. Maar ik zou het vermoedelijk wel kunnen, een kind alleen opvoeden. Moeilijk, maar ik denk dat het lukt.
Wil ik mijn leven omgooien? Ik weet het allemaal echt niet meer. Vanmiddag naar de huisarts, nu verder aan het werk.
maandag 4 november 2019 om 10:01
Heel veel sterkte vanmiddag! Ik snap dat het een hele lastige overweging is. Toch denk ik dat je er ook natuurlijk in groeit. Maar omdat je hier nu zelf zo'n duidelijke keuze in moet/kan maken is het opeens een hele grote verantwoordelijkheid.
Ik ben nu 8 weken gepland zwanger en toen ik eenmaal zwanger was dacht ik, help dit wilde ik toch? Het geeft mij een goed gevoel om het te kunnen laten berusten en niet meer de keuze zo bij mijzelf te leggen.
Bij jou is het je al helemaal overkomen. Dan kan ik mij voorstellen dat je leven opeens in een heel ander perspectief gaat staan en je gedwongen wordt te reflecteren op hoe jij het verder zou gaan invullen. Heel veel sterkte met het maken van deze keuze !
Ik ben nu 8 weken gepland zwanger en toen ik eenmaal zwanger was dacht ik, help dit wilde ik toch? Het geeft mij een goed gevoel om het te kunnen laten berusten en niet meer de keuze zo bij mijzelf te leggen.
Bij jou is het je al helemaal overkomen. Dan kan ik mij voorstellen dat je leven opeens in een heel ander perspectief gaat staan en je gedwongen wordt te reflecteren op hoe jij het verder zou gaan invullen. Heel veel sterkte met het maken van deze keuze !
maandag 4 november 2019 om 13:10
Ik snap de behoefte van je vriend maar hij vraagt ook wel het onmogelijke van je. Een andere forummer formuleerde het ooit heel mooi: "als ik had geweten wat het krijgen van een kind inhield, had ik het nooit willen missen en nooit gedurfd" (ze zei het iets mooier maar kan de quote niet vinden)
Je hebt geen idee waar je aan begint als je een kind krijgt. Niemand heeft dat. En je weet ook van tevoren niet hoe je het gaat vinden en wat voor ouder je gaat zijn. Sterker nog, je vriend denkt dat hij weet wat hem te wachten staat en ook hij heeft geen idee. Elk kind is anders, en ik denk dat hij ook een andere ouder zal zijn nu hij ouder is.
Ik herinner me nog heel goed dat ik het ook niet 100 procent zeker wist. In ieder geval niet ten koste van mijn relatie, niet in mijn eentje, niet met medisch gedoe. Ik heb uiteindelijk gewoon de natuur laten kiezen, en verrek, ik werd zwanger.
Twijfelen mag (wat je ook kiest).
Sterkte met je keuze!
maandag 4 november 2019 om 14:27
Er 100% achter staan is ook lastig hoor.
Dan lijkt het net of 'niks' mag tegenvallen.
Je mag heus net als elke andere ouder als je straks wél een kind krijgt met je handen in je haar zitten, wensen dat je er nooit aan was begonnen, flippen bij de zoveelste slapeloze nacht, je vriend verwijten dat hij baby's poepluier 'vergeten' is, je geen oppas hebt en later een grote mond krijgt van je spruit terwijl je zowat een bediende lijkt..
Of wat dacht je van het gevoel een opgezwollen walrus te zijn tijdens je zwangerschap, nou leuk zeg..
Het hoeft niet perfect, het mag heus wel lastig zijn hoor en daarin zul je niet de enige zijn
mocht je moeder worden.
Er nu 100% achter staan is leuk en wel en natuurlijk moet je er achter staan maar de praktijk leert het straks.
Dan kun je niet meer twijfelen en groei je er een soort van in.
Het ouderschap gaat met vallen en opstaan, soms valt het mee en soms niet.
Maar kinderen zijn geen monsters hoewel sommigen wel..maar goed je zal net als elke ouder een ander leven krijgen maar het is eigen en hoe anders is dat dan eigenlijk.
Hier al twee volwassen kinderen, kleinkinderen en eind 40.
Mijn kleinkinderen worden door vreemden altijd beschouwd als mijn kinderen, want zo'n jonge oma trekken ze niet
Als er een in de winkel keihard omaaa roept dan vind ik dat eerlijk gezegd soms mwah maar goed dat zijn weer de consequenties van erg jong moeder worden waar mijn ego en ijdelheid soms ook van in de war raakt.
Dan lijkt het net of 'niks' mag tegenvallen.
Je mag heus net als elke andere ouder als je straks wél een kind krijgt met je handen in je haar zitten, wensen dat je er nooit aan was begonnen, flippen bij de zoveelste slapeloze nacht, je vriend verwijten dat hij baby's poepluier 'vergeten' is, je geen oppas hebt en later een grote mond krijgt van je spruit terwijl je zowat een bediende lijkt..
Of wat dacht je van het gevoel een opgezwollen walrus te zijn tijdens je zwangerschap, nou leuk zeg..
Het hoeft niet perfect, het mag heus wel lastig zijn hoor en daarin zul je niet de enige zijn
mocht je moeder worden.Er nu 100% achter staan is leuk en wel en natuurlijk moet je er achter staan maar de praktijk leert het straks.
Dan kun je niet meer twijfelen en groei je er een soort van in.
Het ouderschap gaat met vallen en opstaan, soms valt het mee en soms niet.
Maar kinderen zijn geen monsters hoewel sommigen wel..maar goed je zal net als elke ouder een ander leven krijgen maar het is eigen en hoe anders is dat dan eigenlijk.
Hier al twee volwassen kinderen, kleinkinderen en eind 40.
Mijn kleinkinderen worden door vreemden altijd beschouwd als mijn kinderen, want zo'n jonge oma trekken ze niet
Als er een in de winkel keihard omaaa roept dan vind ik dat eerlijk gezegd soms mwah maar goed dat zijn weer de consequenties van erg jong moeder worden waar mijn ego en ijdelheid soms ook van in de war raakt.
maandag 4 november 2019 om 15:58
Succes bij de huisarts straks. De uiteindelijke beslissing voor een abortus heeft mijn man ook aan mij overgelaten. De tijdsdrang vond ik verschrikkelijk, ik heb er een paar weken over nagedacht, zodat de ingreep uiterlijk in week 10 kon plaatsvinden.Belisa77 schreef: ↑04-11-2019 09:24Dank voor al jullie reacties. Ik heb gistermiddag geprobeerd het even te laten rusten, maar dat lukte totaal niet. In reactie op verschillende reacties:
Mijn vriend is supportive en heeft een enorm plichtsgevoel, hij wil ervoor gaan maar alleen als ik het 100% zeker weet. En dat is dus moeilijk, ik heb niet meer dat allesoverstijgende oergevoel wat ik eerder wel had.
.
.
Ben bang dat ik in een leegte val wanneer ik de zwangerschap afbreek, dat ik spijt zal hebben. Maar is dat een reden om door te zetten?
Of ik het kind ook alleen zou willen opvoeden.. tja... het is niet zo dat ik het krijgen van een kind verkies boven mijn relatie. Maar ik zou het vermoedelijk wel kunnen, een kind alleen opvoeden. Moeilijk, maar ik denk dat het lukt.
Wil ik mijn leven omgooien? Ik weet het allemaal echt niet meer. Vanmiddag naar de huisarts, nu verder aan het werk.
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat je moet uitgaan van 100%. Hoe kun je 100% overtuigd zijn van iets waar je van te voren niet van weet hoe het zal zijn? Ik zou willen stellen dat je het genoeg moet willen om je leven anders in te gaan richten, rondom een kind.
Misschien heb je iets aan deze pagina: http://www.anababa.nl/kinderwens/wel-of ... argumenten
Na de abortus voelde ik wel een leegte, ik denk dat de hormonen daar voor een deel bij meespeelden. Ik heb begrepen dat dit niet voor iedereen zo hoeft te zijn. Uiteindelijk heb ik wel vrede met de beslissing kunnen krijgen, dat heeft bij mij vooral tijd nodig gehad (+ het Fiom verwerkingsprogramma).
maandag 4 november 2019 om 16:13
Dat lijkt me geen goed uitgangspunt dat iemand het alleen doet uit plichtsgevoel en niet uit wens. Het is wel levenslang wat jullie allebei krijgen en hij weet uit ervaring al wat het inhoudt (en staat blijkbaar helemaal niet te trappelen want hij doet het alleen uit plicht als jij het besluit te houden)Mijn vriend is supportive en heeft een enorm plichtsgevoel, hij wil ervoor gaan maar alleen als ik het 100% zeker weet. En dat is dus moeilijk, ik heb niet meer dat allesoverstijgende oergevoel wat ik eerder wel had.
maandag 4 november 2019 om 16:21
Bedenk ook dat je je nu op je 43e nog best fit voelt maar over 10-15 jaar nog volop aan het zorgen bent en daarna een puber in huis hebt.
Dan ben jij in de overgang. Ik was op mijn 42 zwanger van de 4e (ongepland) maar ben achteraf toch opgelucht dat het een miskraam is geworden en ik geen lastige beslissing heb hoeven nemen. Was dat mijn eerste geweest dan had ik er waarschijnlijk heel anders ingestaan. Dit is toch een nu of nooit moment voor jou.
Dan ben jij in de overgang. Ik was op mijn 42 zwanger van de 4e (ongepland) maar ben achteraf toch opgelucht dat het een miskraam is geworden en ik geen lastige beslissing heb hoeven nemen. Was dat mijn eerste geweest dan had ik er waarschijnlijk heel anders ingestaan. Dit is toch een nu of nooit moment voor jou.
maandag 4 november 2019 om 17:00
Ik wil je alleen maar zeggen: Ga uit van wat je zelf voelt. Niet wat je vriend voelt, niet wat anderen zeggen.... maar echt wat je zelf voelt!
Als je zelf ook maar een beetje twijfelt, doe geen abortus... ik heb er ooit eentje gehad en heb er tot op de dag van vandaag (abortus is 16 jaar geleden) spijt van. Niet van de beslissing op dat moment (het was met een man waarmee ik never nooit een kind op de wereld had willen zetten), maar wel omdat het mijn enige kans bleek.
Ik had een jaar of wat geleden het gevoel dat ik mijn kinderwens aan de kant had gezet.. ik was 40 en dacht: Ik ben er klaar mee...
En toch, op dit moment, op mijn 42e, kan ik me zo verloren voelen omdat ik geen kinderen heb. Voel ik me rot als er iemand een kind komt showen op het werk.
Ondanks mijn leeftijd (ruim 42) zou ik mijn kind laten komen als ik zelf in je situatie zou zitten.
Maar dat is mijn bijdrage...
Als je zelf ook maar een beetje twijfelt, doe geen abortus... ik heb er ooit eentje gehad en heb er tot op de dag van vandaag (abortus is 16 jaar geleden) spijt van. Niet van de beslissing op dat moment (het was met een man waarmee ik never nooit een kind op de wereld had willen zetten), maar wel omdat het mijn enige kans bleek.
Ik had een jaar of wat geleden het gevoel dat ik mijn kinderwens aan de kant had gezet.. ik was 40 en dacht: Ik ben er klaar mee...
En toch, op dit moment, op mijn 42e, kan ik me zo verloren voelen omdat ik geen kinderen heb. Voel ik me rot als er iemand een kind komt showen op het werk.
Ondanks mijn leeftijd (ruim 42) zou ik mijn kind laten komen als ik zelf in je situatie zou zitten.
Maar dat is mijn bijdrage...
