Zwanger
alle pijlers
Gewenst zwanger / man wilt na positieve test toch niet ??
dinsdag 16 juni 2020 om 00:10
Ladies, ik maak momenteel echt ff wat heftigs mee. Ik moet het van mij afschrijven. Komt ie :
-ik 34, 2 kindjes van 5 en 8 en heb een nieuwe relatie sinds 3 jaar.
-mijn partner is 44 en heeft 2 grote kinderen van 21 en 14 en is al opa
.
Wij wonen samen in 1 huis met mijn kinderen. Mijn kinderen gaan om het weekend naar hun vader. Hij ziet zijn kinderen geregeld. We werken beide fulltime.
Afgelopen corona periode heeft mijn vriend aangegeven dat hij nog wel een kindje wilde. ( met mij haha) Ik wilde eigenlijk geen kinderen meer en hij ook niet maar hij begon te fantaseren en hij sleepte mij mee in zijn enthousiasme. Ik zou stoppen met de pil en wachten op mijn eerste natuurlijke menstruatie. Maart/april niet ongesteld maar 7 mei was het daar. Vanaf 11 mei zijn we voor ronde 1 gegaan.
We hebben niet echt veel besproken over hoe het straks moest Financieel en kwa kinderopvang maar ( misschien wel naïef) ik dacht dat als hij zegt :" ik wil nog wel een kind" dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt.
Afgelopen vrijdag testte ik positief. Hij was verrast en blij maar ik merkte gelijk twijfel.
Ik helemaal in de 7de hemel.
Nu hebben we best een rotweekend achter de rug omdat ik heb gevraagd naar de twijfel. Ookheb ik tegen hem gezegd dat als hij er toch niet voor de volle 100% achter staat dat hij dat moest laten weten.
Vandaag heeft hij het laten weten. Hij heeft paniekaanvallen en wilt toch geen kind. Hij is te oud, hij is al opa, en wilt niet meer op het schoolplein rondlopen. Hij had niet verwacht dat ik nu al zwanger zou zijn? Kortom hij heeft Angst.
Ik ben kapot, voel me in de maling genomen. En ik heb de abortus kliniek gebeld ipv de verloskundige. Ik walg van hem dat hij bewust heeft gekozen om mij zwanger te maken en nu ineens zegt : ik kan het niet. Hij had mij kunnen behoeden voor dit verdriet. Ik voel me dom dat ik me heb laten meeslepen.
Ik wil het nu ook niet meer houden als hij terug draait...want dat zou ook niet eerlijk zijn.
Ik waardeer zijn eerlijkheid maar dit kan toch niet?
Hoeveel vrouwen zijn er ongewenst kindloos, ik schaam mij dood!
En wat gaat dit doen met mijn relatie? Ik vertrouw hem niet echt meer.
-ik 34, 2 kindjes van 5 en 8 en heb een nieuwe relatie sinds 3 jaar.
-mijn partner is 44 en heeft 2 grote kinderen van 21 en 14 en is al opa
.Wij wonen samen in 1 huis met mijn kinderen. Mijn kinderen gaan om het weekend naar hun vader. Hij ziet zijn kinderen geregeld. We werken beide fulltime.
Afgelopen corona periode heeft mijn vriend aangegeven dat hij nog wel een kindje wilde. ( met mij haha) Ik wilde eigenlijk geen kinderen meer en hij ook niet maar hij begon te fantaseren en hij sleepte mij mee in zijn enthousiasme. Ik zou stoppen met de pil en wachten op mijn eerste natuurlijke menstruatie. Maart/april niet ongesteld maar 7 mei was het daar. Vanaf 11 mei zijn we voor ronde 1 gegaan.
We hebben niet echt veel besproken over hoe het straks moest Financieel en kwa kinderopvang maar ( misschien wel naïef) ik dacht dat als hij zegt :" ik wil nog wel een kind" dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt.
Afgelopen vrijdag testte ik positief. Hij was verrast en blij maar ik merkte gelijk twijfel.
Ik helemaal in de 7de hemel.
Nu hebben we best een rotweekend achter de rug omdat ik heb gevraagd naar de twijfel. Ookheb ik tegen hem gezegd dat als hij er toch niet voor de volle 100% achter staat dat hij dat moest laten weten.
Vandaag heeft hij het laten weten. Hij heeft paniekaanvallen en wilt toch geen kind. Hij is te oud, hij is al opa, en wilt niet meer op het schoolplein rondlopen. Hij had niet verwacht dat ik nu al zwanger zou zijn? Kortom hij heeft Angst.
Ik ben kapot, voel me in de maling genomen. En ik heb de abortus kliniek gebeld ipv de verloskundige. Ik walg van hem dat hij bewust heeft gekozen om mij zwanger te maken en nu ineens zegt : ik kan het niet. Hij had mij kunnen behoeden voor dit verdriet. Ik voel me dom dat ik me heb laten meeslepen.
Ik wil het nu ook niet meer houden als hij terug draait...want dat zou ook niet eerlijk zijn.
Ik waardeer zijn eerlijkheid maar dit kan toch niet?
Hoeveel vrouwen zijn er ongewenst kindloos, ik schaam mij dood!
En wat gaat dit doen met mijn relatie? Ik vertrouw hem niet echt meer.
woensdag 1 juli 2020 om 14:11
Jeetje wat een onnodige reactie!Rosie2020 schreef: ↑01-07-2020 10:51Jeetje TO misschien moet je stoppen met in de slachtofferrol te blijven hangen en jezelf diep diep schamen. Je besluit samen om voor een kindje te gaan, als je van tevoren fatsoenlijke gesprekken had gehad samen was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Je zegt dat je blij bent met de zwangerschap maar laat het vervolgens weghalen alsof het niks is.
Ik heb niks tegen abortus maar ik heb wel iets tegen domme naïeve mensen. Je kan alles op je man afschuiven maar ik denk dat je hierin toch echt vooral zelf de schuldige bent. Jij hebt gekozen voor de abortus en probeert dit nu voor jezelf goed te praten.
Ik wens je succes voor de toekomst en hopelijk maak je de juiste keuzes want dat verdienen je kinderen ook.
dinsdag 7 juli 2020 om 16:36
Rosie2020 schreef: ↑01-07-2020 10:51Jeetje TO misschien moet je stoppen met in de slachtofferrol te blijven hangen en jezelf diep diep schamen. Je besluit samen om voor een kindje te gaan, als je van tevoren fatsoenlijke gesprekken had gehad samen was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Je zegt dat je blij bent met de zwangerschap maar laat het vervolgens weghalen alsof het niks is.
Ik heb niks tegen abortus maar ik heb wel iets tegen domme naïeve mensen. Je kan alles op je man afschuiven maar ik denk dat je hierin toch echt vooral zelf de schuldige bent. Jij hebt gekozen voor de abortus en probeert dit nu voor jezelf goed te praten.
Ik wens je succes voor de toekomst en hopelijk maak je de juiste keuzes want dat verdienen je kinderen ook.
Wat? Heb je uberhaupt de OP wel gelezen
Wat een belachelijke en nare reactie.
donderdag 23 juli 2020 om 16:28
Hey Ladies,
ik was gisteren 4 wkn post-abortus. En fuck wat heb ik het hier moeilijk mee.
En ik begrijp het gewoon niet !! Waarom hij zoveel paniek heeft gehad!!! En als ik het hem vraag blijft hij zeggen: Ik wilde niet nog 1 kind.
Verder geen uitleg, verder geen gedachtes en als ik hem vraag of het misschien komt door de rol die hij nu heeft als "opa" ? Dan geeft hij daar dus geen antwoord op.
Ik kots van mijzelf, had ik toch moeten wachten ? Had ik het met meer mensen moeten bespreken? had ik het moeten houden, en zou hij mij echt hebben verlaten ?Ik ben in de war... verdrietig, boos.
Ik wil hem kwijt, oh toch niet... want hij is lief.
Zijn aanraking en knuffels en liefde windt mij nog wel op, en na de "beschermde" sex lig ik in zijn armen en voel ik me veilig. Hij heeft spijt van wat er is gebeurd, dat weet ik 100 %. Hij zegt dit ook tegen mij. "Sorry, voor wat ik heb gedaan".
In augustus gaat hij zich trouwens laten helpen.
Vanmorgen ben ik ongesteld geworden. Ook dat is weer confronterend. Bah!
Ik hoop dat dit allemaal bij het "verwerkings proces" hoort en hopelijk kan ik daarna een goede en redelijke beslissing nemen.
ik was gisteren 4 wkn post-abortus. En fuck wat heb ik het hier moeilijk mee.
En ik begrijp het gewoon niet !! Waarom hij zoveel paniek heeft gehad!!! En als ik het hem vraag blijft hij zeggen: Ik wilde niet nog 1 kind.
Verder geen uitleg, verder geen gedachtes en als ik hem vraag of het misschien komt door de rol die hij nu heeft als "opa" ? Dan geeft hij daar dus geen antwoord op.
Ik kots van mijzelf, had ik toch moeten wachten ? Had ik het met meer mensen moeten bespreken? had ik het moeten houden, en zou hij mij echt hebben verlaten ?Ik ben in de war... verdrietig, boos.
Ik wil hem kwijt, oh toch niet... want hij is lief.
Zijn aanraking en knuffels en liefde windt mij nog wel op, en na de "beschermde" sex lig ik in zijn armen en voel ik me veilig. Hij heeft spijt van wat er is gebeurd, dat weet ik 100 %. Hij zegt dit ook tegen mij. "Sorry, voor wat ik heb gedaan".
In augustus gaat hij zich trouwens laten helpen.
Vanmorgen ben ik ongesteld geworden. Ook dat is weer confronterend. Bah!
Ik hoop dat dit allemaal bij het "verwerkings proces" hoort en hopelijk kan ik daarna een goede en redelijke beslissing nemen.
donderdag 23 juli 2020 om 16:56
Ik had dit niet geaccepteerd van mijn partner. Zou de relatie verbroken hebben.
Maarja, wat doe je eraan. Uiteindelijk gaat het om jou, TO
Maar sorry zeggen is echt te makkelijk. Als je bij hem wil blijven is dat niet verkeerd als het jouw keus is en je van hem houdt maar ik zou wel altijd op je hoede zijn als ik jou was en niet meer in zijn beloftes geloven. Dan maar gewoon leven en zien wat er op je pad komt
Maarja, wat doe je eraan. Uiteindelijk gaat het om jou, TO
Maar sorry zeggen is echt te makkelijk. Als je bij hem wil blijven is dat niet verkeerd als het jouw keus is en je van hem houdt maar ik zou wel altijd op je hoede zijn als ik jou was en niet meer in zijn beloftes geloven. Dan maar gewoon leven en zien wat er op je pad komt
donderdag 23 juli 2020 om 19:34
Als hij zo in paniek was dan is dat toch een duidelijk antwoord: hij wil niet! Goed dat je het hebt weg laten halen zodat er geen ongewenst kind vaderloos moet opgroeien.Buurtje-v schreef: ↑23-07-2020 16:28Hey Ladies,
ik was gisteren 4 wkn post-abortus. En fuck wat heb ik het hier moeilijk mee.
En ik begrijp het gewoon niet !! Waarom hij zoveel paniek heeft gehad!!! En als ik het hem vraag blijft hij zeggen: Ik wilde niet nog 1 kind.
Verder geen uitleg, verder geen gedachtes en als ik hem vraag of het misschien komt door de rol die hij nu heeft als "opa" ? Dan geeft hij daar dus geen antwoord op.
Ik kots van mijzelf, had ik toch moeten wachten ? Had ik het met meer mensen moeten bespreken? had ik het moeten houden, en zou hij mij echt hebben verlaten ?Ik ben in de war... verdrietig, boos.
Ik wil hem kwijt, oh toch niet... want hij is lief.
Zijn aanraking en knuffels en liefde windt mij nog wel op, en na de "beschermde" sex lig ik in zijn armen en voel ik me veilig. Hij heeft spijt van wat er is gebeurd, dat weet ik 100 %. Hij zegt dit ook tegen mij. "Sorry, voor wat ik heb gedaan".
In augustus gaat hij zich trouwens laten helpen.
Vanmorgen ben ik ongesteld geworden. Ook dat is weer confronterend. Bah!
Ik hoop dat dit allemaal bij het "verwerkings proces" hoort en hopelijk kan ik daarna een goede en redelijke beslissing nemen.
donderdag 23 juli 2020 om 19:58
Dat is wel erg makkelijk vind ik, ja hij wil het niet. Maar ja, hij heeft haar ook bewust zwanger gemaakt omdat hij eerst wel wilde. En als het er eenmaal in zit zegt je vent: toch maar niet, paniek! En moest zij het maar oplossen. Ofwel een abortus (komt op haar neer) of het alleen krijgen (kom ook grotendeels op haar neer). Ik vind beide niet eerlijk als hij het zogenaamd eerst zo graag wilde en haar meenam in zijn enthousiasme. Dan heb je geen enkel gevoel als man, sorry om te zeggen.redbulletje schreef: ↑23-07-2020 19:34Als hij zo in paniek was dan is dat toch een duidelijk antwoord: hij wil niet! Goed dat je het hebt weg laten halen zodat er geen ongewenst kind vaderloos moet opgroeien.
donderdag 23 juli 2020 om 21:26
Hij had 't beter vooraf kunnen weten idd, maar wees blij dat hij er achter kwam voordat de deadline gepasseerd was, anders had TO er nu mee gezeten. En haar kinderen, die zijn ook de dans ontsprongen.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑23-07-2020 19:58Dat is wel erg makkelijk vind ik, ja hij wil het niet. Maar ja, hij heeft haar ook bewust zwanger gemaakt omdat hij eerst wel wilde. En als het er eenmaal in zit zegt je vent: toch maar niet, paniek! En moest zij het maar oplossen. Ofwel een abortus (komt op haar neer) of het alleen krijgen (kom ook grotendeels op haar neer). Ik vind beide niet eerlijk als hij het zogenaamd eerst zo graag wilde en haar meenam in zijn enthousiasme. Dan heb je geen enkel gevoel als man, sorry om te zeggen.
donderdag 23 juli 2020 om 22:46
Je zit nog volop in het verwerkingsproces TO. Het is echt niet vreemd dat je zo emotioneel bent en zo heen en weer wordt geslingerd. Je kunt er nu niets meer aan veranderen, dus martel jezelf niet te lang met of je zus-of-zo toch anders had moeten doen.
Dat je relatie met man nog niet hersteld is, begrijp ik heel goed. Natuurlijk vind je hem aantrekkelijk en heeft hij ook goede kanten, anders was je nooit voor hem gevallen. Maar zijn keiharde egoïsme en het ontbreken van respect voor jouw gevoelens en jouw lichaam, zijn geen makkelijke dingen om overheen te stappen. Ik weet niet of ik hem ooit nog met dezelfde ogen zou kunnen bekijken.
Dat je relatie met man nog niet hersteld is, begrijp ik heel goed. Natuurlijk vind je hem aantrekkelijk en heeft hij ook goede kanten, anders was je nooit voor hem gevallen. Maar zijn keiharde egoïsme en het ontbreken van respect voor jouw gevoelens en jouw lichaam, zijn geen makkelijke dingen om overheen te stappen. Ik weet niet of ik hem ooit nog met dezelfde ogen zou kunnen bekijken.
donderdag 23 juli 2020 om 22:50
Vette mosterd .
vrijdag 24 juli 2020 om 11:47
TO, eigenlijk spelen er 2 zaken:
- De abortusverwerking
- Aangetast vertrouwen in je vriend
Bij mij heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik de abortus verwerkt had, maar dat is bij iedereen anders. Ik hoor ook vaak genoeg verhalen van vrouwen die er op emotioneel vlak weinig last van hadden. Al denk ik dat het iets lastiger ligt waneer het om een in eerste instantie geplande zwangerschap gaat. Vooral het eerste jaar heb je steeds van die vervelende herinner-momenten zoals inderdaad de eerste keer ongesteld worden en de uitgerekende datum. Ik heb baat gehad bij online begeleiding van het FIOM https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/abortusverwerking
De 'wat als' vragen herken ik wel, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik een beslissing genomen heb én voelt het ook als de juiste.
Wat het vertrouwen in je vriend betreft; dat zal tijd nodig hebben om te herstellen en de nodige inzet van je vriend vergen. Maar zoals @sophie202 zegt; het zou ook kunnen dat je hem niet meer met dezelfde ogen kunt bekijken (en dat jullie relatie het niet redt). Ik heb het de tijd gegeven, maar zeker het eerste jaar was het niet altijd even makkelijk.
Sterkte.
- De abortusverwerking
- Aangetast vertrouwen in je vriend
Bij mij heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik de abortus verwerkt had, maar dat is bij iedereen anders. Ik hoor ook vaak genoeg verhalen van vrouwen die er op emotioneel vlak weinig last van hadden. Al denk ik dat het iets lastiger ligt waneer het om een in eerste instantie geplande zwangerschap gaat. Vooral het eerste jaar heb je steeds van die vervelende herinner-momenten zoals inderdaad de eerste keer ongesteld worden en de uitgerekende datum. Ik heb baat gehad bij online begeleiding van het FIOM https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/abortusverwerking
De 'wat als' vragen herken ik wel, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik een beslissing genomen heb én voelt het ook als de juiste.
Wat het vertrouwen in je vriend betreft; dat zal tijd nodig hebben om te herstellen en de nodige inzet van je vriend vergen. Maar zoals @sophie202 zegt; het zou ook kunnen dat je hem niet meer met dezelfde ogen kunt bekijken (en dat jullie relatie het niet redt). Ik heb het de tijd gegeven, maar zeker het eerste jaar was het niet altijd even makkelijk.
Sterkte.
vrijdag 24 juli 2020 om 14:03
Je bent meer waard dan iemand die jouw lijf zo makkelijk en onnadenkend misbruikt, vrouw.Buurtje-v schreef: ↑23-07-2020 16:28Hey Ladies,
ik was gisteren 4 wkn post-abortus. En fuck wat heb ik het hier moeilijk mee.
En ik begrijp het gewoon niet !! Waarom hij zoveel paniek heeft gehad!!! En als ik het hem vraag blijft hij zeggen: Ik wilde niet nog 1 kind.
Verder geen uitleg, verder geen gedachtes en als ik hem vraag of het misschien komt door de rol die hij nu heeft als "opa" ? Dan geeft hij daar dus geen antwoord op.
Ik kots van mijzelf, had ik toch moeten wachten ? Had ik het met meer mensen moeten bespreken? had ik het moeten houden, en zou hij mij echt hebben verlaten ?Ik ben in de war... verdrietig, boos.
Ik wil hem kwijt, oh toch niet... want hij is lief.
Zijn aanraking en knuffels en liefde windt mij nog wel op, en na de "beschermde" sex lig ik in zijn armen en voel ik me veilig. Hij heeft spijt van wat er is gebeurd, dat weet ik 100 %. Hij zegt dit ook tegen mij. "Sorry, voor wat ik heb gedaan".
In augustus gaat hij zich trouwens laten helpen.
Vanmorgen ben ik ongesteld geworden. Ook dat is weer confronterend. Bah!
Ik hoop dat dit allemaal bij het "verwerkings proces" hoort en hopelijk kan ik daarna een goede en redelijke beslissing nemen.
zaterdag 8 augustus 2020 om 09:23
Eens. Ik heb er echt geen woorden voor. Willens en wetens zwanger worden / bezwangeren. En vervolgens abortus plegen.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑23-07-2020 19:58Dat is wel erg makkelijk vind ik, ja hij wil het niet. Maar ja, hij heeft haar ook bewust zwanger gemaakt omdat hij eerst wel wilde. En als het er eenmaal in zit zegt je vent: toch maar niet, paniek! En moest zij het maar oplossen. Ofwel een abortus (komt op haar neer) of het alleen krijgen (kom ook grotendeels op haar neer). Ik vind beide niet eerlijk als hij het zogenaamd eerst zo graag wilde en haar meenam in zijn enthousiasme. Dan heb je geen enkel gevoel als man, sorry om te zeggen.
