Stille geboorte

Ach ikeakrukje wat moeilijk allemaal!
Ook wel beetje vreemd van huisarts
Inmiddels paar dagen verder nog met man erover kunnen praten?
Grenzen: herkenbaar als in ... voor zwanger werd van onze zoon waren we erover uit, geen ziekenhuis mocht het zwanger raken niet lukken. Nadat zoon is overleden, verschoof onze grens wat er ook gebeurt en op welke manier dan ook, er komt nog een kind....misschien iets wat rouw met je doet? Geen idee.

Lief dat je vraagt, gaat goed met dochter , zo dankbaar dat ze er is. Tegelijkertijd een nieuwe fase vsn zoon missen, hoe het had moeten zijn...kan en mag allemaal naast elkaar bestaan

Ikeakrukje schreef: ↑

07-11-2020 09:28

@baggal, dank voor je lieve woorden. Zou je wat kunnen/willen delen over wat jij hebt meegemaakt? Mag ook in een pb. En als je het niet wil ook helemaal ok natuurlijk

Wat lastig lijkt mij de houding van de HA. Ik moet er wel de kanttekening bij maken dat een HA natuurlijk geen fertiliteitsarts is natuurlijk en dat, als jij dit inderdaad wil doorzetten in overleg met je man, een fertiliteitsarts je het beste kan adviseren, je AMH (en FSH) kan checken en er toch wel iets meer van af weet dan de huisarts. Nu wil ik de huisarts niet afvallen, want het is natuurlijk wel zo dat er een verband bestaat tussen enerzijds leeftijd en anderzijds de afnemende kans op een succesvolle zwangerschap, maar ik zou mij kunnen voorstellen dat je dat, als dat al zou zou zijn, dan wel van de specialist zelf wil horen. Behoeden voor mogelijk nog meer teleurstellingen is mooi, maar ik denk dat jij het zelf ook moet kunnen afsluiten als dit inderdaad het geval is en dat je er dan wel eerst met een deskundige over gesproken wil hebben. Helemaal op een fijne manier afsluiten is iets wat natuurlijk niet helemaal kan, zeker ook omdat er gewoon een dochter is die altijd gemist wordt, maar ik denk wel dat jij het gevoel zou moeten hebben er genoeg aan gedaan te hebben (want ook dat brengt rust, naast de kans op mogelijke teleurstellingen).

Ons verhaal in het kort: mijn man is meer dan 20 jaar ouder dan ik en wij zijn inmiddels 13 jaar samen, waarvan 7 jaar getrouwd. Door het grote leeftijdverschil heb ik (en hij overigens ook) lang getwijfeld of wij onze relatie wel moesten voortzetten, maar na een jaar of 5 kwamen wij tot de conclusie dat wij uiteindelijk gelukkiger dachten te zijn met elkaar dan zonder elkaar. Waar ik echter niet bij stil gestaan had was het feit dat vruchtbaarheid bij mannen ook enorm afneemt. Mijn man was bewezen vruchtbaar geweest, had 3 volwassen kinderen bij zijn ex vrouw en ik hield er eigenlijk geen rekening mee dat dit een probleem zou kunnen zijn. Vanaf 2013 hebben wij destijds de anticonceptie (spiraal) de deur uit gedaan, ik was toen inmiddels 30, en probeerden wij tevergeefs zwanger te worden. Na een maand of 8 bracht ik het terloops ter sprake bij de HA die mijn man meteen doorstuurde voor een zaad onderzoek. Daar werd het, na een herhaalde poging, al vrij snel duidelijk dat wij alleen via ICSI mogelijk een zwangerschap zouden kunnen bewerkstelligen. Vervolgens hebben wij ook nog wel een paar maanden gewacht om de stap te zetten (en in Engeland waar ik woon geldt dat je soms lang moet wachten bij de NHS). Toen wij in 2015 eindelijk aan de beurt waren voor onze eerste ICSI poging bleek overigens dat zijn dochter zwanger was en dat bracht ook allerlei moeilijke en pijnlijke gevoelens met zich mee.
Onze eerste poging leidde niet tot een zwangerschap en ons werd geadviseerd donor materiaal in te zetten. Daar waren noch mijn man noch ik op dat moment aan toe. Wij zijn, hoewel wij nog "recht" hadden op een volgende NHS poging, naar een privé kliniek gegaan (ook vanwege de lange wachttijden). Van de eerste poging raakte ik zwanger, maar dit werd een miskraam met 7 weken (lege vruchtzak). De tweede poging leidde opnieuw tot een positieve test, maar als snel werd duidelijk dat het HCG niet voldoende steeg. Tussendoor hadden wij ook de NHS poging lopen en inmiddels donor materiaal aangeschaft voor een volgende ronde waarbij wij de helft van mijn eicellen zouden laten bevruchten met mijn man's zaad en de andere helft met donorzaad om te kijken of er significante verschillen zaten in de embryo kwaliteit. Wij hadden echter nog 3 cryos liggen bij de privé kliniek. En hoewel ik geen zin had in een nieuwe teleurstelling (ik kon mij niet voorstellen dat na 6 embryo transfers het nog een goed einde zou krijgen) vonden mijn man en mijn consultant dat ik toch ook die gefragmenteerde embryos een kans moest geven. In Februari 2017 bleek ik opnieuw zwanger - en ik bleef zwanger, tegen alle verwachtingen in. Ik heb mijn gehele zwangerschap in angst geleefd overigens. Ook omdat ik wel wist dat het zelfs op het einde, zoals jou is overkomen, nog altijd mis kon gaan...

Onze dochter is inmiddels 3 en ik ben ontzettend dankbaar dat het uiteindelijk gelukt is en wij een vrolijk en gezond kind hebben dat zich goed ontwikkelt en in genetisch opzicht van ons samen is. Wij hebben overwogen om te proberen om nog een keer zwanger te worden, maar dat zou betekenen opnieuw van voor af aan beginnen met stimuleren en puncties. Mentaal is het een zwaar traject (fysiek vond ik het meevallen) en ergens wilde ik die kans op teleurstellingen niet meer maar gewoon 'rust'. Feit is wel dat als mijn man jonger was geweest, wij absoluut voor een 2e waren gegaan. Echter gelet op de voorgeschiedenis is de kans dat het weer lukt niet zo enorm groot. Bovendien vind ik het op een bepaald moment ook niet meer helemaal verantwoord voor mijn man om nog kinderen te bouwen - en hij vindt dit overigens ook. Ik heb overigens ook nooit op het punt gestaan om alsnog dat donor materiaal in te zetten voor een tweede: daar is de wens niet groot genoeg voor (en de implicaties voor ons kind).
Daarnaast hebben de pogingen ons meer dan 18K gekost (natuurlijk het beste geld dat ik ooit uitgegeven heb, maar het was destijds wel zonder enige garantie). Nu hebben wij het financieel wel goed, maar om opnieuw zoveel te investeren: emotioneel, fysiek, financieel met een kleine kans op succes vinden wij niet verantwoord. Ik heb dus die grens daar getrokken, maar natuurlijk was dat niet makkelijk, maar rationeel wel het beste. Onze omstandigheden brengen dit ook wel met zich mee en mijn armen zijn gevuld met ons meisje. Ik weet ook dat wanneer de knop om was gegaan in opnieuw de MMM dat ik er ook weer vol voor was gegaan met alle gevolgen van dien en dat dit z'n weerslag had gehad op mij als echtgenote en als moeder. Dus niet opnieuw willen proberen is ook een beetje zelfbescherming, naast alle andere redenen die ik eerder noemde. Wij gebruiken geen anti conceptie, maar de kans dat ik spontaan zwanger word is nihil en ik ben ook niet teleurgesteld (meer) wanneer ik menstrueer (en dat is in jouw geval natuurlijk wel anders Ikea en dan is het ook moeilijker loslaten denk ik). Ik denk dat ik mij er inmiddels ook wel bij heb neergelegd dat het hierbij blijft en meestal heb ik er ook geen problemen mee overigens. Heel af en toe vind ik het heus jammer hoor, maar er is vooral een 'het is goed zo' gevoel. Over het algemeen overheerst de dankbaarheid.

Aan het begin schreef ik ons verhaal in het kort - zie dat het nog een heel epistel is geworden... . Het is denk heel erg lastig als de wens er is om opnieuw zwanger te worden en je vorige zwangerschappen zo'n verdrietig einde hebben gekend. En dan natuurlijk het verlies van jullie dochter. Het lastige is ook, Ikea, dat je gewoon niet enorm veel tijd meer hebt om beslissingen te overdenken, omdat de beslissing anders voor jullie is genomen. Je hoeft je zeker niet te schamen voor je verlangen en ik meen wel dat het advies van de HA wel wat kort door de bocht is. Ik zou, als jij en je man echt besluiten er toch nog voor te willen gaan, toch met een fertiliteitsarts praten: al is het maar om deskundig advies in te winnen. Aan de hand van het gesprek kun je altijd nog besluiten dat je het niet verder door zet, maar dat ben je wel in de positie dat je dat doet op basis van een gedegen advies en je eigen overwegingen en of je de mogelijke risico's (nieuwe teleurstellingen, meegezogen worden in eventuele behandelingen) vind opwegen tegen de kans op mogelijke gezinsuitbreiding. Die beslissing kan alleen jij (samen met je man) nemen, in samenspraak met de daarvoor gespecialiseerde arts. Wat je ook beslist een dikke knuffel vanuit hier.

Ikea: Fijn dat jij en je man wel op dezelfde golflengte zitten en met elkaar in gesprek blijven. Overigens, is het heus niet zo dat alle vrouwen van 40+ onvruchtbaar zijn en/of gehandicapte kinderen krijgen. Ik begreep van mijn fertiliteitsarts dat ongeveer 50% van de vrouwen tot 43 redelijk probleemloos zwanger kan worden en dat dit in de meeste gevallen goed blijft gaan. Daarna wordt het vaak lastiger, maar zelfs dan betekent het niet dat opnieuw zwanger worden en kinderen krijgen een afgesloten hoofdstuk is. Niemand kan je garanties geven overigens, maar dat is met alles natuurlijk.

Ik heb er idd wel in berust en ben over het algemeen ook gelukkig en tevreden. Dat komt deels ook omdat ik gevoelsmatig meen de loterij gewonnen te hebben met onze dochter. Ik had destijds niet meer verwacht dat uit een van de cryos nog een succesvolle zwangerschap zou komen (en was bezig met een donor traject). Met andere woorden: ik kan mijn traject met een hoogtepunt "afsluiten". Wanneer je wel zwanger kan worden op de natuurlijke manier en je kindje ontglipt je op het laatste moment is dat natuurlijk hartverscheurend, intens verdrietig en extreem onbevredigend. En ik denk eerlijkheidshalve dat daar wel een verschil in zit, omdat het accepteren daarvan ontzettend moeilijk is en er daarnaast langs de natuurlijke weg nog kans liggen om zwanger te worden.
Anders gezegd: wanneer je er op bepaalde momenten enorm aan twijfelt of je ooit moeder wordt, je weet dat het op de natuurlijke manier bijna niet kan dan is het feit dat het bij eentje blijft (denk ik) ietsjes makkelijker, dan wanneer je iedere maand een kans hebt op een zwangerschap en je daarnaast ook je lieve dochter moet missen. Simpelweg omdat je referentie kader anders is. Ik hoop enorm dat het je gegeven is om opnieuw moeder te worden van jullie 4e en dat je anders ook een zekere rust vindt, omdat je er alles aan gedaan hebt. Vergeet niet: je wens is er en mag er ook gewoon zijn.

Okkie:

Jeetje Ikeakrukje wat een rollercoaster.

Ik vind het eerlijk gezegd wel bizar dat de huisarts zo zijn/haar stempel probeert te drukken. Met name om jou een teleurstelling te voorkomen. Dat lijkt me aan jou om te beslissen of je die kans/gok wil nemen.

Ik ben stiekem wel benieuwd hoe oud je bent.

Hoe gaat het met je Ikeakrukje?

IKEAkrukje: 2020 was bizar - en in jouw geval ook een jaar van afscheid nemen van jullie dochter en miskramen verwerken. Ik hoop zo dat 2021 wat normaler wordt. En dan is daar je positieve test: gefeliciteerd en dat jullie in 2021 maar jullie 4e kindje mogen verwelkomen! Ik wens je een mooi jaar toe.

Och lieve ikeakrukje wat een idioot jaar, zo heftig dat eerste jaar! En wat een knallende afsluiter, gefeliciteerd! Ik duim met jullie mee!

Kippenvel hier, ik duim voor een mooie voldragen zwangerschap lieve Ikeakrukje! Op naar een fantastisch 2021!

Van harte gefeliciteerd Ikeakrukje! Om meteen te reageren op je vraag hoe om te gaan met de stress: ik (het is zes keer misgegaan vóór deze zwangerschap) heb daar eigenlijk geen manier voor gevonden. Elke wc-gang was een martelgang, de stress van de eerste echo’s en de nipt vond ik nauwelijks te dragen. Nou ja, misschien wat overdreven want natuurlijk was het te dragen, maar ik vond het heel zwaar.

Hoewel het misschien wel wat beter gaat sinds de baby levensvatbaar is en ik haar ook veel voel (wat trouwens al heel erg vroeg was) vond ik de latere echo’s, zelfs die met 31 weken na altijd alleen maar goed nieuws, ook absurd spannend. En zelfs nu nog (33 weken) ben ik bang voor bloed op de wc.

Dus tja, echt tips heb ik dus niet. Alleen dat je nu misschien weet dat je lotgenoten hebt. Als je mij loept kom je bij een topic dat heet ‘niet onbezorgd zwanger’, daar zitten er meer die na een of meerdere miskramen of ander leed zwanger zijn geworden, een kindje hebben gekregen of het opnieuw proberen.

Voor nu: veel sterkte en duimen maar!

Ikea, gefeliciteerd! Ik lees het goede nieuws nu pas.

Ik ben nu 23 weken zwanger na drie miskramen (8, 5 en 6 weken ongeveer). Ik heb een vroeg echo pakket gekocht bij een pretecho bureau en deze plande ik om de echo’s bij de VK heen, zodat ik iedere week ongeveer een echo had tot aan de termijnecho. Dan was ik steeds een paar dagen gerustgesteld.

Ik denk dat het verder voor iedereen anders is hoe je ermee om gaat. Ondanks dat mijn miskramen vroeg waren, durf ik nog steeds niet te geloven dat het allemaal goed af gaat lopen en ik in mei een lief jongetje in mijn armen mag hebben.

Oh Ikeakrukje wat een geweldig nieuws! Wat is 2020 toch een absurd jaar geweest! Ik duim voor je, hopelijk blijft alles goed gaan en kun je voor jezelf wat rust vinden !

Gefeliciteerd Ikeakrukje.

Ikeakrukje, misschien kan je via de fertiliteitsarts emotionele ondersteuning vragen? Aan die afdeling is vaak ook een maatschappelijk werker oid aangesloten omdat een fertiliteitstraject ook zwaar is. Na wat jij hebt meegemaakt is het misschien fijn om met iemand hier over te praten? Zou zo zonde zijn als je hier in je zwangerschap veel last van gaat krijgen, wat heel logisch is maar wel jammer. Zou zo fijn zijn als je een beetje kan genieten, ik gun je dat heel erg

IKEA: ik vond mijn zwangerschap destijds heel moeilijk. Ik was zooo blij, maar ook zooo bang. Bij elk krampje of toilet bezoek hield ik mijn adem in, want ik kon niet geloven dat ik moeder zou worden en dat het opeens na de jaren van infertiliteit en VMK’s opeens allemaal goed zou gaan. Ik ben elke week voor een echo gegaan (tot week 17), want dat stelde mij een beetje gerust (hoewel een echo een momentopname is). Achteraf had ik ook wel hulp moeten hebben. In NL is er een pop poli, misschien dat je contact op kan nemen. Je hebt zoveel voor je kiezen gehad en dat je angstig bent is logisch.

Ikeakrukje schreef: ↑

09-01-2021 19:34

Dank voor jullie lieve berichtjes!!! Ik kan het zelf nog steeds niet geloven en mijn emoties schieten ook alle kanten op. Elke keer als ik naar de wc moet is een stress moment, maar gelukkig heb ik geen bloed gezien.

Het gesprek met de fertiliteitsarts is vorige week gewoon doorgegaan. Hij reageerde heel begripvol toen ik zei dat ik zwanger was. Hij zoomde erg in op de verschillende miskramen. Ze gaan daarom ook mijn schildklierwaarden checken. En ik mag volgende week al voor een eerste echo in het ziekenhuis komen.

Mochten er mensen zijn met ervaring met een zwangerschap na (verschillende) miskramen, hoe gingen jullie met die spanning om? Ik had eergisteren bijvoorbeeld erge buikkramp en dan schiet ik echt volledig in de stress. En nu voel ik amper meer symptomen en dan schiet ik ook weer in de stress. Alle tips zijn welkom

Het zwanger zijn na verlies kan enorm stress met zich meebrengen, je durft nergens meer op te vertrouwen. Je kunt er niet zoveel aan doen behalve je zorgteam inzetten voor geruststelling als de stress écht niet meer zakt. Ik probeerde mezelf op zo'n moment vaak af te leiden, maar als de stress echt niet wilde zakken mocht ik altijd langskomen voor bijv. een echo of doppler. Misschien kun je ook zoiets afspreken?

Ik vond de zwangerschap na 2 miskramen (en 2 en half jaar geduld) echt heel stressvol. Ik was sowieso gewoon al
boos dat ik weer een positieve test in handen had. Ik vond het echt veel te spannend.
En toen ik op de helft van de zwangerschap ook nog eens viel en mijn been brak, werd ik echt bijna depressief. Ik had namelijk ook nog eens heel veel harde buiken (iets dat in mijn allereerste zwangerschap had geleid tot ontsluiting bij een week of 23). Ik kon dus alleen nog maar niets doen en wachten tot de weken om waren.
Maar oh, oh, wat was ik blij toen ze er eenmaal was. Ik hoor mezelf nog zeggen: “het is gelukt!” Toen ze op mijn borst gelegd werd. Toen pas kon ik echt blij zijn met de zwangerschap en dus de baby.
Ik zat linea recta op een roze wolk.

Wat susieflower zegt, was voor mij ook helpend. Zodra belletje deed , mocht langskomen. Wat vanaf week 30 soms wel 3-4 keer betekende. Het was enjgecwat hielp.
Hoever ben je nu?

OkkiePetite schreef: ↑

10-01-2021 18:43

Wat susieflower zegt, was voor mij ook helpend. Zodra belletje deed , mocht langskomen. Wat vanaf week 30 soms wel 3-4 keer betekende. Het was enjgecwat hielp.
Hoever ben je nu?

Ik heb van mijn dochter zoveel echo’s gehad, dat ik ze als ik ze op een stapeltje leg en mijn vinger er langshaal, ik bijna zo’n levend filmpje heb