Gezondheid
alle pijlers
Diabetesland
woensdag 13 juli 2011 om 20:17
Welkom in Diabetesland waar al je medediabeten 100 jaar gaan worden. Waar je je 'gewoon' 'eventjes' aan je dieet gaat houden :puke: om te voorkomen dat je diabetische voeten of vingers gaat krijgen. Waar retinopathie, falende nieren of zenuwpijnen niet voorkomen en waar ongelimiteerd geklaagd en gezeurd mag worden. Jaja, óók over al die infernisten en dvk's die het –niet gehinderd door daadwerkelijke diabeteservaring- beter weten dan de aloude diabeet zelf.
Dat land waar genoeg ruimte is voor cynisme, sarcasme en flauwe grappen. Dat land waar meegeleefd wordt, waar ervaringsverhalen uitgebreid verteld mogen worden en waar altijd een luisterend oor of een welgemeende knuffel voorhanden is. Waar je gelijkgestemde zielen in het 'diabetesdwars' vindt.
Dus wil je steun en knuffels of wil je 'gewoon' 'even' je verhaal kwijt, doe het dan hier. Iedereen is welkom, want hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Dat land waar genoeg ruimte is voor cynisme, sarcasme en flauwe grappen. Dat land waar meegeleefd wordt, waar ervaringsverhalen uitgebreid verteld mogen worden en waar altijd een luisterend oor of een welgemeende knuffel voorhanden is. Waar je gelijkgestemde zielen in het 'diabetesdwars' vindt.
Dus wil je steun en knuffels of wil je 'gewoon' 'even' je verhaal kwijt, doe het dan hier. Iedereen is welkom, want hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 11 januari 2012 om 20:20
Zo, eindelijk even tijd om hier wat te schrijven. Van de 5 deurkozijnen zijn er nu 3 helemaal klaar, en ze zijn prachtig geworden (al zeg ik het zelf ). Het vierde kozijn is nu ook klaar om geplamuurd, geschuurd, gegrond en gelakt te worden, kozijn nr. 5 moet eerst nog aangepast worden voordat ik aan de slag kan.
Ik heb vandaag mijn Modifast-pakket ontvangen, ik krijg vrijdag of zaterdag nog een schudbeker plus een pak muesli binnen, en dan ga ik maandag as. beginnen! En ik heb er zin in, raar maar waar.
Zoals ik het nu voel heb ik de keus tussen een maagoperatie of Modifast, en die keus is erg gemakkelijk
Ik ben gister naar L. geweest. Ik ben gewogen en gemeten (buikomvang) en na een half uur wachten mocht ik op gesprek komen. Een gesprekje van 10 minuten waarin mij precies verteld werd wat ik al wist .
De enige vraag die ik had -doen jullie ook buikoperaties waarbij je alleen die meter darm weghaalt maar de maag intact laat?- werd met 'nee' beantwoord. Nou, klaar uit over dan, wat mij betreft. Mag ik bedanken?
Ik sta nog in dubio of ik wel of niet naar de voorlichtingsbijeenkomst ga volgende week donderdag, want ik ben er wel uit: ik ga de operatie niet doen. Ik wil niet snijden in een gezond orgaan wat het prima doet. Ik ben geen emotie-eter die de hele dag loopt te schransen, dat ben ik nog nooit geweest, dus waarom zou zo'n operatie mij helpen?
Anderzijds ben ik wel nieuwsgierig naar die voorlichtingsbijeenkomst. Je hoort dan ook de vragen waar andere mensen mee zitten en dat kan voor mij toch ook interessant zijn. Stel je voor dat ik in een verre toekomst toch besluit om zo'n operatie te willen? Dan weet ik in ieder geval waar ik voor sta.
Ik denk er nog een dag over na en dan beslis ik of ik wel of niet vrij vraag voor die dag. Ik kan met mijn collega meerijden, want die moet geheel toevallig diezelfde dag naar diezelfde bijeenkomst. En dat is natuurlijk best wel gezellig!
Ik heb vandaag mijn Modifast-pakket ontvangen, ik krijg vrijdag of zaterdag nog een schudbeker plus een pak muesli binnen, en dan ga ik maandag as. beginnen! En ik heb er zin in, raar maar waar.
Zoals ik het nu voel heb ik de keus tussen een maagoperatie of Modifast, en die keus is erg gemakkelijk
Ik ben gister naar L. geweest. Ik ben gewogen en gemeten (buikomvang) en na een half uur wachten mocht ik op gesprek komen. Een gesprekje van 10 minuten waarin mij precies verteld werd wat ik al wist .
De enige vraag die ik had -doen jullie ook buikoperaties waarbij je alleen die meter darm weghaalt maar de maag intact laat?- werd met 'nee' beantwoord. Nou, klaar uit over dan, wat mij betreft. Mag ik bedanken?
Ik sta nog in dubio of ik wel of niet naar de voorlichtingsbijeenkomst ga volgende week donderdag, want ik ben er wel uit: ik ga de operatie niet doen. Ik wil niet snijden in een gezond orgaan wat het prima doet. Ik ben geen emotie-eter die de hele dag loopt te schransen, dat ben ik nog nooit geweest, dus waarom zou zo'n operatie mij helpen?
Anderzijds ben ik wel nieuwsgierig naar die voorlichtingsbijeenkomst. Je hoort dan ook de vragen waar andere mensen mee zitten en dat kan voor mij toch ook interessant zijn. Stel je voor dat ik in een verre toekomst toch besluit om zo'n operatie te willen? Dan weet ik in ieder geval waar ik voor sta.
Ik denk er nog een dag over na en dan beslis ik of ik wel of niet vrij vraag voor die dag. Ik kan met mijn collega meerijden, want die moet geheel toevallig diezelfde dag naar diezelfde bijeenkomst. En dat is natuurlijk best wel gezellig!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 11 januari 2012 om 20:30
Ik heb nogmaals doorgelezen wat jij schrijft Lief, en ergens heb je wel gelijk. Jij had niet de luxe van kiezen voor 'dit' of 'dat'. Die coeliakie overkwam je en gaat ook nooit meer over. Wat lijkt me dat moeilijk om een plek te geven binnen je dagelijkse leven! Ik weet niet of ik het wel eens gezegd heb, maar ik heb mateloze bewondering voor je, serieus!
Ik weet dat zo'n operatie goed voor mijn suikers zou zijn, en ja natuurlijk zal ik me stukken beter voelen als ik al die kilo's niet meer mee hoef te dragen. In antwoord op je vraag of ik er wel eens over nagedacht heb hoe het voelt om slanker te zijn zeg ik 'ja'. Sterker nog: ik wéét hoe dat voelt! Ik was 40 kilo lichter dan nu toen ik diabetes bleek te hebben.
Ik was 10 kilo lichter dan ik nu ben toen ik begon af te vallen. Over het hoe en wat wil ik het niet hebben, maar het feit is er dat ik in 13 jaar 30 kilo afgevallen ben. En ja, ik voelde me geweldig, en zo slank en mooi en ... nou ja, verzin het maar. Daar wil ik maar al te graag naar terug! Maar ik heb die operatie er niet voor over. Dat is iets wat ik zeker weet.
Wat vervelend voor je dat je nu toch weer alsmaar hypo's hebt En dat terwijl het de vorige keer zo goed ging na je intensieve training! Potverdrie zeg, grmbl
Ik weet dat zo'n operatie goed voor mijn suikers zou zijn, en ja natuurlijk zal ik me stukken beter voelen als ik al die kilo's niet meer mee hoef te dragen. In antwoord op je vraag of ik er wel eens over nagedacht heb hoe het voelt om slanker te zijn zeg ik 'ja'. Sterker nog: ik wéét hoe dat voelt! Ik was 40 kilo lichter dan nu toen ik diabetes bleek te hebben.
Ik was 10 kilo lichter dan ik nu ben toen ik begon af te vallen. Over het hoe en wat wil ik het niet hebben, maar het feit is er dat ik in 13 jaar 30 kilo afgevallen ben. En ja, ik voelde me geweldig, en zo slank en mooi en ... nou ja, verzin het maar. Daar wil ik maar al te graag naar terug! Maar ik heb die operatie er niet voor over. Dat is iets wat ik zeker weet.
Wat vervelend voor je dat je nu toch weer alsmaar hypo's hebt En dat terwijl het de vorige keer zo goed ging na je intensieve training! Potverdrie zeg, grmbl
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 11 januari 2012 om 22:07
quote:pixel schreef op 07 januari 2012 @ 20:22:
Wat sporten betreft: ja, het is k*t. Ik moet me elke keer weer een schop onder mijn kont geven voordat ik de deur uitstap. En de eerste minuten / kilometers / whatever zijn ook zwaar k*t, maar als je eenmaal bezig bent, lekker warm bent en denkt aan het lekkere gevoel wat je daarna krijgt of die warme douche, dan weet je weer waar je het voor doet. En wandelen is ook goed hoor.
Ik kan het niet helpen, maar ik moest een beetje glimlachen bij de vetgedrukte stukjes. De woorden 'lekker' en 'warm' zitten bij mij zelden tot nooit in één zin en datzelfde geldt voor 'warm' en 'douche'.
Als het warm is noem ik dat 'vieze gore plakhitte' of 'pokkezon' (met bijbehorend humeur ) en de douche staat bij mij altijd op lauw, neigend naar koud.
Maar ik weet dat je het lief bedoelt hoor!
Eén van de redenen dat ik sport verafschuw is dat ik het er altijd zo vies warm van krijg. En die hitte wil mijn lichaam zo moeilijk weer uit. Vreselijk...
Wat sporten betreft: ja, het is k*t. Ik moet me elke keer weer een schop onder mijn kont geven voordat ik de deur uitstap. En de eerste minuten / kilometers / whatever zijn ook zwaar k*t, maar als je eenmaal bezig bent, lekker warm bent en denkt aan het lekkere gevoel wat je daarna krijgt of die warme douche, dan weet je weer waar je het voor doet. En wandelen is ook goed hoor.
Ik kan het niet helpen, maar ik moest een beetje glimlachen bij de vetgedrukte stukjes. De woorden 'lekker' en 'warm' zitten bij mij zelden tot nooit in één zin en datzelfde geldt voor 'warm' en 'douche'.
Als het warm is noem ik dat 'vieze gore plakhitte' of 'pokkezon' (met bijbehorend humeur ) en de douche staat bij mij altijd op lauw, neigend naar koud.
Maar ik weet dat je het lief bedoelt hoor!
Eén van de redenen dat ik sport verafschuw is dat ik het er altijd zo vies warm van krijg. En die hitte wil mijn lichaam zo moeilijk weer uit. Vreselijk...
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 11 januari 2012 om 22:21
quote:setter schreef op 11 januari 2012 @ 20:30:
Ik heb nogmaals doorgelezen wat jij schrijft Lief, en ergens heb je wel gelijk. Jij had niet de luxe van kiezen voor 'dit' of 'dat'. Die coeliakie overkwam je en gaat ook nooit meer over. Wat lijkt me dat moeilijk om een plek te geven binnen je dagelijkse leven! Ik weet niet of ik het wel eens gezegd heb, maar ik heb mateloze bewondering voor je, serieus!
Ik vind het heel lief dat je dit schrijft, maar ik bedoelde niet zo over te komen. Ik bedoel niet dat jij blij mag zijn met je (fantástische! :puke: ) keuzes. Ik bedoel, dat ook ik een keuze heb, net als jij. Ik kan gewoon brood gaan eten. Enzo. Tortilla's. Vermicelli in mijn soep. Kroketten. Enzo. Ik heb de keuze tussen twee slechten, net als jij. 1) Glutenvrij smerig brood eten en al die lekkernijen laten staan en redelijk fit door het leven gaan, afgezien van die darmproblemen twee keer per maand, want die blijven toch. 2) Goddelijk eten, alles wat ik wil, elke dag darmkrampen en eerder dood, de hongersdood wel te verstaan. Maar wel goddelijk eten.
Geloof me, die keus is moeilijk.
En dat is jouw keus ook. Het is óf je min of meer beter voelen met een wortel in je mond, óf je minder goed voelen maar wel lekker eten.
Ik hoop oprecht dat die Modifast helpt. Zou het zo zijn, in theorie, dat als je dunner wordt, je minder insuline nodig hebt, en daardoor minder dik van de insuline blijft, zodat áls je eenmaal afvalt, je in een soort versnelling komt? Want jij gebruikt heel veel insu toch? Dat is ook niet goed voor de lijn.
Ik heb nogmaals doorgelezen wat jij schrijft Lief, en ergens heb je wel gelijk. Jij had niet de luxe van kiezen voor 'dit' of 'dat'. Die coeliakie overkwam je en gaat ook nooit meer over. Wat lijkt me dat moeilijk om een plek te geven binnen je dagelijkse leven! Ik weet niet of ik het wel eens gezegd heb, maar ik heb mateloze bewondering voor je, serieus!
Ik vind het heel lief dat je dit schrijft, maar ik bedoelde niet zo over te komen. Ik bedoel niet dat jij blij mag zijn met je (fantástische! :puke: ) keuzes. Ik bedoel, dat ook ik een keuze heb, net als jij. Ik kan gewoon brood gaan eten. Enzo. Tortilla's. Vermicelli in mijn soep. Kroketten. Enzo. Ik heb de keuze tussen twee slechten, net als jij. 1) Glutenvrij smerig brood eten en al die lekkernijen laten staan en redelijk fit door het leven gaan, afgezien van die darmproblemen twee keer per maand, want die blijven toch. 2) Goddelijk eten, alles wat ik wil, elke dag darmkrampen en eerder dood, de hongersdood wel te verstaan. Maar wel goddelijk eten.
Geloof me, die keus is moeilijk.
En dat is jouw keus ook. Het is óf je min of meer beter voelen met een wortel in je mond, óf je minder goed voelen maar wel lekker eten.
Ik hoop oprecht dat die Modifast helpt. Zou het zo zijn, in theorie, dat als je dunner wordt, je minder insuline nodig hebt, en daardoor minder dik van de insuline blijft, zodat áls je eenmaal afvalt, je in een soort versnelling komt? Want jij gebruikt heel veel insu toch? Dat is ook niet goed voor de lijn.
donderdag 12 januari 2012 om 10:33
quote:lief_29 schreef op 11 januari 2012 @ 22:21:
Het is óf je min of meer beter voelen met een wortel in je mond, óf je minder goed voelen maar wel lekker eten.
Ik hoop oprecht dat die Modifast helpt. Zou het zo zijn, in theorie, dat als je dunner wordt, je minder insuline nodig hebt, en daardoor minder dik van de insuline blijft, zodat áls je eenmaal afvalt, je in een soort versnelling komt? Want jij gebruikt heel veel insu toch? Dat is ook niet goed voor de lijn.Allereerst is hier een link naar het schema van de Protiplus 3-2-2 van Modifast. Je ziet dat ik de eerste 3 dagen, naast de shakes, zowel groente als yoghurt mag, plus ook nog tussendoortjes in de vorm van een reep (en die zijn er in een paar smaken). En laat ik nou toch dol zijn op zowel yoghurt als groente!
Serieus, het water loopt me in de mond als ik langs een groentenboer loop. Ik lust de hele dag wel rauwkost, heerlijk!
Toen ik dit schema voor het eerst zag dacht ik 'nou, dat is even goed te doen zeg!', dus ja: ik ben echt gemotiveerd.
Je theorie in je tweede alinea klopt als een bus. En ja, ik gebruik asociaal veel insuline, helaas.
Nou ben ik sinds 4 weken aan die bijzondere thee met Stevia erdoor, en mijn ochtendwaarden beginnen te zakken. Toen ik 3x per week (okt-nov) een dagcurve moest maken voor de internist zat ik 's ochtends steevast tussen 12 en 20, nu zit ik al 2 weken rond de 10. De vrouw die mij over die thee vertelde zei dat het ook werkt op je darmbacteriën, dus zou het misschien wat voor jou zijn? Ik wil je niks door je strot duwen hoor!
Maar ik merk dat mijn ontlasting beter wordt, ik voel me sowieso over het algemeen beter sinds ik die thee drink
Over die keus van jou: de keus tussen vies eten de rest van je leven of verhongeren/darmkanker lijkt me inderdaad geen makkelijke. Heb jij hulp gehad bij het maken van die keus?
Het is óf je min of meer beter voelen met een wortel in je mond, óf je minder goed voelen maar wel lekker eten.
Ik hoop oprecht dat die Modifast helpt. Zou het zo zijn, in theorie, dat als je dunner wordt, je minder insuline nodig hebt, en daardoor minder dik van de insuline blijft, zodat áls je eenmaal afvalt, je in een soort versnelling komt? Want jij gebruikt heel veel insu toch? Dat is ook niet goed voor de lijn.Allereerst is hier een link naar het schema van de Protiplus 3-2-2 van Modifast. Je ziet dat ik de eerste 3 dagen, naast de shakes, zowel groente als yoghurt mag, plus ook nog tussendoortjes in de vorm van een reep (en die zijn er in een paar smaken). En laat ik nou toch dol zijn op zowel yoghurt als groente!
Serieus, het water loopt me in de mond als ik langs een groentenboer loop. Ik lust de hele dag wel rauwkost, heerlijk!
Toen ik dit schema voor het eerst zag dacht ik 'nou, dat is even goed te doen zeg!', dus ja: ik ben echt gemotiveerd.
Je theorie in je tweede alinea klopt als een bus. En ja, ik gebruik asociaal veel insuline, helaas.
Nou ben ik sinds 4 weken aan die bijzondere thee met Stevia erdoor, en mijn ochtendwaarden beginnen te zakken. Toen ik 3x per week (okt-nov) een dagcurve moest maken voor de internist zat ik 's ochtends steevast tussen 12 en 20, nu zit ik al 2 weken rond de 10. De vrouw die mij over die thee vertelde zei dat het ook werkt op je darmbacteriën, dus zou het misschien wat voor jou zijn? Ik wil je niks door je strot duwen hoor!
Maar ik merk dat mijn ontlasting beter wordt, ik voel me sowieso over het algemeen beter sinds ik die thee drink
Over die keus van jou: de keus tussen vies eten de rest van je leven of verhongeren/darmkanker lijkt me inderdaad geen makkelijke. Heb jij hulp gehad bij het maken van die keus?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 12 januari 2012 om 15:21
@Lief, hoe dat kan met die insulinepen, schiet mij maar lek (of beter... prik mij maar lek, wat een enorme leuke woordspeling hè ). Maar er gebeurde na 2 dagen gebruik precies wat er met de mijne gebeurde: alleen nog knipperende streepjes in het scherm en volgens de (enorme klantvriendelijke ) meneer van Lilly valt er niets te repareren maar moet ik gewoon wachten tot de pennen beschikbaar zijn (en dan sta ik nog zoveelste op één of andere lijst)
@Setter, wat een enorme moeilijke keuze en ik kan me goed voorstellen dat je het eerst wilt gaan proberen met Modifast voordat je (eventueel) overgaat tot een ingrijpende operatie.
Voor mij is het ook heel belangrijk om nog een beetje een "leuk" leven te hebben, daarom val ik nu wel af maar niet heel veel omdat ik ook af en toe nog wat lekkers wil hebben en zoals het nu bij mij gaat, daar heb ik best wel vrede mee dus ik ga zo door. Nog even @Lief, de keuze in jouw geval lijkt me ook enorm moeilijk...
@Carenza, ik neem ze ook beide aan, bedankt!!
Voor de anderen: ook allemaal een van mij
@Setter, wat een enorme moeilijke keuze en ik kan me goed voorstellen dat je het eerst wilt gaan proberen met Modifast voordat je (eventueel) overgaat tot een ingrijpende operatie.
Voor mij is het ook heel belangrijk om nog een beetje een "leuk" leven te hebben, daarom val ik nu wel af maar niet heel veel omdat ik ook af en toe nog wat lekkers wil hebben en zoals het nu bij mij gaat, daar heb ik best wel vrede mee dus ik ga zo door. Nog even @Lief, de keuze in jouw geval lijkt me ook enorm moeilijk...
@Carenza, ik neem ze ook beide aan, bedankt!!
Voor de anderen: ook allemaal een van mij
vrijdag 13 januari 2012 om 01:31
Iedereen hier van mij ook een hele dikke en een op de wang
Wat heerlijk dat we hier toch gewoon onszelf kunnen zijn en ons hart kunnen luchten! Wat ik vooral zo fijn vind is dat er van verschillende kanten tegen iets aangekeken wordt en dat al die verschillende meningen hier gerespecteerd worden. Erg prettig in een wereld die soms te snel draait en waarin mensen niet altijd even verdraagzaam of begripvol zijn....
Jullie zijn kanjers!
Wat heerlijk dat we hier toch gewoon onszelf kunnen zijn en ons hart kunnen luchten! Wat ik vooral zo fijn vind is dat er van verschillende kanten tegen iets aangekeken wordt en dat al die verschillende meningen hier gerespecteerd worden. Erg prettig in een wereld die soms te snel draait en waarin mensen niet altijd even verdraagzaam of begripvol zijn....
Jullie zijn kanjers!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 14 januari 2012 om 07:46
Diabetesland? Tsja, ik weet sinds september dat iemand voor mij een enkele reis heeft geboekt naar deze plek op de wereld ...
Zo af en toe lees ik mee op dit forum. Vnl. 's nachts als ik aan het 'spoken' ben.
Vannacht kwam ik dit draadje tegen. En wat ik dan ook allemaal wel of niet ben of wat wel of niet wil worden ... ik ben in elk geval diabeet!
Na bijna een jaar kwakkelen (= understatement) toch maar eens naar de huisarts en de bloedtest was wel duidelijk.
In eerste instantie viel er een last van me af. Mijn non-functioneren heeft een naam en is te behandelen.
Voor de HA lag de eerste prio bij het omlaag brengen van de bls en dan verder dus in eerste instantie alleen Metformine.
Na een paar dagen (!) voelde ik al verschil. Ik voelde een energie zoals ik al heeeel lang niet had gevoeld. Die pillen slaan aan.
Vervolgens ben ik zelf gaan googelen op alles wat er maar te vinden is. In een soort blinde paniek minder koolhydraten, over op de minder vet producten, gestopt met drinken en inmiddels bijna 10 kilo kwijt.
Met een diëtiste mijn eetpatroon doorgenomen, ik doe het goed. En bij de eerstvolgende controle was mijn bls al behoorlijk gedaald.
Tegelijkertijd zo snel mogelijk weer vol aan het werk. Alles is immers onder controle?
Niets is minder waar.
Ja, de diabetes lijkt onder controle. Mijn HA is trots op me. Zelfs mijn bloeddruk is weer zoals het hoort.
En ik voel me alleen maar beroerd. Lichamelijk en geestelijk. Meld me steeds weer ziek. Iom bedrijfsarts wat minder werken en langzaam opbouwen. Op het moment dat ik weer fulltime zou gaan werken toch weer afgehaakt. Terug naar af ...
De diagnose resulteerde in opluchting, boosheid, angst, obsessief wegen, elke hap en slok door mijn lijf 'voelen' gaan, mezelf frustreren omdat ik weet dat ik ook moet gaan bewegen terwijl dat zoooo niet mijn ding is.
Ik kan mezelf op geen enkele manier motiveren. Heb me voor de zoveelste keer ziek gemeld. Zit dus thuis vooral niets te doen.
Volgens de HA is mijn 'hypo gevoel' mogelijk te wijten aan een te snelle daling van de bls. Daar is mijn lijf nog niet aan gewend.
Dus nu iets minder medicijnen en wat meer eten. En ik schommel alsmaar tussen me vol voelen en een hongergevoel waarbij niets me smaakt.
Door de HA gelijktijdig doorverwezen naar een 1e lijns psych. Ze had het idee dat ik ook wel enigszins overspannen ben.
Dat heeft na een aantal gesprekken vervolgens weer geresulteerd in een doorverwijzing naar een psychotherapeut (dinsdag as. een intake).
... een lang verhaal waarbij ik me zelfs afvraag of dit het juiste draadje is. De diabates is immers onder controle?
Then again ... diabetes combineert slecht met stress en diabetes kan gepaard gaan met psychische klachten ...
Ik ben een starter in zowel de diabetes als de GGZ wereld.
Misschien dat hier meeschrijven me goed doet. 't Is in elk geval het proberen waard.
Dank voor het lezen ...
H.
Zo af en toe lees ik mee op dit forum. Vnl. 's nachts als ik aan het 'spoken' ben.
Vannacht kwam ik dit draadje tegen. En wat ik dan ook allemaal wel of niet ben of wat wel of niet wil worden ... ik ben in elk geval diabeet!
Na bijna een jaar kwakkelen (= understatement) toch maar eens naar de huisarts en de bloedtest was wel duidelijk.
In eerste instantie viel er een last van me af. Mijn non-functioneren heeft een naam en is te behandelen.
Voor de HA lag de eerste prio bij het omlaag brengen van de bls en dan verder dus in eerste instantie alleen Metformine.
Na een paar dagen (!) voelde ik al verschil. Ik voelde een energie zoals ik al heeeel lang niet had gevoeld. Die pillen slaan aan.
Vervolgens ben ik zelf gaan googelen op alles wat er maar te vinden is. In een soort blinde paniek minder koolhydraten, over op de minder vet producten, gestopt met drinken en inmiddels bijna 10 kilo kwijt.
Met een diëtiste mijn eetpatroon doorgenomen, ik doe het goed. En bij de eerstvolgende controle was mijn bls al behoorlijk gedaald.
Tegelijkertijd zo snel mogelijk weer vol aan het werk. Alles is immers onder controle?
Niets is minder waar.
Ja, de diabetes lijkt onder controle. Mijn HA is trots op me. Zelfs mijn bloeddruk is weer zoals het hoort.
En ik voel me alleen maar beroerd. Lichamelijk en geestelijk. Meld me steeds weer ziek. Iom bedrijfsarts wat minder werken en langzaam opbouwen. Op het moment dat ik weer fulltime zou gaan werken toch weer afgehaakt. Terug naar af ...
De diagnose resulteerde in opluchting, boosheid, angst, obsessief wegen, elke hap en slok door mijn lijf 'voelen' gaan, mezelf frustreren omdat ik weet dat ik ook moet gaan bewegen terwijl dat zoooo niet mijn ding is.
Ik kan mezelf op geen enkele manier motiveren. Heb me voor de zoveelste keer ziek gemeld. Zit dus thuis vooral niets te doen.
Volgens de HA is mijn 'hypo gevoel' mogelijk te wijten aan een te snelle daling van de bls. Daar is mijn lijf nog niet aan gewend.
Dus nu iets minder medicijnen en wat meer eten. En ik schommel alsmaar tussen me vol voelen en een hongergevoel waarbij niets me smaakt.
Door de HA gelijktijdig doorverwezen naar een 1e lijns psych. Ze had het idee dat ik ook wel enigszins overspannen ben.
Dat heeft na een aantal gesprekken vervolgens weer geresulteerd in een doorverwijzing naar een psychotherapeut (dinsdag as. een intake).
... een lang verhaal waarbij ik me zelfs afvraag of dit het juiste draadje is. De diabates is immers onder controle?
Then again ... diabetes combineert slecht met stress en diabetes kan gepaard gaan met psychische klachten ...
Ik ben een starter in zowel de diabetes als de GGZ wereld.
Misschien dat hier meeschrijven me goed doet. 't Is in elk geval het proberen waard.
Dank voor het lezen ...
H.
zaterdag 14 januari 2012 om 10:05
Agossie
Ik vind dat je hier wel goed zit hoor. Mijn diabetes is ook onder controle en ze hebben me nog niet verbannen uit dit prachtige :puke: land.
Ik was zelf 6 toen ik het kreeg. Maar toen ik coeliakie kreeg, was ik wel al volwassen en ik weet dus hoe k*t het is als je ineens op alles moet gaan letten wat je in je mond steekt. En dat dat een beetje teveel is naast je huidige leven en werk, dat lijkt me nogal logisch. Zeker in het begin, als het echt je leven beheerst, als je je zo pijnlijk bewust bent van wat je in je mond stopt en wat niet. Bij mij resulteerde het na 3 jaar glutenvirj in een burnout, die ik kreeg omdat ik ergens had besloten dat ik mij niet zou laten tegen houden door zo'n stelletje k*tziektes, ik er dus twee keer zo hard tegenaan ging, en mezelf kapot werkte.
Ik vind het goed dat je bij een psych loopt. Voor de acceptatie, die nooit helemaal komt, voor de verwerking van een roerige periode in je leven, voor de mentale instelling op een ander leven. De rest van je leven.
En ik vind het ook goed dat je hier schrijft. Je stuk raakt me. Want het is gewoon vreselijk waar wat er staat, en wat jij schrijft, is gewoon het moeilijkste van een chronische ziekte. Het ermee omgaan. Het inpassen in je leven. En dat is waar dit topic over gaat. Dus je bent welkom, ook al had je er liever niet bij gehoord
Ik vind dat je hier wel goed zit hoor. Mijn diabetes is ook onder controle en ze hebben me nog niet verbannen uit dit prachtige :puke: land.
Ik was zelf 6 toen ik het kreeg. Maar toen ik coeliakie kreeg, was ik wel al volwassen en ik weet dus hoe k*t het is als je ineens op alles moet gaan letten wat je in je mond steekt. En dat dat een beetje teveel is naast je huidige leven en werk, dat lijkt me nogal logisch. Zeker in het begin, als het echt je leven beheerst, als je je zo pijnlijk bewust bent van wat je in je mond stopt en wat niet. Bij mij resulteerde het na 3 jaar glutenvirj in een burnout, die ik kreeg omdat ik ergens had besloten dat ik mij niet zou laten tegen houden door zo'n stelletje k*tziektes, ik er dus twee keer zo hard tegenaan ging, en mezelf kapot werkte.
Ik vind het goed dat je bij een psych loopt. Voor de acceptatie, die nooit helemaal komt, voor de verwerking van een roerige periode in je leven, voor de mentale instelling op een ander leven. De rest van je leven.
En ik vind het ook goed dat je hier schrijft. Je stuk raakt me. Want het is gewoon vreselijk waar wat er staat, en wat jij schrijft, is gewoon het moeilijkste van een chronische ziekte. Het ermee omgaan. Het inpassen in je leven. En dat is waar dit topic over gaat. Dus je bent welkom, ook al had je er liever niet bij gehoord
zaterdag 14 januari 2012 om 11:11
Jeetje Aileen, wat een verhaal!
Zo'n diagnose komt natuurlijk ook heel erg rauw op je dak vallen, dus alles wat er bij jou daarna speelde -zowel in je lichaam als in je hoofd- is m.i. een logisch gevolg. Goed dat je hulp gezocht hebt, en goed dat je erkent dat er iets niet helemaal goed gaat in je leven op dit moment.
Wat Lief ook zegt: de acceptatie van het nu, en de instelling op een andere levensstijl voor de rest van je leven, dat is zwaar, dat merk jij nu. Maar je komt er overheen hoor, dat weet ik zeker. Die vasthoudendheid die je aan de dag legt zal je goed van pas komen bij het in je leven verweven van deze aandoening.
Lief was 6 toen ze diabetes kreeg, een heel jong kind nog. Ik was 30 toen ik het kreeg, maar bij mij was het een kwestie van 'wanneer' en niet van 'of', dus ik was allang blij dat ik het 30 jaar had volgehouden zonder diabetes. En dan is de insteek heel anders dan bij jou. Zo plompverloren na een jaar sukkelen ineens die levensveranderende diagnose in je schoot geworpen krijgen. En dat is zwaar, want je bent nooit meer 'geen diabeet'.
Ik kan me herinneren dat ik de eerste maanden na de diagnose elke vrije seconde dacht aan het feit dat ik ziek was. Ziek voor de rest van mijn leven, vréselijk vond ik dat. Net of ik gehandicapt was. Achterlijk eigenlijk, want ik wíst al járen dat ik diabeet zou worden, dat was vanaf mijn kindertijd al duidelijk.
Terugkijkend kan ik zeggen dat het accepteren van het feit dat ik geen keus had de eerste stap naar acceptatie van de diabetes was. Relativerend dacht ik altijd 'gelukkig heb ik geen pijn zoals een reumapatiënt dat altijd heeft, en het is ook geen kanker want dan zou ik doodgaan', maar dat was op momenten dat ik in een dip dreigde te schieten. Want het blijft rot, dat accepteren.
Sterkte...
Setter
Zo'n diagnose komt natuurlijk ook heel erg rauw op je dak vallen, dus alles wat er bij jou daarna speelde -zowel in je lichaam als in je hoofd- is m.i. een logisch gevolg. Goed dat je hulp gezocht hebt, en goed dat je erkent dat er iets niet helemaal goed gaat in je leven op dit moment.
Wat Lief ook zegt: de acceptatie van het nu, en de instelling op een andere levensstijl voor de rest van je leven, dat is zwaar, dat merk jij nu. Maar je komt er overheen hoor, dat weet ik zeker. Die vasthoudendheid die je aan de dag legt zal je goed van pas komen bij het in je leven verweven van deze aandoening.
Lief was 6 toen ze diabetes kreeg, een heel jong kind nog. Ik was 30 toen ik het kreeg, maar bij mij was het een kwestie van 'wanneer' en niet van 'of', dus ik was allang blij dat ik het 30 jaar had volgehouden zonder diabetes. En dan is de insteek heel anders dan bij jou. Zo plompverloren na een jaar sukkelen ineens die levensveranderende diagnose in je schoot geworpen krijgen. En dat is zwaar, want je bent nooit meer 'geen diabeet'.
Ik kan me herinneren dat ik de eerste maanden na de diagnose elke vrije seconde dacht aan het feit dat ik ziek was. Ziek voor de rest van mijn leven, vréselijk vond ik dat. Net of ik gehandicapt was. Achterlijk eigenlijk, want ik wíst al járen dat ik diabeet zou worden, dat was vanaf mijn kindertijd al duidelijk.
Terugkijkend kan ik zeggen dat het accepteren van het feit dat ik geen keus had de eerste stap naar acceptatie van de diabetes was. Relativerend dacht ik altijd 'gelukkig heb ik geen pijn zoals een reumapatiënt dat altijd heeft, en het is ook geen kanker want dan zou ik doodgaan', maar dat was op momenten dat ik in een dip dreigde te schieten. Want het blijft rot, dat accepteren.
Sterkte...
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 14 januari 2012 om 14:41
... en ik lees jullie reacties. En het klopt wat er staat. Maar toch ook niet.
Ik ben 50, mijn hele leven nooit ziek geweest en opeens laat dat lijf het afweten. Ouderdomsdiabetes notabene ... terwijl ik vind dat ik voor mijn leeftijd nog best leuk mee kan komen
Ik kwakkelde al sinds een jaar voor de diagnose. De kapstok die ik daarvoor had was een sterfgeval (zomer 2010) in mijn directe omgeving.
Ik ben mijn hele leven al een doe-het-zelver en ook deze gebeurtenis ging ik zelf verwerken en een plekje geven. Een jaar geleden begon ik te merken dat dit me met mijn verstand niet lukte omdat ik mijn emoties niet meer onder controle had. En ik werd moeier en moeier ...
Na een aantal ziekmeldingen (helemaal geaccepteerd, ik had er tenslotte een heftige periode opzitten) ben ik zelf hulp gaan zoeken in de vorm van een alternatieve therapie. Zes maanden lang elke week een uur huilen zonder ook maar een stap verder te komen. En ik werd moeier en moeier ...
Afgelopen september pas voor het eerst naar de dokter. En de diagnose diabetes kwam best hard aan maar tegelijkertijd was het een opluchting. Ik had een nieuwe kapstok want ik voel me gammel omdat ik iets lichamelijks mankeer.
En die suikers onder controle krijgen was een strijd die ik kon aangaan (= verstand) en dat lukt op alle meetbare onderdelen als bls, gewicht, bloeddruk.
Maar waar ik nu tegen aan loop is dat alles zelf doen niet meer lukt. Ondanks een leven lang ervaring.
Onder de oppervlakte zit een hoop onverwerkte zaken waarvan de acceptatie van de diabetes er maar 1 is.
En het laatste wat ik wil is er een klaagzang van maken. En daar zit mijn aangeleerde onafhankelijkheid en zelfdoenerij me nu behoorlijk in de weg.
Ik ben altijd behoorlijk sceptisch geweest ten aanzien van hulp(verlening) maar ik ben bereid dat pad toch te gaan bewandelen want ik denk niet dat het me lukt om het zelf op te lossen ...
Ik ben overigens ook snel geneigd om wat een ander overkomt als 'erger' in te schatten. Zelfs in Diabetesland zijn er mensen die het moeilijker hebben. Niet werkende pompen, snel ontregeld, naast diabetes ook nog andere aandoeningen. En ik red het met drie pilletjes per dag ...
En ik weet best dat het helemaal geen wedstrijd is maar ik vind het moeilijk dat aan mijzelf toe te geven. (da's acceptatie geloof ik)
Weer een hoop tekst. Ik hoop ook op een wat luchtiger nivo mee te gaan schrijven want dat kan hier ook als ik het draadje lees. Maar ik ben nu alleen maar even blij om wat zaken kwijt te kunnen.
H.
Ik ben 50, mijn hele leven nooit ziek geweest en opeens laat dat lijf het afweten. Ouderdomsdiabetes notabene ... terwijl ik vind dat ik voor mijn leeftijd nog best leuk mee kan komen
Ik kwakkelde al sinds een jaar voor de diagnose. De kapstok die ik daarvoor had was een sterfgeval (zomer 2010) in mijn directe omgeving.
Ik ben mijn hele leven al een doe-het-zelver en ook deze gebeurtenis ging ik zelf verwerken en een plekje geven. Een jaar geleden begon ik te merken dat dit me met mijn verstand niet lukte omdat ik mijn emoties niet meer onder controle had. En ik werd moeier en moeier ...
Na een aantal ziekmeldingen (helemaal geaccepteerd, ik had er tenslotte een heftige periode opzitten) ben ik zelf hulp gaan zoeken in de vorm van een alternatieve therapie. Zes maanden lang elke week een uur huilen zonder ook maar een stap verder te komen. En ik werd moeier en moeier ...
Afgelopen september pas voor het eerst naar de dokter. En de diagnose diabetes kwam best hard aan maar tegelijkertijd was het een opluchting. Ik had een nieuwe kapstok want ik voel me gammel omdat ik iets lichamelijks mankeer.
En die suikers onder controle krijgen was een strijd die ik kon aangaan (= verstand) en dat lukt op alle meetbare onderdelen als bls, gewicht, bloeddruk.
Maar waar ik nu tegen aan loop is dat alles zelf doen niet meer lukt. Ondanks een leven lang ervaring.
Onder de oppervlakte zit een hoop onverwerkte zaken waarvan de acceptatie van de diabetes er maar 1 is.
En het laatste wat ik wil is er een klaagzang van maken. En daar zit mijn aangeleerde onafhankelijkheid en zelfdoenerij me nu behoorlijk in de weg.
Ik ben altijd behoorlijk sceptisch geweest ten aanzien van hulp(verlening) maar ik ben bereid dat pad toch te gaan bewandelen want ik denk niet dat het me lukt om het zelf op te lossen ...
Ik ben overigens ook snel geneigd om wat een ander overkomt als 'erger' in te schatten. Zelfs in Diabetesland zijn er mensen die het moeilijker hebben. Niet werkende pompen, snel ontregeld, naast diabetes ook nog andere aandoeningen. En ik red het met drie pilletjes per dag ...
En ik weet best dat het helemaal geen wedstrijd is maar ik vind het moeilijk dat aan mijzelf toe te geven. (da's acceptatie geloof ik)
Weer een hoop tekst. Ik hoop ook op een wat luchtiger nivo mee te gaan schrijven want dat kan hier ook als ik het draadje lees. Maar ik ben nu alleen maar even blij om wat zaken kwijt te kunnen.
H.
zaterdag 14 januari 2012 om 14:58
Hi all, daar ben ik ook weer eens. Lichtelijk ontregelende tijd achter de rug qua werk, vandaar dat ik niet meer gereageerd heb. Bitten off more than I could chew, maar het is gisteren gelukkig allemaal in orde gekomen. Pfffff, ik wist van voren niet meer of ik van achteren nog leefde, maar nu zit ik heerlijk en voldaan uit te hijgen. En ga weer eens even wat meer aandacht aan jullie besteden.
Setter, ik wens je ontzettend veel sterkte met je Modifast-toekomst . Het klinkt me niet al te erg in de oren. Wel streng, maar ik hoop dat je daar snel de eerste resultaten van ziet. Dat motiveert zo enorm, je laat het er dan lang niet zo snel bij zitten.
Ik hoop ook voor je dat Lief's kettingreactietheorie w.b. insuline klopt, maar ik zie er wel wat in. Het klinkt mij erg logisch in de oren.
Ik leef ook nog steeds op rauwkost, fruit, yoghurt (lekker hè? en (rauwe) vis en het bevalt me prima. Af en toe een rijstwafel tussendoor. Ik ben nu 23 kilo kwijt en juist die resultaten houden me aan de gang. Moet alleen uitkijken dat ik niet te ver doorsla, maar ha houdt me ook in de gaten, dus dat zit wel goed.
En dan heb jij nog het voordeel dat je graag loopt met man en honden. Ik haat wandelen als de ziekte, bewegen überhaupt, dus ik moet me er vanaf maandag echt toe gaan zetten om de deur uit te gaan. En ik woon ook zo verrekte handig: drie minuten lopen van een enorm park, waardoor je zo naar Apeldoorn kunt wandelen :puke: . My worst nightmare! We beginnen maar eens met een half uurtje, daarna kun je me waarschijnlijk opvegen. En echtgenoot gaat mee ter motivatie, want dat is een wandelaar eerste klas. Die stekkert elke dag minimaal een uur met onze gepensioneerde buurman door bos en veld of hij loopt de stad in. Ach, het moet gewoon weer wennen, maar voor het zover is...
Lief, iets wat ik steeds wil vragen maar het vergeet: jij schrijft ergens dat vruchtensap zo slecht is, maar waarom is dat zo? Niet dat ik de illusie heb dat het puur uitgeperst fruit is zonder toevoegingen, maar het klinkt me zo wonderlijk in de oren.
Aileen, welkom bij de club, al wil je er eigenlijk niet bijhoren. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt.
Ik 'vier' in maart mijn 10-jarig diabetendom en ik vind het een heel raar idee dat ik het al zo lang heb. In het begin beheerste het mijn leven ook heel erg, maar omdat ik eigenlijk nooit ergens last van heb, wende het best snel. Natuurlijk moet je door die eerste fase van woede, ontkenning, angst, alles wat je noemt en dat valt niet mee. En ook tussendoor kan het je ineens overvallen. Dat hebben wij hier allemaal wel eens meegemaakt en we hebben er zelfs een naam aan gegeven: diabetesdwars.
Maar ik hoop erg voor je dat het bij jou verloopt zoals bij mij, dat kan namelijk ook: dat het je leven niet in grote mate beheerst. Goed, sommige dingen blijven: je medicijnen (ik slik ook metformine en dank god op m'n blote knieën dat ik niet hoef te spuiten), de driemaandelijkse gang naar het ziekenhuis om bloed te prikken (het is bij mij wel eens een driejaarlijkse gang geweest ) en tot op zekere hoogte rekening houden met wat je eet en drinkt. Maar verder merk ik er in de praktijk eigenlijk heel weinig van. Ik heb nog nooit een hypo gehad en ben vrijwel nooit ziek.
Ik hoop dat je gauw van die allerzwartste gedachten af bent. Goed dat je bij die psych begonnen bent, die kan je helpen alles wat beter op een rijtje te zetten.
En verder kan je hier alles kwijt wat je kwijt wilt. Je mag zeuren, zaniken, met virtueel servies gooien en vreselijk lachen af en toe.
Pixel, begin je je al wat beter te voelen?
Alle anderen:
Buikje, je leest vast nog mee. Ik hoop dat het goed met je gaat.
Setter, ik wens je ontzettend veel sterkte met je Modifast-toekomst . Het klinkt me niet al te erg in de oren. Wel streng, maar ik hoop dat je daar snel de eerste resultaten van ziet. Dat motiveert zo enorm, je laat het er dan lang niet zo snel bij zitten.
Ik hoop ook voor je dat Lief's kettingreactietheorie w.b. insuline klopt, maar ik zie er wel wat in. Het klinkt mij erg logisch in de oren.
Ik leef ook nog steeds op rauwkost, fruit, yoghurt (lekker hè? en (rauwe) vis en het bevalt me prima. Af en toe een rijstwafel tussendoor. Ik ben nu 23 kilo kwijt en juist die resultaten houden me aan de gang. Moet alleen uitkijken dat ik niet te ver doorsla, maar ha houdt me ook in de gaten, dus dat zit wel goed.
En dan heb jij nog het voordeel dat je graag loopt met man en honden. Ik haat wandelen als de ziekte, bewegen überhaupt, dus ik moet me er vanaf maandag echt toe gaan zetten om de deur uit te gaan. En ik woon ook zo verrekte handig: drie minuten lopen van een enorm park, waardoor je zo naar Apeldoorn kunt wandelen :puke: . My worst nightmare! We beginnen maar eens met een half uurtje, daarna kun je me waarschijnlijk opvegen. En echtgenoot gaat mee ter motivatie, want dat is een wandelaar eerste klas. Die stekkert elke dag minimaal een uur met onze gepensioneerde buurman door bos en veld of hij loopt de stad in. Ach, het moet gewoon weer wennen, maar voor het zover is...
Lief, iets wat ik steeds wil vragen maar het vergeet: jij schrijft ergens dat vruchtensap zo slecht is, maar waarom is dat zo? Niet dat ik de illusie heb dat het puur uitgeperst fruit is zonder toevoegingen, maar het klinkt me zo wonderlijk in de oren.
Aileen, welkom bij de club, al wil je er eigenlijk niet bijhoren. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt.
Ik 'vier' in maart mijn 10-jarig diabetendom en ik vind het een heel raar idee dat ik het al zo lang heb. In het begin beheerste het mijn leven ook heel erg, maar omdat ik eigenlijk nooit ergens last van heb, wende het best snel. Natuurlijk moet je door die eerste fase van woede, ontkenning, angst, alles wat je noemt en dat valt niet mee. En ook tussendoor kan het je ineens overvallen. Dat hebben wij hier allemaal wel eens meegemaakt en we hebben er zelfs een naam aan gegeven: diabetesdwars.
Maar ik hoop erg voor je dat het bij jou verloopt zoals bij mij, dat kan namelijk ook: dat het je leven niet in grote mate beheerst. Goed, sommige dingen blijven: je medicijnen (ik slik ook metformine en dank god op m'n blote knieën dat ik niet hoef te spuiten), de driemaandelijkse gang naar het ziekenhuis om bloed te prikken (het is bij mij wel eens een driejaarlijkse gang geweest ) en tot op zekere hoogte rekening houden met wat je eet en drinkt. Maar verder merk ik er in de praktijk eigenlijk heel weinig van. Ik heb nog nooit een hypo gehad en ben vrijwel nooit ziek.
Ik hoop dat je gauw van die allerzwartste gedachten af bent. Goed dat je bij die psych begonnen bent, die kan je helpen alles wat beter op een rijtje te zetten.
En verder kan je hier alles kwijt wat je kwijt wilt. Je mag zeuren, zaniken, met virtueel servies gooien en vreselijk lachen af en toe.
Pixel, begin je je al wat beter te voelen?
Alle anderen:
Buikje, je leest vast nog mee. Ik hoop dat het goed met je gaat.
zaterdag 14 januari 2012 om 21:27
quote:sri schreef op 14 januari 2012 @ 14:58:
Lief, iets wat ik steeds wil vragen maar het vergeet: jij schrijft ergens dat vruchtensap zo slecht is, maar waarom is dat zo? Niet dat ik de illusie heb dat het puur uitgeperst fruit is zonder toevoegingen, maar het klinkt me zo wonderlijk in de oren.
In vruchtensap (en dan niet die nepsappen met spa of water ofzo, maar écht vruchtensap), zitten vrij veel khd per 100ml, ongeveer 10. Een boterham is 15khd en een glas sap al snel 200ml. Veel khd per consumptie-eenheid dus.
Het is niet slecht voor een gezond persoon, maar er zitten helemaal geen remmende zaken als vezels e.d. meer in en dus werkt het rete-snel. Ik gebruik het altijd bij voorkeur voor het oplossen van een hypo. Het staat in van die kinderpakjes van 200ml naast mijn bed, voor de nachtelijke zweetaanvallen. Het werkt bij mij zelfs sneller dan dextro.
Dus het veroorzaakt flinke doch vaak korte pieken in de bloedsuiker en als diabeet moet je die juist zien te voorkomen, je wilt dat je bloedsuikers smoooooooth zijn.
Zo, net een stel vriendinnen op bezoek gehad, zit op 19, heb een flinke shot in de buik gespoten en ga zo naar een verjaardag en ik denk dat ik wel een paar biertjes lust. Morgen weer de brave diabeet uithangen.
Fijne avond allemaal!
Lief, iets wat ik steeds wil vragen maar het vergeet: jij schrijft ergens dat vruchtensap zo slecht is, maar waarom is dat zo? Niet dat ik de illusie heb dat het puur uitgeperst fruit is zonder toevoegingen, maar het klinkt me zo wonderlijk in de oren.
In vruchtensap (en dan niet die nepsappen met spa of water ofzo, maar écht vruchtensap), zitten vrij veel khd per 100ml, ongeveer 10. Een boterham is 15khd en een glas sap al snel 200ml. Veel khd per consumptie-eenheid dus.
Het is niet slecht voor een gezond persoon, maar er zitten helemaal geen remmende zaken als vezels e.d. meer in en dus werkt het rete-snel. Ik gebruik het altijd bij voorkeur voor het oplossen van een hypo. Het staat in van die kinderpakjes van 200ml naast mijn bed, voor de nachtelijke zweetaanvallen. Het werkt bij mij zelfs sneller dan dextro.
Dus het veroorzaakt flinke doch vaak korte pieken in de bloedsuiker en als diabeet moet je die juist zien te voorkomen, je wilt dat je bloedsuikers smoooooooth zijn.
Zo, net een stel vriendinnen op bezoek gehad, zit op 19, heb een flinke shot in de buik gespoten en ga zo naar een verjaardag en ik denk dat ik wel een paar biertjes lust. Morgen weer de brave diabeet uithangen.
Fijne avond allemaal!
zaterdag 14 januari 2012 om 23:46
Wat wordt er lekker veel geschreven hier de afgelopen dagen! Ik ben helemaal bijgelezen en wil op een heleboel zaken reageren maar dan wordt dit een hele lange bijdrage.
Allereerst, Aileen welkom
Zoals door jezelf al opgemerkt: diabetesland is een enkele reis. Je kan hier inderdaad een hele hoop kwijt en vooral als je even dwars bent of even een dip hebt is dat heel erg fijn.
Bij mij is vorig jaar in maart diabetes vastgesteld. Positief getest op antistoffen dus geen type 2 (al is me dat nooit in die bewoordingen medegedeeld of officieel bevestigd). Niet aan de insuline maar aan de metformine, 3 x per dag. Acceptatiefase: tsja, nogal wisselend. De ene dag prijs ik mezelf gelukkig dat het gaat zoals het gaat en denk ik dat het allemaal veel erger kan zijn. Het andere moment (nu) voel ik me een beetje bekocht. Dat ik na een nacht ziekenhuis met een waarde van 32 gewoon weer naar huis gestuurd werd, met na 3 weken pas een afspraak in het ziekenhuis.
Jemig de pemig Sri, 23 kilo. Dat is heul veul. Hoe lang heb je daar over gedaan? Wat betreft dat wandelen (of bewegen, sporten): het gaat zo snel. In september heb ik het hardlopen weer opgepakt, was toen na 1 minuut hardlopen echt op sterven na dood, had 3 minuten wandelen nodig om weer bij te komen en vanmorgen heb ik gewoon 10 kilometer hardgelopen (met een paar kleine pauzes tussendoor). Zo snel gaat dat dus. Ben overigens nog niet helemaal fit, maar van thuiszitten en niks doen word ik ook niet gelukkiger. Dan 's avonds maar vroeg naar bed (en zoals je ziet komt ook daar vanavond niks van...).
Mocht je toch naar Apeldoorn gaan lopen, mag je bij wat komen drinken
quote:lief_29 schreef op 14 januari 2012 @ 10:05:
Bij mij resulteerde het na 3 jaar glutenvirj in een burnout, die ik kreeg omdat ik ergens had besloten dat ik mij niet zou laten tegen houden door zo'n stelletje k*tziektes, ik er dus twee keer zo hard tegenaan ging, en mezelf kapot werkte.
Wow, Lief, die hakt er even in. Zo herkenbaar (voor mij). Dat je je niet wilt laten kennen, dat je niet wilt verzuimen en dat je dan maar door gaat, totdat je letterlijk omvalt. Samen met iets wat iemand anders laatst tegen me zei, ga ik hier eens heel goed over nadenken.
Nu word ik gesommeerd om wel richting bed te gaan dus daar ga ik dan ook maar gehoor aan geven. Fijne zondag allemaal.
Allereerst, Aileen welkom
Zoals door jezelf al opgemerkt: diabetesland is een enkele reis. Je kan hier inderdaad een hele hoop kwijt en vooral als je even dwars bent of even een dip hebt is dat heel erg fijn.Bij mij is vorig jaar in maart diabetes vastgesteld. Positief getest op antistoffen dus geen type 2 (al is me dat nooit in die bewoordingen medegedeeld of officieel bevestigd). Niet aan de insuline maar aan de metformine, 3 x per dag. Acceptatiefase: tsja, nogal wisselend. De ene dag prijs ik mezelf gelukkig dat het gaat zoals het gaat en denk ik dat het allemaal veel erger kan zijn. Het andere moment (nu) voel ik me een beetje bekocht. Dat ik na een nacht ziekenhuis met een waarde van 32 gewoon weer naar huis gestuurd werd, met na 3 weken pas een afspraak in het ziekenhuis.
Jemig de pemig Sri, 23 kilo. Dat is heul veul. Hoe lang heb je daar over gedaan? Wat betreft dat wandelen (of bewegen, sporten): het gaat zo snel. In september heb ik het hardlopen weer opgepakt, was toen na 1 minuut hardlopen echt op sterven na dood, had 3 minuten wandelen nodig om weer bij te komen en vanmorgen heb ik gewoon 10 kilometer hardgelopen (met een paar kleine pauzes tussendoor). Zo snel gaat dat dus. Ben overigens nog niet helemaal fit, maar van thuiszitten en niks doen word ik ook niet gelukkiger. Dan 's avonds maar vroeg naar bed (en zoals je ziet komt ook daar vanavond niks van...).
Mocht je toch naar Apeldoorn gaan lopen, mag je bij wat komen drinken
quote:lief_29 schreef op 14 januari 2012 @ 10:05:
Bij mij resulteerde het na 3 jaar glutenvirj in een burnout, die ik kreeg omdat ik ergens had besloten dat ik mij niet zou laten tegen houden door zo'n stelletje k*tziektes, ik er dus twee keer zo hard tegenaan ging, en mezelf kapot werkte.
Wow, Lief, die hakt er even in. Zo herkenbaar (voor mij). Dat je je niet wilt laten kennen, dat je niet wilt verzuimen en dat je dan maar door gaat, totdat je letterlijk omvalt. Samen met iets wat iemand anders laatst tegen me zei, ga ik hier eens heel goed over nadenken.
Nu word ik gesommeerd om wel richting bed te gaan dus daar ga ik dan ook maar gehoor aan geven. Fijne zondag allemaal.
zondag 15 januari 2012 om 17:39
Pixel, dank voor je bemoedigende woorden over (hard)lopen. Ik weet het ook nog wel van 10 jaar geleden, toen wandelde ik na een paar weken ook moeiteloos kilometers ver en heuvel op heuvel af. Die heb je meer dan genoeg bij ons, dat weet je wel. Favoriet waren de Roozendaalse hei en het Deelerwoud, maar die laatste, daar mag je helaas niet meer komen. Waarom is me geheel duister. Maar ja, die eerste weken, hè? Je moet er even door.
Die 23 kilo is vanaf half oktober. De eerste 2 weken van die longontsteking ben ik gewoon gedeeltelijk 'weggesmolten'. Daarna gewoon een kwestie van doorgaan.
Maar vandaag had ik een 'lijndwarse' dag en ontzettende zin om iets gezelligs te doen. Ik bleek ineens weer (makkelijk) een heel mooie spijkerbroek van 10 jaar geleden aan te kunnen dus ik was/ben lichtelijk in een halleluja-stemming.
We zijn dus heerlijk gaan lunchen bij (iedereen: grote aanrader in Arnhem:) Goed Proeven, Klarendal. Allemaal kleine hapjes, deze keer veel Aziatisch op de kaart dus ideaal, en een paar lekkere glaasjes wijn erbij. En om vast met de goede voornemens te beginnen, met een omweg weer naar huis gewandeld.
Dat werkte zo inspirerend dat ik net vast biefstuk in de Japanse marinade heb gezet en nog een stuk zalm en tonijn heb klaargzet voor nog een avondje Japans. Het blijft, met Indonesisch, mijn favoriete keuken, maar dat geldt eigenlijk ook wel voor heel zuidoost Azie.
Sorry, het is nogal een ego-document, maar ik ben gewoon blij. Dat wou ik ook even kwijt.
Die 23 kilo is vanaf half oktober. De eerste 2 weken van die longontsteking ben ik gewoon gedeeltelijk 'weggesmolten'. Daarna gewoon een kwestie van doorgaan.
Maar vandaag had ik een 'lijndwarse' dag en ontzettende zin om iets gezelligs te doen. Ik bleek ineens weer (makkelijk) een heel mooie spijkerbroek van 10 jaar geleden aan te kunnen dus ik was/ben lichtelijk in een halleluja-stemming.
We zijn dus heerlijk gaan lunchen bij (iedereen: grote aanrader in Arnhem:) Goed Proeven, Klarendal. Allemaal kleine hapjes, deze keer veel Aziatisch op de kaart dus ideaal, en een paar lekkere glaasjes wijn erbij. En om vast met de goede voornemens te beginnen, met een omweg weer naar huis gewandeld.
Dat werkte zo inspirerend dat ik net vast biefstuk in de Japanse marinade heb gezet en nog een stuk zalm en tonijn heb klaargzet voor nog een avondje Japans. Het blijft, met Indonesisch, mijn favoriete keuken, maar dat geldt eigenlijk ook wel voor heel zuidoost Azie.
Sorry, het is nogal een ego-document, maar ik ben gewoon blij. Dat wou ik ook even kwijt.
zondag 15 januari 2012 om 22:08
Nou inderdaad Sri: Tjemig de Pemig zeg, 23 kilo !!!
Sjonge, nou dat wil ik ook wel graag kwijt!
Wat heerlijk dat je je oude broek weer aankon, ik ken het gevoel van héél lang geleden
Zo, wij gaan slapen. Morgen het vierde kozijn (van de 5) in de aflak zetten en aan de 'studie' voor mijn 'door mijn strot geduwde' opleiding die ik voor mijn werk moet doen. Dinsdag de eerste les!
Oh, en morgen de eerste dag van mijn Modifastperiode . Spannnnnennnnnnddddd......
Truste allemaal!
Sjonge, nou dat wil ik ook wel graag kwijt!
Wat heerlijk dat je je oude broek weer aankon, ik ken het gevoel van héél lang geleden
Zo, wij gaan slapen. Morgen het vierde kozijn (van de 5) in de aflak zetten en aan de 'studie' voor mijn 'door mijn strot geduwde' opleiding die ik voor mijn werk moet doen. Dinsdag de eerste les!
Oh, en morgen de eerste dag van mijn Modifastperiode . Spannnnnennnnnnddddd......
Truste allemaal!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 16 januari 2012 om 10:36
Dank je Sri
Ik heb net mijn eerste beker Modifast gemaakt. Mijn collega raadde mij aan om de puddingvariant te nemen omdat die wat beter vult. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat was een flinke beker vol dikke zoete vanillepudding. Na drie happen zat ik vol! Ik heb me door de rest van de beker heengegeten en nu heb ik het gevoel dat ik plof...
Kun je nagaan: je mag er ook nog 150 gram yoghurt of 100 gr kwark bij eten
Ik zou niet weten waar ik dat laten moest....pfff.... Maar goed, het is wel goed nieuws dat ik aan één beker meer dan genoeg heb
En het is nog echt lekker ook, dus Settertje begint blij aan haar afvalpoging
Ik heb net mijn eerste beker Modifast gemaakt. Mijn collega raadde mij aan om de puddingvariant te nemen omdat die wat beter vult. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat was een flinke beker vol dikke zoete vanillepudding. Na drie happen zat ik vol! Ik heb me door de rest van de beker heengegeten en nu heb ik het gevoel dat ik plof...
Kun je nagaan: je mag er ook nog 150 gram yoghurt of 100 gr kwark bij eten
Ik zou niet weten waar ik dat laten moest....pfff.... Maar goed, het is wel goed nieuws dat ik aan één beker meer dan genoeg heb
En het is nog echt lekker ook, dus Settertje begint blij aan haar afvalpoging
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
