Gezondheid
alle pijlers
Diabetesland
woensdag 13 juli 2011 om 20:17
Welkom in Diabetesland waar al je medediabeten 100 jaar gaan worden. Waar je je 'gewoon' 'eventjes' aan je dieet gaat houden :puke: om te voorkomen dat je diabetische voeten of vingers gaat krijgen. Waar retinopathie, falende nieren of zenuwpijnen niet voorkomen en waar ongelimiteerd geklaagd en gezeurd mag worden. Jaja, óók over al die infernisten en dvk's die het –niet gehinderd door daadwerkelijke diabeteservaring- beter weten dan de aloude diabeet zelf.
Dat land waar genoeg ruimte is voor cynisme, sarcasme en flauwe grappen. Dat land waar meegeleefd wordt, waar ervaringsverhalen uitgebreid verteld mogen worden en waar altijd een luisterend oor of een welgemeende knuffel voorhanden is. Waar je gelijkgestemde zielen in het 'diabetesdwars' vindt.
Dus wil je steun en knuffels of wil je 'gewoon' 'even' je verhaal kwijt, doe het dan hier. Iedereen is welkom, want hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Dat land waar genoeg ruimte is voor cynisme, sarcasme en flauwe grappen. Dat land waar meegeleefd wordt, waar ervaringsverhalen uitgebreid verteld mogen worden en waar altijd een luisterend oor of een welgemeende knuffel voorhanden is. Waar je gelijkgestemde zielen in het 'diabetesdwars' vindt.
Dus wil je steun en knuffels of wil je 'gewoon' 'even' je verhaal kwijt, doe het dan hier. Iedereen is welkom, want hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 2 januari 2012 om 20:44
quote:lief_29 schreef op 02 januari 2012 @ 17:23:
Ja, je bent te cynisch Setter. Maar daarom houden wij ook zoveel van je
Helemaal mee eens!
Happy New Year voor iedereen!
Ik heb voor mijzelf een saai jaar gewenst.Dat heb ik een paar jaar geleden ook gedaan, toen we jaar vol ellende achter de rug hadden. Het heeft geweldig geholpen! Wens wel een qua opwinding saai jaar met een hoop vrolijke momenten, dat wens ik voor jou!
Ja, je bent te cynisch Setter. Maar daarom houden wij ook zoveel van je
Helemaal mee eens!
Happy New Year voor iedereen!
Ik heb voor mijzelf een saai jaar gewenst.Dat heb ik een paar jaar geleden ook gedaan, toen we jaar vol ellende achter de rug hadden. Het heeft geweldig geholpen! Wens wel een qua opwinding saai jaar met een hoop vrolijke momenten, dat wens ik voor jou!
maandag 2 januari 2012 om 23:29
Dank je Lief, ik hou ook van jullie
Wat een ge-wel-dig idee zeg, een SAAI jaar! Die ga ik ook voor mezelf wensen. Een saai jaar met heel veel vrije tijd waarin ik niet hoef te verven/schuren/plamuren/schroefjes halen bij de Gamma/verplicht kerst vieren en geen vakantie. Wauw, wat een wereldidee
Beter nog: een saai jaar ZONDER schoonouders
Honderd saaie jaren zonder schoonouders!
Wat een ge-wel-dig idee zeg, een SAAI jaar! Die ga ik ook voor mezelf wensen. Een saai jaar met heel veel vrije tijd waarin ik niet hoef te verven/schuren/plamuren/schroefjes halen bij de Gamma/verplicht kerst vieren en geen vakantie. Wauw, wat een wereldidee
Beter nog: een saai jaar ZONDER schoonouders
Honderd saaie jaren zonder schoonouders!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 2 januari 2012 om 23:43
Haha, ik doe mee. Ik ga ook voor een saai jaar 
Een rustig jaar, zonder veel ups and downs. Zonder overlijden, ziektes en lastige kinderen, werkgevers en ... (vul hier uw eigen wensen in, zoals bijvoorbeeld schoonmoeders, wat in mijn geval niet geldt). En geen vakantie, okay, maar wel een weekje alleen. Lijkt me heerlijk.
Een rustig jaar, zonder veel ups and downs. Zonder overlijden, ziektes en lastige kinderen, werkgevers en ... (vul hier uw eigen wensen in, zoals bijvoorbeeld schoonmoeders, wat in mijn geval niet geldt). En geen vakantie, okay, maar wel een weekje alleen. Lijkt me heerlijk.
dinsdag 3 januari 2012 om 09:17
quote:setter schreef op 02 januari 2012 @ 23:29:
Knap over die kater heengewalst hoor Srizus, ik heb bewondering voor je
Kwestie van goeie spullen, net als met verbouwen
Een jaar zonder vakantie, nee, dat gaat me te ver. Heel veel te ver. Dat zeg ik verkeerd, het kan me niet ver genoeg. En niet lang genoeg. Het zal er wel weer niet van komen, maar ik wil NU weg! De enige die nog moet meewerken is de belastingdienst, maar dat zal wel weer niet.
Knap over die kater heengewalst hoor Srizus, ik heb bewondering voor je
Kwestie van goeie spullen, net als met verbouwen
Een jaar zonder vakantie, nee, dat gaat me te ver. Heel veel te ver. Dat zeg ik verkeerd, het kan me niet ver genoeg. En niet lang genoeg. Het zal er wel weer niet van komen, maar ik wil NU weg! De enige die nog moet meewerken is de belastingdienst, maar dat zal wel weer niet.
dinsdag 3 januari 2012 om 19:04
Ach, ik vind vakantie op zich wel lekker hoor, lekker tijd voor jezelf hebben enzo, maar dat weggaan en dan heimwee hebben is wat minder leuk. Op dag 3 missen we de honden vreselijk, op dag 4 mis ik mijn keuken en mijn bed en mijn douche, en op dag 5 ben ik altijd heel erg verdrietig. En ik voel me schuldig dat ik niet geniet en de honden mis en de rest.... eigenlijk ben ik gewoon geen vakantieganger.
Onze langste vakantie ooit heeft 9 dagen geduurd, en mèèèèn wat waren wij blij dat we weer terug waren zeg! Normaliter zijn we op dag 5 alweer thuis. We proberen dit jaar een vakantiehuisje te huren waar de honden gewoon mee heen kunnen, dan hoeven we ze ook niet te missen. En dan proberen we een week weg te blijven. Jaja...
Onze langste vakantie ooit heeft 9 dagen geduurd, en mèèèèn wat waren wij blij dat we weer terug waren zeg! Normaliter zijn we op dag 5 alweer thuis. We proberen dit jaar een vakantiehuisje te huren waar de honden gewoon mee heen kunnen, dan hoeven we ze ook niet te missen. En dan proberen we een week weg te blijven. Jaja...
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 januari 2012 om 23:05
Even klagen hoor. Ik voel me zó verdrietig en onzeker en weerbarstig en ..... nou ja, gewoon bah
Ondanks dat ik eigenlijk heel optimistisch riep dat ik een maagoperatie ging doen wil ik eigenlijk helemaal geen maagoperatie Omdat ik vind dat je in een gezond orgaan niet moet snijden . En ik ben obstinaat omdat ik van die imbeciele eetlijstjes bij moet houden Van die eetlijstjes waar ik acute vreetbuien van krijg, iets waar ik normaliter 3x per jaar last van heb.
En gister toen ik in de informatiemap van mijn collega (die de operatie 6 weken geleden heeft gehad) zat te lezen rolden de tranen me over de wangen. Alleen al het idee van 10 cm slang voor een morfine-infuus in je ruggenmerg doet me beroerd worden :puke:
En als je dan leest wat de gevolgen van zo'n operatie op langere termijn kunnen zijn dan schiet je acuut in een dip. En iedereen maar positief zijn en zeggen dat het echt allemaal meevalt. Dat het allemaal niet zo erg is en dat ik niet zo zwart moet kijken. En dat úitgerekend van een andere collega die zo'n operatie 4,5 jaar geleden heeft ondergaan en die nu lijdt aan die ellendige langetermijngevolgen
Het is zo onomkeerbaar, zo'n operatie. Iedereen roept 'jaaaaa maar het is wel goed voor je diabetes', en DUS moet ik het maar 'gewoon' 'eventjes' doen. Tuurlijk joh, gezellig even een operatietje ondergaan om al die kilootjes weg te krijgen zodat mijn suikertjes beter gaan. Gutsjie gutsjie goeeeee poeke poeke poek Settertje!
GRRRRRRR
Ondanks dat ik eigenlijk heel optimistisch riep dat ik een maagoperatie ging doen wil ik eigenlijk helemaal geen maagoperatie Omdat ik vind dat je in een gezond orgaan niet moet snijden . En ik ben obstinaat omdat ik van die imbeciele eetlijstjes bij moet houden Van die eetlijstjes waar ik acute vreetbuien van krijg, iets waar ik normaliter 3x per jaar last van heb.
En gister toen ik in de informatiemap van mijn collega (die de operatie 6 weken geleden heeft gehad) zat te lezen rolden de tranen me over de wangen. Alleen al het idee van 10 cm slang voor een morfine-infuus in je ruggenmerg doet me beroerd worden :puke:
En als je dan leest wat de gevolgen van zo'n operatie op langere termijn kunnen zijn dan schiet je acuut in een dip. En iedereen maar positief zijn en zeggen dat het echt allemaal meevalt. Dat het allemaal niet zo erg is en dat ik niet zo zwart moet kijken. En dat úitgerekend van een andere collega die zo'n operatie 4,5 jaar geleden heeft ondergaan en die nu lijdt aan die ellendige langetermijngevolgen
Het is zo onomkeerbaar, zo'n operatie. Iedereen roept 'jaaaaa maar het is wel goed voor je diabetes', en DUS moet ik het maar 'gewoon' 'eventjes' doen. Tuurlijk joh, gezellig even een operatietje ondergaan om al die kilootjes weg te krijgen zodat mijn suikertjes beter gaan. Gutsjie gutsjie goeeeee poeke poeke poek Settertje!
GRRRRRRR
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 januari 2012 om 23:11
Want ik zeur. En zeuren is vervelend. Zeuren mag niet want daar heeft men geen tijd voor. Nee
Maar ik zit voor de rest van mijn leven vast aan het eten van muizebeetjes, nooit meer uit eten gaan, nooit meer gezellig gourmetten met vrienden of mijn vader, nooit meer normaal kunnen genieten van een lekker patatje of een stukje zelfgebakken appeltaart. En ik weet dat ik daar stokongelukkig van word.
Al mijn bloedwaarden zijn goed, ik ben kerngezond volgens de internist. Alleen die godverdomde klereklotekutsuikers
Als je dan leest dat je van een Gastric Bypass last kunt krijgen van het Dumping Effect, en dat dat lijkt op een hypo, dan hoef ik al niet meer. Als je leest over een Gastric Sleeve en dat je daar slokdarmontstekingen van kunt krijgen, dan heb ik al gegeten en gedronken. Maar ik moet het 'gewoon' maar 'eventjes' doen, want dat is 'goed' voor mijn 'suikertjes' :puke:
Dat ik tot het einde der dagen last zal hebben van vitaminetekorten en de daaruit voortvloeiende vermoeidheid is niet relevant. Daar hebben de mensen die de goedbedoelde opmerkingen rondstrooien als Zwarte Piet zijn pepernoten toch geen last van?
Ik moet as. dinsdag op intakegesprek, maar ik zie er nu al tegenop. Ik ben er kotsmisselijk en strontverdrietig van. Ik wil niet ik wil niet ik wil niet. Ik ga me gewoon verdiepen in de Modifast. Alles beter dan zo'n rotoperatie.
Maar ik zit voor de rest van mijn leven vast aan het eten van muizebeetjes, nooit meer uit eten gaan, nooit meer gezellig gourmetten met vrienden of mijn vader, nooit meer normaal kunnen genieten van een lekker patatje of een stukje zelfgebakken appeltaart. En ik weet dat ik daar stokongelukkig van word.
Al mijn bloedwaarden zijn goed, ik ben kerngezond volgens de internist. Alleen die godverdomde klereklotekutsuikers
Als je dan leest dat je van een Gastric Bypass last kunt krijgen van het Dumping Effect, en dat dat lijkt op een hypo, dan hoef ik al niet meer. Als je leest over een Gastric Sleeve en dat je daar slokdarmontstekingen van kunt krijgen, dan heb ik al gegeten en gedronken. Maar ik moet het 'gewoon' maar 'eventjes' doen, want dat is 'goed' voor mijn 'suikertjes' :puke:
Dat ik tot het einde der dagen last zal hebben van vitaminetekorten en de daaruit voortvloeiende vermoeidheid is niet relevant. Daar hebben de mensen die de goedbedoelde opmerkingen rondstrooien als Zwarte Piet zijn pepernoten toch geen last van?
Ik moet as. dinsdag op intakegesprek, maar ik zie er nu al tegenop. Ik ben er kotsmisselijk en strontverdrietig van. Ik wil niet ik wil niet ik wil niet. Ik ga me gewoon verdiepen in de Modifast. Alles beter dan zo'n rotoperatie.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 5 januari 2012 om 23:17
Nou, het lucht in ieder geval op dat ik het hier even neer kan plempen.
Niet dat mijn man mij niet begrijpt hoor, integendeel zelfs, maar het is hier al wekenlang een terugkerend onderwerp van gesprek en ik wil hem daar niet steeds mee belasten.
Ik wil het gewoon ook even aan jullie kwijt, jullie begrijpen mij sowieso beter dan iemand zonder diabetes. Wederom niet lelijk richting mijn man bedoeld, maar dat begrijpen jullie vast wel.
Wat ben ik toch blij dat ik jullie heb om tegenaan te raaskallen!
Een dikke voor jullie allemaal!
Niet dat mijn man mij niet begrijpt hoor, integendeel zelfs, maar het is hier al wekenlang een terugkerend onderwerp van gesprek en ik wil hem daar niet steeds mee belasten.
Ik wil het gewoon ook even aan jullie kwijt, jullie begrijpen mij sowieso beter dan iemand zonder diabetes. Wederom niet lelijk richting mijn man bedoeld, maar dat begrijpen jullie vast wel.
Wat ben ik toch blij dat ik jullie heb om tegenaan te raaskallen!
Een dikke voor jullie allemaal!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 6 januari 2012 om 04:14
quote:setter schreef op 05 januari 2012 @ 23:17:
Nou, het lucht in ieder geval op dat ik het hier even neer kan plempen.
Niet dat mijn man mij niet begrijpt hoor, integendeel zelfs, maar het is hier al wekenlang een terugkerend onderwerp van gesprek en ik wil hem daar niet steeds mee belasten.
Ik wil het gewoon ook even aan jullie kwijt, jullie begrijpen mij sowieso beter dan iemand zonder diabetes. Wederom niet lelijk richting mijn man bedoeld, maar dat begrijpen jullie vast wel.
Wat ben ik toch blij dat ik jullie heb om tegenaan te raaskallen!
Een dikke voor jullie allemaal!
Ach lieve Setter toch!
Je zeurt helemaal niet. Het is me nogal 'even' een beslissing om zo'n ingreep te ondergaan.
Natuurlijk zitten er allerlei voordelen aan en daar zal je inderdaad
mee om je oren geslagen worden door mensen die van alles vinden over diabetes, maar als jij je al zo beroerd voelt
bij het idee alleen, dan zou ik me nog eens ernstig achter m'n
oren krabben.
Het is geen operatie die in zoverre iets oplost dat je daarna weer
zorgenvrij door het leven kunt.
Maar er staat toch niemand jou het mes op de keel te houden van: en nou die tafel op want anders...? Het is jouw lijf, jouw leven en jij
moet nog zo lang mogelijk zo leuk mogelijk leven. Jij bepaalt dus
zelf hoe je dat het liefste ziet gebeuren.
Ik heb een beetje het gevoel dat met die operatie het ene probleem wordt vervangen door het andere en dat is natuurlijk van de regen in de drup.
Is het een idee om de term 'intake' voor dinsdag in je hoofd maar te
vervangen door 'info', hoewel je daar al heel veel van hebt gehad?
Kijk wat er uit dat gesprek komt en laat iedereen kletsen (including
moi), want jij weet waar je het over hebt, verder niemand.
En als jij volgens je internist (halleluja voor die man!) kerngezond
bent, op je suikers na, dan is er in elk geval geen medische
bloedspoed voor die operatie.
Hoe laat heb je dat gesprek dinsdag? Wat zal ik aan je denken! Kop op Setter, jij gaat niks doen waar je niet zelf 100% achter staat, verdorie! Neem je tijd.
En blijf alsjeblieft rustig verder 'zeuren' hier. Dikke kus.
Nou, het lucht in ieder geval op dat ik het hier even neer kan plempen.
Niet dat mijn man mij niet begrijpt hoor, integendeel zelfs, maar het is hier al wekenlang een terugkerend onderwerp van gesprek en ik wil hem daar niet steeds mee belasten.
Ik wil het gewoon ook even aan jullie kwijt, jullie begrijpen mij sowieso beter dan iemand zonder diabetes. Wederom niet lelijk richting mijn man bedoeld, maar dat begrijpen jullie vast wel.
Wat ben ik toch blij dat ik jullie heb om tegenaan te raaskallen!
Een dikke voor jullie allemaal!
Ach lieve Setter toch!
Je zeurt helemaal niet. Het is me nogal 'even' een beslissing om zo'n ingreep te ondergaan.
Natuurlijk zitten er allerlei voordelen aan en daar zal je inderdaad
mee om je oren geslagen worden door mensen die van alles vinden over diabetes, maar als jij je al zo beroerd voelt
bij het idee alleen, dan zou ik me nog eens ernstig achter m'n
oren krabben.
Het is geen operatie die in zoverre iets oplost dat je daarna weer
zorgenvrij door het leven kunt.
Maar er staat toch niemand jou het mes op de keel te houden van: en nou die tafel op want anders...? Het is jouw lijf, jouw leven en jij
moet nog zo lang mogelijk zo leuk mogelijk leven. Jij bepaalt dus
zelf hoe je dat het liefste ziet gebeuren.
Ik heb een beetje het gevoel dat met die operatie het ene probleem wordt vervangen door het andere en dat is natuurlijk van de regen in de drup.
Is het een idee om de term 'intake' voor dinsdag in je hoofd maar te
vervangen door 'info', hoewel je daar al heel veel van hebt gehad?
Kijk wat er uit dat gesprek komt en laat iedereen kletsen (including
moi), want jij weet waar je het over hebt, verder niemand.
En als jij volgens je internist (halleluja voor die man!) kerngezond
bent, op je suikers na, dan is er in elk geval geen medische
bloedspoed voor die operatie.
Hoe laat heb je dat gesprek dinsdag? Wat zal ik aan je denken! Kop op Setter, jij gaat niks doen waar je niet zelf 100% achter staat, verdorie! Neem je tijd.
En blijf alsjeblieft rustig verder 'zeuren' hier. Dikke kus.
vrijdag 6 januari 2012 om 10:29
Lieve lieve Sri, wat weet jij toch altijd precies de juiste woorden te zeggen
Je hebt gelijk dat niemand mij het mes op de keel zet. Alleen is het wel zo dat er iets moet gebeuren want anders zal het bergafwaarts met me gaan. En dan heb ik het over amputatie, nierdialyse en oogproblemen die onomkeerbaar zijn. En dus moet ik actie ondernemen om de insulineresistentie te verminderen. En dus moet ik afvallen.
En bij het woord 'afvallen' gaan er een heleboel alarmbellen rinkelen. Alarmbellen die het woord 'jeugd' schallen. En 'moeder' en 'vies vet varken met je vieze vette pens' (woorden die mijn moeder me regelmatig toesnauwde) en schiet ik in een toestand van ernstige weerbarstigheid. 'Afvallen' staat voor mij gelijk aan 'hongeren', en dus maagpijn. En dat heb ik van mijn 8e tot mijn 21e gehad, die honger. En het hielp ook nog eens geen barst. Ik bleef dikker worden ondanks mijn gehonger. En ik bleef uitgescholden worden, en geminacht door mijn moeder.
Nu ben ik volwassen en wéét ik dat je tegenwoordig niet meer hoeft te hongeren, maar diep van binnen voel ik het anders. Misschien een idee om eens met een psycholoog hierover te gaan praten, misschien is het ook een idee om gewoon aan de Modifast te gaan en te ondervinden dat 'diëten' niet meer gelijk staat aan 'hongeren'. Wie weet overwin ik mezelf en mijn jeugdellende nog eens een keer op dit gebied. Het is op alle andere gebieden ook gelukt tenslotte
Je hebt gelijk dat niemand mij het mes op de keel zet. Alleen is het wel zo dat er iets moet gebeuren want anders zal het bergafwaarts met me gaan. En dan heb ik het over amputatie, nierdialyse en oogproblemen die onomkeerbaar zijn. En dus moet ik actie ondernemen om de insulineresistentie te verminderen. En dus moet ik afvallen.
En bij het woord 'afvallen' gaan er een heleboel alarmbellen rinkelen. Alarmbellen die het woord 'jeugd' schallen. En 'moeder' en 'vies vet varken met je vieze vette pens' (woorden die mijn moeder me regelmatig toesnauwde) en schiet ik in een toestand van ernstige weerbarstigheid. 'Afvallen' staat voor mij gelijk aan 'hongeren', en dus maagpijn. En dat heb ik van mijn 8e tot mijn 21e gehad, die honger. En het hielp ook nog eens geen barst. Ik bleef dikker worden ondanks mijn gehonger. En ik bleef uitgescholden worden, en geminacht door mijn moeder.
Nu ben ik volwassen en wéét ik dat je tegenwoordig niet meer hoeft te hongeren, maar diep van binnen voel ik het anders. Misschien een idee om eens met een psycholoog hierover te gaan praten, misschien is het ook een idee om gewoon aan de Modifast te gaan en te ondervinden dat 'diëten' niet meer gelijk staat aan 'hongeren'. Wie weet overwin ik mezelf en mijn jeugdellende nog eens een keer op dit gebied. Het is op alle andere gebieden ook gelukt tenslotte
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 6 januari 2012 om 10:41
Waarom denk je dat Modifast zou helpen? Ik heb dat ook ooit eens gedaan en ik vond het niet te vreten. Bovendien kreeg ik er snaaibuien van want ik zat dan zo lang aan alle lekkere dingen te denken die ik niet mocht, dat ik ze op een allemaal tegelijk met grote hoeveelheden heb opgegeten. Weg afvaleffect.
Misschien zeg ik iets onbenulligs hoor, maar kun je niet op een normale manier dieten? Het klinkt allemaal zo extreem; Modifast, maagband. Aan de lijn is altijd kut, maar als je nou bijvoorbeeld 80% gaat eten van wat je nu eet, en 200% bewegen? Ook al is bewegen ook stom. Je kunt dan in ieder geval nog wel eens wat lekkers eten, het is dan niet zo'n schrikbewind. En als je daar aan gewend bent, na een half jaar, dan kun je kijken of je naar 60% kan. Ofzo.
En ja, ik denk dat een psych voor dit stukje geen kwaad kan. Jij hebt een echte haatliefderelatie met eten en dat maakt het moeilijk voor je.
Misschien zeg ik iets onbenulligs hoor, maar kun je niet op een normale manier dieten? Het klinkt allemaal zo extreem; Modifast, maagband. Aan de lijn is altijd kut, maar als je nou bijvoorbeeld 80% gaat eten van wat je nu eet, en 200% bewegen? Ook al is bewegen ook stom. Je kunt dan in ieder geval nog wel eens wat lekkers eten, het is dan niet zo'n schrikbewind. En als je daar aan gewend bent, na een half jaar, dan kun je kijken of je naar 60% kan. Ofzo.
En ja, ik denk dat een psych voor dit stukje geen kwaad kan. Jij hebt een echte haatliefderelatie met eten en dat maakt het moeilijk voor je.
vrijdag 6 januari 2012 om 10:43
Je legt je vinger trouwens opnieuw op de zere plek Sri. Je zegt "Is het een idee om de term 'intake' voor dinsdag in je hoofd maar te vervangen door 'info'". Dat doe ik serieus al de hele tijd Ik roep elke keer 'ik ga er alleen maar heen voor informatie hoor, ik beslis nog niks!', omdat ik er eigenlijk helemaal niet achter sta.
Na dat intakegesprek word je uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Dan word je groepsgewijs voorgelicht door een diëtist, een psycholoog en een fysiotherapeut. Na afloop van die bijeenkomst moet je beslissen wat je wilt -wel of niet een operatie- en daar moet je dan voor tekenen. Toen ik dat hoorde dacht ik 'oh??? Dan al??? Dat is snel!'. Maar wat ik vergeet is dat een groot deel van die mensen (dat vertelde mijn collega mij) al een hele poos bezig is met het krijgen van zo'n operatie en zich dus al heel lang hierop heeft voorbereid. Zij willen zelf héél graag zo'n operatie en het liefst zo snel mogelijk! Voor mij is het iets wat rauw op mijn dak kwam vallen 3 maanden geleden. Ik was totáál niet voorbereid, ik had er zelfs nog nooit over nagedacht! En alle haren in mijn nek staan overeind bij de gedachte alleen al. Brrr.....
Nou ja, ik ga er wel gewoon heen dinsdag. Om 14.00 uur moet ik er zijn. Ik doe wat mijn internist van mij heeft gevraagd: laat je voorlichten zodat je wéét wat je afwijst als je het wilt afwijzen. En dat heb ik hem beloofd. En belofte maakt schuld, nietwaar?
Na dat intakegesprek word je uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Dan word je groepsgewijs voorgelicht door een diëtist, een psycholoog en een fysiotherapeut. Na afloop van die bijeenkomst moet je beslissen wat je wilt -wel of niet een operatie- en daar moet je dan voor tekenen. Toen ik dat hoorde dacht ik 'oh??? Dan al??? Dat is snel!'. Maar wat ik vergeet is dat een groot deel van die mensen (dat vertelde mijn collega mij) al een hele poos bezig is met het krijgen van zo'n operatie en zich dus al heel lang hierop heeft voorbereid. Zij willen zelf héél graag zo'n operatie en het liefst zo snel mogelijk! Voor mij is het iets wat rauw op mijn dak kwam vallen 3 maanden geleden. Ik was totáál niet voorbereid, ik had er zelfs nog nooit over nagedacht! En alle haren in mijn nek staan overeind bij de gedachte alleen al. Brrr.....
Nou ja, ik ga er wel gewoon heen dinsdag. Om 14.00 uur moet ik er zijn. Ik doe wat mijn internist van mij heeft gevraagd: laat je voorlichten zodat je wéét wat je afwijst als je het wilt afwijzen. En dat heb ik hem beloofd. En belofte maakt schuld, nietwaar?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 6 januari 2012 om 10:54
Ik snap je Lief, en zo heb ik ook lang gedacht. Minder eten, langzaamaan minder eten en zo steeds minder calorieën en koolhydraten gaan eten. Dan went mijn maag eraan. Maar dat hielp niets. Ik heb twee jaar op 600 kcal geleefd en ik viel geen gram af, ik had alleen maar honger honger honger. Nou is dan 25 jaar geleden, en inmiddels is dat dieetsysteem achterhaald, dus dat hoeft niet meer.
Maar 80% minder eten doe ik al jaren. Nog minder eten (en nee, ons uitje was geen voorbeeld van een normale dag voor mij, ik ben toen aardig losgegaan ) is geen oplossing, want ik eet al behoorlijk weinig. Sporten vind ik vreselijk, ik heb echt een teringhekel aan sporten. Wandelen doe ik wel veel, en met plezier ook. Elke dag ook, tenzij er een meter sneeuw ligt.
Ik ben het met je eens dat het allemaal nogal extreem klinkt: Gastric Bypass, Maagband, Gastric Sleeve, Maagballon, brrrrr, het klinkt niet alleen extreem, dat IS het ook! En ik WIL het NIET.
Ik heb gister met een collega gepraat die dat 3-2-2 dieet van Modifast doet. Het schijnt dat die shakes tegenwoordig goed te eten zijn. Je eet drie dagen 3x daags shakes, dan twee dagen 2x daags shakes en 1 warme maaltijd, en 2 dagen normaal. En zij is sinds half augustus al 19 kilo afgevallen! Het gaat langzaam, maar dat lijkt me altijd beter dan 25 kilo in 2,5 maand (zoals mijn andere collega die die operatie 4 jaar geleden heeft gehad en die nu 60 kilo kwijt is).
Zoals ik hierboven al zei 'er moet iets gebeuren nu, ik moet kilo's kwijt'. Nou, als ik mag kiezen tussen een operatie en shakes, dan kies ik voor dat laatste. Beter vieze shakes dan stokongelukkig door het leven hobbelen. Toch?
Maar 80% minder eten doe ik al jaren. Nog minder eten (en nee, ons uitje was geen voorbeeld van een normale dag voor mij, ik ben toen aardig losgegaan ) is geen oplossing, want ik eet al behoorlijk weinig. Sporten vind ik vreselijk, ik heb echt een teringhekel aan sporten. Wandelen doe ik wel veel, en met plezier ook. Elke dag ook, tenzij er een meter sneeuw ligt.
Ik ben het met je eens dat het allemaal nogal extreem klinkt: Gastric Bypass, Maagband, Gastric Sleeve, Maagballon, brrrrr, het klinkt niet alleen extreem, dat IS het ook! En ik WIL het NIET.
Ik heb gister met een collega gepraat die dat 3-2-2 dieet van Modifast doet. Het schijnt dat die shakes tegenwoordig goed te eten zijn. Je eet drie dagen 3x daags shakes, dan twee dagen 2x daags shakes en 1 warme maaltijd, en 2 dagen normaal. En zij is sinds half augustus al 19 kilo afgevallen! Het gaat langzaam, maar dat lijkt me altijd beter dan 25 kilo in 2,5 maand (zoals mijn andere collega die die operatie 4 jaar geleden heeft gehad en die nu 60 kilo kwijt is).
Zoals ik hierboven al zei 'er moet iets gebeuren nu, ik moet kilo's kwijt'. Nou, als ik mag kiezen tussen een operatie en shakes, dan kies ik voor dat laatste. Beter vieze shakes dan stokongelukkig door het leven hobbelen. Toch?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 6 januari 2012 om 10:58
Angst is inderdaad een slechte raadgever, dat ben ik helemaal met je eens. Maar ik een paniekaanval? Nou nee hoor
Grapjas
Maar dank je wel voor je lieve woorden, jij bent ook een lieverd. Maar dat wist je al
Ik ga me nu eindelijk maar eens douchen. Straks weer aan het werk en dan heerlijk 4 dagen vrij. Fijn plamuren, schuren, gronden en verven. Oftewel: mezelf de komende dagen een schop onder mijn kont geven!
Grapjas
Maar dank je wel voor je lieve woorden, jij bent ook een lieverd. Maar dat wist je al
Ik ga me nu eindelijk maar eens douchen. Straks weer aan het werk en dan heerlijk 4 dagen vrij. Fijn plamuren, schuren, gronden en verven. Oftewel: mezelf de komende dagen een schop onder mijn kont geven!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 6 januari 2012 om 11:13
Ik vind 19 kilo sinds augustus ontzettend snel... Wie weet is dat 3-2-2 wel wat voor jou dan.
Maar toch merk ik tussen de regels door dat je allerlei uitwegen zoekt om maar niet die enge operatie te ondergaan. En ik zeg niet dat je dat moet doen, maar er zitten vast niet alléén maar nadelen aan. Weet je, toen ik die glutendingest kreeg, toen wilde ik er ook niet aan. Ik was een ontzettende broodfanaat en dat ging je mij niet zomaar afnemen. Voor de rest van mijn leven. En dan had ik het nog niet over uit eten gaan wat niet meer kon, vakanties die niet meer konden, taartjes op verjaardagen, pasta, maar ook de eeuwige vermoeidheid, de beperking van spontaniteit, het sociale effect van dingen niet mee kunnen doen en altijd nee moeten zeggen, enzenzenz. Kutkutkutkutkutkut was het. En dat is het ook. Maar toch leer je ermee leven. Er anders mee omgaan. Je verwachting van een uitje anders in te richten.
Mijn kwaliteit van leven wordt door een groot deel bepaald door het eten. Als ik een geweldige vakantie heb maar het eten is niet zo, dan heb ik geen leuke vakantie gehad. Als ik een feestje heb en er is niets voor mij, dan is het feestje niet zo leuk. Als ik uit eten ga en ik krijg een droog stukje vlees met droge sla, dan ben ik chagrijnig.
Maar ik schat dat risico in. Ik weet dat op sommige momenten, bij sommige gelegenheden, er op eetgebied een grote teleurstelling op mij wacht. En daar bereid ik mij op voor zoveel als ik kan, en ik ben er echt ngo wel eens boos en chagrijnig van, maar in het algemeen gaat dat beter.
Als jij die operatie zou doen, ik zeg áls, dan ga je ook leren om te gaan met het feit dat je niet meer een zesgangenmenu neemt. Dan ga je leren om je tafelgenoot voor te stellen gerechtjes te delen. Dan ga je tapas eten. Of je gaat flink borrelen en niet eten, eet de rest thuis, zit jij er ook niet naar te staren. Je vindt daar een weg in. Er zijn zoveel mensen die jou zijn voorgegaan en die hebben echt niet alleen maar slechte ervaringen.
Ik lees trouwens nergens dat jij denkt dat je je beter gaat voelen als je lichter bent. Hoe zit dat?
Maar toch merk ik tussen de regels door dat je allerlei uitwegen zoekt om maar niet die enge operatie te ondergaan. En ik zeg niet dat je dat moet doen, maar er zitten vast niet alléén maar nadelen aan. Weet je, toen ik die glutendingest kreeg, toen wilde ik er ook niet aan. Ik was een ontzettende broodfanaat en dat ging je mij niet zomaar afnemen. Voor de rest van mijn leven. En dan had ik het nog niet over uit eten gaan wat niet meer kon, vakanties die niet meer konden, taartjes op verjaardagen, pasta, maar ook de eeuwige vermoeidheid, de beperking van spontaniteit, het sociale effect van dingen niet mee kunnen doen en altijd nee moeten zeggen, enzenzenz. Kutkutkutkutkutkut was het. En dat is het ook. Maar toch leer je ermee leven. Er anders mee omgaan. Je verwachting van een uitje anders in te richten.
Mijn kwaliteit van leven wordt door een groot deel bepaald door het eten. Als ik een geweldige vakantie heb maar het eten is niet zo, dan heb ik geen leuke vakantie gehad. Als ik een feestje heb en er is niets voor mij, dan is het feestje niet zo leuk. Als ik uit eten ga en ik krijg een droog stukje vlees met droge sla, dan ben ik chagrijnig.
Maar ik schat dat risico in. Ik weet dat op sommige momenten, bij sommige gelegenheden, er op eetgebied een grote teleurstelling op mij wacht. En daar bereid ik mij op voor zoveel als ik kan, en ik ben er echt ngo wel eens boos en chagrijnig van, maar in het algemeen gaat dat beter.
Als jij die operatie zou doen, ik zeg áls, dan ga je ook leren om te gaan met het feit dat je niet meer een zesgangenmenu neemt. Dan ga je leren om je tafelgenoot voor te stellen gerechtjes te delen. Dan ga je tapas eten. Of je gaat flink borrelen en niet eten, eet de rest thuis, zit jij er ook niet naar te staren. Je vindt daar een weg in. Er zijn zoveel mensen die jou zijn voorgegaan en die hebben echt niet alleen maar slechte ervaringen.
Ik lees trouwens nergens dat jij denkt dat je je beter gaat voelen als je lichter bent. Hoe zit dat?
vrijdag 6 januari 2012 om 11:21
Wat mij destijds wel heeft geholpen, is dat ik altijd nog een keuze heb. Ik vroeg mijn internist wat er zou gebeuren als ik niet glutenvrij ging. Hij zei dat er dan bijvoorbeeld gelegenheid is voor cellen om te gaan woekeren. Darmkanker dus. Geen garantie, wel een kans. En vervolgens zei hij: Maar het is jouw lichaam, jij bepaalt of je het wel of niet doet. En dat is ook wat jouw internist zegt.
Besef goed dat het een keuze is. Jouw keuze. Misschien kies jij er wel wel voor om lekker te blijven eten en dan eerder dood te gaan. Dat mag. Niemand die zegt dat het niet mag.
Besef goed dat het een keuze is. Jouw keuze. Misschien kies jij er wel wel voor om lekker te blijven eten en dan eerder dood te gaan. Dat mag. Niemand die zegt dat het niet mag.
vrijdag 6 januari 2012 om 11:45
Lief, je hebt absoluut een heel belangrijk punt met jouw invalshoek. Het is net hoe je met eten leert omgaan. Het wordt een deel van je leven. Misschien nooit meer het leukste deel, dat is waar.
Mijn uitgangspunt was meer dit: als ik voor een heel grote, vervelende en belangrijke beslissing sta en ik schiet in paniek (specialiteit van me ) dan helpt het mij altijd enorm om te denken: maar ik HOEF helemaal niet. Als ik niet wil, zeg ik gewoon NEE!Het scheelt mij altijd de helft van de paniek en het zorgt ervoor dat ik wat evenwichtiger tegen de zaak kan aankijken.
Je kunt mij niet hoger op de kast krijgen dan met de uitspraak: ik had geen keuze. Je hebt ALTIJD keuze, tot in het absurde toe. Alleen, elke keuze heeft consequenties en die zal je moeten accepteren. En dat geldt voor de keuze ja en de keuze nee.
Het probleem van jou, Settertje, is natuurlijk dat het veel breder is dan "alleen maar" afvallen. Je hebt er een verleden mee, niet alleen maar van: ik probeer al jaren een paar kilo kwijt te raken maar het lukt niet, maar iets dat de traumatische kant op gaat. Je moet nu gaan afvallen om problemen in de toekomst te voorkomen, maar de problemen uit het verleden zitten je daarbij ontzettend in de weg. Jouw moeder lijkt me een veel groter probleem dan je gewicht. Probeer uit te vinden waar je moet beginnen met de oplossing.
Zo, dat was de geitenwollensokkenraad van sri. Dit heb je natuurlijk allemaal allang zelf zitten bedenken, maar ik schrijf gewoon op wat ik denk. Misschien dat het een beetje te ver gaat voor een openbaar forum, in dat geval kunnen we nog altijd per mail verder debatteren, mocht je dat willen.
Und jetzt wieder weiter mit dem Scheissübersetzung... :puke:
Mijn uitgangspunt was meer dit: als ik voor een heel grote, vervelende en belangrijke beslissing sta en ik schiet in paniek (specialiteit van me ) dan helpt het mij altijd enorm om te denken: maar ik HOEF helemaal niet. Als ik niet wil, zeg ik gewoon NEE!Het scheelt mij altijd de helft van de paniek en het zorgt ervoor dat ik wat evenwichtiger tegen de zaak kan aankijken.
Je kunt mij niet hoger op de kast krijgen dan met de uitspraak: ik had geen keuze. Je hebt ALTIJD keuze, tot in het absurde toe. Alleen, elke keuze heeft consequenties en die zal je moeten accepteren. En dat geldt voor de keuze ja en de keuze nee.
Het probleem van jou, Settertje, is natuurlijk dat het veel breder is dan "alleen maar" afvallen. Je hebt er een verleden mee, niet alleen maar van: ik probeer al jaren een paar kilo kwijt te raken maar het lukt niet, maar iets dat de traumatische kant op gaat. Je moet nu gaan afvallen om problemen in de toekomst te voorkomen, maar de problemen uit het verleden zitten je daarbij ontzettend in de weg. Jouw moeder lijkt me een veel groter probleem dan je gewicht. Probeer uit te vinden waar je moet beginnen met de oplossing.
Zo, dat was de geitenwollensokkenraad van sri. Dit heb je natuurlijk allemaal allang zelf zitten bedenken, maar ik schrijf gewoon op wat ik denk. Misschien dat het een beetje te ver gaat voor een openbaar forum, in dat geval kunnen we nog altijd per mail verder debatteren, mocht je dat willen.
Und jetzt wieder weiter mit dem Scheissübersetzung... :puke:
