Gezondheid
alle pijlers
Hoe combineer ik chronisch ziek zijn met een relatie?
donderdag 10 juni 2010 om 15:39
Hoi allemaal,
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
Ik zit er even behoorlijk doorheen. Zo erg zelfs dat ik dan maar het risico loop dat mijn vriend dit topic ook leest (hij leest namelijk ook op viva). Maar alleen kom ik er nu niet uit. Samen met hem blijkbaar ook (nog) niet.
Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom met immuundeficiënty en adhd (dat laatste is begin dit jaar gediagnosteerd). Ik heb jarenlang alleen gewoond, dat was mijn keuze. Het chronisch vermoeidheidsyndroom stelt je voor onmogelijke keuzes, mijn keuze was destijds om voor mijn gezondheid te gaan (dus: wanneer noodzakelijk rust te kunnen nemen), en voor mijn (parttime) carrière. Een relatie was out of the question, dat zou later wel weer komen, wanneer ik weer gezond zou zijn (ik ben een rasoptimist en ga ervan uit dat ik ooit mijn gezondheid weer terugwin).
Maar... halverwege vorig jaar kwam ik A. tegen, en ongeveer vanaf hetzelfde moment hadden we een relatie. Het gebeurde gewoon. Hartstikke mooi zoals dat ging.
De eerste maanden maakte ik me nergens druk om, ik ging er vanuit dat ik na de eerste periode mijn bezigheden weer op zou kunnen pakken. We deden veel leuke dingen, zoals dagjes uit. Daarbij ging ik steeds iets over mijn vermoeidheidsgrenzen heen. Ik merkte dat daardoor mijn gezondheid langzaam maar zeker terugliep. Ik probeerde dat aan te geven, maar had het idee dat dat op de een of andere manier niet overkwam. Het zou kunnen dat ik het niet duidelijk genoeg aangaf, hoewel ik zelf het idee had dat ik het wél duidelijk aangaf. Op momenten dat ik crash, verwacht hij niets van me, neemt bloemen voor me mee, etc. Maar pas als het écht duidelijk is, blijkbaar.
Een ander punt is, dat ik doordat ik zo moeilijk nee kan zeggen als hij samen dingen wil ondernemen, geen energie meer over hou om mijn werk te doen. Nu is dat 'goed' geregeld. Ik ben volledig afgekeurd, en als ik winst maak uit onderneming, verreken ik dat met het uwv. Het was mijn bedoeling op die manier langzaam maar zeker van het uwv af te komen. Maar het uwv verwacht het niet van me. Als ik zou willen, mag ik de rest van mijn leven volledig afgekeurd blijven, alleen: ik wil het niet. Werken geeft me veel voldoening.
Maar hoe dan ook, we zijn nu ongeveer een jaar verder en wonen inmiddels samen. Ik vind hem hartstikke lief en mooi (van binnen en van buiten) en ik wil met hem verder. Maar de problemen waar ik in het begin van onze relatie tegenaan liep, zijn nóg niet opgelost. Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan. Ik heb nog steeds, doordat ik bijna alle energie die ik heb in 'ons' steek, mijn werk nog niet kunnen oppakken (dat vind ik echt heel erg), en ik ga nog steeds vaak nét over mijn vermoeidheidsgrens zodat ik te vaak uitgeput rondloop, wat funest is voor mijn gezondheid.
Ik weet eigenlijk niet precies wat nu mijn vraag aan jullie is.
Misschien: hoe geef ik nu écht duidelijk aan wat mijn (vermoeidheids)grens is?
Of: hoe leer ik voelen dat ik beter voor mezelf mag zorgen, dat ik nee mag zeggen voordat ik gecrasht ben?
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 10-06-2010 15:44
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
.
donderdag 10 juni 2010 om 17:00
@ qwertuu: Ik herken je frustratie, jouw uitgebreide reactie was een mooie verwoording van wat ik ook dacht bij de opmerking en vraag van cateautje. Toch kies ik (heb ook cvs) er meestal voor om vriendelijk 'goh, dankjewel' te zeggen als er alwéér iemand komt met een wondermiddel of -dokter. Ik ga er dan maar vanuit dat het goedbedoeld is en meestal heb ik ook geen energie (of geen zin, heheh) om de confrontatie aan te gaan. Nadeel daarvan is trouwens dat ik dan onder de douche hele boze monologen houd tegen die mensen die er allemaal niks van snappen
On topic: mén wat is het moeilijk he, om je grenzen aan te geven. Eerst tegenover jezelf en dan ook nog tegenover de mensen om je heen. Ik krijg zelf vaak te horen dat ik er helemaal niet ziek uitzie. Dat vind ik aan de ene kant een compliment, ik doe er dan ook mijn best voor om er niet al te bleek bij te lopen en zo heppie-de-kleppie mogelijk uit m'n ogen te kijken. Maar het maakt het ook lastig voor de mensen die dicht bij je staan. Ik begrijp soms niet dat zij niet zíen dat het niet goed met me gaat en er rekening mee houden. Terwijl het eigenlijk mijn verantwoordelijkheid is om het aan te geven als het niet goed gaat. Herken je dat?
On topic: mén wat is het moeilijk he, om je grenzen aan te geven. Eerst tegenover jezelf en dan ook nog tegenover de mensen om je heen. Ik krijg zelf vaak te horen dat ik er helemaal niet ziek uitzie. Dat vind ik aan de ene kant een compliment, ik doe er dan ook mijn best voor om er niet al te bleek bij te lopen en zo heppie-de-kleppie mogelijk uit m'n ogen te kijken. Maar het maakt het ook lastig voor de mensen die dicht bij je staan. Ik begrijp soms niet dat zij niet zíen dat het niet goed met me gaat en er rekening mee houden. Terwijl het eigenlijk mijn verantwoordelijkheid is om het aan te geven als het niet goed gaat. Herken je dat?
donderdag 10 juni 2010 om 17:03
Och, Salimah, meestal reageer ik er niet eens op. Meestal heb ik het er zelfs niet over, precies om wat Prima al schrijft. Maar eens in de zoveel tijd word ik bevangen van het dubbele onrecht dat CVS met zich meebrengt. Naast ziek ben je ook nog doelwit van al dit soort "goedbedoelde" acties inclusief de kutopmerkingen als blijkt dat je aan dit soort "tips" geen behoefte hebt. En dan trap ik er dus zomaar wél in.
donderdag 10 juni 2010 om 17:07
quote:Pien252 schreef op 10 juni 2010 @ 16:46:
[...]
Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...Ze heeft mij niets misdaan hoor. Ik voelde me alleen niet persoonlijk aangesproken door de oneliner dat cvs zo wordt gekoesterd. Ik koester cvs namelijk niet, ik doe afwisselend van alles om er van af te komen - en de vermoeidheid tussen de bedrijven door zoveel mogelijk te negeren/ontkennen. Maar daar gaat het juist fout, door het te ontkennen worden de klachten juist erger.
[...]
Mag ik vragen wat ze jullie misdaan heeft? Ze geeft toch alleen een tip? Lijkt me goedbedoeld...Ze heeft mij niets misdaan hoor. Ik voelde me alleen niet persoonlijk aangesproken door de oneliner dat cvs zo wordt gekoesterd. Ik koester cvs namelijk niet, ik doe afwisselend van alles om er van af te komen - en de vermoeidheid tussen de bedrijven door zoveel mogelijk te negeren/ontkennen. Maar daar gaat het juist fout, door het te ontkennen worden de klachten juist erger.
donderdag 10 juni 2010 om 17:13
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 16:56:
Ik ben erg blij met alle reacties. Ik kan niet zo snel inhoudelijk ingaan op alle tips,
ik pik er een paar uit.
[...]
Herkenning... een paar dagen geleden crashte ik weer. Ik heb de hele dag liggen slapen, en mijn vriend wist dat (we hadden gemaild). Tegen de tijd dat hij van zijn werk thuis zou komen heb ik me gedoucht, mascara op gedaan, en stond nét op het punt een heel leuk jurkje aan trekken toen ik besefte waar ik mee bezig was... als ik ziekmoe ben, wil ik het liefst in een oversized fleecevest rondhangen. Met een mooi jurkje en make-up zou ik maskeren hoe ziek ik me voel.
Ik besefte laatst ook dat ik - als ik over mijn grenzen heen ga - meer naar buiten gericht ben om maar niet te voelen hoe ziek ik ben. Het resultaat daarvan is dat ik juist iets drukker en spontaner overkom dan anders, alsof ik me erg vermaak. Dat kan ook verwarrend zijn voor anderen.
Haha dat doe ik ook ja. Ik betrap me er zelfs wel eens op dat ik soms voordat ik ergens naar binnenga, diep ademhaal, een glimlach opplak, m'n ogen even flink opensper en dan extra 'fit' naar binnen stap. Ook omdat ik dan zelf een leukere avond heb: áls ik dan iets doe wil ik er ook met volle teugen van genieten.
Wel jammer dat ik dan inderdaad soms 'vergeet' dat ik wel kallem an moet doen om achteraf niet in te storten. Crashen is een mooier woord trouwens... ik crash, wij crashen! En ik crash pas na m'n tentamens, heb ik besloten
Ik ben erg blij met alle reacties. Ik kan niet zo snel inhoudelijk ingaan op alle tips,
ik pik er een paar uit.
[...]
Herkenning... een paar dagen geleden crashte ik weer. Ik heb de hele dag liggen slapen, en mijn vriend wist dat (we hadden gemaild). Tegen de tijd dat hij van zijn werk thuis zou komen heb ik me gedoucht, mascara op gedaan, en stond nét op het punt een heel leuk jurkje aan trekken toen ik besefte waar ik mee bezig was... als ik ziekmoe ben, wil ik het liefst in een oversized fleecevest rondhangen. Met een mooi jurkje en make-up zou ik maskeren hoe ziek ik me voel.
Ik besefte laatst ook dat ik - als ik over mijn grenzen heen ga - meer naar buiten gericht ben om maar niet te voelen hoe ziek ik ben. Het resultaat daarvan is dat ik juist iets drukker en spontaner overkom dan anders, alsof ik me erg vermaak. Dat kan ook verwarrend zijn voor anderen.
Haha dat doe ik ook ja. Ik betrap me er zelfs wel eens op dat ik soms voordat ik ergens naar binnenga, diep ademhaal, een glimlach opplak, m'n ogen even flink opensper en dan extra 'fit' naar binnen stap. Ook omdat ik dan zelf een leukere avond heb: áls ik dan iets doe wil ik er ook met volle teugen van genieten.
Wel jammer dat ik dan inderdaad soms 'vergeet' dat ik wel kallem an moet doen om achteraf niet in te storten. Crashen is een mooier woord trouwens... ik crash, wij crashen! En ik crash pas na m'n tentamens, heb ik besloten
donderdag 10 juni 2010 om 17:21
[quote]pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 15:39:
Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan.
Ik lees je OP nog 's en ik vraag me af wat jij van jezelf verwacht? Denk jij zelf soms ook dat je meer kan dan je eigenlijk kan? Of ben je wel eens verbaasd van wat je wel of juist niet kan?
Oeh en sinds ik hier meelees heb ik altijd als 's deze willen uitdelen:
Ik heb nog steeds het idee dat hij van mij verwacht dat ik meer kan dan ik eigenlijk kan.
Ik lees je OP nog 's en ik vraag me af wat jij van jezelf verwacht? Denk jij zelf soms ook dat je meer kan dan je eigenlijk kan? Of ben je wel eens verbaasd van wat je wel of juist niet kan?
Oeh en sinds ik hier meelees heb ik altijd als 's deze willen uitdelen:
donderdag 10 juni 2010 om 17:22
quote:Salimah schreef op 10 juni 2010 @ 17:00:
On topic: mén wat is het moeilijk he, om je grenzen aan te geven. Eerst tegenover jezelf en dan ook nog tegenover de mensen om je heen. Ik krijg zelf vaak te horen dat ik er helemaal niet ziek uitzie. Dat vind ik aan de ene kant een compliment, ik doe er dan ook mijn best voor om er niet al te bleek bij te lopen en zo heppie-de-kleppie mogelijk uit m'n ogen te kijken. Maar het maakt het ook lastig voor de mensen die dicht bij je staan. Ik begrijp soms niet dat zij niet zíen dat het niet goed met me gaat en er rekening mee houden. Terwijl het eigenlijk mijn verantwoordelijkheid is om het aan te geven als het niet goed gaat. Herken je dat?
Ja, ik denk dat ik nog steeds van mezelf eis dat ik functioneer als iemand zonder ME met id en adhd. Daarin zit de clu. Misschien projecteer ik dat wel op anderen. Dat ik er daarom dus vanuit ga dat zij dat ook van mij verwachten en ik daarom bepaalde voorstellen en dergelijke zo interpreteer?
Gisteren had ik hierover een gesprek met mijn vriend (compleet met enkele tranen). Hij zei dat hij, wanneer hij zin heeft om de stad in te gaan en eigenlijk graag wilde dat ik meeging, dus niet zei: 'ik ga de stad in, doei'. Maar het logischer vond om te zeggen: 'ik heb zin om de stad in te gaan, ga je mee?'
Hij zei: 'Ik vind het gewoon altijd lekker als je bij me bent.'
Ik voel dat ook wel als een compliment.
Hij vroeg of ik wilde dat hij voortaan zei: 'Ik ga de stad in, maar misschien ben jij wel te moe. Kijk maar of het jou lukt.' Dat leek hem wat overdreven.
Ik heb gezegd dat het misschien wel beter is voor de komende periode, zodat ik beter kan oefenen in nee zeggen.
Toch verwacht ik niet dat het hiermee is opgelost, en dat ligt bij mij...
On topic: mén wat is het moeilijk he, om je grenzen aan te geven. Eerst tegenover jezelf en dan ook nog tegenover de mensen om je heen. Ik krijg zelf vaak te horen dat ik er helemaal niet ziek uitzie. Dat vind ik aan de ene kant een compliment, ik doe er dan ook mijn best voor om er niet al te bleek bij te lopen en zo heppie-de-kleppie mogelijk uit m'n ogen te kijken. Maar het maakt het ook lastig voor de mensen die dicht bij je staan. Ik begrijp soms niet dat zij niet zíen dat het niet goed met me gaat en er rekening mee houden. Terwijl het eigenlijk mijn verantwoordelijkheid is om het aan te geven als het niet goed gaat. Herken je dat?
Ja, ik denk dat ik nog steeds van mezelf eis dat ik functioneer als iemand zonder ME met id en adhd. Daarin zit de clu. Misschien projecteer ik dat wel op anderen. Dat ik er daarom dus vanuit ga dat zij dat ook van mij verwachten en ik daarom bepaalde voorstellen en dergelijke zo interpreteer?
Gisteren had ik hierover een gesprek met mijn vriend (compleet met enkele tranen). Hij zei dat hij, wanneer hij zin heeft om de stad in te gaan en eigenlijk graag wilde dat ik meeging, dus niet zei: 'ik ga de stad in, doei'. Maar het logischer vond om te zeggen: 'ik heb zin om de stad in te gaan, ga je mee?'
Hij zei: 'Ik vind het gewoon altijd lekker als je bij me bent.'
Ik voel dat ook wel als een compliment.
Hij vroeg of ik wilde dat hij voortaan zei: 'Ik ga de stad in, maar misschien ben jij wel te moe. Kijk maar of het jou lukt.' Dat leek hem wat overdreven.
Ik heb gezegd dat het misschien wel beter is voor de komende periode, zodat ik beter kan oefenen in nee zeggen.
Toch verwacht ik niet dat het hiermee is opgelost, en dat ligt bij mij...
donderdag 10 juni 2010 om 17:30
Dat je veel van jezelf verwacht vind ik ook wel beter dan jezelf een slachtofferrol aanmeten. Maar vind dan maar 's de gulden middenweg tussen die twee: rekening houden met je beperkingen maar geen patiënt zijn.
Hij klinkt wel heel lief! Mooi ook dat jullie het er wel over kunnen hebben en samen zoeken naar oplossingen.
Het doet me sowieso goed te horen dat sommigen van jullie wel 'gewoon' relaties hebben en zelfs kinderen krijgen.
Hij klinkt wel heel lief! Mooi ook dat jullie het er wel over kunnen hebben en samen zoeken naar oplossingen.
Het doet me sowieso goed te horen dat sommigen van jullie wel 'gewoon' relaties hebben en zelfs kinderen krijgen.
donderdag 10 juni 2010 om 17:34
quote:Cateautje schreef op 10 juni 2010 @ 16:41:
[...]
Het spijt me voor jullie, maar deze tip komt dus van iemand die daar zelf jaren last van heeft GEHAD en die tip wilde ik zonder enige arrogantie aan je doorgeven, met de reden er bij, zodat je niet achter windmolens aan loopt te jagen, maar iets kan doen waar iemand echt baat bij heeft gehad. De reactie is immer gelijk,nul komma nul dus, over arrogantie gesproken.
Heei Cateautje,
Ik had inderdaad nog niet op je eerste reactie gereageerd, terwijl die - leek mij - wel goed bedoeld was.
Ik ben op dit moment met verschillende therapieën bezig om van cvs af te komen (what's new?). Dus ik sta even niet open voor nieuwe therapie-suggesties.
Je tweede reactie vond ik eerlijk gezegd ronduit stuitend.
[...]
Het spijt me voor jullie, maar deze tip komt dus van iemand die daar zelf jaren last van heeft GEHAD en die tip wilde ik zonder enige arrogantie aan je doorgeven, met de reden er bij, zodat je niet achter windmolens aan loopt te jagen, maar iets kan doen waar iemand echt baat bij heeft gehad. De reactie is immer gelijk,nul komma nul dus, over arrogantie gesproken.
Heei Cateautje,
Ik had inderdaad nog niet op je eerste reactie gereageerd, terwijl die - leek mij - wel goed bedoeld was.
Ik ben op dit moment met verschillende therapieën bezig om van cvs af te komen (what's new?). Dus ik sta even niet open voor nieuwe therapie-suggesties.
Je tweede reactie vond ik eerlijk gezegd ronduit stuitend.
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 10-06-2010 18:36
Reden: naam
Reden: naam
% gewijzigd
donderdag 10 juni 2010 om 17:38
quote:Salimah schreef op 10 juni 2010 @ 17:30:
Hij klinkt wel heel lief! Mooi ook dat jullie het er wel over kunnen hebben en samen zoeken naar oplossingen.
Het doet me sowieso goed te horen dat sommigen van jullie wel 'gewoon' relaties hebben en zelfs kinderen krijgen.
Dat is ie ook!
Het probleem waarvoor dit topic opende is vooral een combinatie van 'niet goed mijn grenzen kunnen aangeven' van mijn kant en - volgens mij - 'toch nog niet helemaal snappen hoe funest het voor mij is om over mijn grenzen te gaan' van zijn kant.
Hij klinkt wel heel lief! Mooi ook dat jullie het er wel over kunnen hebben en samen zoeken naar oplossingen.
Het doet me sowieso goed te horen dat sommigen van jullie wel 'gewoon' relaties hebben en zelfs kinderen krijgen.
Dat is ie ook!
Het probleem waarvoor dit topic opende is vooral een combinatie van 'niet goed mijn grenzen kunnen aangeven' van mijn kant en - volgens mij - 'toch nog niet helemaal snappen hoe funest het voor mij is om over mijn grenzen te gaan' van zijn kant.
donderdag 10 juni 2010 om 17:40
quote:Oker schreef op 10 juni 2010 @ 17:31:
Pink, ik herken veel van wat je schrijft! Ik ga er later uitgebreider op in (moet nu koken)
Het ging welliswaar ergens anders om maar ik heb ook ooit eens een topic gehad over mijn cvs en relatie:
[afbeelding]Oker, ik ben benieuwd naar je link, maar hij doet het niet.
Pink, ik herken veel van wat je schrijft! Ik ga er later uitgebreider op in (moet nu koken)
Het ging welliswaar ergens anders om maar ik heb ook ooit eens een topic gehad over mijn cvs en relatie:
[afbeelding]Oker, ik ben benieuwd naar je link, maar hij doet het niet.
donderdag 10 juni 2010 om 17:43
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 17:34:
[...]
Heei Pien,
Ik had inderdaad nog niet op je eerste reactie gereageerd, terwijl die - leek mij - wel goed bedoeld was.
Ik ben op dit moment met verschillende therapieën bezig om van cvs af te komen (what's new?). Dus ik sta even niet open voor nieuwe therapie-suggesties.
Je tweede reactie vond ik eerlijk gezegd ronduit stuitend.
Dat komt omdat ik het ronduit stuitend vind, dat er nooit op in wordt gegaan terwijl het een tip is die afkomstig is van een ervaringsdeskundige, volgens mij moet dat toch iets zeggen, maar dat doet het dus nooit.
Onbegrijpelijk.
[...]
Heei Pien,
Ik had inderdaad nog niet op je eerste reactie gereageerd, terwijl die - leek mij - wel goed bedoeld was.
Ik ben op dit moment met verschillende therapieën bezig om van cvs af te komen (what's new?). Dus ik sta even niet open voor nieuwe therapie-suggesties.
Je tweede reactie vond ik eerlijk gezegd ronduit stuitend.
Dat komt omdat ik het ronduit stuitend vind, dat er nooit op in wordt gegaan terwijl het een tip is die afkomstig is van een ervaringsdeskundige, volgens mij moet dat toch iets zeggen, maar dat doet het dus nooit.
Onbegrijpelijk.
donderdag 10 juni 2010 om 17:45
Oh, Pink, dat soort gesprekken hebben wij in het begin ook wel gehad. En daar ligt inderdaad ook een heel groot stuk acceptatie bij jezelf. Ik heb in het begin soms wel tranen met tuiten gehuild omdat Qlief iets voor zichzelf ging doen. Waarbij hij zich vertwijfeld afvroeg of hij dan zijn afspraak af moest zeggen. Ehhh... nee, maar ik wilde wel even huilen om het feit dat mijn leven op dat moment alleen maar bestond uit wachten tot hij uit zijn werk kwam en ik nu ook de avond in mijn eentje door moest.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens.
donderdag 10 juni 2010 om 17:47
quote:Oker schreef op 10 juni 2010 @ 17:31:
Pink, ik herken veel van wat je schrijft! Ik ga er later uitgebreider op in (moet nu koken)
Het ging welliswaar ergens anders om maar ik heb ook ooit eens een topic gehad over mijn cvs en relatie:
[afbeelding]
Even de link werkend maken:
Oker in "mijn chronische vermoeidheid & relatie"
Pink, ik herken veel van wat je schrijft! Ik ga er later uitgebreider op in (moet nu koken)
Het ging welliswaar ergens anders om maar ik heb ook ooit eens een topic gehad over mijn cvs en relatie:
[afbeelding]
Even de link werkend maken:
Oker in "mijn chronische vermoeidheid & relatie"
donderdag 10 juni 2010 om 17:53
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 17:45:
Oh, Pink, dat soort gesprekken hebben wij in het begin ook wel gehad. En daar ligt inderdaad ook een heel groot stuk acceptatie bij jezelf. Ik heb in het begin soms wel tranen met tuiten gehuild omdat Qlief iets voor zichzelf ging doen. Waarbij hij zich vertwijfeld afvroeg of hij dan zijn afspraak af moest zeggen. Ehhh... nee, maar ik wilde wel even huilen om het feit dat mijn leven op dat moment alleen maar bestond uit wachten tot hij uit zijn werk kwam en ik nu ook de avond in mijn eentje door moest.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens. Qwertu deze tips zijn dan wel niet voor mij bedoeld, maar ik heb er veel aan. Praten is juist wat wij niet meer kunnen. Hij blijft maar herhalen dat er weinig meer over is van ons en dat het steeds minder wordt. Ik probeer dan uit te leggen dat een relatie niet alleen maar draait om leuke dingen samen doen, maar dat gaat er bij hem niet in. Ik vind het echt moeilijk. Ik ben ook vaak teleurgesteld in mijzelf en verdrietig omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Dat is voor hem ook moeilijk natuurlijk. Wij blijven daar erg in hangen. Hij is ook niet zo'n prater. Althans niet over gevoelens. Ik blijf hier even lezen, er komt vast nog meer bruikbaars voorbij.
Oh, Pink, dat soort gesprekken hebben wij in het begin ook wel gehad. En daar ligt inderdaad ook een heel groot stuk acceptatie bij jezelf. Ik heb in het begin soms wel tranen met tuiten gehuild omdat Qlief iets voor zichzelf ging doen. Waarbij hij zich vertwijfeld afvroeg of hij dan zijn afspraak af moest zeggen. Ehhh... nee, maar ik wilde wel even huilen om het feit dat mijn leven op dat moment alleen maar bestond uit wachten tot hij uit zijn werk kwam en ik nu ook de avond in mijn eentje door moest.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens. Qwertu deze tips zijn dan wel niet voor mij bedoeld, maar ik heb er veel aan. Praten is juist wat wij niet meer kunnen. Hij blijft maar herhalen dat er weinig meer over is van ons en dat het steeds minder wordt. Ik probeer dan uit te leggen dat een relatie niet alleen maar draait om leuke dingen samen doen, maar dat gaat er bij hem niet in. Ik vind het echt moeilijk. Ik ben ook vaak teleurgesteld in mijzelf en verdrietig omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Dat is voor hem ook moeilijk natuurlijk. Wij blijven daar erg in hangen. Hij is ook niet zo'n prater. Althans niet over gevoelens. Ik blijf hier even lezen, er komt vast nog meer bruikbaars voorbij.
donderdag 10 juni 2010 om 17:54
Goed, Cateautje, je zuigt, maar laat ik er toch nog maar eens heel serieus op in gaan. Ik ben namelijk een van de "gelukkigen" bij wie er een lichamelijke afwijking is gevonden die waarschijnlijk de chronische vermoeidheid veroorzaakt. Door een neuroloog nota bene. Na 15 jaar alle alternatieve peuten afgelopen te zijn die iedereen kon verzinnen, vond ik mijn "oplossing" gewoon in het reguliere circuit.
Oplossing tussen aanhalingstekens ja, want een werkelijke oplossing is het niet. Mijn aandoening is weliswaar te behandelen, maar die behandeling slaat maar wisselend aan. Feitelijk heb ik dus alleen een nieuw etiket. Met nog steeds hetzelfde monster eronder. En een neuroloog die bevestigt dat dat monster in mijn geval gewoon nooit meer weggaat.
Waar jij dan de onbeschroomde arrogantie vandaan haalt om mij te vertellen dat ik welke ziekte dan ook (ik heb er een hand vol van, de here zij geloofd en geprezen) kóester, dat vind ik onbegrijpelijk. Sterker nog, dat vind ik zum kotzen.
Dat je een tip geeft: soit. Maar net zoals ik mijn ziekte moet accepteren, moet jij misschien even accepteren dat jij de wijsheid óók niet in pacht hebt. En dat er naar de zoveelste vage therapie waar nog nooit enig bewijs voor gevonden is misschien ook wel gewoon niet geluisterd wordt.
Oplossing tussen aanhalingstekens ja, want een werkelijke oplossing is het niet. Mijn aandoening is weliswaar te behandelen, maar die behandeling slaat maar wisselend aan. Feitelijk heb ik dus alleen een nieuw etiket. Met nog steeds hetzelfde monster eronder. En een neuroloog die bevestigt dat dat monster in mijn geval gewoon nooit meer weggaat.
Waar jij dan de onbeschroomde arrogantie vandaan haalt om mij te vertellen dat ik welke ziekte dan ook (ik heb er een hand vol van, de here zij geloofd en geprezen) kóester, dat vind ik onbegrijpelijk. Sterker nog, dat vind ik zum kotzen.
Dat je een tip geeft: soit. Maar net zoals ik mijn ziekte moet accepteren, moet jij misschien even accepteren dat jij de wijsheid óók niet in pacht hebt. En dat er naar de zoveelste vage therapie waar nog nooit enig bewijs voor gevonden is misschien ook wel gewoon niet geluisterd wordt.
donderdag 10 juni 2010 om 17:58
quote:Cateautje schreef op 10 juni 2010 @ 17:43:
[...]
Dat komt omdat ik het ronduit stuitend vind, dat er nooit op in wordt gegaan terwijl het een tip is die afkomstig is van een ervaringsdeskundige, volgens mij moet dat toch iets zeggen, maar dat doet het dus nooit.
Onbegrijpelijk.
Ok, ik wil het wel uitleggen: de meeste cvs-ers zijn enorm zoekende, hebben gemiddeld een stuk of 30 verschillende therapieën gedaan die voor sommigen enorm succesvol waren, maar voor andere cvs-ers enorm teleurstellend, en vooral kostbaar. Veel mensen met cvs zijn net op het moment dat je met deze tip aankomt al bezig met andere therapieën waarop ze hun hoop hebben gevestigd. Nóg een therapie erbij zou de therapieën die ze al volgen juist kunnen verstoren.
Niet iedere cvser staat open voor iedere suggestie. En wat werkt en wat niet werkt, verschilt ook nog eens heel erg per cvs-er.
[...]
Dat komt omdat ik het ronduit stuitend vind, dat er nooit op in wordt gegaan terwijl het een tip is die afkomstig is van een ervaringsdeskundige, volgens mij moet dat toch iets zeggen, maar dat doet het dus nooit.
Onbegrijpelijk.
Ok, ik wil het wel uitleggen: de meeste cvs-ers zijn enorm zoekende, hebben gemiddeld een stuk of 30 verschillende therapieën gedaan die voor sommigen enorm succesvol waren, maar voor andere cvs-ers enorm teleurstellend, en vooral kostbaar. Veel mensen met cvs zijn net op het moment dat je met deze tip aankomt al bezig met andere therapieën waarop ze hun hoop hebben gevestigd. Nóg een therapie erbij zou de therapieën die ze al volgen juist kunnen verstoren.
Niet iedere cvser staat open voor iedere suggestie. En wat werkt en wat niet werkt, verschilt ook nog eens heel erg per cvs-er.
donderdag 10 juni 2010 om 17:59
quote:sabrina73 schreef op 10 juni 2010 @ 17:53:
[...]
Qwertu deze tips zijn dan wel niet voor mij bedoeld, maar ik heb er veel aan. Praten is juist wat wij niet meer kunnen. Hij blijft maar herhalen dat er weinig meer over is van ons en dat het steeds minder wordt. Ik probeer dan uit te leggen dat een relatie niet alleen maar draait om leuke dingen samen doen, maar dat gaat er bij hem niet in. Ik vind het echt moeilijk. Ik ben ook vaak teleurgesteld in mijzelf en verdrietig omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Dat is voor hem ook moeilijk natuurlijk. Wij blijven daar erg in hangen. Hij is ook niet zo'n prater. Althans niet over gevoelens. Ik blijf hier even lezen, er komt vast nog meer bruikbaars voorbij.Omdat mijn man dus ook chronisch vermoeid is, proberen wij maar vooral te kijken naar wat wel haalbaar en leuk is. We genieten van het moment. Ik kan me voorstellen dat het bij stellen waarbij de ene partner wel gezond is, dat wat moeilijker ligt. Mijn man en ik hebben namelijk vaak aan 1 woord wel genoeg, als iets niet kan, dan kan het niet, jammer. Natuurlijk baal ik er wel van, maar het zij dan zo.
[...]
Qwertu deze tips zijn dan wel niet voor mij bedoeld, maar ik heb er veel aan. Praten is juist wat wij niet meer kunnen. Hij blijft maar herhalen dat er weinig meer over is van ons en dat het steeds minder wordt. Ik probeer dan uit te leggen dat een relatie niet alleen maar draait om leuke dingen samen doen, maar dat gaat er bij hem niet in. Ik vind het echt moeilijk. Ik ben ook vaak teleurgesteld in mijzelf en verdrietig omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Dat is voor hem ook moeilijk natuurlijk. Wij blijven daar erg in hangen. Hij is ook niet zo'n prater. Althans niet over gevoelens. Ik blijf hier even lezen, er komt vast nog meer bruikbaars voorbij.Omdat mijn man dus ook chronisch vermoeid is, proberen wij maar vooral te kijken naar wat wel haalbaar en leuk is. We genieten van het moment. Ik kan me voorstellen dat het bij stellen waarbij de ene partner wel gezond is, dat wat moeilijker ligt. Mijn man en ik hebben namelijk vaak aan 1 woord wel genoeg, als iets niet kan, dan kan het niet, jammer. Natuurlijk baal ik er wel van, maar het zij dan zo.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 10 juni 2010 om 18:02
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 17:54:
Goed, Cateautje, je zuigt, maar laat ik er toch nog maar eens heel serieus op in gaan. Ik ben namelijk een van de "gelukkigen" bij wie er een lichamelijke afwijking is gevonden die waarschijnlijk de chronische vermoeidheid veroorzaakt. Door een neuroloog nota bene. Na 15 jaar alle alternatieve peuten afgelopen te zijn die iedereen kon verzinnen, vond ik mijn "oplossing" gewoon in het reguliere circuit.
Oplossing tussen aanhalingstekens ja, want een werkelijke oplossing is het niet. Mijn aandoening is weliswaar te behandelen, maar die behandeling slaat maar wisselend aan. Feitelijk heb ik dus alleen een nieuw etiket. Met nog steeds hetzelfde monster eronder. En een neuroloog die bevestigt dat dat monster in mijn geval gewoon nooit meer weggaat.
Waar jij dan de onbeschroomde arrogantie vandaan haalt om mij te vertellen dat ik welke ziekte dan ook (ik heb er een hand vol van, de here zij geloofd en geprezen) kóester, dat vind ik onbegrijpelijk. Sterker nog, dat vind ik zum kotzen.
Dat je een tip geeft: soit. Maar net zoals ik mijn ziekte moet accepteren, moet jij misschien even accepteren dat jij de wijsheid óók niet in pacht hebt. En dat er naar de zoveelste vage therapie waar nog nooit enig bewijs voor gevonden is misschien ook wel gewoon niet geluisterd wordt.
Misschien voel je je in je bitterheid wel iets te veel aangesproken.
Dit topic is geopend door pink en daar was mijn tip voor bedoeld, dat jij je aangevallen voelt omdat ik niet met je meepraat is een probleem wat buiten jouw ziekzijn ligt en waar je beter nog eens naar kan kijken voordat je uit je slof schiet.
Goed, Cateautje, je zuigt, maar laat ik er toch nog maar eens heel serieus op in gaan. Ik ben namelijk een van de "gelukkigen" bij wie er een lichamelijke afwijking is gevonden die waarschijnlijk de chronische vermoeidheid veroorzaakt. Door een neuroloog nota bene. Na 15 jaar alle alternatieve peuten afgelopen te zijn die iedereen kon verzinnen, vond ik mijn "oplossing" gewoon in het reguliere circuit.
Oplossing tussen aanhalingstekens ja, want een werkelijke oplossing is het niet. Mijn aandoening is weliswaar te behandelen, maar die behandeling slaat maar wisselend aan. Feitelijk heb ik dus alleen een nieuw etiket. Met nog steeds hetzelfde monster eronder. En een neuroloog die bevestigt dat dat monster in mijn geval gewoon nooit meer weggaat.
Waar jij dan de onbeschroomde arrogantie vandaan haalt om mij te vertellen dat ik welke ziekte dan ook (ik heb er een hand vol van, de here zij geloofd en geprezen) kóester, dat vind ik onbegrijpelijk. Sterker nog, dat vind ik zum kotzen.
Dat je een tip geeft: soit. Maar net zoals ik mijn ziekte moet accepteren, moet jij misschien even accepteren dat jij de wijsheid óók niet in pacht hebt. En dat er naar de zoveelste vage therapie waar nog nooit enig bewijs voor gevonden is misschien ook wel gewoon niet geluisterd wordt.
Misschien voel je je in je bitterheid wel iets te veel aangesproken.
Dit topic is geopend door pink en daar was mijn tip voor bedoeld, dat jij je aangevallen voelt omdat ik niet met je meepraat is een probleem wat buiten jouw ziekzijn ligt en waar je beter nog eens naar kan kijken voordat je uit je slof schiet.
donderdag 10 juni 2010 om 18:03
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 17:58:
[...]
Ok, ik wil het wel uitleggen: de meeste cvs-ers zijn enorm zoekende, hebben gemiddeld een stuk of 30 verschillende therapieën gedaan die voor sommigen enorm succesvol waren, maar voor andere cvs-ers enorm teleurstellend, en vooral kostbaar. Veel mensen met cvs zijn net op het moment dat je met deze tip aankomt al bezig met andere therapieën waarop ze hun hoop hebben gevestigd. Nóg een therapie erbij zou de therapieën die ze al volgen juist kunnen verstoren.
Niet iedere cvser staat open voor iedere suggestie. En wat werkt en wat niet werkt, verschilt ook nog eens heel erg per cvs-er.
Nu heb ik iets geleerd.
Dank je voor je uitleg en succes met waar je mee bezig bent.
[...]
Ok, ik wil het wel uitleggen: de meeste cvs-ers zijn enorm zoekende, hebben gemiddeld een stuk of 30 verschillende therapieën gedaan die voor sommigen enorm succesvol waren, maar voor andere cvs-ers enorm teleurstellend, en vooral kostbaar. Veel mensen met cvs zijn net op het moment dat je met deze tip aankomt al bezig met andere therapieën waarop ze hun hoop hebben gevestigd. Nóg een therapie erbij zou de therapieën die ze al volgen juist kunnen verstoren.
Niet iedere cvser staat open voor iedere suggestie. En wat werkt en wat niet werkt, verschilt ook nog eens heel erg per cvs-er.
Nu heb ik iets geleerd.
Dank je voor je uitleg en succes met waar je mee bezig bent.
donderdag 10 juni 2010 om 18:06
quote:Cateautje schreef op 10 juni 2010 @ 18:02:
[...]
Misschien voel je je in je bitterheid wel iets te veel aangesproken.
Dit topic is geopend door pink en daar was mijn tip voor bedoeld, dat jij je aangevallen voelt omdat ik niet met je meepraat is een probleem wat buiten jouw ziekzijn ligt en waar je beter nog eens naar kan kijken voordat je uit je slof schiet.Mwah, ik heb niet het idee dat ik de enige cvs-er ben die je aansprak met je kutopmerking na de tip. Maar dit terzijde...
[...]
Misschien voel je je in je bitterheid wel iets te veel aangesproken.
Dit topic is geopend door pink en daar was mijn tip voor bedoeld, dat jij je aangevallen voelt omdat ik niet met je meepraat is een probleem wat buiten jouw ziekzijn ligt en waar je beter nog eens naar kan kijken voordat je uit je slof schiet.Mwah, ik heb niet het idee dat ik de enige cvs-er ben die je aansprak met je kutopmerking na de tip. Maar dit terzijde...
donderdag 10 juni 2010 om 18:14
quote:pink11 schreef op 10 juni 2010 @ 18:06:
[...]
Mwah, ik heb niet het idee dat ik de enige cvs-er ben die je aansprak met je kutopmerking na de tip. Maar dit terzijde...
ja, die kutopmerking komt voort uit het arrogante stilzwijgen, terwijl ik dacht dat een tip komende van iemand die dat heeft gehad wel wat waarde heeft, nu weet ik beter, voor ieder CVSer een andere therapie.
Zwijg alleen niet meer dood, het is zeer onsympatiek en hoe vervelend je het ook mag vinden, die tips zijn allemaal goed bedoeld, het is een teken van mededogen.
[...]
Mwah, ik heb niet het idee dat ik de enige cvs-er ben die je aansprak met je kutopmerking na de tip. Maar dit terzijde...
ja, die kutopmerking komt voort uit het arrogante stilzwijgen, terwijl ik dacht dat een tip komende van iemand die dat heeft gehad wel wat waarde heeft, nu weet ik beter, voor ieder CVSer een andere therapie.
Zwijg alleen niet meer dood, het is zeer onsympatiek en hoe vervelend je het ook mag vinden, die tips zijn allemaal goed bedoeld, het is een teken van mededogen.
donderdag 10 juni 2010 om 18:17
quote:qwertuu schreef op 10 juni 2010 @ 17:45:
Oh, Pink, dat soort gesprekken hebben wij in het begin ook wel gehad. En daar ligt inderdaad ook een heel groot stuk acceptatie bij jezelf. Ik heb in het begin soms wel tranen met tuiten gehuild omdat Qlief iets voor zichzelf ging doen. Waarbij hij zich vertwijfeld afvroeg of hij dan zijn afspraak af moest zeggen. Ehhh... nee, maar ik wilde wel even huilen om het feit dat mijn leven op dat moment alleen maar bestond uit wachten tot hij uit zijn werk kwam en ik nu ook de avond in mijn eentje door moest.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens.
Je haalt dingen aan waarover wij nog niet hebben gepraat. Het was niet eens in me opgekomen.
Ik weet ( althans, ik dénk) dat mijn vriend me ook accepteert en blij met me is als ik weinig tot niets kan.
Er is een periode geweest waarin ik een behoorlijke terugval had, en niet meer dan een half uur energie per dag had. Toch liet hij weten dat hij met mij door wilde gaan. Ik heb toen wel eens gezegd: 'zoek liever iemand die gezond is, laat mij gaan.' Daar wilde hij niets van weten. Ook al had hij op dat moment niets aan mij wb leuke dingen doen, etc.
Voor mij is dat eigenlijk moeilijk voor te stellen.
Het is tijd voor mijn dut. Ik kom later terug.
Oh, Pink, dat soort gesprekken hebben wij in het begin ook wel gehad. En daar ligt inderdaad ook een heel groot stuk acceptatie bij jezelf. Ik heb in het begin soms wel tranen met tuiten gehuild omdat Qlief iets voor zichzelf ging doen. Waarbij hij zich vertwijfeld afvroeg of hij dan zijn afspraak af moest zeggen. Ehhh... nee, maar ik wilde wel even huilen om het feit dat mijn leven op dat moment alleen maar bestond uit wachten tot hij uit zijn werk kwam en ik nu ook de avond in mijn eentje door moest.
Praat erover. Praat over je verwachtingen, over wat je van jezelf verwacht, over wat je van hem verwacht, over je teleurstellingen, over je verdriet, over je gevecht en over hoe moeilijk het is om te accepteren dat het is zoals het is. Dat heeft hier echt de angel eruit gehaald. Plus wat jij nu ook voorgesteld hebt: uitspreken hoe je het precíes bedoelt, dat "ga je mee". Het is goed om dat te expliciteren als je elkaars nuances daarin niet als vanzelfsprekend oppikt. Intussen kunnen we wel weer toe met een "ga je mee" trouwens.
Je haalt dingen aan waarover wij nog niet hebben gepraat. Het was niet eens in me opgekomen.
Ik weet ( althans, ik dénk) dat mijn vriend me ook accepteert en blij met me is als ik weinig tot niets kan.
Er is een periode geweest waarin ik een behoorlijke terugval had, en niet meer dan een half uur energie per dag had. Toch liet hij weten dat hij met mij door wilde gaan. Ik heb toen wel eens gezegd: 'zoek liever iemand die gezond is, laat mij gaan.' Daar wilde hij niets van weten. Ook al had hij op dat moment niets aan mij wb leuke dingen doen, etc.
Voor mij is dat eigenlijk moeilijk voor te stellen.
Het is tijd voor mijn dut. Ik kom later terug.
